Ruim vier maanden was ik bezig met een ander bootje te bekijken, en de nodige afspraken te maken gekoppeld aan een overname van mijn oude bootje. Als ik mij kan verbeteren, wacht ik immers niet. Het doel is verjonging. Het gaat niet enkel om de boot op zich, maar ook indien nodig om voldoende reservestukken te kunnen bekomen. Begonnen met de El Verde die dateerde van 1970 met daarna de Enya uit 1983, was ik en ben ik nog altijd bezig met het zoeken van een waardige opvolger. Ik had die gevonden op het einde van het vaarseizoen 2008, een Vri-Jon uit 1993, 13,75m lang en 4,10m breed, een juweeltje, goed onderhouden en op een vuilwatertank en marifoon na, vaarklaar. Plaats zat om de motor te onderhouden, en dat is het waar ik achter zocht. Ondertussen was de man naar de enya komen zien en deed ik een bijkomend bod bovenop de overname. Na een paar week-ends heen en weer te hebben gereisd, vertelde hij me beter wat te wachten tot na Nieuwjaar, om de verkoper van de boot de gelegenheid te geven een beetje te zakken met z'n prijs. We lagen nog iets te ver uit elkaar. Het was toen al einde november, en ik dacht dat deze vier bijkomende weekjes er nog bij konden. Maar toen ik niets meer hoorde na Nieuwjaar, belde ik zelf en vernam dat het bootje ondertussen verkocht was. Met veel verontschuldigingen kwam de verkoper af dat hij de boot verkocht had zonder overname, en dat dit voor hem gunstiger was. Vanaf September was ik bezig geweest en het was op niets uitgedraaid.Diep ontgoocheld ben ik nu op zoek naar wat anders. Maar nog steeds spelt die ontgoocheling, bij mij is immers een gegeven woord heilig. Bij anderen blijkbaar minder.
Inderdaad, dit artikel draagt nummer 256 op mijn blog, ik schrok er zelf van. Eerst was het de bedoeling om maandelijks in mijn blogje iets op te tekenen over mijn bootje, maar met startdatum 30/11/2005 stonden er met nieuwjaar 2006 reeds 5 artikels op de blog. 2006 was blijkbaar een vruchtbaar jaar, dat niet toevallig ook het jaar was met het mooiste weer, dus met de meeste vaar-dagen. In dat jaar kwamen niet minder dan 107 artikels uit mijn pen gekropen. In 2007 kwamen er nog eens 70 pennevruchten bij en het net afgesloten jaar nog eens 72 cursiefjes. Samen met de twee gepleegde werkjes in 2009 maakt dit TWEEHONDERD ZES EN VIJFTIG werkstukken, kwalitatief soms beschamend achteraf bekeken door de nutteloze of stomme inhoud, anderen waarvan ik vond dat ze tot het betere behoorden dat op mijn blog te vinden was. Maar...eerlijkheid gebied mij te zeggen, het werd altijd geschreven met een groot hart. Dikwijls ging het over mijn bootjes, de EL VERDE eerst, daarna ENYA. Het werden verhalen die vele mensen boeiden, omdat zowat iedereen (ik niet in het minst), gefascineerd ben door boten en reisverhaaltjes met bootjes. Het boeit me nog steeds en iedere keer weer verneem ik van vele blog-vrienden dat die het ook leuk vonden. Dus in de toekomst, vrienden, doe ik verder. De ene keer wat minder en de andere keer iets beter. Of hoe het leven zich afspiegelt in hetgeen men schrijft.
De dagen van zwelgen en vreten zijn voorbij, terug naar het normale, bijna ascetische leven van voordien. 't Is 2009 geworden en nooit stond de wereld er zo onzeker voor als nu. Velen fabrieken sluiten tijdelijk of permanent, duizenden mensen stappen in een onzekere toekomst. Tweeduizend en negen wordt een moeilijk jaar, zoveel is duidelijk. En toch, naast al het negatieve, zijn er positieve kanten. Zeer veel mensen komen met beide voetjes terug op de grond. Ondanks vele onzekerheden, gaan mensen misschien teruggrijpen naar vastere waarden in het leven, zoals vriendschap en inzet voor anderen in de samenleving die het moeilijker hebben door de slechte economische omstandigheden. Al bij al is er een mogelijkheid om verbeterd uit deze tijd te komen. Sterker en meer gelouterd. Ik zie dan ook dit positieve als mijn streefdoel, er komt voor mij een tijd waarin ik alle kansen krijg om te doen waar ik goed en dienstig in kan zijn. Tijd om terug te blikken op een drukke werkperiode, tijd om te genieten van de vrije tijd, en tijd om dit te doen samen met mijn vrouwtje. Tijd om in mijn hobby te groeien, en meer tijd door te brengen tussen vrienden, die ik in het verleden wegens "te weinig tijd" verwaarloosd heb. Kortom, een nieuwe tijd, waar kwaliteit moet boven drijven. Carpe diem wordt één van mijn deviezen ! Het woord waarrond alles in dit artikeltje draaide, was tijd. Tijd, beste vrienden die genadeloos doortikt en onomkeerbaar is, met andere woorden NOOIT meer terugkomt. Aan al mijn blog-vrienden, geniet van de tijd en wees er spaarzaam mee.
In oktober voeren we naar Wachtebeke - een kort, maar gezellig reisje, wars van het goede weer, maar met de charme van de eerste koude, de vallende bladeren, de mist en de schitterende gezichten langsheen het water.
Voor het komende jaar beginnen onze plannen ernstig vorm te krijgen. Het wordt definitief Nederland. Er liggen een aantal bestemmingen voor die gezelligheid waarborgen en een vaarroute geven waar zeker en vast iets te zien zal zijn. De Zaanstreek spreekt mij wel aan. Het is een vaargebied met steden als Zaanstad, Beverwijk, Purmerend, Heiloo en Alkmaar om daarna via Schagen en Middenmeer naar Medemblik te varen. Daarna een stukje IJsselmeer, indien de weergoden ons gunstig gezind zijn, via Enkhuizen met zijn Krabbegatsluizen naar Hoorn, te mooi om links te laten liggen. Vandaar verder over het IJsselmeer naar Edam, waar we het IJsselmeer achter ons laten om richting Amsterdam te varen, met de ringvaart naar Leiden toe. Delft is de volgende bestemming. Verder volgen Overschie en Rotterdam om daarna via de Noord naar Dordrecht te gaan. Eens "Dort" voorbij, gaan we via de Dortsche Kil richting Hollands Diep. Het zal daarna afhangen van de tijd die eventueel overblijft of we via het Veerse Meer naar huis varen of via de Krammer, het Mastgat en de Keeten, Oosterschelde in en dan naar het Kanaal door Zuid-Beveland, om via Terneuzen huiswaarts te keren.
De eindejaarsfeesten komen er weer aan, tijd om korven met goeie wensen uit te spreken aan al onze geliefden. Tijd misschien ook voor bezinning voor wat achter ons ligt, en toekomstgericht in alle stilte bij onszelf de hand in eigen boezem te steken. Ook daar dient de kerst voor. Voor velen komt er een bevreemdende tijd aan, vol vraagtekens en onzekerheden qua toekomst. Hoe zal de wereld en zijn economieën er uitzien de volgende twaalf maanden en wat zal de repercussie ervan zijn op de tewerkstelling. Vragen en nog eens vragen. Voor de vele mensen die met nieuwbouw zitten, jonge kinderen hebben, op leningen zitten kortom, zeker geen gemakkelijke tijd. Maar weet, dat altijd, achter de wolken de zon weer kan schijnen, en de dingen die vandaag nog donker waren, morgen laten baden in het licht. Mijn wens is dan ook voor iedereen :
Wie kent er een parlevinker ? Weinigen, waarschijnlijk. Nochtans bestaat het beroep sinds dit jaar niet meer. In Europa stopte de laatste "Parlevinker". Het beroep heeft natuurlijk te maken met binnenvaart, of wat dacht je anders. Parlevinkers waren er in België, Frankrijk, maar vooral in Nederland. Het waren koopmannen die met hun bootje, zowat alles aan de binnenvaart, maar ook de pleziervaart konden leveren. Natuurlijk waren dat vooral levensmiddelen, maar ook alles wat de binnenvaart nodig had bracht de parlevinker aan met zijn bootje.Ook het model van het bootje werd Parlevinker genoemd. De luiken werden weggeschoven en de schippersvrouw kon zien wat de man allemaal te bieden had. In mei stopte de laatste parlevinker, Wim Van Hooren uit Belfeld. Zijn bootje verdwijnt gelukkig niet, maar gaat naar het museum. Nederlanders dragen nu éénmaal zorg voor hun varend patrimonium. Na 44 jaar met zijn bootje "time is money" stopte de man, gezien er geen opvolging meer was. Zijn vader was ook parlevinker op de Maas, begonnen in 1932 met z'n roeibootje. Omdat er toen in Belfeld slechts één sluis was, duurde het schutten er langer, zodat de parlevinker meer tijd had om z'n waar aan de man te brengen. Zijn bootje werd nadien een motorboot en had een Lister-motor van 88 pk. De boot zelf was 11m lang en 3,60m breed met een diepgang van 1,40m. Men had deze mensen zowat overal in Nederland tien/twintig jaar terug. De grote meren, alle grote rivieren, de havens en de Zuiderzee (het huidige IJsselmeer) enz... Op kanaal 77 zal het in Belfeld iets stiller worden, want de parlevinker is er niet meer !!!
Gisteren, een koude, maar verder toch mooie dag, besloot ik om naar 't kerkhof te gaan. Allerheiligen was een tijdje voorbij en de bloemen zouden wel al bevroren zijn. Toen ik aan 't graf van mijn ouders stond, was alles reeds opgeruimd. Dan maar verder een beetje onderhoud doen, ik had toch een schoffel en spade bij. Ze lagen er na vijf minuten weer netjes bij, en zo hoort het ook. Nu ik over de luxe beschik, om mijn dagen zelf in te delen, deed ik nog een wandelingetje over het lokerse kerkhof. Een vrouw was bezig met op diverse graven heidekruid te planten, en ging volledig in haar werk op. Ik ging de andere kant op, dan waar mijn ouders lagen. Je kan je moeilijk inbeelden welke leeftijdsgenoten je allemaal tegenkomt. Nou ja, tegenkomen is niet direct het juiste, want enkel de foto's op de zerken brachten hen weer voor de geest. Schoolkameraden, speelmaatjes van toen, prille liefjes, het hoorde er allemaal bij. Je geest dwaalt dan af, terug naar een onbezorgde periode, toen meer kon en mocht als nu. Toen in dit provincie-stadje iedereen, iedereen kende en elkaar begroeten een normale zaak leek. Weg dit alles, want het hoeft allemaal niet meer ! Alles moest en zou vrij zijn, bevrijd van al die strakke taboes uit het verleden. Meerdere vrienden die daar lagen waren reeds tien, twintig jaar dood. Ik schrok me rot. Toen ik over die graven heen alle data las van overlijden, huiverde ik. Snel de kilte door en terug naar mijn fiets. Onderweg moest ik aan allen denken die ik "gezien" had op 't kerkhof en er nu niet meer waren. We zouden elkaar nooit meer groeten. Nu ik tijd had om te vragen :"wat deed ge vroeger" of "met wie zijt ge getrouwd" of nog "heb ge kinderen ?" Te laat voor al deze vragen. Gemiste kansen, dat zeker. Thuisgekomen koesterde ik me in de knusse warmte. Maar ergens anders had ik het koud, koud om zoveel verlies en gemiste kansen.
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
Ik ben een man en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is ex-bevrachter van binnenschepen, nu met pensioen.
Ik ben geboren op 31/07/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vooreerst mijn bootje Enya, en alles wat ook maar te maken heeft met H2O..
Sinds 25/11/2008 met pensioen, een soms onbekende zee van tijd die op me afkomt - met vrouwtje Petra wat wandelen, en skieën ieder jaar in Seefeld, Oostenrijks stadje waar we getrouwd zijn - in de zomer spenderen we onze vrije tijd sowieso aan ons bootje
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Beoordeel dit blog
M/S ENYA
mijn bootje is een Gruno 38E Royal van bouwjaar 2000, is 12m lang en 3,80m breed met een diepgang van 1,10m en een doorvaarthoogte van 4,25/3,60m en een gewicht van 12,5 ton - de motor is een 6 cylinder IVECO van 120 pk met een verbruik van ca. 4 liter/uur. Een watertank en fueltank van elk 500 liter en een vuilwatertank van 200 liter. De boot heeft een buitenbesturing met boeg- en hekschroef, automatische piloot en gps/plotter. Herschilderd op de werf in 2011, zowel boven als onder de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst. Zijn geboorteplaats is Zoutkamp in Friesland.
De motor is een 6 cylinder dieselmotor IVECO type 8065M12.01, met een verbruik van ca. 4 liter per uur, en komt uit de Milanese fabriek (It.) en draagt als matricuulnummer 0587975. Rustig draaiend en bedrijfszeker, zo wordt de motor omschreven in de onafhankelijke testen. Met in de nabijheid van mijn ligplaats, Spanjeveer op de Moervaart, is er een Europees hoofdverdeler en onderhoudscentrum van IVECO, gelegen aan de Vliegtuiglaan in Gent. Ook dat is makkelijk.
Wij hebben in onze boot geopteerd voor een dinette i.p.v. een tweede slaapkamer, aangezien wij voor meer dan 95% ons tweetjes varen. Ruim om te eten, en voorzien van talrijke bergplaatsen, waarbij alles binnen handbereik ligt, is het in blanke eik uitgevoerd en met een blauwe stoffering, een lust voor het oog.
Het kombuis betekent ook soms het "hart" van de Bourgondische Vlaming. Wanner er gekookt wordt aan boord, is het nuttig om te beschikken over een degelijk uitgeruste keuken. Met twee ijskasten, een magnetron en een vier-pits gasvuur, dampkap en verluchting via een dakvenster, is ook onze keuken voldoende gewapend om "de hongerigen te spijzen".
Het salon is en blijft de plaats bij uitstek in het schip. Gezien de geringe oppervlakte die een boot biedt, is het de pleisterplaats om televisie te kijken of radio te luisteren. Lezend, makkelijk achterover leunend in een zetel vliegen de avonden zo voorbij.
"De natte cel" noemt men het toilet- was- en douchegedeelte in een pleziervaartuig. Je kan aannemen dat ook de mechaniek een aardig stukje vertegenwoordigd is in dit gedeelte van de boot. Pompen, vermalers en verwarmingselementen zijn er in vertegenwoordigd. Met de huidige verstrengde wetgeving is ook de vuilwatertank verbonden aan de lozende installaties.
Ieder mens heeft slaap nodig. Dus is de uitrusting van een slaapkamer bijzonder. Immers een goede matras waarborgt een goede nachtrust. Met de vele bergplaatsen vindt de kledij er ook zijn plaats. Onze slaapkamer biedt nog iets extra wat we bij vorige bootjes niet hadden. Een venster achteraan waar je bij 't opstaan nog een blik kan werpen over het rustige of onrustige water. Mooi toch !
Wanneer hier een lichtje aanslaat of er een geluidje biept, is er "iets". Behalve de snelheid in km/u of in zeemijlen/u, de diepte in meter of in voet, beschikt de stuurstand ook over een elektronisch kompas, aangevuld met gps/plotter en een stuurautomaat, er is er op dit electronisch plateau ook plaats voor een boeg- en hekschroef en een electrische ankerwinch. Bij de "gewone" meters vervolledigen een voltmeter, temperatuurmeter, oliedrukmeter, toerenteller met aangegeven aantal draaiuren van de motor en een stand van de tanks aan boord. Alles is overzichtelijk geplaatst, zodat bij het minste onheil snel kan worden ingegrepen.
Historiek van mijn vorige bootjes :
El Verde : spitsgatkottertje 9,30m lang en 3,20m breed en 0,85m diepgang, motor Indenor 50 pk, van Peugeot origine met bouwjaar 1970, gebouwd door Jachtwerf Oost in Akkrum. Bootje werd verkocht (2007) aan onze inmiddels zeer goede vrienden Karel en Leon, Karel is ook geregeld gastschrijver op mijn blog. In 2010 verkochten Karel en Leon de El Verde verder aan een koppel uit Izegem. Zij herdoopten het terug in Griffioen, wat de naam was van het bootje toen we er allebei op verliefd werden in het verre, maar mooie Akkrum.
Enya : Super Lauwersmeerkruiser - 11,40m lang en 3,40m breed met diepgang van 1,00m - gewicht 12 ton - motor : DAF 575 - bouwjaar 1983 op Lauwersmeer - werf in Westergeest. Was een miskoop, maar dat gebeurd overal wel eens. Het bootje werd omgeruild met mijn huidige Gruno Royal 38'.
Enya : Gruno Royal 38 - bouwjaar 2000 - 12m lengte, 3,80 breed en diepgang van 1,10m - gewicht 12 ton - motor IVECO 125 pk - 6 cylinder gebouwd op Gruno werf in Zoutkamp. Ongelofelijk wendbaar, dankzij boeg- en hekschroef, stille, zuinige motor, weinige uren gedraaid bij aankoop en zowel het interieur als buiten goed in orde. Boot werd in 2011 herschilderd, zowel onderwaterschip als boven de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst en de motor volledig nagezien.
Toen we elkaar zagen op 16.09.10 wist ik niet eens dat zo'n studierichting als I.W. bestond. Ik heb ondertussen al wat gegrasduint op internet en er over gelezen. Lang niet zo'n makkelijke materie, maar ik denk dat jij dat aankan ! Ik hoop zeker dat we van tijd tot tijd de gelegendheid hebben om met elkaar een babbeltje te doen. Dat zou super zijn. Jammer van die verloren tijd, want die halen we nooit meer in ! opa
Hi Pa,
Ikke nog eens. JIJ staat nu op internet op een blog. Iets wat je nooit gekend hebt, maar je zou het zeker interessant gevonden hebben, al was het maar om je postzegelverzameling aan te dikken. Ons ma zou het maar "brol" gevonden hebben. De band tussen ons was altijd sterk, omdat we zoveel op elkaar leken. Telkens ik bij u sta, daar op die kille plaats mis ik je nog altijd. 'k Heb al een nieuw plantje gekweekt om het andere te vervangen bij u. 'k Breng het wel eens als we alleen zijn. U en ik ! Rust zacht. Onze kleinen.
De dagen van zwelgen en vreten zijn voorbij, terug naar het normale, bijna ascetische leven van voordien. 't Is 2009 geworden en nooit stond de wereld er zo onzeker voor als nu. Velen fabrieken sluiten tijdelijk of permanent, duizenden mensen stappen in een onzekere toekomst. Tweeduizend en negen wordt een moeilijk jaar, zoveel is duidelijk. En toch, naast al het negatieve, zijn er positieve kanten. Zeer veel mensen komen met beide voetjes terug op de grond. Ondanks vele onzekerheden, gaan mensen misschien teruggrijpen naar vastere waarden in het leven, zoals vriendschap en inzet voor anderen in de samenleving die het moeilijker hebben door de slechte economische omstandigheden. Al bij al is er een mogelijkheid om verbeterd uit deze tijd te komen. Sterker en meer gelouterd.
In oktober voeren we naar Wachtebeke - een kort, maar gezellig reisje, wars van het goede weer, maar met de charme van de eerste koude, de vallende bladeren, de mist en de schitterende gezichten langsheen het water.
Voor het komende jaar beginnen onze plannen ernstig vorm te krijgen. Het wordt definitief Nederland. Er liggen een aantal bestemmingen voor die gezelligheid waarborgen en een vaarroute geven waar zeker en vast iets te zien zal zijn. De Zaanstreek spreekt mij wel aan. Het is een vaargebied met steden als Zaanstad, Beverwijk, Purmerend, Heiloo en Alkmaar om daarna via Schagen en Middenmeer naar Medemblik te varen. Daarna een stukje IJsselmeer, indien de weergoden ons gunstig gezind zijn, via Enkhuizen met zijn Krabbegatsluizen naar Hoorn, te mooi om links te laten liggen. Vandaar verder over het IJsselmeer naar Edam, waar we het IJsselmeer achter ons laten om richting Amsterdam te varen, met de ringvaart naar Leiden toe. Delft is de volgende bestemming. Verder volgen Overschie en Rotterdam om daarna via de Noord naar Dordrecht te gaan. Eens "Dort" voorbij, gaan we via de Dortsche Kil richting Hollands Diep. Het zal daarna afhangen van de tijd die eventueel overblijft of we via het Veerse Meer naar huis varen of via de Krammer, het Mastgat en de Keeten, Oosterschelde in en dan naar het Kanaal door Zuid-Beveland, om via Terneuzen huiswaarts te keren.
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
