varende senioren over bootjes, varen en nog andere dingen !
19-01-2009
Is het voorbij ?
Wie zei er weer, dat winters niet meer zijn wat ze waren ? Dat er opwarming is, en er geen winters meer komen zoals vroeger ! 'k Ben potverdorie blij dat deze achter de rug is. Al bij al zijn we er goed doorgekomen. Het laatste winter week-end zijn we ijs gaan kappen rondom ons bootje en ik durf je te vertellen dat er schollen ijs bij waren van meer dan 10 cm dikte. Vrienden, die bleven slapen op hun bootje, vertelden dat het 's nachts een gekraak van jewelste was en ze bijna geen oog meer dicht deden. Het water zakt, door voorbijvarende schepen op het kanaal Gent - Terneuzen plots met een aantal cm. Wanneer je bootje dan vastzit in het ijs, zakt hij ineens, door zijn gewicht, een aantal cm tot hij weer op het water komt. Bij een paar mensen is er wel wat schade. Zij hebben alles gemeld aan hun verzekering. Maar ja, verzekeringen zijn wel echt krenterig als het op betalen op aankomt. Natuurelementen, uitzonderlijk winter, en meer van die flauwe kul. Precies of we hebben er om gevraagd. Gelukkig valt het bij mezelf allemaal reuze mee. Immers met een zee van tijd voor mij, ben ik regelmatig bij het bootje geweest en losgekapt, zodat het geen tijd kreeg om vast te liggen. Nu het ijs weg is kregen we een tweede probleem. Eén van de Nederlandse baggerschepen is gezonken op de Moervaart. Reeds dikwijls hebben we de mensen van het Vlaamse gewest er op gewezen, dat het zo niet verder kan. Nederlanders maken hier misbruik van een lakse wetgeving om hun overtollig materiaal te dumpen langsheen onze rivieren en kanalen. Zie in mijn vorige artikels met foto's over het roestige materiaal schuin over de suikerfabriek en de lashbakken en zinkende werkpontons langsheen de Moervaart. Wie is de eigenaar ? Juist, allemaal hollanders die hier GRATIS hun materiaal dumpen. Na het zinken van het baggerscheepje kwamen immers de mazouttanks leeg en liggen we nu, nu het ijs verdwenen is, in de mazout. Een flexibele dam werd reeds door de brandweer opgeworpen en vandaag of uiterlijk morgen komt de burgerbescherming om met detergent alle smurrie op te lossen. Dankjewel, lieve buren uit het noorden, die de mond vol hebben over : HET MILIEU !
Ik ben nu reeds twee maanden thuis, na mijn werk stopgezet te hebben. Wanneer je dan in een periode terechtkomt zoals we er net ééntje achter de rug hebben, mis je ze wel, de vrienden van weleer. Ik heb sinds mijn echtscheiding vele zogezegde vrienden verloren. Mensen die partij gekozen hebben voor "de andere kant". In zo'n levensfase komt er een rollenpatroon naar voor, waar je sommige mensen verliest, soms na jaren vriendschap. Maar goed, 't zal dan wel geen echte vriendschap geweest zijn, denk ik. De ene kant krijgt de rol van de sukkel, waar iedereen over zegt : 't is toch erg, hé. De andere rol, die van mij dus, is de rol van de smeerlap. Een rol waar mensen zich in verkneukelen en de smeerlap niet meer aankijken, wat hij verdient niet beter. En de eerlijkheid gebied mij om te zeggen dat ik het er aanvankelijk moeilijk mee had. Die tijd ligt nu achter mij, en ik prijs me gelukkig dat ik nooit de weg van kwaadsprekerij en achterklap bewandeld heb. Modder gooien is zooooo gemakkelijk ! Een scheiding is altijd de fout van twee personen, de ene al wat meer dan de andere, zegt men. Dat ligt inmiddels vijf jaar achter me en sindsdien heb ik het geluk gehad nieuwe mensen te leren kennen die achteraf gezien tot het betere "soort vrienden" behoorde.Ook via deze blog waren er mensen, die ik, al zie ik hen nooit, tot mijn vrienden reken. Ook vrienden van op 't werk zijn tijdelijk, hoewel na meer dan vijfenveertig werken er mensen zijn die aan je blijven plakken en bij wie je altijd welkom bent en soms steun kan vinden in moeilijke dagen. Vrienden bij wie het goed toeven is, en tijd en hulp geen geld hoeft te kosten. Zulke vrienden zijn er om te koesteren. Vrienden die soms een é-mailtje of telefoontje plegen om je te laten voelen dat ze nog aan je denken. Zo'n dingen doen deugd. Iedereen heeft ze nodig. In het kleine kringetje rondom mij, zijn er zo'n mensen, mensen om wie ik kan wenen wanneer het hen niet goed gaat, en kan schaterlachen als het goed is. DAT, ZIJN MIJN ECHTE VRIENDEN !
Ik was gisteren aan mijn bootje.'t Was ijs kappen geblazen. Het schip lag gewoon vast. De fenders die de boot uit de wal moeten houden, zaten geperst tussen wal en schip. Om beschadigingen te voorkomen, zat er niets anders op dan het ijs los te kappen.Toen alles los kwam langs de waterkant en ook voor- en achter, kwam ons bootje van zelf los en konden de touwen en fenders zich ontspannen. Bij meting van de dikte van de ijsschotsen kwamen we tot meer dan 10 cm. Een groot probleem op de moervaart is dat door het drukke scheepvaartverkeer op het kanaal Gent-Terneuzen, er plots een zakking plaats heeft van de waterspiegel. Alle schepen die dan vastzitten in het ijs, zakken door hun gewicht naar de waterspiegel, met een mogelijkheid op schade. Beter voorkomen dan genezen, dus ! Met dank aan Jacques, onze voorzitter, voor de mooie foto's !
Ruim vier maanden was ik bezig met een ander bootje te bekijken, en de nodige afspraken te maken gekoppeld aan een overname van mijn oude bootje. Als ik mij kan verbeteren, wacht ik immers niet. Het doel is verjonging. Het gaat niet enkel om de boot op zich, maar ook indien nodig om voldoende reservestukken te kunnen bekomen. Begonnen met de El Verde die dateerde van 1970 met daarna de Enya uit 1983, was ik en ben ik nog altijd bezig met het zoeken van een waardige opvolger. Ik had die gevonden op het einde van het vaarseizoen 2008, een Vri-Jon uit 1993, 13,75m lang en 4,10m breed, een juweeltje, goed onderhouden en op een vuilwatertank en marifoon na, vaarklaar. Plaats zat om de motor te onderhouden, en dat is het waar ik achter zocht. Ondertussen was de man naar de enya komen zien en deed ik een bijkomend bod bovenop de overname. Na een paar week-ends heen en weer te hebben gereisd, vertelde hij me beter wat te wachten tot na Nieuwjaar, om de verkoper van de boot de gelegenheid te geven een beetje te zakken met z'n prijs. We lagen nog iets te ver uit elkaar. Het was toen al einde november, en ik dacht dat deze vier bijkomende weekjes er nog bij konden. Maar toen ik niets meer hoorde na Nieuwjaar, belde ik zelf en vernam dat het bootje ondertussen verkocht was. Met veel verontschuldigingen kwam de verkoper af dat hij de boot verkocht had zonder overname, en dat dit voor hem gunstiger was. Vanaf September was ik bezig geweest en het was op niets uitgedraaid.Diep ontgoocheld ben ik nu op zoek naar wat anders. Maar nog steeds spelt die ontgoocheling, bij mij is immers een gegeven woord heilig. Bij anderen blijkbaar minder.
Inderdaad, dit artikel draagt nummer 256 op mijn blog, ik schrok er zelf van. Eerst was het de bedoeling om maandelijks in mijn blogje iets op te tekenen over mijn bootje, maar met startdatum 30/11/2005 stonden er met nieuwjaar 2006 reeds 5 artikels op de blog. 2006 was blijkbaar een vruchtbaar jaar, dat niet toevallig ook het jaar was met het mooiste weer, dus met de meeste vaar-dagen. In dat jaar kwamen niet minder dan 107 artikels uit mijn pen gekropen. In 2007 kwamen er nog eens 70 pennevruchten bij en het net afgesloten jaar nog eens 72 cursiefjes. Samen met de twee gepleegde werkjes in 2009 maakt dit TWEEHONDERD ZES EN VIJFTIG werkstukken, kwalitatief soms beschamend achteraf bekeken door de nutteloze of stomme inhoud, anderen waarvan ik vond dat ze tot het betere behoorden dat op mijn blog te vinden was. Maar...eerlijkheid gebied mij te zeggen, het werd altijd geschreven met een groot hart. Dikwijls ging het over mijn bootjes, de EL VERDE eerst, daarna ENYA. Het werden verhalen die vele mensen boeiden, omdat zowat iedereen (ik niet in het minst), gefascineerd ben door boten en reisverhaaltjes met bootjes. Het boeit me nog steeds en iedere keer weer verneem ik van vele blog-vrienden dat die het ook leuk vonden. Dus in de toekomst, vrienden, doe ik verder. De ene keer wat minder en de andere keer iets beter. Of hoe het leven zich afspiegelt in hetgeen men schrijft.
De dagen van zwelgen en vreten zijn voorbij, terug naar het normale, bijna ascetische leven van voordien. 't Is 2009 geworden en nooit stond de wereld er zo onzeker voor als nu. Velen fabrieken sluiten tijdelijk of permanent, duizenden mensen stappen in een onzekere toekomst. Tweeduizend en negen wordt een moeilijk jaar, zoveel is duidelijk. En toch, naast al het negatieve, zijn er positieve kanten. Zeer veel mensen komen met beide voetjes terug op de grond. Ondanks vele onzekerheden, gaan mensen misschien teruggrijpen naar vastere waarden in het leven, zoals vriendschap en inzet voor anderen in de samenleving die het moeilijker hebben door de slechte economische omstandigheden. Al bij al is er een mogelijkheid om verbeterd uit deze tijd te komen. Sterker en meer gelouterd. Ik zie dan ook dit positieve als mijn streefdoel, er komt voor mij een tijd waarin ik alle kansen krijg om te doen waar ik goed en dienstig in kan zijn. Tijd om terug te blikken op een drukke werkperiode, tijd om te genieten van de vrije tijd, en tijd om dit te doen samen met mijn vrouwtje. Tijd om in mijn hobby te groeien, en meer tijd door te brengen tussen vrienden, die ik in het verleden wegens "te weinig tijd" verwaarloosd heb. Kortom, een nieuwe tijd, waar kwaliteit moet boven drijven. Carpe diem wordt één van mijn deviezen ! Het woord waarrond alles in dit artikeltje draaide, was tijd. Tijd, beste vrienden die genadeloos doortikt en onomkeerbaar is, met andere woorden NOOIT meer terugkomt. Aan al mijn blog-vrienden, geniet van de tijd en wees er spaarzaam mee.
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
Ik ben een man en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is ex-bevrachter van binnenschepen, nu met pensioen.
Ik ben geboren op 31/07/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vooreerst mijn bootje Enya, en alles wat ook maar te maken heeft met H2O..
Sinds 25/11/2008 met pensioen, een soms onbekende zee van tijd die op me afkomt - met vrouwtje Petra wat wandelen, en skieën ieder jaar in Seefeld, Oostenrijks stadje waar we getrouwd zijn - in de zomer spenderen we onze vrije tijd sowieso aan ons bootje
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Beoordeel dit blog
M/S ENYA
mijn bootje is een Gruno 38E Royal van bouwjaar 2000, is 12m lang en 3,80m breed met een diepgang van 1,10m en een doorvaarthoogte van 4,25/3,60m en een gewicht van 12,5 ton - de motor is een 6 cylinder IVECO van 120 pk met een verbruik van ca. 4 liter/uur. Een watertank en fueltank van elk 500 liter en een vuilwatertank van 200 liter. De boot heeft een buitenbesturing met boeg- en hekschroef, automatische piloot en gps/plotter. Herschilderd op de werf in 2011, zowel boven als onder de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst. Zijn geboorteplaats is Zoutkamp in Friesland.
De motor is een 6 cylinder dieselmotor IVECO type 8065M12.01, met een verbruik van ca. 4 liter per uur, en komt uit de Milanese fabriek (It.) en draagt als matricuulnummer 0587975. Rustig draaiend en bedrijfszeker, zo wordt de motor omschreven in de onafhankelijke testen. Met in de nabijheid van mijn ligplaats, Spanjeveer op de Moervaart, is er een Europees hoofdverdeler en onderhoudscentrum van IVECO, gelegen aan de Vliegtuiglaan in Gent. Ook dat is makkelijk.
Wij hebben in onze boot geopteerd voor een dinette i.p.v. een tweede slaapkamer, aangezien wij voor meer dan 95% ons tweetjes varen. Ruim om te eten, en voorzien van talrijke bergplaatsen, waarbij alles binnen handbereik ligt, is het in blanke eik uitgevoerd en met een blauwe stoffering, een lust voor het oog.
Het kombuis betekent ook soms het "hart" van de Bourgondische Vlaming. Wanner er gekookt wordt aan boord, is het nuttig om te beschikken over een degelijk uitgeruste keuken. Met twee ijskasten, een magnetron en een vier-pits gasvuur, dampkap en verluchting via een dakvenster, is ook onze keuken voldoende gewapend om "de hongerigen te spijzen".
Het salon is en blijft de plaats bij uitstek in het schip. Gezien de geringe oppervlakte die een boot biedt, is het de pleisterplaats om televisie te kijken of radio te luisteren. Lezend, makkelijk achterover leunend in een zetel vliegen de avonden zo voorbij.
"De natte cel" noemt men het toilet- was- en douchegedeelte in een pleziervaartuig. Je kan aannemen dat ook de mechaniek een aardig stukje vertegenwoordigd is in dit gedeelte van de boot. Pompen, vermalers en verwarmingselementen zijn er in vertegenwoordigd. Met de huidige verstrengde wetgeving is ook de vuilwatertank verbonden aan de lozende installaties.
Ieder mens heeft slaap nodig. Dus is de uitrusting van een slaapkamer bijzonder. Immers een goede matras waarborgt een goede nachtrust. Met de vele bergplaatsen vindt de kledij er ook zijn plaats. Onze slaapkamer biedt nog iets extra wat we bij vorige bootjes niet hadden. Een venster achteraan waar je bij 't opstaan nog een blik kan werpen over het rustige of onrustige water. Mooi toch !
Wanneer hier een lichtje aanslaat of er een geluidje biept, is er "iets". Behalve de snelheid in km/u of in zeemijlen/u, de diepte in meter of in voet, beschikt de stuurstand ook over een elektronisch kompas, aangevuld met gps/plotter en een stuurautomaat, er is er op dit electronisch plateau ook plaats voor een boeg- en hekschroef en een electrische ankerwinch. Bij de "gewone" meters vervolledigen een voltmeter, temperatuurmeter, oliedrukmeter, toerenteller met aangegeven aantal draaiuren van de motor en een stand van de tanks aan boord. Alles is overzichtelijk geplaatst, zodat bij het minste onheil snel kan worden ingegrepen.
Historiek van mijn vorige bootjes :
El Verde : spitsgatkottertje 9,30m lang en 3,20m breed en 0,85m diepgang, motor Indenor 50 pk, van Peugeot origine met bouwjaar 1970, gebouwd door Jachtwerf Oost in Akkrum. Bootje werd verkocht (2007) aan onze inmiddels zeer goede vrienden Karel en Leon, Karel is ook geregeld gastschrijver op mijn blog. In 2010 verkochten Karel en Leon de El Verde verder aan een koppel uit Izegem. Zij herdoopten het terug in Griffioen, wat de naam was van het bootje toen we er allebei op verliefd werden in het verre, maar mooie Akkrum.
Enya : Super Lauwersmeerkruiser - 11,40m lang en 3,40m breed met diepgang van 1,00m - gewicht 12 ton - motor : DAF 575 - bouwjaar 1983 op Lauwersmeer - werf in Westergeest. Was een miskoop, maar dat gebeurd overal wel eens. Het bootje werd omgeruild met mijn huidige Gruno Royal 38'.
Enya : Gruno Royal 38 - bouwjaar 2000 - 12m lengte, 3,80 breed en diepgang van 1,10m - gewicht 12 ton - motor IVECO 125 pk - 6 cylinder gebouwd op Gruno werf in Zoutkamp. Ongelofelijk wendbaar, dankzij boeg- en hekschroef, stille, zuinige motor, weinige uren gedraaid bij aankoop en zowel het interieur als buiten goed in orde. Boot werd in 2011 herschilderd, zowel onderwaterschip als boven de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst en de motor volledig nagezien.
Toen we elkaar zagen op 16.09.10 wist ik niet eens dat zo'n studierichting als I.W. bestond. Ik heb ondertussen al wat gegrasduint op internet en er over gelezen. Lang niet zo'n makkelijke materie, maar ik denk dat jij dat aankan ! Ik hoop zeker dat we van tijd tot tijd de gelegendheid hebben om met elkaar een babbeltje te doen. Dat zou super zijn. Jammer van die verloren tijd, want die halen we nooit meer in ! opa
Hi Pa,
Ikke nog eens. JIJ staat nu op internet op een blog. Iets wat je nooit gekend hebt, maar je zou het zeker interessant gevonden hebben, al was het maar om je postzegelverzameling aan te dikken. Ons ma zou het maar "brol" gevonden hebben. De band tussen ons was altijd sterk, omdat we zoveel op elkaar leken. Telkens ik bij u sta, daar op die kille plaats mis ik je nog altijd. 'k Heb al een nieuw plantje gekweekt om het andere te vervangen bij u. 'k Breng het wel eens als we alleen zijn. U en ik ! Rust zacht. Onze kleinen.
De dagen van zwelgen en vreten zijn voorbij, terug naar het normale, bijna ascetische leven van voordien. 't Is 2009 geworden en nooit stond de wereld er zo onzeker voor als nu. Velen fabrieken sluiten tijdelijk of permanent, duizenden mensen stappen in een onzekere toekomst. Tweeduizend en negen wordt een moeilijk jaar, zoveel is duidelijk. En toch, naast al het negatieve, zijn er positieve kanten. Zeer veel mensen komen met beide voetjes terug op de grond. Ondanks vele onzekerheden, gaan mensen misschien teruggrijpen naar vastere waarden in het leven, zoals vriendschap en inzet voor anderen in de samenleving die het moeilijker hebben door de slechte economische omstandigheden. Al bij al is er een mogelijkheid om verbeterd uit deze tijd te komen. Sterker en meer gelouterd.
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
