varende senioren over bootjes, varen en nog andere dingen !
24-01-2010
Nach Duesseldorf, verdammt nochmal !!!
't Was effen na halfzeven toen Rose en Joël al in Lokeren toekwamen. Snel een tas verse koffie en een halfuurtje later reden we richting autostrade. De vrouwtjes achteraan keuvelden over van alles en nog wat, de venten vooraan over bootjes en bootjes, maar vooral over bootjes. De man uit Bellegem verraste me weer toen hij een CD op de gps zette, en wij ons bootje in volle glorie zagen varen. De Enya voer, onder een schitterende zon, over het Schipdonkkanaal richting Maldegem. Mooie verrassing, Joël ! Eens op de Zelebaan, net voor de autostrade, broodjes ingeslagen en weg waren we. De GPS wees de Messe aan in Duesseldorf. Op naar Boot 2010. Via Venlo, Duitsland in, en rond 10.00 uur waren we op de parking van Boot. Gedurig reden autobussen op en af, om de verbinding tussen de parkings en de 18 hallen met alles wat watersport te bieden heeft. In de ochtendkoude vluchtten de vrouwtjes binnen, terwijl wij aanschoven om tiketten te kopen. 60 euro armer en 4 tiketten rijker beginnen we aan 't bezoeken van de hallen die ons interesseren. De hallen waar motorboten, accessoires verkocht worden, en de hal waar allerlei vaarbestemmingen te zien zijn, genieten ons voorrang. Halverwege "ein bratwurst mit senf", met een biertje er bij, dat knapt ons weer op. Hal 15 toonde ons tal van prachtige schepen. Ondertussen droomden we weg bij het zien van onbetaalbare megayachten. Petra, Rose en Joël poseerden fier voor het grootste jacht. Foto hierbij. 's Avonds rijden we rustig huiswaarts, hoe dichter we Lokeren naderen, hoe meer regen. Nadat we de vrouwtjes thuis afgezet hebben, rijden de mannen om chinees. De hongerigen spijzen lijkt een werk van barmhartigheid, want iedereen tast gulzig toe. Een flesje Bergerac sluit onze prachtige dag af. Rond elf rijden onze vrienden huiswaarts. 4 tevreden mensen sluiten vermoeid de oogjes en dromen over bootjes, bootjes en nog eens bootjes.
Men kan er nog nauwelijks naastkijken, wat verschillende netwerken boomen. Grenzeloos, mijns insziens, sommige zoals Facebook hebben reeds miljoenen mensen binnen. Ben je pro of contra ? De realiteit gebiedt ons om pro te zijn,maar... Liefst met de nodige zorg en voorzichtigheid, want blogs en netwerken kunnen ook deels gevaarlijk zijn. Sowieso staan we reeds, zonder het te weten, geboekt bij diverse netwerken. Denk maar eens aan de verschillende bedrijven die lijsten hebben met alle mogelijke en denkbare personalia, gaande van de normale zoals adres en telefoonnummer, maar ook de minder aangename zoals geloofsovertuiging, politieke gezindheid, geaardheid, enz... Om nog maar te zwijgen over de echt over de schreef gaande info, zoals afwijkingen psychisch en fysisch, financiële toestanden, schulden, crimineel verleden, enz... Maar het heeft ook z'n goeie kanten. Door het wegvallen van de gezellige buurten van vroeger, die geen TV of radio hadden, maar met elkaar overlegden hoe ze sommige dingen gingen doen. Ook de bereidheid van hulp geven aan elkaar. Dit is allemaal verleden tijd. Vriendschap is een vies woord geworden, en iets belangeloos doen voor vrienden of familie wordt met de nodige argwaan bekeken. Jammer, want dit is de enige juiste weg voor een betere samenleving. Verdomme 'k had beter in de politiek gestapt ! Wat ik feitelijk kwijt wou, is dat ik ook op Facebook sta, enkel om te netwerken en vrienden die me willen contacteren te helpen. Om sociale barrières neer te halen en mensen wat dichter bij elkaar te brengen. Dat wou ik effe kwijt !!!!!!!!!!!!!
Hopende dat de Koning Winter overleden is, waarvoor mijn dank... Wanneer dan sommige lezers mij verwijten een luiaard te zijn, omdat ik te weinig schrijf in deze komkommertijd, is het "er over" Is het een gebrek van bezoekjes van de Muze of is het een triestig omzien naar een minder gezellige tijd ? Wie zal 't zeggen. Feit is dat noch de "Muze", (destijds fantastisch café in Antwerpen met Ferre Grignard), noch de luiheid er iets met te maken hebben. Wat dan wel ? Er is gewoon geen nieuws. De wekelijkse bezoekjes gaan gewoon door, want mijn bootje, dat mag ik wel zeggen, wordt "gesoigneerd" als de besten. Om dan sommige mensen toch iets gelukkiger te maken, hierbij wat sfeer-foto's van een winterse "Enya", de koude verbijtend en uitziende naar warmere dagen.
Een winter als deze baart me altijd de nodige zorgen. Dat het een paar dagen vriest of sneeuwt kan in principe geen kwaad. Erger is het wanneer die kwibussen van weermannen met allerlei uitspraken komen over langdurige vriesperiodes "die wel eens zouden kunnen langduren". Aan zulke uitspraken kan ik me mateloos ergeren, omdat je niet meer weet of het al of niet zal bewaarheid worden. Maar goed, ook al probeer ik Petra honderd maal te zeggen dat zulks niet per sé waar zal zijn, toch is ze altijd danig ongerust over haar bootje. Gisteren had ze een vrije dag, en in plaats van zoals elke vrouw te gaan shoppen met de koopjesperiode, gingen wij zien achter een vuurtje om aan boord te zetten en de motorruimte te verwarmen. We kochten een electrisch kacheltje, termosthaat en de mogelijkheid om op 750/1500 en 2000 watt te verwarmen. Omdat het overdag weinig of niets vriest binnen, denk ik hem te koppelen aan een stekker met uurregeling zodat hij 's avonds rond 17.00 aanslaat tot 's anderendaags 09.00 uur. Een potje water in de buurt moet een controle mogelijk maken of het al of niet vriest binnen. Doordat ik de volledige kap heb opgezet denk ik minimum 3 graden ter winnen binnen. Aangezien ik toch thuis ben kan ik altijd effen gaan kijken. Het vuurtje wordt vandaag geplaatst.
Dat het ook voor anderen in de winter onderhoud en toezicht geblazen is voor hun bootje, mag blijken uit de foto's mij toegestuurd door de vrienden Karel en Leon. Wij konden hun prachtige reisverhalen naar de bron van de Schelde lezen op mijn blog. Ligging is de jachthaven van Temse, waar ik ieder jaar met Karel zijn bootje op het droge mag brengen. Ook dit jaar brachten we de El Verde op zijn "bok" op het droge. Karel haalde het originele dekkleed er over en nu staat de El Verde droog op z'n bok, beschut van regen en wind te wachten op "nattere tijden" wanneer hij weer als een groen visje mag spartelen in het ruime sop.
P.S. Ook een foto, toen ik met Petra de El Verde aan de kade aanmeerde in Lokeren.
Elke week bezoeken we ons bootje om te zien of alles nog ok is. Verleden week waren we eventjes terug aan boord, keken mekaar aan en dachten net hetzelfde op hetzelfde moment. Dat we hier maar snel terug kunnen komen. We checken nog snel of de vochtvreters (wat een naam) goed hun werk doen, en voegen er indien nodig, extra vochtzout aan toe. Alles binnenin van kussens is immers van de wanden gehaald want het geeft toch, samen met normale kondens, zijn vocht af. Ook onder de pompen die afgekoppeld en leeggelopen zijn komt er nog altijd water uit. Een half potje op 14 dagen tijd. Langs de ramen hebben we geen vocht. Ook aan de besturing boven is het vocht verholpen omdat er nu winterzeilen voor ieder groot raam gespannen zijn. Een dikke zorg minder, want aan de hoeken van de venster, voor de besturing zijn 2 gaatjes in de hoeken gemaakt om het eventuele vocht naar buiten te laten lopen. Met de winterzeilen er voor is dit niet meer nodig en blijft alles droog. Wat vooral opvalt is, dat met de kap die achteraan alles dicht, ook de temperatuur onder de kap aanmerkelijk stijgt. Ook blijft het achterdek proper en heeft zij niet te lijden van winterse toestanden. Het is daardoor ook in de onderliggende slaapkamer een stuk warmer. Een goede investering, zo blijkt. Ook zijn de twee bakken met binnenbekleding die over de vluchtramen op het voordek staan goed voor het buitenhouden van vocht voorin het schip, evenals het buitenhouden van kou. Alles staat in functie van het zoveel mogelijk buitenhouden van kondens. Zo weinig als mogelijk is de binnentemperatuur stijgend of dalend. En dat is goed. Ik heb teveel slechte ondervinding met stoken aan boord in wintermaanden. 't Is kostelijk (verbruik), haalt in feite niets uit en bevorderd kondens. Het op- en neergaan van de temperatuur wakkert kondenswater aan. Dat loopt, of erger nog, blijft staan op de houten bekleding en binnenbekleding, en verspreid zich over de kussens. En wanneer men terug aan boord komt, is het dikwijls te laat en dringen kosten zich op. Liever voorkomen dan genezen !
Nadat alle voorzet-zeilen geplaatst zijn, was er nog één ding te doen. Frontaal was het zeil met vensters, waarin de overlappingen moesten veranderd worden. Doordat het front afgebroken moest worden, waren de vensters gekraakt, verduurd zeg maar. Ik heb ze dan maar alle drie in éénmaal laten vernieuwen. Vernieuwde, UV-bestendige vensters zitten er nu in, met nylon-katoengaren gestikt, dubbel dan nog, zodat alles in orde moet zijn. Verder werden alle overlappingen aan de goeie kant gestikt en van velcro sluitingen voorzien. De kap watert nu goed af. En hele geruststelling. Ons bootje lig er nu goed bij, volledig in orde om de komende winterprikken goed te doorstaan. Alle slechte drukknopen werden vernieuwd. Alle ritsen werden met WD40 behandeld en gaan moeiteloos heen en weer. Volgende keer komen de beelden van ons bootje in zijn winterpakje.
Nu nog de kap - zoals u op de foto's ziet staan de flappen open - daardoor kan vocht binnendringen. Alle flappen (4 cm breed) worden in de volle lengte afgesneden en langs de andere kant geplaatst, zodat de sluiting correct is. Alle vier de flappen worden zo verwisseld van plaats. De 2 linkse worden 2 rechtse en omgekeerd. Bovendien worden alle naden herstikt en zal het front van de kap er als nieuw uitzien.
Wat een stro...weer deze week. Nu we aan de boot bezig zijn met alle vensters van winterzeilen te voorzien, en we op droog weer hadden gehoopt, hebben ze zowat alle hemelsluizen opengezet. Gelukkig zijn de winterzeilen geslaagd. Alle grote ramen zijn nu van zeilen voorzien. Tussen de ruiten en de zeilen komt nu nog een folie die beschermend optreed tegen vocht en koude. Dit werkje is voor Petra en mezelf. Per raam gaan we de folie op model snijden en achter de zeilen schuiven. Heel goed isolerend. Het komt goed uit, want volgend week-end voorspelt men kouder weer. Net op tijd zijn we klaar met 't werk. Nog één werkje rest ons. Het front van de kap schijn verkeerd te zijn gestikt en de overslagen (flappen) staan open in plaats van gesloten te zijn. Dat heeft voor gevolg dat de regen over de ritssluitingen loopt i.p.v. over de flappen. Doordat er constant regen over de ritsen loopt, komt er al eens een druppel regen door de ritssluiting en valt binnen op het dashboard. Alhoewel mijn dashboard afgedekt is, kan ik er water missen als de pest. Het front van de kap wordt herstikt, alle naden worden met nieuw garen overstikt en de flappen worden gewisseld van kant, zodat ze sluitend zijn. Om alles nog beter te sluiten wordt een velcro sluiting aangebracht. Dan pas zal mijn kap sluitend zijn en in orde voor de komende jaren. Dat is het laatste wat voorzien is voor 2009. De volgende werkzaamheden gebeuren in maart/april 2010. Maar, wanneer we volgend jaar dezelfde zomer mogen hebben als deze zomer, wordt de "Enya" weer voor vele weken mijn huisje op het water.
De winterperiode is een tijd waar alle bootbezitters hun "schatje" onderhouden. Al of niet zelf of indien niet mogelijk door derden laten verrichten. Aangezien ik in het verleden reeds een paar maal mocht ondervinden "dat gierigheid de wijsheid soms kan bedriegen", laat ik dit jaar een paar stielmensen aan boord komen om ons bootje de nodige zorgen toe te dienen. * Vooreerst bracht ik inox steunen onder het venster aan, zodat ik, wanneer ik de kap terug vastmaak, de nodige steun heb, en zodat het venster niet meer kan verbuigen. Probleem opgelost. * Een tweede bewerking is in volle gang. De Enya wordt voorzien van winterzeilen. Voor alle grote ramen worden winterzeilen aangebracht met daar achter, op maat gesneden, warmtebehoudend isolatiemateriaal. Dat zorgt er voor dat er geen kondens kan binnenkomen en de koude afgeschermd wordt. De zeilen kunnen ook dienstig zijn in de zomer, wanneer het warm wordt binnen op de boot, als verkoeling. * De twee andere bewerkingen gebeuren in het vroege voorjaar. Dan komt de schilder weer het geschonden neusje bijwerken en krijgt de motor zijn jaarlijkse onderhoudsbeurt. Het is de bedoeling om al deze werkzaamheden in beeld te brengen op ons blogje. Aflevering 1 komt zo. En nu maar hopen dat net zo'n zomer wordt als vorig jaar.
Reeds meerdere malen deze zomer, toen ik de cabriokap van de boot wou afnemen of terug opzetten, stopte Petra me af met : "dat ik teveel druk op de ramen zette door de drukknopen terug te willen bevestigen". Tijd dus om daar iets aan te doen. Inox steunen binnenin om vooral het middenraam te stutten en zodoende te verstevigen. Aangezien de enya binnenkort voorzien wordt van winterzeilen, voor de grote ramen, zowel frontaal als zijdelings, liet ik ook dit kleine bijkomend werkje uitvoeren. Zodat de enya "in good shape" aan het nieuwe vaarseizoen begint.
't Is vandaag vier jaar geleden dat ik voor 't eerst op mijn blogje een artikel met foto liet verschijnen. Ik dacht eraan toen ik mijn blog bekeek deze morgen, met aan de rechterkant "het archief". 30 november 2005, jongens wat gaat de tijd snel. Ondertussen zijn we met z'n allen vier jaartjes en meer dan 540 artikeltjes ouder. "Carpe Diem" zou ik zo zeggen voor iedereen, het ga jullie goed ! Oostvaarder.
Vandaag ben ik één jaar thuis met pensioen. Zalig gewoon, en mensen al zagen we gewoonlijk veel en op alles. Wat een luxe om betaald te worden om niets te doen en van het leven te genieten ! Na een ongelofelijke zomer, waar ik een tiental weken aan boord van de "Enya" verbleef, kon het eerste jaar niet meer stuk. Twee vaarverloven en een skiverlof er bovenop. Petra om halfdrie thuis, dus net nog een mooie halve dag samen. Week-ends van drie dagen ('t vrouwtje werkt 4/5) waarop we uitstappen maakten met vrienden naar Gent, Terneuzen, Sas van Gent en Eeklo. Teveel om op te noemen. Met onze tweede "Enya" vaarden we vanaf juni nog 100 uur. Nu, in de winter heb ik schilderwerk thuis, heb de boot winterklaar gemaakt en wordt hij straks voorzien van winterzeilen. Tussendoor help ik ook een vriend met schilderen (noteer alvast St. Pieter in uw boek over werken van barmhartigheid) en ga ik wekelijks langs om het bootje te inspecteren. Heb een legging in een kast gemaakt bij de overschakeling van Telenet naar Belgacom, de salon anders geplaatst en andere fraaie huisman-werkzaamheden uitgevoerd. Wanneer Petra thuiskomt, staat het eten klaar. Van een ommezwaai gesproken. Maar.....................'t is allemaal op eigen tempo gebeurd. Stress wordt een vreemd woord en haasten al helemaal onbestaand. Ik betrap er mij op, dat ik van snelheid bij het gaan ben overgeschakeld van haastig lopen naar kuieren en wandelen. Raar ! Hebben zondag in Rijsel op de wijnbeurs geweest met Jöël en Rose, onze vaarvrienden. We gingen om niets te kopen, we kwamen dan ook met een paar kartons buiten. Overal gratis proeven, gelukkig moest ik niet met de wagen. De feestdagen sluiten we af met vrienden, en dan hop naar 2010. Een jaar waarin ik 65 wordt. 't Zal ne knal geven, denk ik !
Het was geleden sinds mijn scheiding dat ik ze nog gezien had. De "Napo's", een vriendenclub van speedboot-fanaten, die vanuit Camping Napoleonhoeve in Breskens de Nederlandse wateren onveilig plachten te maken. Net als bij mezelf waren de rimpeltjes wat dieper geworden, de haartjes wat dunner en hun stappen wat trager. Het was voor mij een weerzien in mineur, want iedereen was op post om "Marcel" naar "zijn laatste vaart" te begeleiden. Net geen 70 geworden, het hart had nog gewild, en iedereen die hem kende ook, maar "de overkant" zoals de pastoor het zo goed verwoordde, riep hem. Eigenaardig, maar in de kerk moest ik in mijn binnenste lachen, om de vele plezante momenten die we met hem hadden gedeeld. Pretentieloos ging hij door het leven, als hoofd van een bedrijf waar meer dan 100 mensen werkten, was Marcel met beide voetjes op de grond gebleven. Het sierde hem. Ik was fantastisch blij toen ik iedereen terugzag, blije gezichten te ontmoeten, die me hand schudden en vroegen hoe het was. Het deed deugd, mensen ! De Napo's stonden buiten na de dienst. Samengetrokken in een donkere, kille en regenachtige dag. Den Arno, den Dres, Lange Leo, de Koekoek, de Zwarten, de Peter en 'k ben der misschien nog vergeten, allemaal mooie mensen met wie we mooie uren op en naast het water sleten. Het ga jullie allemaal goed, jongens. Ik durf niet zeggen tot de volgende, misschien wel, maar dan liefst onder andere omstandigheden. Wanneer jullie mijn bootje "ENYA" zien, gelijk waar of wanneer, altijd welkom aan boord. De pintjes zullen klaar staan, al kappen we ze minder snel binnen dan vroeger, ze zullen best smaken. Het deed enorm deugd, daar in die kerk, samen met den Arno, "MAATJE" zoals we elkaar pleegden te noemen. Daar zaten we dan, twee grote jongens met een grote bek en een klein hart, allebei met traantjes in de ogen. We zijn nog uit het goede hout gesneden, vrienden NAPO's. Telkens ik mensen terugzie, sta ik versteld dat zovelen mijn blogje lezen. En 't doet deugd ! Edwige, Marcels echtgenote was zichtbaar ontdaan toen ze me zag. Ik wens je sterkte, in de moeilijke tijd die komt, maar weet dat je kunt rekenen op een schare echte vrienden, die hun kameraad "Marcel" een plaats toebedelen in hun hart en hem herinneren als een goed mens.
Ik was vandaag rond 09.30u afgesproken met Karel om z'n bootje uit het water te halen. Een bijkomende helpende hand komt immers altijd van pas op het snelstromende schelde-water. Toen ik er aankwam stond iedereen reeds gereed. Onderweg had Karel al eens gebeld : "dat die mannen al aan 't zagen waren waar ik bleef". Nochtans was ik ruim op de afgesproken tijd, want het tij wacht nooit. We voeren dan ook om halftien op de schelde, richting slipway. Een tractor wachtte ons op. Aan een lange kabel lag de bok in 't water waarop de El Verde moest. Ikzelf, vooraan het schip om het vast te leggen op de bok, en Karel achter het stuur om de boot tegen het tij in op de bok te sturen. In een mum van tijd lag alles vast en kon de tractor aan z'n werk beginnen. Na een kwartier was het scheepje boven en stuurde de tractor de El Verde voor de scheepshal, waar de hoge druk gehaald werd om het onderschip af te spuiten. Nog snel gekeken of de as goed in 't vet zat, en de eerste werkzaamheden zaten er op. Ik nam afscheid van mijn vriend, die me bedankte om zoveel goedheid. Graag gedaan, Karel riep ik nog en de groetjes aan Leon. Jij ook aan Petra, galmde het weer, en Karel met rode overall reed met de auto om de achtergebleven touwen en fenders die op de kade achtergebleven waren, op te halen. Nadien zou hij het onderschip schoon spuiten en de volgende week kwam de mekanieker om de motor een winterbeurt te geven. De El Verde zou terug op zijn bok wachten op 2010 om terug te beginnen aan een nieuw seizoen, het veertigste reeds. Misschien een tip Karel & Leon om te klinken op z'n verjaardag ???
De winter is voor een boot en haar bezitter niet altijd gemakkelijk. Verscheidene opinies worden geuit en 't is aan mij om daaruit het beste te filteren. De ene zegt binnen, die handel, de andere zegt : moet in 't water blijven liggen, daar hoort hij thuis. Qua kostprijs heb ik zo wat heel Nederland en België via mail met opgave van lengte, breedte en gewicht van mijn boot om een prijs gevraagd. Onderscheid wordt er gemaakt in een plaats buiten en ééntje binnen. Het is het aantal m² plus binnen of buiten zijn bepalend voor de prijs. Buiten is het goedkoopste. In de prijs zitten het uit het water hijsen en er terug inzetten, het afspuiten van het onderschip, het op een "bok" plaatsen, en 6 maanden stallen op een open, weliswaar afgesloten terrein. Het goedkoopste was Emmeloord (NL) 478,80 - de duurste was 975,00 (B), meer dan het dubbele. Onzin, maar goed. Binnen is natuurlijk duurder, er wordt ook een onderscheid gemaakt tussen niet of wel verwarmd. Daar kan men rekenen met minimaal +/- 1.750 - gaande tot 2.800,00. Niet voor ieders beurs, dus. De onvermijdelijke werkzaamheden die ieder jaar dienen te gebeuren kunnen in afspraak met diegene waar de boot staat. Uiteindelijk heb ik gekozen dat mijn bootje in het water blijft op z'n ligplaats. Ondertussen zijn er kleine werkzaamheden door ons gebeurd, zoals afplakken van de ramen, er werden 5 grote vochtvreters geplaatst, alle water (toilet-tank-boiler) werd geledigd - pompen afgesloten en leidingen leeggeblazen, en een minimum aan electriciteit. Alle kussen werden van de banken gehaald en kort bij de vochtvreters geplaatst, waarbij ik nog de boot regelmatig verlucht. Alle linnen uit de kasten + alle beddegoed verwijderd en naar huis meegenomen. De oude isolatie waarmee de ramen afgedicht werden zijn verwijderd en vervangen door een transparante, zodat de zon kan indringen en opwarmen. De schilder en de technieker werden verwittigd om medio maart af te spreken. En nu maar aftellen tot de lente weer in 't land is...
Om 12u. varen we af, de Sloeber en de El Verde. Om 13.07u varen we de sluis Merelbeke uit en zitten dus terug op getijde-water. Het is perfect getimed want het tij begint af te nemen en sleept ons dus mee naar huis. Het gaat een goeie vaart en om 17.15u is de reis voorbij. We hebben in totaal 69 uren gevaren en zijn tweeeneenhalve week onderweg geweest op een erg mooi parcours ! En mijn 10-jarige zelf kan tevreden zijn : mission accomplished.
Met een bizondere waardering voor de schrijfsels van Karel, en ne gemeende "dikke merçi" aan onze vrienden Karel en Leon voor hun mededeelzaamheid naar al mijn blog-vrienden toe.
Vermits mijn echtgenoot niet tot een bezoek aan Waregem te bewegen is, varen we af om 09.50u. We komen aan in Deinze om de afvaart van het mooiste en bekendste stuk van de Leie aan te vatten. In Deinze houden we toch nog een uurtje halt. De bezoekers-steigers van de club lijken me net iets te ver van het centrum en ik weet dat je verderop nog kan liggen. Daar staan bordjes dat je wordt verzocht niet aan te meren op zondag en blablabla wegens aanmeren van blablabla en blablabla dank u voor uw begrip. Niet vandaag dus en we leggen vast. Voortros eerst en met een langer landvast dat we bovenhalen leggen we ook de achterkant vast. Dat is nog niet goed gebeurd of ik zie daar een man afkomen van wie de houding al van op 100m afstand zegt dat ie me het leven zuur gaat maken. Wanneer de man ons inderdaad aanspreekt is het echter één en al viendelijkheid dat op me afkomt. Hij stelt zich voor als de bruggewachter van die brug daar die voor ons niet zal open moeten als we onze mast plat leggen maar bij twijfel moeten we hem toch maar oproepen, dan doet hij wel open. Hij vraagt me hoelang ik blijf, want vandaag, dinsdag, komt er een passagierschip aanmeren, dat staat op die bordjes, weet je wel... Ik schaam me diep. Ik heb niet goed gelezen. Maar omdat we maar een uurtje blijven zal 't geen probleem zijn... Een uurtje later zijn we dus weer weg en voorbij de brug in Astene houden we nog eens halt voor ons middagmaal. De pracht van deze site is waarschijnlijk elke Belg bekend. Later varen we de Leie verder af. Aan de splitsing volg ik niet de mainstream naar rechts richting Ringvaart, maar draai links, het doodlopende stuk naar Drongen. Vanop de wal aan het centrum van Drongen heb ik deze winter steigertjes gezien. Ik beelde het me toen in met bladeren aan de bomen en veel zon en wil daar nu graag overnachten. Het leek me toen zo schilderachtig en dus niet te missen. De vaart er naar toe is best spannend : smal, bochtig en maar net diep genoeg. De steigertjes die ik op 't oog had moeten in de Lente gekrompen zijn, ik ga er in elk geval niet aanmeren. Onder de brug door - we kunnen er ruim onder - ligt een grotere steiger. Yes !!!...enkel voor bezoekers van aanpalende café. We leggen toch aan en beloven met graagte aan de cafébazin dat we na een bezoek aan 't dorp en het fameuze jezuïtenmoederhuis een pint komen pakken. Haar "allez, 't is goed" gaat met een bijonder ongelovige blik gepaard, maar ze kent ons nog niet goed, hé ! Een uurtje later zijn we present en spoelen we de hitte door met een frisse pint op een schaduwplekje van het terras. Het zijstapje loonde beslist de moeite- mede omwille van het avontuur - maar we besluiten toch om door te gaan naar Gent en aan de Lindelei te gaan liggen. Dan kunnen we vanavond nog een stapje zetten en alvast weer wennen aan het stadsleven. Nu de Gentse Feesten net voorbij zijn, zal 't er niet meer zo druk zijn. (Naïeve kiekens zij we toch). We legen onze glazen, betalen een inmiddels ontdooide cafébazin en weg zijn we. De Leie is hier zo smal dat we maar net genoeg plaats hebben om te keren. In dit maneuver geraak ik getraind tijdens deze reis. Als we de keersluis aan de overkant van de Ringvaart invaren komt er een aarzelend Minerva-verhuurbootje ons tegemoet. Ik ben door wijze collega-schippers al gewaarschuwd voor "die gasten". Hoewel er plaats genoeg is en bijlange na geen reden tot ongerustheid rijzen mijn intuïtieve haren al ten berge. Ik zie paniek aan de overkant. Ja maar, denk ik, vaar toch gewoon rechtdoor en als je niet durft wijk dan uit ! Ik merk dat zij mijn booje voor een groot schip aanzien en begin te vermoeden dat het wel echt absolute beginners zijn. Ze wijken uit...maar wel in mijn richting !... Ze hebben nog alle tijd om in achteruit te gaan, maar nietemin haal ik het weinige gas dat ik geef, terug... Dit kan toch niet bestaan zeker ...?... Ze gaan niet in achteruit??? Meen je dat nou echt???... ze komen steeds dichter... dit is nu toch te gek om los te lopen !!!... Als ze met veel gegil tegen de El Verde aanknotsen verontshuldigd de schipper zich met een benepen " 't is de eerste keer, meneer..." Dat had ik al berepen. Op zich niks ergs, natuurlijk, bij lange na geen schade, maar wel verschietachtig. Het toont maar weer eens aan dat alertheid steeds geboden is, ook op bloedhete zomernamiddagen !Wat later komen we aan bij de onze vrienden van het VPF aan de Lindelei. Onze geliefkoosde pleisterplaats als we in Gent zijn. Edoch...we blijken niet de enigen die er zo over denken. Propvol ligt het. Wat zal het wezen ? Een plaatske om dubbel te liggen of Portus Ganda. Maar de weg naar Portus Ganda moet ik nog gaan uitzoeken en 't is maar voor één nachje. Dubbelliggen dus... Even kijken, waar is er volk aan boord... Nee maar : hier ligt zowaar de Sloeber ! Clubgenoot en bovendien nog mijn buurman in winterberging. Het is aangenaam treffen en al snel liggen we vast. Ze gaan morgen ook naar huis en dus, varen we samen.
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
Ik ben een man en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is ex-bevrachter van binnenschepen, nu met pensioen.
Ik ben geboren op 31/07/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vooreerst mijn bootje Enya, en alles wat ook maar te maken heeft met H2O..
Sinds 25/11/2008 met pensioen, een soms onbekende zee van tijd die op me afkomt - met vrouwtje Petra wat wandelen, en skieën ieder jaar in Seefeld, Oostenrijks stadje waar we getrouwd zijn - in de zomer spenderen we onze vrije tijd sowieso aan ons bootje
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Beoordeel dit blog
M/S ENYA
mijn bootje is een Gruno 38E Royal van bouwjaar 2000, is 12m lang en 3,80m breed met een diepgang van 1,10m en een doorvaarthoogte van 4,25/3,60m en een gewicht van 12,5 ton - de motor is een 6 cylinder IVECO van 120 pk met een verbruik van ca. 4 liter/uur. Een watertank en fueltank van elk 500 liter en een vuilwatertank van 200 liter. De boot heeft een buitenbesturing met boeg- en hekschroef, automatische piloot en gps/plotter. Herschilderd op de werf in 2011, zowel boven als onder de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst. Zijn geboorteplaats is Zoutkamp in Friesland.
De motor is een 6 cylinder dieselmotor IVECO type 8065M12.01, met een verbruik van ca. 4 liter per uur, en komt uit de Milanese fabriek (It.) en draagt als matricuulnummer 0587975. Rustig draaiend en bedrijfszeker, zo wordt de motor omschreven in de onafhankelijke testen. Met in de nabijheid van mijn ligplaats, Spanjeveer op de Moervaart, is er een Europees hoofdverdeler en onderhoudscentrum van IVECO, gelegen aan de Vliegtuiglaan in Gent. Ook dat is makkelijk.
Wij hebben in onze boot geopteerd voor een dinette i.p.v. een tweede slaapkamer, aangezien wij voor meer dan 95% ons tweetjes varen. Ruim om te eten, en voorzien van talrijke bergplaatsen, waarbij alles binnen handbereik ligt, is het in blanke eik uitgevoerd en met een blauwe stoffering, een lust voor het oog.
Het kombuis betekent ook soms het "hart" van de Bourgondische Vlaming. Wanner er gekookt wordt aan boord, is het nuttig om te beschikken over een degelijk uitgeruste keuken. Met twee ijskasten, een magnetron en een vier-pits gasvuur, dampkap en verluchting via een dakvenster, is ook onze keuken voldoende gewapend om "de hongerigen te spijzen".
Het salon is en blijft de plaats bij uitstek in het schip. Gezien de geringe oppervlakte die een boot biedt, is het de pleisterplaats om televisie te kijken of radio te luisteren. Lezend, makkelijk achterover leunend in een zetel vliegen de avonden zo voorbij.
"De natte cel" noemt men het toilet- was- en douchegedeelte in een pleziervaartuig. Je kan aannemen dat ook de mechaniek een aardig stukje vertegenwoordigd is in dit gedeelte van de boot. Pompen, vermalers en verwarmingselementen zijn er in vertegenwoordigd. Met de huidige verstrengde wetgeving is ook de vuilwatertank verbonden aan de lozende installaties.
Ieder mens heeft slaap nodig. Dus is de uitrusting van een slaapkamer bijzonder. Immers een goede matras waarborgt een goede nachtrust. Met de vele bergplaatsen vindt de kledij er ook zijn plaats. Onze slaapkamer biedt nog iets extra wat we bij vorige bootjes niet hadden. Een venster achteraan waar je bij 't opstaan nog een blik kan werpen over het rustige of onrustige water. Mooi toch !
Wanneer hier een lichtje aanslaat of er een geluidje biept, is er "iets". Behalve de snelheid in km/u of in zeemijlen/u, de diepte in meter of in voet, beschikt de stuurstand ook over een elektronisch kompas, aangevuld met gps/plotter en een stuurautomaat, er is er op dit electronisch plateau ook plaats voor een boeg- en hekschroef en een electrische ankerwinch. Bij de "gewone" meters vervolledigen een voltmeter, temperatuurmeter, oliedrukmeter, toerenteller met aangegeven aantal draaiuren van de motor en een stand van de tanks aan boord. Alles is overzichtelijk geplaatst, zodat bij het minste onheil snel kan worden ingegrepen.
Historiek van mijn vorige bootjes :
El Verde : spitsgatkottertje 9,30m lang en 3,20m breed en 0,85m diepgang, motor Indenor 50 pk, van Peugeot origine met bouwjaar 1970, gebouwd door Jachtwerf Oost in Akkrum. Bootje werd verkocht (2007) aan onze inmiddels zeer goede vrienden Karel en Leon, Karel is ook geregeld gastschrijver op mijn blog. In 2010 verkochten Karel en Leon de El Verde verder aan een koppel uit Izegem. Zij herdoopten het terug in Griffioen, wat de naam was van het bootje toen we er allebei op verliefd werden in het verre, maar mooie Akkrum.
Enya : Super Lauwersmeerkruiser - 11,40m lang en 3,40m breed met diepgang van 1,00m - gewicht 12 ton - motor : DAF 575 - bouwjaar 1983 op Lauwersmeer - werf in Westergeest. Was een miskoop, maar dat gebeurd overal wel eens. Het bootje werd omgeruild met mijn huidige Gruno Royal 38'.
Enya : Gruno Royal 38 - bouwjaar 2000 - 12m lengte, 3,80 breed en diepgang van 1,10m - gewicht 12 ton - motor IVECO 125 pk - 6 cylinder gebouwd op Gruno werf in Zoutkamp. Ongelofelijk wendbaar, dankzij boeg- en hekschroef, stille, zuinige motor, weinige uren gedraaid bij aankoop en zowel het interieur als buiten goed in orde. Boot werd in 2011 herschilderd, zowel onderwaterschip als boven de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst en de motor volledig nagezien.
Toen we elkaar zagen op 16.09.10 wist ik niet eens dat zo'n studierichting als I.W. bestond. Ik heb ondertussen al wat gegrasduint op internet en er over gelezen. Lang niet zo'n makkelijke materie, maar ik denk dat jij dat aankan ! Ik hoop zeker dat we van tijd tot tijd de gelegendheid hebben om met elkaar een babbeltje te doen. Dat zou super zijn. Jammer van die verloren tijd, want die halen we nooit meer in ! opa
Hi Pa,
Ikke nog eens. JIJ staat nu op internet op een blog. Iets wat je nooit gekend hebt, maar je zou het zeker interessant gevonden hebben, al was het maar om je postzegelverzameling aan te dikken. Ons ma zou het maar "brol" gevonden hebben. De band tussen ons was altijd sterk, omdat we zoveel op elkaar leken. Telkens ik bij u sta, daar op die kille plaats mis ik je nog altijd. 'k Heb al een nieuw plantje gekweekt om het andere te vervangen bij u. 'k Breng het wel eens als we alleen zijn. U en ik ! Rust zacht. Onze kleinen.
't Was effen na halfzeven toen Rose en Joël al in Lokeren toekwamen. Snel een tas verse koffie en een halfuurtje later reden we richting autostrade. De vrouwtjes achteraan keuvelden over van alles en nog wat, de venten vooraan over bootjes en bootjes, maar vooral over bootjes.
Reeds meerdere malen deze zomer, toen ik de cabriokap van de boot wou afnemen of terug opzetten, stopte Petra me af met : "dat ik teveel druk op de ramen zette door de drukknopen terug te willen bevestigen". Tijd dus om daar iets aan te doen. Inox steunen binnenin om vooral het middenraam te stutten en zodoende te verstevigen. Aangezien de enya binnenkort voorzien wordt van winterzeilen, voor de grote ramen, zowel frontaal als zijdelings, liet ik ook dit kleine bijkomend werkje uitvoeren.
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
