We hadden voor vrijdag, zaterdag en zondag een mini cruise in gedachte. Maar het weer besliste er anders over. Drukkend warm, met temperaturen van boven de 30°. Voor mij net iets te warm. We kozen voor het lommerrijke Maldegem op het afleidingskanaal van de Leie. Donderdagavond aan boord. Een drukkende warmte, te veel drankgebruik (cola en spa), en toch maar alles aan boord gestouwd. Vrijdagmorgen iets over negen, motor gestart en weg er mee ! Overal aan 't water zagen we een forse daling van het peil. De natuur schreeuwt om water. In Evergem aan de sluis was het bakvol. We waren de laatsten die er bij konden. Ook bij sluisdiensten geldt het motto dat alle schuttingen zoveel mogelijk vol moeten zijn, om het water te besparen. Onderweg de "Hannibal" nog gezien, ze waren allebei aan 't schilderen, net buiten 't sas. Eens uit het sas zwaaide de Patrick van de "Meetjesland". 'k Was precies terug aan 't werk. Maar 'k moet nie zeveren, 'k vind het gewoon fijn als al die mannen nog eens goeien dag zeggen. Onder een drukkende zon op het kanaal van Gent naar Oostende. Na een uurtje komen we aan de kruising afleidingskanaal / kanaal. We draaien stuurboord voor de sluis om naar Maldegem/Eeklo te varen. 't Is de gewone sasmeester niet en we vernemen dat de man uit Heist werd gehaald om hier het sas te komen bedienen. Uitgerust met een defecte gsm en defecte marifoon moet hij het stellen om de mensen te bedienen. Gemakkelijk is anders. De man vloekt om zoveel onbegrip van staatswege. Een kwartiertje later tuffen we uit de sluis. Ik had me reeds voorgemeld bij Robert, de voorzitter van de watersportvereniging uit Maldegem. Er was plaats en de voorzitter helpt me bij het vastleggen. De hand geschut en met Robert wat gebabbeld over onze watersportclubs. Zij komen bij ons en wij bij hen. Wanneer de grootste warmte afneemt bestellen we ons een tafeltje buiten in het restaurant "Stadhuis van Raverschoot". Voor Petra een "Salade Niçoise" en voor mij een potje mosselen met friet. Het zijn de beste mosselen die ik in jaren at. Smakelijk en groot. Petra heeft spijt dat ze ook niet koos om mosselen te eten. Volgende keer, zegt ze. Op zaterdag gaan we fietsen richting Eeklo, en komen terecht in den Brazza op de Markt waar we vorig jaar ook waren. De patron herkent ons zowaar, en begroet ons met "ha de mannen van den boot". We worden er stil van. Wanneer we terugrijden maken we langs de overkant van het kanaal nog wat foto's van ons bootje. We zijn der allebei des te gekker van. 's Avonds aan boord bij één van onze vrienden van Maldegem uitgenodigd om nog iets te komen drinken. Wat bijgebabbeld over alles en nog wat. Een drankje en een knabbeltje. Als later Pol, de secretaris arriveert met "Chinees" stappen we op. We kijken aan boord naar het voetbal Duitsland-Uruguay. Al hebben we allebei gesupportert voor de Zuid-Amerikanen, het is de Mannschaft die het haalt. Ook goed. We kruipen onder de wol (figuurlijk)natuurlijk, want we liggen bijna naakt te zweten. 's Morgens maak ik schoonschip en ondertussen maakt Petra alles gereed om te vertrekken, touwen, marifoon, telefoon en langs bakboordkant de fenders ingehaald. We kunnen eten, het smaakt zoals altijd overheerlijk. De warmte begint langzaam door te dringen en we besluiten om te vertrekken. Snel al de afwas naar beneden, afgewassen en in de kast. Motor gestart, de touwen los, afscheid van de vrienden genomen en tot volgende keer gezwaaid. Van Maldegem tot aan de sluis is het een kleine 10 km. Om vijf over negen zijn we weg. Onze verwondering is groot, wanneer onze vrienden uit Maldegem de sluis al zelf gedraaid hebben wanneer we aankomen. Echt tof is da, ongelofelijk. Ze nemen onze touwen aan en doen nog een babbeltje. Tien minuutjes verder draaien we uit de sluis richting Gent. We zwaaien onze vrienden nogmaals uit. Ze springen op de fiets en keren terug. 't Is bloedheet op 't kanaal. Na een dik uur tuffen we voorbij Lovendegem en roepen de sluis van Evergem al op. Net op tijd, want de sluismeester was van plan eerst twee jachtjes binnen te nemen in de opvaart. Wij schutten eerst. Over de marifoon hoor ik zeggen : "der is nog éne die eerst mag en voorrang krijgt, wij moeten wachten." Nochtans had de sluismeester duidelijk over de marifoon gezegd : "eerst de afvaart, daarna de opvaart". Dat hebbek nie gehoord zegt mijn buurman. We verlaten de sluis en de twee jachten er in. Achter de bocht komt er nog een derde aangetuft. Ik roep direct de sluis op en verwittig de sasmeester dat er nog een derde op komst is. Net op tijd. We draaien Gent-Terneuzen op en het verfrist. Normale zondagse rust, ook op 't kanaal. Aan de Moervaart stuurboord er in en om kwart over twaalf meren we aan, op onze vertrouwde stek. Iets meer dan drie uur met twee sluizen er bij. Zowaar een rekord.
Vissers en jagers, een uitzonderlijk ras. Beiden hebben blijkbaar van afmetingen weinig of geen kaas gegeten. Toen Robert, na een weekendje Lokeren met de boot mij vertelde dat quasi gans zijn visgerief kapot was door een enorme vis die hij gevangen had, fronste ik de wenkbrauwen. Opmerkelijk, want Robert is nu niet direct iemand die durft te overdrijven. Toen hij mij met beide handen de afmetingen wees, was mijn nieuwsgierigheid gewekt, maar het geloof in het verhaal gedaald. Zoooooooooooooooooooooooooo Grooooooooooooooooot, zei hij en zijn handen gingen fors uit elkaar. De groeven in het voorhoofd van ondergetekende werden nog dieper. Ja,ja, mannen ging hij verder en allemaal mijn visgerief, mijn lijn en mijn schepnet, allemaal naar de kl.....ten, u weet wel de naam van het vliegveld van Zurich. Ik stelde hem direct voor de vis aan de wereld te tonen en hem daarna direct klaar te maken. Het bleek een goudbrasem. En 't strafste was.... het was allemaal nog waar ook. Eerlijk is eerlijk, mijn geloof in jagers en vissers is weer wat gestegen !
Een zonnig weekend voorspeld, tijd dus om ons bootje terug de wijde horizonten tegemoet te laten dobberen. Een mini-cruise of zo iets. Vrijdag Spanjeveer/Maldegem bij onze vrienden ginder, zaterdag Maldegem/Portus Ganda en zondag terug naar onze thuishaven. Fietsjes mee, want de eerste dag kunnen we naar Eeklo of Zomergem fietsen. Tweede dag wordt het shoppen in Gent en de derde dag kan het zijn dat er vrienden uit Lokeren meekomen die via Gent Dampoort aan boord raken. De terugreis met onze gasten wordt weer iets speciaal. Zelfs met in het achterhoofd een mogelijk buitje (onweer) of iets dergelijks, drukt onze pret niet. Effen kijken wanneer de spoorbrug in Gent draait. Want die jongen werkt niet altijd mee. Afwachten dus ! Onder tussen kijken we allebei uit naar onze verjaardag (31/7), niet omwille van de dag, maar de verrassingen ???
't Was goed, wanneer je een bootje verkoopt aan mensen die voor je 't goed weet goeie vrienden worden. Ik durf het wel zeggen goeie vrienden, want ze waren het echt. Karel en Leon, allebei een speciale plaats in ons hart, ook deels omdat ze die andere hartendief van ons gekocht hadden. Het eerste bootje van Petra en André, wat zoveel betekent heeft voor hun, werd verkocht. De "El Verde" werd verkocht aan mensen uit Izegem en zou terug "Griffioen" gaan heten zoals hij oorspronkelijk heette toen wij hem kochten in het verre Akkrum. We wensen de "Griffioen" en zijn nieuwe eigenaars alle geluk toe. Mogen zij op hun bootje even verliefd worden als wij dat deden. Karel en Leon, geef de droom niet op, wordt weer verliefd op een ander bootje, zodat we jullie weer ontmoeten op het water, gedroomde plek om vrienden te ontmoeten Maar daar vertel ik niets nieuws mee, 't ga jullie goed mensen. Wij pinken nog snel een traantje weg en hopen dat we de Griffioen ergens in het Izegemse tegenkomen. Vaart wel, Griffioen, ad multos anos !
Na ons boeltje aan de kant te hebben gezet, de afwas te hebben gedaan is het weer genieten. De avond is nog jong en warm. En allebei zijn we toe aan rust aan boord. In gezelschap van een goed glas wijn overlopen we onze dag. Tevreden kijken we van ons terras uit op een mooi stukje natuur. Wie dit niet mooi vind, kunnen we ons nauwelijks indenken.
Terug naar dat rustige, nooit vervelende Spanjeveer.
We gaan bakboord uit en komen terug op de Moervaart. Eens voorbij Cargill en Xhanks en net voor onze collega's van VVW Mendonk en de Zeevissers Mendonk, wordt de Moervaart terug wat het altijd geweest is. Een rustig kanaaltje met ingeslapen dorpjes. De beelden spreken voor zich. Voor ons een "narrow boat" m/s Vector, sinds kort bij ons te gast voor twee maanden op Spanjeveer. Alistair heet hij en met vriendin Sabine is hij op korte tijd een vriend geworden. De Vector is 18m lang en slechts 2,10m breed, motor is een Gardner. Zijn Nederlands met Engels accent is sappig en zijn vriendin, die Zoerselse is, zingt op z'n Limburgs. Mooi toch.
We komen nu op het kanaal Gent - Terneuzen tussen de grote jongens en dus is het opletten geblazen. Gespannen kijkt ons gezelschap naar de toevallig voorbijvarende autoboot van Honda, die enkele duizenden "blikken dozen" gelost heeft in Gent. Het schip vaart met twee slepers voor en achter richting zeesluis Terneuzen, gebouwd door de Hollanders maar betaald voor meer dan 80% door Vlaanderen, zoals alle infrastructuur in Zeeland. Dat is de prijs die Vlaanderen betaald omdat de Westerschelde door Zeeland loopt. Hadden in de middeleeuwen beter gezorgd dat ook dat stukje Zeeland, Vlaams was gebleven. Maar goed, alle walradars tot aan zee werden ook met Vlaams kapitaal betaald, evenals de loodsdiensten gebeuren tot op heden nog altijd met een verhouding van 75/25% Nederlanders/Vlamingen. Nouw, onze Noorderburen zijn altijd bij de pinken geweest, zeg ! We volgen het zeeschip en varen langzaam tot aan Sidmar, waar een grote Japanse bulkcarrier ijzererts aan het lossen is. Ons gezelschap kijkt zich de ogen uit op zoveel grootsheid. Hier klopt HET gedeelte waar onze economie op steunt, met op kop natuurlijk de Antwerpse haven, gevolgd door Gent en Zeebrugge plus een aantal kleinere havens. Voorbij Sidmar nemen we een bocht van 180° en varen terug richting Moervaart en onze ligplaats op Spanjeveer. We zetten een punt achter een schitterende dag, met niet te vergeten een ongelofelijk prettig en geïnteresseerd gezelschap aan boord. Als koppel en varenden hebben we ook intens genoten van hun gelukkige gezichten. We meren aan zonder enige moeite en kraken nog een flesje op de goede afloop en met een gesmaakt etentje ronden we af. Glunderende gezichten stappen terug in de wagens en gaan naar huis, waarschijnlijk aan velen vertellend welke enige dag ze hadden aan boord van onze Enya. Marc en Angèle, Lieve met haar dochter, ook wij hebben genoten met volle teugen. Altijd welkom !
Wachtebeke voorbij, nog altijd een stralende zon en een schitterend gezelschap dat maar niet genoeg krijgt en eigenlijk nog een staartje wil breien aan zo'n magnifieke dag. Voor ons niet gelaten, dus varen we in Mendonk onze ligplaats voorbij onder de verbazende blikken van enkele van mijn mede-leden, die waarschijnlijk denken : "die kerel vergist zich, die ligt toch hier". Geruststellend roep ik dat we nog een tochtje op het kanaal Gent Terneuzen voorzien, tussen de grote jongens. De eerste foto toont moeder en dochter. De uitstraling van de gezichten zegt genoeg, denk ik. De twee volgende foto's zijn van Marc en Angèle, allebei kijken ze dromend bij de tweede foto. Herinnert die foto aan iets, Marc ? Bij het uitvaren van de Moervaart, alvorens het kanaal Gent-Terneuzen op te gaan heb je aan bakboord de koeltoren. Voor ons altijd het baken dat van ver te zien is, dat we thuiskomen na een reis.
Eens voorbij Daknam, Lokerens mooiste natuur gedeelte, gaan we richting Sinaai met daarna Moerbeke. Dit stukje moet voor mij het oudste echte stuk zijn vermits je hier nog de oude meanderachtige vorm van de rivier ziet. De foto's vangen aan met een schitterende foto van de kapitein van het m/s Enya en zijn onmisbare rechterhand aan boord, vrouwtje Petra. Dat het aan boord ook educatief werd, getuigt de kundige uitleg van Petra over waterkaarten. In beeld is onze favorite plek Frylan oftewel Friesland. Dat de sfeer er goed inzat getuigt volgende foto, ambiance aan boord met iemand als Marc is verzekerd. De laatste foto is de brug achteraan de oude site van de suikerfabriek in Moerbeke. Blijft ze staan of wordt ze geofferd zoals zovele mooie dingen ?
Een mijlpaal, eerste artikel met foto's mobiel vanaf het achterdek.
Sinds ik op internet ben en reeds meer dan 5 jaar mijn blog bij seniorennet bewandel, was ik altijd gebonden aan thuis en via een vast station. Momenteel is dit niet meer zo. Ik beschik inderdaad sinds kort over een mobiele mogelijkheid die via een stick internet bij mij aan boord brengt. Fantastisch hoe ik vanop mijn achterdek met Brugge Coupure als ligplaats rustig een berichtje schrijf voor mijn blog. De mobiliteit van de mens lijkt niet meer te stoppen, op gebied van verplaatsing, media, alles wat je maar droomt, is er nu. Maar genoeg gezeverd, ben niet van plan een ganse dag op dit klaviertje te zitten tokkelen, ik neem een spannend boek over de russische geheime dienst en laat mij wegzakken in het dolce far niente met als gezelschap een goed glas wijn en een spannend boek. Meer hoeft het echt niet te zijn voor mij. Ondertussen haalt Petra haar hartje op en shopt ze in Brugge op zoek naar dat ene ultieme koopje, waar iedere vrouw van droomt. Mooi toch !
Op de vorige foto's prijkt onze "Enya" fier in de "Lokerse Haven" op de voet gevolgd door een foto van de ganse bende die meevoer. Daknam's beroemdste inwoner hielden we voor de laatste foto. De volgende foto is echt een plaatje, Daknam op z'n mooist vanop het water. Ja, Lieve, ge hebt talent om iets vast te leggen. Voor mij één van je beste foto's van deze reportage. Wie durft zeggen dat onze Durme niet mooi oogt, leg ik de twee laatste foto's voor. Mooi toch. Een volgende keer meer...
Door het oog van iemand anders, zie je veel van jezelf !
Niet zo lang geleden voeren we naar Lokeren en terug naar Spanjeveer. Een jaarlijkse traditie, die we het liefste delen met vrienden. Zo ook die dag, met Lieve en dochter, vriendinnen van Petra en mij, alsook met Angèle en Marc, twee vrienden die ik meer dan 50 jaar ken. Met de zon van de partij kon die dag niet meer stuk. Vrienden aan boord, af en toe een drankje en een stukje eten onder het varen, wat vertellen over ons, toen en nu, wat kan een mens nog meer verlangen. Die dag bleek voor ons allemaal veel te kort, het werd voor iedereen genieten. Mij persoonlijk deed het deugd om een oude vriendschap terug open te zien bloeien. Alvast bedankt, vrienden, ook ik heb er van genoten.
Ooit gonsde het hier van bedrijvigheid, zeker in de bietentijd. Maar vooruitgang duldt geen arbeidsintensieve fabrieken. Dus is de site waar ooit het suikerfabriek stond in Moerbeke in alle stilte opgedoekt. Breekmachines en lassers herleiden het terrein in een sneltempo tot een hoop schroot. En straks komt hier bouwgrond, waar KMO's en appartementen zullen verrijzen. En alle mensen die hier arbeid verricht hebben, sterven met de fabriek een stille dood.
We vaarden vorige week naar Lokeren, onze thuishaven. Ik had het over de vernieuwing van Moerbeke langsheen de Moervaart in de gunstige zin, maar wat ik te zien kreeg tussen Moerbeke en Wachtebeke tart alle verbeelding. Beschamend dat op die wrakken nog het woord "watersport" kleeft. De meeste wrakken werden er gedumpt om er nooit meer naar om te zien. Schande. Iemand haalde het in zijn hoofd om een caravan bovenop een boot te bouwen om zodoende iedere dag af te dalen naar zijn boot om er aan te werken. De foto's die ik er van trok waren waren beschamend voor de watersport. Ik besef maar al te goed dat watersport iets is wat centen kost, zoals ieder ander hobby, maar dan nog kan men dit doen op een fatsoelijke manier. Er bestaan soorten watersporters, daar ben ik nu wel van overtuigd.
Zaterdag 5 juni bleek een uitgelezen dag om te varen. Ver kon ik niet, omdat ik verplichtingen tegenover mijn watersportvereniging had. Als secretaris moet je af en toe ook wat werken. Niet getreurd, dat neem ik er graag bij. Voor zeven uur waren we in het getouw, want er was bezoek op komst. Met drie vrouwen en één man was ik samen met Marc sterk in de minderheid, maar goed, we zouden ons niet laten vertrappelen. Het bootje lag er na een grondige poetsbeurt keurig bij. Schoonschip maken hoort nu éénmaal bij het varen. Om tien uur moesten we aan de Overledebrug in Wachtebeke zijn, om mee te gaan bij het "blokvaren". Op de Durme zowel als de Moervaart gelden geen vrije brug-beurten, zodat je verplicht bent om het blokvaren te volgen. Om 10.00, 13.00 en 16.00 uur kan je vertrekken vanaf de Overledebrug richting Lokeren. Omgekeerd kun je om dezelfde uren vertrekken aan Daknambrug richting Wachtebeke. Met 5 jachten wachten we in Wachtebeke aan de brug. Petra liep snel richting brug om twee infoboekjes te halen om aan onze gasten te kunnen geven. Er stonden interessante gegevens in over de reisweg met mooie kleurfoto's er bij. Jammer, want dit zijn nu dingen waar men op bespaard. We kregen zwart/witte gedrukte vellen met moeilijk te onderscheiden foto's. Toch bedankt, jongens. Stipt om 10 uur draaide de brug. Charel van Brisarna ging eerst, ex-schipper. Dus we kenden mekaar wel. We hadden een gesprekje net voor het vertrek. Ook ging ik Albert, de havenmeester van Wachtebeke, ne goeie dag zeggen. 't Was goed hem terug te zien. 7 bruggen wachten ons op de vaarweg naar Lokeren. Na de Overledebrug volgden de Kalvebrug, Terwestbrug, Dambrug, Coudebornbrug, Sinaaibrug en Daknambrug. Tussen deze twee laatste bruggen fietsten Petra's Pa en Ma mee tot Daknam, waar ze wonen. Aan de laatste brug zwaaiden we afscheid. Vier keer moest onze beugel naar beneden om onder de vaste bruggen in Spletteren en aan het suikerfabriek in Moerbeke te geraken. Ook de bruggen in Lokeren over de oude baan naar Gent en de spoorbrug bleken te laag. Rond half één lagen we vast in onze thuishaven. Een kwartiertje later kwamen Marc en Angèle aan boord. We installeerden ons gezellig op het achterdek. Lieve en haar dochter kwamen iets later. Vroeger als voorzien vertrokken we terug richting Wachtebeke om daar op de wachtsteiger te wachten op een ander bootje dat meeging. Tijd voor een aperitiefje, dachten we. We lieten de kurk knallen en met een snabbeltje er bij was de toon gezet voor de rest van de dag. We kenden mekaar reeds meer dan 50 jaar en dat wil toch wat zeggen. Marc en ikzelf waren in de tijd van "den T-Klub" mannen uit het bestuur en getrouwen van Pater Jo Don, iemand die zeer veel voor de Lokerse Jeugd betekent heeft. Er werden verhalen gewisseld en namen gedeeld. "Hoe zou het zijn met die ?" en " heb je nog iets gehoord van die" ? Van sommigen wisten we dat die er niet meer waren. Ook door er over te spreken, kan het soms stil worden ! Als vroegere beenhouwer op de markt en sterk verbonden bij de jeugdwerking van Sporting Lokeren heeft Marc een ongelofelijke kennissenkring niet enkel in Lokeren, maar ver daarbuiten. Er werd aan de bruggen dus veel gezwaaid en geroepen op hem. Zelfs één van zijn broers riep vanop het terras aan Sinaaibrug : "Wa stoade gij doar te doen ?" Petra zorgde samen met Lieve voor een lekkere kaastafel. Eventjes werd het stil aan boord, want iedereen knabbelde of dronk een lekker wijntje. Onder vrienden iets eten en drinken, 't is 't beste wat er is ! Moerbeke kwam in 't zicht. De eerlijkheid gebied me te zeggen dat er in Moerbeke veel veranderd is langsheen de waterkant. Van de vroegere bouwvallige huisjes werden er veel gerenoveerd of platgegooid en vervangen door prachtige appartementen. Wachtebeke aan de laatste brug, het zonnetje nog altijd van de partij en onze gasten nog altijd in vorm. Ze vroegen honderduit over schepen en schippers en vaarwegen, bruggen en sluizen. Ik gaf hen zoveel mogelijk uitleg over al datgene dat hen vreemd leek. Ze genoten, en daar was het mij tenslotte om te doen. De weersomstandigheden waren nu nog beter, de grootste warmte was voorbij en een klein briesje maakte het nog aangenamer. We voeren onze ligplaats voorbij om op het kanaal Gent-Terneuzen nog eens te varen tot aan Sidmar. We hadden geluk en onze gasten keken hun ogen uit toen er een autoschip van Volvo richting sluis Terneuzen ging. De marifoon stond op, dus kon iedereen flarden van gesprekken horen tussen zeeboot en bruggen of sluizen. Voorbij Sidmar nam ik de terugweg en voer de Moervaart op tot de ligplaats. Nog wat eten en met een wijntje besloten we deze prachtige dag. Toen vier vermoeide maar gelukkige gezichtjes van boord stapten, keken we elkaar glunderend aan. Was het niet prachtig om mensen met zo weinig, zo gelukkig te maken. We waren allebei moe, aten nog wat aardbeien en besloten om in onze kooien te kruipen. ZAAAAAAAAAAAAAAAAlig sliepen we in !
Blijkbaar wordt op verlof gaan even moeilijk voor ons als de juiste zes getallen invullen bij Lotto. Telkens we thuisbleven na slechte weersvoorspellingen was het prachtig weer en als we dan toch eens weggeraken is het zo, zo ! We waren donderdag in Oostende bij het jaarlijks weerkerende festival "Oostende voor anker". Na het vorig bezoek moet ik zeggen dat de inrichters er telkens op vooruitgaan. Meer nog, ondanks een gure wind, werd het best gezellig in onze koningin der badsteden. We lieten onze auto achter aan de rand van de stad en liepen onder een zonnetje dat moeite deed, richting centrum. Natuurlijk gingen we via de haven omdat bootjes nu éénmaal een deel van ons leven zijn. De Mercator nog altijd statig in zijn eigen dok verdiende beter. Althans, zo dachten wij er over. Een Kathedraal Van De Zee moet varen. Wanneer men hetzelfde lef aan de dag zou leggen als bij de opgraving van Brel's jacht, dan vaarde onze nationale trots reeds lang. Blijkbaar wegen economische belangen harder door dan al de rest. Na de bootjes kwam de Kapellestraat met al zijn winkeltjes. Petra kocht een blouse, een paar schoenen voor mij en voor haar, diverse rokken en broeken werden gepast, maar geen enkele viel in de smaak. Moe van al dat geslenter was ik enorm blij met een rustig, zittend moment. In een smaakvol ingerichte brasserie aten we zeer lekker. Krantje er bij en de moeite vloeide uit mijn schoenen. Dan maar terug de hort op, richting zee. Het water trekt op een onverklaarbare manier ons altijd aan. Altijd anders, zoutig en fris ruikend, zelfs wanneer je je lippen aflikt speelt het zoutige om je gehemelte. Ik word er begot "lyrisch" van. Flinke werkzaamheden aan de gang in de nabijheid van 't klein strand, waar baggerwerkzaamheden gecompenseerd worden met verhogingen van stranden. Dan maar naar "Oostende voor Anker" waar al het maritieme onze aandacht trok. We kochten een nieuwe verrekijker aan 25,00, jawel je leest het goed ! Dezelfde verrekijker stond 100 meter verder 100 euro, en in de winkels nog eens 75 euro duurder. De onze vonden we tussen andere rommel gestald. Het bleek een echt koopje ! Als twee gelukkige kinderen met een nieuwe verrekijker op zak werd de terugweg naar de auto aangevat, soms met een halte om onze nieuwe aanwinst eens te testen naar één of ander gebouw in de verte. De terugweg verliep zonder noemenswaardige problemen en eens thuis werd er een grondige test van het toestal gedaan. Het werd 10 op 10. We besloten 's anderendaags te varen, naar Terneuzen toe, want ook daar was het koopzondag. Vrijdagochtend scheen warempel de zon en beleefden een prachtige dag. We fietsten naar Aricom, een bedrijf waar misschien straks onze Enya zal overwinteren in een verwarmde loods. Eens terug aten we aan boord. We hadden ons ondertussen voorzien in het nieuwe winkelcentrum van een wok met de nodige ingrediënten er bij. Dat werd smullen vanavond, zoveel was zeker. In de namiddag richting pier, de ogen richting schelde waar altijd iets te zien is. De mens werd versterkt met koffie + en een geboterde wafel. Een uurtje later terug naar boord. Rustig krantje lezen terwijl Petra het nieuwe winkelcentrum nogmaals afschuimde. 's Avonds wokken, daarna gezellig tafelen en vroeg ons bedje in, want TV bleek niet te kunnen. Op zaterdag was er een flauw zonnetje met steeds dreigende wolken. In de namiddag kreeg Petra een briljant idee. Kunt gij eens tanken, ons water raakt op. Onze slang bleek te kort, maar Louis, de havenmeester wist raad en kwam met een zeer lange slang. Tijdens het water tanken viel er een stortbui uit de hemel, die je niet voor mogelijk houd. Net dan was de tank vol en moest ik buiten om de slang op te rollen, het water af te zetten en de dop er terug op te plaatsen. Ik bleek onder de douche gestaan te hebben met kleren aan. Druipend en zeiknat kwam ik aan boord. Petra was tevreden dat de tank vol was. Mijn toestand werd kort beantwoord : "ge zijt toch ne man". Ja, antwoorde ik maar een str...natte ! Daar stond ik dan. We besloten om na een regenachtige nacht, niet te blijven tot zondagavond, en 's morgens vroeg te vertrekken. Bij het uitkomen aan de sluis achter een zeeschip aan, richting België, Vlaanderen, Spanjeveer, kortom ons gezellig nest, tussen onze vrienden. Om halftien voeren we de Moervaart in, ik belde Patrick over onze aankomst. Onze beide vrienden stonden reeds op de wacht om te helpen bij het afmeren. Feilloos aanleggen, met zo'n boeg- en hekschroef blijkt alles te kunnen. Daarna een pintje onder vrienden, een leuke babbel. Tijd om naar huis te rijden via Petra's ouders, waar we een goeiedag gingen zeggen. Thuis uitpakken en nog eens napraten over ons week-endje en onze...verrekijker. Hemels !
Hemeltergend, het mag niet zijn !!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Wanneer ik de naam van Deboosere of een andere weergoser hoor, word ik onwel. Deze kl... schept er een hemels genoegen in om weersvoorspellingen te plegen die kant noch wal raken. Voor de tweede maal reeds valt een verlof(je) letterlijk en figuurlijk in 't water of niet. We keken gisteren woensdagavond 26 mei naar "het weer" van mijnheer Frank. Hij voorspelde voor donderdag "plaatselijke buien", voor vrijdag "een droge dag" en zaterdag en zondag "buien met 4 tot 5 beaufort". Dag verlof, tot volgend jaar. Daar ga je. Terwijl Mijnheer Frank al dat onheil vertelt, speelt er een duivels lachje om z'n mond. Satanische kerel, die Frank. Reeds voor de tweede maal in mei blijven we thuis i.p.v. op vaar-verlof te gaan. Misschien valt er wel een blitz-verlof uit de kast. Wie weet het ?
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
Ik ben een man en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is ex-bevrachter van binnenschepen, nu met pensioen.
Ik ben geboren op 31/07/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vooreerst mijn bootje Enya, en alles wat ook maar te maken heeft met H2O..
Sinds 25/11/2008 met pensioen, een soms onbekende zee van tijd die op me afkomt - met vrouwtje Petra wat wandelen, en skieën ieder jaar in Seefeld, Oostenrijks stadje waar we getrouwd zijn - in de zomer spenderen we onze vrije tijd sowieso aan ons bootje
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Beoordeel dit blog
M/S ENYA
mijn bootje is een Gruno 38E Royal van bouwjaar 2000, is 12m lang en 3,80m breed met een diepgang van 1,10m en een doorvaarthoogte van 4,25/3,60m en een gewicht van 12,5 ton - de motor is een 6 cylinder IVECO van 120 pk met een verbruik van ca. 4 liter/uur. Een watertank en fueltank van elk 500 liter en een vuilwatertank van 200 liter. De boot heeft een buitenbesturing met boeg- en hekschroef, automatische piloot en gps/plotter. Herschilderd op de werf in 2011, zowel boven als onder de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst. Zijn geboorteplaats is Zoutkamp in Friesland.
De motor is een 6 cylinder dieselmotor IVECO type 8065M12.01, met een verbruik van ca. 4 liter per uur, en komt uit de Milanese fabriek (It.) en draagt als matricuulnummer 0587975. Rustig draaiend en bedrijfszeker, zo wordt de motor omschreven in de onafhankelijke testen. Met in de nabijheid van mijn ligplaats, Spanjeveer op de Moervaart, is er een Europees hoofdverdeler en onderhoudscentrum van IVECO, gelegen aan de Vliegtuiglaan in Gent. Ook dat is makkelijk.
Wij hebben in onze boot geopteerd voor een dinette i.p.v. een tweede slaapkamer, aangezien wij voor meer dan 95% ons tweetjes varen. Ruim om te eten, en voorzien van talrijke bergplaatsen, waarbij alles binnen handbereik ligt, is het in blanke eik uitgevoerd en met een blauwe stoffering, een lust voor het oog.
Het kombuis betekent ook soms het "hart" van de Bourgondische Vlaming. Wanner er gekookt wordt aan boord, is het nuttig om te beschikken over een degelijk uitgeruste keuken. Met twee ijskasten, een magnetron en een vier-pits gasvuur, dampkap en verluchting via een dakvenster, is ook onze keuken voldoende gewapend om "de hongerigen te spijzen".
Het salon is en blijft de plaats bij uitstek in het schip. Gezien de geringe oppervlakte die een boot biedt, is het de pleisterplaats om televisie te kijken of radio te luisteren. Lezend, makkelijk achterover leunend in een zetel vliegen de avonden zo voorbij.
"De natte cel" noemt men het toilet- was- en douchegedeelte in een pleziervaartuig. Je kan aannemen dat ook de mechaniek een aardig stukje vertegenwoordigd is in dit gedeelte van de boot. Pompen, vermalers en verwarmingselementen zijn er in vertegenwoordigd. Met de huidige verstrengde wetgeving is ook de vuilwatertank verbonden aan de lozende installaties.
Ieder mens heeft slaap nodig. Dus is de uitrusting van een slaapkamer bijzonder. Immers een goede matras waarborgt een goede nachtrust. Met de vele bergplaatsen vindt de kledij er ook zijn plaats. Onze slaapkamer biedt nog iets extra wat we bij vorige bootjes niet hadden. Een venster achteraan waar je bij 't opstaan nog een blik kan werpen over het rustige of onrustige water. Mooi toch !
Wanneer hier een lichtje aanslaat of er een geluidje biept, is er "iets". Behalve de snelheid in km/u of in zeemijlen/u, de diepte in meter of in voet, beschikt de stuurstand ook over een elektronisch kompas, aangevuld met gps/plotter en een stuurautomaat, er is er op dit electronisch plateau ook plaats voor een boeg- en hekschroef en een electrische ankerwinch. Bij de "gewone" meters vervolledigen een voltmeter, temperatuurmeter, oliedrukmeter, toerenteller met aangegeven aantal draaiuren van de motor en een stand van de tanks aan boord. Alles is overzichtelijk geplaatst, zodat bij het minste onheil snel kan worden ingegrepen.
Historiek van mijn vorige bootjes :
El Verde : spitsgatkottertje 9,30m lang en 3,20m breed en 0,85m diepgang, motor Indenor 50 pk, van Peugeot origine met bouwjaar 1970, gebouwd door Jachtwerf Oost in Akkrum. Bootje werd verkocht (2007) aan onze inmiddels zeer goede vrienden Karel en Leon, Karel is ook geregeld gastschrijver op mijn blog. In 2010 verkochten Karel en Leon de El Verde verder aan een koppel uit Izegem. Zij herdoopten het terug in Griffioen, wat de naam was van het bootje toen we er allebei op verliefd werden in het verre, maar mooie Akkrum.
Enya : Super Lauwersmeerkruiser - 11,40m lang en 3,40m breed met diepgang van 1,00m - gewicht 12 ton - motor : DAF 575 - bouwjaar 1983 op Lauwersmeer - werf in Westergeest. Was een miskoop, maar dat gebeurd overal wel eens. Het bootje werd omgeruild met mijn huidige Gruno Royal 38'.
Enya : Gruno Royal 38 - bouwjaar 2000 - 12m lengte, 3,80 breed en diepgang van 1,10m - gewicht 12 ton - motor IVECO 125 pk - 6 cylinder gebouwd op Gruno werf in Zoutkamp. Ongelofelijk wendbaar, dankzij boeg- en hekschroef, stille, zuinige motor, weinige uren gedraaid bij aankoop en zowel het interieur als buiten goed in orde. Boot werd in 2011 herschilderd, zowel onderwaterschip als boven de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst en de motor volledig nagezien.
Toen we elkaar zagen op 16.09.10 wist ik niet eens dat zo'n studierichting als I.W. bestond. Ik heb ondertussen al wat gegrasduint op internet en er over gelezen. Lang niet zo'n makkelijke materie, maar ik denk dat jij dat aankan ! Ik hoop zeker dat we van tijd tot tijd de gelegendheid hebben om met elkaar een babbeltje te doen. Dat zou super zijn. Jammer van die verloren tijd, want die halen we nooit meer in ! opa
Hi Pa,
Ikke nog eens. JIJ staat nu op internet op een blog. Iets wat je nooit gekend hebt, maar je zou het zeker interessant gevonden hebben, al was het maar om je postzegelverzameling aan te dikken. Ons ma zou het maar "brol" gevonden hebben. De band tussen ons was altijd sterk, omdat we zoveel op elkaar leken. Telkens ik bij u sta, daar op die kille plaats mis ik je nog altijd. 'k Heb al een nieuw plantje gekweekt om het andere te vervangen bij u. 'k Breng het wel eens als we alleen zijn. U en ik ! Rust zacht. Onze kleinen.
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
