varende senioren over bootjes, varen en nog andere dingen !
03-04-2006
Aan mijnen allerbeste vriend.
Beste Wout,
Spijtig genoeg weet ik niet de dingen die je bezighouden vandaag. Toch wens ik je het allerbeste voor de toekomst en een prettig paasfeest en ook nog een deugdoend verlof. Vergeten doe ik je niet. Opa
Na meer dan vijf weken is het zo ver. We zijn terug op Spanjeveerbrug. We hebben dienst in de clubkantine. Ieder lid moet vier maal per jaar dienst doen in de kantine. Bediening achter de toog. Uitschenken en de klanten bedienen. We hebben al twee bakken met gerief voor de boot mee en gaan eerst aan boord om alles weg te zetten. Vervolgens gaat Petra reeds naar de kantine om alles in gereedheid te brengen terwijl ik in de motorkamer kruip en alle nummers van filters afschrijf om te bestellen. De grofvuilfilter tussen de motor en de dieseltank, gevolgd door de mazoutfilter en daarna de oliefilter. Effe de paneeltjes van de motorruimte opmeten want die moeten terug geschilderd worden. Ook de houten panelen die de vloer van de stuurhut uitmaken moeten opnieuw in de vernis gezet worden. Als laatste komt de ijskast aan de beurt. Met vier vijzen zit die ingeschroeft en ingebouwd in het kombuis. Na enig wrikken komt ze eruit. Nu de preciese afmetingen l x b x h en klaar is kees. Terug op haar plaats gezet, gaan we nu op toer via internet om te zien wat de mogelijkheden zijn. Want er zijn nog al wat verschillen. Tot meer dan 150,- voor hetzelfde merk. Sommige mensen denken omdat je een bootje hebt, je wel Onassis moet heten. 't Is zo, dat je in Nederland veel goedkoper af bent dan in België. Nederland is wel HET watersportland bij uitstek.We zullen gauw een 600,- kwijt zijn, als we alles zelf doen, + nog eens 50,- voor de verf en de filters. In ruil staat mijn bootje dan weer te pronken als nieuw. Wanneer ik ons bootje verlaat merk ik dat er iets niet klopt met de gewichtsverdeling. Daar moet ik zeker iets aan doen. Op de werf heeft men, destijds een batterij bijgeplaatst + een boiler. Dit betekent direct een gewicht van 50/60 kgs er bij langs bakboordkant.Ik zal moeten blokken ijzer als ballast langs de andere kant bijleggen om het evenwicht terug te herstellen.Intussen komt Petra me al halen om te komen helpen, want er zijn reeds klanten aangekomen. Alles snel dichtgemaakt en haastig naar de kantine. Tot 14.00 uur is het zeer druk en hebben we geen tijd om te eten. 'k Spring dan maar vlug in de wagen om afhaalchinees te halen, want vannamiddag is het Tom Boonen-show. Het blijft de ganse dag druk. We kijken uit naar 19.00 u wanneer onze dienst erop zit. Eens dit voorbij, nog alles snel opgevuld en alle glazen afgewassen. We zijn allebei moe, 't is kwart over acht wanneer we moe maar voldaan, zoals dat heet, naar huis rijden. Er wacht een verrassing. Living en keuken zijn afgewerkt. Nog enkel traphal en toilet en de schilder heeft gedaan.Ook onze vaatwas heeft de schilder ook al gedaan. De machine is afgeslagen, houten kasten in toilet en keuken zijn ook allemaal klaar. Wat een weelde met zo'n man. Om rapper gedaan te hebben heeft hij het week-end doorgewerkt. Nu kunnen we living en keuken terug in orde brengen. Kwestie om terug normaal te leven ! PC naar beneden halen en alles terug aansluiten. Dat is iets voor dinsdagavond. Nu ben ik er te moe voor en maandagavond moeten we naar een verjaardagsfeestje. Een werkende mens heeft nooit gedaan. Genoeg met zuchten en klagen. Op naar een nieuwe werkweek, met alle problemen vandien. Maar problemen worden nog altijd opgelost.
We gaan thuis de boel laten opschilderen. Living, keuken, toilet + de ganse traphal worden opnieuw geschilderd. Ijskast en vaatafwas van plaats gewisseld. Electrische leidingen + waterleidingen aangepast. Op het toilet een voorzetkast gebouwd rondom buizen, zodat deze weggestoken zitten. In de keuken een kast opengemaakt en tussen ijskast en vaat een houten hoek gebouwd, zodat alle draden weggestoken zitten. EEN WEEK. Een week, dat je moet leven zoals een zigeuner. Alles van de muur halen, alles uit de kasten halen, computer afbreken, want alles moet midden in de living staan en zwaar met plastiek afgedekt worden tegen eventuele beschadigingen. En daar zit je dan, wanneer je iets wil zeggen hoor je je eigen tweemaal spreken en zindert het na. Alles klinkt hol. Een simpel zout of pepervat blijkt plots ergens anders te staan. Dan maar zonder zout of peper. 's Avonds blijk je ook niet naar TV te kunnen kijken, want die is al volledig afgedekt. En, o ja, last but not least, we eten ergens anders, want ons kookvuur staat niet meer op dezelfde plaats. Juist, ook afgedekt. De schilders, weet je wel ! Gelukkig duurt het slechts een week, dat ik een vreemde ben bij mij thuis.
Vannamiddag ontvangen we vrienden. Gezellig en rustig bij een kaastafeltje met een goed wijntje, meer moet dat niet zijn. Kwestie om van tijd tot tijd bij te praten, en elkaar niet te verliezen in de toch al zo jachtige wereld.Want geef toe, ook het sociale leven is door onze moderne tijd geweldig veranderd. Niet meer met een stoel 's avonds buitenzitten en onder buren de laatste nieuwsjes vertellen. Of nog, in één of ander bruin cafeetje gezellig met vrienden en kenissen zitten "ouwehoeren" om het op z'n hollands te zeggen. Of een kaartavondje thuis of bij vrienden. 't Is allemaal gedaan en vervangen door pc, sms, mail, telefoon, enz... Is het beter dan vroeger ? Is het slechter dan vroeger en droomt iedereen weer van weleer, de goede oude tijd ? Wie zal het zeggen. Feit is dat niemand meer terugkan. Teruggaan naar het verleden, geef toe, velen dromen er van. Maar 't is een utopie ! Snel,sneller,snelst, dat is het devies geworden van velen. Flitsende sennioren, flashy gekleed, drukdoende met gsm en pc. Daar waar ik vroeger vond van mijn vader, toen hij 60 was, en reeds oud, of althans er zich naar gedroeg, ben ik nu zelf 60, verwonderd het mij steeds, hoe ik mij nu gedraag. Meestal vergeet ik die 60 en denk aan één ding, CARPE DIEM. Ik ben een genieter geworden, ééntje dat de dingen neemt zoals ze zijn en komen. Vooral iemand die geniet van het sociale contact, van vrienden bij hem thuis, die in wederzijds respect mekaar benaderen, kortom van de vele kleine dingen des levens. En dat, lieve mensen is sociaal zijn. In een te snel veranderende wereld met teveel geweld, macht en geld, voel ik me meer en meer de éénling die droomt van een betere wereld, waar iedereen aan zijn trekken komt en waar het goed is om leven met vrienden en kenissen ! Heu...Wordt ik nu toch echt te oud ?
De deur, waarachter de koude, wintersport en al dat kouds zitten, is dichtgetrokken. Vanaf nu is de blik gericht op de toekomst, dus op het zuiden, waar warmte, palmbomen en parelwitte stranden ons toelachen. Heerlijk, het is wat ik hoop voor iedereen, een pracht van een zomer. Want na een al te lange winter, snakt iedereen, geloof me, naar een mooie, lange en vooral warme zomer. Ne mens heeft dat nodig, kwestie om alle batterijen bij te laden. Tijd ook om terug ons zomerhobby bij uitstek uit de kast te halen en op te blinken. Zij het bij mij dan, figuurlijk. Onze "oostvaarder" heeft de winter overleeft, en ligt op zijn plaats aan de spanjeveerbrug op de moervaart. Volgende week gaan we kijken wat er allemaal dient te gebeuren en maken wij hem vaarklaar. Watertanks en boiler worden gevuld, want we zullen wel bij normale weersomstandigheden blijven slapen aan boord. En dan zijn er de noodzakelijk, jaarlijkse aanpassingen. De ijskast moet worden vernieuwd, en daar hangt natuurlijk een prijskaartje. Ik denk dat ik voor een 45 ltr ijskast algauw tussen de 750 en 1.000 zal kwijt zijn. Deze ijskasten kunnen werken op 220 V en 12 V en gas. En dan zal het meten en passen worden om in te bouwen. Misschien, afhankelijk van de ontstane kosten, wordt het kombuis dan volledig vernieuwd. Maar verder springen, dan ons stokje lang is, zullen we zeker niet doen. Mooi gezegde trouwens. Indien de financiën het moesten toelaten, plaatsen we een gasvuur, dat we kunnen inbouwen en wasbakje, afgedekt met een nieuwe vuurvaste plaat en klaar is kees. Indien de lotto bij deze mocht kunnen helpen, hij is van harte welkom !
Eind maart en 't is ongewoon koud buiten. Temperaturen van min zoveel zijn nog iedere dag aan de orde. En toch... en toch, vrienden, telkens het zonnetje schijnt, voelt de warmte ongelooflijk aan. Zoals vandaag, koud buiten, maar wat een schitterend zonnetje hangt er buiten. Dat geeft weer dat goede gevoel, dat alles zo mooi oogt. Enkel de natuur wacht nog een beetje. Ook op bomen en planten staat de natuur te wachten om te ontluiken. Vogels vliegen rond en wachten om....... Juist, het schijnt dat ook de koude dat niet erg stimuleert. En geef toe, ook wij wachten op die eerste tekenen, dat het weer beter wordt, en dat de lente eindelijk zijn intrede doet.
Vandaag ontving ik een brief van de federale overheid, dienst pensioenen. Dat herinnerde me er aan dat de datum waarop ik met pensioen moet, dichter komt. Je realiseert je niet echt dat het er aankomt, maar toch... Het is de afsluiting van een leven dat vijfenveertig jaar duurde, met ups en downs, maar die datum komt nu echt in 't zicht. Nog een paar jaar en 't is zo ver. En ik weet maar al te goed hoe snel een jaar gaat. Dolce far niente. Het zalige nietsdoen. Ok voor een paar dagen of weken of maanden, maar wat het jaar nadien of twee jaar. Daarom ben ik nu reeds bezig met het invullen van tijd. Deze zal bestaan uit een stuk sport, vooral fietsen en wandelen. En ook mijn bootje is met dat doel gekocht. Dertig jaar oud, volledig origineel, maar dat vraagt natuurlijk onderhoud. Lezen doe ik sowieso graag, dus daar kan dan een stuk winter aan besteed worden. Kortom ik zie het wel zitten om de vrije tijd die op me afkomt, echt goed en nuttig te besteden. Bovendien kook ik ook graag, en dat wil ik echt beter gaan beheersen. Met verse producten en tijd + een goeie kookboek red ik me wel. Petra kijkt nu al verlekkerd naar me. Zou het nu voor het eten of voor mij zijn ?
De eerste maandag na het verlof is het altijd aanpassen. 's Morgens vroeger opstaan, daar begint het al. De wekker, één van de meest gehate instrumenten slaat even voor zessen aan met Q-Music. Is het toeval of doet men het er voor, maar je kan er donder opzeggen altijd met een "heavy-nummer".Klaarwakker schiet je uit je bed, en verwelkomt met gesloten ogen de wereld. Je verstand protesteert om zoveel heftigheid zo vroeg. Zachtjes, zonder overdrijven, openen mijn ogen. Op de rand van het bed staar ik naar de muur. Petra opent onze dakvenster en vooral koude, maar ook verse lucht vloeit in onze slaapkamer. Ik sta recht, maar mijn lichaam komt niet in beweging. De eerste passen naar de overloop en direct de trap naar beneden. De koude gaat mee en ik hoor de brander aanslaan. Beneden is het warm en gezellig. De rolluiken omhoog, 't is reeds licht, dat scheelt een pak. De automatismen beginnen terug aan te slaan, koffiezet aanzetten en de vaatafwasmachine leeghalen. Nadien fruitpersen. Wanneer alles bijna klaar is, komt Petra van de badkamer. Etenstijd, altijd gezellig voor een babbel samen. We proberen dan ook stiekem de etenstijd altijd te rekken. Maar nadat tassen en ondertassen terug verdwenen zijn in de vaat, kom ik terug in actie en verdwijn naar de badkamer. Eens dat achter de rug, vertrekken maar.... De wagen scheurt de E17 op richting Antwerpen. Auto's flitsen links en rechts ! Alles normaal, weinig veranderd. 't Is allemaal even hectisch als vroeger. Het gewoontebeest is terug.
Na dit weekje dat we aan deze sport deden, houden we er beide een zeer goed gevoel aan over. Niet enkel de sport op zich telt, maar het is ook de manier van dit soort verlof, dat telt. Met winterverlof opteert men voor een sportief en familiaal verlof, dat gepaart gaat met het ontdekken van een fijn land met eigen tradities. En waar Sport nog met een hoofdletter geschreven wordt. Het is ook zo, dat men niet ongestraft een ganse week kan skieën zonder ervoor de nodige lichamelijke oefeingen te doen. Volgend jaar gaan we zeker een paar keer oefenen op de ski-piste in 's Gravenwezel. Kwestie van de nodige bewegingen eigen te maken en de nodige paraatheid te testen alvorens aan het grote werk te beginnen. Je weet wel, goede voornemens !
Eénmaal men geleerd heeft te skieën, en men van zichzelf kan zeggen, ik kan redelijk skieën, dan gaat er een wereld open van ongekende sierlijkheid, beweeglijkheid en streelt het ergens ook een beetje ons ego. Bewegen op sneeuw, voor velen een nachtmerrie, maar voor diegene die het kunnen een super-belevenis ! Men glijdt tegen een gecontroleerde snelheid van links naar rechts, tussen de natuur in en op veilig en liefst aangelegde pistes. Men is nergens door de natuur zo overweldigd Wanneer je dan, in zulk een mooi landschap met "zeer goede sneeuw" te maken krijgt, en dit overgoten wordt met een zonnetje dat je bruin bakt, dan wordt GENIETEN inderdaad met hoofdletters geschreven. Zo'n weekje hebben we achter de rug. Regelmatig verse sneeuw 's nachts, die direct door bulldozers werd vastgereden en waar men 's anderendaags prachtig kon op skieën. In Seefeld zijn behalve de Gschwandtskopf nog andere pistes, Birkenlift en Geigenbühel en de Rosshütte. Wij hebben vooral de Gschwandtskopf-piste omdat men daar van het ene dorp naar het andere kan skieën. Gaat men links af, dan skiet men richting Reith. Komt men terug met de lift en skiet men rechts, gaat men richting Mösern naar Seewald, komt men daarna terug, door het wald naar beneden komt men terug in Seefeld. Een tochtje waar men toch een groot uur zoet mee is.Met onderweg, verschillende graden van moeilijkheid, maar altijd wel ergens prachtige vergezichten en mooie doortochten van bossen. 's Avonds,d.w.z. rond half vier tot vier uur stoppen de liften. Eens terug in Seefeld volgt normaal een deugddoende douche om de pijnlijke spiertjes te masseren. En dan... après-ski. Het moeilijkste daarbij is de matigheid, maar dat is weer iets voor een ander berichtje.
Eerlijkheid gebiedt me voor wat betreft après-ski, het een modegrill is, die meer en meer in verval raakt. Het opgeklopte gevoel om er bij te horen en uitbundig te feesten worden minder en minder. Natuurlijk is het zo dat in ski-oorden waar veel horeca is, er meer de nadruk op dit gevoel speelt. Maar tijden en mensen veranderen, zodat de après-ski, mijns insziens tot het verleden behoort. Meer en meer horeca gelegendheden, die vroeger tussen vijf en zeven, 1 pint betalen = 2 pinten drinken, huldigden, behoren tot het verleden. 't Is ook meer een gebruik van sommigen aan het worden, m'a tu vu, weet je wel. Maar een land bezoeken met het doel er aan sport te doen, is iets anders. Wanneer je telkens één weekje ski doet op één jaar, is het aangeraden daar wel degelijk rekening mee te houden en niet te veel uitspattingen te doen. Degelijke trainingen, stretchen en het destressen van de spieren lijken veel beter, dan 's nachts na een uitgelopen aprés-ski het volkslied te zingen. Je haalt er meer vijanden dan vrienden mee binnen. Oostenrijk heeft van oudsher een "boerekeuken". Dit wil zeggen spek, noedels, lever, enz... En toch... aan de horizon is er vernieuwing. Na meer dan twintig jaar gezondigd te hebben, heb ik mij dit jaar bekeerd. "Fitness-teller" was mijn nieuwe devies. Een mixed van sla, witte kraut met een soort vinaigrette met daarbij gefrituurde grote garnalen. Een lekkere schotel die een halfuurtje later verteert was.Overspoelt met een lekker wit wijntje voelde ik mij veel beter, dan vorige keren toen ik nog de origninele oostenrijkse keuken alle eer aandeed. Eten, met de jaren wordt het nog een kunst.
Wat betreft de heenreis, zijn we vlug uitgepraat. Alles verliep vlotjes tot in het zuiden van Duitsland. Wij rijden altijd via Ulm, en vanaf daar naar Landsberg - Schongau - Garmisch Partenkirchen. De grensovergang naar Seefeld was gestremd wegens lawine. In Mittenwald was er wegens de lawine enorm grote verkeershinder. Toen daar bovenop een autobus en een mobilhome ook wilden passeren in de toch al smalle straten, blokkeerde het verkeer. Over 4 km deden we toen anderhalf uur. Enig paswerk en natuurlijk van sommigen ook scheldwerk, kregen het verkeer achteraf toch vlot. Met vertrek in Lokeren rond 04.00 uur de nacht van vrijdag op zaterdag, kwamen we in Seefeld aan op zaterdagnamiddag 16.00 u. Tien uur zoals voorzien.
Terug naar het maagdelijke wit. Een éénkleurig tapijt in het oneindige, met flitsende mensen op en neer, met rode wangen en soms druipende neusjes. Met rond elven een borreltje, kwestie om de koude tegen te houden. Met 's middags een warme hap, in de skikleding. Dan volgt voor mij het moeilijkste moment, terug in gang geraken. Want ik zat zo gemakkelijk ! Terug op de latten in de vrieskou, terug naar het onbevlekte landschap. Flitsend naar beneden met een snelheid, soms te hoog en waar die bocht veel te snel komt. Neen, niet tegen de vlakte, want ervaring haalt het altijd weer van durf en lef. Wintersport betekent ook de "après-ski" in kroegen waar je één betaald en er één gratis bijkrijgt. Waar je mensen ontmoet, die je soms éénmaal, soms voor je ganse leven leert kennen. Waar mensen weer gemoedelijker zijn, ver weg van stress, en geen notie van tijd hebben. Volgende week hoor je ons terug, aan de andere kant van onze vakantie, met naar ik hoop gezonde en positieve geluiden. Aan iedereen zoals men in Oostenrijk zegt : "GRUSS GOD". Petra & André
beste wout, straks is opa weer weg - 'k zal proberen niets te breken en met gene plaastere voet terug te komen - je hoort me nog wel ! Groetjes van opa.
Oef, morgen, vrijdag, gedaan met werken, direct het bedje in, en dan 's nachts vertrekken we met skiverlof naar Seefeld, Oostenrijk. Alles is ei zo na ingepakt. Je kunt echt niet geloven wat vrouwen allemaal meenemen voor 8 dagen te overleven. Aangezien Petra verleden week hoorde dat talloze mensen in hun auto vele uren moesten wachten in de file, gaan er ook dekens en voedsel mee. Het moest eens gebeuren ! Ik denk 's nachts te vertrekken rond 03.30 u en er ongeveer tien uur later aan te komen. Tijd genoeg om de valiezen uit te pakken, terwijl ik om de skipassen loop. Gelukkig blijken die nog altijd evenveel te kosten : 157,00 om iedere dag overal in het gebied te kunnen skieën. Materiaal wordt er niet gehuurd, dat hebben we allemaal. Het enige waar ik aan toe ben, is een nieuwe broek. Mijn horeca-maat blijkt iets toegenomen te zijn, en dingen verslijten nu éénmaal. Ons skimateriaal is klaar, de skilatten met warme wax geprepareerd, zonnebrillen, zonnecrème, vetstift om de lippen in te smeren en mijn warme skivest.Meer heeft ne mens nie nodig. Natuurlijk ook foto-en filmcamera, om alles vast te leggen voor het nageslacht ! Indien die er nog in zullen geïnteresseerd zijn ! Maar goed,... De wagen volgetankt en geladen, en dan in alle veiligheid naar Oostenrijk. Momenteel 1,80m sneeuw en in het dal een half metertje minder. Dus we zullen kunnen skieën tot aan de auto. We verheugen ons er ieder jaar op, en telke jare is het zo vlug voorbij. En dan tellen we weer af tot volgend jaar. In feite tellen we allemaal af naar onze do.... Maar da durf ik nie zeggen. Je hoort er nog van.
België is zowat koploper op het gebied van blunders. Voor de regionalisering, toen Walen en Vlamingen alle kosten verdeelden, kwam er tijdens de werkzaamheden aan de haven van Zeebrugge, meer en meer oppositie uit het zuiden. Wallonië vond, dat een prestigieus projekt, ook watergebonden, moest en zou verrijzen in Wallonië. Onder druk van de waalse politici met de lobby van Waalse bouwaannemers, werd de scheepslift van Strépy-Thieu voorgesteld. Het zou de verbinding mogelijk maken tussen Schelde- en Maasbekken. Reeds vroeg, voor de werkzaamheden, werd er van Vlaamse kant op de nutteloosheid gewezen, aangezien de waalse koolmijnen verdwenen waren en de waalse metallurgie moeilijke tijden meemaakten. Toch werd in 1977 gestart met de werken. Ze werden voorzien op vijf jaar en zouden zes à zeven miljard belgische frank kosten. Elf jaar later werd er een herschatting gemaakt. België had toen al tien miljard betaald. De rest zou, na de regionalisering op kosten van Wallonië zijn.In 1988 bedroegen die reeds meer dan 25 miljard frank. Veel van de geleverde producten lag te roesten of werd gestolen. Maar de walen, tegen beter weten in, zij "werkten" verder. Bijna 25 jaar na aanvang der werken en 647 miljoen euro later, werd de scheepslift voltooid met veel luister. De ganse PS en PSC in groot ornaat luisterden met hun aanwezigheid de festiviteiten op. Men had er een nutteloos monument bij. Nooit zou de lift rendabel zijn, en op het moment van ingebruikname reeds voorbijgestreefd. Toch wil ik u enkele getallen niet onthouden. De lift overbrugt een niveauverschil van 73,10m. Het gebouw heeft als hoogte 117m op een breedte van 81m en een lengte van ruim 130m. Het heeft 2 liftbakken die binnenvaartschepen van 80 x 9,50m (1350 ton lading) per minuut 10m lager of hoger brengt.Nu iedere klas de watervallen van Coo, beu begint te worden kunnen ze de lift bewonderen. Typisch Belgische blunder. Chinese inginieurs bouwen nu deze lift na in China, maar dan nog groter. Hopelijk bouwen ze daar geen 2° blunder ! Het geeft natuurlijk een kick wanneer je met het schip zo snel naar beneden of boven gaat, zonder er iets van gewaar te worden. Jammer dat het ons zoveel koste.
Zoals beloofd, heb ik enkele foto's op de site gezet van mijn motorruimte. Links onderaan zie je van boven naar beneden : de motor in de dwarsrichting, daaronder de drie stuks batterijen, waarvan één ons in de steek liet deze zomer en tot slot ons prachtig stuurwiel. Langs de rechterkant onderaan zie je de motor nogmaals, maar dan in de lengterichting, daaronder de bijgeplaatste boiler en gans onderaan het dashboard - niet zo geweldig uitgebouwd zoals bij sommigen, maar alles hetgeen ik nodig heb. Hierbij "de schrijver aan het werk". Let op de zweetdruppels op het voorhoofd ! groetjes Oostvarder
Niet zo lang geleden, tijdens onze vaarvakantie, kwam ik in Diksmuide aan de IJzertoren. Vlak erbij heeft men een prachtige jachthaven uitgebouwd. Het was enkele jaren geleden dat ik er nog geweest was, en bijna....herkende ik het niet meer. De eerste jachthaven van Diksmuide heeft op drie, vier jaar een enorme metamorfose ondergaan. Niet enkel werden vele stijgers erbij gebouwd, ook de omgeving werd verfraaid. Prachtige appartementen, met daarrond nieuw aangelegde kasseiwegeltjes, die naar de brug lopen. Daarvoor een vernieuwde parking. Kortom, de omgeving van de IJzertoren is verfraaid. Als klap op de vuurpijl werd er een bureel voor de havenmeester bijgemaakt met een bunkerstation* dat beantwoordt aan de strengste milieuwetgeving. Een prachtige realisatie op de drukbezochte IJzersite. Wat verder een restaurant-boot, er net voorbij een tweede jachthaven. Ik ging in feite om twee nieuwe Vlaamse vlaggen voor de boot. Maar Petra had nog nooit op de IJzertoren geweest, dus van deze gelegendheid hebben we gebruik gemaakt om DE TOREN te bezoeken. Nog iedere keer word ik stil van dit monument, een eerbetoon voor zoveel gesneuvelde Vlaamse jongens, die NOOIT vergeten zullen worden. Boven in de Toren, het panorama van het slagveld. Als we nu de originele beelden zien van de diverse veldslagen vraag ik mij nog altijd af, hoe ze't volhielden. Vier jaar lang in de modder, kou en ontbering, geplaagd door ratten, stank en het gevaarlijkst van al : "GAS". Velen gaven er nutteloos hun leven. Dank zij hen staan we vandaag op taalgebruik, waar we staan. Dit vergeten doen we niet ! * bunkerstation = tankstation (bunkeren = tanken)
Duizend of 1.000 of M - dit aantal bereik ik vandaag of morgen met mijn blog - nooit gedacht dat zoveel mensen geïnteresseerd zouden zijn in een blog over varen. Al verwonderd het mij langs de andere kant niet. Ik weet nog, dat ik als kleine jongen, langsheen de toen nog bevaarbare Durme stond, en wegdroomde van verre bestemmingen en tropische stranden met palmbomen. Niet wetende dat de schepen enkel naar Gent en Antwerpen of Nederland voeren. Toen reeds, had ik mij voorgenomen dat ik later een boot zou hebben. Maar zolang ik thuis was, kwam er van een boot niets in huis. Tot mijn 20 jaar heb ik lange tijd bij vele booteigenaars langs de waterkant gestaan. Ik moest en zou alles te weten komen hoe het werkte. Wanneer ik dan eens mocht meevaren met één van hun, was ik de koning te rijk. Meer dan dertig jaar terug had ik reeds mijn bootje en noemde het naar mijn dochter : "Sophie". Sindsdien ben ik aan mijn zevende boot bezig. Altijd maar beter, ne mens wordt kieskeurig. Nu heb ik mijn Oostvaarder, een originele spitsgatkotter uit Noord-Nederland. Vaartechnisch zeer goed, met veel plaats voor een schip van 9,15m lang bij een breedte van 3m. Zowel grote waters als kleine riviertjes kan men bereiken. Alles is bereikbaar, dankzij een lage doorvaarthoogte en een gering diepgang. Met ouder worden komt er ook een grotere voldaanheid. Tenslotte, beloof ik de volgende jaren interessante avonturen en weetjes her en der. Aan iedereen die mijn blog bezocht, dank je en tot de volgende keer ! (Oostvaarder Petra & André)
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
Ik ben een man en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is ex-bevrachter van binnenschepen, nu met pensioen.
Ik ben geboren op 31/07/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vooreerst mijn bootje Enya, en alles wat ook maar te maken heeft met H2O..
Sinds 25/11/2008 met pensioen, een soms onbekende zee van tijd die op me afkomt - met vrouwtje Petra wat wandelen, en skieën ieder jaar in Seefeld, Oostenrijks stadje waar we getrouwd zijn - in de zomer spenderen we onze vrije tijd sowieso aan ons bootje
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Beoordeel dit blog
M/S ENYA
mijn bootje is een Gruno 38E Royal van bouwjaar 2000, is 12m lang en 3,80m breed met een diepgang van 1,10m en een doorvaarthoogte van 4,25/3,60m en een gewicht van 12,5 ton - de motor is een 6 cylinder IVECO van 120 pk met een verbruik van ca. 4 liter/uur. Een watertank en fueltank van elk 500 liter en een vuilwatertank van 200 liter. De boot heeft een buitenbesturing met boeg- en hekschroef, automatische piloot en gps/plotter. Herschilderd op de werf in 2011, zowel boven als onder de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst. Zijn geboorteplaats is Zoutkamp in Friesland.
De motor is een 6 cylinder dieselmotor IVECO type 8065M12.01, met een verbruik van ca. 4 liter per uur, en komt uit de Milanese fabriek (It.) en draagt als matricuulnummer 0587975. Rustig draaiend en bedrijfszeker, zo wordt de motor omschreven in de onafhankelijke testen. Met in de nabijheid van mijn ligplaats, Spanjeveer op de Moervaart, is er een Europees hoofdverdeler en onderhoudscentrum van IVECO, gelegen aan de Vliegtuiglaan in Gent. Ook dat is makkelijk.
Wij hebben in onze boot geopteerd voor een dinette i.p.v. een tweede slaapkamer, aangezien wij voor meer dan 95% ons tweetjes varen. Ruim om te eten, en voorzien van talrijke bergplaatsen, waarbij alles binnen handbereik ligt, is het in blanke eik uitgevoerd en met een blauwe stoffering, een lust voor het oog.
Het kombuis betekent ook soms het "hart" van de Bourgondische Vlaming. Wanner er gekookt wordt aan boord, is het nuttig om te beschikken over een degelijk uitgeruste keuken. Met twee ijskasten, een magnetron en een vier-pits gasvuur, dampkap en verluchting via een dakvenster, is ook onze keuken voldoende gewapend om "de hongerigen te spijzen".
Het salon is en blijft de plaats bij uitstek in het schip. Gezien de geringe oppervlakte die een boot biedt, is het de pleisterplaats om televisie te kijken of radio te luisteren. Lezend, makkelijk achterover leunend in een zetel vliegen de avonden zo voorbij.
"De natte cel" noemt men het toilet- was- en douchegedeelte in een pleziervaartuig. Je kan aannemen dat ook de mechaniek een aardig stukje vertegenwoordigd is in dit gedeelte van de boot. Pompen, vermalers en verwarmingselementen zijn er in vertegenwoordigd. Met de huidige verstrengde wetgeving is ook de vuilwatertank verbonden aan de lozende installaties.
Ieder mens heeft slaap nodig. Dus is de uitrusting van een slaapkamer bijzonder. Immers een goede matras waarborgt een goede nachtrust. Met de vele bergplaatsen vindt de kledij er ook zijn plaats. Onze slaapkamer biedt nog iets extra wat we bij vorige bootjes niet hadden. Een venster achteraan waar je bij 't opstaan nog een blik kan werpen over het rustige of onrustige water. Mooi toch !
Wanneer hier een lichtje aanslaat of er een geluidje biept, is er "iets". Behalve de snelheid in km/u of in zeemijlen/u, de diepte in meter of in voet, beschikt de stuurstand ook over een elektronisch kompas, aangevuld met gps/plotter en een stuurautomaat, er is er op dit electronisch plateau ook plaats voor een boeg- en hekschroef en een electrische ankerwinch. Bij de "gewone" meters vervolledigen een voltmeter, temperatuurmeter, oliedrukmeter, toerenteller met aangegeven aantal draaiuren van de motor en een stand van de tanks aan boord. Alles is overzichtelijk geplaatst, zodat bij het minste onheil snel kan worden ingegrepen.
Historiek van mijn vorige bootjes :
El Verde : spitsgatkottertje 9,30m lang en 3,20m breed en 0,85m diepgang, motor Indenor 50 pk, van Peugeot origine met bouwjaar 1970, gebouwd door Jachtwerf Oost in Akkrum. Bootje werd verkocht (2007) aan onze inmiddels zeer goede vrienden Karel en Leon, Karel is ook geregeld gastschrijver op mijn blog. In 2010 verkochten Karel en Leon de El Verde verder aan een koppel uit Izegem. Zij herdoopten het terug in Griffioen, wat de naam was van het bootje toen we er allebei op verliefd werden in het verre, maar mooie Akkrum.
Enya : Super Lauwersmeerkruiser - 11,40m lang en 3,40m breed met diepgang van 1,00m - gewicht 12 ton - motor : DAF 575 - bouwjaar 1983 op Lauwersmeer - werf in Westergeest. Was een miskoop, maar dat gebeurd overal wel eens. Het bootje werd omgeruild met mijn huidige Gruno Royal 38'.
Enya : Gruno Royal 38 - bouwjaar 2000 - 12m lengte, 3,80 breed en diepgang van 1,10m - gewicht 12 ton - motor IVECO 125 pk - 6 cylinder gebouwd op Gruno werf in Zoutkamp. Ongelofelijk wendbaar, dankzij boeg- en hekschroef, stille, zuinige motor, weinige uren gedraaid bij aankoop en zowel het interieur als buiten goed in orde. Boot werd in 2011 herschilderd, zowel onderwaterschip als boven de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst en de motor volledig nagezien.
Toen we elkaar zagen op 16.09.10 wist ik niet eens dat zo'n studierichting als I.W. bestond. Ik heb ondertussen al wat gegrasduint op internet en er over gelezen. Lang niet zo'n makkelijke materie, maar ik denk dat jij dat aankan ! Ik hoop zeker dat we van tijd tot tijd de gelegendheid hebben om met elkaar een babbeltje te doen. Dat zou super zijn. Jammer van die verloren tijd, want die halen we nooit meer in ! opa
Hi Pa,
Ikke nog eens. JIJ staat nu op internet op een blog. Iets wat je nooit gekend hebt, maar je zou het zeker interessant gevonden hebben, al was het maar om je postzegelverzameling aan te dikken. Ons ma zou het maar "brol" gevonden hebben. De band tussen ons was altijd sterk, omdat we zoveel op elkaar leken. Telkens ik bij u sta, daar op die kille plaats mis ik je nog altijd. 'k Heb al een nieuw plantje gekweekt om het andere te vervangen bij u. 'k Breng het wel eens als we alleen zijn. U en ik ! Rust zacht. Onze kleinen.
De deur, waarachter de koude, wintersport en al dat kouds zitten, is dichtgetrokken. Vanaf nu is de blik gericht op de toekomst, dus op het zuiden, waar warmte, palmbomen en parelwitte stranden ons toelachen. Heerlijk, het is wat ik hoop voor iedereen, een pracht van een zomer. Want na een al te lange winter, snakt iedereen, geloof me, naar een mooie, lange en vooral warme zomer. Ne mens heeft dat nodig, kwestie om alle batterijen bij te laden.
Vandaag ontving ik een brief van de federale overheid, dienst pensioenen. Dat herinnerde me er aan dat de datum waarop ik met pensioen moet, dichter komt. Je realiseert je niet echt dat het er aankomt, maar toch... Het is de afsluiting van een leven dat vijfenveertig jaar duurde, met ups en downs, maar die datum komt nu echt in 't zicht. Nog een paar jaar en 't is zo ver. En ik weet maar al te goed hoe snel een jaar gaat.
De eerste maandag na het verlof is het altijd aanpassen. 's Morgens vroeger opstaan, daar begint het al. De wekker, één van de meest gehate instrumenten slaat even voor zessen aan met Q-Music. Is het toeval of doet men het er voor, maar je kan er donder opzeggen altijd met een "heavy-nummer".Klaarwakker schiet je uit je bed, en verwelkomt met gesloten ogen de wereld. Je verstand protesteert om zoveel heftigheid zo vroeg. 
Na dit weekje dat we aan deze sport deden, houden we er beide een zeer goed gevoel aan over. Niet enkel de sport op zich telt, maar het is ook de manier van dit soort verlof, dat telt. Met winterverlof opteert men voor een sportief en familiaal verlof, dat gepaart gaat met het ontdekken van een fijn land met eigen tradities. En waar Sport nog met een hoofdletter geschreven wordt. Het is ook zo, dat men niet ongestraft een ganse week kan skieën zonder ervoor de nodige lichamelijke oefeingen te doen. Volgend jaar gaan we zeker een paar keer oefenen op de ski-piste in 's Gravenwezel. Kwestie van de nodige bewegingen eigen te maken en de nodige paraatheid te testen alvorens aan het grote werk te beginnen. Je weet wel, goede voornemens !
Eénmaal men geleerd heeft te skieën, en men van zichzelf kan zeggen, ik kan redelijk skieën, dan gaat er een wereld open van ongekende sierlijkheid, beweeglijkheid en streelt het ergens ook een beetje ons ego. Bewegen op sneeuw, voor velen een nachtmerrie, maar voor diegene die het kunnen een super-belevenis ! Men glijdt tegen een gecontroleerde snelheid van links naar rechts, tussen de natuur in en op veilig en liefst aangelegde pistes. Men is nergens door de natuur zo overweldigd Wanneer je dan, in zulk een mooi landschap met "zeer goede sneeuw" te maken krijgt, en dit overgoten wordt met een zonnetje dat je bruin bakt, dan wordt GENIETEN inderdaad met hoofdletters geschreven.
Eerlijkheid gebiedt me voor wat betreft après-ski, het een modegrill is, die meer en meer in verval raakt. Het opgeklopte gevoel om er bij te horen en uitbundig te feesten worden minder en minder. Natuurlijk is het zo dat in ski-oorden waar veel horeca is, er meer de nadruk op dit gevoel speelt. Maar tijden en mensen veranderen, zodat de après-ski, mijns insziens tot het verleden behoort. Meer en meer horeca gelegendheden, die vroeger tussen vijf en zeven, 1 pint betalen = 2 pinten drinken, huldigden, behoren tot het verleden. 
Wat betreft de heenreis, zijn we vlug uitgepraat. Alles verliep vlotjes tot in het zuiden van Duitsland. Wij rijden altijd via Ulm, en vanaf daar naar Landsberg - Schongau - Garmisch Partenkirchen. De grensovergang naar Seefeld was gestremd wegens lawine. In Mittenwald was er wegens de lawine enorm grote verkeershinder.
Terug naar het maagdelijke wit. Een éénkleurig tapijt in het oneindige, met flitsende mensen op en neer, met rode wangen en soms druipende neusjes. Met rond elven een borreltje, kwestie om de koude tegen te houden. Met 's middags een warme hap, in de skikleding. Dan volgt voor mij het moeilijkste moment, terug in gang geraken. Want ik zat zo gemakkelijk ! Terug op de latten in de vrieskou, terug naar het onbevlekte landschap. Flitsend naar beneden met een snelheid, soms te hoog en waar die bocht veel te snel komt. Neen, niet tegen de vlakte, want ervaring haalt het altijd weer van durf en lef. Wintersport betekent ook de "après-ski" in kroegen waar je één betaald en er één gratis bijkrijgt. Waar je mensen ontmoet, die je soms éénmaal, soms voor je ganse leven leert kennen. Waar mensen weer gemoedelijker zijn, ver weg van stress, en geen notie van tijd hebben. 
Oef, morgen, vrijdag, gedaan met werken, direct het bedje in, en dan 's nachts vertrekken we met skiverlof naar Seefeld, Oostenrijk. Alles is ei zo na ingepakt. Je kunt echt niet geloven wat vrouwen allemaal meenemen voor 8 dagen te overleven. Aangezien Petra verleden week hoorde dat talloze mensen in hun auto vele uren moesten wachten in de file, gaan er ook dekens en voedsel mee. Het moest eens gebeuren ! Ik denk 's nachts te vertrekken rond 03.30 u en er ongeveer tien uur later aan te komen. Tijd genoeg om de valiezen uit te pakken, terwijl ik om de skipassen loop. 
Duizend of 1.000 of M - dit aantal bereik ik vandaag of morgen met mijn blog - nooit gedacht dat zoveel mensen geïnteresseerd zouden zijn in een blog over varen. Al verwonderd het mij langs de andere kant niet. Ik weet nog, dat ik als kleine jongen, langsheen de toen nog bevaarbare Durme stond, en wegdroomde van verre bestemmingen en tropische stranden met palmbomen. Niet wetende dat de schepen enkel naar Gent en Antwerpen of Nederland voeren. Toen reeds, had ik mij voorgenomen dat ik later een boot zou hebben. Maar zolang ik thuis was, kwam er van een boot niets in huis. Tot mijn 20 jaar heb ik lange tijd bij vele booteigenaars langs de waterkant gestaan. Ik moest en zou alles te weten komen hoe het werkte. Wanneer ik dan eens mocht meevaren met één van hun, was ik de koning te rijk.
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
