06-10-2010 om 00:00 geschreven door Papoum

"Am Start stehen die Streiter. Unwillkürlich zieht es mich zu ihnen. Ich beschleunige meinen Schritt, gleichsam als wolle ich dem Gefühl, das mich nicht loslässt, entgehen. Sie spielen mit ihrem Leben, denke ich. "Mit ihrem Leben?" fragt jemand hinter mir. Erschrocken drehe ich mich nach dem Frager um. Niemand ist da.
Der Startschuss fällt und es beginnt ein Kampf auf Leben und Tod. Ach Unsinn. Leben und Tod? Ich suche dem Gedanken zu entfliehen, da sehe ich plötzlich vor mir eine schwarze Gestalt. Meine Augen folgen dem Phantom, das niemand ausser mir zu sehen scheint.
Mit übermenschlicher Kraft packt der Schwarze die Maschine mitsamt der Mannschaft, hebt sie empor und schleudert sie mit furchtbarer Gewalt in die dichtgedrängten Zuschauer hinein. Eine Flammengarbe steigt empor. Schauerlich beleuchtet die Riesenflamme die Stätte. Als die Flamme verlosch, war der Schwarze den Mantel und die Maske ab und zeigte sich dem Volke. Seht, ich bin überall, heute hier, morgen in Brüssel, ich der Mors Imperator."   

01-10-2010 om 00:00 geschreven door Papoum

30-09-2010 om 16:12 geschreven door Papoum

Ter gelegenheid van de Wereldkampioenschappen Wielrennen 2010  in Australië herhaal ik graag en met enige aanpassingen het bericht waarmee ik als blogschrijver begon .

THE  MOST  WONDERFUL  MAN  EVER

Nu dat onze 21ste eeuw al een tijdje loopt kunnen wij even  terugblikken op die bonte wereld van de wielersport, op de generaties wielerkampioenen, op de verschillende disciplines en op de diverse krachtmetingen die er in de loop der tijden zijn geweest.  Armstrong  die in het geheugen van de hedendaagse wielerfans bekend  is als de kampioen van de voorbije jaren  is  een naam op een lijst waar natuurlijk onze  Eddy  Merckx  staat onderlijnd. Maar wielerkoersen begonnen reeds in de periode van koning Leopold II. Vandaag in het tijdperk van Contador, Cavendish en Gilbert worden via televisie en internet de wielerliefhebbers echt verwend, terwijl ook de goedbetaalde  renners  niet zouden mogen klagen omdat er te strenge regels en te zware ritten zijn.

Vanaf 1869 waren er steeds echte mannen, potige kerels, cracks, topatleten, die op hun koersfiets de wereld overbluften met hun kracht en persoonlijkheid. België is voor de  ‘coureurs’ een thuishaven, een tweede vaderland, en  zeker voor de wielercracks uit  Australië, een continent gelegen aan de andere kant van onze wereldbol.  Geen  mens van bij ons zou het woord  ‘allochtoon’  voor hen gebruiken. De Australiërs vochten tijdens de Grote Oorlog met ons in de loopgrachten van 1914-1918. Zij rijden in 2010 met en tegen onze fietsende kampioenen.

Omdat de grote kampioen waarover we het zullen hebben, van zo ver kwam  in een tijd dat deze wereld nog niet globaal was zoals vandaag, wordt hij in de galerij van de grootste kampioenen aller tijden vergeten. Dat zou  nooit mogen gebeuren. Evenmin zouden er sportliefhebbers mogen zijn die menen dat Australiërs hier komen om nog te leren fietsen.  Robbie McEwen, Cadel Evans, Richie Porte, Leigh Howard, Stuart O’Grady,  Michael Rogers,  Allan Davis, Michael Goss, e.a.  vertegenwoordigen een  groot sportland, waar het wielrennen een oude en rijke traditie bezit. Het is een eer en een genoegen om met Australiërs team te vormen. Het is goed dat er weldra een grote wielerploeg uit Australië aan de start van de Europese grote koersen zal staan.

Het gebeurde op 18 april 1996. Te Wantirna in the City of Knox  nabij Melbourne, viel een oude en rijke man van zijn fiets terwijl hij nog op de rollen trainde. Een hartaanval velde plots deze negentig- plusser. Zijn lichaam werd discreet gecremeerd. Pas toen zijn as door de wind  was weggeblazen  vernam de wereld dat hij niet meer tot de levenden behoorde. Daarna pas volgde een nationale rouw.  Opperman  was de familienaam van deze man. Het is belangrijk dat de jeugd van alle landen weet dat deze unieke sportman heeft bestaan.

De wielersport is een harde school. Van een knaap die  kleiner of armer  is dan zijn kameraden kan zij echter  een mens maken die door inzet en wilskracht de top  van de samenleving kan bereiken. Moge het leven van Opperman nog velen inspireren tot werkkracht, grootse daden en resultaten.

Hubert Opperman was van nederige afkomst uit een familie van Duitse emigranten. In plaats van te blijven knabbelen op kauwgom, peukjes te paffen en meisjes te versieren, gebruikte hij zijn tijd en zijn spaarcenten om een fiets te kopen. Daarmee werd hij zo groot als de  Kilimanjaro in het midden van  Afrika. Vele prestaties van de kleine Hubert Opperman zijn gewoon niet te vergelijken met wat andere wielerkampioenen voor hem of na hem vermochten. Wie aandacht heeft voor zijn palmares van wielrenner zal daarmee akkoord gaan. Wie daarna zich buigt over de volgende  levensjaren van deze man  zal ongetwijfeld verstomd staan.

     A Cycling Sensation Called Oppy

Een kleine stevige jongen reed op een gewone fiets mee in de open wegwedstrijd  ‘ De 80 Mijlen van de Fietsindustrie 1921’. Hij is zeventien jaar oud . Als telegrammenbesteller per fiets werd hij als beroepsrijder toegelaten. Glimlachende inrichters gaven ook aan hem een rugnummer om meer deelnemers te zien in hun koers. Zoals voorzien in deze handicapkoers achterhalen de beste amateurs en de beroepsrenners weldra iedereen die voorsprong kreeg : jongeren, dames, veteranen, cyclosportieven en gehandicapten. Nog wat later kunnen velen vooraan het  tempo niet meer volgen, behalve dan die ene jongen, bekend als ‘Oppy’, die veel  fietst om telegrammen af te leveren. Deze Oppy volgt alle versnellingen van de favorieten en de beroepsrenners. De   Cycle Traders 80 Handicaprace eindigt met een sprint tussen de zes sterkste koplopers. Ondanks enige vuile streken van zijn concurrenten eindigt  de zeventienjarige op een prachtige  derde plaats. Na zijn eerste wegkoers staat hij al op het podium !

In zijn befaamde biografie schreef Hubert Opperman later zelf dat de kleine stap die hij toen maakte om na deze 80 mijlen op dat podium  te klimmen zijn hele verdere leven heeft bepaald.  Hij won toen immers een sportfiets Malvern Star. Deze werd hem geschonken door  Bruce Small,  een 26-jarige die op de velodrooms had gereden met fiets en motorfiets , en die met zijn broers Frank en Ralph zopas een fabriekje had overgenomen. Die broers uit de wijk Malvern maakten sedert juni 1920 vijf fietsen per week. Maar Hubert wou geen andere fiets dan de zijne waarop hij goed gewoon was. Uit deze assertieve houding blijkt reeds dat de 17-jarige een kopje heeft en kan onderhandelen, want  Bruce Small brengt Oppy’s fiets wat in orde en  betaalt de prijs van de gewonnen fiets aan de jongen. Dit wordt de start van een levenslange vriendschap, want voortaan zullen deze beide mannen  altijd en overal samenwerken  in sport, travel, business en politiek. 

Vanaf 1922 is Hubert Opperman de eerste bediende bij  Malvern Star.  Hij staat in de winkels met de klanten, geeft instructies aan het personeel, of hij demonstreert tijdens wielerproeven de kwaliteit van de producten. Wanneer hij niet traint, rust, reist of koerst, is Hubert Opperman ook bezig met marketing, promotie, public relations, dienstbetoon, verkoop, boekhouding of schrijft hij stukjes voor de kranten. In al wat hij doet is hij onverzadigbaar, een slim mannetje dat lang kan aanklampen en steeds verder vooruit blijft gaan.

Bruce Small  uit Sydney.

Entrepreneur en verkoper, was Bruce Small  een kerel  die voor de jonge Oppy een tapijt uitrolde naar een  leven dat een bijzonder avontuur werd. Bruce was zelf een sportman die  het Australisch snelheidsrecord op een motorfiets verbeterde en in de atletiek 100 yards in 10 seconden liep. Hij reed wat mee in wielerkoersen tot wanneer hij in zaken ging. Zijn ouders ijverden ondertussen voor  ‘het Leger des Heils’ en zo kwam het dat hij ook een goede  muzikant was. Deze man met ontembare werklust stond 100% achter  Hubert Opperman, nadien ook achter Patterson, Morettini en tandemkampioenen. Hij was begeleider, sponsor, en businessman.

In de twenties wilden alle Australiërs een Malvern Star van Bruce Small hebben, zo een fiets   waarop Oppy records reed. Hij die startte met een klein atelier te Malvern  groeide tot eigenaar van een industriel imperium en distributienetwerk dat na de fifties overgenomen werd door de multinationals  Philips en Raleigh. In het begin van de oorlog  was hij gepast met zijn productie in zijn ateliers veranderd. Niet langer fietskaders maakte hij, doch dag en nacht werden er toen bij Bruce Small buizen gemaakt voor tenten en voor radiomasten, om het Australische leger uit te rusten. Door het wegvallen van de invoer uit de USA en Europa  proberen de Bruce Small Industries in die tijd ook van zelf alle metalen voorwerpen te maken die in er Australië nodig waren. In 1945 produceerde zijn Company opnieuwr 50.000 fietsen per jaar. Maar zij hadden ondertussen vooral een  netwerk uitgebouwd  met duizend verkooppunten. De zeshoekige ster van de Malvern fiets betekende immers topkwaliteit aan een fatsoenlijke prijs. Via hun prima organisatie, door naambekendheid en vertrouwen, verkochten zij in al hun winkels ook andere fietsmerken voor ouderen, kinderen en vrouwen. Tijdens de  naoorlogse heropleving en de vraag naar motorfietsen, stofzuigers, koelkasten, radio’s, elektrische  toestellen,  metalen voorwerpen, groeiden de verkoopcijfers explosief . De klanten mochten ook al betalen op maandelijkse afbetaling, hetgeen eerder weinig gebeurde. 

Vanaf 1958 ging de miljonair B.Small aan de Australische kust  rentenieren, maar kon hij uiteraard niet stilzitten. Hij veranderde die Gold Coast in een paradijs voor surfers en toeristen. 

In 1967 tenslotte  piekte hij in de politiek met de slogan : ‘ Think Big … Vote Small ’ . Zo werd Bruce Small  in Queensland  nog  burgemeester en parlementair tot op de leeftijd van 72.  

HUBERT OPPERMAN & BRUCE SMALL

Altijd samen in glorie of in pijn, zo bestond er een geweldig duo dat veel van de wereld zag , een winning team. Bruce Small ging als soigneur zo ver dat hij zelfs in het midden van de straat  op een gasvuur verse vis bakte, het lievelingsgerecht van zijn aanstormende renner. Hij kon precies op tijd deze versgebakken vis opdienen toen  Hubert Opperman even stopte zonder echter het zadel van zijn wereldberoemde  Malvern Star te verlaten.

Oppy schreef aan zijn vriend bovennatuurlijke gaven toe, zoals zijn kennis voor wat zou gaan gebeuren. Hij was een engelbewaarder, een body-guard, iemand die de gave had van te kunnen anticiperen, te denken en te innoveren. Minstens viermaal ontsnapte Bruce Small  op haast miraculeuze wijze aan de dood. Zoals in de Tour 1931 toen hij met een fantastische acrobatische jump nog uit een open wagen kon springen  net voor deze in een ravijn dook,  met dodelijke afloop voor de andere inzittenden.

Wat betekende Small voor Opperman ?

Zo schreef Sir Hubert   : ‘ Ik zag hem meer op mijn wegen dan alle mogelijke verkeersborden. Hij was de man die me tot het maximum duwde wanneer mijn spieren en mijn wil het niet meer deden. Zijn zakenflair zorgde dat financiële return volgde op mijn atletische prestaties en dat mijn reconversie zo bijzonder was. Toen ik liever mijn hoge post van minister had geruild voor een fietstocht doorheen Frankrijk was hij er nog steeds aan mijn zijde zodat ik me niet alleen voelde.’

Opperman, die onklopbaar was geworden  in de Australische wielersport , nam samen met zijn coach-manager de grote oceaanboot  naar Europa. Hij trainde dagelijks op de rollen  met zicht over de oceaan. Perry  Osborne, Ernest Bainbridge, en Hary Watson  waren de ploegmakkers die deze  lange boottocht ook hebben meegemaakt. Nog maar pas aan land na 5 weken op zee startten zij op 17 mei 1928 in  Parijs-Rennes  (346 km) tegen ervaren kampioenen zoals  Nicolas Frantz (winnaar) en Gaston Rebry (derde).  Deze  kangoeroes reden allen samen mooi de koers uit. In Parijs-Brussel (375 km) op 27 mei  1928,  kwam Hubert Opperman  reeds tot een derde plaats. Georges Ronsse en Nicolas Frantz moesten alles doen om hem bij te houden. Oppy was echter een locomotief maar geen sprinter. Zo verdienden de Australiërs hun selectie voor de Tour 1928 voor het wielermerk  RAVAT en de banden DUNLOP. Bainbridge sneuvelde in de 15^de rit, maar Opperman  (18^de), Watson (28^ste), en Osborne (38^ste) schreven wielergeschiedenis. Alle insiders stelden vast dat de sterke Hubert Opperman tot veel meer in staat was. Voor hem waren  al de ritten veel te kort en niet op zijn maat. Hubert Opperman verfoeide het te lange verblijf en het nietsdoen op de  muffe hotelkamers tijdens een Tour de France. Hij kon in de Tour op de Franse wegen niet genoeg genieten van  ‘ La Vie au Grand Air ‘ … Dat was zijn leven tijdens lange continentale fietstochten dwars door Australië.  Hij vond de afdalingen van cols en de massa toeschouwers langs de weg gevaarlijk. Maar, helaas, in plaats van langere ritten te maken zal Henri Desgrange  het aantal ritten vermeerderen en hun afstand verminderen. Die Tour is dus niets meer voor Opperman die liever wegritten van minstens 1000 km had.  Drie jaar later zal hij slechts tegen hoge betaling nog meerijden om te trainen voor de komende Parijs-Brest-Parijs.

Na de 5376 km tegen de wegrenners van de Tour  in juli reed  Oppy tussen 13 en 19 augustus 1928  op de Parijse  500 m wielerbaan  Buffalo de zesdaagse in open lucht tegen de baanspecialisten. Hij vertrok met Paul Broccardo als ploegmaat doch eindigde met François Urago.  Na  3386,5 km in 6 dagen reed hij als derde de ereronde.  Hij  klopte toch zeer sterke mannen uit die periode zoals  Gerard DeBaets,  Giovanni Brunero en  Piet Van Kempen.

Toen de wielerkampioenen vooral op de velodrooms goed verdienden, omwille van de massale aanwezigheid van toeschouwers die inkom betaalden, was de  Bol d’Or  te Parijs een zeer grote klassieker.  Deze baankoers werd in 1928 in open lucht op een piste van 500 meter omtrek betwist. Er werd van de deelnemers het uiterste gevraagd :  24 uren lang zo snel en zo veel mogelijk  afstand  rijden, geholpen door gangmakers op tandems en tripletten.  Wat een  geweldig wielerspektakel  was dat toen ieder jaar !

Manager Bruce Small  had voor marathonrenner  Hubert Opperman  een mooi contract afgesloten  om aan Parijs zijn Malvern Star te laten zien .

Andere deelnemers aan de start :  

De Italianen Gaetano Belloni en Alfredo Dinale,  de Belgen  Felix Sellier en Zander Maes, en de Fransen Honoré Barthélemy, Romain Bellenger, Marcel Huot, François Urago, André Mouton en Achille Souchard.  Voorzeker een affiche met sterren om een talrijk publiek te trekken.

Small,  de man die de beste fietsen in Australië maakt en verkoopt,  en die zelfs lonkt naar heel het Commonwealth  moet het ongelooflijke aanzien. Op korte tijd rijdt kameraad Oppy  zijn beide fietsen kapot en dit telkens door kettingbreuk.  Sabotage ! Er werd een metaalzaagje gebruikt om de onherstelbare pech te veroorzaken. Gedurende één uur moet de pechvogel uit Melbourne eenzaam en alleen te Parijs wachten . De vertaler-tolk die het Australische team bijstaat, is samen met Small naar huis gelopen.  Zwetend komt eindelijk de onverwoestbare coach weer opdagen  met een gewone sportfiets geëquipeerd met zware wielen,  spatborden  en een bizar stuur. Gedurende elf uren achtervolgt met deze fiets de woedende Oppy  de mannen die aan de leiding rijden. Daarna pas heeft hij na zijn stilstand een voldoende aantal ronden afgelegd om echt terug in de koers te zijn. Zijn gangmakers op tandem kunnen nog amper het hoge tempo aan. Coach Small verwisselt deze gangmakers van plaats op hun rijtuigen zodat de man met de breedste rug meer beschutting biedt aan zijn renner. Deze innovatie zorgt er voor dat Opperman aan een nog hoger gemiddelde  rond de Buffalo velodroom blijft  toeren.  Andere Bol d’Or rijders imiteren dit weldra. Nadat hij zeventien uren op zijn zadel heeft gezeten stopt Oppy  voor een natuurlijke behoefte  en om wat verzorging. Terug op de baan verdappert hij nog,  rijdt hij met buitenaardse klasse, terwijl anderen beschaamd, geklopt en vermoeid  de wielerbaan  verlaten. Zo’n Bol d’Or  met menselijke gangmaking was keihard voor de mannen en de machines. Het jaar voordien (1927), haalden grote kampioenen  als Egg, Alavoine, Binda, en Girardengo niet eens de eindmeet. Tijdens de laatste ronden van deze  marathonkoers  staan  de 50.000 toeschouwers recht en vele kenners zijn van oordeel dat de beste renner aller tijden op dat moment rond de piste van Buffalo aan het rijden is. Terwijl zij lachen, applaudisseren en scanderen, weerklinkt uit alle kelen  nog  enkel   ‘  Allez  Oppy  … !’ .

Deze enorme prestatie ontroerde Parijs geweldig.  De schande van de sabotage deed dit ook.

Opperman die op het thuisfront als journalist  ondertussen ook een graag gelezen columnist was geworden, wordt door een zeer grote menigte supporters gevierd ter gelegenheid van zijn thuiskomst  met de boot  in Australië. In Frankrijk, op het einde van 1928  kozen de 500.000 lezers van de krant l’Auto , anders allemaal zo fanatiek voor eigen sportievelingen, Hubert Ferdinand Opperman  als populairste sportman van Europa.
Hij was toen liever gezien dan de legendarische Franse  tenniskampioen   Henri  COCHET . 
Opperman werd beschouwd als een Franse kampioen en kreeg als bijnaam  ‘Le Petit Parisien’ .

Gedurende 21 jaar was Oppy, zoals hij altijd werd genoemd, het bijkomend menselijk deel van zijn eigen Malvern Star puchbike. Zijn palmares is samengesteld uit exploten van een andere tijd, uit een ander werelddeel, in het kader van die Engelse wielercultuur die van de onze afweek. Opperman leverde vele prestaties ook op onverharde wegen in het Australische binnenland. Tijdens zijn transcontinentale recordritten stonden duizenden mensen ’s nachts op om die ene fondrenner te zien voorbij komen,  de man waarvan de naam op ieders lippen lag : Oppy de Australiër met het grootste  ‘stamina’ (uithoudingsvermogen) die fietsend  alle records van de wereld  kon verslaan op zijn Malvern Star.

Op de top van de piramide gevormd door de opstapeling van zijn records, overwinningen en exploten,  zullen wij ook nog  als pronkstuk Brest-Parijs-Brest 1931 plaatsen, waardoor zijn populariteit  opnieuw een hele tijd grenzeloos was te Parijs .
Hij werd toen zelfs weer tot  sportman van het jaar 1931  in Frankrijk benoemd.

                                                        __  __  __  __  __  __

Tussen de Australische sportlui die zich onsterfelijk maakten door hun prestaties bevindt zich zeker de  onvergelijkbare wielerkampioen  HUBERT OPPERMAN. Deze werd in 1991 nog speciaal te Parijs uitgenodigd door Jacques Chirac en beloond  met de zeer zeldzame   MEDAILLE D’OR DE LA VILLE DE PARIS. Deze internationale erkenning was van onschatbare waarde voor het internationaal imago van het Australische volk  en maakte van Sir Hubert een  ‘ Heilige’.  Om te bedanken sprak hij deze eenvoudige woorden  uit  :

Opnieuw  veerde  ‘ le Tout Paris ‘  recht om hem minutenlang  een staande ovatie te brengen.

Volgens Sir  Hubert in zijn biografie  ‘ Pedals, Politics and People ’

was die  prachtige   2 september 1928 op de Buffalo  het grootste, het mooiste, het sterkste, dat hij als mens en als wielrenner ooit heeft gepresteerd.

Prestaties in Australië :

Nationaal kampioen op de weg   1924- 1926- 1927 – 1929

Overwinningen in  de klassiekers Warnambool-Melbourne en  Goulburn-Sydney .

DE MALVERN STAR  KAMPIOEN  WAS ECHTER VOORAL  EEN  INDIVIDUELE  EENZAME FIETSER  OVER  LANGE EN ZEER LANGE AFSTANDEN  TEGEN DE TIJD.

Hij realiseerde in deze voor ons niet zo vertrouwde wielerwereld  101 records .

We geven even een lijstje om te proeven  :

Hij klopte vele records zo dat niemand ze nadien nog durfde  aanvallen.  Daarom mogen wij zijn prestaties toch niet vergeten.  Hij reed vooral om te bewijzen hoe goed de fiets wel was waarop hij reed :  zijn   MALVERN STAR .

In 1935 reed Hubert Opperman mee in het wereldkampioenschap voor beroepsrenners te Floreffe in de provincie Namen  (B) . Met Gaston Rebry  als zware blok aan zijn been reed hij lang in achtervolging  op Jan Aerts  die wereldkampioen werd.

29-09-2010 om 04:12 geschreven door Papoum

 

HUBERT OPPERMAN AUSTRALIA


(vervolg)

Nog even komen we terug op de speciale flair voor public relations en publiciteit die het team  Small & Opperman bezat.  Zij lanceerden de aankoop op afbetaling :  voor 2 £  kon men een Malvern Star velo mee naar huis nemen  en nadien verder afbetalen a rato van 5 £ per week.

Het in Parijs behaalde succes, commercialiseerden zij door de profs Mauclair en Bidot met hun  knappe vriendinnen te laten overkomen naar Australië . Deze elegante renners, waarmee Opperman bevriend was, net gekleed  in de nieuwste sportieve trendy mode van Avenue de la Grande Armée à Paris;  showden overal tijdens wielerevenementen de laatste modellen van Malvern Star  en de mode van Parijs voor sportieve dames en heren . Rasechte coureurs en mannequins  uit Parijs op de ruwe Australische boerenbuiten  laten zien, was een geslaagde promotie.    Je moet het toch maar doen … !

Vooral door de ‘nouveaux  riches’ werd dit in Australië  gewaardeerd . Het beschaafde Parijs voor je winnen  en nadien een stuk van dat Parijs meebrengen naar je dorp aan de andere kant van de wereld . ( Geelong,  Crocodile Dundee Village,  enz.  …) . Ongelooflijk, maar waar  !

Het onmondige wilde volkje van het toenmalige Australische wielerpeleton wat manieren leren was de bedoeling van  Bruce en Hubert .  Een beroepscoureur moet zijn uiterlijk  soigneren en de gepaste kledij dragen voor, tijdens en na de koers. Hij moet kunnen beleefd    praten met  organisators, scheidsrechters, sponsors, publiek, vrouwen, supporters en media.

Een coureur moet een goede indruk laten tijdens de koers aan alle wielerliefhebbers. Ook dit demonstreerden de heren  Small, Opperman, Mauclair en Bidot met  veel stijl  in Australië.

Hubert Opperman was de beste van de besten. Door zijn nederigheid, zijn loyaliteit, zijn plichtsbewustheid, zijn trouw aan alles en allen, werd deze oorspronkelijk zo eenvoudige man een gigant van de wielersport eerst  en van de politiek later.  Hij staat tussen de topdrie van bekendste sportlui van Australië, zij die met kop en schouder boven alle andere kampioenen uitsteken,  in gezelschap van Sir Donald Bradman (cricket) en  Sir Walter Lindrum (biljart) .

Zijn uithoudingsvermogen was omgekeerd evenredig met zijn lichaamslengte. Het gewone woord groot paste bij hem niet, wegens zijn minieme lichaamslengte, maar wel alle andere superlatieven. Hij was een vrijwel onvermoeibare dynamo vol met pure menselijke energie.

Toen Wereldoorlog II uitbrak, ruilde Hubert Opperman zijn petje, stofbril en koerstrui  voor een uniform en een helm bij de RAAF.  Hij werd luitenant en streed als piloot voor zijn land in het verre Oosten.

Toen het terug vrede werd,  werd hij Directeur bij de Malvern Star Company en een geliefd politieker in de kringen van de Liberaal  Robert MENZIES.  Hij klom langzaam maar zeker op als parlementair van Corio (verkozen op 10/12/1949)  en bracht het tot Minister van  Transport (5/2/1960), tot Minister van  Immigratie (18/12/1963).  Daarna (10/6/1967) werd hij Australisch  diplomaat  (High Commisionner)  op Malta .

Hubert Opperman was voorzitter van het Nationale Werk voor de Blinden,  voorzitter van de Vereniging van Australische Sportlui, voorzitter van de Ridders van St-Jan van Jerusalem (Orde van Malta). Hij werd in 1968 door de Engelse Queen officieel  verheven tot de adelstand.  Zo veranderde zijn naam van  Oppy   in   Sir Hubert.

Hij werd ook nog eens uitgenodigd als eregast om de Tour de France te volgen.  Hij  koos toen de rit  Keulen-Luik 1965  die werd gewonnen door  Rik Van Looy.

Als politieker was hij een onvermoeibare werker en een  ‘all-rounder’. Hij verdreef  het racisme van de  ‘ witte immigratie’ . Door de wijziging van een belangrijk wet opende hij de poort voor vele goed opgeleide en werkzame Aziaten. Zij dragen nu veel bij tot de economie van  een  multicultureel  Australië.  Hij kwam als minister veel op de radio. Hij was bekend voor de stiltes die hij inlaste tijdens interviews, gesprekken  en  redevoeringen . Hij liet de toehoorders de tijd om het te begrijpen. Hij was beroemd voor zijn  ‘ Oppygrams’ , zijn  duizenden nota’s en brieven die hij gepast naar iedereen en overal heeft gestuurd  ( registred for urgent and friendly transmission …) en waarmee hij aan zijn liberale  kiezers toonde dat hij met  zeer veel dingen goed bezig  was.

Hij kwam uit de kleine stad Rochester tussen Bendigo en Echuca,  in Victoria. Dit is zeer Zuidelijk gelegen  in Australië  ( waar het dus frisser wordt) en niet ver van Tasmanië.

Hij verpersoonlijkte degelijkheid en sportiviteit.  Hij zorgde dat Australië werd gerespecteerd.

Sir Hubert  had als mens, als liberaal een vaste lijn in zijn gedachten:  ‘ Wat kan ik voor de mensen doen, en wat kunnen zij voor mij doen … ?

Vandaag blijft de naam van deze man in zijn woonplaats  KNOX  verder leven door het bestaan van vele  fietspaden  genaamd de Opperman trails.  De sportievelingen  en de recreanten  volgen er de plaatjes waarop staat:

The 101 Trail, The Trans Continental Trail,  Oppy’s Way,   The Bol d’Or Trail, The Landa End Trail  en de Paris-Brest-Paris Trail, .

Jaarlijks op een dag in de lente wordt de gezellige   Oppy Family Fun Ride  voor allen  ingericht . Voor  sterkere fietsers is er ook  in november een fietshoogdag tijdens de  OPPERMAN ALL DAY TRIAL , een Audax proef voor groepen van minstens drie rijders.   Er wordt dan verstandig gereden volgens de Audax traditie gereden met de bedoeling  om samen  in groep  360 km af te leggen in 24 uren.

Alle wielerfanaten, toeristen en renners van iedere soort,  die het einde halen van deze afstandsproef  beseffen dan maar al te goed  tot wat Oppy  als wielrenner in staat was op de stofferige wegen van het Australische binnenland van vroeger.

Op het einde van elk wielerseizoen  wordt aan de beste Australische wielrenner van het jaar de Sir Hubert Opperman Trophy overhandigd.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Bijvoegsel :  Nog wat namen uit het  bonte Australische wielerverleden .

29-09-2010 om 04:02 geschreven door Papoum

28-09-2010 om 00:00 geschreven door Papoum

Tu ne reverras plus le temps des accordailles,
Les amants enlacés sous les pruniers en fleurs
Les pruniers ne sont plus. Une aube de terreur
Se lève à l'horizon où gronde la mitraille.

Nous avons remisé dans leurs plus beaux cartons
Nos rêves quotidiens et nos joies coutumières,
Nous qui n'avons connu ni su ce qu'est la guerre,
Nous avons tout quitté en nous disant : Partons !

Frère, est-ce toi, héros pur de la délivrance
Qui passes en chantant, les pieds nus sans souliers ?
L'azur de notre ciel couleur de liberté
Chante avec la chanson l'honneur et l'espérance.

La brousse ensoleillée après les soirs glacés
Lui parle chaque fois du Vietnam qui veut vivre
Il chante sa chanson et son âme s'enivre
Aux mots ensorceleurs : Patrie et Liberté.

Ô bonheur de bâtir sur une aube nouvelle
Le pays retrouvé à l'heure du destin !
Et voici notre offrande au Vietnam de demain
Et voici notre sang pour une aube éternelle.

Alors nous reverrons ce tranquille bonheur
De vivre pauvrement dans nos calmes chaumières.
Le riz reverdira sur nos vertes rizières,
Les amants s'en iront sous les pruniers en fleurs.

2000. Le même jour qu'un quiet american called Billy Clinton j'étais arrivé avec ma bicyclette Olive Green à l'aéroport de Hanoï dans le but de traverser tout ce pays en suivant la route des mandarins et pour visiter la grande statue d'un homme nommé Jésu Christ à Vung Tau, auparavant appelé Le Cap Saint Jacques. Je passerais 89 jours dans les rues, parmi les hommes et les femmes et les merveilles du Vietnam, et surtout je me baignerais dans la mer à Mui Ne en découvrant à l'aube le lever du soleil.

Hanoï, le coeur historique de l'ancienne et grande nation du Vietnam est située sur le delta du Fleuve Rouge ( Song Hong) qui depuis des millénaires y avait enrichi les terres de la province du Tonkin. Aujourd'hui, loin dans le Sud, la ville de Hô -Chi-Minh est sans doute plus puissante, plus économiquement riche, plus cosmopolite, mais l'éternelle Hanoï reste dans le Sud-Est asiatique une métropole unique de 3,5 millions d'habitants. Cette belle ville a été fondée par le roi  Ly Thai To en 1010 et elle fête donc cette année un anniversaire très important :

 le Millénaire Thang Long - Hanoï . 

Découvrir à bicyclette cette ville avait été pour moi une leçon de vie formidable, même si le temps passé là-bas fut bien trop court et mes moyens pour communiquer avec les gens limités à mon sourire et à mon attitude, ainsi qu'à la chance de rencontrer des personnes parlant anglais, français ou allemand. J'avoue cependant avoir passé trop de temps avec des étrangers de race blanche. C'est seulement après deux semaines que sans complexe, méfiance, et maladresse, je me suis  rapproché des vrais Vietnamiens et Vietnamiennes qui sont des personnes curieuses et aimables.
La beauté paisible et le charme de leur capitale ne m'a pas échappé, même si quelques fois je me suis trouvé sur mon vélo parmi les milliers de cyclomoteurs, bicycles, tricycles, cyclo-pousses et autres moyens de locomotion surchargés qui arrivaient de partout en klaxonnant sauvagement. 

J'ai sillonné la ville de jour et de nuit. Hanoï compterait 5.197 sites historiques, religieux, et culturels. Je dois donc avouer que je n'ai vu que très peu. Mais, le Mausolée du Président Hô, l'Ancienne Citadelle, le Temple de la Littérature, le Musée Ethnologique, le Musée de la Guerre (et des Crimes Américains), le Temple de Jade du Lac de l'épée, le Théatre National des Marionettes sur l'eau, le Pont Long Bien, et bien d'autres endroits m'ont vu passer, sans oublier les marchés, les parcs, les vieux quartiers, les nombreux restaurants, les deux gares et les trois endroits où l'on jouait au pingpong. Le globe-rouleur sur Olive Green est bien passé un peu partout.

Au début de cette semaine consacrée au Championnats du Monde de Cyclisme je certifie ici que les plus grands champions cyclistes sont les Vietnamiens capables de transporter sur leurs vieux vélos solides jusque 350 kilos, en personnes, animaux, matériaux et marchandises. Parfois ils bricolent un peu selon les besoins et ils transforment leurs montures avec du bambou qui leur sert de levier, qui renforce ou qui aggrandit leur bécane. Il n'y a pas de cyclistes plus extra-ordinaires. Je les ai cotoyé, croisé, dépassé, et plus souvent ils me dépassaient ou ils démarraient bien plus vite que moi aux carrefours. Je ne serais pas honnête si je n'avouerais pas ici que j'ai aussi pédalé à côté d'étudiantes, ouvrières, et paysannes, et que j'ai trouvé aussi qu'elles était belles et sensuelles. Ces élégantes maigres qui pédalent en amenant sur leur porte-bagage au guidon des fleurs, des livres ou des fruits, habillées en ao-dai tout blanc, salopette ou panton et chemise, avec leurs longs cheveux noirs, ou portant le chapeau conique, sont les très jolies adolescentes et les mamans de ce pays.  





 

 

27-09-2010 om 00:00 geschreven door Papoum

23-09-2010 om 00:00 geschreven door Papoum

01-09-2010 om 00:00 geschreven door Papoum

21-08-2010 om 03:42 geschreven door Papoum

15-08-2010 om 00:00 geschreven door Papoum

09-08-2010 om 05:11 geschreven door Papoum

07-08-2010 om 23:22 geschreven door Papoum

Le Chef vous suggère**

Entrées

Marbré de ris de veau aux langoustines, bohémienne de légumes au safran - 16 €

Duo d'asperges et coquilles Saint Jacques, œuf mollet sur sa crème de homard - 16 €

Terrine de foie gras de canard et son cœur gourmand - 16 €

Plats

Rôti de lotte, sa tarte aux champignons, fricassée d'escargots en persillade - 23 €

Mousseline de poularde poêlée, crème de morilles, rizotto et brunoise de magrets fumés - 23 €

Tournedos farci de foie gras, brochette de pommes de terre au romarin - 23 €

Desserts

Feuillantine praliné chocolat, ses profiteroles glacées à la vanille bourbon - 11 €

Assortiment de sorbets, son biscuit fragilité, craquant meringué et chantilly à la violette - 11 €

Crème légère de chocolat blanc aux fruits rouges, sa tuile aux amandes - 11 €


12. Vendredi 21 mai.

Wat een goed hotel ! Ik heb mijn regenjasje eens goed gewassen in het midden van de nacht. Mijn sokken zijn weer lekker droog. Mijn Eurocard doet het niet, maar met Visa gaat het afrekenen wel.
Het is regenachtig. Ik besluit van mijn lelijke katoenen pullover te dragen. Die is veel te lang, maar beschermt wel mijn rug, en ik zweet niet omdat de wind er door blaast. Het is afzien en met weinig snelheid kilometers malen langs de Loire. Het schitterende Beaugency beloont me. Daarna maak ik goede vaart naar Chambord. Te Muides sur Loire eet ik wat brood, kaas, met een fles goedkope wijn en praat ik met twee vertegenwoordigers van een drukkerij. Te Blois kom ik in het ellendige verkeer en dat ontmoedigt me. Ik wil dan ook doorrijden over meer landelijke wegen en zo kom ik aan te Candé-sur-Beuvron waar ik een Gîte d'Etape ontdek. Het kost maar 180 FF met ontbijt en ik krijg een heel huis voor mij alleen. In een winkel kan ik net voor sluitingstijd nog brood en een prachtige saucisson kopen. Ik leg al wat ik nog als eten bij heb op de grote keukentafel en knabbel langzaam en veel.

A Candé les amoureux du calme et de la nature sont comblés par les plaines, les forêts, les rivières, les paysages viticoles et le chant de oiseaux.

13. Samedi 22 mai.

31-07-2010 om 00:00 geschreven door Papoum

25-07-2010 om 00:00 geschreven door Papoum

 Het liedje gaat als volgt:
"Charelke, Charelke, Charelke Verbist.
Had gij niet gereden op de pist.
Had gij niet gelegen in uw kist."

In het begin van de twintigste eeuw zorgden  Thaddeus Robl, Louis Darragon, Paul Guignard, Piet Dickentman, Emile Bouhours, Bobby Walthour, Eugenio Bruni, e.a. dat de snelheden tijdens stayerskoersen waren omhoog geëvolueerd van 60 km tot 90 km/u. De nieuwkomer Verbist schoof als een superster mee aan tafel met hen voor het dikke prijzengeld, en zelfs tegen snelheden van 100 km/u beheerste hij nog de situaties. Om dit te kunnen beschikte de talentrijke Antwerpse stayer, over stalen zenuwen en een bovenmenselijke wilskracht, die de wielerliefhebbers zeer bewonderden zodat zij met duizenden naar de velodrooms kwamen waar een stayersnummer met hun idool op de affiche stond, en waar de stayers eigenlijk jongleerden met de dood.en dat was vooral het geval in Duitsland tot wanneer nieuwe reglementen het gevaar zouden beperken.

 Enkele uitslagen van Karel Verbist :

1906
1e 24-uren van Antwerpen.

1907:
1e Grote Zomerprijs Munchen
1e Grote Wereldprijs Munchen
1e Stayersprijs Herfstfoor Leipzig
1e Match tegen Robl en Guignard
1e GP van Europa 1/2 fond (Steglitz)
1e Grote Herfstprijs (Steglitz)
1e totaalklassement op Duitse Wielerbanen
2e te Parijs in het wereldkampioenschap, na Darragon, doch voor Parent.

1908:
1e Grote Lenteprijs Hannover
1e Gouden Beker Keulen
1e GP Duitsland 1/2 fond (Dusseldorf)
1e Prijs Zevengebergte (Keulen)
1e Westduitse Derby (Keulen)
1e Uurkoers van Steglitz (D)
1e totaalklassement op Duitse wielerbanen
2e Internationale Lenteprijs (Leipzig)
1e Nationaal Kampioenschap tegen Goor en A.Vanderstuyft

1909:
1e Grote Paasprijs Steglitz (D)
1e Groot Gouden Wiel (Steglitz)
1e Uurkoers 1/2 fond van Leipzig
1e Grote Jubileumpriis (Keulen)
1e Feestweek Breslau
1e Wereldrecord achter zware motoren
1e Nationaal Kampioenschap tegen A.Vanderstuyft en Platteau.
1e Brussel - Grote Prijs van Koning Leopold II.

Zijn sportieve loopbaan was zeer kort. Hij kwam noodlottig om het leven. Zijn dood wordt nog altijd geciteerd wanneer wordt geschreven over onderwerpen als overmoed, wieleroverdrijving, waaghalzerij, uitzinnige strijdlust, die sportlui met een te enorme ambitie soms duwen tot in de dood door het nemen van grote risico's of het gebruiken van doping, om de vedetten van het publiek te worden of te blijven.
 
Hij werd niet ouder dan 25 jaar. Op 26 juli 1909 volgden vele duizenden sportmannen zijn kist naar de laatste rustplaats. Alle toen bestaande sportclubs stuurden bloemen en kransen. Opvallend was volgens mij ook het aantal bloemen dat uit Duitsland kwam waar Verbist op de vele wielerbanen  grootse prestaties leverde en werd beschouwd als sportman nummer één, in een buurland waar op 21 juli 1909 nog bijna niemand van plan was om aan de oorlog 14-18 te beginnen. De nog 'goede' Duitsers van toen zonden alzo voor de begrafenis van onze Dauerfahrer Karel Verbist toen twee treinwagons bloemen naar Antwerpen om het graf van de sterkste velorijder van dat moment te sieren.

Het prachtige grafmonument van de wielerkampioen Karel Verbist is te bezoeken op het kerkhof in Wijnegem (België).

21-07-2010 om 21:10 geschreven door Papoum

16-07-2010 om 00:00 geschreven door Papoum

30-06-2010 om 00:00 geschreven door Papoum

 blz.12/13 - De mens Stan Ockers- ( Zondagsvriend  3-10-1956 )

Geschreven op een dag
toen de zon boven Antwerpen niet meer scheen.
 
Stan Ockers die steeds heeft gestreefd het hoogste te bereiken als wielrenner en daarin volkomen is geslaagd, heeft ook altijd getracht om als mens op de voorgrond te treden. Met mens bedoelen wij niet slechts de wijze waarop de vroegere wereldkampioen zich kleedde, hoe hij zich gedroeg aan tafel of in het gezelschap van hooggeplaatste personaliteiten, maar de manier waarop hij reageerde tegenover mensen en dingen. Dit laatste heeft er ontegenzegelijk zeer veel toe bijgedragen dat hij in alle lagen der bevolking een populaire figuur was en ook bleef. Hij werd gevraagd om voor de ouden van dagen in zijn gemeente iets bijzonder te doen en aanvaardde aanstonds, ook al had hij zijn kostbare tijd nodig. Een renner ging het niet voor de wind en kende financiële moeilijkheden. Ockers wist er raad mee en zorgde in de mate van het mogelijke dat de nood werd gelenigd.Nooit werd tevergeefs beroep op hem gedaan. Altijd was hij bereid om iets mee te helpen verwezenlijken wanneer hij overtuigd was dat het gebeurde om iets goed te doen. Zo was hij de eerste om als wielrenner, wedstrijden te organiseren van voetballende wielrenners, waarvan de opbrengst ten goede kwam aan een of ander liefdadig werk.

" U kunt op mij rekenen ! "  . Het ware enkele woorden welke hij uitsprak wanneer hem iets werd gevraagd en men kon overtuigd zijn dat de steun volledig was. Hetgeen Ockers vrijwillig en spontaan aanvaardde, volbracht hij. Zo vergeten wij niet zijn medewerking aan de wielerschool welke Sporta in het leven had geroepen voor jonge renners en waar de medewerking van Ockers werd gevraagd. Stan Ockers zou de Sporta-leiders gemakkelijk hebben kunnen antwoorden  ' dat het voor hem uiterst moeilijk was, aangezien de vergaderingen doorgaans zondagmorgen in de Kempen of Oost-Vlaanderen plaats hadden en hij zaterdagavond meestal ergens een contract moest vervullen ' . Geen mens had hem dit ten kwade kunnen duiden. Ockers deed het niet. Hij aanvaardde spontaan en belangloos omdat hij overtuigd was van het werk dat de sportpater zaliger voor een vijftien jaren in het leven had geroepen. Stan Ockers wilde ook zijn steentje bijdragen voor dit grootse werk en de jongeren met het woord ten dienste staan.

Tijdens de talrijke vergaderingen voerde hij, samen met de leiders van Sporta en met enkele wielerjournalisten het woord. Hij vertelde de jongere generatie op aanschouwelijke wijze wat zij te doen had om het eenmaal tot renners van formaat te brengen die niet alleen als wegrenners konden presteren, maar ook als mens de hoogste sport van de ladder bereiken. Stan Ockers voelde dit aan als een plicht welke hij diende te vervullen ten opzichte van Sporta, het werk dat hij waardeerde, en als dank ten opzichte van de stichter, pater Van Clé.

De vroegere wereldkampioen had een zeer grote waardering voor de sportpater. Was hij het met hem niet altijd eens, werd er soms openhartig gediscussieerd over punten  waar men het niet over eens was, er bleef immer de waardering voor een man die het goede beoogde, hetgeen eveneens de bedoeling en de opzet was bij Stan Ockers. Het verwonderde ons dan ook helemaal niet , in tegenstelling tot sommige  mensen, Stan Ockers te zien opstappen achter het lijk van de sportpater.
" Het was toch mijn plicht, niet  ? " zei hij tot enkele journalisten. ' Pater Van Clé heeft zoveel gedaan voor de wegrenners, zodat het uiteindelijk niet meer dan billijk is om deze dankbaarheid te betuigen door aanwezig te zijn op zijn laatste tocht . "  Deze woorden hebben ons getroffen, zijn ons altijd bijgebleven omdat zij de mens Ockers typeerden.

Hij was groot in zijn volharding om een groot wielrenner te worden, doch hij was naar onze mening zeker zo groot als mens die het goede nastreefde en overal bereid was om dit goede te verspreiden onder al de mensen, zonder onderscheid van stand of overtuiging. Ook hij zocht naar de mens, net zoals de overleden  sportpater waarvoor hij zulke waardering had. Dit was zeker een van de redenen , misschien wel dé reden, waarom hij zich in zulke populariteit mocht verheugen en zich zo sympathiek maakte. Het is stellig ook de reden waarom zijn verscheiden in gans het land zulke beroering heeft verwekt en zijn laatste tocht door tienduizenden werd gevolgd.
-------------------------------------------------------------------------------------------------
Onder enkele foto's kwamen volgende zinnen :

Wenende Impanis en Ockers : medevoelen met vrienden-renners welke werden getroffen door het noodlot. Stan Ockers, die zijn tranen niet meer kon bedwingen in Zwitserland (1948) nadat bekend was dat Depoorter op tragische wijze om het leven was gekomen tijdens een bergrit op de Sustenpas.

Op rustig beheerste wijze zette Stan Ockers aan de jonge renners uiteen  welke weg zij moeten bewandelen  indien zij ooit het hoogste willen bereiken en hoe zij zich als mens hebben te gedragen.

Ockers was een ware ambassadeur van de wielersport in het bijzonder en van de sport in het algemeen. Hij werd door Mgr. Van Wayenbergh gelukgewenst om een behaalde onderscheiding waardoor hij zijn sporttak en tevens zichzelf in het middelpunt van de belangstelling had geplaatst.

Ook op de opschik was Ockers steeds gesteld. Reinheid op zichzelf en kleding was een van de parolen van de wereldkampioen.

Stan Ockers kon zich in ieder gezelschap aanpassen.  Maar uiteraard voelde hij zich best thuis in gezelschap van andere wielerkampioenen zoals Poeske Scherens en Dolf Verschueren. Op receptie in de bureau's van de Belgische Wielerbond genoten deze mannen echt van elkaars gezelchap.

De heer M. Van Bergen animeerde dikwijls de interviews op de vele sportavonden waarop Stan Ockers te gast was in de wielermilieu's en waar hij dicht bij zijn supporters kwam die hem zo graag zagen.

25-06-2010 om 23:19 geschreven door Papoum

25-06-2010 om 19:57 geschreven door Papoum