Ik ben Journée Wilfried , en gebruik soms ook wel de schuilnaam PAPOUM.
Ik ben een man en woon in LANDEN (België) en mijn beroep is gepensioneerde , slapen, goed eten en drinken..
Ik ben geboren op 04/06/1944 en ben nu dus 80 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielersport en tafeltennis, geschiedenis, reisverhalen, chansons, humor..
C'est plein d'Uylenspiegel Et de ses cousins Et d'arrière-cousins De Breughel l'Ancien
Le plat pays qui est le mien.
Tous les chemins qui mènent à Rome Portent les amours des amants déçus et les mensonges des anges déchus.
Pelgrim
Wat zich gaande voltrekt in de ziel van de pelgrim is niet een toenemend verlangen naar het bereiken van zijn reisdoel, niet het vinden van het heilige aan het einde van zijn bedevaart, maar zijn overgave aan de ruimte, aan de kiezels op zijn pad, zijn besef van niet-weten, zijn afdalen in de leegte.
Zijn benen worden zijn vrienden, de regen zijn lijden, zijn angst wordt gericht naar de honden langs de weg, het vele legt hij af en hij rust in het Ene. Al trekkend komt hij nergens, voortgaande bereikt hij niets, maar zijn vreugde neemt toe om een bloem en een krekel, om een groet en een onderdak.
Zijn reisdoel en zijn thuis vloeien samen aan de horizon, hemel en aarde vinden elkaar op het kruispunt van zijn hart. Het heilige verdicht zich in de dieren en de dingen. Zijn aankomst ligt verborgen in de wijsheid van het Zijn.
Catharina Visser
De Weg.
In de verte gaat een pelgrim, eenzaam over het pad. Met een blik voorwaarts, eindeloos turen naar het pad. Het pad dat hem leidt, de wind die hem begeleidt. Samen èèn met de natuur, de geur,het geluid en omgeving. Daar toont de schepping hem, nederig dat het pad van zand zo hard als steen is. Soms ook warm,koud en nat. De pelgrim stapt over het harde pad, met als enige vriend zijn schaduw. Samen op hun weg.
When we got to the sea at the end of the world We sat down on the beach at sunset We knew why we had done it To know our lives less important than just one grain of sand.
En camino de Santiago Sur le chemin de St Jacques Iba una alma peregrina Allait une âme pérégrine Una noca tan obscura Une nuit si obscure Que ni una estrella lucia ; Que ne brillait aucune étoile ;
Le patron de toutes les filles C'est le saint Jacques des Bourdons; Le patron de tous les garçons C'est le saint Jacques des Coquilles. Nous pouvons tous les deux nous donner un bouquet, Coquilles et bourdons exigent que l'on troque; Cet échange affermit l'amitié réciproque, Et cela vaut mieux qu'un œillet.
Dat een pelgrim bij terugkomst niet wordt herkend door de mensen thuis, is een geliefd thema in middeleeuwse pelgrimsverhalen. Waarschijnlijk wil de legende daarmee aanduiden, dat de pelgrim door zijn bedevaart een ander mens is geworden; hij is op Christus gaan lijken. Dat wordt uitgedrukt door de omstandigheid dat de mensen van vroeger de teruggekeerde pelgrim niet meer herkennen: hij beantwoordt niet meer aan het oude beeld, dat zijn nog hebben; de pelgrim is een nieuwe mens geworden.
Betrouw geen pelgrim met een baard Die met een schooikroes geld vergaart Al beed'lend langs de wegen sjokt En met een deerne samenhokt.
Priez pour nous à Compostelle - Barret et Gurgand - 1977.
Par milliers, par millions, le besace à l'épaule et le bourdon au poing, ils quittaient les cités, les chateaux, les villages, et prenaient le chemin de Compostelle. Gens de toutes sortes et tous pays, ils partaient, le coeur brulant, faire leur salut au bout des terres d'Occident, là où la mer un jour avait livré de corps de l'apotre Jacques.
Ik had het eerst niet in de gaten, en opeens zàg ik het spoor dat jij voor mij hebt nagelaten.
Mon père .
Assis dans un vieux fauteuil Recouvert d'un plaid usé, Il rêve de son passé, En attendant le sommeil.
La fumée d'un cigare Flottant au-dessus de lui, D'une auréole, pare, Sa tête grise, de nuit.
Vêtu d'un pantalon gris, Chemise de flanelle Sous le tablier bleu sali. Sa casquette est belle.
Il sait déjà que demain, Sera le grand jour pour lui. Mais il ne regrette rien, Et partira seul sans bruit .
***
La mort .
Le jour où tu viendras, A l'aube d'un matin, Me tendre les bras Me chercher par la main, Entre comme moi Par le fond du jardin.
Tu essuyeras tes pieds Sur le grand paillasson, Pour ne pas marquer Tes pas dans le salon, Et n'oublie pas d'ôter Ton noir capuchon.
La table sera mise Et le vin bien chambré, Quand tu sera assise Nous pourrons le goûter, Avant que je ne suive Ton ombre décharnée .
Mais si tu préfères Par surprise me faucher, Au début de l'hiver Ou au soir d'un été, Pousse la barrière Elle n'est jamais fermée.
Avant de m'emporter, De rendre ma valise, Laisse-moi griffonner Une dernière poésie Où je ferai chanter La beauté de la vie.
Ce n'est pas ce matin Que je quitterai le port, Puisque de mes mains J'ai caressé si fort Ses lèvres de satin Que je t'oublie, la mort.
+++
SEUL SUR LE CHEMIN .
J'ai traversé des villes, J'ai longé des cours d'eau J'ai rencontré des îles J'ai cotoyé le beau !
Tout au long du voyage Rien ne m'a retenu Même pas un signe de croix Tracé d'une main tremblante.
Le vent, la mer, la pluie M'ont façonné le coeur. Je suis leur propre image, Immuable douleur.
Je fais signe aux oiseaux, Seuls amis de ce monde, Qui m'entraînent dans une ronde A m'en crever la peau.
J'ai traversé des coeurs, J'ai rencontré des bras, J'ai caressé des fleurs, J'en ai ceuilli pour toi.
TENNIS DE TABLE MESATENISTA PING PANG QIU TISCHTENNIS TABLE TENNIS
photos courtesy ITTF
乒乓球 Stolni tenis Tenis Stolowy
ITTF TABLE TENNIS Classement mondial 26 - 08 - 2012 World Ranking Weltrangliste Ranking Mundial Värlen Rangordning Classifica Mondiale MESSIEURS : 1. ZHANG Jike - CHN 2. MA Long - CHN 3. XU Xin - CHN 4. WANG Hao - CHN 5. MIZUTANI Jun - JPN 6. MA Lin - CHN 7. BOLL Timo - GER 8. CHUANG Chih-Yuan - TPE 9. OVTCHAROV Dim - GER 10. WANG Liqin - CHN 11. JOO Se Hyuk - KOR 12. OH Sang Eun - KOR
-- DAMES : 1. DING Ning - CHN 2. LI Xiaoxia - CHN 3. LIU Shiwen - CHN 4. GUO Yan - CHN 5. ISHIKAWA Kasu - JPN 6. FUKUHARA Ai - JPN 7. FENG Tianwei - SIN 8. KIM Kyung - KOR 9. GUO Yue - CHN 10. WANG Yuegu - SIN 11. WU Yang - CHN 12. TIE Yana - HKG
De noodklok belt slechts éénmaal Komt weldra de ultieme speeltijd Ademen voor de laatste maal Gelukkig geen haat noch nijd Toch af en toe een flater Een zorg is dit voor later Lopen van os naar ezel Toch af en toe een flater Niet knikkers tellen, wel het spel Lopen van os naar ezel Dagelijks goed aan de kost Niet knikkers tellen, wel het spel Verwachtingen zelden ingelost Dagelijks goed aan de kost De beste blijft mijn moeder Verwachtingen zelden ingelost Water is het kostelijkste voeder De beste blijft mijn moeder Om bestwil een toontje lager zingen Water is het kostelijkste voeder Op zoek naar de diepte der dingen Om bestwil een toontje lager zingen Komt het varksken met de lange snuit Op zoek naar de diepte der dingen Nu is dit pantoumeke bijna uit Komt het varksken met de lange snuit Ademen voor de laatste maal Nu is dit pantoumeke bijna uit De noodklok belt slechts éénmaal.
Tibertyn. ***
Kleine mensenhand strooit op winterse dag kruimels voor de mus.
Schelpen op het strand die worden door de branding voor ons kind gebracht.
Molens in de wind draaien, draaien, en draaien in het vlakke land.
Kerstman in de straat borstelt met grote bezem sneeuw weg van de stoep.
De dode takken breken af bij felle wind van de avondstorm.
Kreten in de nacht van kikkers in de vijver lokken de reiger.
Hulpeloos jong lam verloren tussen struiken waar de wolf vertoeft.
De werkzame bij zoekt in de roze bloesems lekker naar honing.
The country with the biggest population in the world, the People's Republic of China, regards this sport as the most important.”
De pelgrim.
Hij is op de weg alleen al weet hij nog niet waarheen maar ergens stond geschreven dat hij die richting moest gaan en aarzelt hij soms even langs de eindeloze baan terwijl hij in zijn hart voelt dat velen eerder gingen mijmerend over dingen terwijl een windje afkoelt .
Verder dan Rome loopt de weg.
Ervaringen van een pelgrim.
17-02-2011
De laatste set van de grote verdediger.
Dit stond natuurlijk niet in een dagblad in ons land . Het moet dan ook een vertaling zijn uit De Sportvriend van het Japanse Kobe-shi zijn , tenzij het natuurlijk pure fictie is, en met iemand die zoals Papoum op zijn oude dag zweeft tussen de virtuele wereld, de droomwereld, het verleden en de vochtige werkelijkheid van een koude februaridag, is dit zeer mogelijk.
De legendarische takkyù samouraï uitgeschakeld in de kwartfinale !
De score was 11-5, 8-11, 11-8, 12- 14, 9-11, 11-2, 13-11. Hiermee won de amper zestienjarige Koki Niwa in de vijfde ronde van de hoofdtabel van de Open Japanse Kampioenschappen tegen de ruim vijfentwintig jaar oudere Yujin Supotsu, na een heroïsche tafeltennismatch van negentig minuten. De verliezer gaf aan de winnaar en aan de scheidsrechters een handdruk, het bewijs dat hij het resultaat aanvaardde, en dat de strijd zich met de grootste fairplay had voltrokken. Op weg naar de kleedkamers bleef hij nog even staan, omringd door een horde reporters, fotografen, en enkele cameramen, en toen na een groet aan het publiek meldde hij met duidelijk verstaanbare stem dat hij precies op dat ogenblik de beslissing nam om te stoppen met zijn sport, na vijfendertig jaren intense trainingen en competities.
Kijken naar Yujin was een streling geweest voor de ogen van alle kenners. Deze prachtige atleet was een kunstenaar in wat hij deed. Hij was de perfectie zelf in het mannelijk verdedigend tafeltennis. Hij was een model in zijn sport. Nooit had hij puntjes gestolen, nooit had hij een fout tegen de sportreglementen begaan. In en buiten de sportarena was hij een gentleman. Nooit had hij één druppel saké gedronken en nooit één yen aan geisha's gespendeerd.Veertien maal was hij individueel kampioen van zijn land. Gekoppeld aan Hiroshi Matshumita won hij zesmaal de titel in Heren Dubbelspel, en gekoppeld aan vijf verschillende speelsters won hij ook vijfmaal het Gemengd Dubbelspel. Toen hij nog in de jeugdafdelingen speelde won hij ontelbare titels met zijn tweelingbroer Koji, maar deze overleed als negentienjarige in een ongeval toen hij te snel reed met een motorfiets. Naast zijn leven van sportman, werd Mister Yu ook een belangrijk zakenman. Op zijn veertigste vierde hij de opening van zijn veertigste sportwinkel in Japan. Om deze reden werd hij ook maar weinig gezien buiten zijn land, want hij had het veel te druk als zakenman. Toch was hij steeds blijven zijn konditie en techniek onderhouden door daaraan dagelijks vier uren te besteden onder de begeleiding van sparringpartners en medewerkers die hij bezoldigde en inschakelde in zijn bedrijven.
Yujin Supotsu stopt, maar door zijn voorbeeld die hij aan anderen doorgaf op gebied van liefde, inzet, uithoudingsvermogen, in zijn sport zal hij nooit worden vergeten. Sayonara Yujin !
Bewonder de prachtige stijl van deze grote tafeltennisser uit de stad Kobe.
Une page d'histoire - Le tennis de table d'il y a 40 ans.
1970- 1971 - Les principales équipes et les classements des joueurs.
MACCABI ANTWERPEN
A1 - Norbert Van de Walle, A4 - Alex Rosmarin , A9 - Louis Heremans, A.as- Etienne De Weerdt
LE LOGIS BRUXELLES A2 - Frans Bekaert, B°- Paul Van Elewijck, B2- Romain Schalley,B2- Jacques Henri, B4- Jean-Paul Marquass, B6- Roger Nys, B6- Guy Haesaert.
ROYAL PANTHEON BRUXELLES A3- José Baudry, B°- Roland Petré, B2- Gaby Gayer, B2- Robert Ponte, B2- Roger Wilmet, B4- Sinclair Van Gelder, B6- Tristan Schwilden - DameA7- Mavis Van Gelder
ROYAL STANDARD CLUB DE LIEGE A5 - Frans Lanckman, A6- Daniel Sanctoario, A12- Marcel Lambiotte, A.as-Bruno Gilon, A.as- Pierre Juliens, B2- Christian Gilon, B4- Jean-Pierre Heinen, B6- André Damman,
GOUDEN PALET GISTEL A7-Walter Dugardin,
CERCLE SPORTIF FLEUR BLEUE BRUXELLES A8- Maurice Cornil, B° Alain Cussac, B2- Stan Vandermaelen, B6- Tibor Ujhazy, Dame B0 - Mireille Van den Driessche,
SALAMANDER MECHELEN A10- Emiel Van Krieken, A14- Roger Wuyts, B2- Gaston Balaes,B2- Robert Opdebeeck, Dame A6- Magda Verlinden
TENNIS DE TABLE DE ANS A11- Gaston Detaille, A12- Joseph Saccone, A.as/dameA1- Josiane Detaille, B° Jacky Rahier, B° Jean-Paul Saive,B2- Joseph Raeymackers, B6- Pierre Mingelbier, B6- Hadelin Verreydt,
CERCLE TENNIS DE TABLE ALPA BRUXELLES A15- Freddy Hofmans, A.as-Alexandar Filipovic, A.as - Jean Godts, B° Pierre Bertrand, B° Guy Delabarre, B° Dirk Roels, B° Guy Derkinderen, Dame A3- Mary Detournay, Dame A4- Claudine Collignon, Dame A8- Andrée Crevecoeur, Dame Api- Micheline Stas.
CERCLE DE TENNIS DE TABLE DE HERVE A.as - Dany Jacob, B° André Smets, B° Georges Henrard, B°- Alphonse Rensonnet, B2- Tran Quang Nhuong,
Norby était célèbre en Belgique et aux Etats-Unis.
De mannen die indoor of outdoor regelmatig nog wat aan sport hebben gedaan tijdens de voorbije winterperiode, zo vol koude, sneeuw en nattigheid, en die probeerden te ontsnappen aan de winterse snotvallingen en griepjes, mogen fier zijn omdat zij hun goede voornemens zijn nagekomen. Voor hen zullen de eerste clubuitstappen en trainingen van het nieuwe wielerseizoen niet te zwaar uitvallen. Maar spijtig genoeg is het zo dat de meeste van die goed afgetrainde wielrijders, die we op de zonnige dagen van 2010 hebben gezien, na een luie winter nu toch wat traag, vet en stijf zijn. We mogen gewoon zeggen dat iedereen weer helemaal van nul moet herbeginnen, of dit nu gebeurt op de oude koersfiets van vorig jaar of op een fonkelnieuwe machine waarin zopas werd geïnvesteerd.
Is er wat misgelopen ? Neen, zeg ik. Maar, wanneer we evenveel eten maar veel minder beweging hebben tijdens de maanden november, december, en januari, dan slaan wij automatisch caloriën op als reserve. We krijgen dan een dikker buikje. Door te fietsen verbranden we zonder te overdrijven gemakkelijk 3.000 caloriën per week en als we niet meer fietsen stapelen deze caloriën zich op tijdens de wintermaanden. Dat wordt dan in ons lijf een hoop van 42.000 caloriën , hetgeen een vetlaag betekent van 6 kilo's. Wie ook nog vaak aanzit op soupers van verenigingen, wie veel taart en frieten eet tijdens familiebijeenkomsten, of wie de geldmiddelen heeft om gastronomisch te tafelen ziet zijn cijfers op de weegschaal nog hoger klimmen. Allemaal extra vet !
In de zomer is een biertje, zelfs een goede bruine pot van een abdij, gezond en noodzakelijk voor een wielertoerist uit het Vlaamse land. Maar de feeststemmingen rond de jaarwisseling, de vieringen van diverse kampioenen, kan het aantal liters bier dat door de keelgaten glijdt wel flink doen toenemen. Dat betekent ook bijkomend gewicht, maar bovendien schade aan de algemene fitheid. Dit zal duidelijk zijn tijdens een bloedanalyse in januari, want cholesterol, urinezuur, en andere cijfers zullen er dan slechter uitzien dan na een schone sportieve zomer.
Een tijdje voor we terug op ons zadel kruipen zullen we dus bijzonder oppassen op gebied van voeding. Een goede verspreiding van de verschillende energiebronnen is aan te raden. Wij proberen daarom een voeding met 15% eiwitten (proteinen), 25 % vetten (lipiden), en 60 % suikers (koolhydraten). Eenvoudiger uitgedrukt : we eten minder vlees, minder vet, minder zout, en we proberen onze honger te stillen met macaroni, spaghetti, vermicelli, rijst, groenten, bruin brood, muesli, fruit, peulvruchten, bonen, noten, soja, terwijl wij plantaardige olie en magarine gebruiken als smeermiddel of tijdens de voorbereiding.
TRAINING. Het opdrijven van uithoudingsvermogen zal ons doel zijn in februari en maart. Rust roest. Dat is zeker ook waar voor onze belangrijke hartspier. Daarom bestaan onze eerste ritten uit extensieve duurtraining. Het is op het begin van het seizoen beter driemaal één uur flink te fietsen dan éénmaal drie uren, waarvan het laatste uur wellicht minderwaardig zal zijn.Vooral soepel ronddraaien aan een hoge trapfrequentie is belangrijk.
Wat dit betekent op gebied van aan te wenden verzet en snelheid volgt nu en verstandig je electronische snelheidsmeter gebruiken is hierbij de regel. Op 42 / 21 tegen 25,6 km/u - Op 42 X 20 tegen 26,9 km/u - Op 42 X 19 tegen 28,3 km /u- 0p 42 X 18 tegen 29,8 km/u - Een van deze mogelijkheden zal je best passen.
Een soepel traptempo volhouden gedurende één uur en drie ritjes per week, zal ongetwijfeld heilzaam zijn voor de wat in mindere conditie verkerende herbeginnende wielertoerist. Zulke inspanning gebeurt aan de drempel van je uithoudingsvermogen maar niet er over. Door een praattest kan worden gecontroleerd of het niet te rap gaat. Tijdens zulke trainingsritten moet er steeds nog genoeg lucht en zuurstof in je longen blijven om tijdens het fietsen luidop te kunnen praten. Tijdens zo een babbeltje in jezelf of tegen een kameraad niet tegen de stoep rijden en ook blijven uitkijken naar de auto's en de loslopende kinderen en huisdieren om niet te vallen, blijft natuurlijk ook nog een must, een gulden regel voor iedere wakkere fietsgenieter .
Na zes weken toepassing van deze voedingsadviezen en trainingsadviezen zal je gemakkelijk kunnen meerijden tijdens de eerste wielertoeristische proeven, zal niemand van je clubmakkers je in de bergop een helpend duwtje moeten geven, en zal je de hele zondagnamiddag niet moeten recupereren thuis in je zetel of daarin zelfs in slaap vallen tijdens de wielerreportages van Michel Wuyts.
Rond 1950 was er niet alleen een film, met merkwaardige achtergrondmuziek, namelijk DE DERDE MAN. Dicht bij de start van het wielerseizoen 2011 mogen we wel eens terugdenken aan de zeer grote Italiaans renner Fiorenzo Magni. Na de halfgoden van zijn generatie, Gino Bartali en Fausto Coppi , kwam hij op de derde plaats als campionissimo. Door zijn overeenkomst met NIVEA bracht hij een extra-sportief in de wielersport, een revolutie in de sportgeschiedenis.
Fiorenzo Magni werd geboren in Vaiano di Prato op 7 december 1920. Zijn aanwezigheid in de wielrennerij is alleszins niet onopgemerkt voorbijgegaan. Hij was 3 keer winnaar van de Ronde van Vlaanderen en behoort zo bij de recordhouders. Weliswaar schreef Magni het ultieme superrecord op zijn naam door de Vlaamse klassieker drie keer na elkaar te winnen. Dat was in 1949, 1950 en 1951. Nog steeds azen renners op dat record, maar niemand heeft het ooit al kunnen evenaren. In zijn loopbaan als profwielrenner mocht hij ook drie jaren met de trui van Italiaans kampioen rondrijden. Dat was zowel in 1951, 1953 en 1954 het geval. Deze Toscaan kwam de flandriens een lesje geven op eigen wegen en onze wielerkampioenen hadden nog slechts ogen om te huilen als slechte verliezers.
Bijna elke Italiaanse renner heeft de droom om de Giro d'Italia te winnen of toch minstens één rit op zijn palmares te zetten. Fiorenzo Magni slaagde erin om beiden te verwezenlijken. Al in 1948 kon hij de 19 e rit in de Ronde van Italië winnen. Enkele dagen later mocht hij nogmaals op het hoogste schavotje plaatsnemen, maar dan om zijn roze trui te showen als eindwinnaar in de Giro.
GIRO ITALIA MILANO ACCLAMA FIORENZO MAGNI VINCITORE
Twee jaar later, in 1950, won hij de 16 e etappe, maar kwam niet met de eindzege thuis. Die werd gewonnen door Hugo Koblet, een Zwitser. Eén jaar later zette Magni nog eens alles op alles. Door steeds goede resultaten te rijden kon hij voor de tweede maal met de eindzege huiswaarts keren. Helaas zonder ritzege, maar dat werd in 1953 meer dan goed gemaakt. Hij schitterde maar liefs in 3 ritten. Zowel de 10 e , de 16 e als de 21 e etappe won hij. In 1955 won hij zijn laatste Giro d'Italia. De 2 e etappe was ook de laatste Giroritzege die hij op zijn palmares zette.
Als je zijn palmares bekijkt, merk je op dat nogal dezelfde zeges voorkomen. Zo won hij o.a. 3 keer de Ronde van Piëmont (1942, 1953 en 1956), 2 keer de Ronde van Toscane (1949 en 1954), 3 keer de Trofeo Baracchi (1949, 1950 en 1951), 2 keer de Ronde van Lazio (1951 en 1956), 1 keer Milaan-Turijn (1951), 2 keer Rome-Napels-Rome (1952 en 1953) en 7 ritten in de Ronde van Frankrijk. Signor Fiorenzo Magni is nu nog steeds in leven. Hij is al meer dan negentig. Hij was te Monza de eigenaar van een grote garage. Na de dood van Raymond Impanis, beginnen de wielerkampioenen van méér dan zestig jaren geleden, uit de legendarische tijden, uit de periode van de Desgrange-Colombo Beker, zeer zeldzaam te worden. Magni, Kubler, Geminiani, en wie nog ... blijven nog over. Hopelijk duurt het nog even alvorens de wielerwereld hun overlijden verneemt. Hierna enkele foto's van de onsterfelijke Fiorenzo, beschouwd als één van de beste koereurs aller tijden in het bergaf rijden van de grote cols in de Alpen en de Dolomieten. Op het palmares van deze Toscaanse kampioen staan tussen 1940 en 1956 81 overwinningen bij de beroepsrenners. Signor Magni is de ere-directeur van het wielermuseum op de Madonna del Ghisallo.
Volhouden met gebroken sleutelbeen en nog bijna de Giro winnen.
Wilskrachtig in de achtervolging samen met de Bretoense kampioen Louison Bobet.
De motoren blijven nog wat verder uitbollen op de betonnen wielerbaan. Hun vaart neemt af . Het kletterend lawaai vermindert. Riehl-am-Rhein op de zondagnamiddag die op Kerstmis volgt. Julien werd reeds enkele minuten eerder afgevlagd en voor de veiligheid tijdens de eindsprint uit koers genomen. Hij rijdt nu voorzichtig over de planken het hellend vlak af dat hem naar de catacomben brengt, in de nogal koele kelder waar het rennerskwartier ligt. Zijn zware helm hangt vast aan de duim van de linkerhand waarmee hij zijn fiets stuurt, en met zijn rechterhand voelt hij aan de pijn in nieren en rug. Zijn verzuurde spieren bezorgen hem de stijve kuiten van een ouderling . Door zijn hoofd draait, draait, en draait het nog als ware hij op de paardenmolen van de Brusselse foor. Van op de volksplaatsen komt geroezemoes los, tussen de zitbanken waar wordt gepraat, gevloekt, gegokt, gedronken en gerookt. Maar dan wordt dit overtroffen door de bekende stem van de hoofdscheidsrechter die de uitslag officieel maakt. Er volgt hevig gefluit van een bende supporters die hoopten op de deklassering van de koprijder van de pas gereden koers. Zij zijn ontevreden. De eerste manche over 30 km van Het Gouden Wiel van Keulen, internationale wedstrijd achter zware motoren voor profs, is voorbij.
' Sechster Julian Rogers, vier Runden und achtzig meter zurück " . Louis de soigneur, heeft alles genoteerd op zijn boekje, en komt vrolijk aangelopen, want de uitslag bevalt hem wel. De plaatselijk overroepen baanvedette Willi Schumacher is toch maar derde en de bekende Berlijner Heinrich Boll vierde, doch ook reeds met twee ronden achterstand. Het is vreselijk hoe meerdere zatte kerels te keer gaan in sectie C. Zullen wilde Germanen het kot hier afbreken ? Zij hebben geen sportieve noch andere manieren na wat bier en schnaps. Enkele kerels met een zwijnenkop pesten zelfs de buitenlandse renners met alle kleine middelen waarover zij beschikken. Zo gooiden zij stukken brood en worst, en zelfs het onderste van hun pint, naar de voorbijvliegende schrittmachers. Het Sportpaleis van Riehl gelijkt op een enorm pantzerschip, met op het dek muitende en tierende matrozen. Af en toe vliegen politiemannen tussen de menigte in, om de een of andere uitgelaten wielerfanaat wat met de knuppel te bewerken. De als pruttelende lava bewegende massa manspersonen, afstammelingen uit het toch zo gedisciplineerde Heilig Rooms Rijk der Duitse Natie, die het Rijnland bevolken, komen zich op een zondagnamiddag als deze hier ontlasten van de spanningen van hun werkweek, de familiale verplichtingen, de stijfheid van hun kerkgemeenschap, en van het oog van buurvrouwen dat hun fatsoen beoordeelt. Soms vliegt er in deze sporttempel van Riehl zelfs een hoed of een pet door de ruimte, ongewenst voorwerp dat even later op het magisch ovaal van de arena neertuimelt.
' In welke heksenketel ben ik hier toch terecht gekomen ? ' Dit is de klassieke gedachte die altijd opkomt bij een neofiet in dit vak op de Duitse wielerbanen sedert het begin van de twintigste eeuw. Julien had reeds een stuk van de wereld gezien, maar dit nog niet. Als zeventienjarige was hij naar Wisconsin vertrokken in dat Amerika waar een schone toekomst werd beloofd. Na hard werken op boerderijen was hij terug Oostwaarts naar zijn vertrekpunt gekeerd te New-York, waar hij door zijn kennis van de Franse taal veel meer verdiende als ober in een restaurant. Op een avond maakte hij daar kennis met een groepje wielrenners uit Frankrijk. Hij werd hun hevigste supporter en zo werd hij weldra insider midden int de wereld van de velodrooms, waar hij de kans zag om ook geld te verdienen door het uitvoeren van diverse jobs, die hem toelieten steeds tussen de Goden van 't velo'ke te blijven. Ondertussen trainde hij ook zelf op een reservefiets en reed hij na een tijdje mee bij de amateurs. Ook als gangmaker op een tandem toerde hij vele rondjes. Zo gingen vier jaren voorbij en bezat hij een spaarboekje met een mooi bedrag aan dollars. Dit kon vooral door het voorbeeldige en gezond leven, zonder vrouwen, zonder drank, zonder pokeren, dat hij als sportman bij dag en bij nacht vol kon houden, in de grote steden vol gangsters, hoeren, en gevaren, en meestal slapend naast de koersfietsen die hij moest bewaken. Toen zijn Franse vrienden geen contracten meer kregen in de States, besloot Julien van terug naar Europa te varen, en het daar te proberen in de wegkoersen. In de lente van 1910 voert hij dit plan uit en is hij ook een echte wegrenner, iemand die rijk en beroemd kan worden door te presteren in de Tour de France. Zonder ooit maar eens op te vallen eindigt hij op de veertigste plaats in de Tour de France Peugeot voor onafhankelijken. Maar aan de aankomst te Parijs had hij reeds ontdekt dat hij nooit een groot kampioen zou worden, want in het stof, op de kasseien, in de bergen, in de sprint, in de marathons, nergens was hij goed genoeg. Maar, wel was hij slim genoeg om zijn hart en zijn benen niet kapot te rijden. Toen de herfst in Parijs begon, was al zijn geld echter op en zocht hij terug werk in de horeca, in de vleeshallen en op de groentenmarkten, waar wielrenners graag gezien waren.
Gelukkig, toen hij vol twijfels begon te komen, ontmoette hij Jerry Thomas, een vroegere sprinter en racer achter de zware motoren, die als chauffeur van een blinkende Darracq bij een zeer rijke familie aan de kost kwam. Beide sportmannen hadden mekaar reeds eerder gezien tijdens wielermeetings te Newark en elders. Jerry liep rond met in zijn kop het plan van manager te worden van drie renners uit Australië, jongens die op dat moment reeds op de grote oceaanboot in aantocht waren. "Als ik nu eens van jou een vierde Australiër maak, dan deel je weldra ook mee in de schone pot geld die we zullen verdienen ! ..." Maar met je naam Joseph, Julien, Roger, Boly-Preuveneers, geraak je nergens. Julian Rogers from Melbourne in Victoria , zo zullen wij je weldra kennen in de shows op de wielerbanen. Dat klinkt heelwat beter !
Julian Rogers. That's the name to make it here, in Berlin, in Vienna, in New-York, Boston, Chicago, Atlantic City , and even in Tasmania .... !
Er waren tijdens de voorbije wielerseizoenen verschillende doden gevallen op de wielerbanen. Na aanpassing van materiaal en reglementen kwamen er in 1911 toch opnieuw vele stayerswedstrijden. Op de affiches stonden de namen van de doden en de invalides niet meer, maar nieuwe sterren werden gevraagd. Zo kon ene Julian Rogers ook weldra aan de slag . Er was schoon geld te verdienen in de wedstrijden achter de zware motoren, want snelheid, sensatie, internationale kampioenen, dat wilden de toeschouwers voor hun entreekaartje maar al te graag zien.
Alléén in zijn cabine blaast Julien de rook van de sigaretten uit zijn longen. Hij is ontgoocheld over zijn eerste stayerskoers. Deze katastrofe had hij voelen aankomen : zesde en laatste ! Zijn gangmaker Bichon was toch wel overdreven hoog geweest met de verwachtingen. Die brede zware man die hem uit de wind moest zetten zwijgt nu als een monumentsteen en is wat aan het regelen aan de gaskabels van zijn Brennabor motor. Stilte. Dat is voorwaar een teken dat ook hij niet gelukkig is met het resultaat. Daar komt nu ook Jerry, de manager van het stayersteam, en ook van Oppie Small en Clark Evans, de Madison rijders, en van de rappe Fred Bailey, de aristocraat van de zuivere snelheid. Jerry staat helemaal in het deurgat zodat hij een gedeelte van het licht van de gang niet laat binnenschijnen in de kleedkamer van zijn Australisch quattuor. Met zijn grote mond van yankee zegt hij het volgende : ' Manneke , toch, ... wat was er toch aan die benen van jou ... zij draaiden toch niet zoals gisteren en eergisteren tijdens de trainingen ! ' 'Maar ik weet wat het is, verdomme ! Gij telefoneert teveel naar Truielingen !' 'Wel, ik ben tot daar gereden met mijn auto. Beenhouwer Barchy is overleden. Er wachten daar drie vrouwen op jou : een schoonmoeder, Lise met wie je in die boomgaard wat probeerde, en dochter Marie-Julienne die reeds haar eerste kommunie deed. Toen je zeventien was vluchtte je naar Wisconsin omdat jij toch zo bang was van het hakmes van Lise's opa. Je staat nu voor de keuze in de tweede manche, en ofwel kan je de kampioen van Victoria achter de zware motoren worden, ofwel kan je paté, bloedworst, en spek gaan maken en verkopen te Truielingen, op de grens tussen Limburg en Luik. Maar, manneke, weet toch dat de heren Budzinski en Knorr in de grote tribune zitten, met aan hun voeten een schone boekentas waarin tien contracten van duizend marken gereed liggen. Er staat nog geen naam op die papieren, maar voor zoveel moet een kleine zelfstandige uit een Haspengouws dorp zeker vijf jaren werken. '
Jerry haalt uit zijn binnenzak een foto van een blond meisje (later zou blijken dat dit een foto was van de dochter van Oppie was ..) en speldt deze op de rug van gangmaker Bichon. Er volgt stilte. Er wordt koffie met veel suiker gedronken. Julien steekt nog een boterham met siroop van Vrolingen tussen zijn kaken. De zweiter Lauf van het Steher-renne zal beginnen binnen vijftig minuten . De manager gaat zien wat Bailey uitricht in zijn herkansing. Hij verliest tegen een jonge Hollander die Piet heet, maar klopt de oude Belg Van den Borg. Daarna volgt een individuele over 100 ronden met twintig Duitse renners van categorie-B met als inzet de Beker van Keulen.
De baan wordt even schoongeveegd en daarna terug vrijgegeven aan de ronkende monsters, de motoren waarop de indrukwekkende pacemakers hun tuigen opwarmen terwijl de renners stil en nederig, maar toch wel in volle concentratie wachten, vastgehouden door hun begeleiders. Dan klinkt het startschot, en wie nu denkt dat de motoren zullen versnellen, heeft het mis voor, want zij vertragen en zachtjes maar toch nog steeds met goede vaart zuigen zij de zich op gang trekkende renners aan zich vast. De inspanning die deze kampioenen op dat ogenblik leveren is bijna onmenselijk door het enorme verzet dat zij duwen. Maar plots aan de overkant, een slag, een valpartij. Canepari en Boll zijn in mekaar gehaakt en liggen op de grond. De scheidsrechters vlaggen de koers af en de vier van onheil gespaarde kampers laten zich uitlopen met een zucht van opluchting. De leden van het orkestje moeten hun pint en hun liefje laten staan, lopen naar het podium, en spelen weldra stukken uit de operette Het Witte Paard om de leegte in het programma op te vullen. Na een neutralisatie van vijftien minuten wordt de tweede manche herbegonnen. Ook nu moet stayer Julian Rogers als zesde en laatste in de rij zich op gang trekken, doch hij start geweldig goed, want in een wip gaat hij reeds over Cyriel Samson en Heinrich Boll, tijdens de tiende, elfde, twaalfde ronden.
Bijzonder spijtig, maar de winnaar van de eerste manche Stan Okkermans wil versnellen, doch hoog in de bocht loopt er iets verkeerd met zijn persoonlijke motor. Met de reserve gangmaker toert hij nog wat rond, maar in de dertigste ronde stapt hij af terwijl hij zich erg kwaad maakt op zijn begeleiders. Ook met Alessandro Canepari die gevallen was, gebeurt er iets. Hij klaagt over een pijnlijke pols en geeft op. Dat betekent dat deze twee deelnemers geen punten scoren, vermits zij niet meerijden tot voorbij de helft van de race. Julian Rogers komt dus in tweede positie te liggen en Bichon houdt de gastoevoer goed in de hand zondat zijn renner nooit verder dan tien meter van de koppositie volgt. De twee andere stayers volgen op een halve ronde. De kenners vragen zich af of die twee zich sparen of niet beter kunnen. Op tien ronden van het einde draait Bichon alle gas open. Hij heeft gevoeld dat het goed verloopt met zijn troetelkind. Goed is wel zeker niet een woord dat uitdrukt wat Julian Rogers op dat ogenblik ervaart. Tijdens elke ronde sterft hij zonder zich te laten begraven. De snelheid gaat beangstigend naar omhoog. Zij raken mekaar bijna met de ellebogen. Zij toeren op een waanzinnige manier en naderen de limiet waar de dood hun jonge levens zou kunnen wegnemen . Willi Schumacher, de vice-wereldkampioen, krijgt het toch wel moeilijk tegen die nog onbekende kangoeroe uit Melbourne. Nog drie ronden . De maximale snelheid wordt nu behaald. Zesduizend toeschouwers staan recht en volgen ademloos de actie.
Julien kijkt naar de foto van het meisje, met drie spelden vastgemaakt onder aan het rugnummer van zijn schittmacher, die stoere Bichon die stevig recht blijft zitten in zijn beschermende rol. Julien meent dat hij de vader is van dat blonde meisje. Voor haar doet hij het, voor haar kan hij zijn hart nog tien slagen sneller laten gaan en de pijn, de verschrikkelijke pijn in de benen en in zijn rug, nog verder verdragen. Zij aan zij vlammen beide renners de laatste kilometer in. Nog zeshonderd meter. Daar gebeurt het. Schumacher lost de rol . Slechts vijf centimeters. Hij bijt terug. Maar plots moet hij toch van de rol af, van die rol weg. Hij wuift naar het publiek, naar zijn publiek, en hij wijst met zijn vinger naar Bichon en Rogers die een boogscheut voor hem wegdaveren, en zegevierend maar met aangehouden inspanning in de sprint weldra de eindstreep bereiken.
De officials van het Deutsche Radsport Verband maken hun sommetjes : 1. Schumacher 5 + 7 = 12 2. Rogers 1 + 10 = 11 3. Okkermans 10 + 0 = 10 4. Canepari 7 + 0 = 7 5. Samson 2 + 5 = 7 6. Boll 3 + 3 = 6
Het Australische team is zeer blij met de tweede plaats van hun stayer Julian Rogers. Winnen zeer ver van huis, ook al is het slechts één manche, is voor hen van onmetelijke betekenis.
Julian Roberts geniet van zijn ereronde. André Bichon , de oude rat in het vak, lacht ook zijn tanden bloot. De meeste Duitsers kloppen in de handen. Die ' neue aus Melbourne ist sehr gut' , maar zij weten ook wel dat het Willi Schumacher zal zijn die met 12 punten Het Gouden Wiel van Keulen heeft gewonnen. Terug in het rennerskwartier zijn er echter kwade tongen die aan Bichon de vraag stellen ' Heeft die kangoeroe een slok gekregen van je groen flesje met cactussap ? ' Ha hah ha, ... haah ... !
Jerry Thomas straalt . Hij zegt aan de Duitse persjongens : 'Yankees en Australiërs hebben altijd een lekkere wortel bij voor hun muilezels wanneer zij door de prairie naar Utah of door de bush naar Alice Springs trekken. Tijdens de pauze tussen de twee manches had ik aan Julian de gepaste Wurzel gegeven ! Zie das Bild op de rug van zijn Schrittmacher !
Op die zondagavond tekende de jonge Dauerfahrer Julian Rogers tien profcontracten om op te treden in races achter zware motoren op de wielerbanen van Dusseldorf, Hannover, Essen, Breslau, Leipzig, Chemnitz, Erfurt, Berlijn Olympia, Steglitz en Treptow. Hij stapte binnen in de grote familie van de beroepsrenners, maar hij wist op die dag ook dat er voor hem familie was in een thuishaven te Truielingen waar hij weldra zich zou vestigen. Tot in 1950 zou hij er een beenhouwerij en een sportcafé runnen. Een felle valpartij en de Eerste Wereldoorlog hebben zijn loopbaan bij de stayers echter beperkt tot slechts drie volledige wielerseizoenen.
De witte vlo, de prins van de groene speeltuin, was geliefd door de kleine meisjes, maar hij vocht vaak tegen de grote jongens, rood, geel of bruin. Geen boom was voor hem te hoog, hij wist wat hij zocht. Nooit was water te diep, of lag een sloot te breed. Doorheen de deur van een kleedhokje voor zwemsters boorde hij een gat met zicht op vrouw zonder kleed of naar behaarde kuiten van de schoolmeesters. Met lucifers en klei dichtte hij de gaatjes. Alléén zijn kameraden mochten ook eens zien na ruilen van een knikker en zonder praatjes. In zijn vaders pretpark kreeg hij er zo wel tien. Hij loste eens muizen en een katje in de kerk, en dan in de klas zes meikevers en een mus. Zijn benen waren mager, zijn broek was niet sterk. Hij zat vele uren op de wip met zijn zus. Liefst deed hij wat verboden was en wat niet kon. Hij was de grote deugniet met altijd die lach. Toen hij elf was moest hij naar het paapse pension, hij sloeg hen een blauw oog en kreeg nul op gedrag.
Exode des forces russes de Sebastopol - Bizerte 1920.
Première partie: Basée sur un texte écrit et traduit par un témoin qui fut pendant quelque temps un de mes amis : Georges de Yazikoff , né le 16 avril 1904 à Mitau ( Russie). Georges, fidèle aux traditions de sa famille, avait été dans sa jeunesse cadet de la marine impériale. D'après son texte écrit en 1991 à Miramont-de-Guyenne (France) j'avance ce qui suit et après je chercherai d'autres informations sur internet pour la seconde partie de ce récit.
La Révolution Russe des années fratricides 1917-1918-1919 avait fait couler en Russie le sang à flots et des millions d'êtres humains étaient morts. La puissante Armée Rouge est opposée au combat principalement à trois petites armées anti-bolchéviques, une situation qu'il faut bien comprendre dans cette guerre civile qui s'étend sur d'immenses territoires. 1. Armée du Général IOUDENITCH qui se trouve au Nord-Est 2. Armée de l'Amiral KOLTCHAK qui est en Sibèrie 3. Armée du Général DENIKINE dans le Sud. Les violents combats de 1919 avaient déjà dispersé et presque totalement anéanti les deux premières qui avaient opéré dans les grands froids du Nord, et il ne restait plus que Dénikine qui serait bientôt remplaçé par le Général WRANGEL. Ses troupes se trouvaient en Crimée où de plus en plus elles étaient cernées à la fin d'octobre 1920. L'Armée Rouge était aux portes de Sebastopol, la base principale de la marine de guerre russe de la Mer Noire. C'était à l'époque le plus grand port fortifié du monde.
La petite armée dite 'blanche' de Wrangel était composée pour la moitié par les étudiants, les lycéens, les cadets des écoles militaires, et par des marins ne combattant pas à terre, ainsi que par des survivants fatigués qui avaient perdu 75% de leurs compagnons dans les batailles précédentes. Le Port de Novorossisk, deuxième port de la Mer Noire, était déjà aux mains des communistes. La population civile et les restes de formations militaires s'étaient précipités sur Sebastopol, grande ville surpeuplée par des gens affolés qui voulaient essayer d'échapper à la mort via les bateaux russes, anglais et français, se trouvant dans le grand port. Déjà de nombreux bateaux en partance pour l'étranger étaient surchargés. D'autres navires avaient déjà quitté la Crimée, dernier territoire russe pas encore transformé en U.S.S.R. . Fin octobre et début novembre 1920, c'était le chaos le plus terrible possible. La marine de guerre a reçu l'ordre d'appareiller et une douzaine d'unités prirent la mer, notamment le croiseur lourd Général Alekseïev, l'ancien Volia, et le Général Kornilov, l'ancien Kagoul. Sur ce grand navire de guerre se trouvait le siège du commandement de la marine et de l'armée, y compris le Général Wrangel et son Etat-Major.
Le 1 November 1920, à la fois jour de tous les morts et de tous les saints, la marine du tsar et ce qui restait vivant de l'Armée de Russie partait dans l'inconnu et pour toujours. Ce fut une tragédie russe et qui aurait des conséquences mondiales. Ce furent des moments historiques qui se passérent en Crimée que l'on ne devrait jamais oublier, car c'est alors que la très grande Russie d'autrefois devenait un pays communiste.
A 16 heures le grand cuirassé Général Kornilov quittait comme dernier Sebastopol, chargé à bloc de militaires, femmes, enfants, et au même moment déjà la cavalerie rouge envahissait la ville. Mais le Général Wrangel a interdit d'ouvrir encore le feu sur eux pour ne pas tuer les civils qui encombraient tout, car 300.000 à 400.000 personnes restaient à terre dans la ville.
Avec le moral au plus bas la flotte russe cinglait vers Istamboul. Après une traversée pénible sur mer houleuse, et un entassement des passagers de trois jours et trois nuits, les navires arrivèrent à Ankara, gouvernée par Kemal Pacha qui voulait bien recevoir tous ces fugitifs et étudier leurs problèmes. Beaucoup de voyageurs étant malades (avec des cas de typhus, choléra, et même de la peste), ils devaient rester en quarantaine pendant dix jours. Les Russes affamés étaient séparés des bonnes choses en nourriture. Toutefois après, une fois à terre, ils ne se sont plus privès à n'importe quel prix. Ils y ont trouvé du bon pain, des fruits, de la viande, des patisseries qui faisaient leur régal. Au bout de quelques jours, à cause de trop de bagarres entre les marins anglais et les marins russes, l'amirauté anglaise a doté les jeunes militaires russes d'uniformes de la marine anglaise. Toutefois ces apatrides transformés provisoirement en Anglais conservaient leurs bérets de la marine russe avec les rubans de Saint-Georges.
Quelques familles ont débarqué et se sont installées en Turquie. La guerre civile étant terminée ceux qui étaient marins pris de nostalgie sont retournés en URSS pour reconstruire leur patrie exsangue et ruinée. Mais la grosse partie des militaires débarqua à Gallipoli, et des civiles prirent la mer pour la Corse et le Brésil. Il restait ainsi seulement au bout de quelques semaines encore une vingtaine de bâtiments de guerre qui servaient de gage pour des crédits obtenus et qui prirent la mer vers la Tunisie, où Bizerte était un port sous protectorat français. Les bateaux de cette époque avaient presque tous les machines à vapeur. De port en port, en vue de charger du charbon et de l'eau, les navires russes faisaient escale. Au cadet Yazikof le travail pénible faisait oublier la perte de sa famille, de sa patrie, d'un avenir de haut gradé dans la marine, et s'il visita l'Egypte, la Grèce, l'Italie, et finalement l'Afrique, c'était sans gaieté dans le coeur. Enfin, voilà la destination de cette évacuation : Bizerte au début de 1921.
Vue sur Sebastopol au début du XXIe siècle.
L'Amiral Exelmans , le préfet maritime de Bizerte avait interdit l'accès au port de l'escadre de Wrangel composé de 2 cuirassés, 2 croiseurs, 1 bateau école, 9 torpilleurs, 4 sous-marins. Les diplomates arrivés sur place obligeaient Exelmans à laisser entrer à Bizerte ces 4800 militaires marins russes. Sur ce, Exelmans mettait la clef sous le paillasson et donna sa démission. Jusqu'au 5/12/1924 tous ces bateaux resteraient en rade à Bizerte et formaient dans le vieux port en ruïne L'Ecole Navale de Bizerte.
Les Russes étaient tous directement consignés à bord pour la quarantaine médicale, et isolés sur le lac deux semaines très tristes ont suivi. Il y avait quelques barques arabes qui timidement s'approchaient des navires militaires, des marchands avec des produits locaux, mais comme les finances des Russes étaient à zéro, ils ne faisaient pas des affaires. Finalement le jour J de la permission de descente à terre vint. Les passagers qui avaient caché sur leurs corps des bijoux ou des valeurs, partaient en direction de la France, et quelques-uns pour la l'Amérique ou ailleurs. Ceux qui faisaient partie du personnel de la marine militaire essayaient de monnayer aussi ce qu'ils possédaient, comme vêtements, savon, pétrole, et tout ce qu'un Tunisien pourrait acheter. Les jeunes Russes qui logeaient à bord des bateaux cherchaient un travail quelconque dans l'agriculture africaine. Ces cadets étaient aussi main d'oeuvre bon marché dans la construction de routes et du chemin de fer. Ceux qui étaient des marins avec de l'expérience trouvaient des jobs sur les bateaux internationaux de commerce qui étaient de passage en Tunisie.
Bientôt un autre triste jour arriva pour Georges de Yazikoff et les autres jeunes. Ils devaient vider les lieux sur les navires. Ils devenaient des marins sans bateau et sans eau qui se retrouvaient sur leurs deux pieds en terre étrangère. Le reste de la prestigieuse flotte de la Mer Noire finirait tristement son existence. Des bateaux étaient vendus, transformés, ou démolis. La force et la gloire de la marine russe, le Alekseïev et le Kornilov, et quelques batiments de plus faible tonnage, furent désarmés. Ces grands navires, sous surveillance d'équipes réduites, restaient stationnés à Bizerte. Leur avenir resterait inconnu. Ont-ils été remis aux autorités soviétiques ou ont ils été transformés et remis à une marine d'une autre nationalité ? Cela est resté un mystère ! L'échec au début de 1921 de la révolte des marins de Kronstadt, forteresse de la Baltique, coupa définitivement l'espoir de tous les autres marins russes.
Le cuirassier Alekseïev fut maintenu à quai entre l'usine de charbon et le dépôt de minérais. Comme des rats les Tunisiens pauvres en ont fait une ville flottante. Des centaines de familles y aménagèrent leur logement. D'autres Tunisiens y ont installé des petits magasins. Il y avait une boulangerie bien connue sur ce bateau. Des 700 Russes d'alors qui étaient restés en Tunisie il ne restait plus que Anastasia Manstein Chirinsky en 1992.
Aussi bien les marins que les civils russes ont pleuré en quittant Bizerte et ces navires. Tous les rescapés de la révolution qui avaient un peu d'argent de poche se sont payés le passage pour Marseille, où le gouvernement français avait prévu un camp pour abriter ces centaines d'apatrides d'origine russe qui cherchaient un chemin vers une vie nouvelle. Après des semaines d'attente à Marseille, la Société d'Entreprise du Comte Ignatiev engageait beaucoup de travailleurs russes pour nettoyer les champs de bataille de la guerre 14/18 du côté de la frontière belge, Armentières, Lille, Houplines, où restaient encore semés partout des obus et des mines. Ces Russes se déplacent en train vers le Nord. Ils n'ont pas de sous et ne parlent pas la langue française. Certains mettent ainsi jusqu'à deux jours pour trouver à pied ou en metro la Gare du Nord en partant de la Gare de Lyon. Que d'aventures comiques pour ces courageux allochtones !
Pas encore question de chômage ni de primes pour demandeurs d'asile en cette France en convalence de 1921. Les jeunes comme les moins jeunes se recasent facilement dans leur nouveau pays. De nombreux Russes avaient de bons métiers qu'ils parviennent à retrouver. Un problème spécifique est celui de ceux qui n'avaient pas eu le temps de finir leurs études, et qui avaient rejoint les rangs des anti-communistes. Ces collégiens, après des situations pénibles et dangereuses, ont été rassemblés au Lycée Russe de Paris. Logés dans les anciennes casernes du XXe Arrondissement, ils ont obtenu une bourse d'études de 250 francs par mois. Cela fut possible par des dons de la France et des Etats-Unis d'Amérique. Une nouvelle vie commençait pour ces jeunes qui abandonnaient leurs uniformes militaires et la stricte discipline en cotoyant une vie studieuse plus libre. Avec quelques années de retard sur leurs nouveaux collègues et après avoir bien appris le français, ils se sont intégrés dans de nouvelles familles. Certains ont eu la chance aussi de retrouver des proches de leur famille russe, qu'ils croyaient avoir perdu pour toujours. Après le bac français et une vie Parisienne, en combinant études et petits boulots pour améliorer leurs finances, de nombreux compagnons russes virent les portes des écoles supérieures ouvertes. Avec les années qui passaient ceux qui avaient quitté Sebastopol pour un voyage sans retour se sont dispersés à cause des études supérieures, de leurs professions, de leurs mariages. Bien d'autres Russes, y compris ceux qui avaient débarqué à Gallipoli se sont retrouvés à Paris, où de nombreuses organisations russes étaient à leur disposition, où des églises orthodoxes permettaient aux nombreuses communautés russes de France de se rencontrer. Beaucoup de jeunes ex-militaires étaient capables de faire une ascension rapide dans l'échelle sociale Ouest-Européenne. Des bienfaiteurs et des comités internationaux ont aidé les nombreux émigrés russes. En ce qui concerne lui-même notre ami Yazikof aime citer Whitemore et Eltchaninoff. L'attrait pour la Côte d'Azur existait depuis le XVIIIe siècle lorsque de nombreux Russes fortunés, qui parlaient d'ailleurs le français, avaient acquis des propriétés à Nice, merveilleuse cité dans la Baie des Anges, et cette élite de religion orthodoxe y était encore présente au début du XXe siècle. Alors il y a eu en fait quatre vagues d'émigrés russes en France: 1. Les survivants du corps expéditonnaire de Nicolas II de 1916 qui étaient venus en France pour la guerre des tranchées en Champagne. 2. Les restes de l'armée blanche et de la marine, c.a.d. ceux de Sebastopol. 3. Des prisonniers échappés de l'Armée Rouge et autres fugitifs politiques. 4. Des jeunes filles russes exportées en 1942 par les allemands pour travailler dans les usines du Troisième Reich, et ensuite tous les Russes qui voulaient échapper à la terreur de Staline.
Beaucoup de Russes ont été occuper des fonctions dans les colonies françaises. Beaucoup d'anciens militaires ont retrouvé une carrière dans l'Armée Française ou à La Légion Etrangère. Certains se sont distingués dans la Résistance. Beaucoup ont obtenu leur naturalisation française, et quelques-uns aussi sont retournés en nouvelle URSS. Aujourd'hui encore dans tous les annuaires téléphoniques de France des noms à consonnance bien russe peuvent être retrouvés, mais ce sont dèjà des descendants des petits-enfants de ceux qui connurent les exodes et les épopées. Les anciens survivants des luttes fratricides du début du XXe siècle sont enterrés sous les croix orthodoxes au cimetière communal de Geneviève-des-Bois (Ile-de-France) et au cimetière russe de Caucade, Avenue Sainte -Marguerite à Nice. Il arrive que dans ces cimetières on retrouve des personnalités d'un passé résolu et aussi de ces anciens marins, ou encore la croix de Saint André et le drapeau de la marine de guerre du tsar. Certains émigrés russes, comme Georges de Yazikoff, entretenaient leur culture d'origine en lisant les livres et les articles d'Ivan Alexandrovitch Iline, philosophe et poète très apprécié dans leurs milieux.
Souvenirs de la tragique épopée de la marine russe de la Mer Noire de de l'évacuation de la Crimée, quand la Russie devenait l'Union Soviètique . Georges de Yazikoff- Ingénieur I.E.G retraité.
Deuxième partie :
L'Armée Rouge avait gagné la guerre civile. Depuis 1922 jusqu'en l'an 2000 la Russie était un pays situé bien loin de nous. Mais aujourd'hui, vers la fin de ma vie, ce n'est plus ainsi. Je vis en Europe et la Russie est notre grand voisin. La langue russe est une des langues principales en Europe.
Les noms Ioudenitch, Koltchak, Dénikine, Wrangel, Alekseïev, Kornilov, cités par Georges de Yazikoff sont des généraux qui furent des perdants, des gens qui avaient joué des un rôles importants pendant des épisodes que je vais m' efforcer de comprendre et de vous expliquer à ma modeste façon après une courte étude. Un sportif sait que toute la gloire va aux gagnants, c.a.d. tous les grands hommes et femmes qui ont marqué l'histoire de l'Union Soviétique Communiste du XXe siècle. Mais comme les grands du tennis au moment de la remise de la coupe, je dirai que les adversaires à battre avaient été des très grands, des champions russes qui jouaient dans un autre mailliot, mais qui méritent d'être mieux connus même s'ils avaient perdu cette guerre civile qui avait été jugée nécessaire par la majorité des masses populaires de leur grand pays. Voici en vrac sur une photo quelques-uns de ces grands hommes vaincus et écartés par leur peuple.
LAVR GUEORGUIEVITCH KORNILOV (1870-1918) Генерaл Лавр Корни́лов Originaire de Oskenen sur Irtych, ville dans la steppe, là où les frontières du Kazakstan, de la Russie,de la Mongolie, et de la Chine, se touchent. Il parle de nombreuses langues, son courage est sans limites, c'est un remarquable officier du tsar. Explorateur (1890-1904) il voyage en Afghanistan, Perse, Turkestan, Asie Centrale. Heros de la guerre Russie-Japon (1904-1905). Colonel et attaché militaire en Chine (1907-1911). Général d'Etat Major (1914). Prisonnier de guerre en Autriche (1915). Il s'échappe (1916) et déguisé en soldat hongrois il rejoint Petrograd. (1917). Il est charismatique et populaire. Il reprend service comme général des cosaques et peu après il est nommé chef suprême de toute l'armée russe. Le tsar ayant abdiqué la monarchie constitutionnelle meurt et c'est un gouvernement provisoire qui détient le pouvoir. Korilov, fils d'une paysanne comme il aimait affirmer, avait accompagné la tsarina dégradée et sa famille vers sa nouvelle demeure.Voilà ce qui mettait fin à une époque de l'histoire. Mais l'homme fort de cet été, un fin stratège politique et ministre de la guerre, Aleksandr Fedorovitch Kerensky voit en Lavr Korilov un concurrent majeur. Il expédie son général au front, là où tout se passe en catastrophe, où déshonneur, mort, et désertion sont des scènes quotidiennes. Le général cosaque veut remettre de la discipline mais les soldats n'aiment pas cela. Le 6 juillet 1917 la Russie abandonne la guerre, le Traité de Brest-Litovsk est signé. Kerensky donne à Korilov l'ordre de rentrer d'urgence à Petrograd, mais lorsque le général s'approche de cette ville il est accusé de vouloir par un coup d'état renverser le gouvernement en vue d'installer la dictature militaire des cosaques. Les forces armées du peuple, 25.000 hommes, principalement des ouvriers du chemin de fer, sont mobilisées en un seul jour, un grand exploit, et barrent la route à Kornilov. Celui-ci est considéré comme un envahisseur et un traitre. Avait-il reéllement l'intention de se lancer dans une contre-révolution, ce que bien des anti-bolchéviques auraient souhaité ? Lavr Kornilov démissionne, mais le ministre Kerensky refusera cela pour prouver son autorité. La cavalerie de 7000 cosaques abandonne et se retire. Nombreux sont les historiens qui pensent que cette confrontation est un tournant très important. C'est en même temps la naissance de l'Armée Rouge. Cela se passait le 9/9/1917.
Octobre 1917. Les dés seront jetés. Le Gouvernement Provisoire termine son existence et c'est au tour de Vladimir Lénine de prendre le pouvoir, non par la violence mais après un vote démocratique exprimant la volonté du peuple, car celui qui avait été si longtemps en exil à l'étranger était revenu au pays pour mener l'action à Petrograd. Pendant les jours troubles de la révolution d'octobre le général Korilov trouvait moyen de quitter le couvent où il avait été placé. Lui qui savait que dans le Sud, dans les espaces où les cosaques étaient nombreux, il trouverait encore des hommes motivés pour mener une contre-révolution qui pourrait in extremis sauver la Russie ancienne. D'abord avec son cheval blanc sur le train, ensuite déguisé en paysan, le célèbre général s'évadait vers les plaines du Sud. La lutte à mort pour l'existence du nouvel état soviètique ne faisait que commencer et les cruautés augmentaient sans limite aucune. Lavr Kornilov va faire sa propre 'armée blanche' qui porte le nom de ''Armée des Volontaires'. Cet homme était un grand militaire. Face aux combines des politiciens toutefois, face aux attitudes et aux ambitions des uns et des autres, et parceque le cours de l'histoire l'avait décidé, il ne participerait plus très longtemps au combat. Bientôt, au début de 1918, le voilà à la tête de L'Armée Blanche mais l'heroïsme suicidaire qu'il impose à ses hommes lui sera fatal. Il veut s'emparer de Krasnodar, ancienne forteresse des cosaques, alors qu'il n'a pas encore l'effectif ni les armes pour le faire. Un pareil général aurait dû mourir au combat, mais le 13 avril 1918 un gros obus explose bêtement là où il est assis à une table. En souvenir de lui le principal bateau de la marine du tsar portera le nom de Général Kornilov.
Je vous conseille de surfer avec ' Lavr Kornilov' via google sur des photos et des images video + musique . Formidables.
НекоторыеразъясненияоГражданской войневРоссии иоб основныхрусскихбыливлагерепроигравших, нотем не менеебылилюдипредставляют большую ценность.
MIKHAIL VASILIYEVITCH ALEKSEIEV ( 1857- 1918) Михаил Васильевич Алексеев
Originaire de Tver (Kalinine) à mi-chemin entre Saint-Pétersbourg et Moscou, il sort officier de l'Ecole d'Infanterie de Moscou, et comme son père Vassili il prend service au 64e Régiment à Kazan. Baptème du feu lors de la guerre contre la Turquie (1877), il devient pour une longue période professeur d'histoire militaire. Il est aimé par tous les jeunes officiers. La guerre contre le Japon en 1904 le propulse aux plus hauts rangs qu'il occupe en Mandchourie et à Kiev. En 1914 il est général en chef de trois armées en Galicie, et l'année suivante général d'état-major de tout le front de l'Ouest. Le tsar lui-même, qui voudrait mieux faire que lui, est à ses côtés. Mais au front les pertes des Russes sont énormes et la défaite sans pitié se rapproche. En même temps dans toute la Russie les diverses classes sociales sont mécontentes, et le climat politique est très confus. C'est le général Alekseïev qui conseille au tsar Nicolas II d'abdiquer pour calmer la situation et de transmettre la couronne à son frère. Mais ce Romanov refuse un tel honneur, et à partir de ce moment en février 1917 il n'y aura plus de tsar en Russie, c'est la révolution de février, importante mais pacifique et qui était déjà en route depuis 1905. Le pouvoir passe dans les mains d'un Gouvernement Provisoire présidé par le Prince Georgi Lvov d'abord et par l'avocat Alexandre Kerensky ensuite. Ce Kerensky, il faut l'écrire, réalise d'importantes réformes malgré la présence de Korilov. Le général Alekseïev, qui est plus un politicien qu'un militaire, joue un rôle ambigu. Il mange dans deux assiettes, car d'un côté il est pour les nouvelles idées politiques et de l'autre côté il est pour les traditions et pour l'armée. Il est dans la combine qui fera trébucher et tomber le populaire Korilov, et ensuite il le laissera s'échapper. Plus tard encore, après l'Affaire Kornilov, il va rejoindre pourtant la nouvelle armée des conservateurs et monarchistes. Lorsque Korilov meurt il prendra sa place. Dans cette immense lutte fratricide, tous les coups étaient nécessaires, aucun fair-play n'était plus possible, et toutes les cruautés étaient admises face à l'Armée Rouge des Ouvriers et des Paysans, qui à partir du 23/2/1918 était devenue une réalité. Les deux généraux qui ne s'aimaient pas, combattaient pour leur cause commune et parvenaient à développer une dévotion fanatique chez les volontaires de l'Armée Blanche. Alekseïev se chargeait de l'évolution politique, de l'ordre et des finances, tandisque Korilov était responsable des armes et de la tactique. Le fiasco de Krasnodar causa la mort de Kornilov et la perte de 3000 hommes en avril 1918. Alekseïev seul, devenait dans le Sud le défenseur principal de la Russie ancienne. Tous les jours des d'autres volontaires rejoignaient encore ses rangs. Ainsi ils étaient 9.000 en juin, et se liant aux cosaques du Kouban et aux combattants des peuples du Caucause, ils se retrouvaient déjà à plus de 30.000 en septembre 1918. Toutefois à Krasnodar, après un malaise cardiaque, à plus de soixante ans le général Alekseïev mourait le 8/10/1918 de cause naturelle. Mais la guerre civile était encore loin d'être terminée. En souvenir de ce grand officier un bateau important de la marine de guerre fut rebaptisé Général Alekseïev.
NIKOLAI NIKOLAIEVITCH IOUDENITCH (1862- 1933) Николай Николаевич Юденич
Officier à Moscou dès 1881, il commande un régiment en 1904 pendant la guerre russo-japonaise, ce qui fera de lui un chef d'état-major à Kazan sur la Wolga en 1912, et dans le Caucase en 1913. Adjoint de Vorontsov il mène les 100.000 soldats de l'armée impériale russe vers de belles victoires contre la Turquie ( alliée de l'Allemagne, Autriche, Hongrie, Bulgarie) pendant la première guerre mondiale. Vorontsov n'ose pas attaquer l'ennemi hors des frontières de la Russie et c'est alors que Ioudenitch devient le chef suprême à la frontière de l'Empire. Un chapitre particulier de la guerre 14/18 se passe sur les fronts dans cette region où plusieurs peuples sont concés entre les Russes et les Ottomans. Le général Ioudenitch y joue en 1915/16 un grand rôle militaire et politique dans des situations même pas encore claires un siècle plus tard, en ce qui concerne les Arméniens par exemple. Les évènements de 1917 renversent l'ancien régime en Russie et terminent les combats contre la coalition des ennemis extérieurs. Ioudenitch remonte vers Petrograd mais est rapidement écarté par le Gouvernement Provisoire de Kerensky. Le seul général ayant remporté des succés sur les champs de bataille doit partit en exil vers la France. Quelques mois plus tard aidé par les Alliés (la France, le Royaume-Uni, la Tjechoslovaquie, les Etats-Unis et le Japon), Ioudenitch repart pour un nouveau combat avec une 'Armée Blanche' rassemblée près de la Baltique. Il doit s'accorder avec deux autres armées amies qui sont passées à l'attaque en d'autres lieux lointains. Nikolaï Ioudenitch a sous ses ordres des jeunes généraux qui veulent directement s'emparer de Saint-Péterbourg sans l'avis des autres forces qui participent à la contra-révolution, il fait aussi le mauvais choix de refuser l'aide des Estoniens et des Finlandais qui veulent en cas de victoire obtenir leur indépendance. C'est ainsi qu'il stoppe son attaque à l'entrée des faubourgs de Petrograd et qu'il attend les deux autres armées. Erreur, car l'Armée Rouge s'est bien regroupée, et Trotsky a expliqué que dans beaucoup de cas la meilleure défense est l'attaque. Les combats meurtriers se soldent par une victoire des Bolchéviks qui en ce moment fort disposent de 5.000.000 d'hommes bien unis. Le général Ioudenitch quitte la scène et restera jusqu'à sa mort en exil du côté de Nice, mais jamais il ne s'occupera des autres émigrés, malgré sa renommée internationale.
Souvenirs du Gouvernement de Omsk sous Koltchak.
ALEXANDRE VASSILIEVITCH KOLTCHAK (1874-1920) Алекса́ндр Васи́льевич Колча́к Il avait comme ancètre un grand militaire Bosniaque et plusieurs scientifiques, passa son enfance dans l'Aciérie Oboukova de Saint-Pétersbourg, était dans les premiers de ses classes au Bataillon Naval de Saint-Pétersbourg. Voilà un 'iron man' d'une qualité comme il y a rarement eu sur notre planète. Officier de la marine du tsar, océanographe, hydrologue, explorateur des régions polaires sur la Larya du Baron Toll, il se distinguait dans les combats navaux de la guerre russo-japonaise. Il développait l'organisation de la marine et la qualité technique des grands bateaux, et personne ne s'est étonné donc que cet homme très compétent devenait à seulement 42 ans vice-amiral et commandant en chef de la flotte de la Mer Noire. En 1917 il est le seul amiral favorable aux idées de Kerensky. En octobre de cette année cruciale il doit accepter le pouvoir des Bolcheviks, mais il s'en va en direction de la Sibérie où à Omsk, à l'Est de l'Oural, un autre gouvernement russe serait constitué. Omsk est un point stratégique très important, vu la proximité de grands fleuves et surtout de la ligne de chemin de fer Transsibérien. Le conditions climatiques y sont extrêmes, entre +40°C en été et -43°C en hiver. L'amiral Koltchak y devient le ministre de la guerre. Bientôt il dispose d'une armée de 400.000 hommes, et il est aussi en possession de toutes les réserves d'or du tsar, chargées sur des trains blindés. Il contrôle ainsi l'accès aux richesses de la Sibérie. Il a donc d'énormes atouts en main, il achète à l'étranger des grosses quantités d'armes et de munitions, il engage des mercenaires étrangers pour son combat. Le Sibérien Koltchak est un adversaire de très grande taille pour les révolutionnaires communistes qui dominent les centres de Petrograd et de Moscou. Lorsque les troupes de Koltchak mettent le cap sur Moscou, le tsar et sa famille seront exécutés le 16/7/1918. L'odyssée de Koltchak pourrait remplir des romans. Dans un climat d'intrigues, de chaos, et de corruption, ce grand chef du Gouvernement de Sibérie fut trahi par les forces étrangères incorrectes qui se melaient à ses rangs. Il fut livré à ses ennemis, comme un Jésu Christ, et ensuite tué à Irkoutsk à la date du 7/2/1920. Pendant longtemps considéré par la propagande soviétique comme un mauvais, comme quelqu'un qu'il fallait effacer des mémoires, comme un criminel et un ennemi du peuple, Alexandre Koltchak est en pleine réhabilitation depuis 10 ans. La Russie du XXIe siècle, celle de Poetin, Medvedev, et d'autres qui suivront, dans l'approche nouvelle de l'histoire de la Russie, veut mettre en valeur le patriotisme de ses héros du passé, et change sa vue sur le totalitarisme qui a duré pendant trop de décénnies. La vie aventureuse de Koltchak, la grande personnalité de cet homme, va dans le futur inspirer beaucoup d'auteurs de livres et scenaristes de film. Je me contente donc seulement de quelques phrases concernant un tel grand chef dont la biographie constitue un potentiel pour créer un héros que les prochaines générations vont apprécier. Dans le prolongement de la Première Guerre Mondiale, entre 1918 et 1923, la terreur rouge mais aussi la terreur blanche, avait couté selon les estimations un total qui pourrait être de l'ordre 15 millions de morts, compte tenu des confrontations armées, de la famine et des épidémies. Pour analyser toute cette période, pour la comprendre , il faut vraiment des années. En découvrant Alexandre Koltchak il me semble que j'ai rencontré un géant que je ne connaisais pas. Il ressemble tout simplement à la ligne du Transsibirskaya, à la profondeur des océans, à l'étendue des grands territoires du Nord, à l'immensité de la nature à l'Est de l'Oural.
Le courage des Sibériens de Koltchak ne pourra jamais étre oublié.
Découvrez plus sur les années historiques qui avaient transformé la Russie. Via Google ou un autre moyen de recherche surfez vers les noms des divers généraux ci-présents ou alors sur ' Les partisans Blancs , ' The Black Baron' ' The glory of the Imperial Russia ' ' Russian Revolution White Movement' ' Anna Timireva' - Videos - musique- textes .
ANTON IVANOVITCH DENIKINE ( 1872- 1947 ) Антон Иванович Деникин Né en Pologne et décédé au Michigan (USA) ce général est d'origine modeste. C'est donc par ses qualités humaines et par son travail qu'il était arrivé au sommet de la hiërarchie militaire. Via l'école normale et l'école des cadets de Kiev, il était devenu commandant à Varsovie, et ses mérites durant l'année 1905 face au Japon l'avaient propulsé général d'etat-major et commandant en chef à Kiev. Son travail d'adjoint des généraux les plus illustres comme Alekseïev, Broesilov, Korilov, fut excellent. Ainsi en 1916, il dirige bien lors d'une offensive victorieuse en Roumanie, où l'Allemagne et consorts perdront 1.500.000 hommes. En 1917 il est avec Lavr Korilov, et il se retrouve aussi en prison. Mais, les deux généraux s'unissent à nouveau dans le Sud-Est pour la formation de l'armée des volontaires. Anton Denikine devient, après la mort de Korilov et d'Alekseïev, le chef des forces anti-communistes au Caucase et en Ukraine. En juillet 1919 ses rangs se sont étoffés, et il est à la tête de 200.000 hommes équipés avec 2000 canons et 30 chars. Ils récupèrent beaucoup de terrain combattant pour la Russie ancienne qu'ils veulent GRANDE - UNIE - LIBRE selon leur devise. Hélas, pour eux ... en octobre à Orel les forces des rouges retournent la situation. De combat en combat Dénikine doit redescendre vers la Crimée où le 4/4/1920 à Sebastopol il donne sa démission. Le Baron Piotr Wrangel prendra sa place. Dénikine part en exil en France, où il a écrit 600 lettres classées plus tard en bibliothèque, et à la fin de sa vie il émigre vers les USA où tranquillement il a laissé ses mémoires (2000 pages). Lui qui avait été un si grand 'adversaire de l'Armée Rouge étonnait dès 1933 le monde. Car, à distance, il devenait un grand admirateur de cette grande armée parcequ'elle serait la seule à pouvoir contrer les Nazis, la nouvelle menace qui s'approchait de la sainte terre russe. Il voyait donc très clair encore, ce superbe général du tsar. Dans le cadre de la reconciliation nationale en cours, le 3/10/2005 les cendres du général Anton Dénikine et celles du poète Ivan Iline furent rapatriés en Russie et déposés au Cimetière de Notre Dame de Donskoï au Sud de Moscou. Les restes d'Alexandre Soljenitsine et bien d'autres Russes remarquables se trouvent également dans ce cimetière.
A Dénikine était reproché qu'il ne parvenait plus à faire règner l'ordre, la loi , et qu'il n'avait que peu de structure dans ce qu'il organisait sur les territoires controlés par son Armée des Volontaires. Il n'a pas été capable d'éviter des vols et des atrocités qui servaient pour ravitailler ou amuser ses hommes plus que pour punir les sympathisants de ses ennemis. Ainsi en Ukraine plus de 800 faits contre les juifs ont eu lieu, et il n'aurait rien fait pour empêcher cela. Une enquête récente a prouvé pourtant que seulement 17% des faits (pogroms) reprochés tombaient sous sa responsabité. Dans les immenses plaines vers 1920 il y avait en dehors de l'armée rouge et de l'armée blanche, encore plusieures autres grosses bandes armées incontrolables qui faisaient souffrir les populations. Il faut aussi savoir que se dresser contre les juifs n'était pas de l'antisimétisme mais c'était chasser les bochéviques juifs, les ennemis des familles russes traditionelles. Ces juifs étaient en effet en ce temps-là des communistes et non des capitalistes. Les paysans n'avaient pas de sympathie pour l'armée blanche qui mangeait leurs récoltes et leurs animaux, ce qui causa des drames dans les villages .
Dans le froid et la famine, Par les villes et par les champs, A lappel de Denikine Marchaient les partisans blancs.
Sabrant les troupes bolcheviques Et ralliant les Atamans Dans leurs campagnes épiques Ils traquaient Trotsky tremblant.
Cest pour la Sainte Russie, Pour la vieille tradition, Pour la gloire et la patrie Que luttaient ces bataillons.
Votre gloire est immortelle Volontaires et officiers blancs Et votre agonie cruelle La honte de lOccident.
(chant des Cosaques )
PIOTR NIKOLAIEVITCH WRANGEL ( 1878 - 1928) Пётр Николаевич Врангель Le Baron WRANGEL mort à Bruxelles en 1928 Freiherr Peter von Wrangel est un des généraux les plus intéressants, compétents et honnêtes. "Le Baron Noir" avait d'excellents talents politiques et militaires pour arracher son pays à la dictature des Soviets. C'était un petit noble de Lituanie qui dans son arbre généalogique germano-balte comptait 44 généraux, amiraux, ou maréchaux. Fils d'un directeur de compagnie d'assurances il n'était pas riche mais il espèrait trouver de l'or car il avait fait des études d'ingénieur des mines. Il opta cependant pour une carrière d'officier de la cavalerie à l'académie impériale. Héros de la guerre russo-japonaise, et de batailles de la cavalerie en Finlande, Pologne et Roumanie, il accéda en seulement 13 ans aux plus hauts grades. Il est surnommé Piper par ses compagnons car il adore le champagne Piper-Heidesick qu'il boit avant et après les combats. A la fin de 1917 il refuse un très haut poste en Ukraine parcequ'il ne veut pas être une marionette du Kaiser et il choisit les rangs des volontaires russes où il deviendra le grand chef adoré des Cosaques de l'Usuri. Il s'empare de Stalingrad et d'autres points stratégiques, estimant toutefois que son chef, le général Dénikine, est en train de faire des bêtises. Il est dégradé lors de ce conflict mais deux mois plus tard c'est lui qui obtient le plus haut poste de l'Armée Blanche, mais c'est déjà trop tard car la guerre civile arrive dans sa phase finale et l'Armée Rouge est devenue très forte. Durant l'année 1920 il parvient à rassembler 100.000 hommes, tous les rescapés des massacres précédents, les débris de l'armée de Dénikine, divers groupes cosaques mais qui n'ont plus ni chevaux ni fusils. Il change le nom de ses troupes. Les 'volontaires' fortement diminués en qualité deviennent ' l'Armée Russe'. Avec de l'aide non gratuite venant de l'étranger (français, anglais, américains) il se renforce en équipement et il continue le combat. Mais bientôt les 'blancs' doivent se sauver en Crimée face à l'Armée Rouge, qui après l'arrêt des hostilités sur d'autres fronts, passe à l'attaque avec 500.000 hommes. Rapidement alors Piotr Wrangel cherche surtout à sauver des milliers de vies humaines en organisant le grand départ de Sebastopol des réfugiés civils, des blessés et des militaires. L'évacuation de la Crimée fut une des grandes tragédies du XXe siècle. A la tête de troupes démoralisées, dans une panique indescriptible, le Général continue à être un grand héros car il ne quitte pas son poste quand cela va très mal. La France à qui les 'blancs' doivent encore payer des grosses factures va s'occuper de ces fugitifs qui arrivent à Constantinople avec une flotte de 130 navires. Arrivent ainsi par la voie maritime 146.200 personnes, une masse énorme de Russes très divers, mais aussi des guerriers encore armés jusqu'aux dents. C'est une longue aventure avec beaucoup de chapitres encore. Le général Wrangel restera sur mer et sur toutes les terres le commandant en chef de l'Union Générale des Combattants Russes. S'il caresse le rêve d'un retour au combat en Russie pour la libération de sa chère patrie, il est surtout le guide de tout un peuple dispersé hors de la Russie, qui garde ses qualités, sa culture et sa dignité, et qu'il essaie de tenir rassemblé sous son autorité. Cela dure jusque fin 1925 lorsque son rôle militaire international se termine. Il s'installe alors à Bruxelles comme ingénieur. Il essaye de publier un énorme livre sur l'histoire de la Russie des années qu'il a bien connues, mais un seul éditeur est d'accord pour une petite partie, car Wrangel avait écrit huit fois trop et des pages que Staline n'aurait jamais accepté. Le grand général est touché par la tuberculose, et certains ont affirmé, sans preuve, qu'un espion communiste l'avait empoisonné. Il avait été enterré à Uccle-Calevoet, d'où ses restes seraient transportés un an plus tard vers l'Eglise Orthodoxe de la Sainte Trinité à Belgrade en Serbie.
L'Ile de Wrangel dans le grand nord Sibérien, lieu protégé car d'une flore et faune très riche et où l'on retrouve encore dans la toundra gelée des cadavres de mammouths, n'a rien avoir avec ce général mais elle fait honneur à Ferdinand Wrangel (1797-1870) un grand explorateur .
Lors des innombrables faits d'armes pendant cette guerre civile il y a eu naturellement bien d'autres héros, mais mon message se limite à six généraux qui ont perdu. Je recommande les sites suivants à ceux qui veulent savoir encore plus.
Attention toutefois, il faut toute une vie d'étude pour comprendre LA REVOLUTION RUSSE, car depuis un siècle selon leurs conceptions politiques, philosophiques ou religieuses tant de gens instruits ont écrit des choses nombreuses et variées sur cet immense sujet.
Pour finir, gloire aussi au podium de cette révolution, et donc je cite les trois noms d'hommes exceptionnels qui combattaient pour un meilleur avenir pour les paysans et les ouvriers de la grande Russie. Vladimir Illitch Oulianov Lénine Lev Davidovitch Bronstein Trotsky et last but not least Josef Vissarionovitch Dougachvili Staline .
Lang geleden geschreven na het drinken van vodka met citroen.
In ieder kantoorgebouw loop ik verloren In elk computerprogramma steek ik dra vast In de dagelijkse sleur val ik moe in slaap In mijn straat ontmoet ik niemand en praat ik nooit Wanneer ik op reis ben dan groei ik toch zo snel Ik verander dan in een betere persoon Ik durf meer met heldere geest en sterk lichaam Ik loop door de drukte van Keulen of Parijs Ik fiets dwars door de nacht op wegen naar Rome Waarom kan ik dan toch zo goed blijven varen Terwijl mijn hart kreunt op iedere trap en brug Toer ik vlot in de Queyras en de Aubisque Twijfel ik niet bij het zien van regen of mist Toch houden kop en benen liefst van zonnebrand.
Wilfried een zestiger met een dunne haarbos laat al vele jaren een weelderige baard groeien. Als zesde prijs op een sportkwis had hij op een vrijdagavond een cadeaubon gewonnen waarmee hij in de naburige stad recht had op een uitgebreide behandeling bij Hairstyling Haspengouw het bekende salon van kapster Simone Martin.
Ik was een beetje bang toen ik precies om 16u zoals afgesproken de deur open duwde en binnenstapte op een terrein dat me helemaal onbekend was. Ik werd verwacht en eer ik goed besefte waar ik was, nam de jongste van de vier rechtstaande vrouwen me mee. Even later zat ik reeds zoals het moest op iets wat zowel op een stoel als op een zetel geleek.
' Laat de kop maar zakken' mijnheer zei ze met haar elegant stemmetje. Ik wrong mijn nek naar achteren tot waar een soort kommetje als hoofdsteun dienst deed. Weldra vloeide lauw vocht zalig over mijn kruin en speelden haar lange fijne vingers doorheen mijn zeldzamer wordende sprieten. Ik vroeg mij af of zij ook wat met mijn baard en mijn borstharen ging doen. Maar, neen, dat hoorde blijkbaar niet bij dit scenario. Mijn angst, dat ik te lang op een stoel zou moeten zitten en bladeren in damesmagazines, was onnodig geweest. Ook nu ging deze wasbeurt heel vlug, kort, maar eigenlijk toch intens en had ik tenminste ook al natte haren zoals iedereen in de rij die daar voor de spiegels zat.
Opeens zag ik geen steek meer. Een roze handdoek belemmerde mij alle zicht. Mijn hersenpan werd drooggeveegd. Zou zij me ook met krulspellen bewerken ? Maar zonder enige uitleg te geven liet het kortgerokt kapstertje me plots in de steek, want zij liep weg naar een andere spoelbak en naar een ander hoofd. Ik voelde terug de frisheid van mijn eigen kopje dat nu afkoelde. Wat een mooi beroep, dacht ik. Wat een prachtige zaak, winkel en salon, is dit hier ! Hoe schoon zijn de vrouwen , zowel op de foto's en in de kaders aan de muren, als in de spiegels, als in de werkelijkheid van vlees en parfum vlakbij me ! Overal, in alle hoeken, zaten van die beter geklede en verzorgde dames, en zij waren ontspannend aan het genieten van deze stonde.
Ik bemerkte de vele spuitbussen met spray en de veelkleurige flesjes. De gevangene die ik was keek naar de zoldering waar de vierkantjes van de verluchting langzaam de dunne zuurstof uit dit lokaal vol vrouwelijke geuren wegzogen en omhoog stuurden tot in onze bedreigde ozonlaag. Glitter en spiegels, zeshoekige vloertegels, en kleurrijke haarlokken op de vloer, veertien paar vrouwenbenen en ik die keek en die blij was van een paar verse sokken aan te hebben. De enige man buiten mij, Jean-Pierre, van wie de hele stad reeds lang wist dat hij homosexueel was, bewoog zich nu met Figaro-elegance naar mij. Eindelijk kwam hij me uit de stilstand verlossen en me wakker schudden op dit belangrijk moment. Van hem kreeg ik een ruimere ereplaats, vlak voor de grootste spiegels. Toen pas merkte ik op hoe mooi het borduursel op mijn voorschootje wel was. Doch duidelijk werd echter ook hoe lelijk ik toch ben . Het is geen zicht in die spiegels !
Nog even glipt Jean-Pierre weg naar buurmeisje Mimi dat het wat moeilijk heeft met de jonge vrouw die zij moet verzorgen. Deze wil absoluut dezelfde korte witte snit krijgen als de girl op de Harley Davidson in 'Vroem - Het Maandblad voor de Motorrijders" ! De ervaren Jean-Pierre overtuigt haar dat dit ongetwijfeld zal lukken met het product dat Mimi wil gebruiken. Ook Simone komt zich met het probleem bemoeien .
Simone. Zij is de vrouwelijk charme zelf. Zij is een orkestleidster, een keizerin in haar vak. Regelmatig wordt er door de dames bijna gevochten voor een poosje op een zitje bij haar. Zij knipt de haarpuntjes met een schaarken van wit staal en zij rolt de krullen met een borstel die speciaal uit Italië komt. Zij is nooit getrouwd geweest, alhoewel zij regelmatig wordt gezien met de een of andere vent, meestal niet bekend maar wel altijd rijdend met een dure wagen. Haar zaak draait op Jean-Pierre, twee vaste kapsters in dienst, alsook met part-timers en leerlingen kapsters. Iedereen bij Hairstyling Haspengouw is stijlvol in het rood gekleed. In dit salon wordt veel gelachen, veel nieuws uitgewisseld, maar nooit geroddeld. Een gouden regel van dit huis is dat er nooit kwaad mag worden verteld van andere mensen.
Ik zit op de stoel, met een gerust geweten, mijmerend , en af en toe glurend naar mijn ego in de spiegel. Waar zijn de jaren, hoe kon ik overleven aan de gevaren, waar zijn mijn wilde haren ? Jean-Pierre vliegt nu met grote aanvalsdrift op mijn haarbos en weldra ook op mijn baard. Het is knipwerk uitgevoerd met aandacht, eerbied, en kennis. Weldra wordt een nieuwe man geboren. Tussen het vrouwelijk schoon kruip ik als een koekoeksjong in een merelsnest recht. Oef, dit is ook weer voorbij !
Simone, aan wie ik mijn cadeaubon had gegeven toen ik binnenkwam, staat op dat ogenblik aan de kassa en aan de telefoon. Ik moet niets betalen. Als een gentleman leg ik toch wat drinkgeld voor het personeel in het potje dat er staat, en ook nog een halve euro voor de katten van een dierenasiel.
Dank U wel, Madame Simone ! U was een weldoenster voor de oude sportman die nog vele goede antwoorden kon geven op de jaarlijkse Quiz .
Op de purperen heide stond een grote linde en een klein café. Annelies Mayer had ik daar gekend.
Hij was in de familie gekomen na de Tweede Wereldoorlog. Ik kwam in dezelfde familie even na de Revolutie van Mei 1968. We ontmoetten elkaar aan tafel tijdens de regelmatige familiedinertjes rond Kerstmis en Nieuwjaar, op kermissen, huwelijken, doopsels, eerste en plechtige communies, en begrafenissen. Samen dronken wij dan rode wijn, Frans en ik, en we zagen nooit op een glaasje. Na vijf glazen werd ons gesprek steeds boeiender. De onderwerpen veranderden niet vaak, meestal ging het over hetzelfde als ware het de oudste vinylplaat van Will Tura die werd gedraaid en herdraaid op elk familiefeest. Als insider moest ik nonkel Frans informeren hoe het was en ging worden met de intresten van de kleine spaarder. Dan was het zijn beurt om te beschrijven hoe moeilijk het werd in zovele winkels kaas, melk en boter te leveren, in het drukke verkeer van de hoofdstad Brussel waar het aantal vierwielers en politiemannen steeds maar vermeerderde. Daarna begonnen we over het velorijden op de stille Haspengouwse veldwegen, en zo ging het dan verder terwijl wij onderbroken werden omdat wij ook nog taart of ijskreem moesten eten.
Nonkel Frans was een klein stevig mannetje afkomstig uit een dorp nabij de fruitstad. Hij was twee dozijnen jaren gehuwd met de zuster van mijn schoonmoeder. Zij was vrij omvangrijk van borsten en billen, maar botergoed van hart, in ieder geval dan toch met mij, omdat ik getrouwd was met haar liefste nichtje. Want als ambtenaar van het Ministerie van Financiën moest zij uiteraard streng zijn voor vrijwel alle andere landgenoten die er bestonden en zeker voor haar echtgenoot. Wij wisten dus wel dat zij zou tussenkomen bij het openen van de volgende fles, maar dat kon ons niet schelen. Eens gekomen aan zijn zevende glas rode wijn werd onze nonkel uit Brussel weer Frans van Dung en dan was hij niet meer te houden. 'Wij maken deze fles Rotwein soldaat...!' zo sprak hij dan met brede glimlach en met geheven glas ... 'zoals in der Zeit auf der Lüneburger Heide ... !'. En dan waren wij gekomen waar we moesten zijn, in 1946 toen ik nog moedermelk dronk, en toen hij de eer van ons vaderland verdedigde ergens ver in Duitsland, niet meer tegen de Duitsers want de oorlog was voorbij en gewonnen, maar wel tegen die Britten die niets van voetbal, bier, of whisky kenden , en nog veel minder van hoe je toen met vrouwelijk schoon uit Saksen moest omgaan.
Waarheid en ernst verplichten mij vanaf deze zin mijn verhaal wat rustiger te brengen. Op zekere dag liep het plots mis met het hart en de bloedvaten van nonkel Frans. Hij lag toen op een kamer in de kliniek, meer dood dan levend. De dokters bliezen zijn aders terug open en bouwden een overbrugging in zijn lijf , maar de man uit Evere zou voortaan een regime moeten volgen en het rustig aan doen om nog wat langer te kunnen leven. Op dieet ieder dag van de week maar nooit als er een familiefeest was want dan probeerde Frans toch of het nog wat kon gaan. Immers hij die zoveel vette kaas had geproefd en Boergondisch wijnen had gedronken, kon niet nalaten te denken dat het beter is rap dood te gaan dan langzaam te sterven. Hij die als leerling-beenhouwer spek, worst en steak had gegeten tijdens de oorlog toen vele mensen maar een stukske haring, kikkerbil of duif kregen, voelde toen dat ook voor hem de tijden veranderden.
De gezondheidsproblemen van Frans bleven aanslepen en ook al begon hij na het kwijtspelen van vele kilo's een veteraan van goed niveau bij de wielertoeristen te worden in navolging van zijn oudere broer ' de Meester uit Sint-Truiden', toch was beperking op gebied van wijnen voor hem werkelijkheid. Maar op een dag spraken ik en hem toch af dat wij samen eens een weekje zouden gaan fietsen tussen Celle, Soltau en Lüneburg. In die tijd echter was mijn motivatie nogal zwak om dit te ondernemen, en we waren zo dwaas van ons plan uit te stellen. Daarna gebeurden er ook nog dingen die dit hebben belet, zoals de valpartij van Frans waardoor hij maandenlang buiten de wielerstrijd viel, en later tenslotte volgde een tumor in zijn hoofd, en kwam het einde van nonkel Frans Herman K.. Samen hebben we nooit die fietstocht kunnen maken, onze zoektocht naar Annelies Mayer.
Oefeningen met tanks in de sixties - Betonnen trappen gebouwd door Italianen.
Door de wonderen van de hedendaagse technologie kan een oude man zonder pijn van ziel en lichaam nog terug naar de Lüneburger Heide van 1946, en naar stukjes puzzle die in zijn memorie waren gebleven, stukjes over avonturen die zijn nonkel Frans zaliger vertelde na het drinken van ettelijke glazen rode wijn. Speuren in de nevelen van het na-oorlogse 1946 is niet gemakkelijk, want het deksel van de militaire geheimhouding heeft veel in de schaduw gelaten. Daarom zal ik dan maar eerst schrijven dat mijn verhaal FICTIE is en zoals de Italianen vaak zeggen ' weliswaar onwaar maar dan toch waarachtig mooi verteld ...' .
Het is vandaag voor een snuffelaar in de archieven trouwens gemakkelijker te vinden wat een soldaat van Napoleon uitrichtte in 1806 dan wat een Belgisch soldaat heeft gedaan in 1946, ergens in Noord-Duitsland waar toen sedert decennia geen enkele gewone sterveling een kijkje kon nemen. Vermits mijn nonkel op een appartementje boven op een torengebouw woonde, heeft hij nooit enige documentatie bijgehouden. De helft van zijn woning was steeds ingenomen door allerlei electrische toestellen in opbouw of in afbraak, want zeer jong had zijn zoon reeds de roeping van uitvinder, en voor de rest was alles onder toezicht van zijn echtgenote. Nonkel Frans had in zijn kelder alleen een plaatsje voor een koersfiets en enige accessoires voor wielertoerisme, en dan was daar uiteraard ook nog zijn reserve flessen rode wijn. Ten huize van bijna-oudstrijder Frans dus geen enkel archief noch foto uit 1946. Moest het eens mogelijk worden van in de archieven van het Belgisch leger te kunnen duiken en zoeken, zal het wellicht ook moeilijk zijn ene milicien Frans Kempeneers terug te vinden in de lichting 1946, alleszins niet op Duits grondgebied en dan nog in het Britse leger, want onze nonkel was indertijd ingelijfd bij hulptroepen die de Engelsen versterkten.
Ongetwijfeld werd hij door een olijke Waalse onderofficier op een lijst van ' specialisten-vrijwilligers' geplaatst omwille van zijn familienaam. Om die onbekende heide te bezetten was het best gezonde jongens uit onze Kempen te sturen, en dus was een Kempeneers uit Limburg een geschikte man voor die onduidelijk en wellicht gevaarlijke job op de Lüneburger Heide. Na een lange rit waren de aangeduide Belgische manschappen aangekomen in het Münsterlager. Daar hebben zij gedurende één goed jaar hun dienst volbracht.Vermits hij beenhouwersgast van beroep was, kreeg Frans een tweezijdige functie, één voet in de keukens en éen voet als ordonnance van officieren. Ook daar werd weer gesjoemeld met zijn identiteit. Zijn voornaam Frans was niet passend , want zijn overste was tegen de verfransing van ons leger. Die kerel had een lief in de naburige stad Hermannsburg en vermits er ook als laatste voornaam Herman op zijn papieren stond, werd de nieuwe ordonnance herdoopt en ingeschreven als Herman . Het heeft niet lang geduurd of Frans Kempeneers, alias Herman K, het grote voordeel inzag van verschillende pasjes, lidkaarten, papieren, marsorders, tickets, bonnetjes, te hebben met diverse voornamen, namen, identiteiten. De Belgische soldaat, in zijn dorp bekend als Frans van Dung, en jongste telg uit een gezin van acht kinderen, moest zeker niet Schwejk of Barry Lyndon heten om goed zijn plan te trekken in die tijden van chaos in het Noord-Saksen van toen.
Het leven in de barakken van het grote Munsterlager.
Wie op zoek gaat naar informatie op internet zal toch even moeten slikken bij het ontdekken van waar nonkel Frans was terecht gekomen. Ik wil zelfs duidelijk stellen dat die goede man toen niet en later ook niet heeft geweten waar hij eigenlijk was tijdens zijn legerdienst in Duitsland. Zijn bewegingsmogelijkheden en informatie zullen wel zeer beperkt geweest zijn.
Reeds vanaf 1891 werd er begonnen te Münster in de omgeving van de Kaserne Hindenburg met de inrichting van een grote Truppenübungsplatz. Dit oefenkamp kende gedurende die vele jaren verschillende afmetingen , maar was toch altijd minstens 7400 ha groot. De Pruisen hadden daar reeds hun wapens getest voor de Eerste Wereldoorlog, met inbegrip van de smerige gassen die in de loopgrachten zouden worden gebruikt. Zeer bekend was de schietbaan en de plaats waar met handgranaten werd gegooid. Grote militaire kampioenen werden daar gevormd of ontdekt. Ongeveer 21.000 krijgsgevangenen werden tijdens 14/18 op dit onvindbaar en verboden militair domein in een kamp opgesloten. In de jaren '30 werd daar in die omgeving de Blitzkrieg voorbereid en onder stricte geheimhouding waren er voortdurend maneuvers met twee divisies. Belangrijker waren nog de geheime opslagplaatsen van munitie en van gassen. Vandaag nog steekt daar veel gevaarlijk materiaal in de grond, achtergebleven, niet ontploft, niet meer op documenten en plannen vermeld. Eens toen de Tweede Wereldoorlog bezig was, bouwden en herbouwden vanaf 1940 de POWS, de Britse krijgsgevangenen, een kamp voor 40.000 man en later ook voor Italianen, Russen,.en nog meer Britten, zoals de 400 para's die zich te Arnhem overgaven. Toen het kamp, bekend als Stalag 357, werd bevrijd op 16 april 1945 verbleven er 96.000 krijgsgevangenen. Op 30 km van Fallingbostel-Bergen was er dan ook nog het concentratiekamp van Bergen-Belsen, dat van een heel andere soort was.
De Britten en de anderen verlieten het krijgsgevangenkamp toen de oorlog voorbij was. Kort daarna werd hetzelfde kamp de verzamelplaats van de verliezers. Van overal werden ontwapende Duitse soldatens aangevoerd. Zij werden geïdentificeerd en van de nodige civiele papieren voorzien. Zo maar even 1.700.000 Duitsers werden daar gedemobiliseerd en naar ' ihre Heimat bei Frau und Kind ' teruggezonden.
De rol van het Belgisch leger begon in dat gebied vanaf 1 april 1946 toen drie infanteriebrigades onder Brits bevel de bezettingseenheden in dat deel van Duitsland gingen vervoegen. Maar het was pas op 2 december 1946 dat de precieze taak van de Belgische Strijdmachten werd vastgesteld en dat de BSD voor een aantal jaren zowat de tiende provincie van België werd. Gedurende vele jaren nadien bleef de Lüneburgerheide een militair oefenterrein, voornamelijk voor het Nederlands leger, dat daar dikwijls soldaten per trein bracht en er voornamelijk ook trainde met de Leopardtanks. Ook het nieuwe Duitse leger van nu blijft daar nog aanwezig.
Wat precies de dagelijkse bezigheden van soldaat Frans Kempeneers op de Lüneburger Heide waren is me niet bekend en vermits hij nu dood is, kan hij me dat ook niet meer uitleggen. Maar volgens onze vroegere gesprekken was er toen tijdens die maanden van 1946 maar één activiteit nog belangrijk, en dat was 'tauschen'. Tussen de soldaten die over eten en kledij beschikten en de vele hongerige Duitsers onstond er een intense ruilhandel, met een grenzeloos aantal variaties. Een ordonnance die ook part-time in de keukens verbleef, had mooie troeven in zijn hand om goed te presteren in dat 'tauschen' . Er waren natuurlijk paden die men kon bewandelen en andere paden waarop werd uitgegleden. Niet overdrijven, niets naar België meebrengen, altijd onderweg zijn in opdracht van je officier, en altijd weten waar je officier zich bevond, dan kon je het ver schoppen als ' Tauscher'!. Je eigen slecht eten uit de Belgische keuken bezorgen aan de Duitsers en in een Engelse trui stiekem gaan eten bij de Engelsen waar de kost beter was. Dat was steeds een goed beginpunt. Als je iets moest gaan halen bij de Britten, die overvloed aan alles hadden, altijd als bestemmeling niet alleen Frans Kempeneers opgeven maar onverstaanbaar in het koetervlaams uitleggen dat je ook nieuwe sokken en onderbroeken kwam vragen voor je kameraden Frans Van Dung en Herman K. van de 'special forces' die hun post niet mochten verlaten. Steeds oppassen voor de Military Police die op de Tauschers joeg. Soms kon je natuurlijk de muur doen en met broekzakken die je veel dieper had gemaakt vol dozen corned beef bezocht je dan plaatsen waar werd gedronken, gedanst en geflirt. Altijd met een groepje uitgaan, want er werd regelmatig gevochten tegen de Britten die zat waren.
Wie was dan toch die Annelies Mayer waarover nonkel Frans steeds begon wanneer wij ons tiende glas rode wijn vulden ? Dat blijft een mysterie. Was zij een Lily Marleen uit de goede oude soldatentijd ? Was zij een dikke soldatenhoer of een boerendochter van een erf zonder mansvolk ? Was zij een hongerige vrouw met onschuldige kindjes die haar zwak eigen vlees ruilde tegen stevige soldatenkoeken en cornet beef ? Was zij een hopeloos lief, moeder of zuster, die bleef wachten en die niet aanvaardde dat hare Franz of Heinz nooit uit Stalingrad of Normandië zou terugkomen ? Hoe spijtig toch dat Frans en ik nooit samen zijn gaan fietsen op de heide ! Waarschijnlijk zou hij daar, ver van zijn echtgenote, de ware identiteit van deze vrouw hebben onthuld . Misschien zouden wij die Annelies Mayer daar veertig jaren na de oorlog nog hebben teruggevonden en was er nog altijd dat kleine café waar het tauschen plaatsvond. Misschien staat de grote linde, waaronder hij haar lippen had gevoeld, haar borsten en nog meer had betast, er nog. Veronderstellingen ? Fantasie ? Oprakelen van dronkemanspraat ?
Ik zou eigenlijk wel durven denken, op een nuchter en klaar moment, dat Frans Kempeneers zijn memories vervalste. Hij reed toen misschien alleen maar met een driewieler, een loodzware beenhouwersfiets met vooraan een grote frigobox vol vlees, van de keuken naar de eetzaal van de officieren of van de slachterij naar de keuken, en op die houten bak vastgehaakt aan zijn stuur was er zo'n kleurrijke pin-up girl geplakt, zoals op de snuit van de Royal Airforce jachtvliegtuigen en de grote bommenwerpers, zo'n pin-up geruild tegen een pakje Belga en twee harde eieren met een Schot uit Aberdeen. Onder deze pin-up stond in gekrulde letters geschreven 'Annelies Mayer' en niet 'Betty Boop'.
Prachtige natuurgebieden, een paradijs voor fietsers en wandelaars. De Lüneburgerheide is vandaag een beschermd gebied van heide- en boslandschap gelegen in de driehoek tussen de grote Duitse steden Hamburg, Bremen en Hannover. Tussen 1236 en 1806 was deze streek het Hertogdom Brunswyck-Lüneburg, behorend tot het Heilig Roomse Rijk. Er zijn wel twee dozijnen bergen maar de modale fietser moet niet bang zijn want het zijn maar heuvels. Zelfs de hoogste top bereikt slechts de hoogte van 169 m boven de zeespiegel. Ergens op een nog niet gevonden plaats op de Lüneburger heide werd Heinrich Himmler begraven die eens, na Adolf Hitler, de tweede belangrijkste man van Nazi-Duitsland was. In deze heerlijke streek liggen vandaag verschillende leuke plaatsen om te verblijven.
Onvoltooid stukje proza teruggevonden tussen oud papier.
Van mensen en dingen die voorbijgingen. Tijdens de achthonderdste maand van mijn bestaan geniet ik van de laatste zonnestralen van het jaar liggend in mijn veranda in een hangmat die ik eens kocht voor een prijsje te Saïgon. Ik heb reeds drie kleinzonen en een kleindochter, doch deze middag vernam ik dat er nog eentje bijkomt. Dat doet de fortunatus senex die ik ben glimlachen. Ik mijmer over wat voorbij is en wat nog alléén in mijn herinneringen blijft bestaan. Soms gebeurt het dat ik de tijd die me nog rest gebruik om wat te schrijven op deze blog, alhoewel mijn computer iedere dag slechter en trager wordt, en dat is ook mijn lot. Tibertyn.
Een wielertoerist die eerlijk zijn vak beoefent, zal niet nalaten van altijd precies te noteren wanneer, hoeveel, en waar hij is gaan fietsen. Kwade tongen durven wel eens beweren dat dit nodig is om onder de controle te blijven van echtgenote, moeder of vriendin. Maar, dat is meestal niet waar. In het jaar 1983 was ik een kerel van 39 jaren oud, 96 kgr zwaar, en 1m91 lang. Ik reed op een stevige zwarte Diamond fiets die Ebroin uit Trognée had gemonteerd.Vandaag hangt mijn belangrijkste kamwiel van toen als een heilige reliek boven mijn computer. De 42 vlijmscherp afgesleten tandjes zijn als haaientanden na de kilometers die er mee werden gereden.
Toen ik in die jaren ging fietsen had ik steeds mijn fietsboekje bij. Het was een boekje met een rode omslag, zoals dat van de Chinezen uit de tijd van Mao. Het telde 76 witte bladzijden. 'Datum', 'Afstand', 'Reisweg ', 'Controlestempel ' waren de voorziene vakjes met daarbij ook nog wat plaats voor uitleg of info. De omslag was stijf en geplastifieerd, zoals de penis van een Leuvense student, zodat noch regen, noch zweet, het papier zouden kunnen schaden. Dat boekje, samen met mijn identiteitskaart, een beetje geld, een balpen, en fiches om notities te nemen, bevond zich altijd achteraan in mijn rennerstrui.
Gisteren vond ik mijn fietsboekje van 1983 terug. Het stak in een beker die ik ooit eens op een tafeltennistornooi had gewonnen, en er waren ook nog medailles bij die ik had verdiend na het rijden van de Gordel, meer dan twintig jaren geleden. Wat een genot die zachte omslag van mijn fietsboekje terug te mogen betasten op het eind van 2010, twee dagen nadat ik voor de vijfde maal grootvader ben geworden ! Hoe plezant is het nog eens de bladzijden te draaien van mijn heerlijke dagen op de fiets tijdens dat jaar 1983. Heel vooraan had ik mijn naam, adres en telefoon vermeld, alsook mijn bloedgroep. Ik was toen lid van twee wielertoeristenclubs, van een heel kleine met de ronkende naam Black Diamond Cyclo Association, en van een grote en oude club uit Landen, bij de BWB aangesloten als Haspengouw Sportief. Er bestonden toen al electronische kilometertellers. Die waren duur en werden vaak gestolen. Mijn tweewieler was nog altijd uitgerust met het mechanisch systeem van Huret, waarmee de afstand nauwkeurig werd weergegeven, behalve dan op koude en natte dagen.
Iedere gezonde mens kan zonder een wielerkampioen te zijn op een jaar veel kilometers afleggen. Dat moet niet gebeuren tegen hoge snelheden. Randonneurs rijden steeds met een stuurtas of een rugzakje, met klein verzet en met veel oplettendheid. De afstanden zijn voor hen belangrijker dan de snelheid. De meeste wielertoeristen zullen echter op hun oude dag pas beseffen dat de mooiste momenten die waren toen zij vrij en ongedwongen ergens vertraagden en stopten, met dan nog nul als snelheid, om de natuur te bewonderen. Ook de after-cycling na de zware dorstgevende kilometers bestaat uit mooie momenten, want het drinken van een glas met de kameraden is toch belangrijk voor de teamspirit en voor de bloei van de club.
Ik schrijf dit alhoewel iedereen van mij mag fietsen zoals hij wil, met kromme rug op een Colnago of helemaal recht in de wind op een fiets uit de fifties en met fietsspellen aan de benen. Om de belangrijkheid van mijn pedaalbezigheden in het gezegende jaar 1983 te tonen, geef ik hierna een volledig overzicht van wat ik toen allemaal had gereden. Ik kom ten slotte tot de conclusie dat in die tijd de fiets een drug voor mij was om te overleven in het dagelijks bestaan.
1. Maand Januari . -0102. ijskoude openingsrit Zoutleeuw- Nieuwenhoven -Halmaal- 47 km. -0109. challenge Vertongen - Duras- Bergsprinters Zoutleeuw- 36 km. -0116. challenge Vertongen - Herk de Stad- Bolderberg - Sint-Truiden - 93 km. -0122. challenge Vertongen - Gingelom- Jeuk - Trognée -Walshoutem - 41 km. -0123. challenge Vertongen- Moxhe- Huccorgne - Latinne- Hannut- met Richard Debras- 63km. -0130- challenge Vertongen + PV ADEPS - Noduwez- Dion Valmont - Nethen - ontmoeting met Monsieur Ugeux- 101 km.
2. Maand Februari . -0206. challenge Vertongen - Racour- Folx Les Caves - Lincent- 41 km. -0213. Point Vert ADEPS - zeer koud- Orp le Grand - Opheylissem -Orsmaal- 36 km. -0217.challenge Vertongen - Bierwart- CECDO Marche les Dames - zeer koud- 70 km. -0220.challenge Vertongen- Averbode-Tongerlo-Beerzel- (Pater Van Clé fietspad)- Wezemaal- Tienen- 150 km. -0224. verkavelingswegen - Trognée- Walshoutem - Hannut - 43 km. -0226. trein + GrootBijgaarden - (Begrafenis Romain Maes) - challenge Vertongen - Rixensart-Wavre - 116 km.
3. Maand Maart. -0306. Eerste uitstap Haspengouw Sportief-+ start Ronde van Limburg voor Profs te St-Truiden - 63 km. -0309. challenge Vertongen- Wellen (start)-Zutendaal-Kessenich - Meeuwen-Helchteren-Hasselt-Kortenbos - 152 km. -0312. Sportabedevaart Scherpenheuvel - (diner met pelgrim L.Vissers)- Zichem- Halen- 75 km. -0313. Tweede clubuitstap Haspengouw Sportief - (in groep van 22 man) -55km. -0316. Woensdagnamiddagrit op Trudoroute - Brustem- Corswarem- 72 km. -0320. Oefenrit Haspengouw Sportief - OrpleGrand- Wansin -Hannut- Rosoux- 60 km. -0321. Avondrit naar Trognée om fiets te laten nazien - 23 km. -0326. Ronde van Haspengouw (nazicht staat van de wegen met J.Linnekens)- Moha- Trognée - 80 km . -0327. Eerste clubuitstap Haspengouw Sportief- Wasseiges- Gingelom - 53 km. -0330. Permanente Proef BWB Ronde van Haspengouw- Moha - 79 km.
4. Maand April. -0402. Driedaagse - Paasweekend- Blegny -Vaals- Mergellandroute-Geleen-Sittard- Fromberg- Hoogste punt van Nederland (325 m hoogte)- Maasbracht- Sint Odiliënberg- Eijsden- De Plank-Voerstreek- Jekervallei- Borgloon- 148 km + 155 km + 72 km. -0408. Maas en Samson vallei - Oteppe- Andenne- BenAhin- Statte - Trognée - 98 km. -0409. Brevet 50 BWB Brabant - Lubbeek-Linden-Rillaar-Gelrode-Scherpenheuvel-Tienen- 154 km. -0410. maandagrit om te trainen -Groot Gelmen-Horpmaal- Heks-Oleye-Borlo- Atenhoven - 60km. -0416. Brevet 75 BWB - Schoonderbuken- vertrokken uit en terug tot Landen - 140 km. -0420. per fiets naar LBL profs- Spa- La Redoute- Le Maquisard - 164 km. -0420. Maas en Samson- Wasseiges- Beuzet- Namur- Gesves- Marchin- Huy- 121 km. -0424. voormiddag clubrit + namiddag Vélo Vadrouille ADEPS - Dongelberg- Fumal- Fize le Marsal - 205 km. -0429. permanente Landen-Geel-Landen - via Rummen- Melkwezer- 121 km. -0430. BWB proef in groep- Meensel Kiezegem- Zolder - en terug - verplaatsing per auto met club- 73 km. -0400. twee oefenritjes in de week - 12 km + 36 km.
5. Maand Mei . -0501. BWB proef Leuven-Hamoir-Leuven , maar afwijking toegestaan - in Wasseiges- uit Jodoigne- 188 km. -0505. permanente Overwinden-Andenne - afwijking via Jemeppe s Meuse- Seilles- 90 km. -0507. oefenritje naar L'Hirondelle Oteppe - 40 km. -0508. clubrit Haspengouw Sportief naar Cidadelle van Namen - via Champion- Gelbressee - 94 km. -0512. OLH- donderdag- challenge Vertongen- Achel-Lommel-Postel- StJob in't Goor- Sint Jacobskerk Antwerpen- (terug met trein) - 170 km. -0514. BWB klassieke rit - Landen- P-TroisPonts- Landen - + point challenge Vertongen Comblain- 209 km. -0515. clubrit over veel kasseien - (valpartij) - St Remy Geest- Pietrebais - Incourt- 73 km. -1805- Achtdaagse permanente BWB Antwerpen -Vezelay- Antwerpen + Circuit du Morvan . Landen-Dinant-Fumay-Signy l'Abbaye-Les Montagnes de Reims- Montée de Luddes- Oigny sur Marne-Courcemain- StFlorentin - Chablis- (overstromingen rivier Aube te Longueville)- Vezelay /- Circuit/ - retour par Tonnerre- Lac d'Orient- Montier en Der- Varennes en Argonne- Vouziers- Givet- (gebroken velg en spaken- zeer slecht weer- terug per trein)- 167 km + 105 km + 173 km+ 52 km + 110 km + 190 km + 155 km + 50 km . -0528. Tweedaagse van Haspengouw Sportief - Landen-Charleville- Landen -( in groep met volgwagen)- 320 km.
6. Maand Juni . -0605. Ritje naar Jeugdhuis De Klup Hoegaerden - 35 km. -0608. permanent BWB Landen-Banneux-Landen + Les Forges - 174 km. -0610. permanente van KAWS - Turnhout-Huy-Turnhout - in en uit te Landen- solo- 240 km. -0619. Brevet 100 Paul Ulens- + namiddag Lubbeek-Rijmenam-Keerbergen-Machelen-Etterbeek - (terug met auto)- 185 km. -0623. permanente Overwinden-Givet-Overwinden - Musée Falmignoul- challenge Vertongen - solo- 188 km. -0600. Tien zomerse fietstochten van korte afstand naar werk te Waremme- of met familie - totaal 363 km. -0625- Brevet 50 km van Koninklijk Atheneum Landen - in groep- met ouders, leerkrachten en leerlingen -50 km. -0626- Klassieker BWB - La Flèche Wallonne du Cyclo Spa - 21 hellingen - solo- 212 km.
7. Maand Juli . -0702. Landen- Herent- Landen - BWB proef - vertrek te Landen of te Herent - 115 km . -0703. clubrit Landen-Zichem-Landen - alsook op zelfde zondag rit naar Oteppe - 130 km. -0708. Tumuli de Hesbaye en Samsonvallei ( twee bandbreuken)- 70 km. -0709. permanente BWB - Ronde van Haspengouw via Waremme - 79 km. -0710. clubrit van Haspengouw Sportief - 110 km. -0716. op vakantie in de vallei van Aosta- poging Colle San Carlo op Bianchi fiets van het hotel- 50 km. - 0723.Tweedaagse van club gereden op één dag- solo- Landen-Einruhr-Landen- 281 km. -0724. clubrit van Haspengouw Sportief- 106 km. -0730. Jodoigne- Les six vallées - in groep - 160 km. -0731. clubrit Haspengouw Sportief- + namiddagritje met familie naar Opheylissem - 122 km .
8. Maand Augustus. -0803. permanente Ronde van Haspengouw - 79 km. -0806. rit ' s Gravenvoeren- Maastricht 142 km. -0807. clubrit naar Oostham - 112 km. -0810. permanente Ronde van Haspengouw - 79 km. -0813. Verviers- Ouren- Verviers 196 km. -0814. Hageland Route + Taxandria Route - over de grens in Nederland- 280 km. -0815. clubrit naar Helchteren - 103 km. -0816. op zoek naar oorlogsverleden van vader - Hoeve Saros te Wingene- van Knokke aan de kust- 90 km. -0817. Omloop van Middelkerke aan zee- 30 km. -0818. permanente BWB - Overwinden-Andenne-Overwinden - 80 km. -0820. Maredsous- Thuin - 125 km. -0821. Oefenrit met Ely Deprez naar Tohogne - 139 km. -0823. permanente BWB - Ronde van Haspengouw - 79 km. -0824. permanente BWB - Landen-Geel-Landen - 107 km. -0825. permanente BWB- Ronde van Haspengouw 79 km. -0827. Bokrijk-Lommel-Bokrijk - 96 km. -0828. Landen- Sint Genesius Rode- Landen - 200 km.
9. Maand September. -0903. Landen- Jodoigne- + Tour du Brabant Wallon - 190 km. -0904. clubrit van Haspengouw Sportief- 85 km. -0908- Vierdaagse van Ely Deprez- jumelage - WAREMME-GERARDMER. Waremme-Florenville- Toul- Gerardmer- Ballon d'Alsace- ( voorwiel en reparatiezakje gestolen- ander voorwiel spoedig kapot- terug met de auto) - 172km + 160 km + 100km + 127 km. -0900- vijf ritten einde september- (Ronde van Haspengouw + sterrit van Volvo St-Truiden + twee clubritten + rit naar 't werk)-totaal 318 km.
10. Maand October. -1000. herfstritje naar Zoutleeuw en naar Vorsen - samen 42 km.
11. Maand November. -1100. winterritjes naar Trognée, naar Walshoutem, naar Neerwinden, naar Attenhoven - totaal 68 km.
-Challenge Vertongen- ingericht door Union Audax Tournai - De wielertoerist moet in ieder provincie een stempel halen op 10 verplichte plaatsen. Zo zal de kandidaat dus 90 punten proberen te verzamelen . Hij beschikt over 9 groene kaarten die vol met stempels moeten komen. Na goedkeuring van de organiserende club wordt door de BWB-Afdeling Rijwieltoerisme het BREVET DES PROVINCES BELGES toegekend. Op de lijst van zij die dit realiseerden stond Wilfried Journée geboekt als 29ste.
- Door mijn te lange werkprestaties op vrijdagavond en zaterdagvoormiddag , en door gebrek aan personeel, had ik meer dan 200 overuren gemaakt die niet werden betaald, maar die recht gaven op bijkomend verlof, de zogenaamde compensatie-uren. In 1983 kwam een genezen langdurige zieke terug naar zijn job, veranderden de openingsuren, en kwam er ook een nieuwe bediende bij in ons bankkantoor. Zo was de werkdruk er veel minder en werd het me mogeijk om dikwijls een vrije dag te nemen om te fietsen op weekdagen of iets anders te doen zodat ik tijdens het weekend ook altijd zou kunnen rijden.
- Mijn fietsboekje vermeldt een totaal van 11.354 km. Is die optelling juist ? Ik ga het niet meer natellen. Na dit geschreven te hebben , maak ik trouwens van mijn hart een steen, en ik gooi mijn kostbaar fietsboekje weg in de grote doos met papierafval . Zo moeten senioren toch zo vaak doen met stukjes uit hun verleden.
Cincinnati vlieghaven 21 september 1997. Even na middernacht. Aan een kruispunt van de ondergrondse gangen van deze reusachtige vlieghaven botsen twee groepjes mensen letterlijk op mekaar. Wanneer de gehaaste voetgangers met reistassen van groep A opmerken dat groep B is samengesteld door bodyguards, personeel van die Luchthaven, een verpleegster en een kaarsrechte grote zwarte man in een prachtig blauw kostuum, dan ontstaat er weldra een samenscholing van een dertigtal personen.Plots is het duidelijk. In het midden van dat kruispunt staat een V.I.P. en niet de minste want zijn dubbele naam komt uit alle verwonderde monden van de mensen uit groep A : Cassius Clay of Muhammad Ali. Ongelooflijk, wellicht omdat in het beloofde land USA alles mogelijk is, en voor mij uit het verre kleine België staat op vier stappen van mij The Greatest, de Olympische Kampioen en Wereldkampioen , dé sportman van de Twintigste Eeuw, the Heavyweight Worldchampion, de enige kerel die nog straffer was dan onze champion Eddy Merckx : MUHAMMAD ALI.
Eerst meende ik dat het een etalagepop, of een standbeeld was, zo stijf en zelfs slaperig was hij. Misschien had hij wegens zijn mindere gezondheid medicatie geslikt of kwam hij juist uit de V.I.P. Lounge waar hij in een diepe zetel even een dutje had gedaan. Maar hij wordt toch helemaal levend en wakker. De zwarte parel wordt bestormd door de daar toevallig vertoevende reizigers die talrijk zijn ondanks het late uur. Naar Amerikaans gebruik willen zij allemaal een handtekening. De grote man glimlacht, tekent, schudt handjes, laat zich fotograferen met een jongetje in een rolstoel, maar de mensen overdrijven, drungelen, worden wild en onbeleefd, en reeds moeten de bodyguards met open gespierde armen de aandikkende menigte wegduwen. Dit is het begin aan het worden van een gevaarlijke 'stampede'. Ook de verpleegster en de officier van de American Airways reageren. Want het is toch geweten dat Ali al een hele tijd ernstig ziek is.
Maar de oude sportheld is deze toestanden gewoon. Hij geniet zelfs nog van zijn blijvende enorme populariteit die hij in de gouden sixties veroverde door het beest Sonny Liston en nadien nog anderen in de ring plat te slaan. Mister Cassius Clay begint zelfs met de mensen te praten en hen een typische vraag te stellen, en dat is in de oppervlakkig doch vriendelijke States ' Where are you from ... ?' De duwende omstaanders die allen menen dat die vraag aan hen persoonlijk wordt gesteld, antwoorden allemaal tegelijk ... maar het klinkt als een verschrikkelijk Babelse wartaal ChiAmstcagodamMiaBrusselsmi... . Op zo iets kan de reus niets antwoorden . Hij meet 1m91 en plots wringt hij zich uit de omhelzingen weg als zou de gong hebben geslagen. Hij huppelt drie grote stappen naar mij. Ik meet ook 1m91, en als ware ik de paal in de Ali-zithoek van de ring, stelt hij ook opnieuw aan mij de vraag ' Where are you from ?' .
Ik was al zeven weken weg van thuis, want ik reed op mijn fiets gedurende zeven weken doorheen grootse natuurgebieden in de USA. Ik wist niet meer van waar ik was, een pelgrim onder Gods hemel op weg naar ... maar in het aanschijn van Ali kon ik toen niets zeggen, want zoals niemand in België weet waar Wyoming ligt, kon ik toch niet verlangen van de grote boxer dat hij daar en op dat ogenblik , nog half in slaap, zou weten waar België ligt ... ! Maar zoals in de Grote Kwis die men op een dag in 't leven wint , kwam onverwachts vanuit mijn brein naar het puntje van mijn tong het goede antwoord dat ik aan The Greatest moest geven ! Ik schreeuwde boven het lawaai uit en zei tegen Muhammad Ali die op amper een armlengte van mij stond, net wat deze man nodig had om allen die hem ooit bedreigden K.O. te slaan, ... ' I'm a heavyweight. I'm an old friend of Jean-Pierre Coopman from Flanders and You are the Greatest !...' . Toen kwam Muhammad Ali nog een stap dichterbij en we gaven mekaar de hand, want de naam Coopman was nog altijd een goede sleutel waarmee het brein en het grote hart van die superchampion open ging. Ik was even in zijn memorie binnengestapt en dat deed hem goed. Hij vergat dat hij leed aan de beginnende kwalen van Parkinson, Altzheimer, en aan zijn prostaat. Ik voelde de hand waarmee die man een stalen vuist had gemaakt waarmee hij minstens 100.000.000 $ had verdiend. Toen zetten Ali en zijn beschermers het op een loopje , naar links, en werd het kruispunt weer geopend, want plots beseften alle reizigers dat ergens nog een groot vliegtuig op hen te wachten stond. Formidabel moment. Echt gebeurd. Om nooit te vergeten !
Misschien kan ik toch ook nog eens een pintje drinken met Jean-Pierre Coopman. Dat zou ook mooi zijn ! Op 20 februari 1976 te San Juan de Porto-Rico was er internationale belangstelling voor de titelkamp van Muhammad Ali tegen Jean-Pierre Coopman uit West-Vlaanderen. Ruim 33 jaren gingen ondertussen voorbij en nog mag niet vergeten worden dat er toen een kerel van bij ons, een echte flandrien, gedurende 14'46" met zijn vuisten heeft stand gehouden tegenover de grootste van alle sportmannen die er ooit waren. Te Cincinnati heb ik in 1997 kunnen vaststellen dat Muhammad Ali, zelfs niet meer zo fit en wakker als vroeger, toch nog altijd goed wist wie Jean-Pierre Coopman was. Hun legendarische boksmatch was toen reeds 259 maanden voorbij.
Met het Bijbels getal 40 voor de ogen sta ik op deze dag op in de Albergue Santa Irene te Arca El Pino. Het barst daar van vrouwelijkheid en ik vraag me af of ik een weinig hormonaal gestoord ben na zo'n lange tijd als eenzame man in de woestijn van Santiago. Wanneer ik echter in de eetzaal van Esther Calvo kom en daar een paar dames zie zitten met nogal een mannelijk uiterlijk, wordt het mij duidelijk ' dit is hier een adres voor lesbische signorita's ' ! Er zijn echter ook drie kinderen. De dames zonder vent die deze zaak uitbaten zijn dus wel moeders. Ik word door hen opgediend als een prins. Uitstekend ontbijt aan een prachtig gedekte tafel met een schone koffiepot en met zeer kostbaar bestek. Ik kan alleen maar tevreden zijn over dit adres. De rekening is zelfs laag te noemen voor half-pension. Op het briefje staat 3.900 pesetas en ik geef 5.000 pesetas. Wil ik bewijzen dat ik hun lesbische gevoelswereld niet afkeur of denk ik dat het beter is dat ik hier wat achterlaat in plaats van het straks in een offerblok van de kathedraal te duwen. Ik slurp verder aan mijn koffie terwijl ik door de open deur op straat dozijnen en dozijnen slecht geschoren mannen, met behaarde benen, stinkende onderbroek, en vuile kleren , met hoeden, stokken, rugzakken, als het ware in een stormloop naar Santiago zie vorderen, de eindstreep van hun lange voettocht die daar ginds na de volgende heuvelrug misschien zal te zien zijn. Die lelijke vieze kerels zijn helemaal anders dan de twee lesbische vrouwen die engelachtig artistiek zijn aangelegd, hetgeen overal te zien is in hun propere en gastvrije Albergue San Irene. Ik probeer wat met mijn grijze cellen te filosoferen over ' le sexe des anges' maar dat lukt me niet. Gracias signoritas . Adios !
Nu komen de laatste loodjes, maar ik vind dat zij niet zwaar zijn. Ik bereik Lavacolla, waar ik me in een beekje tussen het groen toch wat ritueel ga wassen. Ik verzeil er tussen een zwerm indrukwekkende Brazilianen op een camping, allemaal lezers van Paolo Coelho. Daarna rijd ik naar de campus en naar de Monte del Gozo, de Berg van de Vreugde, waar overal in de omgeving vuil wordt opgeraapt op het slagveld waar de 40.000 fans van The Rolling Stones wild te keer waren gegaan. Dan verken ik daar goedkope slaapgelegenheden, maar ik vind dat toch maar niets, en ik denk dat ik om mijn tocht te eindigen toch wel een goede kamer mag nemen.Zeer langzaam met emotie in mijn hart en vochtige ogen geef ik de laatste duwtjes op mijn pedalen. Een telebanco in een muur maakt van mij terug een materialist die zijn zakken vol pesetas propt alvorens de eindlijn te bereiken in de Rua de Vilar bij Suso.
Mijn aankomst op de Monte del Gozo enkele uren nadat de Rolling Stones daar waren opgetreden.
MOMENTO MAGICO. Sommige dingen die een pelgrim onderweg voelt of meemaakt moet hij voor eeuwig voor zichzelf houden. Wat belangrijk schijnt te zijn, en om het even wat van onderweg mag hij niet aanzien als een exploot, een avontuur, of een mirakel, want alzo wil de traditie het. Zulke kleine dingen zijn een knipoogje, een groet, van de apostel en ... ' l'essentiel vous ne sauriez le dire ' ... ' et ne le dites surtout pas aux enfants ni aux femmes des Wisigoths qui vous écoutent' heb ik wijselijk onthouden uit een oud boek. Lembranzo do Suso is een bekend man te Santiago de Compostela, een hedendaagse heilige V.I.P. . In 1984 logeerde ik op de kamers boven zijn restaurantje in het hart van de oude stad. Daar kwamen altijd de eerste dapperen die de tocht maakten per fiets uit Antwerpen. Hun namen staan er op de tientallen zichtkaarten die zij naar Suso hadden gestuurd nadat zij veilig, gezond en happy weer thuis waren geraakt. Op 14-6-1984 kreeg ik van Suso een gesigneerde schelp et dat gaf hij toen slechts aan zij die zouden terugkomem naar zijn goede stad. Op 18-6-1999 kwam ik terug. Door het vele volk sprong ik 100 m voor Hostal Suso van mijn fiets; Ik legde de laatste meters te voet af. Ik had niet geschreven, niet getelefoneerd, niet gezegd dat ik terug naar Santiago aan het rijden was. Het ongelooflijke gebeurde. De heer Suso grootvader van alle pelgrims, met twee krukken kon hij zich nog wat bewegen, maar precies toen ik nog tien stappen van zijn hostal was, kwam hij door zijn deur naar buiten. Hij ziet hoe ontroerd ik ben, en zelf wordt hij dat ook wanneer ik hem de schelp uit 1984 terug geef. Hij beaamt volledig dat de eerste echte ciclistas peregrinos uit Amberes een onbeschrijfelijke verdienste hebben gehad om de Weg naar Compostela terug in de belangstelling te brengen. Terstond moet ik wijn drinken en churro's eten. Suso moet dan wel worden weggebracht want hij gaat ergens naar een concert wat klassieke muziek beluisteren. Onvoorstelbaar ! Hoe kon dat toch gebeuren ! Wat een weerziens na 15 jaren !
In Entremurellas 9 vind ik plaats in Hostal Residencia NOSA CASA, voor 4 dagen wordt 3500 pesetas gerekend. Ik ga wat onder de douche staan, en neem wat rust. Ik ben aangekomen. Bravo ! Daarna loop ik wat rond in de stad waar ik verschillende pelgrims weer tegenkom met wie ik contact had tijdens de voorbij week, zoals Julien en de Hollanders, zoals het koppel uit Finland, zoals de marathonman uit Vittoria, en ik vind ook op de Informacion het kantoor waar ik mijn belangrijk document van bewijs van pelgrimage kan bekomen La Compostelana . Ik word daar wel wat ondervraagd nadat mijn stempels van onderweg eventjes werden bekeken. Veertig dagen vinden zij prachtig, en ik word genoteerd als AVENTURERO SPIRITUAL. Met mijn diploma op zak ga ik terug naar Hostal Suso, waar ik amper nog nabij de deur één plaatsje kan krijgen. Ik drink een hele fles Ribeiro met hesp en brood. Daarna is het tijd voor siesta, plat te bed. Om wat meer versleten schoenen te hebben zoals dat bij een gearriveerde pelgrim past, maak ik een zeer lange wandeling doorheen het nieuw gedeelte van de stad, COMPOSTELA NUEVA. Wanneer ik doodmoe ben van al dat vele stappen op mijn rennersbenen kies ik een restaurant waar ik ' Merluza a la Gallego ' eet en dat was lekker.
41. Zaterdag 19 juni.
Ik ben een langslaper. Dat mag wel nadat de Weg werd afgelegd in eer en deugd. Na de desayuno moet ik op zoek gaan naar tickets voor vliegtuig, bus of trein, want mijn terugreis naar huis komt thans op het programma. De huisbaas Antonio Fraga helpt me en huurt voor mij een wagen voor de maandag nadien. Ik loop wat rond in het spoorwegstation, maar vind daar mijn goesting niet. Een lichte bestelwagen huren om mijn fiets in te plaatsen, om in te slapen, en om nog een week mee te zwerven tot Madrid waar ik die zou kunnen inleveren, lijkt me een leuk en avontuurlijk idee. Maar bij Iberia gekomen aan de balie maakt men me een speciale pelgrimsprijs voor 49.700 pesetas. Dat moet direct betaald worden. Ik besluit van geen risico's te nemen, geen tijd meer te verkwisten, en op een gemakkelijke manier terug in Brussel te geraken met mijn fiets. Oef,... dat is dan reeds in orde, na het afgeven van mijn schone pesetas.
Het is warm. Er worden ijsblokjes in de wijn gedaan ... is dat wel veilig ... ? De foto's die ik de vorige dag liet ontwikkelen zijn al klaar . Hoe prachtig. gewoon met zo'n plastieken prulcamera. Allemaal gelukt ! Bravo . Ik telefoneer naar huis en zo weten ze daar dat ik weldra terug onder mijn eigen dak zal verschijnen , omringd door vrouw en dochters.
Op een terrasje zie ik ze zitten naast hun tandem. Zij nemen een aperitiefje . D + D noemen ze zich, zestigers, samenwonend, lange magere mensen . Ik had hun tandem al gezien onderweg, en zij hadden mij ook gezien eerder en toen ik een platte band had. Mevrouw was toen zelfs boos geweest op hem. Zij vond dat ik moest geholpen worden, maar hij verweet haar altijd maar redenen te zoeken om te stoppen. Ja, hij is zo sterk als een beest und ich bin nür eine Frau. Nu kan ik eindelijk kennis maken met deze twee. Vermits we daar in de Alameda zo goed zitten en we zagen dat naast ons lekkere maar dure schotels op de tafel kwamen, namen wij het besluit van samen te middagmalen met drie aan tafel. Zo verneem ik dat Franz Drechsler uit Lauda-Köningshofen een aannemer en uitvinder is, ondermeer van de dode-hoek-spiegel. Zij verkochten hun huis en zijn voor één jaar op reis, eerst naar Santiago de Compostela, daarna naar Santiago de Chili en later naar Santiago de Cuba. De tandem gaat echter niet mee naar Amerika, hij was al verkocht aan vrienden. Goede ontmoeting, maar helaas moeten wij van mekaar afscheid nemen . Dat is zo vaak het lot van pelgrims onderweg . Even kortstondig vrienden zijn en dan weer verder ... tot in finibus terrae. Tijd voor de siesta, maar het rommelt wat in mijn onderbuik en ik moet een paar keren naar de pot. In de koelte van de avond ga ik op zoek naar souvenirs, geschenken voor de thuisblijfers, nuttige dingen voor mezelf . In een winkel zijn de Mephisto's en de sportsloefen zeer goedkoop. Maar ik heb al zoveel bagage,... en kan er nog wat bij ? Heerlijke avond in de prachtige oude Spaanse stad Santiago de Compostela. Ik zocht naar de Vlaamse Herberg De Zwarte Duif , maar zoals elders zijn ook te Sint Jakob in Galissiën de toffe caféetjes van vroeger gesloten. Ik had graag nonnetjes tegen gekomen, maar die waren al vroeg naar bed met hun paternoster, en met een zonde eindigen mag niet van Sint Jacob de Meerdere.
42. Zondag 20 juni. Ik ga naar de hoogmis in de kathedraal , en ondanks mijn zondige ziel slik ik een hostie zoals tijdens mijn jeugd. Meer dan twee uren duurt de zondagdienst. Zeer veel volk, geen kerkstoelen genoeg. Ik zag het zwaaien met de BOTAFUMEIRO. Voor de kathedraal is er op het middaguur de start van een autorally voor kleine Seat's. Omdat mijn spijsvertering moeilijk deed heb ik immodium geslikt . Ik besluit van niets te eten en wel veel water te drinken want mijn maag is nogal wat ontsteld . Lange zondagse siesta. Tijdens de avonduren wandel ik lang door de drukke straten van de stad en ergens in een goedkoop eethuis betaal ik me gewoon een menu del dia.
Winterse beelden in de Rua de Vilar waar Suso heeft gewoond .
Portico de la Gloria Wilfredo sacratissum Templum pietatis causa devote visitasse.
43. Maandag 21 juni 1999.
Santiago de Compostela - Bij AUTOTUR , General Pardinas, n°3, heb ik een blauwe Seat Ibiza gehuurd voor 9000 Pesetas want vandaag zal ik noch voetganger noch wielertoerist zijn. Na weinig formaliteiten ben ik al op weg naar Padron, het zeer oude Iria Flavia uit Romeinse tijden, en uit zelfs nog veel oudere tijden van Kelten en heidense nomadevolkeren. Dit is waar ik rijd de slagader van het drukke en actieve Galicia, één van de 17 autonome regio's van Spanje. Noia - Muros - Concubion- Cabo Fistera- ergens heb ik bijgetankt voor 2500 pesetas. .
Ik ben nu aangekomen op een zeer speciale plaats in Europa, een granietheuvel van 600 m hoogte die gedurende duizenden jaren werd beschouwd als het Einde van de Wereld door onze voorouders die met hun voeten op de vaste rotsen stonden, en voor zij die zeevaarders waren in alle soorten en alle tijden, was deze hoek van het Iberische Schiereiland de Kust des Doods, want de wateren zijn hier zeer verraderlijk. Vele schepen vergingen in deze verschrikkelijke omgeving.
Het wordt een autotocht van 285 km doorheen Galicia, langs mooie wegen, langs de prachtige rio's, en door van dit groene land , waar de heerlijke zeelucht voelbaar blijft. Rustig autovarend in de wind langs de Oceaan haal ik een totaal leeggereden Hollandse fietster in. Haar schone Koga Miyata liet mij niet twijfelen over haar herkomst en haar taal, en ik had ook reeds de andere fietser gezien, die haar met minstens 200 m vooraf reed. Omdat ik een rood lint met een tinnen schelp rond mijn hals draag, neemt zij me niet voor een struikrover of een strandjutter. Zij is verwonderd en blij van op weg naar Finisterra een glimlachende man met baard te ontmoeten, ene rare die haar met verstaanbare woorden glimlachend toespreekt, een soigneur die haar een blikje frisdrank schenkt. Zij schuimt, hijgt, is bezig met hoesten, en is de ineenstorting nabij. - Wie is die sadist die jou hier zo afpeigert ? , sprak ik haar toe. - Ik ben al dertig jaren met hem getrouwd ! , antwoordt zij. - Blijf maar even rusten ! , zeg ik haar. Met mijn Seatje zal ik hem inhalen, aan zijn koersbroek vasthouden, en hem in naam van Santiago verplichten te stoppen en naar de zee te kijken tot jij rustig met normale hartslag hem kunt inhalen. Zo doe ik ook. - Stop kerel ! Ik ben van de Orde van Sint Jacob ! Ik verplicht je van hier en nu te wachten op je edele tochtgenote en levensgezellin, die met haar benen de pedalen niet meer rond krijgt ! Hij, ook op een dure Koga Miyata, ziet er inderdaad uit als een beul. Maar nu staat hij daar toch met beide voeten eindelijk kalm op de grond nabij het einde van de wereld. Ik geef hem ook frisdrank, en maak een praatje tot wanneer het vrouwtje blijmoedig komt aangereden. Dan heb ik nogmaals mijn goede daad als pelegrijn zonder pijn weer volbracht en rijd ik verder, op zoek naar de kapel van Nuestra Senora in Finibus Terrae, op de aloude Franse pelgrimsroute bekend als la Chapelle de Notre Dame de la Route au bout du Chemin.
Santiago de Compostela ligt niet aan de zee. De echte klassieke eindstreep van de Camino bevindt zich voorbij de grote stad van Saint Jacques. Het is een groot raadsel waarom dit zo is. Aan het eindpunt van de wereld ga ik even rustig zitten. Ik heb geen hoed en geen laarzen, geen pelgrimsstaf en geen kalebas, geen geloofsbrieven van de Benedictijnen, alhoewel mijn credencial del peregrino en mijn carnet de pélerin vol mooie stempels staan. Op mijn kop staat de speciale, in de zon afgeschoten, lichtgroene pet met lange klip vooraan en een afdak dat mijn oren en nek beschermt achteraan. Verder loop ik op afgesleten Mephisto's wandelschoenen en in een verfrommelde zomerbroek. Maar een nog nieuw T-shirt met ' all the colours of Fortis ' maakt me toch wat mooier en zo wil mijn terugkeer uit Santiago beleven.
Nabij in Finibus Terrae blijf ik een niet gechronometreerde maar wel lange en belangrijke tijd zitten. Neen , ik kan niets zeggen, en neen, ik kan niet denken, en neen, ik kan niet bidden. Voor de primer apostol martir Santiago en voor mezelf, is deze pelgrimstocht nu voorbij. Maar als laatste punt moet ik toch nog een rite volbrengen. Ik heb namelijk een klein beetje grond meegebracht uit Sinte Gitter te Landen, uit het landgoed van Pepijn de Oudere, een beetje stof waar we naar terug zullen keren , een beetje klei uit Haspengouw. Als ware het de asse van een overledene ledig ik in de wind van Galicië dit poederige goedje dat al 42 dagen in een linnen zakje stak, onderaan in de fietstas aan mijn stuur. Daarna leg ik een steen in dat nog niet lege zakje en met een wijde boog, al mijn krachten gebruikend, gooi ik dit van de rotsen af. De grond van mijn Landen valt in de woeste golven van Cabo Fisterra. Nu mag ik weer naar huis terugkeren, mijn leven is geslaagd.
Ik weet nu dat ik in het heelal minder dan een zandkorrel ben. Iedere dag en al wat nog bijkomt in mijn leven zal een geschenk zijn, een bonus die alle Goden mij toekennen. Ik verlaat de zeer heilige plaats van Keltische cultus, waar de Wisigothen arriveerden, waar volgens het Roelandslied Karel de Grote zijn lans in de grond stak om te bepalen dat onze Westerse beschaving toen tot daar kwam, verder gaan was onmogelijk, en dat de Moren en de heidenen de rest van de wereld mochten behouden. Naar de oneindige diepte waar iedere avond de zon in de zee ondergaat glijden mijn ogen. De oermensen waren vreselijk bang omdat die zon hier verdween en misschien toch niet zou weerkeren voor het nieuwe begin van de volgende dag. Langsheen de fjorden, waar eb en vloed mekaar afwisselen, waar water en land met mekaar goed omgaan, waar de vieiras en de mejillones groeien, waar vissen, chipirones, pulpo, santiaguinos, zeevogels en krabben gelukkig zijn, waar de onrust de kop en de ziel van de pelgrim verlaat, waar de terugweg begint naar een nieuw en ander leven met een propere lei, langs bossen gevormd door de eucalyptus en de den, door de dorpen, de akkers, de wijngaarden, van het sappige en groene Galicia, keer ik terug naar Santiago. Zelfs Maestro Mateo vindt van mij dat ik een toffe pelgrim ben.
Ik wandelde de hele avond en een stuk van de nacht rond in de oude straten en over de pleinen, de Plaza del Obradoiro, de Plaza de la Quintana, de Plaza de la Platerias. In een kleine bar at ik heerlijke rationes en empanadas, en omdat het daar goed was ging ik er drie uren later nogmaals eten, want een triomferende pelgrim mag na volbrachte taak zijn buik vol eten en meer dan een fles rode wijn kraken, zeker als hij nog een reserve pesetas heeft.
44. Dinsdag 22 juni 1999.
Ik word vroeg wakker in mijn bed van Nosa Casa bij Antonio Fraga-Martinez, door de wijn heb ik trouwens niet zoveel geslapen, maar ik voel me toch geweldig fit door de intense zuurstofkuur van de vorige dag en door mijn goede gezondheid en conditie van geest en lichaam. Alvorens ik mijn wagen wilde terug afleveren, had ik vervelende parkingproblemen. De Rent-a-Car Firma van Noelia Juegen-Diz vond dat ik een chauffeur met manieren was geweest, en ik beweerde van mijn kant tevreden te zijn geweest over ons deal, zodat ik in de toekomst zeker hun adres aan Belgische pelgrims zou aanbevelen. Mijn pakken en mijn fiets zijn in orde om te vertrekken, maar mijn vliegtuig vertrekt pas om 13u45. Ik wandel in de ochtend naar de overdekte markt, de Mercato nabij San Fix, waar ik een hele serranohesp en manchego kaas koop voor 10.665 pesetas. Mijn rugzak is helemaal vol. In een sportwinkel koop ik een gele regenjas om er proper uit te zien tijdens mijn terugreis. Daarna vertrek ik met veel overschot van tijd naar de vlieghaven van Labacolla op een rustige manier om niet te zweten.
Iberia telt mij 48.700 pesetas + Taxe 2000 en dat is een beetje meer dan bij de boeking in het reisagentschap. De reden is omdat vanaf 21/6 de hoogseizoenprijzen worden aangerekend. Maar op 1000 pesetas komt het nu niet meer, en ik ben blij dat mijn fiets, fietstassen, en ikzelf naar België kunnen vliegen. Op mijn rug draag ik de zware hesp die ik op de markt heb gekocht, hoe langer ik ze draag, hoe zwaarder zij wordt, het is alsof ik er mee getrouwd ben.
Alles vlot goed, en zo vliegen we weldra richting Barcelona, waar we zullen moeten overstappen, waarvoor één uur tijd. Na landing te Barcelona, verneem ik dat het tweede gedeelte Barcelona- Brussel met twee uren vertraging zal plaatsvinden. Ik loop rond, maar word slaperig, en de drukte op de vlieghaven wurgt me, ik die zolang in de open lucht aan het fietsen was. Ik zoek dan ook de gang die ik zal moeten nemen voor de vlucht naar Brussel. Ik vind die, doch hij is nog afgesperd voor de reizigers. Ik zet me pardoes daar op de grond neer, met de Spaanse hesp in mijn armen, en ik begin aan een slaapje, hopende wakker te worden wanneer de gate open gaat. Totale black out tot ik terug wakker ben en stap naar de wachtzaal voor de vertrekkers met boarding pass . Daar ga ik op een bank zitten en kijk slapering nog wat rond.
Hé, maar wie zit daar op tien meters van mij ? Kan dat waar zijn ? Ik sta op en ga zitten naast een jonge kerel . -' Goedendag, vergis ik mij of ben jij echt de wielerkampioen Jeroen Blijlevens van TVM, de man die zo snel kan sprinten ? Dat klopt, ik ben Blijlevens. Inderdaad. Sportieve handdruk. - Zeg, Jeroen, we kunnen misschien wat babbelen dan gaat de wachttijd vlugger voorbij. Jij was onlangs nog roze trui in de Giro , proficiat, ... ! . -Ja, maar ik gaf daarna wel op, en gisteren , hier in Spanje, moest ik ook al opgeven, en ik wil het binnenkort ook opgeven bij TVM. Het gaat niet goed met mij. - We zullen over iets anders praten, niet over wielrennen, ... ik weet dat als je de vriend van een profwielrenner wilt zijn, je eigenlijk nooit over koers mag praten, ...! Geloof me, ik weet veel over wielrennen, ik won zelfs de nationale Tourkwis op de radio in België, in de tijd van Rooks en Van Poppel ! Maar we gaan niet over de Tour praten . - Over wat dan wel ? Over de vrouwen ? - Neen, keurige jongens zoals wij doen dat niet. Ik ben een fietsende pelgrim , ik reed gedurende 42 dagen op de fiets van België naar Compostela, en voel me nu erg lekker, in superforme, maar ik moet wel terug naar huis, bij vrouw, dochters, hond, schoonmama, ... . - Ja, zo gaat dat , na een grote Ronde moet elke wielerheld weer naar huis ... ! - Ik kom uit Walshoutem. Daar kennen de wielerfans Jeroen Blijlevens, maar kent Jerommeke ook nog de Walhostraat van Walshoutem ? ( ... nu, bewijst Blijlevens me dat hij ook kan kwissen !) - Ja, Walshoutem, Montenaken, Trognée, Cras-Avernas, ... dat zijn zo mijn eerste reisjes naar het buitenland geweest om te gaan koersen bij de jongeren. - Te Walshoutem had je gewonnen ! De mannen van de wielerclub hebben daar nog foto's van je. Ik kan je die bezorgen, geef maar uw huidig adres en dan zal ik ze jou opsturen. - Niet nodig. Ik heb nog dozen met oude foto's , krantenknipsels en andere rommel. - Ik weet het nog, Walshoutem, bij de nieuwelingen. Ik won er de sprint. Het was mijn eerste buitenlandse overwinning. Er was daar veel volk. - De wielerclub bloeide er toen, tijdens zo'n koers voor nieuwelingen of juniors , werden alle flesjes, alle tonnen bier, alle frieten, alle braadworsten, verkocht ... Altijd veel renners , van overal ! - Daarna, is het misgelopen met Wielerclub Sint Lambertus? Maar, dit verhaal bespaar ik je. - Zeg, man, jij lijkt me een eerbaar persoon, uit Walshoutem dan nog wel, mag ik je wat vragen ? - Natuurlijk, Jeroen, ... moet ik voor jou de sprint aantrekken ? - Neen, ik moet nog enkele telefoontjes geven , en dat ging niet van op deze plaats. Ik kan ook mijn bagage niet onbeschermd achterlaten. Maar nu zag ik dat anderen via een open venster, op een terras geraakten, vanwaar zij wel telefonische contacten kunnen maken. - Natuurlijk wil ik even op je dingen letten, maar ik mag je toch vertrouwen hé. Zitten in uw reistassen geen drugs, geen epo-pilletjes ? - Neen, zo iets slik ik niet ! - De heer Blijlevens heeft verschillende telefoongesprekken en van op afstand zie ik dat het gaat over ernstige en belangrijke onderwerpen.
Opeens verschijnt een veeltalige en lieftallige juffrouw van Iberia, en mogen wij naar het vliegtuig . Blijlevens stopt met telefoneren en volgt ook. Ik heb in mijn rugzak een hele hesp, een daar verboden product, en hij heeft geen enkel verdacht spul of voedingsupplement in zijn bagage. We zitten in het vliegtuig veel te ver van mekaar om nog verder te babbelen.Te Brussel aangekomen, neem ik de trein naar Landen en een uur later ben ik weer thuis. Mijn hond besnuffelt me lang en vraagt zich af of ik wel nog zijn baasje ben die zo lang was verdwenen. Maar hij kwispelt weldra fel met zijn staart. We vertekken direct voor een lange wandeling. De rest van de avond zal de welsh-terriër steeds dicht bij me blijven.
45. Diverse sprokkelingen uit de diepe reistas van een oude pelgrim, geschreven door mij of door een andere.
Mijn eerste interesses voor Santiago groeiden toen de sneeuwklokjes uitkwamen in het voorjaar van 1983. Zij liepen door toch op dit ogenblik wanneer ik deze woorden op mijn blog breng, met stille momenten en met hevige momenten. Gedurende meer dan 27 jaren had ' het Santiago virus' me te pakken.
Op het middaguur, ergens tussen Fromista en Villalcazar de Sirga vordert een eenzame fietser. Hij is op weg naar St-Jakob in Galicië. De felle Spaanse zon staat hoog aan de blauwe hemel en de weg, afgebakend met rode, gele en paarse bloemen, slingert zich licht heuvelend tot aan de horizon. De pelgrim op twee wielen volgt het aloude spoor van de Camino, steeds rechtdoor naar het westen, naar Santiago. Zestien dagen geleden reeds verliet hij huis en goed, en vanuit Haspengouw, over de vlakten en de bergen, in alle weer, toerde hij dwars door Frankrijk en Navarra. Om zijn dorst te lessen dronk hij wijnen uit Bourgondië, Guyenne en Gascogne. Hij at gerechten uit Champagne, Baskenland en Castilliê. Hij koelde af tussen de frisse kathedraalmuren in Vezelay, Saint-Léonard, Limoges, en Périgueux. Hij groette Jeanne d'Arc, Vercingetorix, Raymond Poulidor, pastoor Joseph Massie, en de peregrino van Puenta la Reina. Hij dwaalde tussen de antieke muren van Roncesvalles, Irache en Castrogerix. Hij overschreed de Loire, de Gave, de Rio Oja en vele andere watertjes. En nu, plots, springt er voor zijn wiel een klein konijntje de weg op zodat hij stopt om het naar veiliger oorden te verjagen. Zo bracht elk ogenblik op de lange weg hem steeds nieuwe sensaties, nieuwe ervaringen op deze fantastische tocht in de richting die door de beweging van de zon wordt aangeduid bij dag en door de sterren van de melkweg bij nacht. Wilfried, bankbediende, op de leeftijd van 40 jaar gekomen, wou er eens op uittrekken om zichzelf te bezinnen en ook om mensen, natuur, kunst, geschiedenis, en godsdienst te bestuderen. Daarom nam hij zijn fiets en vertrok. Vroeger zijn zovelen op weg gegaan. Met duizenden, met miljoenen, zijn in de middeleeuwen de bedevaarders naar Compostela vertrokken, alleen of in groep, maanden stappend in zon, regen, sneeuw, biddend en zingend, met brede hoed op het hoofd, met staf en knapzak, met een brede mantel getooid, met de Sint-Jakobschelp. Zij gingen zo ver en wisten dat zij misschien nooit zouden terugkeren wegens de gevaren, omdat hun geloof sterk was, om vergeving van hun zonden en misdaden te bekomen bij goddelijke en burgerlijke rechtbanken, om het avontuur te beleven, om hun grauwe leven te ontvluchten, om geluk en fortuin van geest en lichaam te bekomen. Gedurende ruim duizend jaren vloeide er een mensenstroom door Frankrijk en door het Noorden van Spanje, en wie vandaag nog op ontdekkingstocht gaat langs de pelgrimsroute zal met verbazing worden gadegeslagen. Het verleden zal herrijzen voor wie echt zijn stappen plaatst in het spoor van de voetgangers van God, zoals de pelgrims werden genoemd. De eenzame fietser op zoek naar Villalcazar de Sirga, waar Pablo Perez-Payo de beroemde mesonero voor een onvergetelijk onthaal zorgt, is dan ook nooit alleen. Gisteren, vandaag, en morgen, verder naar Astorga, El Cebreiro, Puertomarin ! Tranen van ontroering op de Monte del Gozo, verstomming bij het aanschouwen van de wondermooie gebouwen van de stad Santiago, ervaringen waarvan niemand ooit nog los kan ! Reeds in 1130 , in een zeer oude reisgids beschreef Aymeri Picaud de stad Santiago de Compostela als de voortreffelijkste en gelukkigste van alle Spaanse steden. Na een ontdekkingsreis en na een grondige studie over Compostela stelt zich de vraag : Sint Jacob, U die zoveel eer werd aangedaan door onze voorouders, waarom zijn we U vergeten ?
Par milliers, par millions, la besace à l'épaule et le bourdon au poing, ils quittaient les cités, les chateaux, les villages, et prenaient le chemin de Compostelle. Gens de toutes sortes et tous pays ils partaient le coeur brûlant, faire leur salut au bout des terres d'Occident , là où la mer un jour avait livré le corps de l'apôtre Jacques.
L'essentiel, vous ne savez pas le dire. Parfois, immobile dans votre lit, les yeux grands ouverts sur la nuit il vous semble encore marcher, comme ces chiens endormis devant l'âtre et qui font en rêvant le simulacre de poursuivre quelque gibier superbe. A ces moments-là quand le chemin vous reprend dans sa houle, quelque chose vous étreint le coeur .
En camino de Santiago iba una alma peregrina una noche tan oscura que ni una estrella lucia ; por donde el alma paseba le tierra se estremacia .
Na Aymeri Picaud, na Herman Künig von Vach, na Barret en Gurgand, na Wilfried Wijn, ... kwam Renaat Grandry , en zijn boekje zou ingepakt moeten worden in plastiek en alumiumfolie, en ergens worden ingemetseld in een schoon Jakobsoord opdat in de XXVIste eeuw het zeker nog zou worden gelezen.
Desde los Pirineos hasta Compostela, la via jacobea recorre el norte peninsular por la senda que trazaron los peregrinos medievales, llegados de todos los rincones de Europa. Historia y magia, arte y turismo, fe y deporte se dan la mano en un viaje que mantiene su atractivo desde hace once siglos.
Vous nous voyez marcher sur cette route droite tout poudrés , tout crottés, la pluie entre les dents sur ce large éventail ouvert à tous les vents la route nationale est notre porte étroite.
Les mille et mille pas qui mènent à Compostelle, humbles fatigues, fringales indicibles, blessures sans gloire, le salut de l'âme est au bout de tout cela.
C'est dans un pays d'Europe riche et cultivé, mais sujet aux climats variables, qu'un jeu de tennis miniature avait fait son apparition L'histoire de ce jeu qui deviendrait un sport, est intéressante et unique. Car c'est comme si toute une civilisation avait pu disparaïtre dans l'oubli. Le XIXe siècle et la Grande Guerre devraient être oubliés selon d'éminents penseurs de 1922. Toutefois pour faire oublier un bon moyen serait de se retrouver dans ces clubs sportifs qui avaient existé auprès d'une fédération nationale qu'il fallait réorganiser et sortir de l'anonymat. Quand tout semblait perdu dans l'oubli les anciens pongistes virent le miracle de la renaissance de leur art.
Fred Perry le superchampion élégant
Les gentlemen en action vers 1925.
RESUME RAPIDE ET DATES IMPORTANTES :
1880s
Le tennis sur gazon joué sur la table de cuisine.
1890s
Diverses inventions enregistrées en Angleterre et USA font arriver sur les marchés des valises de jeu complets qui sont appelées Gossima et autres, et des modes d'emploi copiés sur le tennis.
1900
Introduction des balles creuses en celluloid qui remplacent les balles fabriquées en autres matières. Le bond de la nouvelle balle est meilleur et le succès du jeu augmente énormément.
1901
Débuts de la Table Tennis Association (TTA) et de la Ping Pong Association (PPA), qui se regroupent en 1903.Publication des règles. Transfert en Chine de ce jeu pratiqué dans les familles anglaises qui sont là-bas pour des raisons commerciales, politiques, militaires, culturelles ou religieuses.
1904
Le Ping Pong est à la mode. Toute la City de Londres devient folle pour ce nouveau sport. Existence et naissances de centres localisés en Europe Centrale. La flamme s'éteint cependant et la guerre vient.
1922
Nouveau départ en Europe, avec d'autres règles pour ce jeu. Standardisation du matériel et des règlements en Angleterre.
1926
Débuts de la International Table Tennis Federation (ITTF) à Berlin. Organisation des Premiers Championnats du Monde à Londres. Standardisation étendue à tous les pays. Ivor Montagu .
1920s 1950s
Période classique dominée par les Européens. Palettes dures.
1926 1931
Maria Mednyanszky superchampionne. Cette Hongroise gagne 18 médailles d'or.
1930 1935
Victor Barna. Juif hongrois gagne tout et est l'équipier de Miklos Szabados en doubles. Pour l'illustre Barna 22 médailles d'or.
1936
Dixième Championnats du Monde à Praag. Les défenseurs allongent trop les rencontres, jusque 2 heures pour un seul point. La hauteur du filet sera diminuée en faveur des attaquants.
1939
L'Amérique du Sud arrive et fait la première Association Continentale. Les World Championships ont lieu au Caire en Afrique.
1950 1955
Angelica Rozeanu-Adelstein , la juive roumaine devient championne du monde pendant six années. Après elle pendant les 55 années suivantes ce titre ira en Asie où le pingpong et la population grandissent fort.Johnny Leach est un remarquable champion qui fait honneur à l'Angleterre.
1950s 1970s
La période des palettes avec les recouvrements d'éponge et de mousse qui voit gagner ceux qui mettent des effets et de la vitesse sur les balles. Changement dans les palettes.
1952
Lors des World Championships à Bombay ( India) l'Asie prouve ce qu'elle sait faire, et le Japan vient avec son champion Hiroji Satoh qui utilise une palette avec laquelle il ridiculise la concurrence. Naissance de la Fédération Continentale d'Asie et d'un tournoi désormais important : les Championnats d'Asie .
1953
Arrivée de la Chine Populaire qui participe pour la première fois .
1954-56
Ichiro Ogimura confirme la dominance Japonaise, l'importance du matériel et de l'entraînement physique.
1956
Tomie Okada-Okawa est la première femme d'Asie à devenir championne du monde. Elle stoppe le règne des reines d'Europe.
1957
Vu la grande participation les World Championships seront organisés seulement tous les deux ans, ainsi les nations pauvres pourront participer.
1958
Première organisation de European Championships, à Budapest, où l'Union Soviétique participe aussi aprés la révolution hongroise.
1959
Rong Guotuan devient immortel en Chine. C'est le premier champion du monde chinois reconnu par tous dans l'histoire de l'humanité. Des règles précises pour les palettes sont adoptées.
1962
Les Championnat du Continent Africain pour la première fois à Alexandrie en Egypte. Le Chinois Chuang Tse Tung est devenu l'empereur du pingpang qiu.
1967
Ivor Montagu termine son dernier mandat de President ITTF.
1971
A Singapore le tennis de table est au programme des premiers Commonwealth Games. Ping Pong Diplomacy : l'équipe de pingpong des Etats-Unis joue des matches amicaux en Chine. Jamais si peu de gens on fait tant pour la Paix et pour leur pays. Zhou Enlai déclare la porte ouverte pour les relations entre les peuples de la Chine et des Etats-Unis.
1971
Le jeune Stellan Bengtsson devient champion du monde. C'est le début de la grande présence de la Suéde dans le tennis de table, qui va durer près de trente années avec de nombreux champions dont surtout Jan-Ove Waldner.
1973
Sport Universitaire. Championnats Mondiaux à Hanovre, Allemagne.
1977
Le International Olympic Committee ouvre la porte au tennis de table, reconnu comme sport international important.
1979
A Stoke Mandeville en Angleterre les pongistes handicapés en chaises roulantes jouent pour la première fois pour un titre Européen.
1980
Première Coupe du Monde à Hong Kong .
1981
A Novi Sad, alors Yougoslavie, la Chine gagne les 7 titres mondiaux mis en jeu. Lors de la 84e assemblée de la IOC le tennis de table est ajouté au programme des Jeux Olympiques .
1982
Gotebourg, Suède , les véterans jouent aussi leur championnat du monde, et à Stoke Mandeville, England, les moins valides ont leurs compétitions.
1985
Den Haag en Hollande organise des Mondiaux pour Juniors.
1988- 2010
Temps Modernes & Olympiques (Domination totale de la Chine) .
1988
Olympic Games à Seoul, South Korea, présence des joueurs de pingpong .
1992
Jan-Ove Waldner devient champion olympique. Les sponsors font de lui un homme très riche. Le petit Belge Jean-Michel Saive réalise de nombreux exploits et devient un des très grands dans son sport, comme le Français Jean-Philippe Gatien.
1995
Championnats du Monde à Tianjin, Chine. Triomphe total pour le pays visité qui gagne à nouveau les sept médailles d'or. En dames Deng Yaping est la championne de la décennie.
1996
Débuts du ITTF Pro Tour, qui prévoit des compétitions partout sur la planète. Mondialisation. Sponsoring.
2000
Après les Jeux de Sydney, décision importante : pour plaire aux téléspectateurs les balles de pingpong seront un peu plus grosses et plus lourdes.
2001
Nouveau changement. Les sets se joueront jusqu'à 11 points, pour plus de spectacle à la télévision et pour les sponsors. A Osaka, Japon, la Chine gagne à nouveau tout, malgré les changements. Wang Nan est au changement de siécle la grande championne.
2002
Les Juniors et les Cadets vont avoir leurs compétitions internationales ( ITTF World Junior Circuit) et World Cadet Challenge (continental teams competitions).
2003
Premiers ITTF World Junior Championships à Santiago de Chili. Le championnat du monde par équipes nationales est séparé des compétitions individuelles et doubles. Après un combat individuel terrible l'Autrichien Werner Schlager devient champion du monde prouvant que les Chinois peuvent être battus.
2004
Aux Jeux Olympiques d'Athène le Tennis de Table prouve qu'il est le cinquième sport à la télévision, d'après l'audience des spectateurs.
2005
World Championships à Shanghai, Chine. Les cinq médailles vont à la forte Chine emmenée par Wang Liqin et Mlle Zhang Yining.
2006
World Championships Bremen, Allemagne. Nombreuse participation en interpays. La Chine domine en Messieurs et en Dames.
2007
World Championships Zagreb, Croatie. Tout pour la Chine encore. Simples. Doubles. Double-Mixte. Universiade à Bangkok, Thailande, présence des pongistes. Internet multiplie l'info sur ce sport.
2008
Les équipes nationales de Chine championnes du monde. La Chine gagne tout à ses Olympiques de Pékin.
2010
Miracle à Moscou : Les dames de Singapore battent la Chine ! Le tennis de table présent aux Premiers Youth Olympic Games à Singapore avec un qualifié belge Emilien Van Rossome.
UN HOMME EXTRAORDINAIRE.
Ivor G.S. MONTAGU, né le 23 avril 1904 à Kensington près de Londres, était le troisième fils de Lord Louis Samuel Montagu et de Lady Gladys Swaythling, des personnes très riches, des libéraux convaincus et des juifs du plus haut milieu. Après avoir tenté le Cricket et le Tennis au Royal College of Science de Westminster, Ivor Montagu découvre avec beaucoup de passion le tennis de table au Kings College de Cambridge. Il y étudie la zoologie et les langues, et à l'âge de 17 ans déjà il est sélectionné pour le célèbre match triangulaire entre Oxford, Cambridge et Paris. C'est un grand voyageur. Dans le cadre de ses études de zoologie il s'en va étudier les rats et les lapins en Arménie, et les chameaux en Mongolie. Il parle, écrit et traduit en anglais, français, allemand et russe. En 1922 le jeune Ivor Montagu est élu par ses pairs président de la Fédération Anglaise de Tennis de Table et il se met à la tête de quelques gentlemen très entrepreneurs qui avec l'aide du journal des boulevards The Daily Mirror vont organiser un tournoi de pingpong disputé à Londres dans 40 salles pour 40.000 joueurs. Avec cet évènement, qui avait bien secoué la City d'après guerre, le tennis de table, jadis si populaire vers 1904, remonte vers le soleil en quelques jours en cette année 1923 qui avait fait connaître l'organisateur Montagu, un jeune capable de faire bouger les foules vers un but noble. Toutefois si Montagu joue bien son rôle en Angleterre de 1921 à 1925, et qu'il sera à juste titre élu premier président de la fédération internationale de tennis de table en 1926, ce n'est pas à lui qui revient le mérite sur le plan international. Le rôle des pongistes allemands et des champions juifs habitant dans plusieurs pays est important en profondeur vers 1930, mais vu sa présence interminable Ivor Montagu sera un grand leader, le Fidel Castro du ping pourrait on dire.
La famille de Montagu avait donné le capital nécessaire pour organiser le premier Championnat du Monde à Londres. C'est pourquoi d'ailleurs qu'en 2010 c'est toujours la Coupe Swaythling ( nom de famille de la maman d'Ivor) qui est remise à l'équipe nationale championne du monde. Mais peu après Ivor Montagu tourne le dos à sa famille pour ne pas que tous continuent à dire qu'il est un 'fils à papa' pour qui tout est facile. Il marie en secret la typiste Eileen Hellstern qui est pauvre, mais magnifique et incomparable, et du coup il devient prolétaire et il refuse d'être millionnaire. Ivor Montagu va réussir tout seul dans la vie, car il avait des grandes qualités d'orateur, de diplomate, d'organisateur. En plus, il était polyvalent et avait au moins cinq passions : 1. Eileen 'Hell' Montagu qui sera toujours derrière lui et ce jusqu'au début de novembre 1984. Car c'est exactement 26 ans que le président élu en 1926 avait quitté ce monde quatre jours seulement après son épouse chérie. 2. Le tennis de table qu'il a développé pendant plus de 40 ans, augmentant le nombre d'affiliés des 9 pays au départ jusqu'aux 160 pays de 1967. 3. La culture générale, le journalisme et la zoologie. 4. Le cinéma. Il a vraiment tout fait dans ce domaine dès les grandes heures des films muets. Il a été proche de Eisenstein, Chaplin, Hitchcock, Balcon, et était connu dans les milieux du cinéma en Grande-Bretagne, Russie, Allemagne, et à Hollywood. 5. La politique. Après un voyage en Russie révolutionnaire il devient homme de gauche pacifiste, socialiste et ensuite communiste. Il y a de fortes chances que sous le code 'intelligentia' il aurait été vers 1942 un espion des Soviets, amis des Anglais pendant la seconde guerre mondiale. Il a fait plus pour la paix que beaucoup de politiciens célèbres, comme directeur de la London Film Society, et en oeuvrant aussi longtemps et aussi bien pour le TABLE TENNIS un sport pour tous, pour tout âge et pour toute la vie, qui compte des pratiquants dévoués et passionnés sur tous les continents.
1926 - 1939
Les grands joueurs et joueuses qui avaient marqué les Championnats du Monde de Tennis de Table pendant le periode des hard bats, les palettes à picots ordinaires et les planches dures.
MESSIEURS :
LONDRES 1926 : Hongrie: Roland Jacobi, Zoltan Mechlovitz, Daniel Pecsi, Bela Kehrling, + Maria Mednyansky Autriche: Paul Flussman,Munio Pillinger + Fanchette Flam Wales: + Doris Evans-Gubbins
STOCKHOLM 1928: Hongrie: Zoltan Mechlovitz, Lazlo Bellak, Daniel Pecsi, Sandor Glancz, Roland Jacobi,+Maria Mednyansky Autriche: Alfred Liebster, Robert Thum, Paul Flussman, + Fanchette Flamm Angleterre : Fred Perry, + Winifred Land + Joan Ingram Allemagne : + Erika Metzger
BUDAPEST 1929 : Hongrie: Zoltan Mechlovitz, Viktor Barna, Sandor Glancz, Istvan Kelen, Miklos Szabados, Lazlo Bellak, Gyorgy Szegedi + Maria Mednyansky + Anna Sipos + Magda Gal Angleterre: Fred Perry, Charles Bull, Adrian Haydon Autriche: Robert Thum, Albert Liebster, Paul Flussman + Trude Wildam Allemagne: + Erika Metzger + Maria Rüster
BERLIN 1930: Hongrie: Viktor Barna, Lazlo Bellak, Lajos-Leopold David, Istvan Kelen, Miklos Szabados+ Maria Mednyansky + Anna Sipos Autriche: Alfred Liebster, Robert Thum Suéde : Folke Pettersson
BUDAPEST 1931 : Hongrie: Viktor Barna, Lazlo Bellak, Lajos-Leopold David, Istvan Kelen, Miklos Szabados+ Maria Mednyansky+ Anna Sipos Allemagne : Nikita Magjoroglou
PRAGUE 1932 : Czechoslovaquie: Stanislas Kolar, Jindrich Lauterbach, Istvan Malecek, Bedrich Nikodem, Michal Grobauer + Anna Braunsova + Marie Smidova-Masakova Hongrie: Viktor Barna, Miklos Szabados, Lazlo Bellak, Sandor Glancz,Istvan Boros + Anna Sipos
BADEN - VIENNE 1933: Hongrie: Viktor Barna, Istvan Boros, Lajos-Leopold David, Istvan Kelen, Sandor Glancz + Anna Sipos + Magda Gall + Emiline Racz Czechoslovaquie: Stanislav Kolar Angleterre: Adrian Haydon
PARIS 1934 : Hongrie: Viktor Barna, Lazlo Bellak, Lajos-Leopold David, Tibor Hazi,Miklos Szabados,Sandor Glancz, Bela Nyitrai + Anna Sipos + Magda Gal + Maria Mednyansky Allemagne: +Anita Felguth-Denker + Astrid Horn H.K., Angleterre : + Dora Emdin Czechoslovaquie: + Marie Kettnerova
WEMBLEY LONDRES 1935 : Hongrie: Viktor Barna, Lazlo Bellak, Lajos-Leopold David, Tibor Hazi, Miklos Szabados + Anna Sipos + Maria Mednyanski + Magda Gal Czechoslovaquie: Stanislav Kolar, Karel Svoboda, Bohumil Vana, Miroslav Hamr + Marie Kettnerova + Marie Smidova-Masakova Autriche: Alfred Liebster, Erwin Kohn Angleterre: Adrian Haydon France: + Marcelle Delacour
PRAGUE 1936 : Autriche: Richard Bergmann,Helmut Goebel, Erwin Kohn, Hans Hartinger, Alfred Liebster Czechoslovaquie: Stanislav Kolar, Miroslav Hamr + Gertrude Kleinova + Marie Smidova Roumanie: Farkas Paneth, Marun Goldberger USA: James McClure, Robert Blattner + Ruth Aarons-Hughes+ Jessie Purves Pologne: Alojzy Ehrlich Hongrie: Ferenc Soos
BADEN-BADEN 1937: USA: Abe Berenbaum, Robert Blattner, James McClure, Sol Schiff + Ruth Aarons + Emily Fuller Autriche: Richard Bergmann, Helmut Goebel + Trudi Pritzi Czechoslovaquie: Bohumil Vana, Stanislav Kolar, Adolf Slar, Frantisek Hanec+ Vera Votrubcova Pologne: Alojzy Ehrlich Allemagne: + Astrid Horn-H.K. Roumanie: + Angelica Rozeanu-Adelstein Angleterre: +Wendy Woodhead+ Doris Jordan + Margaret Knott-Osborne Hongrie: Ferenc Soos
LONDRES 1938 : Hongrie: Viktor Barna, Lazlo Bellak, Erno Foldi,Tibor Hazi, Ferenc Soos, Czechoslaquie: Bohumil Vana + Vera Votrubcova+ Maria Kettnerova + Vlasta Pokorna-Depretisova USA: James Mc Clure, Sol Schiff + Betty Henry Autriche: Richard Bergmann, Helmut Goebel + Trudi Pritzi Angleterre: Hyman Lurie, Jeffrey Hyde + Wendy Woodhead + Doris Jordan + Margaret Knott-Osborne
LE CAIRE 1939: Czechoslovaquie: Miroslav Hamr,Vaclav Tereba, Bohumil Vana, R.Karlecak +Vlasta Pokorna-Deprisova+ Vera Votrubcova Autriche: Richard Bergmann + Trudi Pritzi Roumanie: + Angelica Rozeanu-Adelstein Egypte : + Helmy Mansour + Samcha Naitri Pologne: Alojzy Ehrlich France: Michel Haguenauer, Raoul Bedoc Yougslavie: Zoarko Dolinar, Tibor Harangozo, Max Marinko
Dans l'essentiel le jeu n'a jamais beaucoup changé depuis ses débuts, mais au fil des années il est devenu plus rapide, plus subtil et plus exigeant. A cela il faut ajouter l'augmentation continuelle du nombre de pratiquants. Ainsi de décennie en décennie les meilleurs de ce sport devenaient des champions exceptionnels qui sont passé de l'amateurisme au professionalisme, des sportifs possédant le plus haut degré de capacité physique et de concentration mentale qui ne peut être atteint que par un entrainement ardu afin de développer les talents naturels.
L'intérêt constant de la féderation internationale ITTF a toujours été d'assurer que le pingpong ( un mot connu dans toutes les langues existantes) reste un combat d'habilité humaine et que les développements technologiques qui apportent un nouveau facteur au jeu ne donnent pas un avantage trop grand et trop permanent aux joueurs qui en font usage les premiers. Ainsi les spécifications sur l'équipement comme celles relatives à la surface de la palette sont soigneusement formulées après de nombreuses considérations, et tout changement dans les règles de ce sport sera seulement mis en application après un vote démocratique lors d'assemblées générales .
Leon. In dit klooster zijn er duidelijke voorschriften. Niemand mag eerder buiten dan 6u00 en iedereen moet de slaapzaal verlaten hebben om 8u00. Ik was daar tussen Hollanders doch s' avonds waren zij te moe en 's ochtends veel te gehaast om kennis te maken en te praten. Op weg door Leon kom ik een fietser uit Fléron nabij Luik tegen. Ik vertel dat ik in zijn gemeente harde matchen pingpong had gespeeld met de tijdsregel, ondermeer tegen Louis Joyeux. De wereld is klein. Die fietser kende die Louis vrij goed. Ik telefoneer naar huis waar alles flink wordt gerund door mijn Sonja. Terug op het plein aan San Marcos neem ik enkele foto's. De Luikenaar is daar ook nog, want hij blijft het hele weekend te Leon en krijgt daar zelfs bezoek. Ik raad hem aan van binnen te gaan in de prachtige Parador en hij doet dat.
Ik bezoek El Virgen del Camino en kan daar voor een 'barato' prijs van 495 pesetas Zumo, café grande con leche, y dos boccadilos eten. San Miguel del Camino. San Martin del Camino. Hospital de Orbigo. Het is warm en ik ga schuilen in een albergue waar ik een koele cola met gin drink, in afwachting van mijn middageten. Ik neem al mijn tijd, schrijf een brief, en wacht want op de zinderende weg is het verschrikkelijk moeilijk, zeker met die lome benen van mij.
Astorga. Er loopt daar een wielerwedstrijd van lagere categorie. Ik blijf een tijdje kijken. Daarna ga ik op zoek naar een stempel voor mijn pelgrimsboekje. In de refugio van Astorga zie ik de mountainbikers weer, maar nu is er ook een sportieve jonge dame bij, met prachtige benen. Zij is een Madrileense.
Bij het verlaten van die stad vlam ik niet verder op de grote steenweg zoals de vele te snelle sportievelingen dat doen op hun koersfietsen. Ik rijd niet naar de grote stier, publiciteitsbord hoog op de heuvel, maar ik neem naar links waar de voetgangers in het zweet en met pijnlijke voeten hun zielezaligheid verdienen op de Camino. Aan het eerste café in deze richting, ga ik eerst van een pintje genieten en vertrek wat later met pijnlijke kuiten. De wind waait nu tegen en het is bergop. Slecht en ongelijk is het wegdek, bijna mals door de warmte. Ik zie het helemaal niet zitten om de Pantani uit te hangen. Maar, mijn redding werd door de Apostel Jacob al voorzien want te Murias de Recilvaldo wacht een kleine refugio op mij. Ik kom daar op een kamer met een Oostenrijker. Wat verder is er het Restaurant San Antonio. De baas is daar helemaal zot van de Camino,en vraagt me uit. Door mijn kleine kennis van 't Spaans en omdat andere mensen er ook komen tafelen vlot onze communicatie echter niet.
35. Zondag, 13 juni.
Met sterke ambitie begin ik als ' flandrien' deze hoogdag . Er komt nu een groots parcours over de Puerto de la Cruz y Puerto de Manjarin. De weg is nieuw aangelegd, met drie evenwijdige camino's voorzien voor voetgangers en lopers, fietsers en paarden, auto's en vrachtwagens. Stop in Bar Cowboy, omwille van de leuke naam, en voor een goed hapje en een natje. Rabanal del Camino . De mooie Refugio van Saint James is op dat uur 'closed' . Spijtig ! Daar is hij dan weer, die Schot die ik te Fromista verliet. Tom Huxtable is the name and not Angus MacDonald nor Stewart Obree. Hij duwt een veel te groot verzet en kan niet ' en danseuse' klimmen omdat zijn bagage slecht is verdeeld over zijn oude koersfiets, met alle gewicht in èèn zak op het achterwiel !
Tevens haal ik daar in die klim een rare kerel in. Hij trekt een speciaal karretje met al zijn spullen en vordert aan hoog tempo. Maar dan plots stopt hij na de volgende bocht, en stilstaand begint hij, met d'ogen toe en kloppend hart, te bidden. Hij heeft geen interesse voor het landschap noch voor mij. Hij is mager, behaard, draagt een monnikspij en sandalen voor zijn blote voeten. Deze boeteling gaat snel naar omhoog en merkwaardig is zijn uithoudingsvermogen.
Foncebadon. Bijna verlaten, stenen en muren, loslopende honden zonder meester, spookdorp, maar toch kom ik daar niet alleen want er is daar nog een andere sterveling, een pelgrim die reeds terugkomt van Santiago. Hij mag bergaf rijden, naar het Oosten zonder tegen de anderen te botsen. De man is stratenmaker van beroep. Hij rijdt op een koersfiets, met een kleine rugzak, en vele jaren achter elkaar heeft hij al Biarritz-Santiago-Biarritz gereden. Daarvoor had hij telkens 9 dagen nodig, want hij rijdt 200 km per dag 'sur le chemin de St-Jacques' , en daartussen één volle dag verblijft hij in en rond de Kathedraal van Santiago. Boven aan het kruis, aan de hoop stenen waar een steentje kan worden bijgedragen, ontmoet ik een man die Nederlands praat, een automobolist. Hij legt me uit dat het vroegere antieke Cruz de Ferro één maand eerder werd gestolen en vervangen door een ander smaakloos exemplaar . Ik maak reeds wat vaart voorbij deze col, en kom aan El Refugio de LosTempelarios, geschikte stopplaats voor een glas wijn. Er wordt daar een vuur aangelegd voor een spoedig beginnende barbecue. Ik loop er wat rond. Merkwaardige plaats ! Merkwaardige mensen ! Maar ik moet verder op de lange weg, ook al ligt het vlees al boven de hitte van het vuur, maar dat was misschien wel een verkeerde beslissing.
Wat verder haal ik 'downhill' terug Mister Thomas Huxtable in. Hij is gevallen , zonder erg volgens zijn bewering van dappere routier, maar ik geef hem toch maar mijn flesje 90% alcool, straffer dan bruine whisky uit Aberdeen, om te ontsmetten en met een paar zelfklevende plaasters verzorg ik zijn wondjes. Zijn fiets is te licht en zijn bagage te zwaar, dat maakt zijn tweewieler nogal weinig stabiel is in de afzink van zo'n puerto. Hij is bang en wil daarom de Manjarin te voet afdalen. Dat doe ik dan ook maar in zijn gezelschap, nadat ik mijn Mephisto wandelschoenen heb aangetrokken.
We arriveren, een kwartier of wat langer later, aan de frisse Fuente de la Truche, waar we ons goed wassen, en dan nog wat verder komen wij te El Acebo, waar we gaan middagmalen in het restaurant Meson Oasis del Bierzo. Menu du Jour, aanbevolen door de waardin, regionale specialiteit van het schaap, met dessert-ijskreem, en dat kost voor twee 2800 pesetas.
We stoppen aan het monument voor de dode Duitse fietser te Molinaseca, en samenwerkend Haspengouw-Schotland bereikt Ponferrada, Cacabellos, en uiteindelijk Villafranca del Bierzo. Mijn plan om daar te gaan slapen in de Parador op deze zondag wordt gretig aanvaard door Huxtable, die er als 60-plusser en lid van Saint James 35% reductie krijgt. Wij nemen, op onze kamer met twee grote bedden, allebei na mekaar een bad en ik doe een slaapje terwijl den Thomas zijn bagage anders inricht. In de Spaanse avond gaan we wandelen doorheen Villafranca , de zeer belangrijke halte op de Camino de Santiago.
Ondertussen heeft Huxtable me bekend dat hij weinig had getraind, niet op de gepaste fiets reed, en vooral dat hij bijna niets had gegeten sedert hij te Santander met de boot was aangekomen. Hij was in die Puerto de Manjarin gewoon, door afkoeling en tekort aan suiker, in zwijm gevallen. Dat moet 'de knock-out klop' van de man met de hamer geweest zijn die een nochthans taaie pelgrim te grazen had genomen. Ik zag maar een oplossing voor hem, we moesten terug nog meer gaan eten, wat voor mij geen probleem was, noch financieel noch op gebied van eetlust en hongergevoel . We gingen dus op het plein van Villafranca del Bierzo pannekoeken eten met slagroom, een halve suikerpot, en tassen tea. Goed gesprek. Twee niet-Spaanse vrouwen waren voortdurend naar mij aan het kijken. Ik vroeg me af waarom. Huxtable bleef maar zagen en zagen over de zalmen van Dumfriesshire, terwijl er bij mij thuis in onze Molenbeek maar magere stekelbaarsjes zitten.
36. Monday June the 14th .
Huxtable was zo blij met mij als compagnon, hij noemde mezelf zijn redder, dat hij zelfs die avond me vertelde waarom hij aan het pelgrimeren was, en aan het afzien was op zijn verdomde bicycle. Zijn fiets was een Raleigh met Dunlop banden en dat is toch geen belachelijk speelgoed, eerlijk gezegd. Hij had veel zorgen om zijn zoon van 29 jaar die verslaafd was aan drugs, en strafbare feiten had gepleegd. Als gepensioneerde militair, ex-mekanieker bij de Royal Air Forces, had hij gehoopt op een aangenamer oude dag. Maar alles liep verkeerd. Op een dag kreeg hij van iemand de raad om te gaan fietsen op de pelgrimsroute in Spanje, en te vragen aan Saint James of hij niet die zoon terug op een beter pad zou kunnen brengen.Maar zelfs ook die nacht ging het verkeerd met de nog gelovige Thomas Huxtable.
04.u00 . Met mijn zuiver geweten, mijn goed hart en goede longen, slaap ik lekker in de schone Parador van Villafranca del Bierzo en ik word wakker door lawaai in de badkamer. Ik zie dat de lakens van mijn gebuurs bed zijn weggenomen. Ik ga in de badkamer en zie dat Huxtable zijn lakens aan het wassen is. Wat een kerel is dat .... ? Hij is doodziek en hij heeft tijdens de nacht diarree gehad. Tijdens zijn slaap heeft hij het in zijn bedde gedaan en op zichzelf gedaan. Wat een stank ! De zestiger is bijna aan het huilen door al zijn miserie. Uit schaamte wil hij zo vlug mogelijk stiekem de propere Parador verlaten, vermits wij bij inschrijving toch al hadden betaald, om op de fiets te zijn waarvan vlug kan af worden gesprongen om het snel en zonder schade in de natuur te doen, indien terug nodig.
Moet ik je misschien een voor jou te lange koerstrui geven, als tartan, zodat je met je bloot Schots gat op je Brooks kan verder fietsen naar Saint James , vraag ik hem, maar in zijn ogen lees ik dan ellende, erger nog als ware hij de doelman van de Rangers die met 0/6 tegen de Celtics verloren hadden. Ik smijt zijn lakens op een hoopje in een hoek van de badkamer , en ik duw de Schot onder de douche. Slaap verder in mijn bed tussen andere lakens, ik neem wel mijn slaapzak en zal op het tussenverdiep in de sofa verder slapen. Ik open groot het raam van onze kamer en vertrek naar het stijlvol salon buiten de bezoedelde ruimte. Daar probeer ik nog te slapen, maar dat is niet mogelijk. Om pen en papier te halen ga ik wat later terug naar onze kamer. Huxtable heeft alles opgeruimd en slaapt als Gulliver in het land van nowhere. De Slag van Culloden was voorbij.
Vermits ik te Puente de Orbigo al geschreven had naar mijn liefste schatten, schrijf ik nu nog een brief naar huis voor mijn trouwste vriend Louka de welsh-terriër, die zo vaak kakt in mijn gezelschap tijdens onze wandelingen in de Pepijnstad.
7u00. Proper en aangekleed loop ik naar beneden. Aan de receptie is er een man die goed Frans spreekt, vermits we op de ' Camino Frances' vertoeven is dat niet uitzonderlijk, en problemen als die van Huxtable zijn er bijna wekelijks in deze parador. Mijn fietstassen zijn reeds gereed om terug op mijn Olive Green te worden gemonteerd, maar ik leg ze in de zon buiten waar ik ze kan zien doorheen de grote vensters. Voor het ontbijt zijn er twee mogelijkheden, ofwel zonder meer te betalen een klein buffet in zaal B ofwel de grote mogelijkheid in zaal A , waarvoor 1200 pesetas moet bijbetaald omdat het daar prinselijk is ' pour les grands d'Espagne' , les conquistadores, de voetballers van Real Madrid of voor Mick Jagger die hier al logeerden, pour Miguel Indurain et Don Quichotte, en dat is dan ook voor mij omdat ik later op de dag de Pedrafita do Cebreiro en de Alto do Poio zal beklimmen.
De man van de receptie komt me aan tafel opzoeken. Ik dacht dat hij mij zou berispen omdat ik al vier maal naar het groot buffet was gegaan met Pantagruelske neigingen, maar ' o contrario' hij feliciteert mij omdat ik zoveel eer doe aan wat de keuken die ochtend had voorzien . Hij stelt mij gerust wat betreft Huxtable. Die dronk thee met citroen en honing en de geheime remedie van dit huis, en die koppige Schot aanvaardde van in zijn bed te blijven liggen tot 14u00. Ofwel zou hij dan kunnen vertrekken ofwel zou dan een dokter worden geroepen. Ikzelf kon dus gerust verder rijden, en mijn kameraad wilde dat ook, en el Camino de Santiago.
Na deze fantastische desayuno begin ik langzaam aan de hellingen die me naar de Cebreiro zullen brengen, het hoogste punt op de oude Franse pelgrimsroute, een klim van 17,7 km tegen een gemiddelde van 4 % die stijgt van 600 m naar 1300 m. Met gezwollen buik gaat dat helemaal niet. Ik stop dan maar vlug en ga een cola met gin drinken, hetgeen de werking van mijn maag bevordert. Ik weeg dertig pond meer dan in 1984 toen ik met veel allure hier had geklommen en toen ik zelfs, met pak en zak, lang het wiel van klimgeiten zonder ballast kon volgen. Het gaat nu slecht, maar wat een heerlijke dag ... . Daarom steek ik mijn voeten weer in mijn Mephisto's en ik stap rustig urenlang verder door het inferno van de O'Cebreiro, genietend van de prachtige omgeving. Het verwondert mij dat er slechts weinige snelfietsers mij voorbijrijden op deze weg voor auto's. Dat wil zeggen dat er veel zijn die een andere route volgden, de Cebreiroweg van vroeger die langer is en met veel kronkelingen. Zij hebben betere wegkaarten en ik rijd zomaar altijd naar het Westen zoals een Wisigoot van lang geleden. Het laat ook vermoeden echter dat er bedorven fietsrijdertjes zijn die in hun volgwagen kruipen en om tijd te winnen die zware col overslaan.
Maar ik voel me niet goed wanneer ik boven kom. Heb ik ook het virus dat Huxtable had geveld ? Ik bereik de Hosteria San Giraldo de Aurillac en schrijf daar in voor de habitacion 5. Ik drink vlug een grote fles water. Tijdens mijn beklimming van de Cebreiro had ik immers veel te weinig gedronken, en de gezouten Spaanse hespen en kazen van het ontbijt in de parador waren veel te goed geweest. Ik vergat ook dat mijn nachtrust werd gestoord, en na douche en siesta voel ik me opnieuw in grote forme. Gelukkig was ik vlug gestopt vandaag. Tijdens mijn avondwandeling kom ik te weten dat alles is bezet. Velen zullen er buiten slapen in de aangeboden mankele tenten met vuile vloer. In de Refugio werden 112 pelgrims genoteerd en daarbij ook mijn naam. Daar verneem ik van Hollanders dat hun ex-Minister-President Van Agt ook aan het fietsen is op de Camino de Santiago, maar hij doet dat incognito, als oud lid van de studentenclub Carolus Magnus. Op de Cebreiro zou hij toch zijn credencial moeten legaliseren met een stempel, maar hij staat er ( nog) niet op de lijsten in het grote bezoekersboek waarin die noorderburen snuffelen.
Ik neem met hoge toon daar in dat kantoor het woord en verkondig aan mijn taalgenoten dit : ' De vraag is dus ' Zzzzal Van Agt vannacht hier ook slapen ? Ofwel ' Mag men politiekers geloven wanneer zij zeggen dat zij naar Compostela fietsen , zij beliegen ons toch zo vaak ? ' Is Van Negen reeds voorbij de Cebreiro ? Is Van Zeven ook al aan het komen ? Er zijn sedert het begin van de Xacobeo '99 toch op de Camino al zoveel Hollandezen en nu missen we nog den deze, den Dries Van Agt uit Geldrop ! Ik vrees echter dat hij die belangrijke pelgrim, die eenzame fietser was, die deze ochtend in de Parador van Villafranca del Bierzo niet uit zijn bedde kon, wegens te zware darmklachten ! Want dat was vandaag één van de lopende geruchten die door de pelgrims onderweg in alle talen werd verspreid. Al de aanwezige Hollanders konden niet lachen, uiteraard C.D.A.'ers , en bovendien waren zij doodmoe, met blaren op de tenen, en was het toen tijd om de lichten te doven.rond dat heiligdom daar beneden onder de melkweg.
En de Apostel vond dat het voor die dag meer dan genoeg was geweest.
---------------------------------------------------------------------------------- Pelgrim op weg naar Santiago 1984.
Intermezzo - De volgende lijnen gaan over uren die ik nooit zou vergeten.
Met mijn fiets in de hand liep ik langzaam over de oude brug. Hier op de Romeinse brug over de Orbigo had zich tussen 10 juli en 9 augustus 1434 de legendarische Passo Honroso afgespeeld. Suero de Quinones, een jonge verliefde ridder, vocht met paard en lans op deze smalle brug 166 duels uit op leven en dood om de hand van la hermosa persona Leonor de Tovar te veroveren, el amor de su vida. Hij daagde alle jonge edellieden en edele pelgrims uit om zich met hem op de brug te komen meten. Er viel één dode en er vloeide zoveel bloed dat het werkelijk te erg werd en de koning verder geweld verbood. Dit werd een befaamd epos .
Het was op het einde van de siesta. Op het dorpsplein spoelde ik mijn gelaat af met water van de fontein. Na wat zonnebrandolie op mijn neus, armen en benen, en op mijn fietsketting te hebben gesmeerd, sprong ik terug op mijn tweewieler, en voor mij lagen nog 285 km om Santiago te bereiken, de meest voortreffelijkste stad van heel Spanje, althans voor de mensen uit Galicië. Na een stukje fietsen onder de blauwe hemel en in de heerlijke zon bereikte ik Astorga waar ik even stopte aan de moderne kerk die werd gebouwd door Gaudi, een gebouw dat weinig indruk op mij maakte. Door de warmte en door mijn dorst was ik al uren achter op mijn reisschema van deze dag. Dagenlang had ik in de regen gefietst sedert ik mijn woonplaats in Haspengouw had verlaten om op mijn ééntje met pak en zak naar Sinte Jakob in Galissiën te trekken. Het was nat en koud geweest, en nu op één enkele dag was de temperatuur opeens met tien graden gestegen. In een fonda dronk ik twee gin-tonics versierd met een stukje citroen. Ik bekeek nogmaals mijn notaboek en mijn wegkaart.Te Astorga hergroepeerden de pelgrims zich vroeger. Dat was gemakkelijker en veiliger. Want al zingend in groep, samen en sterk, kwamen zij zo levend door de Cordilleras, een gebied waar wolven en struikrovers op de loer lagen.
Mijn fietsbanden laten sporen na op het malse wegdek dat begint te smelten. Zo is het lastig om verder omhoog te geraken. Meerdere oude vrouwen, als heksen in het zwart gekleed, zitten of hurken langs hun huisjes. Zij begapen mij. Zij gluren naar mijn blote benen, en zien hoe ik hijg en zweet als een man die bijna klaar komt. Voor een vette wielertoerist is klimmen voorbij Rabanal del Campo immers een hele klus. Nu komen rondlopende honden op mij af. Ik bereik het dorp Foncebadon. Niemand te zien, terwijl in oude geschriften staat dat dit eens een plaats was waar honderden pelgrims sliepen of nabij vuren kampeerden. Op deze zomeravond waait er alleen maar een licht briesje over de ruïnes, vliegen er wat akelige vogels rond, en verdwijnen de knaagdieren vlug bij mijn aankomst.
De zon daalt. De weg wordt nog steiler. Overal liggen grijze stenen. Met op mijn kop een verfrommeld jeanshoedje, in vuile rennerskledij, met stof op mijn lange benen, bereik ik Cruz de Ferro, en daar ben ik dan ongeveer 1500 m boven de zeespiegel. Op deze plaats ligt een zeer bijzondere hoop stenen, een kegel die aan de top wordt verlengd door een staak waaraan een kruis is vastgemaakt. In de loop der tijden raapten zij die aan dit kruis passeerden een losse steen op. Liefst moest dat een steen zijn die goed in de hand past en om zo ene te vinden moest er wel wat worden gezocht . Een pelgrim op weg naar het heilige graf van de apostel Jacob de Meerdere had altijd een persoonlijke, meestal een geheime, reden om de lange en levensgevaarlijke tocht naar Compostela te ondernemen. Aan die bizarre hoop stenen van Cruz de Ferro vertrouwde de pelgrim zijn reden, zijn intentie of zijn berouw over fouten, toe aan de harde steen die hij in zijn hand knelde. Daarna, hopend dat Santiago hem ondertussen goedgezind was geworden, gooide de pelgrim zijn steen op de massa die er lag, een hoop gevormd door hoekige rotsstenen die stuk voor stuk intenties in zich droegen. De vele stenen van Cruz de Ferro zijn alzo een enorme symbolische verzameling van geloof, hoop, liefde, en berouw, van onze voorouders. De stenen zijn er heel ruw. Zij liggen al een miljoen jaren in deze buurt maar werden noch door water, zee, wind, of gletsjers gepolijst. Indien zij toch wat rond zijn, is het omdat zij reeds in duizenden verschillende handen waren van zij die daar gedurende de voorbije eeuwen over die bergkam kwamen. Hoeveel energie heb ik nog, hoeveel geloof, hoe ver kan ik de steen met mijn intenties nog gooien, hoeveel zwaarder werd mijn steen door wat ik er in stak ?
Ik nam maar een eenvoudige steen, een steen door iedereen vergeten, want ik wil echt niet dezelfde steen gebruiken die reeds in de hand werd genomen door beroemde pelgrims van vroeger, door heiligen, door tempeliers, door kathedraalbouwers, door boetelingen, door kruisvaarders, door verdoemden van weleer, en alhoewel ik geen ketter ben en geen pilaarbijter, kom ik hier ook voorbij , gedreven door mijn behoefte van vandaag. Dat is op de pelgrimsweg los te komen van mijn stressvol leven als bankbediende waar ik nog weinig genoegen aan beleef, en om eens rond mijn veertigste verjaardag terug wat orde te brengen in mijn ouder wordend kopje.
Ik bleef nog wat namijmeren terwijl de zon ondertussen diep zakt daar in de verte waar In Finibus Terrae en de Atlantische Oceaan liggen. Een homp brood, een banaan, een slok water, moeten mij terug wat kracht geven om verder te fietsen in het grauwe bergland bij avondschemering. Het gaat nu gemakkelijk naar beneden. Ik bereik de ' Bron van de Forel' ? Daar moet ik absoluut stoppen, mijn drinkbussen vullen, en mijn pelgrimsmaag, alsook mijn kop, mijn wit bovenlijf en mijn roodbruine armen bespenkelen. Reeds in zijn antieke reisgids uit 1130 had de monnik Aymeri Picaud aan deze frisse bron iets zoals drie sterren Michelin gegeven.
Mijn ogen zijn ondertussen gewend aan de zachte duisternis. Ik rijd zonder lampen op mijn fiets door El Acebo langs de Rua dos peregrinos, een aarden weg die nog dezelfde is als in de XVIIde eeuw. Plots staat daar en grote hond met gloeiende ogen voor mij. Het beest weegt wel veertig kilo. Het is zeker zo'n herdershond uit de streek, sedert generaties gefokt om de nek van een wilde wolf met één beet te kraken. In de duisternis beteken ik maar dat éné kleine lichtje, een zaklantaarn, aan mijn bovenarm vastgesjord met een elastiek. Ik stop dus wijselijk en erken dat die hond daar de baas is. Ik hef toch maar mijn fiets op en zo heb ik met mijn wielen een schild. De hond zet zijn twee poten op mijn fietstassen. Zijn reukorgan is zowat dertig keren beter als het mijne, zodat ik vlug ben geïdentificeerd als een eerlijke pelgrim bij nacht, als iemand die niet bang is van honden, als iemand met een zuiver geweten die nooit met slechte bedoelingen een hand heeft uitgestoken naar een schaapje. Ik begin te lachen. Dat belet eigenlijk dat mijn koud zweet uitbreekt. Ik ken deze situatie. Ik ben namelijk het baasje van Bibi, onze welsh-terriër, en het gebeurt wel meer dat wij tijdens onze dagelijkse wandeling grotere beesten ontmoeten. Maar nooit of nooit zijn wij op zulke ogenblikken bang, noch Bibi noch ik. De herdershond heeft vlug begrepen dat hij te doen heeft met iemand met slecht gewassen ondergoed, een voorbijganger op weg naar Santiago. Soepel springt hij weg in de duisternis. Even later, terwijl ik dan toch maar te voet door dat dorp loop, komen dezelfde hond, de herder en vier verdwaalde schapen mij voorbij in looppas. De man lacht zijn tanden bloot. Aan de bovenkant ontbreken hem vier stuks. Hij vraagt me of zijn hond me heeft gehapt en ook wie ik ben. Met mijn smalle woordenschat uit de taal van Cervantes leg ik hem dat uit, en zo neemt die herder me als de Vlaamse Don Quichotte uit het land van Koningin Fabiola die op dit nachtelijke uur nog aan het fietsen is. Maar tegelijk is die inwoner van El Acebo ook blij want hij zal thuis kunnen vertellen dat hij toch weer een echte pelgrim heeft gezien, ene uit België, en dat is in juni 1984 nog niet zo alledaags.
Na deze vrij gevaarlijke afdalingen kom ik terug in de beter bewoonde wereld. Met volle maan en in de koelte is het echt lekker om te fietsen voor het nachtdier dat ik ben. Mijn krachten verminderen. Ik rijd nu echter het rijke land van de Bierzo binnen, land van wijn, groenten, fruit, melk en honing. Daarom stop ik aan een goed verlicht eethuis dat van ver is te zien. In Meson Real te Molinaseca zijn er nog talrijke mensen aan het eten, ook al is het al voorbij middernacht. Ik bestel een grote vleesschotel, specialiteit van het huis, en een fles rode Bierzo wijn. Gezellig aan een tafel, alhoewel helemaal alleen, schrijf ik een brief naar huis, iets dat ik iedere twee dagen doe. Ondertussen zag ik welke grote ijscoupes met fruit en slagroom als dessert op de tafels kwamen, en daarom geniet ik ook nog wat op die lekkere manier. De tijd loopt en zo gebeurt het dat ik de laatste aan tafel zit. Tijdens het zoeken naar een omslag en een zegel, laat ik opmerken dat ik een redelijk pak pesetas bij heb, en ook nog een portefeuille. Ik voelde de ogen van twee tooghangers die op mij waren gericht. Daarom doe ik mij opinel breed open, leg die boven in mijn afgehaakte stuurtas, wanneer ik op de parking van de Real terug op mijn fiets kruip. Die Spaanse tooghangers betrouwde ik niet. Mensen kunnen soms gevaarlijker zijn dan herdershonden en zijn meestal ook slechter van karakter. Gelukkig gebeurt er niets. De tooghangers zijn spoorloos verdwenen . Dat is maar goed ook. Misschien waren die kerels van Molinaseca bang van een nachtelijke pelgrim van 1m91 groot en 100 kgr zwaar, met verwilderde haren en baard, en met een opinel gereed om zich te verdedigen.
Doorheen de heerlijke nacht volg ik de sterren van de melkweg, zoals het leger van Karel de Grote dat had gedaan in het begin van de IXde eeuw, en ik draai flink rond met mijn pedalen tot wanneer ik de Parador van Villafranca bereik. Daar staan toch wel onder het afdak de prachtige randonneursfietsen van Dudu, Gérard, en Alain, drie fietsend pelgrims uit Parijs die ik te Créon d'Armagnac had ontmoet. Zij reden ondertussen een heel eind voor mij op de Camino Francés, doch door mijn nachtelijke rit heb ik ze terug ingehaald. Zowel zij als ik reden 1000 km in zeven dagen. Na mijn formidabele rit vind ik dat ik wel mag genieten van een prachtige hotelkamer, en van een schuimend bad alvorens tussen de lichtblauwe lakens te kruipen.
Ik lig half in slaap in het lauwe badwater en probeer te denken aan wat ik in mijn dagboek zal schrijven. Maar mijn geest dwarrelt langzaam weg en ik herpak me dan af en toe, en ik krijg volgende vragen in mijn voorhoofd : Dudu, Gerard, en Alain, wat hebben jullie onderweg ontdekt, méér gezien dan ik, welke ervaringen, welke pech kwamen jullie tegen ? Wie zij die drie pelgrims uit Parijs ? Zijn zij drie koningen, op zoek naar de ster, de stella van Santiago ? Zijn jullie drie echte musketiers van de Chateau de Versailles en ben ik maar een boerse messentrekker uit het land van de Karolingers ? Of ben ik de vierde musketier d'Artagnan, want onze fietsen staan nu toch samen in de garage ? Wat zoeken twee vijftigers en een zestiger uit Parijs op deze weg ? Wat zoekt de veertiger die ik ben ?
Stilaan dooft het licht voor deze peregrino, onder de invloed van de camino, van de wijn, van de slagroom, in een soort onverklaarbaar delirium tremens, en hij dommelt in slaap in de badkuip van de Parador de Villafranca del Bierzo. Pas als de dag reeds aan het opkomen is, word ik zonder verdronken te zijn in de badkuip terug wakker, om nog heel lang, bijna tot noen, uit te slapen in het bed, terwijl de drie Fransen al weer aan het rijden zijn alsof Parijs-Tours op het programma staat die dag. In de late namiddag zal trouwens één van deze drie huilend met pijnlijke knie langs de weg stilstaan, maar ook hij zou de Monte del Gozo bereiken.
Na de desayuno krijg ik een zeer officiele nota met bewijs van verhuring van een slaapgelegenheid. Het gaat verder bergop en met klein verzet ben ik weldra te Linares, San Roque, en Alto do Poio op 1335 m hoogte. Aan het grote beeld van de pelgrim ontmoet ik Ingrid van Oikoten. Zij was een van de vrouwen die veel naar me keek te Villafranca del Bierzo en ook op de Cebreiro. Zij nam me echter eigenlijk voor iemand anders. Ik vertel haar over mijn vroegere contacten met haar organisatie voor heropvoeding van probleemjongeren. Op dat ogenblik is het voor Ingrid moeilijk want de jonge vrouw die zij begeleidt, heeft ruzie met haar gemaakt en is verdwenen met een jonge kerel. De loslopende gevangene moet zich melden aan het volgend controlepunt voor het middaguur, zoniet breekt zij haar contract.
Als je over de Poio bent dan wacht op jou het groene land van Galicië en een stad die op aarde met geen ander is te vergelijken Santiago de Compostela op het einde van de Weg.
De heilige kracht van mijn pedaalstoten geneest mijn ziel en laat het vieze vet van mijn oud lijf verdwijnen. Ik drink water, ik drink wijn, en weldra zal ik te Triacastella zijn, en op de noen na heerlijke bergaf bereik ik zelfs al Samos, zo vlot en vrolijk gaat met mijn rush naar de uiterste Westhoek van Spanje. Even binnengluren waar in de refugio wordt geslapen. Vrouwen zijn daar aan het kuisen, wijl er daar een man ligt te kwijlen op zijn bed. Op doktersbevel moet deze zieke pelgrim drie dagen rusten wegens uitputting. Hij ziet er echt niet goed uit. Hij heeft zelfs zijn wandelschoenen moeten afgeven aan de huisbaas, omdat hij als een koppig beest toch wilde verder lopen. In het nieuwe restaurant Botafumeiro eet ik sopa en spaghetti. Sapristi ... daar tellen zij me toch wel 10% dienst !. Het is zeer warm. Tijd voor siesta van lange duur in de schaduw van een muur. Zo ben ik dan geen velorijder meer, want ik loop daar wat later nog lang rond op mijn pelgrimsvoeten die toch zo blij zijn omdat zij nu in Galicia zijn aangekomen.
Sarria. De 42 plaatsen van de refugio zijn al ingenomen en ik word doorgestuurd naar het Convent van de Padres Mercedarios . Daar is het in orde na een donacion van 300 pesetas. Ik wandel naar de Hohe Altstadt waar ik een leuke nieuwe credencial koop en binnen stap in een restaurant. Aan een tafeltje voor het menu van de peregrino moet ik gaan zitten tegenover een soep slurpende kerel.. De kostprijs voor de Santiago-gangers is 800 pesetas, en dan mag soep zoveel als men maar wil worden gelepeld, gevolgd door een beefsteak met enkele frietjes. Mijn tafelgenoot is een sportieve bediende van de telefoonmaatschappij uit de stad Vittoria. Hij liep vroeger marathons tot zijn pezen scheurden en hij tien jaren moest rusten. Vier jaren terug begon hij met het wandelen in de bergen. Zijn dagelijks programma op de camino is onmenselijk zwaar. De volgende dag wil hij 80 km afleggen in zestien uren. Hij weet dat hij overdrijft, maar hij steekt zo in mekaar. De Camino de Santiago is een zuivere sportieve uitdaging voor hem, maar tevens kleeft aan zijn onderneming traditie en historie. Hij is immers afkomstig uit een afgelegen bergdorp in Asturië waar hij onlangs een huis had geërfd. Omwille van zijn legerdienst had hij zijn geboortedorp verlaten, en door de liefde was hij er nooit meer teruggekeerd. Maar hij wil er weldra zijn laatste jaren doorbrengen. Om in dat bergdorp zoals zijn vader lid te worden van de regionale raad der wijzen, een grote eer, moet die man echter een soort examen afleggen. Drie proeven zijn verplichtend . Vissen: met de blote had moet men een forel kunnen pakken. Jagen: hoog in de bergen met één enkele kogel moet een zeldzaan soort reebok worden geschoten. Die dieren zijn beschermd door de wet. Door zo'n bok te schieten wordt men een stroper en kan men twee jaren gevangenis krijgen indien men een jager uit de stad is. Een bergbewoner mag anderzijds wel zo'n bok schieten. Als hij Santiago bereikt, wordt hij van statuut bergbewoner en laat de rechter hem vrij. Voor zover ik zijn uitleg begrijp, want hij spreekt een mengeling Spaans-Baskisch-Frans heeft hij de poten en de oren van de gepaste bok kunnen overhandigen aan de dorpsoverste. Drie jaren en 500 km achtervolgen, soms levensgevaarlijk, maar ook dat was hem gelukt. De derde proef bestaat uit de voettocht op de Camino de Santiago vanaf Pamplona, maar zonder enige andere verplichting dan te Compostela te biechten en te communiceren, alsook te bidden voor het geluk en de welvaart van de mensen uit zijn streek. Deze traditie is twaalf eeuwen oud uit de tijd dat de Asturiërs een sterk volk waren. Merkwaardige kerel, mager, lang en gespierd, fris gewassen en geschoren, in een lichtblauw trainingspak, van het oude ras van de echte Spaanse hidalgo's .
38. Woensdag 16 juni.
Ik ben al vroeg op in het Convento. De gele pijlen staan overal op de wegen, de muren, de bruggen en de palen geverfd. Wie zal nu nog verkeerd lopen ? Santiago is toch gewoon altijd rechtdoor !
Er komt een nieuwe moeilijkheid. Overal ligt er koeienstront en daar houden mijn banden niet van. Het diepe Galicië is heerlijk en mooi. Weer terug kom ik de pelgrims uit Finland tegen die me al bekend zijn. Op een boerderij ga ik koffie drinken en koop ik goede boter om op mijn brood te smeren. Ik drink een halve fles appelsienensap en giet de overschot in mijn bidon. Ik rijd nu onbetamelijk hard. De vitamines-C geven mij vleugels, maar neen, ... daar komt Portomarin, een plaats zoals er maar één is in de hele wereld. Na verkenning van deze halte kies ik de Fonda Perez om daar eventueel te overnachten. Ik schrijf er nog vele zichtkaarten, geniet van een groot glas bier, want ik ben nu zeker dat ik mijn doel zal bereiken en dat mogen al mijn familieleden en supporters wel weten.
Een groep ruiters, pelgrims gezeten op prachtige caballo's, bereiken op dat uur van de eeuwigheid Portomarin. Dat mooie volk, schatrijk zoals Groten uit Spanje kunnen zijn, zag ik al eerder op de camino. Zij hebben een mobilehome voor raspaarden, een dubbele autobus. Daar zal een prijskaartje aangehangen hebben van een schone villa. De warmte stijgt. Ik trek me terug in de koelte van een restaurantje. Plots word ik ongeduldig en ik neem de beslissing nog verder te rijden op die dag. Ik meld dit dus in de Fonda en vertrek in de richting van Guntin, maar dan in de verwarring van mijn gedachten laat ik mij afglijden naar een vallei . Ik zie dat dit verkeerd was. Zo moet ik nu terug één uur bergop rijden terwijl ik eerst maar tien minuten bergaf reed tussen twee dezelfde punten. Ik bereik weldra een kleine refugio te Palas del Rey nabij Melide. Daar zal ik samen met twee ciclistas uit Santander overnachten. Die kameraden van één avond werken bij de Spaanse Spoorwegen , de ferrocaril. In het dorp gaan we daar een goede pint drinken in de bar EL DODO. Wanneer ik naar de toiletten ga zie ik een krant liggen, vol foto's over de Rolling Stones. Ik hecht er niet veel aandacht aan en bestel nogmaals tres cervezas por favor ! We moeten nog zowat één kilometer rijden om terug in de refugio te komen , waar we onze spullen onbeheerd achter lieten. Wie zou echter zo vuile reistassen durven aanraken ... !
39. Donderdag 17 juni.
Geen mug, geen spin, geen nachtvlinder noch motje, is in dat refugio durven komen, door onze geuren en door ons gesnurk. Wij sliepen daar als eremijten op een plancher .
In de ochtend spoeden de Spanjaarden zich over de steenweg voor snelfietsers. Ik meen dat ik op de echte camino moet zijn om daar de voetgangers te observeren, want zo dicht bij de meet is dat de moeite waard. Sommige pelgrims hebben tweeduizend kilometers afgelegd, vermagerden tien kilo's en zelfs meer. Dat zijn de echten. Tussen hen stap ik nu en dan mee met mijn vrijwielende fiets langs me, maar het is merkwaardig zij niet meer praten, alles werd verteld, iedereen is evenwaardig, iedereen is zonder naam, en waar zij aan denken behoort tot de persoonlijke privacy. Wellicht vragen zij zich af of zovele voetstappen wel nodig waren, of is dit de stilte van de storm die in hun harten en hun koppen straks zal losbreken wanneer Santiago de Compostela dichtbij zal zijn. De Stad van de Apostel die als een grote magneet de mensen aantrekt, de stofzuiger die alle zonden opzuigt en laat verdwijnen als de witte konijnen in de hoge hoed van de tovenaar van Circus De Melkweg. Overal kan me nu stempels krijgen, voor de credencial. Soms staat er gewoon een tafel met een hele rij stempels om dat te doen zonder andermans hulp.
Arzua. Ik ben gestopt om wat te drinken. Dan ontdek ik waarom velen rond het televisietoestel staan. Televisie blijft in Spanje altijd open staan met soaps die iedereen al kent, met mannen en vrouwen, nieuws, sport, muziek en publiciteit, en zelfs Zorro verschijnt er nog op het scherm in de voormiddag. Het nieuws van de dag is het OPTREDEN VAN DE ROLLING STONES op de Monte del Gozo, op de Berg van de Vreugde. Maar wat alle Spanjaarden nog geweldiger vinden is dat de duizenden fans die de Stone's en hun privé jet opgewacht hadden aan het vliegveld van Santiago geen Mick Jagger te zien kregen. De wereldberoemde Mick, zijn teenager-zoon, en een chauffeur-bodyguard, waren één dag eerder ongezien aangekomen, hadden geslapen in het Hostal Parador de los Reyes Catolicos, waren samen in de stad gaan avondeten, bezochten tweemaal de kathedraal, en dat gebeurde allemaal ongezien, helemaal clean, stil en cool, buiten de argusogen van de Spaanse pers, maar met de hulp van Saint James natuurlijk. Een rasechte halgod liep zo maar door de straten van deze Heilige Stad tussen het gewone volk, alhoewel de bezoekers daar dagelijks toch allemaal geen gewone stervelingen zijn, wanneer zij met vrucht slaagden in hun lange camino en een volle aflaat verkregen.
CULTURA- Xacobeo 99 El lider de los Stones llego al Hostal de los Reyes Catolicos in dia antes de lo previsto. Jagger y su hijo cenaron marisco en un restaurante de Santiago
Ik vorder nog langzaam, ik wil mijn genot langer laten duren, speurend naar de pijlen, naar de metalen ' Coquilles Saint -Jacques ' . Op de 'potales', zakken en zakken de cijfers. De zonnestralen schijnen en in alle klaarte staat daar plots ' Alberque para peregrinos SAN IRENE ' . Half'-Pension kost daar 3000 pesetas. Ik sta op 20 km van de eindmeet van mijn tocht en ik stop. Heel proper is het daar. Mooie slaapzaal. Ik ben er alleen. Pas ingericht en alles nieuw, maar aan de goedkopere kant, geen luxe. Ik doe er mijn was en vind een droogkoord om mijn kledij aan te hangen.
Ik vraag een fles rode wijn. Aan een tafeltje begin ik een lange brief te schrijven naar mijn broer Guido. De waardin komt wat later met een fles koele rosé uit Portugal die zij me aanbeveelt omdat ik vis zal te eten krijgen en ik daarbij zo'n fles moet proeven. Met een 'big smile' geef ik mijn akkoord en ik vertel ook dat zij rustig mijn maaltijd mag maken van zodra het past. Ik wil immers nog veel lezen en schrijven alvorens in mijn bed te kruipen. De soep die ik daar kan eten is van de beste kwaliteit en de grote kom blijft op mijn tafel tot wanneer ik soep heb getankt tot aan mijn slokdarm. De bacalao verschijnt in een prachtige pan, maar ik zal toch wel altijd een liefhebber van varkensvlees blijven, omdat ik in het oorlogsjaar 1944 werd geboren toen de Haspengouwse boeren, die illegaal varkens kweekten, groot geld verdienden met vet en spek.
Brieven en postkaarten van op de Camino de Santiago.
1. HOTEL LOGIS DE FRANCE A l'Escale de Port Arthur St-Hilaire et St-Mesmin près d'Orléans.
Liefste schatten, de tijd loopt voorbij en nu pas voel ik me fit en wel om jullie deze eerste brief neer te pennen op weg naar Santiago. Rond het middaguur zat ik onder een afdak op het gemeenteplein van St-Jean de Blanc wat brood met saucisse te eten en te wachten op het einde van een grijze regenbui die maar bleef doordrassen . Na twee uren was ik het beu en ben ik maar door de nattigheid langs de Loire verder gefietst. Tien kilometers verder vond ik deze prachtige oase waar ik reeds rond 15u00 neerstreek in een grote kamer met bad. Na een heerlijke pause in het warme water en wat Melrose Place op de televisie viel ik in slaap in mijn pyjama met korte broek terwijl heel over de kamer op de grond uitgespreid alles uit mijn fietstassen eens goed mocht ademen en drogen. Met zicht op de rivier Loiret geniet ik nu van deze tafelstonde. Naast me zit een onvermijdelijk Hollands koppel dat wel in ieder hotel in Frankrijk te vinden is. Dit huis is van standing, met service van topklasse, en morgenvroeg zullen we dus goed betalen met mijn ' good looking' Golden Eurocard. Maandagochtend had ik de keuze ofwel Parijs verlaten en ofwel eens telefoneren naar Alain Hautrive , de man waarmee ik vijftien jaar geleden de eindstreep Compostelle bereikt had. Ik werd met groot enthousiasme welkom geheten, hetgeen me zo ontroerde dat ik mijn telefoonkaart in de gleuf vergat, en die was nog voor veel tijd goed. Dat was weer een verstrooidheid die ik ' cash' heb betaald ! Doorheen de hypermoderne futuristische stad van La Défense kwam ik via het infernum van het Parijse verkeer tot in Chatou dat ten Westen van Parijs ligt. Daar was ook Dudu, dat oude kwieke mannetje en ploegmakker van grote fietsavonturen met Alain, samen met echtgenote Simone, een echte dame, en dan ook nog Christophe de 33-jarige zoon die wat gehandicapt is. Hij heeft bijna geen darmen meer en hij is werkloos, maar toch leest hij voortdurend en hij is helemaal niet dom. Tot mijn verwondering sprak deze Parijzenaar zelfs de Nederlands taal. Hij is na lang verblijf te Brussel zelfs een echte freak van Vlaanderen waar hij een lief heeft. Babbelen en babbelen, na zoveel dagen alléénrijden op de fiets. Alle ervaringen van onze geweldige pelgrimstocht in 1984 halen we terug boven. Goed avondeten, heerlijk geslapen bij deze vrienden op een ruim klassiek appartement. Mijn gescheurde broek werd teruggenaaid door Simone. Alain was druk bezig met de verkoop van het huis van zijn vader. Er kwamen talrijke telefoons met kandidaten om het te kopen. De vorige week was het maar ontmoedigend geweest , maar omdat zijn bijzondere vriend uit België weer op de goede weg naar Compostela pelgrimerend was, zorgde de Heilige Sint Jacob nu dat zijn business op de Parijse immobiliënmarkt in een stroomversnelling kwam ! Na dit heerlijke weerzien met een vroegere tochtgenoot fietste ik omstreeks 15u00 verder zonder te stoppen maar ook zonder hoge snelheid en toen ik vanaf 20u00 een hotel probeerde te vinden , mislukte dat . Na acht pogingen was ik het beu. Iedereen reserveert nu per gsm van op afstand, en een oudmodische velorijder komt te laat in de accomodaties nabij de autosnelwegen. Slechts in de hotelletjes in de oude bewoonde kommen is er nog kans, doch ook daar is internet, telefoon, bankkaartautomatie, ... en zo bleef ik dus weer op mijn zadel toen het al nacht werd. Aan de ingang van een soort spookkasteel legde ik mijn matje op de grond en sliep er onder de blote hemel. Mijn volgende dag startte met een grote kakpartij in de vrije natuur, zonder verdere gastronomische details. Veel gereden en mijn doel bereikt aan de Loire. In een oud hotelletje vond ik daar een goede rust. Het gezellige echte France Profonde begint toch steeds maar ten Zuiden van de Loire. Daar ben ik nu en ik voel me al beter. Wat betreft mijn eerste week, moet ik bekennen dat het maar lelijk zwoegen was tegen de wind in. Zweten en hijgen, bergop zelfs afstappen om niet te forceren, en omdat ik me de plicht heb opgelegd, van niet de verkeerspijlen voor auto's te volgen , maar wel de kleinere wegen wil eren met mijn bezoek, heb ik veel tijd nodig om de wegkaarten te bekijken om een mooie en veilige route te blijven volgen. Mijn avond te Parijs met Guido, Camy, Orpha en Stephen, had een leuk familiaal kleurtje en ik sliep gratis als 'passager clandestin' op hun hotelkamer. Maar verder was het toch 'du déjà vu' en niet zo gezellig. Dagen eerder, in het laatste dorp Séloignes voor de Franse grens kwam ik bij een winkelierster, die allerlei geloofsvormen en filosofiën bestudeert. Zij vond mijn ' spirituele weg' naar het aloude Saint Jacques de Compostelle absoluut zeer boeiend. Zij legde voor mij zelfs de tarotkaarten. Die beweerden op die namiddag dat ik oude waarden , zoals bijvoorbeeld ' de familie', op een andere manier moest gaan bekijken. CHERCHE EN TON COEUR LA ROSE DE LA CONNAISSANCE was de belangrijke boodschap die deze waarzegster, helderziende kruidenierster van Séloignes meegaf aan de pelgrim met een baard en twee wielen die ik ben. Na dit eigenaardig tussendoortje met de tarotkaarten kwam ik tijdens mijn eerste pedaalstoten op Franse bodem niemand anders tegen dan de goed fietsende Henri Dieu. Hij reed op een hemelsblauwe koersfiets van het merk Diamant, en droeg een snor, valhelm, bril, en een rode trui van Veloclub Hirson. Een pelgrim op de lange weg komt dus zelfs de sterke Rik God tegen, die met zijn kromme guidon niet zou misstaan in de Hel van het Noorden. Die avond in het hotel was de baas een nazaat van leidende figuren uit Kabylië in Algerijë. Hij was een reus van het sterkste ras van de Berbers in ballingschap die al een paar generaties in Frankrijk vertoeven. Bekende Fransen zoals Roger Hanin ( Inspecteur Navarro) en Michel Drucker ( Televisieshows) hebben dezelfde roots. Ik ben de enige gast en ik moet absoluut de specialiteit van het huis proeven, de Couscous du Chef uit Kabylië. Als ik vertel dat na vier grote volle telloren ik nog niet deze portie opkreeg dan kunnen jullie wel begrijpen welke schotel dat wel was. Sterk door deze vleesmaaltijd met machtige stukken vlees zou ik volgende dag Marle en Laon bereiken. Deze steden roemen zich van gesticht te zijn geworden in barbaarse tijden nog, door de Merovingers, en dat zijn dus mensen uit de tijd van Pepijn de Oude van Landen. Op het einde van de Route Charlemagne ligt Laon , een versterkte stad op een heuvel in het landschap en met een geweldige kerk. Karel De Grote, de machtigste man uit onze gewesten, mag als de eerste zeer belangrijke pelgrim worden beschouwd, want hij achtervolgde zijn vijanden de verschrikkelijke Wisigothen tot In Finibus Terrae , op het einde van de toen bekende wereld, waar Compostela ligt. Te Laon brandde ik voor uw aller geluk mijn eerste kaars en offerde ik mijn enkelgeld. Een bedelaar aan de kerkdeur kreeg 10 FF van me, une belle pièce, maar daarvoor moest hij ook mijn fiets bewaken. Maar tevens maakte ik grote boze ogen , liet zien hoe groot ik wel was, en verzekerde hem dat ik de arm zou breken aan hij die maar zou durven van mijn rijtuig even te ' toucheren' . Strijdlustig reed ik daarna tot waar hoofdstukken van de oorlog 14/18 zich hadden afgespeeld. De historische lijn LE CHEMIN DES DAMES was mijn doel. Aangekomen aan een paar monumenten , kerkhoven, kruisen, rond 21u00 kleedde ik me weer ik mijn pyjama na al het zweet van de dag goed te hebben verwijderd met water uit mijn bidons. Op het Duitse kerkhof schreef ik vlot enkele mooie zinnen in het gulden boek der bezoekers. Zo'n boek is steeds als in een tabernakel achter een ijzeren deurtje opgeborgen in een van de muren aan de ingang. Men kan er lijnen goede proza in lezen van vele bezoekers die op deze plaats in ontroering komen. Onder de mooiste van de prachtige bomen van dat stille kerkhof maakte ik mijn bedje. Ik wou rode wijn drinken, brood en Camenbert eten, maar ik trok met teveel kracht en vernielde mijn kurkentrekker. Pech. Daarna begon ik toch vlug heerlijk te snurken en alle botten van de Duitse gesneuvelden waren bang van een Belgische Cyclist uit de buurt van de Slag der Zilveren Helmen. Maar, enkele uren later, plets, plets, ... een regenwolk viel neer. De bladeren van de schone boom boden niet genoeg beschutting. Ik legde de sportkrant l'Equipe, vol met nieuws over de gedrogeerde wielrenners, mooi open onder een andere boom waar het droger was. Ik kroop in mijn slaapzak, maar legde het grondzeil van mijn tent boven mij, zodat geen enkele dikke regendruppel me nog kon raken. Maar door de condensatie en door mijn eigen felle zweet was ik uiteindelijk ook helemaal nat en zelfs dampend in de maneschijn. Afzien zoals die jongens in uniform uit de oorlog 14/18 die dag en nacht met bloed en zweet Frankrijk verdedigden. Toen was hier het landschap zeker nog niet zo bucolisch heerlijk dan tijdens mijn kortstondig nachtelijk verblijf op Le Chemin des Dames.
De volgende dag bereikte ik na doortocht in bossen de stad Chateau-Thierry en stopte aan het herenhuis waar wijlen Jean De La Fontaine, de grote sprookjesdichter had gewoond. Wie kent er niet zijn fabels Le Lièvre et la Tortue, Le Corbeau et le Renard, Les Animaux Malades de la Peste. Nog vuil van de nattigheid van vorige nacht besloot ik vroeg van te stoppen in Hotel Wilson waar helaas slechts koud water was. Ik was echt vermoeid, dronk mijn fles wijn leeg, en zo sliep ik gedurende meer dan elf uren zonder wakker te worden. Het bed was opmerkelijk groot, maar blijkbaar vond niemand het daar nodig om eens met de stofzuiger alles proper te maken, zeker onder het bed. Ik verbleef in een gore buurt naast het station, met veel raar volk uit Noord-Afrika. Daarna moest ik de richting van Parijs nemen. Dat was moeilijk. Ik verliet de hoofdweg en reed toen verloren op kleine wegen en in onbekende dorpen. Om broer Guido diezelfde avond toch maar niet te missen te Parijs heb ik dan maar te Meaux de trein genomen, die me voor 41 FF tot Paris Est bracht. Het was gratis voor mijn fiets en ik won zo veel tijd. Een goede beslissing ! Op een fiets tijdens een late vrijdagnamiddag door de voorsteden naar Parijs rijden was te gevaarlijk en ongezond.
Dikke kussen van Papa Pelgrim. 20/5/1999.
NB. Voor Martine ( studente eerste jaar bio-ingenieur ) : Uit het beroemde bos van Vincennes te Parijs, een blad voor mijn schat van een 98 jaar oude boom - Sequoia Sempervirens - Pinacée de Californie.
Liefste schatten, ik zit hier heerlijk in de schaduw nabij een vijver en een rivier, en ik heb zopas een forel binnengesmiggeld. Mooie muziek klinkt in mijn oren en een glas rode wijn is vlakbij. Waarom zou het lot van een pelgrim triest moeten zijn ?
Bijna vijf weken al onderweg. mijn forme is uitstekend, alhoewel ik me niet meer bekommer om mijn vorderingen en prestaties. Onweerstaanbaar nader ik immers Santiago de Compostela. Het verschil tussen wat ik zag 15 jaar geleden en wat ik nu zie is ongelooflijk groot. Zoveel mensen onderweg, met een rugzak, een hoed, een stok, het is onbeschrijfelijk. Ook veel fietsers, meestal mountainbikers. Over 800 km is er een wandelpad, waarlangs in ieder dorp, iedere parochie, een Albergue por peregrinos, een douche, een matras, gratis of tegen een kleine vrijwillige bijdrage aanbiedt. De Spaanse Staat, de provincies, de gemeenten, de verenigingen, de particulieren, deden hun best om de WEG NAAR COMPOSTELA te opwaarderen. Niet met een peulschil noch met woorden, maar honderden miljoenen pesetas werden besteed om de voorbijkomende pelgrims terwille te zijn. Ik stel dat alles hier in 1999 zowat 15X groter is geworden dan 15 jaar geleden, 15 X belangrijker. Fier ben ik dan ook in mijn eigen omdat ik, tijdens mijn leven, lang voor vele anderen, de waarde van de Camino de Santiago de Compostela heb ontdekt. Dit is belangrijk Cultureel Erfgoed van Europa. Zo staat nu op duizend verkeersplaten, in honderdduizend boeken .
Ik kan niets anders vertellen dan dat het me goed gaat op alle gebied, alhoewel ik toch een beetje snak naar huis, naar Bibi'tje Louka, en ook naar de eerste dag van juli om in de ASLK mijn centen te gaan opstrijken op een grote vervaldag . Spaans babbel ik nu reeds wat, doch met grove fouten en minder goed dan ik had gehoopt. Maar ook Frans, Duits, Engels, en Nederlands, behoort tot mijn dagelijks taalgebruik , gebabbel en gezever. Ene Zwitserse Ursula gaf me een goede tip en heeft me gisteren gezegd dat ik in de regen moet gaan wandelen ' mit meine gute Ehefrau' want samen onder ene parapluu is het zeer bevorderlijk voor de liefde op hogere leeftijd. Spazieren auf der alten Jakobsweg ... kan wonderen laten geschieden !
Meestal lage kosten om te slapen. Daarom kan ik mijn centjes gebruiken om veelvuldige menu del dia of menu del peregrino binnen te spelen, slurpend aan een glaasje vino tinto. Een paar uren geleden brak het lederen koordje van mijn halsportefeuille rot geworden door het vele zweten . Mijn geld en mijn documenten vielen op de grond toen ik dat voelde en zag. Gelukkig is dat niet gebeurd tijdens het fietsen, want dan had ik waarschijnlijk niets opgemerkt. Santiago, patroon van de pelgrims, waakt over mij en jullie moeten dus niet ongerust zijn. Op een koude morgen verdween mijn geel rennersvestje. Ik verdenk een mij onbekende wandelaar van het gepikt te hebben in de albergue por los peregrinos in Logrono. Die wandelaars starten al vroeg vanaf 5 uren, terwijl de fietsers doorslapen tot 8 uren. Gedurende twee dagen had ik het zonder mijn vestje koud, maar nu is het veel warmer en zou ik dat kledingstuk weggegooid hebben. Gisteren kocht ik op een markt nieuwe witte sokjes, 3 paar voor zowat 135 franken. Groeten. Kussen. PAPA. -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 3. VILLAFRANCA DEL BIERZO. Hermosisima comaca y antigua estacion del Camino de Santiago. In the beautiful region de la Sierra de Antares.
Liefste Louka, zoals je ziet aan mijn briefpapier lijd ik thans een rijkelijk leven in de Bierzo, land van wijn, witbrood, honing en satijn. Op het ogenblik dat ik dit schrijf zijn in België zeker de stemmen geteld, en is geweten welke goeie leiders er hebben gewonnen. Vandaag was het terug een bergrit waarover ik zo'n schoon stuk had geschreven in vroegere tijden van mijn pelgrimsbestaan, langsheen het kruis en de hoop stenen, doorheen de spookdorpen en langs gevaarlijke hellingen. De rit begon op een klein vuil matrasje waar ik gratis sliep en eindigde in het schitterende hotel Parador. Ik maakte onderweg een akkoord met Thomas Huxtable, een Schot die al enige dagen hetzelfde pad van Sint Jacob volgt. We delen de prijs van de kamer, en dankzij hem verkregen wij ook de 60-plussers vermindering van 35%. Doch, midden in de nacht kreeg mijn kamergenoot een grote diarree, zodat ik nu wakker lig, en dan maar aan het schrijven sloeg op dit mooi papier en op nog veel mooier meubilair. Weer een diarree-story voor een van mijn komende verhalen. Maar er is nu immodium (en stank ...) in mijn omgeving. Morgen arriveren we op de Cebreiro, waar het toen nog piepkleine Martineke in haar broek kakte, en ook een glas brak in duizend stukjes, tijdens onze autopelgrimsvaart van weleer. Het zal een bergtocht worden met veel zon. Na het opstaan hoop ik dat er een goed ontbijt zal komen, want de paradores hebben voor dàt grote bekendheid. Smul,smul,smul, .... ! Ja, hopelijk wordt het hier in de Bierzo hotelgastronomisch heel goed, een lekker hoogtepunt op de camino. Te Villafranca del Bierzo gekomen, zonder zweren en zonder kleerscheuren, mag de pelgrim reeds stellen dat hij is geslaagd. Zijn pelgrimstocht laat hem hier reeds een volle aflaat verdienen , en dat betekent het eeuwige paradijs. Ziekte, wolven, vrouwen, rovers, die de vrome en brave pelgrims nog zouden beletten Compostela te bereiken, kunnen vanaf Villafranca niets meer veranderen aan het morele resultaat van hun zware boetetocht. Ook Huxtable, uitgeschakeld door diarree, krijgt een diploma met voldoening. Ik verwacht nu ook dat op de Univ te Leuven wordt beseft dat het pelgrimskind Martine Frison ook al over de lijn van haar Bierzo is geraakt, namelijk genoeg punten om er in de eerste zittijd door te geraken, zodat haar talrijke supporters een algemeen bravo kunnen brengen.
Liefste Louka, thans gepromoveerd tot mama's schoothondje op ons groot bed, ik geef je een lekje en ik vraag je van te kijken of iedereen thuis nog goede manieren heeft. Stilaan komt het einde van deze tocht na vijf weken zwerven door Frankrijk, Navarra, en met het groene Galicië dat nu komt. Wat is die oude papa toch nog een wolf. Hij deed het weer zo flink, niet echt sterk meer op de fiets, maar dan toch zeker wel super op het gebied van eten en drinken. De schildpad die hem als bel dient op zijn stuur, zal eventueel meer kunnen vertellen over de exacte kwaliteit van de prestaties tijdens het pedaaltrappen, bergop en bergaf. Oef, te Taradillos de los Tempelarios, kreeg ik pas mijn tweede platte band. Handig gerepareerd. Met veel ' szwung' reed ik vandaag ook door Cacabellos. Alles goed. Zondagnacht. Papa Pelgrim. Villafranca del Bierzo.
The place to be for a great desayuno : El Parador en Villafranca del Bierzo. ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 4. POSTKAARTEN.
Stappen, stappen, ... trappen,trappen,...meer dan tweeduizend kilometers op weg naar en weg van... en soms dan toch stoppen... en even denken, en dan iets schrijven op een kaart vol kleuren... en met een postzegel opsturen naar het thuisfront. Enkele voorbeelden van wat er op zo'n zichtkaart werd neergepend door een loslopende man die soms rook van het zweet en vuil was door stof, wind en regen, door een pelgrim gezeten op een steen nabij een kerk of aan een tafel met een glas wijn.
LA CATHEDRALE NOTRE DAME. Liefste sponsors, Le Chemin de St-Jacques vertrekt aan deze kathedraal waar ik Stephen & Co zopas verliet, om moederziel alleen met zware pedaalslag de pelgrimsweg af te leggen.Ik nam een blaas-uit-dagje in Parijs, want ik ben al doodmoe van, het fietsen tegen de wind. Ik heb al centen in offerblokken gestopt voor ons aller zielezaligheid. W.Journée.
L'OCEAN - C'EST LE PIED - Om gelukkig te zijn en te slagen in het leven, moet men wel goede voeten hebben, maar ook zijn foefje en kopje kunnen gebruiken. Veel zon nu hier voorbij Bordeaux. Zestien dagen onderweg. Heerlijk. Vannacht deelde ik de kamer met pelgrim uit Engeland die 4 jaar lang gevangenisbewaker was van de vrouwenmoordenaar West.Nu eet ik een grote ijskreem in een leuk restootje. Willy. Pelgrim met schelp.
BISOUS DU VAL DE LOIRE. Liefst Lientje, nu zo flink aan het studeren om de nodige puntjes te halen in het Heilige Graf. Veel moed ! Ook ik heb dat nodig om het verre Santiago te bereiken. Mijn benen, mijn kont, doen pijn en de wind is altijd tegen. Maar ik buk mijn kop en doe verder. Gelukkig mag ik regelmatig goed tafelen en dat is lekker voor mijn buikje.Groetjes aan mijn vriendje Steffen, aan je pa en ma. Peter Willie Journée, pelgrim op de lange weg te St-Jean-d'Angely.
VUE AERIENNE DE NICOLE. Nog een kakverhaaltje speciaal voor U. Onder een afdak nabij Onze Lieve Vrouw van de Wielrijders had ik in open lucht geslapen. In de vroege ochtend liep ik er naakt rond zoals God me had geschapen en ik waste me flink met een spons aan de waterkraan. Mijn buik was zwaar en ik moest.Om de heilige grond nabij OLV des cyclistes niet te onteren, deed ik mijn gevoeg in een grote plastieken supermarktzak.Alle papiertjes om af te vegen daarbij en ... hoep met de poep in de container-vuilbak.Het was wel 2 kgr zwaar.De dikke zwarte vliegen van Labastide d'Armagnac zij ondertussen dikgewreten van het heerlijke goede hoopje, en ik beleefde weer iets anders. W.Journée. Papa de Pelgrim.
ASTORGA. In de muren van deze stad lieten vrome vrouwen zich vroeger inmetselen om verder een leven van eremijte door te brengen tot wanneer hun ware ridder-echtgenoot weer thuis kwam van pelgrimstocht of kruistocht. Papa de Pelgrim op weg naar Compostela.
Je ne suis qu'un petit pélerin inconnu par le Conseil d'Administration des Amis de Saint-Jacques mais je ne suis point un coquillard, et je me permets de vous écrire quelques lignes importantes. Des mots qui peut-être sont inspirés par le Bon Apôtre lui-même, via mes vieux doigts. On ne sait jamais. Car, entre Lui et moi il y a une longue amitié, qui débuta au printemps de l'an 1983, et qui continue toujours comme ' les routes' et comme font 'les roues de l'horloge de la vie' de chacun de nous. J'avais beaucoup pédalé sur les sentiers comme sur les grands chemins dans notre pays et aussi en terres lointaines, et parfois je ne savais même plus, à un siècle près, quelle était la date de ce matin-là lorsque je m'étais éveillé, car me trouvant parmi des murs ou dans des paysages tellement anciens qu'ils étaient quasi sacrés et éternels.
Il y a mille ans Le Chemin de Compostelle n'était guère si facile que maintenant. Les routes, les ponts, les auberges, les ruisseaux, les villes et les hameaux, de Picardie, de France, de Saintonge et de Navarre, faisaient partie d'un monde qui avait bien d'autres visages que celui qui est le nôtre. Tant de millions d'enfants devraient encore par l'amour et par les sexes être appelés à l'existence, et tant de héros, lâches, incurables et malchanceux, iraient perdre leurs vies lors des conflicts, accidents, épidémies et guerres. Oui, il y avait des fermes et des refuges, des chateaux et des églises, des abbayes et des grottes, des oases, où le pélerin pouvait se cacher ou trouver des nouvelles forces, et il y avait des prisons et des caves pour enfermer les méchants, les sorcières et les mécréants. Le mal sous d'autres formes qu'aujourd'hui existait déjà, était déjà bien présent à cause du Diable, mais pouvait être attaqué par l'épée et chassé. Les prières avaient dans beaucoup de cas des bonnes chances pour arriver jusqu'au Bon Dieu.
Au début du troisième millénaire il n'y avait plus grand mérite ni grosses indulgences pour ceux qui arrivaient au Mont de la Joie. C'est pourquoi un matin Saint-Jacques m'avait inspiré pour que je prenne le chemin de Vung Tau ou le Cap Saint-Jacques au Vietnam, où par un miracle quotidien le soleil qui plonge dans l'Atlantique chaque soir au Finis Terrae de la Galice, revient comme une grosse baleine à la surface de la Mer de Chine du Sud, et monte dans le ciel garantissant pour une nouvelle journée la vie des hommes, des plantes et des animaux de notre planète.
Cet étrange pays, autrefois appelé l'Indochine, situé au bout du monde avait il y a peu de temps encore la triste réputation d'être l'enfer et l'apocalypse. Le dragon du communisme, et les tendances criminelles yankees, y déclenchèrent des combats meurtriers pour lesquels tous les Dieux ont longtemps fermé leurs yeux, tellement ils étaient contraires aux Droits de l'Homme, aux droits des honnêtes cultivateurs de riz. Les combats militaires s'étant arretés, je me suis dit que c'était aux pélerins de se rendre au Vietnam. C'est pourquoi j'ai donc pris mon bâton et ma bicyclette, et prenant mon départ dans l'éternelle Hanoï j'ai pédalé le long de La Route des Mandarins, dans la poussière et la boue, sous le soleil et les eaux du ciel, pour faire le plus pur des Caminos, celui qui mène à Vungtau. Parmi ces asiatiques aux sourires incertains, je me suis assis pour avaler avec eux le même potage et le même riz et le même thé vert. Il n'y avait pas dans ces villages lointains des voleurs de grand chemin, ni des soldats du Vietcong qui ignoraient la fin de la guerre, ni des loups aux dents pointues. J'y ai rencontré des braves gens très gentils. Mais c'est cela aussi qui était dangereux, car plus d'une fois j'étais entouré par des femmes qui me proposaient de cuisiner pour moi, ce qui voulait dire que j'étais le bienvenu dans leur lit.
Mais traversant des endroit mythiques, visitant les lieux saints et historiques, les cités de grande culture et les marchés des petits commerces, ne quittant jamais mon droit chemin, sous la garde permanente du Grand Jacques, je suis arrivé au début des Terres, au point alpha. A l'Est de Ho Chi Minh City, appélé autrefois Saigon et Prey Nokor, dans la province de Ba Ria se trouve Vungtau ou le CapSaint-Jacques, mis sur les cartes par les navigateurs Portugais dès le XVIe-siecle. Haut sur le rocher Nho, comme une tour et plus haut qu'un phare, il y a en cet endroit une grande statue de Jésus construite par l'Association Catholique entre 1973 et 1993. Ce Christ a une hauteur de 32 m et se trouve sur un socle de 4 m. La distance horizontale entre ses deux bras ouverts est de 18,3 m. Après avoir enlevé leurs chaussures, via 133 marches les visiteurs qui ont la foi et le courage peuvent monter jusque dans la tête de cette statue, pour voir un panorama exceptionnel. On y découvre par beau temps déjà les eaux du Pacifique. Quelle beauté ! Quelle immensité ! Je suis moins qu'un grain de sable ... !
Remontant le long de la côte, quelque 100 km vers le Nord, il y a la ville de Phan Thiet et le Cap Mui Ne. C'est là que je me suis baigné à 5h00 du matin . Quelque soit le Dieu, la Déesse, le Prophète, l'Apôtre, l'Esprit, le Bouddha, auquel ils croient les petits hommes y vont nager à l'aube et voient à l'horizon un disque d'abord rouge-jaune et ensuite or et feu, lentement sortir des eaux. Le Soleil ! Voir cela est formidable ! Ce sont des moments très forts que l'on oubliera jamais !
Ce même-jour-là j'avais loué une Suzuki 125 cc avec chauffeur, la gentille Nguyen Thi Hau, et sur les plages nous avions roulé. Notre folle course s'est terminée par une chute, à cause du sable blanc trop mou. Faisant la culbute je m'étais retrouvé à plat ventre et un peu groggy. C'est alors que Saint-Jacques m'avait confirmé sa présence et sa protection. Je me suis levé , mon chauffeur aussi, la moto n'était pas cassée, et regardant la plage je ne pouvais croire mes yeux. Car en effet des petites coquilles, pures et fragiles, mais intactes , pas encore touchées par les mains des hommes, avaient été déposées par les eaux sur la plage de Mui Ne , comme la manne céleste des Hébreux, comme les grêlons des mauvais nuages, comme les cailloux blancs du Petit Poucet des Contes de ma mère l'Oye.
J'avais été en 1984 un des premiers pélerins-cyclistes qui arrivait à Padron au point omega, où hélas il n'y avait plus de Pecten Jacobea à ramasser. Au début de 2001 aurais-je été un des premiers pélerins à avoir trouvé la plage non seulement romantique mais où au bout du monde arrivent maintenant les nouvelles coquilles d'un futur meilleur ?
A coup de pédale léger je traversais les faubourgs de la Capitale du Sud Vietnam. La grande Fête du Tet se préparait. La ville était surpeuplée, avec aux carrefours des centaines de cycles à moteur, mais aussi des jeunes filles, comme des colombes blanches en ao-daï et qui avec beaucoup d'élégance roulaient à bicylette. Je suis arrivé près d'une église chrétienne lors d'une grande messe. Il n'y avait plus de place à l'intérieur, pourtant c'était une grande église moderne. Une belle chorale chantait. Cinq prêtres de l'Eglise de Rome autour de l'autel. La foi de la minorité catholique y est sincère. Il n'y avait pas de botafumeiro, car les odeurs y étaient très bonnes.
Chevaliers de Charlemagne, revenez, ... pélerins de l'an 1010 revenez... , la route ne passe plus par les Asturies ni par Roncevaux. Il faut à partir de maintenant faire chemin vers Vung Tau.
Quand on partait de bon matin Quand on partait sur les chemins A bicyclette Nous étions quelques bons copains Y avait Fernand y avait Firmin Y avait Francis et Sébastien Et puis Paulette
On était tous amoureux d'elle On se sentait pousser des ailes A bicyclette Sur les petits chemins de terre On a souvent vécu l'enfer Pour ne pas mettre pied à terre Devant Paulette Faut dire qu'elle y mettait du cœur C'était la fille du facteur A bicyclette Et depuis qu'elle avait huit ans Elle avait fait en le suivant Tous les chemins environnants A bicyclette
NATHALIE.
La place Rouge était vide Devant moi marchait Nathalie Il avait un joli nom, mon guide Nathalie... La place Rouge était blanche La neige faisait un tapis Et je suivais par ce froid dimanche Nathalie... Elle parlait en phrases sobres De la révolution d'octobre Je pensais déjà Qu'après le tombeau de Lénine On irait au café Pouchkine Boire un chocolat... La place Rouge était vide Je lui pris son bras, elle a souri Il avait des cheveux blonds, mon guide Nathalie... Nathalie Dans sa chambre à l'université Une bande d'étudiants L'attendait impatiemment On a ri, on a beaucoup parlé Ils voulaient tout savoir, Nathalie traduisait Moscou, les plaines d'Ukraine Et les Champs-Élysées On a tout mélangé et on a chanté Et puis ils ont débouché En riant à l'avance Du champagne de France Et on a dansé... La, la la... Et quand la chambre fut vide Tous les amis étaient partis Je suis resté seul avec mon guide Nathalie... Plus question de phrases sobres Ni de révolution d'octobre On n'en était plus là Fini le tombeau de Lénine Le chocolat de chez Pouchkine C'était loin déjà... Que ma vie me semble vide Mais je sais qu'un jour à Paris C'est moi qui lui servirai de guide Nathalie... Nathalie
Marianne de ma jeunesse Ton manoir se dressait Sur la pauvre richesses De mon rêve enchanté
Les sapins sous le vent Sifflent un air étrange Où les voix se mélangent De nains et de géants
Marianne de ma jeunesse Tu as ressuscité Des démons des princesses Qui dans moi sommeillaient
Car ton nom fait partie Marianne de ma jeunesse Du dérisoire livre Où tout enfant voudrait vivre
Marianne de ma jeunesse Nos deux ombres enfuies Se donnèrent promesse Par-delà leurs joies et leur vie
Marianne de ma jeunesse J'ai serré sur mon cœur Presque avec maladresse Ton mouchoir de pluie et de pleurs
Il avait poussé par hasard Dans notre cour sans le savoir Comme un aveugle dans le noir Mon arbre Il était si petit Que c'était mon ami Car j'étais tout petit Comme lui J'attendais de lui le printemps Avec deux ou trois fleurs d'argent Un peu de vert, un peu de blanc Mon arbre Et ma vie s'accrochait A cet arbre léger Qui grandissait Comme je grandissais
Chanson de GILBERT BECAUD
Quand tu n'es pas là Tous les oiseaux du monde Quand tu n'es pas là S'arrètent de chanter Et se mettent à pleurer Larmes de pluie au ciel d'été Quand tu n'es pas là Le silence qui gronde Me donne si froid Qu'un jour ensolleillé Me fait presque pleurer Larmes d'ennui malgré l'été La ville fait de grâces La lune des grimaces Qui me laissent sans joie Les cantiques d'églises Malgré tout ce qu'ils disent Me font perdre la foi Quand tu n'es pas là Tous les oiseaux du monde La nuit sur mon toit Viennent se rassembler Et pour me consoler Chantent tout bas ' Elle reviendra ' Quand tu reviendras De l'autre bout du monde Quand tu reviendras Les oiseaux dans le ciel Pourront battre des ailes Chanter de joie Lorsque tu reviendras !
Le Pianiste de Varsovie Gilbert Bécaud
Je ne sais pas pourquoi Cette mélodie me fait penser à Chopin Je l`aime bien, Chopin Je jouais bien Chopin Chez moi à Varsovie Où j`ai grandi à l`ombre A l`ombre de la gloire de Chopin Je ne sais pas pourquoi Cette mélodie me fait penser à Varsovie Une place peuplée de pigeons Une vieille demeure avec pignon Un escalier en colimaçon Et tout en haut mon professeur Plus de sentiment Plus de mouvement Plus d`envolée Bien bien plus léger Joue mon garçon avec ton coeur Me disait-il pendant des heures Premier concert devant le noir Je suis seul avec mon piano Et ça finit par des bravos Des bravos, j`en cueille par millions A tous les coins de l`horizon Des pas qui claquent Des murs qui craquent Des pas qui foulent Des murs qui croulent Pourquoi? Des yeux qui pleurent Des mains qui meurent Des pas qui chassent Des pas qui glacent Pourquoi Le ciel est-il si loin de nous? Je ne sais pas pourquoi Mais tout cela me fait penser à Varsovie Une place peuplée de pigeons Une vieille demeure avec pignon Un escalier en colimaçon Et tout en haut mon professeur
What does not destroy us makes us stronger.
Rondvraag / Poll
Wie wordt wereldkampioen 2012 bij de profs ?
À la claire fontaine
M'en allant promener, J'ai trouvé l'eau si belle, Que je m'y suis baignée.
Il y a longtemps que je t'aime Jamais je ne t'oublierai.
Sous les feuilles d'un chêne Je me suis fait sécher, Sur la plus haute branche, Un rossignol chantait.
Il y a longtemps que je t'aime Jamais je ne t'oublierai.
Chante, rossignol, chante, Toi qui as le coeur gai, Tu as le coeur a rire, Moi, je l'ai à pleurer.
Il y a longtemps que je t'aime Jamais je ne t'oublierai.
J'ai perdu mon ami Sans l'avoir mérité, Pour un bouquet de roses, Que je lui refusai.
Il y a longtemps que je t'aime Jamais je ne t'oublierai.
Je voudrais que la rose Fût encore au rosier, Et que mon doux ami Fût encore à m'aimer
Turning and turning, the world goes on We can't change it, my friend Let us go riding now through the days Together to the end Till the end
Les bicyclettes de Belsize Carry us side by side And hand in hand, we will ride Over Belsize Turn your magical eyes Round and around Looking at all we found Carry us through the skies Les bicyclettes de Belsize
Spinning and spinning, the dreams I know Rolling on through my head Let us enjoy them before they go Come the dawn, they all are dead Yes, they're dead
Les bicyclettes de Belsize Carry us side by side And hand in hand, we will ride Over Belsize Turn your magical eyes Round and around Looking at all we found Carry us through the skies Les bicyclettes de Belsize
Julia Tulkens .
Hebben wij elkaar gevonden in dit land van klei en mist waar tussen hemel en aarde ons leven wordt uitgewist ?
Ben ik nog schaduw, ben ik al licht, of is d'oneindigheid mijn aangezicht ?
Treed ik in wolken of in hemelgrond ? Er ruist een hooglied aan mijn lichte mond. In uw omarming hoe ik rijzend ril ... Mijn haren wuiven en de tijd valt stil .
Julia Tulkens.
SONNET POUR HELENE
Quand vous serez bien vieille, au soir, à la chandelle, Assise auprès du feu, dévidant et filant, Direz, chantant mes vers, en vous émerveillant : Papoum me célébrait du temps que j’étais belle.
Lors, vous n’aurez servante oyant telle nouvelle, Déjà sous le labeur à demi sommeillant, Qui au bruit de mon nom ne s’aille réveillant, Bénissant votre nom de louange immortelle.
Je serai sous la terre et fantôme sans os : Par les ombres myrteux je prendrai mon repos : Vous serez au foyer une vieille accroupie,
Regrettant mon amour et votre fier dédain. Vivez, si m’en croyez, n’attendez à demain : Cueillez dès aujourd’hui les roses de la vie.
Regretting my love, and regretting your disdain. Heed me, and live for now: this time won’t come again. Come, pluck now — today — life’s so quickly-fading rose.
Ik ben Journée Wilfried , en gebruik soms ook wel de schuilnaam PAPOUM.
Dit stond natuurlijk niet in een dagblad in ons land . Het moet dan ook een vertaling zijn uit De Sportvriend van het Japanse Kobe-shi zijn , tenzij het natuurlijk pure fictie is, en met iemand die zoals Papoum op zijn oude dag zweeft tussen de virtuele wereld, de droomwereld, het verleden en de vochtige werkelijkheid van een koude februaridag, is dit zeer mogelijk.
Le Baron WRANGEL mort à Bruxelles en 1928
Fred Perry le superchampion élégant
La femme est un danger pour le pélerin.
