13-12-2010 om 23:53 geschreven door Papoum

10-12-2010 om 00:00 geschreven door Papoum

29-11-2010 om 00:00 geschreven door Papoum

  

05-11-2010 om 00:00 geschreven door Papoum

UN HOMME EXTRAORDINAIRE.

Ivor G.S. MONTAGU, né le 23 avril 1904 à Kensington près de Londres, était le troisième fils de Lord Louis Samuel Montagu et de Lady Gladys Swaythling, des personnes très riches, des libéraux convaincus et des juifs du plus haut milieu. Après avoir tenté le Cricket et le Tennis au Royal College of Science de Westminster, Ivor Montagu découvre avec beaucoup de passion le tennis de table au Kings College de Cambridge. Il y étudie la zoologie et les langues, et à l'âge de 17 ans déjà il est sélectionné pour le célèbre match triangulaire entre Oxford, Cambridge et Paris. C'est un grand voyageur. Dans le cadre de ses études de zoologie il s'en va étudier les rats et les lapins en Arménie, et les chameaux en Mongolie. Il parle, écrit et traduit en anglais, français, allemand et russe. En 1922 le jeune Ivor Montagu est élu par ses pairs président de la Fédération Anglaise de Tennis de Table et il se met à la tête de quelques gentlemen très entrepreneurs qui avec l'aide du journal des boulevards The Daily Mirror vont organiser un tournoi de pingpong disputé à Londres dans 40 salles pour 40.000 joueurs. Avec cet évènement, qui avait bien secoué la City d'après guerre, le tennis de table, jadis si populaire vers 1904, remonte vers le soleil en quelques jours en cette année 1923 qui avait fait connaître l'organisateur Montagu, un jeune capable de faire bouger les foules vers un but noble. Toutefois si Montagu joue bien son rôle en Angleterre de 1921 à 1925, et qu'il sera à juste titre élu premier président de la fédération internationale de tennis de table en 1926, ce n'est pas à lui qui revient le mérite sur le plan international. Le rôle des pongistes allemands et des champions juifs habitant dans plusieurs pays est important en profondeur vers 1930, mais vu sa présence interminable Ivor Montagu sera un grand leader, le Fidel Castro du ping pourrait on dire.

La famille de Montagu avait donné le capital nécessaire pour organiser le premier Championnat du Monde à Londres. C'est pourquoi d'ailleurs qu'en 2010 c'est toujours la Coupe Swaythling ( nom de famille de la maman d'Ivor) qui est remise à l'équipe nationale championne du monde. 
Mais peu après Ivor Montagu tourne le dos à sa famille  pour ne pas que tous continuent à dire qu'il est un 'fils à papa' pour qui tout est facile. Il marie en secret la typiste Eileen Hellstern qui est pauvre, mais magnifique et incomparable, et du coup il devient prolétaire et il refuse d'être millionnaire. Ivor Montagu va réussir tout seul dans la vie, car il avait des grandes qualités d'orateur, de diplomate, d'organisateur.  En plus, il était polyvalent et avait au moins cinq passions :
1. Eileen 'Hell' Montagu qui sera toujours derrière lui et ce jusqu'au début de novembre 1984. Car c'est exactement 26 ans que le président élu en 1926 avait quitté ce monde quatre jours seulement après son épouse chérie.
2. Le tennis de table qu'il a développé pendant plus de 40 ans, augmentant le nombre d'affiliés des 9 pays au départ jusqu'aux 160 pays de 1967.
3. La culture générale, le journalisme et la zoologie.
4. Le cinéma.  Il a vraiment tout fait dans ce domaine dès les grandes heures des films muets. Il a été proche de Eisenstein, Chaplin, Hitchcock, Balcon, et était connu dans les milieux du cinéma  en Grande-Bretagne, Russie, Allemagne, et à Hollywood.
5. La politique. Après un voyage en Russie révolutionnaire il devient homme de gauche pacifiste, socialiste et ensuite communiste. Il y a de fortes chances que sous le code 'intelligentia'  il aurait été vers 1942  un espion des Soviets, amis des Anglais pendant la seconde guerre mondiale. Il a fait plus pour la paix que beaucoup de politiciens célèbres, comme directeur de la London Film Society, et en oeuvrant aussi longtemps et aussi bien pour le TABLE TENNIS un sport pour tous, pour tout âge et pour toute la vie, qui compte des pratiquants dévoués et passionnés sur tous les continents.     

     1926 - 1939

Les grands joueurs et joueuses qui avaient marqué les Championnats du Monde de Tennis de Table pendant le periode des hard bats, les palettes à picots ordinaires et les planches dures.    

MESSIEURS :

LONDRES 1926 :
Hongrie: Roland Jacobi, Zoltan Mechlovitz, Daniel Pecsi, Bela Kehrling, + Maria Mednyansky
Autriche: Paul Flussman,Munio Pillinger + Fanchette Flam
Wales: + Doris Evans-Gubbins

STOCKHOLM 1928:
Hongrie: Zoltan Mechlovitz, Lazlo Bellak, Daniel Pecsi, Sandor Glancz, Roland Jacobi,+Maria Mednyansky
Autriche: Alfred Liebster, Robert Thum, Paul Flussman, + Fanchette Flamm
Angleterre : Fred Perry, + Winifred Land + Joan Ingram 
Allemagne : + Erika Metzger

BUDAPEST 1929 :
Hongrie: Zoltan Mechlovitz, Viktor Barna, Sandor Glancz, Istvan Kelen, Miklos Szabados, Lazlo Bellak, Gyorgy Szegedi  + Maria Mednyansky + Anna Sipos + Magda Gal
Angleterre: Fred Perry, Charles Bull, Adrian Haydon
Autriche: Robert Thum, Albert Liebster, Paul Flussman + Trude Wildam
Allemagne: + Erika Metzger + Maria Rüster

BERLIN 1930:
Hongrie: Viktor Barna, Lazlo Bellak, Lajos-Leopold David, Istvan Kelen, Miklos Szabados+ Maria Mednyansky + Anna Sipos
Autriche: Alfred Liebster, Robert Thum
Suéde : Folke Pettersson

BUDAPEST 1931 :
Hongrie: Viktor Barna, Lazlo Bellak, Lajos-Leopold David, Istvan Kelen, Miklos Szabados+ Maria Mednyansky+ Anna Sipos 
Allemagne : Nikita Magjoroglou

PRAGUE 1932 :
Czechoslovaquie: Stanislas Kolar, Jindrich Lauterbach, Istvan Malecek, Bedrich Nikodem, Michal Grobauer + Anna Braunsova + Marie Smidova-Masakova
Hongrie: Viktor Barna, Miklos Szabados, Lazlo Bellak, Sandor Glancz,Istvan Boros + Anna Sipos

BADEN - VIENNE 1933:
Hongrie: Viktor Barna, Istvan Boros, Lajos-Leopold David, Istvan Kelen, Sandor Glancz + Anna Sipos + Magda Gall + Emiline Racz
Czechoslovaquie: Stanislav Kolar
Angleterre: Adrian Haydon

PARIS 1934 :
Hongrie: Viktor Barna, Lazlo Bellak, Lajos-Leopold David, Tibor Hazi,Miklos Szabados,Sandor Glancz, Bela Nyitrai + Anna Sipos + Magda Gal + Maria Mednyansky
Allemagne: +Anita Felguth-Denker  + Astrid Horn H.K.,
Angleterre : + Dora Emdin
Czechoslovaquie: + Marie Kettnerova

WEMBLEY LONDRES 1935 :
Hongrie: Viktor Barna, Lazlo Bellak, Lajos-Leopold David, Tibor Hazi, Miklos Szabados + Anna Sipos + Maria Mednyanski + Magda Gal
Czechoslovaquie: Stanislav Kolar, Karel Svoboda, Bohumil Vana, Miroslav Hamr + Marie Kettnerova + Marie Smidova-Masakova
Autriche: Alfred Liebster, Erwin Kohn
Angleterre: Adrian Haydon
France: + Marcelle Delacour

PRAGUE 1936 :
Autriche: Richard Bergmann,Helmut Goebel, Erwin Kohn, Hans Hartinger, Alfred Liebster
Czechoslovaquie: Stanislav Kolar, Miroslav Hamr + Gertrude Kleinova + Marie Smidova
Roumanie: Farkas Paneth, Marun Goldberger
USA: James McClure, Robert Blattner + Ruth Aarons-Hughes+ Jessie Purves
Pologne: Alojzy Ehrlich
Hongrie: Ferenc Soos

BADEN-BADEN 1937:
USA:  Abe Berenbaum, Robert Blattner, James McClure, Sol Schiff + Ruth Aarons + Emily Fuller
Autriche: Richard Bergmann, Helmut Goebel + Trudi Pritzi
Czechoslovaquie: Bohumil Vana, Stanislav Kolar, Adolf Slar, Frantisek Hanec+ Vera Votrubcova
Pologne: Alojzy Ehrlich
Allemagne: + Astrid Horn-H.K.
Roumanie: + Angelica Rozeanu-Adelstein
Angleterre: +Wendy Woodhead+ Doris Jordan + Margaret Knott-Osborne
Hongrie: Ferenc Soos

LONDRES 1938 :
Hongrie: Viktor Barna, Lazlo Bellak, Erno Foldi,Tibor Hazi, Ferenc Soos,
Czechoslaquie: Bohumil Vana + Vera Votrubcova+ Maria Kettnerova + Vlasta Pokorna-Depretisova
USA: James Mc Clure, Sol Schiff  + Betty Henry
Autriche: Richard Bergmann, Helmut Goebel + Trudi Pritzi
Angleterre: Hyman Lurie, Jeffrey Hyde + Wendy Woodhead + Doris Jordan + Margaret Knott-Osborne

LE CAIRE 1939:
Czechoslovaquie: Miroslav Hamr,Vaclav Tereba, Bohumil Vana, R.Karlecak +Vlasta Pokorna-Deprisova+ Vera Votrubcova
Autriche: Richard Bergmann + Trudi Pritzi
Roumanie: + Angelica Rozeanu-Adelstein
Egypte : + Helmy Mansour + Samcha Naitri
Pologne: Alojzy Ehrlich
France: Michel Haguenauer, Raoul Bedoc
Yougslavie: Zoarko Dolinar, Tibor Harangozo, Max Marinko

01-11-2010 om 00:00 geschreven door Papoum

34. Sabado  12 de Junio.

Leon.  In dit klooster zijn er duidelijke voorschriften. Niemand mag eerder buiten dan 6u00  en iedereen moet de slaapzaal verlaten hebben om 8u00.  Ik was daar tussen Hollanders doch s' avonds waren zij te moe en 's ochtends veel te gehaast om kennis te maken en te praten.  Op weg door Leon kom ik een fietser uit Fléron nabij Luik tegen. Ik vertel dat ik in zijn gemeente harde matchen pingpong had gespeeld met de tijdsregel, ondermeer tegen Louis Joyeux. De wereld is klein. Die fietser kende die Louis vrij goed. Ik telefoneer naar huis waar alles flink wordt gerund door mijn Sonja. Terug op het plein aan San Marcos neem ik enkele foto's. De Luikenaar is daar ook nog, want hij blijft het hele weekend te Leon en krijgt daar zelfs bezoek. Ik raad hem aan van binnen te gaan in de prachtige Parador en hij doet dat.

Ik bezoek  El Virgen del Camino en kan daar voor een 'barato' prijs van 495 pesetas Zumo, café grande con leche, y dos boccadilos eten. San Miguel del Camino. San Martin del Camino. Hospital de Orbigo. Het is warm en ik ga schuilen in een albergue waar ik een koele cola met gin drink, in afwachting van mijn middageten. Ik neem al mijn tijd, schrijf een brief, en wacht want op de zinderende weg is het verschrikkelijk moeilijk, zeker met die lome benen van mij.

Astorga. Er loopt daar een wielerwedstrijd van lagere categorie. Ik blijf een tijdje kijken. Daarna ga ik op zoek naar een stempel voor mijn pelgrimsboekje. In de refugio van Astorga zie ik de mountainbikers weer, maar nu is er ook een sportieve jonge dame bij, met prachtige benen. Zij is  een Madrileense.

Bij het verlaten van die stad vlam ik niet verder op de grote steenweg zoals de vele te snelle sportievelingen dat doen op hun koersfietsen. Ik rijd niet naar de grote stier, publiciteitsbord hoog op de heuvel, maar ik neem naar links waar de voetgangers in het zweet en met pijnlijke voeten hun zielezaligheid verdienen op de Camino. Aan het eerste café in deze richting, ga ik eerst van een pintje genieten en vertrek wat later met pijnlijke kuiten. De wind waait nu tegen en het is bergop. Slecht en ongelijk is het wegdek, bijna mals door de warmte. Ik zie het helemaal niet zitten om de Pantani uit te hangen. Maar, mijn redding werd door de Apostel Jacob al voorzien want te Murias de Recilvaldo wacht een kleine refugio op mij. Ik kom daar op een kamer met een Oostenrijker. Wat verder is er het Restaurant San Antonio. De baas is daar helemaal zot van de Camino,en vraagt me uit. Door mijn  kleine kennis van 't Spaans en omdat andere mensen er ook komen tafelen vlot onze communicatie echter niet.

35. Zondag, 13 juni.

Met sterke ambitie begin ik als  ' flandrien'  deze hoogdag . Er komt nu een groots parcours over de Puerto de la Cruz y Puerto de Manjarin.  De weg is nieuw aangelegd, met drie evenwijdige camino's voorzien voor voetgangers en lopers, fietsers en paarden, auto's en vrachtwagens. Stop in Bar Cowboy, omwille van de leuke naam, en voor een goed hapje en een natje. Rabanal del Camino . De mooie  Refugio van Saint James is op dat uur  'closed' . Spijtig !
Daar is hij dan weer, die Schot die ik te Fromista verliet. Tom Huxtable is the name and not Angus MacDonald nor Stewart Obree. Hij duwt een veel te groot verzet en kan niet  ' en danseuse' klimmen omdat zijn bagage slecht is verdeeld over zijn oude koersfiets, met alle gewicht in èèn zak op het achterwiel  !

Tevens haal ik daar in die klim een rare kerel in. Hij trekt een speciaal karretje met al zijn spullen en vordert aan hoog tempo. Maar dan plots stopt hij na de volgende bocht, en stilstaand begint hij, met d'ogen toe en kloppend hart, te bidden. Hij heeft geen interesse voor het landschap noch voor mij. Hij is mager, behaard, draagt een monnikspij en sandalen voor zijn blote voeten. Deze boeteling gaat snel naar omhoog en merkwaardig is zijn uithoudingsvermogen. 

Foncebadon. Bijna verlaten, stenen en muren, loslopende honden zonder meester, spookdorp, maar toch kom ik daar niet alleen want er is daar nog een andere sterveling, een pelgrim die reeds terugkomt van Santiago. Hij mag bergaf rijden, naar het Oosten zonder tegen de anderen te botsen.  De man is stratenmaker van beroep. Hij rijdt op een koersfiets, met een kleine rugzak, en vele jaren achter elkaar heeft hij al  Biarritz-Santiago-Biarritz gereden. Daarvoor had hij telkens 9 dagen nodig, want hij rijdt 200 km per dag 'sur le chemin de St-Jacques' , en daartussen één volle dag verblijft hij in en rond de Kathedraal van Santiago. Boven aan het kruis, aan de hoop stenen waar een steentje kan worden bijgedragen, ontmoet ik een man die Nederlands praat, een automobolist. Hij legt me uit dat het vroegere antieke Cruz de Ferro één maand eerder werd gestolen en vervangen door een ander smaakloos exemplaar . 
Ik maak reeds wat vaart voorbij deze col, en kom aan El Refugio de Los Tempelarios, geschikte stopplaats voor een glas wijn. Er wordt daar een vuur aangelegd voor een spoedig beginnende barbecue. Ik loop er wat rond.  Merkwaardige plaats !  Merkwaardige mensen  ! Maar ik moet verder op de lange weg, ook al ligt het vlees al boven de hitte van het vuur,  maar dat was misschien wel een verkeerde beslissing.

Wat verder haal ik 'downhill' terug  Mister Thomas Huxtable in. Hij is gevallen , zonder erg volgens zijn bewering van dappere routier, maar ik geef hem toch maar mijn flesje 90% alcool, straffer dan bruine whisky uit Aberdeen, om te ontsmetten en met een paar zelfklevende plaasters verzorg ik zijn wondjes. Zijn fiets is te licht en zijn bagage te zwaar, dat maakt zijn tweewieler nogal weinig stabiel is in de afzink van zo'n puerto. Hij is bang en wil daarom de Manjarin te voet afdalen. Dat doe ik dan ook maar in zijn gezelschap, nadat ik mijn Mephisto wandelschoenen heb aangetrokken.

We arriveren,  een kwartier of wat langer later, aan de frisse Fuente de la Truche, waar we ons goed wassen, en dan nog wat verder komen wij te El Acebo, waar we gaan middagmalen in het restaurant Meson Oasis del Bierzo. Menu du Jour, aanbevolen door de waardin, regionale specialiteit van het schaap, met dessert-ijskreem, en dat kost voor twee 2800 pesetas.

We stoppen aan het monument voor de dode Duitse fietser te Molinaseca, en samenwerkend Haspengouw-Schotland bereikt Ponferrada, Cacabellos, en uiteindelijk Villafranca del Bierzo. Mijn plan om daar te gaan slapen in de Parador op deze zondag wordt gretig aanvaard door Huxtable, die er als 60-plusser en lid van Saint James  35% reductie krijgt. Wij nemen, op onze kamer met twee grote bedden, allebei na mekaar een bad en ik doe een slaapje terwijl den Thomas zijn bagage anders inricht.  In de Spaanse avond gaan we wandelen doorheen Villafranca , de zeer belangrijke halte op de Camino de Santiago.

Ondertussen heeft Huxtable me bekend dat hij weinig had getraind, niet op de gepaste fiets reed, en vooral dat hij bijna niets had gegeten sedert hij te Santander met de boot was aangekomen. Hij was in die Puerto de Manjarin gewoon, door afkoeling en tekort aan suiker, in zwijm gevallen. Dat moet 'de knock-out klop' van de man met de hamer geweest zijn die een nochthans taaie pelgrim te grazen had genomen. Ik zag maar een oplossing voor hem, we moesten terug nog meer gaan eten, wat voor mij geen probleem was, noch financieel noch op gebied van eetlust en hongergevoel . We gingen dus op het plein van Villafranca del Bierzo pannekoeken eten met slagroom, een halve suikerpot, en tassen tea. Goed gesprek. Twee niet-Spaanse vrouwen waren voortdurend naar mij aan het kijken. Ik vroeg me af waarom.  Huxtable bleef maar zagen en zagen over de zalmen  van Dumfriesshire, terwijl er bij mij thuis in onze Molenbeek maar magere stekelbaarsjes zitten.

36.  Monday  June the 14th .

Huxtable was zo blij met mij als compagnon, hij noemde mezelf zijn redder, dat hij zelfs die avond me vertelde waarom hij aan het pelgrimeren was, en aan het afzien was op zijn verdomde bicycle. Zijn fiets was een Raleigh met Dunlop banden en dat is toch geen belachelijk speelgoed, eerlijk gezegd. Hij had veel zorgen om zijn zoon van 29 jaar die verslaafd was aan drugs, en strafbare feiten had gepleegd. Als gepensioneerde militair, ex-mekanieker bij de Royal Air Forces, had hij gehoopt op een aangenamer oude dag. Maar alles liep verkeerd. Op een dag kreeg hij van iemand de raad om te gaan fietsen op de pelgrimsroute in Spanje, en te vragen aan Saint James of hij niet die zoon terug op een beter pad zou kunnen brengen.Maar zelfs ook die nacht ging het verkeerd met de nog gelovige Thomas Huxtable.

04.u00 . Met mijn zuiver geweten, mijn goed hart en goede longen, slaap ik lekker in de schone Parador van Villafranca del Bierzo en ik word wakker door lawaai in de badkamer. Ik zie dat de lakens van  mijn gebuurs bed zijn weggenomen. Ik ga in de badkamer en zie dat Huxtable zijn lakens aan het wassen is.  Wat een kerel is dat  ....  ?  Hij is doodziek en hij heeft tijdens de nacht diarree gehad. Tijdens zijn slaap heeft hij het in zijn bedde gedaan en op zichzelf gedaan.  Wat een stank  ! De zestiger is bijna aan het huilen door al zijn miserie. Uit schaamte wil hij zo vlug mogelijk stiekem de propere Parador verlaten, vermits wij bij inschrijving toch al hadden betaald, om op de fiets te zijn waarvan vlug kan af worden gesprongen om het snel en zonder schade in de natuur te doen, indien terug nodig. 



 

Moet ik je misschien een voor jou te lange koerstrui geven, als tartan, zodat je met je bloot Schots gat op je Brooks kan verder fietsen naar Saint James , vraag ik hem, maar in zijn ogen lees ik dan ellende, erger nog als ware hij de doelman van de Rangers die met 0/6 tegen de Celtics verloren hadden. Ik smijt zijn lakens op een hoopje in een hoek van de badkamer , en ik duw de Schot onder de douche. Slaap verder in mijn bed tussen andere lakens, ik neem wel mijn slaapzak en zal op het tussenverdiep in de sofa verder slapen. Ik open groot het raam van onze kamer en vertrek naar het stijlvol salon buiten de bezoedelde ruimte. Daar probeer ik nog te slapen, maar dat is niet mogelijk. Om pen en papier te halen ga ik wat later terug naar onze kamer. Huxtable heeft alles opgeruimd en slaapt als Gulliver in het land van nowhere. De Slag van Culloden was voorbij.

Vermits ik te Puente de Orbigo al geschreven had naar mijn liefste schatten, schrijf ik nu nog een brief naar huis voor mijn trouwste vriend Louka de welsh-terriër, die zo vaak kakt in mijn gezelschap tijdens onze wandelingen in de Pepijnstad. 

7u00. Proper en aangekleed loop ik naar beneden. Aan de receptie is er een man die goed Frans spreekt, vermits we op de ' Camino Frances' vertoeven is dat niet uitzonderlijk, en problemen als die van Huxtable zijn er bijna wekelijks in deze parador.  Mijn fietstassen zijn reeds gereed om terug op mijn Olive Green te worden gemonteerd, maar ik leg ze in de zon buiten waar ik ze kan zien doorheen de grote vensters. Voor het ontbijt zijn er twee mogelijkheden, ofwel zonder meer te betalen een klein buffet in zaal B  ofwel de grote mogelijkheid in zaal A , waarvoor 1200 pesetas moet bijbetaald omdat het daar prinselijk is ' pour les grands d'Espagne' , les conquistadores, de voetballers van Real Madrid of voor Mick Jagger die hier al logeerden, pour Miguel Indurain et Don Quichotte, en dat is dan ook voor mij omdat ik later op de dag de Pedrafita do Cebreiro en de Alto do Poio zal beklimmen. 

De man van de receptie komt me aan tafel opzoeken. Ik dacht dat hij mij zou berispen omdat ik al vier maal naar het groot buffet was gegaan met Pantagruelske neigingen, maar  ' o contrario'  hij feliciteert mij omdat ik zoveel eer doe aan wat de keuken die ochtend had voorzien . Hij stelt mij  gerust wat betreft Huxtable. Die dronk thee met citroen en honing en de geheime remedie van dit huis, en die koppige Schot aanvaardde van in zijn bed te blijven liggen tot 14u00.  Ofwel zou hij dan kunnen vertrekken ofwel zou dan een dokter worden geroepen. Ikzelf kon dus gerust verder rijden, en mijn kameraad wilde dat ook, en el Camino de Santiago.

Na deze fantastische desayuno begin ik langzaam aan de hellingen die me naar de Cebreiro zullen brengen, het hoogste punt op de oude Franse pelgrimsroute, een klim van 17,7 km tegen een gemiddelde van 4 % die stijgt van 600 m naar 1300 m. Met gezwollen buik gaat dat helemaal niet.  Ik stop dan maar vlug en ga een cola met gin drinken, hetgeen de werking van mijn maag bevordert. Ik weeg dertig pond meer dan in 1984 toen ik met veel allure hier had geklommen en toen ik zelfs, met pak en zak, lang het wiel van klimgeiten zonder ballast kon volgen. Het gaat nu slecht, maar wat een heerlijke dag ... . Daarom steek ik mijn voeten weer in mijn Mephisto's en ik stap rustig urenlang verder door het inferno van de O'Cebreiro, genietend van de prachtige omgeving. Het verwondert mij dat er slechts weinige snelfietsers mij voorbijrijden op deze weg voor auto's. Dat wil zeggen dat er veel zijn die een andere route volgden, de Cebreiroweg van vroeger die langer is en met veel kronkelingen. Zij hebben betere wegkaarten en ik rijd zomaar altijd naar het Westen zoals een Wisigoot van lang geleden. Het laat ook vermoeden echter dat er bedorven fietsrijdertjes zijn die in hun volgwagen kruipen en om tijd te winnen die zware col overslaan.

Maar ik voel me niet goed wanneer ik boven kom. Heb ik ook het virus dat Huxtable had geveld ?
Ik bereik de Hosteria San Giraldo de Aurillac en schrijf daar in voor de habitacion 5. Ik drink vlug een grote fles water. Tijdens mijn beklimming van de Cebreiro had ik immers veel te weinig gedronken, en de gezouten Spaanse hespen en kazen van het ontbijt in de parador waren veel te goed geweest. Ik vergat ook dat mijn nachtrust werd gestoord, en na douche en siesta voel ik me opnieuw in grote forme. Gelukkig was ik vlug gestopt vandaag. Tijdens mijn avondwandeling kom ik te weten dat alles is bezet. Velen zullen er buiten slapen in de aangeboden mankele tenten met vuile vloer. In de Refugio werden 112 pelgrims genoteerd en daarbij ook mijn naam. Daar verneem ik van Hollanders dat hun ex-Minister-President Van Agt ook aan het fietsen is op de Camino de Santiago, maar hij doet dat incognito, als oud lid van de studentenclub Carolus Magnus. Op de Cebreiro zou hij toch zijn credencial moeten legaliseren met een stempel, maar hij staat er ( nog) niet op de lijsten in het grote bezoekersboek waarin die noorderburen snuffelen. 

 Ik neem met hoge toon daar in dat kantoor het woord en verkondig aan mijn taalgenoten dit :  ' De vraag is dus  ' Zzzzal  Van Agt vannacht hier ook slapen  ?  
Ofwel  ' Mag men politiekers geloven wanneer zij zeggen dat zij naar Compostela fietsen , zij beliegen ons toch zo vaak ? '  Is Van Negen reeds voorbij de Cebreiro ?  Is Van Zeven ook al aan het komen ? Er zijn sedert het begin van de Xacobeo '99 toch op de Camino al zoveel Hollandezen en nu missen we nog den deze, den Dries Van Agt  uit Geldrop !  
Ik vrees echter dat hij die belangrijke pelgrim, die eenzame fietser was, die deze ochtend in de Parador van Villafranca del Bierzo niet uit zijn bedde kon, wegens te zware darmklachten !   Want dat was vandaag één van de lopende geruchten die door de pelgrims onderweg in alle talen werd verspreid.  Al de aanwezige Hollanders konden niet lachen, uiteraard  C.D.A.'ers , en bovendien waren zij doodmoe, met blaren op de tenen, en was het toen tijd om de lichten te doven.rond dat heiligdom  daar beneden onder de melkweg. 

En de Apostel vond dat het voor die dag meer dan genoeg was geweest. 
  
----------------------------------------------------------------------------------
Pelgrim op weg naar Santiago 1984.

Intermezzo - De volgende lijnen gaan over uren die ik nooit zou vergeten.


Met mijn fiets in de hand liep ik langzaam over de oude brug. Hier op de Romeinse brug over de Orbigo had zich tussen 10 juli en 9 augustus 1434 de legendarische Passo Honroso afgespeeld. Suero de Quinones, een jonge verliefde ridder, vocht met paard en lans op deze smalle brug 166 duels uit op leven en dood om de hand van la hermosa persona Leonor de Tovar te veroveren, el amor de su vida. Hij daagde alle jonge edellieden en edele pelgrims uit om zich met hem op de brug te komen meten. Er viel één dode en er vloeide zoveel bloed dat het werkelijk te erg werd en de koning verder geweld verbood. Dit werd een befaamd epos .

Het was op het einde van de siesta. Op het dorpsplein spoelde ik mijn gelaat af met water van de fontein. Na wat zonnebrandolie op mijn neus, armen en benen, en op mijn fietsketting te hebben gesmeerd, sprong ik terug op mijn tweewieler, en voor mij lagen nog 285 km om Santiago te bereiken, de meest voortreffelijkste stad van heel Spanje, althans voor de mensen uit Galicië. Na een stukje fietsen onder de blauwe hemel en in de heerlijke zon bereikte ik Astorga waar ik even stopte aan de moderne kerk die werd gebouwd door Gaudi, een gebouw dat weinig indruk op mij maakte. Door de warmte en door mijn dorst was ik al uren achter op mijn reisschema van deze dag. Dagenlang had ik in de regen gefietst sedert ik mijn woonplaats in Haspengouw had verlaten om op mijn ééntje met pak en zak naar Sinte Jakob in Galissiën te trekken. Het was nat en koud geweest, en nu op één enkele dag was de temperatuur opeens met tien graden gestegen. In een fonda dronk ik twee gin-tonics versierd met een stukje citroen. Ik bekeek nogmaals mijn notaboek en mijn wegkaart.Te Astorga hergroepeerden de pelgrims zich vroeger. Dat was gemakkelijker en veiliger. Want al zingend in groep, samen en sterk, kwamen zij zo levend door de Cordilleras, een gebied waar wolven en struikrovers op de loer lagen.

Mijn fietsbanden laten sporen na op het malse wegdek dat begint te smelten.  Zo is het lastig om verder omhoog te geraken. Meerdere oude vrouwen, als heksen in het zwart gekleed, zitten of hurken langs hun huisjes. Zij begapen mij. Zij gluren naar mijn blote benen, en zien hoe ik hijg en zweet als een man die bijna klaar komt. Voor een vette wielertoerist is klimmen voorbij Rabanal del Campo immers een hele klus. Nu komen rondlopende honden op mij af. Ik bereik het dorp Foncebadon. Niemand te zien, terwijl in oude geschriften staat dat dit eens een plaats was waar honderden pelgrims sliepen of nabij vuren kampeerden. Op deze zomeravond waait er alleen maar een licht briesje over de ruïnes, vliegen er wat akelige vogels rond, en verdwijnen de knaagdieren vlug bij mijn aankomst.

De zon daalt. De weg wordt nog steiler. Overal liggen grijze stenen. Met op mijn kop een verfrommeld jeanshoedje, in vuile rennerskledij, met stof op mijn lange benen, bereik ik Cruz de Ferro, en daar ben ik dan ongeveer 1500 m boven de zeespiegel. Op deze plaats ligt een zeer bijzondere hoop stenen, een kegel die aan de top wordt verlengd door een staak waaraan een kruis is vastgemaakt. In de loop der tijden raapten zij die aan dit kruis passeerden een losse steen op. Liefst moest dat een steen zijn die goed in de hand past en om zo ene te vinden moest er wel wat worden gezocht . Een pelgrim op weg naar het heilige graf van de apostel Jacob de Meerdere had altijd een persoonlijke, meestal een geheime, reden om de lange en levensgevaarlijke tocht naar Compostela te ondernemen. Aan die bizarre hoop stenen van Cruz de Ferro vertrouwde de pelgrim zijn reden, zijn intentie of zijn berouw over fouten, toe aan de harde steen die hij in zijn hand knelde. Daarna, hopend dat Santiago hem ondertussen goedgezind was geworden, gooide de pelgrim zijn steen op de massa die er lag, een hoop gevormd door hoekige rotsstenen die stuk voor stuk intenties in zich droegen. De vele stenen van Cruz de Ferro zijn alzo een enorme symbolische verzameling van geloof, hoop, liefde, en berouw, van onze voorouders. De stenen zijn er heel ruw. Zij liggen al een miljoen jaren in deze buurt maar werden noch door water, zee, wind, of gletsjers gepolijst. Indien zij toch wat rond zijn, is het omdat zij reeds in duizenden verschillende handen waren van zij die daar gedurende de voorbije eeuwen over die bergkam kwamen. Hoeveel energie heb ik nog, hoeveel geloof, hoe ver kan ik de steen met mijn intenties nog gooien, hoeveel zwaarder werd mijn steen door wat ik er in stak  ? 

Ik nam maar een eenvoudige steen, een steen door iedereen vergeten, want ik wil echt niet dezelfde steen gebruiken die reeds in de hand werd genomen door beroemde pelgrims van vroeger, door heiligen, door tempeliers, door kathedraalbouwers, door boetelingen, door kruisvaarders, door verdoemden van weleer, en alhoewel ik geen ketter ben en geen pilaarbijter,  kom ik hier ook voorbij , gedreven door mijn behoefte van vandaag. Dat is op de pelgrimsweg los te komen van mijn stressvol leven als bankbediende waar ik nog weinig genoegen aan beleef, en om eens rond mijn veertigste verjaardag terug wat orde te brengen in mijn ouder wordend kopje.

Ik bleef nog wat namijmeren terwijl de zon ondertussen diep zakt daar in de verte waar In Finibus Terrae en de Atlantische Oceaan liggen. Een homp brood, een banaan, een slok water, moeten mij terug wat kracht geven om verder te fietsen in het grauwe bergland bij avondschemering. Het gaat nu gemakkelijk naar beneden.  Ik bereik de  ' Bron van de Forel' ? Daar moet ik absoluut stoppen, mijn drinkbussen vullen, en mijn pelgrimsmaag, alsook mijn kop, mijn wit bovenlijf en mijn roodbruine armen bespenkelen. Reeds in zijn antieke reisgids uit 1130 had de monnik Aymeri Picaud aan deze frisse bron iets zoals drie sterren Michelin gegeven.

Mijn ogen zijn ondertussen gewend aan de zachte duisternis. Ik rijd zonder lampen op mijn fiets door El Acebo langs de Rua dos peregrinos, een aarden weg die nog dezelfde is als in de XVIIde eeuw. Plots staat daar en grote hond met gloeiende ogen voor mij. Het beest weegt wel veertig kilo. Het is zeker zo'n herdershond uit de streek, sedert generaties gefokt om de nek van een wilde wolf met één beet te kraken. In de duisternis beteken ik maar dat éné kleine lichtje, een zaklantaarn, aan mijn bovenarm vastgesjord met een elastiek. Ik stop dus wijselijk en erken dat die hond daar de baas is. Ik hef toch maar mijn fiets op en zo heb ik met mijn wielen een schild. De hond zet zijn twee poten op mijn fietstassen. Zijn reukorgan is zowat dertig keren beter als het mijne, zodat ik vlug ben geïdentificeerd als een eerlijke pelgrim bij nacht, als iemand die niet bang is van honden, als iemand met een zuiver geweten die nooit met slechte bedoelingen een hand heeft uitgestoken naar een schaapje. Ik begin te lachen. Dat belet eigenlijk dat mijn koud zweet uitbreekt. Ik ken deze situatie. Ik ben namelijk het baasje van Bibi, onze welsh-terriër, en het gebeurt wel meer dat wij tijdens onze dagelijkse wandeling grotere beesten ontmoeten. Maar nooit of nooit zijn wij op zulke ogenblikken bang, noch Bibi noch ik. De herdershond heeft vlug begrepen dat hij te doen heeft met iemand met slecht gewassen ondergoed, een voorbijganger op weg naar Santiago. Soepel springt hij weg in de duisternis. Even later, terwijl ik dan toch maar te voet door dat dorp loop, komen dezelfde hond, de herder en vier verdwaalde schapen mij voorbij in looppas.  De man lacht zijn tanden bloot. Aan de bovenkant ontbreken hem vier stuks. Hij vraagt me of zijn hond me heeft gehapt en ook wie ik ben. Met mijn smalle woordenschat uit de taal van Cervantes leg ik hem dat uit, en zo neemt die herder me als de Vlaamse Don Quichotte uit het land van Koningin Fabiola die op dit nachtelijke uur nog aan het fietsen is. Maar tegelijk is die inwoner van El Acebo ook blij want hij zal thuis kunnen vertellen dat hij toch weer een echte pelgrim heeft gezien, ene uit België, en dat is in juni 1984 nog niet zo alledaags.  

Na deze vrij gevaarlijke afdalingen kom ik terug in de beter bewoonde wereld. Met volle maan en in de koelte is het echt lekker om te fietsen voor het nachtdier dat ik ben. Mijn krachten verminderen. Ik rijd nu echter het rijke land van de Bierzo binnen, land van wijn, groenten, fruit, melk en honing. Daarom stop ik aan een goed verlicht eethuis dat van ver is te zien. In Meson Real te Molinaseca zijn er nog talrijke mensen aan het eten, ook al is het al voorbij middernacht. Ik bestel een grote vleesschotel, specialiteit van het huis, en een fles rode Bierzo wijn. Gezellig aan een tafel, alhoewel helemaal alleen, schrijf ik een brief naar huis, iets dat ik iedere twee dagen doe. Ondertussen zag ik welke grote ijscoupes met fruit en slagroom als dessert op de tafels kwamen, en daarom geniet ik ook nog wat op die lekkere manier. De tijd loopt en zo gebeurt het dat ik de laatste aan tafel zit. Tijdens het zoeken naar een omslag en een zegel, laat ik opmerken dat ik een redelijk pak pesetas bij heb, en ook nog een portefeuille. Ik voelde de ogen van twee tooghangers die op mij waren gericht. Daarom doe ik mij opinel breed open, leg die boven in mijn afgehaakte stuurtas, wanneer ik op de parking van de Real terug op mijn fiets kruip. Die Spaanse tooghangers betrouwde ik niet. Mensen kunnen soms gevaarlijker zijn dan herdershonden en zijn meestal ook slechter van karakter. Gelukkig gebeurt er niets. De tooghangers zijn spoorloos verdwenen . Dat is maar goed ook. Misschien waren die kerels van Molinaseca bang van een nachtelijke pelgrim van 1m91 groot en 100 kgr zwaar, met verwilderde haren en baard, en met een opinel gereed om zich te verdedigen. 

Doorheen de heerlijke nacht volg ik de sterren van de melkweg, zoals het leger van Karel de Grote dat had gedaan in het begin van de IXde eeuw, en ik draai flink rond met mijn pedalen tot wanneer ik de Parador van Villafranca bereik. Daar staan toch wel onder het afdak de prachtige randonneursfietsen van Dudu, Gérard, en Alain, drie fietsend pelgrims uit Parijs die ik te Créon d'Armagnac had ontmoet. Zij reden ondertussen een heel eind voor mij op de Camino Francés, doch door mijn nachtelijke rit heb ik ze terug ingehaald. Zowel zij als ik reden 1000 km in zeven dagen. Na mijn formidabele rit vind ik dat ik wel mag genieten van een prachtige hotelkamer, en van een schuimend bad alvorens tussen de lichtblauwe lakens te kruipen.
 
Ik lig half in slaap in het lauwe badwater en probeer te denken aan wat ik in mijn dagboek zal schrijven. Maar mijn geest dwarrelt langzaam weg en ik herpak me dan af en toe, en ik krijg volgende vragen in mijn voorhoofd :  Dudu, Gerard, en Alain, wat hebben jullie onderweg ontdekt, méér gezien dan ik, welke ervaringen, welke pech kwamen jullie tegen ? Wie zij die drie pelgrims uit Parijs  ? Zijn zij drie koningen, op zoek naar de ster, de stella van Santiago ? Zijn jullie drie echte musketiers van de Chateau de Versailles en ben ik maar een boerse messentrekker uit het land van de Karolingers ?  Of ben ik de vierde musketier d'Artagnan, want onze fietsen staan nu toch samen in de garage ? Wat zoeken twee vijftigers en een zestiger uit Parijs op deze weg ?  Wat zoekt de veertiger die ik ben ?

Stilaan dooft het licht voor deze peregrino, onder de invloed van de camino, van de wijn, van de slagroom, in een soort onverklaarbaar delirium tremens, en hij dommelt in slaap in de badkuip van de Parador de Villafranca del Bierzo.
Pas als de dag reeds aan het opkomen is,  word ik zonder verdronken te zijn in de badkuip terug wakker, om nog heel lang, bijna tot noen, uit te slapen in het bed, terwijl de drie Fransen al weer aan het rijden zijn alsof Parijs-Tours op het programma staat die dag. In de late namiddag zal trouwens één van deze drie huilend met pijnlijke knie langs de weg stilstaan, maar ook hij zou de Monte del Gozo bereiken.

   

-------------------------------------------------------------------------------

    

37. Dinsdag 15 juni.

27-10-2010 om 00:00 geschreven door Papoum

26-10-2010 om 00:00 geschreven door Papoum

Je ne suis qu'un petit pélerin inconnu par le Conseil d'Administration des Amis de Saint-Jacques mais je ne suis point un coquillard, et je me permets de vous écrire quelques lignes importantes. Des mots qui peut-être sont inspirés par le Bon Apôtre lui-même, via mes vieux doigts. On ne sait jamais. Car, entre Lui et moi il y a une longue amitié, qui débuta au printemps de l'an 1983, et qui continue toujours comme  ' les routes' et comme font  'les roues de l'horloge de la vie' de chacun de nous. J'avais beaucoup pédalé sur les sentiers comme sur les grands chemins dans notre pays et aussi en terres lointaines, et parfois je ne savais même plus, à un siècle près, quelle était la date de ce matin-là lorsque je m'étais éveillé, car me trouvant parmi des murs ou dans des paysages tellement anciens qu'ils étaient quasi sacrés et éternels.

Il y a mille ans Le Chemin de Compostelle n'était guère si facile que maintenant. Les routes, les ponts, les auberges, les ruisseaux, les villes et les hameaux, de Picardie, de France, de Saintonge et de Navarre, faisaient partie d'un monde qui avait bien d'autres visages que celui qui est le nôtre. Tant de millions d'enfants devraient encore par l'amour et par les sexes être appelés à l'existence, et tant de héros, lâches, incurables et malchanceux, iraient perdre leurs vies lors des conflicts, accidents, épidémies et  guerres. Oui, il y avait des fermes et des refuges, des chateaux et des églises, des abbayes et des grottes, des oases, où le pélerin pouvait se cacher ou trouver des nouvelles forces, et il y avait des prisons et des caves pour enfermer les méchants, les sorcières et les mécréants. Le mal sous d'autres formes qu'aujourd'hui existait déjà, était déjà bien présent à cause du Diable, mais pouvait être attaqué par l'épée et chassé. Les prières avaient dans beaucoup de cas des bonnes chances pour arriver jusqu'au Bon Dieu.

Au début du troisième millénaire il n'y avait plus grand mérite ni grosses indulgences pour ceux qui arrivaient au Mont de la Joie. C'est pourquoi un matin Saint-Jacques m'avait inspiré pour que je prenne le chemin de Vung Tau ou le Cap Saint-Jacques au Vietnam, où par un miracle quotidien le soleil qui plonge dans l'Atlantique chaque soir au Finis Terrae de la Galice, revient comme une grosse baleine à la surface de la Mer de Chine du Sud, et monte dans le ciel garantissant pour une nouvelle journée la vie des hommes, des plantes et des animaux de notre planète.

Cet étrange pays, autrefois appelé l'Indochine, situé au bout du monde avait il y a peu de temps encore la triste réputation d'être l'enfer et l'apocalypse. Le dragon du communisme, et les tendances criminelles yankees, y déclenchèrent des combats meurtriers pour lesquels tous les Dieux ont longtemps fermé leurs yeux, tellement ils étaient contraires aux Droits de l'Homme, aux droits des honnêtes cultivateurs de riz. Les combats militaires s'étant arretés, je me suis dit que c'était aux pélerins de se rendre au Vietnam.  C'est pourquoi j'ai donc pris mon bâton et ma bicyclette, et prenant mon départ dans l'éternelle Hanoï j'ai pédalé le long de La Route des Mandarins, dans la poussière et la boue, sous le soleil et les eaux du ciel, pour faire le plus pur des Caminos, celui qui mène à Vungtau. Parmi ces asiatiques aux sourires incertains, je me suis assis pour avaler avec eux le même potage et le même riz et le même thé vert. Il n'y avait pas dans ces villages lointains des voleurs de grand chemin, ni des soldats du Vietcong qui ignoraient la fin de la guerre, ni des loups aux dents pointues. J'y ai rencontré des braves gens très gentils. Mais c'est cela aussi qui était dangereux, car plus d'une fois j'étais entouré par des femmes qui me proposaient de cuisiner pour moi, ce qui voulait dire que j'étais le bienvenu dans leur lit.
 
Mais traversant des endroit mythiques, visitant les lieux saints et historiques, les cités de grande culture et les marchés des petits commerces, ne quittant jamais mon droit chemin, sous la garde permanente du Grand Jacques, je suis arrivé au début des Terres, au point alpha. A l'Est de Ho Chi Minh City, appélé autrefois Saigon et Prey Nokor, dans la province de Ba Ria se trouve Vungtau  ou le Cap Saint-Jacques, mis sur les cartes par les navigateurs Portugais dès le XVIe-siecle. Haut sur le rocher Nho, comme une tour et plus haut qu'un phare, il y a en cet endroit une grande statue de Jésus construite par l'Association Catholique entre 1973 et 1993. Ce Christ a une hauteur de 32 m et se trouve sur un socle de 4 m. La distance horizontale entre ses deux bras ouverts est de 18,3 m. Après avoir enlevé leurs chaussures, via 133 marches les visiteurs qui ont la foi et le courage peuvent monter jusque dans la tête de cette statue, pour voir un panorama exceptionnel. On y découvre par beau temps déjà les eaux du Pacifique. Quelle beauté ! Quelle immensité !  Je suis moins qu'un grain de sable  ... !

Remontant le long de la côte, quelque 100 km vers le Nord, il y a la ville de Phan Thiet et le Cap Mui Ne. C'est là que je me suis baigné à 5h00 du matin . Quelque soit le Dieu, la Déesse, le Prophète, l'Apôtre, l'Esprit, le Bouddha, auquel ils croient les petits hommes y vont nager à l'aube et voient à l'horizon un disque d'abord rouge-jaune et ensuite or et feu, lentement sortir des eaux. Le Soleil  !  Voir cela est  formidable !  Ce sont des moments très forts  que l'on oubliera jamais !

Ce même-jour-là j'avais loué une Suzuki 125 cc avec chauffeur, la gentille Nguyen Thi Hau, et sur les plages nous avions roulé. Notre folle course s'est terminée par une chute, à cause du sable blanc trop mou. Faisant la culbute je m'étais retrouvé à plat ventre et un peu groggy. C'est alors que Saint-Jacques m'avait confirmé sa présence et sa protection. Je me suis levé , mon chauffeur aussi, la moto n'était pas cassée, et regardant la plage je ne pouvais croire mes yeux. Car en effet des petites coquilles, pures et fragiles, mais intactes , pas encore touchées par les mains des hommes, avaient été déposées par les eaux sur la plage de Mui Ne , comme la manne céleste des Hébreux, comme les grêlons des mauvais nuages, comme les cailloux blancs du Petit Poucet des Contes de ma mère l'Oye.

J'avais été en 1984 un des premiers pélerins-cyclistes qui arrivait à Padron au point omega, où hélas il n'y avait plus de Pecten Jacobea à ramasser. Au début de 2001 aurais-je été un des premiers pélerins à avoir trouvé la plage non seulement romantique mais où au bout du monde arrivent maintenant les nouvelles coquilles d'un futur meilleur ?
 
A coup de pédale léger je traversais les faubourgs de la Capitale du Sud Vietnam. La grande Fête du Tet se préparait. La ville était surpeuplée, avec aux carrefours des centaines de cycles à moteur, mais aussi des jeunes filles, comme des colombes blanches en ao-daï et qui avec beaucoup d'élégance roulaient à bicylette. Je suis arrivé près d'une église chrétienne lors d'une grande messe. Il n'y avait plus de place à l'intérieur, pourtant c'était une grande église moderne. Une belle chorale chantait. Cinq prêtres de l'Eglise de Rome autour de l'autel. La foi de la minorité catholique y est sincère. Il n'y avait pas de botafumeiro, car les odeurs y étaient très bonnes.

Chevaliers de Charlemagne, revenez, ... pélerins de l'an 1010 revenez... ,  la route ne passe plus par les Asturies ni par Roncevaux. Il faut à partir de maintenant faire chemin vers Vung Tau.

 


Les plages de Mui Ne.

                La femme est un danger pour le pélerin.

20-10-2010 om 00:00 geschreven door Papoum

28. Domingo 6 de junio.

De toffe Tenerifers slapen op zondagmorgen uit, ofwel luieren zij, ofwel vlammen zij razend verder op hun mountainbikes als waren zij bezig met de Crocodile Trophy in het centrum van Australië. Ik fiets langzamer, langer, en behoorlijker.
Te Estella opnieuw aangekomen weet ik dat de wielerkoers Vuelta a Navarra daar het vertrek van een belangrijke rit heeft. Dat had ik reeds gelezen in de krant en gezien op de televisie de vorige dag. Ik wist zelfs dat mijn landgenoot Stijn Devolder op zaterdag had gewonnen. Ik verbroeder even te Estella met Herman Frison, met het personeel van de twee aanwezige beloftenploegen uit België en met de jonge renners. Ook ik rijd immers in een trui van de ASLK- FORTIS  mijn ex-werkgever die een van die ploegen sponsort. Mijn randonneursfiets met zoveel bagage, mijn verzetten, interesseert die mannen wel, alsook de lengte en de bestemming van mijn wekenlange fietstocht. Ik groet aan de startlijn ook de Luikenaar Fléchet van de U.C.I. die er official is.
Daarna vervolg ik mijn weg op de Camino tot aan het klooster van Irache waar ik de koperen kraantjes vind om gratis rode wijn te drinken. Ik wijs die bron van puur genot ter ere van Bacchus ook aan personen uit Holland, die op banale gewone fietsen rondrijden, toeristen met geen interesse wat betreft wijn, klooster, pelgrimsweg. Ik zou wel eens willen praten met een van de paters uit dat klooster, maar ik stel vast dat de hoogmis bezig is en zij allen tussen de geweldige muren aan het bidden zijn, samen met misschien wel tweehonderd gelovigen.

Verder daarom naar Los Arcos en Viana, waar een bestofte man aankomt die met een metalen slede getrokken door zes huskies reist op de onverharde wegen. De dieren hebben veel afgezien en drinken gretig. Logrono. Albergue por los Peregrinos, voor 300 pesetas een slaapplaats bekomen. Pas heb ik uitgepakt of een wandelaarster wil met mij van bed ruilen om terug bij stappers te zijn die zij al kent van vorige dagen. Voor mij blijft het goed, alhoewel ik later tijdens de nacht toch wel op  een wankele matras zal moeten liggen. Maar de pelgrims te voet zijn zo moe en verdienen voor de nacht  een beter bed dan ik.

Ik stap wat rond te Logrono, bezoek de Iglesia San Jacobeo, en ga een grote ijskreem eten. Wat later word ik aangetrokken door dos cervezas en tapa's. Ook de man met de half wilde huskies kwam te Logrono aan.  Zoals andere voorbijgangers doen, geef ik hem duizend pesetas om wat eten te kopen voor die prachtige honden. Terug in de albergue gekomen word ik door mijn dames kamergenoten uitgenodigd om de rest van hun spaghetti met chorizo op te eten. Daar heb ik geen probleem mee. Met mijn buikje vol slaap ik dan toch goed in mijn slecht bed.




29. Lunes 7 de junio.

Pélerin du matin, n'attend pas la pluie sur son chemin. Zo gauw het klaar is, kruipen alle wandelaars uit hun bed, en weldra zijn er geen rugzakken, geen stokken, hoeden, stinkende kousen en schoenen, geen slecht gewassen T-shirts op de kamer. Ik draai me dus nog eens rond en slaap nog twee uurtjes verder, geholpen door het groot openstaand venster waar frisse lucht binnenkomt en geuren van de pelgrims van divers pluimage buitenwaaien zoals van de rook van een kampvuur dat is uitgebrand.Wanneer ik uiteindelijk toch wakker ben, doorklieft een vraagteken mijn wazige kop . Waar is mijn geel thermovestje met blauwe mouwen ?  Ben ik het ergens vergeten, werd het gepikt door een kamergenoot, werd het per ongeluk meegescharreld door mijn buurman tijdens het vullen van zijn rugzak ? Oh, maar het is vandaag hier te Logrono kouder dan gisteren. Het is dus waarschijnlijk dat een 'slimme' stapper met te lichte kledij op dat moment mijn vestje aan het gebruiken is in de frisse ochtend. Nog voor de middag zal hij dat jasje dan weer zichtbaar ergens hangen op de Camino . Ja, zoals elders op onze planeet, zijn er op de heilige weg van de tocht naar Finis Terrae parasieten, profiteurs, gauwdieven,  ... 'coquillards'... dat is de echte benaming.

Zonder vestje, maar rijker door deze ervaring, verlaat ik Logrono, en dat lukt me niet goed, ik ben verkeerd aan het rijden. Daarom stop ik, ga een grote koffie drinken, en na enige studie van kaart en documentatie geraak ik terug op tempo en in de goede richting. Beter nog, ik kan me in het wiel plaatsen van een koppel goed getrainde Hollandse fietsers en zo scoor ik gemakkelijk een aantal kilometers tot in Navarrete. Daar bezoek ik aan het kerkhof het Memorial DeCraemer op de plaats waar Vlaamse pelgrims werden doodgereden. Als een van de eerste leden van het Vlaams Genootschap van de Vrienden van Sint Jacob van Compostela had ik daarvoor van mijn geld gegeven. Het is daar nog gevaarlijker dan vroeger. De politie houdt er nochthans alle weggebruikers in het oog. Er ligt vers grint op de wandelweg. Voor de zolen van de voetgangers is dat heerlijk, doch het plakt aan mijn Schwalbe banden en daarom vervolg ik toch maar op de steenweg, ondanks vele gevaarlijke auto's en vrachtwagens.

Najera. Bij het binnenkomen van deze stad, merk ik op dat er een verhuiswagen uit Namen op een parking onder heerlijke bomen staat. Twee mannen halen stoelen en tafels uit deze grote camion. Zij bereiden een picknick voor. Dranken uit frigobox. Koffie en thee uit thermossen. Broodjes. Tomaten. Harde eieren. Halve appelsienen en halve bananen. Wafels. Kip. Klontjes. Vijgen. Plastieken flessen met plat mineraalwater. Zij zijn zo druk bezig dat zij zelfs niet zagen dat ik prompt ben gestopt en mijn fiets tegen de snuit van hun camion plaatste.

' Salut les Copains !  Est-ce ici le Contrôle de Ravitaillement du Tour de Navarre ? '

Aangename kennismaking met deze Walen. Binnen zes minuten verwachten zij een groep van twintig cyclotouristes de Namur en route pour Saint Jacques de Compostelle !
En inderdaad, onder leiding van Colonel Baron van de Para-Commando's met een zilveren valhelm, zullen die twintig sportievelingen op hun koersfietsen daar 40 minuten middagrust nemen. Toen ikzelf als milicien barman zonder baard was van de Mess-Onderofficieren te Marche-le-Dames, toen was die Baron nog maar een gespierd luitenantje. Op die dag, 34 jaren later wegen zowel hij als ik 24 kilo's zwaardern, ook al fietsen wij veel. Hij herkent me niet, want wie was ik toch in 1965, ... een slaafje om pinten te spoelen.... ! Hij was geen zuiper aan mijn bar, maar ik herkende hem toch nog dadelijk. 
Hé, Journée, ... klinkt het plots achter mij...   en daar staat dan vader Paul , de verschrikkelijke veteraan pingponger van Leuze 65 bekend tot in Mongolië, ex-mekanieker op de basis van Beauvechain, ook hem zag ik sinds 22 jaren niet meer. Nog een derde man uit Namen komt me groeten, iemand die werkt bij de Fortis Bank en die mijn familienaam kent en weet dat de nieuwe wielertrui die ik daar draag moeilijk te vinden is, behalve voor wie een vinger heeft die roert tot diep in de Hoofdzetel van Fortis Bank- en Verzekeringen te Brussel.      
Fluitsignaal !  Langzaam zijn die wielertoeristen uit Namur zeker niet, want onder leiding van hun colonel rijden zij tegen 30k/u verder,  precies om 13u00 zoals gepland tijdens de briefing van die ochtend aan de start van hun rit. Hoe gedisciplineerd kunnen  ook Waalse wielrijders toch wel zijn,  op de Weg naar Compostela waar ongewone mensen en dingen zich bewegen en te zien zijn.
Ik kreeg biertjes en hapjes, maar dat wekte mijn eetlust op in plaats van mijn honger te stillen. Bij het uitrijden van Najera dus geen moment twijfel,  in plaats van te puffen en zweten aan het tempo van die mannen uit Namen ga ik op een terras zitten en bestel  El Menu del Peregrino. Dat wordt niks. Erger nog, ik moet daar wijn van het huis drinken waarin ijsblokjes liggen.

Mijn thermovestje ben ik dus definitief kwijt. Ik doe mijn regenjasje aan. Weldra zweet ik, en daarna krijg ik dan kou. Dat bevordert mijn snelheid niet, maar toch nader ik onweerstaanbaar de mythische plaats op de Camino en dat is SANTO DOMINGO DE LA CALZADA.
Natuurlijk bezoek aan de haan en de kip van de kerk. Heeft betrekking op een oud verhaal dat ik op deze blog nog wel eens zal brengen, alhoewel het wijd en breed is bekend.  Ik koop me ook een lichte wollen trui om het wat warmer te hebben. In de keuken van de Refugio praat ik met een oudere man uit Parijs die een spaghetti voor zeven personen maakt, alhoewel hij maar alleen is. Om die avond te kunnen eten in Hostal San Theresita, bij de nonnetjes, moet ik eerst naar een korte eredienst in dat klooster en zo iets kan alleen maar goed wezen voor mijn ziel van arme zondaar.

17-10-2010 om 00:00 geschreven door Papoum

15-10-2010 om 00:00 geschreven door Papoum

OP WEG NAAR PARIJS LIGGEN VELM  EN LANDEN.

Toontje, zoon uit een redelijk grote familie, werd geboren te Velm op 3 october 1910,  en niet  zeven dagen later op “ ting, ting, ting “ zoals Van Wijnendaele in de Sportwereld durfde schrijven, ( als het maar goed klonk voor de Koarle … ). Als jonge sportieveling had Antoon Dignef in 1927 een ‘koersguidon’ op zijn sportfiets geplaatsten na veel trainen op de Haspengouwse wegen waagde hij het als beginneling/ alle renners in het jaar 1929. Vlug werd vastgesteld dat Dingske Dignef een zeer sterke jonge renner was, een locomotief voor de lange afstand. Op zijn fiets stond nog een bel zoals op een gewone fiets en die gebruikte de beginneling soms voor zijn veiligheid. Zo moest hij eens remmen en hard bellen om journalist Karel Van Wijnendaele van de straat te krijgen. Die dacht dat zelfs de straat waarop werd gekoerst van hem was. Tintingting klonk de fietsbel en Mac Bolle moest opzij springen. Daarom heeft hij Dingske Dignef nog lang de bijnaam tingtingting gegeven. Zo ongeveer 100 jaar geleden maakte hij dan ook nog tingtingting van Dignefs geboortedatum.  Die pedaleerde toen beter dan eender wie met dat ene verzet van toen. Hij won 18 wedstrijden, was 12 keren tweede, en 8 maal derde. In 1930 wordt hij dan ook junior. Het is niet geweten hoeveel prijzen hij tijdens dat wielerseizoen sprokkelde, maar zeker een groot aantal, met als uitsteker het Kampioenschap van Limburg voor Juniors te St-Truiden.  Toine Dignef twijfelde niet meer. Hij was van plan om het hoger en veel verder te zoeken.

Hij wint in 1931 te Hakendover, Leopoldsburg, St-Truiden, Jodoigne, Overwinden, Erembodegem, Scherpenheuvel, … want in geen enkel dorp waar het koers was ontbrak Toine in die periode, zelfs niet in dat schone imaginaire dorp Leerne, van de volkschrijver Abraham Hans. Hij werd een bezieler van de wielersport in zijn eigen streek en ook elders.  Aangespoord door beroepsrenner Lode Muller uit Gingelom, 12^de in de Tour de France 1927, die vooral op de wielerbanen reed en een goed draaiend café en bierhandel runde, stapte Toine  over naar de onafhankelijken.  Bij die sterkere mannen  wint hij de zware Omloop van Luik  en een rit in de Ronde van België. Toine is onbetwistbaar een grote belofte van de Belgische wielersport geworden en zijn begeleiders oordelen dat het tijd is om  beroepsrenner te worden. Hij bestelt dan maar een ‘ grote-mensen-kaart ‘ bij de Belgische Wielerbond. Zo kan hij nog naar de Ronde van Catalonië, waar hij twee ritten wint  en vierde eindigt. Zelfs  zou  hij daar gewonnen hebben indien een motocyclist hem niet zou omver gereden hebben, waardoor hij 20 minuten verloor. In de eerste echte bergrit die hij ooit betwistte, zonder versnellingsapparaat en over de slechte Spaanse wegen,  reed de jonge Haspengouwer  alle Madrilenen, Catalanen en Basken op grote afstand, zelfs de klimmers met bruine benen die stierenbloed dronken , en de dwergen uit de bergen van Torrelavega en Galicië.  Na de laatste col vlamde hij nog lang alleen verder zonder te verzwakken en zonder ooit Spaans landschap te hebben gezien. Hij meende vele minuten voorsprong te hebben, maar plots kwam er een toeterende vrachtwagen, die hem aanmaande om dringend te stoppen.  Niet te geloven, drie Spaanse renners sprongen eruit  en stapten heimelijk terug op hun B.H.-fiets. Er werden frisse bidons uitgedeeld en bananen, ook aan Toine, die verschrikkelijke dorst had op dat moment. Iedereen lachte of dat gewoon was, en er zat zelfs een officieel naast de chauffeur.  Toine van Velm verstond niets van het gedoe, van de uitleg in een zo vreemde taal,  en de Belg dacht dat er een wegvergissing was geweest , met neutralisatie.  Maar, neen, voor de koersinrichters was het gewoon veel beter dat de drie Catalanen voor de ritzege zouden gaan sprinten, en zo gebeurde het ook. Toine aanvaardde dit, maakte geen ruzie, kreeg wat pesetas  en zweeg.  Hij won toen die Ronde van Catalonië niet, maar  hij won wel de levenslange vriendschap van al die toffe Catalanen. Neo-prof Dignef won dat jaar ook bloemtuilen op de piste, te Barcelona, te St-Truiden. Toen nam hij niet meer zijn velo want het weer was al te slecht, en op die toch mooie dag van  15/10/1932  huwde hij met ene Marie-Therese Bronckaers, zijn lief voor het verdere leven .

Hij verliet Limburg en werd voor altijd een inwoner van de Pepijnstad toen in de provincie Luik gelegen. Een sportman uit Landen moet ook al eens kunnen verliezen, iets kunnen verliezen,  en den Toon die dacht dat hij onklopbaar geworden was, moest van dan buigen voor de mooie Trees, weldra de ma van Dignefke junior, en hij moest aan haar ook de centen afgeven die zijn pedaalstoten zouden opleveren. Maar hij gaf zeker de moed niet. Hij trainde om een sterk coureur te blijven. 

Voor mij is het altijd een groot  raadsel geweest hoe een minzame, weinig spraakzame, niet hooggeschoolde, jongen van bij ons er in kon slagen met redelijk succes te gaan koersen op het hoogste niveau, eerst in Spanje, en later ook in Frankrijk, Zwitserland, Italië, Duitsland, Luxemburg. Dat gebeurde in een moeilijke tijd van fanatisme, nationalisme, oorlogsdreiging, bedrog, deugnieterij, combine, onbegrijpelijke reglementen, technische evolutie, sociale evolutie, economische crisis, mobilisatie, … . Overal heeft hij goed zijn plan getrokken. Hoe deed hij het toch in die harde wielerwereld, daar zo ver in het buitenland, want  dat Spanje van 1932/1935 was veel verder van ons dan nu. Dat was bijna in Burkina Fasso of toch nog niet, maar wel helemaal anders dat wat sommigen er nu van hebben gezien. In de jaren voor de burgeroorlog was de twintigste eeuw daar soms op plaatsen nog niet begonnen. Ik wil dat zo uitleggen Die man glimlachte, was wijs, zag, hoorde en zweeg, en kon aanvaarden dat op deze wereld tussen de  mensen er altijd sjoemelaars,  en deugnieten zullen zijn en dat dit niet kan veranderd worden. Hij hield van hard fietsen en van een biertje.Velen respecteerden en betrouwden hem tijdens, voor en na de koers. Hij was een goede teamspeler wanneer hij zelf zijn ploegmaats mocht kiezen, en mits hij voor zijn arbeid werd betaald.

De wielrennerij zag er in het interbellum helemaal anders uit dan nu. Competitie beperkte zich voor bijna alle wegrenners uitsluitend tot de wedstrijden die op eigen bodem werden georganiseerd op de wegen en op de toen talrijke kleine wielerbanen. Zij die voor een fietsmerk uit Frankrijk reden, konden daar ook in koersen starten en het zelfs brengen tot deelnemer aan de Tour de France .

Antoon Dignef  was geen regionaal, zoals Pepijn verliet hij vaak Landen, om topsport op de internationale wegen te beoefenen.    Het is daarom dat Landen fier moet zijn en blijven op deze renner die niet was geboren op 10/10/1910  maar die nu in oktober 2010 toch HONDERD JAAR zou zijn geworden indien zijn gezondheid hem dat zou hebben toegelaten.

VOORNAAMSTE  RESULTATEN VAN ANTOON DIGNEF   1932-34 .

1932 -     2^de  in de algemene jaarrangschikking van de Onafhankelijken 

 voor de roze trui van dagblad  Les Sports  /    3^de in de klassieker  Rijsel  - Brussel - Rijsel .

Winnaar van de tweede en de zevende rit van de Ronde van Catalonië / + vierde plaats.

17^de te Diest, 3^de te Aarschot, 9^de te Puurs, 11^de te Tongeren.

1933 -  16^de  in Luik-Bastenaken-Luik op 14’53” .

22^ste in de klassieker Parijs-Brussel  (378 km) op 15’30” .

8^ste in de Grote Prijs van Lier .

Opgave in de Giro wegens kniepijnen -   (helper van  Jef Demuysere  in ploeg Ganna ).

Eerste aanvaller in de eerste Ronde van Zwitserland.

5^de in de eerste rit van de Ronde van Zwitserland / + 14^de plaats in totaal op 38’36”..

Winnaar zevende rit van de Ronde van Catalonië/ + derde plaats in eindklassement.

Afzonderlijke ( rugnummer 101)  in de Tour de France  / 26^ste in eindklassement op 2u 15’30” van  G. Speicher. Plaatsen in de Tourritten :  37^ste- 53^ste- 41^ste- 61^ste- 65^ste- 7^de- 36^ste- 19^de- 32^ste-31^ste_  38^ste -9^de- 7^de- 11^de- 24^ste- 24^ste- 9^de- 35^ste- 7^de- 9^de- 11^de- 37^ste- 5^de .

Hij eindigde als zesde Belg  ( 16 landgenoten namen de start) en was 21^ste in de bergprijs. 

1934 -  2^de in de Ronde van België  (  1200 km in 5 ritten )/ (F.Gardier 1^ste, A. Deloor 3^de) .

5^de in eindklassement van de Ronde van Catalonië  (betwist over 9 ritten) .

9^de-  Luik-Bastenaken-Luik op 3’35” van  de winnaar.

27-ste in de Ronde van Vlaanderen, deelname aan Parijs-Brussel  (393 km ).

15^de in eindklassement Ronde van Zwitserland  ( drie ereplaatsen in de ritten) op 59’21”

2^de  in het Criterium van Gingelom,  3^de te Charleroi,  4^de te Tongeren,  4^de te Aarschot, …

17^de in  Parijs- Belfort - een marathon over 420 km in 13u16’.

Deelname maar opgave na 300 km  in de Omloop van België  ( marathon van 470 km)  .

Opgave als individueel in rit 5 van Parijs-Nizza, na een vierde plaats in de rit Nevers-Lyon die 250 km lang was.

11-10-2010 om 11:04 geschreven door Papoum

07-10-2010 om 00:00 geschreven door Papoum

06-10-2010 om 00:00 geschreven door Papoum

"Am Start stehen die Streiter. Unwillkürlich zieht es mich zu ihnen. Ich beschleunige meinen Schritt, gleichsam als wolle ich dem Gefühl, das mich nicht loslässt, entgehen. Sie spielen mit ihrem Leben, denke ich. "Mit ihrem Leben?" fragt jemand hinter mir. Erschrocken drehe ich mich nach dem Frager um. Niemand ist da.
Der Startschuss fällt und es beginnt ein Kampf auf Leben und Tod. Ach Unsinn. Leben und Tod? Ich suche dem Gedanken zu entfliehen, da sehe ich plötzlich vor mir eine schwarze Gestalt. Meine Augen folgen dem Phantom, das niemand ausser mir zu sehen scheint.
Mit übermenschlicher Kraft packt der Schwarze die Maschine mitsamt der Mannschaft, hebt sie empor und schleudert sie mit furchtbarer Gewalt in die dichtgedrängten Zuschauer hinein. Eine Flammengarbe steigt empor. Schauerlich beleuchtet die Riesenflamme die Stätte. Als die Flamme verlosch, war der Schwarze den Mantel und die Maske ab und zeigte sich dem Volke. Seht, ich bin überall, heute hier, morgen in Brüssel, ich der Mors Imperator."   

01-10-2010 om 00:00 geschreven door Papoum

30-09-2010 om 16:12 geschreven door Papoum

Ter gelegenheid van de Wereldkampioenschappen Wielrennen 2010  in Australië herhaal ik graag en met enige aanpassingen het bericht waarmee ik als blogschrijver begon .

THE  MOST  WONDERFUL  MAN  EVER

Nu dat onze 21ste eeuw al een tijdje loopt kunnen wij even  terugblikken op die bonte wereld van de wielersport, op de generaties wielerkampioenen, op de verschillende disciplines en op de diverse krachtmetingen die er in de loop der tijden zijn geweest.  Armstrong  die in het geheugen van de hedendaagse wielerfans bekend  is als de kampioen van de voorbije jaren  is  een naam op een lijst waar natuurlijk onze  Eddy  Merckx  staat onderlijnd. Maar wielerkoersen begonnen reeds in de periode van koning Leopold II. Vandaag in het tijdperk van Contador, Cavendish en Gilbert worden via televisie en internet de wielerliefhebbers echt verwend, terwijl ook de goedbetaalde  renners  niet zouden mogen klagen omdat er te strenge regels en te zware ritten zijn.

Vanaf 1869 waren er steeds echte mannen, potige kerels, cracks, topatleten, die op hun koersfiets de wereld overbluften met hun kracht en persoonlijkheid. België is voor de  ‘coureurs’ een thuishaven, een tweede vaderland, en  zeker voor de wielercracks uit  Australië, een continent gelegen aan de andere kant van onze wereldbol.  Geen  mens van bij ons zou het woord  ‘allochtoon’  voor hen gebruiken. De Australiërs vochten tijdens de Grote Oorlog met ons in de loopgrachten van 1914-1918. Zij rijden in 2010 met en tegen onze fietsende kampioenen.

Omdat de grote kampioen waarover we het zullen hebben, van zo ver kwam  in een tijd dat deze wereld nog niet globaal was zoals vandaag, wordt hij in de galerij van de grootste kampioenen aller tijden vergeten. Dat zou  nooit mogen gebeuren. Evenmin zouden er sportliefhebbers mogen zijn die menen dat Australiërs hier komen om nog te leren fietsen.  Robbie McEwen, Cadel Evans, Richie Porte, Leigh Howard, Stuart O’Grady,  Michael Rogers,  Allan Davis, Michael Goss, e.a.  vertegenwoordigen een  groot sportland, waar het wielrennen een oude en rijke traditie bezit. Het is een eer en een genoegen om met Australiërs team te vormen. Het is goed dat er weldra een grote wielerploeg uit Australië aan de start van de Europese grote koersen zal staan.

Het gebeurde op 18 april 1996. Te Wantirna in the City of Knox  nabij Melbourne, viel een oude en rijke man van zijn fiets terwijl hij nog op de rollen trainde. Een hartaanval velde plots deze negentig- plusser. Zijn lichaam werd discreet gecremeerd. Pas toen zijn as door de wind  was weggeblazen  vernam de wereld dat hij niet meer tot de levenden behoorde. Daarna pas volgde een nationale rouw.  Opperman  was de familienaam van deze man. Het is belangrijk dat de jeugd van alle landen weet dat deze unieke sportman heeft bestaan.

De wielersport is een harde school. Van een knaap die  kleiner of armer  is dan zijn kameraden kan zij echter  een mens maken die door inzet en wilskracht de top  van de samenleving kan bereiken. Moge het leven van Opperman nog velen inspireren tot werkkracht, grootse daden en resultaten.

Hubert Opperman was van nederige afkomst uit een familie van Duitse emigranten. In plaats van te blijven knabbelen op kauwgom, peukjes te paffen en meisjes te versieren, gebruikte hij zijn tijd en zijn spaarcenten om een fiets te kopen. Daarmee werd hij zo groot als de  Kilimanjaro in het midden van  Afrika. Vele prestaties van de kleine Hubert Opperman zijn gewoon niet te vergelijken met wat andere wielerkampioenen voor hem of na hem vermochten. Wie aandacht heeft voor zijn palmares van wielrenner zal daarmee akkoord gaan. Wie daarna zich buigt over de volgende  levensjaren van deze man  zal ongetwijfeld verstomd staan.

     A Cycling Sensation Called Oppy

Een kleine stevige jongen reed op een gewone fiets mee in de open wegwedstrijd  ‘ De 80 Mijlen van de Fietsindustrie 1921’. Hij is zeventien jaar oud . Als telegrammenbesteller per fiets werd hij als beroepsrijder toegelaten. Glimlachende inrichters gaven ook aan hem een rugnummer om meer deelnemers te zien in hun koers. Zoals voorzien in deze handicapkoers achterhalen de beste amateurs en de beroepsrenners weldra iedereen die voorsprong kreeg : jongeren, dames, veteranen, cyclosportieven en gehandicapten. Nog wat later kunnen velen vooraan het  tempo niet meer volgen, behalve dan die ene jongen, bekend als ‘Oppy’, die veel  fietst om telegrammen af te leveren. Deze Oppy volgt alle versnellingen van de favorieten en de beroepsrenners. De   Cycle Traders 80 Handicaprace eindigt met een sprint tussen de zes sterkste koplopers. Ondanks enige vuile streken van zijn concurrenten eindigt  de zeventienjarige op een prachtige  derde plaats. Na zijn eerste wegkoers staat hij al op het podium !

In zijn befaamde biografie schreef Hubert Opperman later zelf dat de kleine stap die hij toen maakte om na deze 80 mijlen op dat podium  te klimmen zijn hele verdere leven heeft bepaald.  Hij won toen immers een sportfiets Malvern Star. Deze werd hem geschonken door  Bruce Small,  een 26-jarige die op de velodrooms had gereden met fiets en motorfiets , en die met zijn broers Frank en Ralph zopas een fabriekje had overgenomen. Die broers uit de wijk Malvern maakten sedert juni 1920 vijf fietsen per week. Maar Hubert wou geen andere fiets dan de zijne waarop hij goed gewoon was. Uit deze assertieve houding blijkt reeds dat de 17-jarige een kopje heeft en kan onderhandelen, want  Bruce Small brengt Oppy’s fiets wat in orde en  betaalt de prijs van de gewonnen fiets aan de jongen. Dit wordt de start van een levenslange vriendschap, want voortaan zullen deze beide mannen  altijd en overal samenwerken  in sport, travel, business en politiek. 

Vanaf 1922 is Hubert Opperman de eerste bediende bij  Malvern Star.  Hij staat in de winkels met de klanten, geeft instructies aan het personeel, of hij demonstreert tijdens wielerproeven de kwaliteit van de producten. Wanneer hij niet traint, rust, reist of koerst, is Hubert Opperman ook bezig met marketing, promotie, public relations, dienstbetoon, verkoop, boekhouding of schrijft hij stukjes voor de kranten. In al wat hij doet is hij onverzadigbaar, een slim mannetje dat lang kan aanklampen en steeds verder vooruit blijft gaan.

Bruce Small  uit Sydney.

Entrepreneur en verkoper, was Bruce Small  een kerel  die voor de jonge Oppy een tapijt uitrolde naar een  leven dat een bijzonder avontuur werd. Bruce was zelf een sportman die  het Australisch snelheidsrecord op een motorfiets verbeterde en in de atletiek 100 yards in 10 seconden liep. Hij reed wat mee in wielerkoersen tot wanneer hij in zaken ging. Zijn ouders ijverden ondertussen voor  ‘het Leger des Heils’ en zo kwam het dat hij ook een goede  muzikant was. Deze man met ontembare werklust stond 100% achter  Hubert Opperman, nadien ook achter Patterson, Morettini en tandemkampioenen. Hij was begeleider, sponsor, en businessman.

In de twenties wilden alle Australiërs een Malvern Star van Bruce Small hebben, zo een fiets   waarop Oppy records reed. Hij die startte met een klein atelier te Malvern  groeide tot eigenaar van een industriel imperium en distributienetwerk dat na de fifties overgenomen werd door de multinationals  Philips en Raleigh. In het begin van de oorlog  was hij gepast met zijn productie in zijn ateliers veranderd. Niet langer fietskaders maakte hij, doch dag en nacht werden er toen bij Bruce Small buizen gemaakt voor tenten en voor radiomasten, om het Australische leger uit te rusten. Door het wegvallen van de invoer uit de USA en Europa  proberen de Bruce Small Industries in die tijd ook van zelf alle metalen voorwerpen te maken die in er Australië nodig waren. In 1945 produceerde zijn Company opnieuwr 50.000 fietsen per jaar. Maar zij hadden ondertussen vooral een  netwerk uitgebouwd  met duizend verkooppunten. De zeshoekige ster van de Malvern fiets betekende immers topkwaliteit aan een fatsoenlijke prijs. Via hun prima organisatie, door naambekendheid en vertrouwen, verkochten zij in al hun winkels ook andere fietsmerken voor ouderen, kinderen en vrouwen. Tijdens de  naoorlogse heropleving en de vraag naar motorfietsen, stofzuigers, koelkasten, radio’s, elektrische  toestellen,  metalen voorwerpen, groeiden de verkoopcijfers explosief . De klanten mochten ook al betalen op maandelijkse afbetaling, hetgeen eerder weinig gebeurde. 

Vanaf 1958 ging de miljonair B.Small aan de Australische kust  rentenieren, maar kon hij uiteraard niet stilzitten. Hij veranderde die Gold Coast in een paradijs voor surfers en toeristen. 

In 1967 tenslotte  piekte hij in de politiek met de slogan : ‘ Think Big … Vote Small ’ . Zo werd Bruce Small  in Queensland  nog  burgemeester en parlementair tot op de leeftijd van 72.  

HUBERT OPPERMAN & BRUCE SMALL

Altijd samen in glorie of in pijn, zo bestond er een geweldig duo dat veel van de wereld zag , een winning team. Bruce Small ging als soigneur zo ver dat hij zelfs in het midden van de straat  op een gasvuur verse vis bakte, het lievelingsgerecht van zijn aanstormende renner. Hij kon precies op tijd deze versgebakken vis opdienen toen  Hubert Opperman even stopte zonder echter het zadel van zijn wereldberoemde  Malvern Star te verlaten.

Oppy schreef aan zijn vriend bovennatuurlijke gaven toe, zoals zijn kennis voor wat zou gaan gebeuren. Hij was een engelbewaarder, een body-guard, iemand die de gave had van te kunnen anticiperen, te denken en te innoveren. Minstens viermaal ontsnapte Bruce Small  op haast miraculeuze wijze aan de dood. Zoals in de Tour 1931 toen hij met een fantastische acrobatische jump nog uit een open wagen kon springen  net voor deze in een ravijn dook,  met dodelijke afloop voor de andere inzittenden.

Wat betekende Small voor Opperman ?

Zo schreef Sir Hubert   : ‘ Ik zag hem meer op mijn wegen dan alle mogelijke verkeersborden. Hij was de man die me tot het maximum duwde wanneer mijn spieren en mijn wil het niet meer deden. Zijn zakenflair zorgde dat financiële return volgde op mijn atletische prestaties en dat mijn reconversie zo bijzonder was. Toen ik liever mijn hoge post van minister had geruild voor een fietstocht doorheen Frankrijk was hij er nog steeds aan mijn zijde zodat ik me niet alleen voelde.’

Opperman, die onklopbaar was geworden  in de Australische wielersport , nam samen met zijn coach-manager de grote oceaanboot  naar Europa. Hij trainde dagelijks op de rollen  met zicht over de oceaan. Perry  Osborne, Ernest Bainbridge, en Hary Watson  waren de ploegmakkers die deze  lange boottocht ook hebben meegemaakt. Nog maar pas aan land na 5 weken op zee startten zij op 17 mei 1928 in  Parijs-Rennes  (346 km) tegen ervaren kampioenen zoals  Nicolas Frantz (winnaar) en Gaston Rebry (derde).  Deze  kangoeroes reden allen samen mooi de koers uit. In Parijs-Brussel (375 km) op 27 mei  1928,  kwam Hubert Opperman  reeds tot een derde plaats. Georges Ronsse en Nicolas Frantz moesten alles doen om hem bij te houden. Oppy was echter een locomotief maar geen sprinter. Zo verdienden de Australiërs hun selectie voor de Tour 1928 voor het wielermerk  RAVAT en de banden DUNLOP. Bainbridge sneuvelde in de 15^de rit, maar Opperman  (18^de), Watson (28^ste), en Osborne (38^ste) schreven wielergeschiedenis. Alle insiders stelden vast dat de sterke Hubert Opperman tot veel meer in staat was. Voor hem waren  al de ritten veel te kort en niet op zijn maat. Hubert Opperman verfoeide het te lange verblijf en het nietsdoen op de  muffe hotelkamers tijdens een Tour de France. Hij kon in de Tour op de Franse wegen niet genoeg genieten van  ‘ La Vie au Grand Air ‘ … Dat was zijn leven tijdens lange continentale fietstochten dwars door Australië.  Hij vond de afdalingen van cols en de massa toeschouwers langs de weg gevaarlijk. Maar, helaas, in plaats van langere ritten te maken zal Henri Desgrange  het aantal ritten vermeerderen en hun afstand verminderen. Die Tour is dus niets meer voor Opperman die liever wegritten van minstens 1000 km had.  Drie jaar later zal hij slechts tegen hoge betaling nog meerijden om te trainen voor de komende Parijs-Brest-Parijs.

Na de 5376 km tegen de wegrenners van de Tour  in juli reed  Oppy tussen 13 en 19 augustus 1928  op de Parijse  500 m wielerbaan  Buffalo de zesdaagse in open lucht tegen de baanspecialisten. Hij vertrok met Paul Broccardo als ploegmaat doch eindigde met François Urago.  Na  3386,5 km in 6 dagen reed hij als derde de ereronde.  Hij  klopte toch zeer sterke mannen uit die periode zoals  Gerard DeBaets,  Giovanni Brunero en  Piet Van Kempen.

Toen de wielerkampioenen vooral op de velodrooms goed verdienden, omwille van de massale aanwezigheid van toeschouwers die inkom betaalden, was de  Bol d’Or  te Parijs een zeer grote klassieker.  Deze baankoers werd in 1928 in open lucht op een piste van 500 meter omtrek betwist. Er werd van de deelnemers het uiterste gevraagd :  24 uren lang zo snel en zo veel mogelijk  afstand  rijden, geholpen door gangmakers op tandems en tripletten.  Wat een  geweldig wielerspektakel  was dat toen ieder jaar !

Manager Bruce Small  had voor marathonrenner  Hubert Opperman  een mooi contract afgesloten  om aan Parijs zijn Malvern Star te laten zien .

Andere deelnemers aan de start :  

De Italianen Gaetano Belloni en Alfredo Dinale,  de Belgen  Felix Sellier en Zander Maes, en de Fransen Honoré Barthélemy, Romain Bellenger, Marcel Huot, François Urago, André Mouton en Achille Souchard.  Voorzeker een affiche met sterren om een talrijk publiek te trekken.

Small,  de man die de beste fietsen in Australië maakt en verkoopt,  en die zelfs lonkt naar heel het Commonwealth  moet het ongelooflijke aanzien. Op korte tijd rijdt kameraad Oppy  zijn beide fietsen kapot en dit telkens door kettingbreuk.  Sabotage ! Er werd een metaalzaagje gebruikt om de onherstelbare pech te veroorzaken. Gedurende één uur moet de pechvogel uit Melbourne eenzaam en alleen te Parijs wachten . De vertaler-tolk die het Australische team bijstaat, is samen met Small naar huis gelopen.  Zwetend komt eindelijk de onverwoestbare coach weer opdagen  met een gewone sportfiets geëquipeerd met zware wielen,  spatborden  en een bizar stuur. Gedurende elf uren achtervolgt met deze fiets de woedende Oppy  de mannen die aan de leiding rijden. Daarna pas heeft hij na zijn stilstand een voldoende aantal ronden afgelegd om echt terug in de koers te zijn. Zijn gangmakers op tandem kunnen nog amper het hoge tempo aan. Coach Small verwisselt deze gangmakers van plaats op hun rijtuigen zodat de man met de breedste rug meer beschutting biedt aan zijn renner. Deze innovatie zorgt er voor dat Opperman aan een nog hoger gemiddelde  rond de Buffalo velodroom blijft  toeren.  Andere Bol d’Or rijders imiteren dit weldra. Nadat hij zeventien uren op zijn zadel heeft gezeten stopt Oppy  voor een natuurlijke behoefte  en om wat verzorging. Terug op de baan verdappert hij nog,  rijdt hij met buitenaardse klasse, terwijl anderen beschaamd, geklopt en vermoeid  de wielerbaan  verlaten. Zo’n Bol d’Or  met menselijke gangmaking was keihard voor de mannen en de machines. Het jaar voordien (1927), haalden grote kampioenen  als Egg, Alavoine, Binda, en Girardengo niet eens de eindmeet. Tijdens de laatste ronden van deze  marathonkoers  staan  de 50.000 toeschouwers recht en vele kenners zijn van oordeel dat de beste renner aller tijden op dat moment rond de piste van Buffalo aan het rijden is. Terwijl zij lachen, applaudisseren en scanderen, weerklinkt uit alle kelen  nog  enkel   ‘  Allez  Oppy  … !’ .

Deze enorme prestatie ontroerde Parijs geweldig.  De schande van de sabotage deed dit ook.

Opperman die op het thuisfront als journalist  ondertussen ook een graag gelezen columnist was geworden, wordt door een zeer grote menigte supporters gevierd ter gelegenheid van zijn thuiskomst  met de boot  in Australië. In Frankrijk, op het einde van 1928  kozen de 500.000 lezers van de krant l’Auto , anders allemaal zo fanatiek voor eigen sportievelingen, Hubert Ferdinand Opperman  als populairste sportman van Europa.
Hij was toen liever gezien dan de legendarische Franse  tenniskampioen   Henri  COCHET . 
Opperman werd beschouwd als een Franse kampioen en kreeg als bijnaam  ‘Le Petit Parisien’ .

Gedurende 21 jaar was Oppy, zoals hij altijd werd genoemd, het bijkomend menselijk deel van zijn eigen Malvern Star puchbike. Zijn palmares is samengesteld uit exploten van een andere tijd, uit een ander werelddeel, in het kader van die Engelse wielercultuur die van de onze afweek. Opperman leverde vele prestaties ook op onverharde wegen in het Australische binnenland. Tijdens zijn transcontinentale recordritten stonden duizenden mensen ’s nachts op om die ene fondrenner te zien voorbij komen,  de man waarvan de naam op ieders lippen lag : Oppy de Australiër met het grootste  ‘stamina’ (uithoudingsvermogen) die fietsend  alle records van de wereld  kon verslaan op zijn Malvern Star.

Op de top van de piramide gevormd door de opstapeling van zijn records, overwinningen en exploten,  zullen wij ook nog  als pronkstuk Brest-Parijs-Brest 1931 plaatsen, waardoor zijn populariteit  opnieuw een hele tijd grenzeloos was te Parijs .
Hij werd toen zelfs weer tot  sportman van het jaar 1931  in Frankrijk benoemd.

                                                        __  __  __  __  __  __

Tussen de Australische sportlui die zich onsterfelijk maakten door hun prestaties bevindt zich zeker de  onvergelijkbare wielerkampioen  HUBERT OPPERMAN. Deze werd in 1991 nog speciaal te Parijs uitgenodigd door Jacques Chirac en beloond  met de zeer zeldzame   MEDAILLE D’OR DE LA VILLE DE PARIS. Deze internationale erkenning was van onschatbare waarde voor het internationaal imago van het Australische volk  en maakte van Sir Hubert een  ‘ Heilige’.  Om te bedanken sprak hij deze eenvoudige woorden  uit  :

Opnieuw  veerde  ‘ le Tout Paris ‘  recht om hem minutenlang  een staande ovatie te brengen.

Volgens Sir  Hubert in zijn biografie  ‘ Pedals, Politics and People ’

was die  prachtige   2 september 1928 op de Buffalo  het grootste, het mooiste, het sterkste, dat hij als mens en als wielrenner ooit heeft gepresteerd.

Prestaties in Australië :

Nationaal kampioen op de weg   1924- 1926- 1927 – 1929

Overwinningen in  de klassiekers Warnambool-Melbourne en  Goulburn-Sydney .

DE MALVERN STAR  KAMPIOEN  WAS ECHTER VOORAL  EEN  INDIVIDUELE  EENZAME FIETSER  OVER  LANGE EN ZEER LANGE AFSTANDEN  TEGEN DE TIJD.

Hij realiseerde in deze voor ons niet zo vertrouwde wielerwereld  101 records .

We geven even een lijstje om te proeven  :

Hij klopte vele records zo dat niemand ze nadien nog durfde  aanvallen.  Daarom mogen wij zijn prestaties toch niet vergeten.  Hij reed vooral om te bewijzen hoe goed de fiets wel was waarop hij reed :  zijn   MALVERN STAR .

In 1935 reed Hubert Opperman mee in het wereldkampioenschap voor beroepsrenners te Floreffe in de provincie Namen  (B) . Met Gaston Rebry  als zware blok aan zijn been reed hij lang in achtervolging  op Jan Aerts  die wereldkampioen werd.

29-09-2010 om 04:12 geschreven door Papoum

 

HUBERT OPPERMAN AUSTRALIA


(vervolg)

Nog even komen we terug op de speciale flair voor public relations en publiciteit die het team  Small & Opperman bezat.  Zij lanceerden de aankoop op afbetaling :  voor 2 £  kon men een Malvern Star velo mee naar huis nemen  en nadien verder afbetalen a rato van 5 £ per week.

Het in Parijs behaalde succes, commercialiseerden zij door de profs Mauclair en Bidot met hun  knappe vriendinnen te laten overkomen naar Australië . Deze elegante renners, waarmee Opperman bevriend was, net gekleed  in de nieuwste sportieve trendy mode van Avenue de la Grande Armée à Paris;  showden overal tijdens wielerevenementen de laatste modellen van Malvern Star  en de mode van Parijs voor sportieve dames en heren . Rasechte coureurs en mannequins  uit Parijs op de ruwe Australische boerenbuiten  laten zien, was een geslaagde promotie.    Je moet het toch maar doen … !

Vooral door de ‘nouveaux  riches’ werd dit in Australië  gewaardeerd . Het beschaafde Parijs voor je winnen  en nadien een stuk van dat Parijs meebrengen naar je dorp aan de andere kant van de wereld . ( Geelong,  Crocodile Dundee Village,  enz.  …) . Ongelooflijk, maar waar  !

Het onmondige wilde volkje van het toenmalige Australische wielerpeleton wat manieren leren was de bedoeling van  Bruce en Hubert .  Een beroepscoureur moet zijn uiterlijk  soigneren en de gepaste kledij dragen voor, tijdens en na de koers. Hij moet kunnen beleefd    praten met  organisators, scheidsrechters, sponsors, publiek, vrouwen, supporters en media.

Een coureur moet een goede indruk laten tijdens de koers aan alle wielerliefhebbers. Ook dit demonstreerden de heren  Small, Opperman, Mauclair en Bidot met  veel stijl  in Australië.

Hubert Opperman was de beste van de besten. Door zijn nederigheid, zijn loyaliteit, zijn plichtsbewustheid, zijn trouw aan alles en allen, werd deze oorspronkelijk zo eenvoudige man een gigant van de wielersport eerst  en van de politiek later.  Hij staat tussen de topdrie van bekendste sportlui van Australië, zij die met kop en schouder boven alle andere kampioenen uitsteken,  in gezelschap van Sir Donald Bradman (cricket) en  Sir Walter Lindrum (biljart) .

Zijn uithoudingsvermogen was omgekeerd evenredig met zijn lichaamslengte. Het gewone woord groot paste bij hem niet, wegens zijn minieme lichaamslengte, maar wel alle andere superlatieven. Hij was een vrijwel onvermoeibare dynamo vol met pure menselijke energie.

Toen Wereldoorlog II uitbrak, ruilde Hubert Opperman zijn petje, stofbril en koerstrui  voor een uniform en een helm bij de RAAF.  Hij werd luitenant en streed als piloot voor zijn land in het verre Oosten.

Toen het terug vrede werd,  werd hij Directeur bij de Malvern Star Company en een geliefd politieker in de kringen van de Liberaal  Robert MENZIES.  Hij klom langzaam maar zeker op als parlementair van Corio (verkozen op 10/12/1949)  en bracht het tot Minister van  Transport (5/2/1960), tot Minister van  Immigratie (18/12/1963).  Daarna (10/6/1967) werd hij Australisch  diplomaat  (High Commisionner)  op Malta .

Hubert Opperman was voorzitter van het Nationale Werk voor de Blinden,  voorzitter van de Vereniging van Australische Sportlui, voorzitter van de Ridders van St-Jan van Jerusalem (Orde van Malta). Hij werd in 1968 door de Engelse Queen officieel  verheven tot de adelstand.  Zo veranderde zijn naam van  Oppy   in   Sir Hubert.

Hij werd ook nog eens uitgenodigd als eregast om de Tour de France te volgen.  Hij  koos toen de rit  Keulen-Luik 1965  die werd gewonnen door  Rik Van Looy.

Als politieker was hij een onvermoeibare werker en een  ‘all-rounder’. Hij verdreef  het racisme van de  ‘ witte immigratie’ . Door de wijziging van een belangrijk wet opende hij de poort voor vele goed opgeleide en werkzame Aziaten. Zij dragen nu veel bij tot de economie van  een  multicultureel  Australië.  Hij kwam als minister veel op de radio. Hij was bekend voor de stiltes die hij inlaste tijdens interviews, gesprekken  en  redevoeringen . Hij liet de toehoorders de tijd om het te begrijpen. Hij was beroemd voor zijn  ‘ Oppygrams’ , zijn  duizenden nota’s en brieven die hij gepast naar iedereen en overal heeft gestuurd  ( registred for urgent and friendly transmission …) en waarmee hij aan zijn liberale  kiezers toonde dat hij met  zeer veel dingen goed bezig  was.

Hij kwam uit de kleine stad Rochester tussen Bendigo en Echuca,  in Victoria. Dit is zeer Zuidelijk gelegen  in Australië  ( waar het dus frisser wordt) en niet ver van Tasmanië.

Hij verpersoonlijkte degelijkheid en sportiviteit.  Hij zorgde dat Australië werd gerespecteerd.

Sir Hubert  had als mens, als liberaal een vaste lijn in zijn gedachten:  ‘ Wat kan ik voor de mensen doen, en wat kunnen zij voor mij doen … ?

Vandaag blijft de naam van deze man in zijn woonplaats  KNOX  verder leven door het bestaan van vele  fietspaden  genaamd de Opperman trails.  De sportievelingen  en de recreanten  volgen er de plaatjes waarop staat:

The 101 Trail, The Trans Continental Trail,  Oppy’s Way,   The Bol d’Or Trail, The Landa End Trail  en de Paris-Brest-Paris Trail, .

Jaarlijks op een dag in de lente wordt de gezellige   Oppy Family Fun Ride  voor allen  ingericht . Voor  sterkere fietsers is er ook  in november een fietshoogdag tijdens de  OPPERMAN ALL DAY TRIAL , een Audax proef voor groepen van minstens drie rijders.   Er wordt dan verstandig gereden volgens de Audax traditie gereden met de bedoeling  om samen  in groep  360 km af te leggen in 24 uren.

Alle wielerfanaten, toeristen en renners van iedere soort,  die het einde halen van deze afstandsproef  beseffen dan maar al te goed  tot wat Oppy  als wielrenner in staat was op de stofferige wegen van het Australische binnenland van vroeger.

Op het einde van elk wielerseizoen  wordt aan de beste Australische wielrenner van het jaar de Sir Hubert Opperman Trophy overhandigd.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Bijvoegsel :  Nog wat namen uit het  bonte Australische wielerverleden .

29-09-2010 om 04:02 geschreven door Papoum

28-09-2010 om 00:00 geschreven door Papoum

Tu ne reverras plus le temps des accordailles,
Les amants enlacés sous les pruniers en fleurs
Les pruniers ne sont plus. Une aube de terreur
Se lève à l'horizon où gronde la mitraille.

Nous avons remisé dans leurs plus beaux cartons
Nos rêves quotidiens et nos joies coutumières,
Nous qui n'avons connu ni su ce qu'est la guerre,
Nous avons tout quitté en nous disant : Partons !

Frère, est-ce toi, héros pur de la délivrance
Qui passes en chantant, les pieds nus sans souliers ?
L'azur de notre ciel couleur de liberté
Chante avec la chanson l'honneur et l'espérance.

La brousse ensoleillée après les soirs glacés
Lui parle chaque fois du Vietnam qui veut vivre
Il chante sa chanson et son âme s'enivre
Aux mots ensorceleurs : Patrie et Liberté.

Ô bonheur de bâtir sur une aube nouvelle
Le pays retrouvé à l'heure du destin !
Et voici notre offrande au Vietnam de demain
Et voici notre sang pour une aube éternelle.

Alors nous reverrons ce tranquille bonheur
De vivre pauvrement dans nos calmes chaumières.
Le riz reverdira sur nos vertes rizières,
Les amants s'en iront sous les pruniers en fleurs.

2000. Le même jour qu'un quiet american called Billy Clinton j'étais arrivé avec ma bicyclette Olive Green à l'aéroport de Hanoï dans le but de traverser tout ce pays en suivant la route des mandarins et pour visiter la grande statue d'un homme nommé Jésu Christ à Vung Tau, auparavant appelé Le Cap Saint Jacques. Je passerais 89 jours dans les rues, parmi les hommes et les femmes et les merveilles du Vietnam, et surtout je me baignerais dans la mer à Mui Ne en découvrant à l'aube le lever du soleil.

Hanoï, le coeur historique de l'ancienne et grande nation du Vietnam est située sur le delta du Fleuve Rouge ( Song Hong) qui depuis des millénaires y avait enrichi les terres de la province du Tonkin. Aujourd'hui, loin dans le Sud, la ville de Hô -Chi-Minh est sans doute plus puissante, plus économiquement riche, plus cosmopolite, mais l'éternelle Hanoï reste dans le Sud-Est asiatique une métropole unique de 3,5 millions d'habitants. Cette belle ville a été fondée par le roi  Ly Thai To en 1010 et elle fête donc cette année un anniversaire très important :

 le Millénaire Thang Long - Hanoï . 

Découvrir à bicyclette cette ville avait été pour moi une leçon de vie formidable, même si le temps passé là-bas fut bien trop court et mes moyens pour communiquer avec les gens limités à mon sourire et à mon attitude, ainsi qu'à la chance de rencontrer des personnes parlant anglais, français ou allemand. J'avoue cependant avoir passé trop de temps avec des étrangers de race blanche. C'est seulement après deux semaines que sans complexe, méfiance, et maladresse, je me suis  rapproché des vrais Vietnamiens et Vietnamiennes qui sont des personnes curieuses et aimables.
La beauté paisible et le charme de leur capitale ne m'a pas échappé, même si quelques fois je me suis trouvé sur mon vélo parmi les milliers de cyclomoteurs, bicycles, tricycles, cyclo-pousses et autres moyens de locomotion surchargés qui arrivaient de partout en klaxonnant sauvagement. 

J'ai sillonné la ville de jour et de nuit. Hanoï compterait 5.197 sites historiques, religieux, et culturels. Je dois donc avouer que je n'ai vu que très peu. Mais, le Mausolée du Président Hô, l'Ancienne Citadelle, le Temple de la Littérature, le Musée Ethnologique, le Musée de la Guerre (et des Crimes Américains), le Temple de Jade du Lac de l'épée, le Théatre National des Marionettes sur l'eau, le Pont Long Bien, et bien d'autres endroits m'ont vu passer, sans oublier les marchés, les parcs, les vieux quartiers, les nombreux restaurants, les deux gares et les trois endroits où l'on jouait au pingpong. Le globe-rouleur sur Olive Green est bien passé un peu partout.

Au début de cette semaine consacrée au Championnats du Monde de Cyclisme je certifie ici que les plus grands champions cyclistes sont les Vietnamiens capables de transporter sur leurs vieux vélos solides jusque 350 kilos, en personnes, animaux, matériaux et marchandises. Parfois ils bricolent un peu selon les besoins et ils transforment leurs montures avec du bambou qui leur sert de levier, qui renforce ou qui aggrandit leur bécane. Il n'y a pas de cyclistes plus extra-ordinaires. Je les ai cotoyé, croisé, dépassé, et plus souvent ils me dépassaient ou ils démarraient bien plus vite que moi aux carrefours. Je ne serais pas honnête si je n'avouerais pas ici que j'ai aussi pédalé à côté d'étudiantes, ouvrières, et paysannes, et que j'ai trouvé aussi qu'elles était belles et sensuelles. Ces élégantes maigres qui pédalent en amenant sur leur porte-bagage au guidon des fleurs, des livres ou des fruits, habillées en ao-dai tout blanc, salopette ou panton et chemise, avec leurs longs cheveux noirs, ou portant le chapeau conique, sont les très jolies adolescentes et les mamans de ce pays.  





 

 

27-09-2010 om 00:00 geschreven door Papoum

23-09-2010 om 00:00 geschreven door Papoum