Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
12-11-2009
De Nimrodproef in Uffelte
Het is vandaag wel erg koud. Het waait zelfs door mn dikke Ierse trui heen. Een sportief/ chique dame staat naast me. Onze aandacht is gericht op de verrichtingen van een jachthond en haar baasje. Het valt nog niet mee om de eend, de duif en het spoor van een gans te volgen en ze te apporteren. Dit is de jaarlijkse topwedstrijd voor jachthonden: de zogeheten Nimrodproef. De bestgetrainde honden uit het hele land zijn hiervoor uitgenodigd. Henk had ons ingeseind dat die dit keer in Uffelte plaats zou vinden. Wij er heen en we voelden ons meteen als een paar vreemde eenden in de bijt. Iedereen is gekleed in alle schutkleuren donkergroen of bruin. De bruinen zijn wat chiquer, vaak met hoed. De groenen zijn de gewone jachthondenliefhebbers, meestal met muts of pet. Henk legt ons uit dat er verschillende jachthondenrassen zijn. Hijzelf is bij de Korthaar, waarbij ook Raiza en Kai horen. De dame naast ons gaat volgens mij voor het grote smalle soort. De retrievers vindt ze niet om aan te zien met hun bredere koppen. Ik zie een hond met een witte punt aan de staart en opper dat daar misschien wel bordercollie in kan zitten. Oei helemaal fout. Dat is juist een heel speciaal soort. Het is mooi om dit eens mee te maken. Henk had een dagje vrij genomen en zien we in actie als fotograaf met zon badge met press er op. Hij is er helemaal op gekleed en heeft een zakflesje met medicijn tegen de kou! Wim moet vanavond nog zingen en enigszins verkleumd rijden we richting Dwingeloo. Eerst een dikke cappuccino, eis ik. Het is een mooie middag, we zijn uit daar hoort een warme cappuccino bij. En.....die is bijna net zo lekker als in Apeldoorn. Ik denk dat jullie op www.fotojacht.nl de fotos van Henk al gauw kunnen bewonderen. De Nimrod in Uffelte staat onder Jachthonden 1. Hier krijg je alvast een impressie van de fotografen en jury, die een hond een eend zien apporteren. De tweede van rechts met dat zwarte mutsje is broer Henk.
Een hond mag maar één keer in zijn leven aan deze Nimrodsproef meedoen. De man deed nu al voor de vijfde keer mee, met vijfde hond dus. Een èchte topper! De vrouw werd afgefloten omdat ze er mee stopte. Je kunt niet altijd in de prijzen vallen.
Wat leuk is het wanneer iemand reageert op een stukje op één van de weblogs. Al googelend komen ze soms bij mij terecht op zoek naar iets wat voor hen van belang is. Zo kwam Paulien terecht op de gedichten van Johanna van Buren op weblog 2. Ooit had Johanna een gedichtje geschreven over haar moeder en oom, Anneke en Joop Kamperman, toen die als kinderen buiten speelden. Ze probeerde dit ergens te achterhalen en kwam al zoekend bij mij terecht. Ze dacht dat de titel van het gedichtje Breur en zussie zou zijn. Ik heb het hele boek van Johanna van Buren, een erfenis van tante Riek voor neef Wim, doorgezocht en kwam bij het volgende gedichtje "Jonchien" uit. Het is zo mooi omschreven dat ik het gewoon voor me zie.
Jonchien
Een maechien en een jonchien, Ik wete t neet zo net, Mar t liekt miej èvenoalders, Elk met een autoped, Komt stief deur hier de weg langs, Ik zee ze mennig keer, Zee goat nog neet noa schole, Zint duch miej, n joar of veer. Het maechien kan gewödden Op eren autoped, Had lopen en dan glieren Nen helen, helen zet! t Is vlugge as nen ekert, De rökkies wèèit der van. Het jonchien, nöuw zoo vlugge, Kump aait eets achteran. As t maechien uut eglierd is Op ere gummirae, Kump tooverdan het jonchien, Dan stoat ze biej mekae. Ik heur t neet, mar k kan noagoan, Det t maechien teegn um zeg: Hee mut een èèndtien wieder Nog slieren langs de weg. Schoorvotend gliert het jonchien Dan nog een endtien deur, Mar hee kump gauw weerumme, Hee veult der neet völ veur. En doalijk op t weerum rit Is t maechien weer veuran! Het jonchien tukkert nerig Een èèndtien achteran. Het maechien is de baas en Deelt de lakens uut, En toch wil t jonchien geerne Biej eer wèèn, albesluut. An kleine wichter zeej mangs Wee laeter leiding gif, En is t in huus neet vaeke De vrouw, dee de wetten schrif?
Een onderdeel van Emmen revisited is de aanleg van een mooie entree. Daar hoort een wegverdubbeling bij, maar ook dit kunstwerk. In het voorbijgaan knipte ik net op tijd, of eigenlijk te laat. Maar hierdoor kun je wel zien hoe enorm dit dier is. In een plaatselijk blad stond het volgende artikel:
EMMEN/KLAZIENAVEEN - Woensdagmiddag 28 oktober was het dan zover en werd op het Bedrijvenpark A37, langs snelweg A37, de 17 meter hoge Giraf officieel onthuld door wethouder Evenhuis van de gemeente Emmen. De Giraf is ontworpen door kunstenaar Homme Veenema en moet bedrijven en passanten er op attent maken dat ze in de gemeente Emmen zijn. De Giraf heeft een prominente plaats gekregen op het Bedrijvenpark A37. De plek is met zorg uitgekozen. De Giraf staat in de toekomst niet alleen langs de A37 maar ook langs vaarverbinding Erica / Ter-Apel en een fietspad dat langs de vaarverbinding wordt aangelegd. Zowel auto-, vaar- en fietsverkeer passeren in de toekomst de Giraf.
De Giraf is niet het enie werk van Homme Veenema dat je in de gemeente Emmen tegen kunt komen. Zo staat de grote houten dinosaurus Joppie op de kruising van de Ermerweg en de Hondsrugweg, de houten berenfamilie bij de kerk aan de Wilhelminastraat en de mammoet in het Veenpark. De Giraf is het grootste project uit de loopbaan van Homme.
De Giraf is 17 meter hoog, weegt 17 ton, bestaat uit 12 ton staal en 5 ton hout. Zijn poten zijn 6,50 meter hoog en de lengte van de nek en kop zijn samen 8 meter. Het hout waarmee de stalen constructie is bekleed is Western Red Cedar hout, dit is erg duurzaam en onderhoudsarm.
In 2007 schreef de gemeente Emmen een wedstrijd uit onder haar inwoners om een ontwerp in te leveren voor een specifiek bij de gemeente Emmen behorende landmark. Deze landmark staat nu langs de A37 te pronken. Zowel inwoners van de gemeente, als een jury, maakten een keuze uit zestien inzendingen. Het publiek koos voor de metershoge Giraf. Aan de hand van een 3D-animatie is bepaald dat de Giraf 17 meter hoog moest worden om een onuitwisbare indruk te maken op de passanten.
Het pokerclubje "Mooi potje" uit Las Vegas heeft gereageerd. Ja Andres nu weet ik het weer. Dat Andew klonk al zo vreemd. Gisteren waren we in Apeldoorn bij Dick en Anda en toen we vertelden over onze pokerboys herinnerden ze zich met een glimlach de hele entourage daar. Hotels en eten goedkoop, maar op iedere hoek en gang en tafel in de hotels staan de gokapparaten. Ze hadden het over oude vrouwtjes met emmertjes munten. Ik kan me voorstellen dat je hier verslaafd aan kunt raken, meldde Anda. Jongens jongens . Hou elkaar maar in de gaten. Oei! Ik hou mn hart vast. Maar ja soms vergeet je als moeder dat je kinderen volwassen zijn met 39 jaar. Apeldoorn op zaterdag had wel wat. Behalve bijpraten gingen we samen de markt op en dronken de lekkerste cappuccino van Apeldoorn en denk ik wijde omgeving. De koelkastdeur in de keuken was volgeplakt met fotos uit Canada, want hun camperreis van 4 weken trekken door de Rockys en Vancouver Island heeft diepe indruk gemaakt. Herkenbaar allemaal. Ik ben benieuwd of Ben en Niesje ook hun ogen uit zullen kijken. Wie weet zien we dan tòch ergens een beer. Anda was blij dat ze er geen tegen kwam. Ik kreeg het berenbelletje mee terug. Dick moet dinsdag een kijkoperatie ondergaan aan zn knie. Tja als senior kom je er niet onderuit dat er af en toe wat slijtage bij komt kijken. In elk geval sterkte. We zullen aan je denken en hopen dat het euvel meteen opgelost kan worden. Op weg over de snelweg vanaf Klazienaveen staat sinds een week het nieuwe kunstwerk, dat Emmen voorgoed op de kaart moet zetten, een enorme giraf. Mooi!
De boys een paar jaar geleden bij het kampvuur aan het Schoolpad. Van l. naar r.: Andres, Mark, Paul en Hessel.
Hebben jullie dat koffertje nog? Mark had het druk aan het begin van deze week. Hij was al wat tijd aan het inhalen op zn werk, want donderdag is het zover. Hij gaat met de boys naar Las Vegas. Wat hij daar doet? Tja wat doe je in Las Vegas, de stad die bekend staat om zn casinos? Het is nu 13 jaar geleden dat Mark èn zijn vrienden Hessel, Paul en Andrew afstudeerden aan de HEAO hier in Emmen. Ze maakten toen de afspraak om contact te houden. Dat deden ze door om de drie maanden een pokeravond te organiseren bij één van hen. Op de afgesproken zaterdagavond beginnen ze met praten. Hoe gaat het met iedereen, privé en op het werk? Ze hebben allemaal al veel te vertellen gehad in verband met relaties en wisselingen van werk en verhuizingen. En tussendoor zijn er ook contacten om elkaar bij te staan. Wanneer dat onderdeel afgehandeld is, nou ja afgehandeld, gaan ze over op het volgende: pokeren. Er wordt een dikke sigaar aangestoken en dan begint het pokeren tot in de kleine uurtjes. Iedereen blijft die nacht slapen en de volgende morgen na een laat ontbijt, je kunt beter zeggen de lunch, gaan ze weer huns weegs. Zo is iedereen eens per jaar aan de beurt. Nu hebben ze al jaren het plan om eens met zn vieren naar Las Vegas te gaan. Er kwam telkens wat tussen verhuizingen klussen. Nu is de kogel door de kerk. De boys hebben gewoon geboekt en gisteren zijn ze vertrokken. Mark is nu op pad met het koffertje. "Niet veel kleren meenemen", was het advies van Hessel, "door de lage dollarkoers kun je nu heel voordelig je kledingkast aanvullen."
3-3-'65 De bogen met bloemen waren prachtig. Er waren twee klassen bij. De nieuwe klas was de klas van Hannie- groep 5 zouden we nu zeggen. En de oude klas 1 die ik net afgeleverd had wilde er natuurlijk ook bij zijn. Dat waren de kleinste bogen en het kostte wat moeite om daar onderdoor te komen. Maar we vonden alles prachtig
Waar internet al niet goed voor is .Ik kreeg een mailtje van een oud- leerlinge uit mijn allereerste klas van de van Heemstraschool in Hattem. Ik zie haar nog voor me. Het was een heel lief rustig meisje die je met van die grote grijs-blauwe ogen vol verwachting aan kon kijken. Het was een heftig jaar. Ik was net 19 jaar, voor het eerst van huis en moest nog veel leren, maar heb ook veel plezier gehad met deze klas. Er was een band. Ik herinnerde me het potje met dikkopjes die iemand op verzoek voor me meebracht en een watersalamander die iemand anders weer mee had genomen. Ik meende dat zij was van die salamander. Nee vertelde ze, ik bracht de dikkopjes mee. Die had ik, met gevaar voor eigen leven en de angst om gesnapt te worden, gevangen en het slootwater omgeruild voor schoon kraanwater. Mijn bedoeling was om de ontwikkeling van kikkervisje naar kikker samen met ze te kunnen volgen. Het was al bijna half vier toen één van de kinderen naar de glazen pot wees waar geen enkel kikkervisje meer in zat. Ik was ontzet door mn eigen domheid. Die salamander had vast die dikkopjes verorberd. Ik schijn haar de indruk te hebben gegeven dat ze dood waren door het schone drinkwater. Het sneed toen blijkbaar door de kwetsbare kinderziel. Ze weet het nog! Ze moet nu 53 zijn, heeft een leuk gezin met man en drie volwassen dochters. Ik hoop haar binnenkort weer terug te zien. Dat zou ik geweldig vinden. Haar vader heeft ooit een portret van me geschilderd, wel wat geflatteerd, maar het heeft nog steeds een mooi plekje. Vroeger hing het bij pa en mama thuis en nu bij onze werkplek. En . het boek van Pinkeltje dat ik als dank meebracht heeft ze nog steeds.
Thats where internet is for Ive got a mail from a pupil of my very very first class at the van Heemstra school in Hattem. I remember her as a very quit lovely girl with het beautiful grey/blue eyes who looked at me expectantly. It was a heavy year. I was 19, for the first time away from home, had to learn a lot. But also enjoyed it working with these children. It felt good with them. I remember the bowl with polliwogs. I had asked for it to bring them to school to see what would happen the next days. But also one brought a common newt and I put him in it too. It was almost half past three when one of the children pointed to the bowl and said :They are all gone... the polliwogs. I was exhausted by my own stupidity and might have given her the idea it became by the clean water which was used when she had changed the water of the ditch for clear water. I must have hurt the little girl. The common newt must have eaten them. She s 53 now, has a lovely family with husband and three grown up daughters. I hope to meet her soon. I would love it! Her father made a nice portrait and I brought him afterwards a childrens book named Pinkeltje. That portrait has until now a place on the wall, at first at my parents home and now at our studio.
Vanmorgen meldde Het Dagblad van het Noorden dat er in België een vergissing is gemaakt bij de behandeling van twee patiënten. Bij de man die alleen een onderzoek onder narcose moest ondergaan werd door de uroloog iets operatief verwijderd. Wat dat was werd er niet bij verteld en degene die de operatie zou moeten ondergaan kreeg dat volkomen overbodig onderzoek. Dat zal mij niet gebeuren dacht ik toen ik in 1976 voor een blaasonderzoek het Gerardus Majella ziekenhuis in Hengelo in ging. Mijn blaas is mijn zwakke plek en volgens onze huisarts Busschers moest er maar eens verder naar gekeken worden. Het begon al bij de opname: Kleedt u zich maar vast uit en u mag uw bedje in. Ik was hogelijk verbaasd:Nu al ik hoef vanmiddag pas voor het onderzoek. Ik ben hier maar voor één nachtje. Dat maakt de dokter wel uit, kreeg ik toen te horen. Daarna volgden de gewone testjes en die middag werd ik in operatiekledij in zon bed naar de operatiekamer gereden. Ik kwam in de lift te staan met een ander vrouwtje, net als ik klaar voor de operatie met zon stom mutsje op. Gek dat je dan meteen gaat uitwisselen wat er gebeuren gaat. Zij moest aan een liesbreuk geholpen worden. Wij werden gelijk vanuit de lift naar een operatiekamer gebracht. Ik zag geen arts en ze wilden meteen al met de narcose beginnen. Bijna in paniek heb ik twee keer gevraagd of ik hier wel goed was en of die bepaalde specialist er was. Ik werd gerustgesteld. Helemaal goed, de dokter komt eraan. Pas toen ik het vertrouwde gezicht binnen zag komen gaf ik me over. Ja . het bleef bij één nachtje en de blaasspiegeling bracht geen enge dingen aan het licht. Maar toen ik weer thuis was kreeg ik wel een rare donkerblauwe streep aan de binnenkant van mn arm waar het infuus gezeten had. Ik kon meteen aan de antibiotica. Nee ziekenhuizen die moet je niet te vaak van binnen zien.
This morning I read the newspaper and read about a mistake in an hospital in Belgium. A man who only needed a cheque up with narcose has had an operation and a part was removed by an urologist, it was not to be said which part. And the other man who needed that operation had got that redundant medical examination. That will not happen to me, I thought when I had to go to the hospital in 1976 for a look into my bladder. After the several tests they brought me by elevator to that operation room and together with me an other woman went too with the same stupid cap on. A bit strange perhaps but we had a quick conversation during that minute. She would have an operation for an inguinal rupture. Together we were brought to different surgery rooms. I didnt see a doctor and when they want to start with the anaesthesia I asked at least two times for my doctor. The nurses tried to reassure me, but I had to see him by myself. Than it was ok for me. Yes it was for one night indeed and no special scary things were found. No hospitals its much better not to be there too often.
"Er is een bende bezig hier in de Rietlanden!. Gerhard belde gisteravond verontwaardigd op. Hoezo een bende? Overal zijn fietsen weggehaald ook die van mij. Heeft Rick misschien nog een fiets over?. Hebben jullie niks gehoord vannacht. Je hebt zon zware klink aan de schuur. Die mooie ouderwetse deurklink is nog een erfstuk van Wims collega Jan Huisman. En je hebt toch een hond. Die hoort zoiets beslist. .Nou ja Ziva is een Friese stabij en er zit meer jacht- dan waakhond in. Dan komt de aap uit de mouw. Zn fiets stond vóór de schuur, hoewel verstopt achter de auto.En zon oude fiets neemt toch niemand mee .?" Ja dus! Zo maak je het een dievenbende wel gemakkelijk. Even later komt Gerhard hier voorrijden. Wij hebben immers de fiets van Wim nog staan van vóór de E-bike periode. Hij gebruikt hem alleen maar voor de markt vanwege de enorme fietstassen Ik heb hem nog aangeschaft in mijn laatste schooljaar hier op het Carmelcollege, 6 jaar geleden. Ze hebben een regeling dat je van je salaris dat je voor de aankoop van een fiets gebruikt geen belasting hoefde te betalen. Daar kon ik ook voor een fiets voor Wim nog gebruik van maken. Het lijkt erop dat Gerhard hier wel heel blij mee is. Even later.... daar gaat de Carmelfiets . achterop de fietsdrager de tassen wiebelend mee. Slechts één advies thuis in de schuur! Immers: Zo heb je een fiets..... Zo heb je niets! Tegelijk neemt hij de tas met noten van de notenboom op De Boomgaard mee mèt de groeten van Johan en Joke. Kunnen ze al notendoppend nog even aan hun vakantie denken op camping De Boomgaard.
Zo werden de mangels vroeger van het land gehaald. foto: uit de collectie van tante Jo Groot Nuelend.
Het is een drukke tijd voor de boeren in de omgeving. Vandaag zagen we de enorme bietenrooimachine aan het werk en de boer zelf reed met zn tractor af en aan om de ladingen bieten weg te brengen. Er worden hier vooral suikerbieten verbouwd en geen voederbieten, de mangels zoals ze in de Achterhoek werden genoemd. De suikerbieten gaan allemaal naar de Fabriek Suikerunie in Groningen. Er worden in deze streek ook veel aardappelen verbouwd, meest fabrieksaardappelen die naar de Avebe in Ter Apelkanaal gebracht worden waar er van alles van gemaakt wordt wat met aardappelmeel te maken heeft. Buurman Jans heeft zijn aardappels afgeleverd. Vanmorgen om 6 uur werden ze gehaald. Je wordt van te voren uitgeloot of je aardappels vroeg of laat gehaald worden. Als je bij de late groep hoort moet je ze nog goed onderdekken ook, zodat je geen kans loopt dat de boel gaat bevriezen. Nee melkvee zie je hier weinig. Ik meen dat er in Zuidbarge nog 2 melkveebedrijven zijn. De rest is allemaal akkerbouw. Vlakbij ons woont er nog een gepensioneerde hobbyboer Holties. Die had jarenlang één koe, een vleeskoe, een roodbonte blaarkop met zon witte streep op de rug. Die kreeg dan een kalf en aan het eind van het jaar ging dat kalf weg. Een paar jaar terug liet hij het kalf er bij lopen en dit jaar hebben beiden een kalf. Die zijn nu ook al net zo groot als de moeders. Mooi gezicht. Mark probeerde ons al over te halen om een kalf te kopen. Daar beginnen we maar niet aan. Jennifer zag even wat in de pony van haar zus. Wat zeg ik pony? Hij zou een schofthoogte hebben van 1m50. Ze zag hem hier al in de wei. Met paarden hebben we slechte ervaringen. Eén keer hebben we een paard in de wei gehad van iemand anders., een enorm paard. Die man had er geen weide voor en zat in nood. Hij zou ons als tegenprestatie carboleum voor de schuur meebrengen. Dat beest brak telkens uit. De ene keer vluchtten vrienden van ons, die met een tentje op de open plek bij de kota stonden, over de wal weg. De tweede keer kwam het ros rennend het terras op. Wim had het niet meer. Hij beval de eigenaar het paard meteen op te halen. Dat werd niet in dank afgenomen en ja die carboleum hebben we dus ook nooit gezien. Zoals Diny steeds zegt:Iele bunt gien mensen veur peerde. Ach die Shetlandertjes wil nog wel. Ze zijn altijd blij als je even komt tuttelen met een stukje brood of een brokje. Toch jammer dat de lammeren weer weg zijn ..
[b]De afwerking duurde even, maar toch . is de boerderij van Alle en Anja klaar. Het is geen boerderij waar ze op chique gaan, je weet wel zoals je in tijdschriften wel eens ziet. Het is zo gebleven als ze het zelf prettig vinden met een ruime leefruimte voor de kinderen. Wanneer we langskomen worden we bij het hek al opgehaald door Frank die de sluiting even open doet. Dan lopen we achterom over de deel waar de paardenstallen zijn voor Anjas oude paard en de twee Welsh ponys. Ook de hooivoorraad is hier en de rest van de deelruimte wordt in beslag genomen door allerlei stoere tractors van de jongens en de quad van Frank. Ook de katten in allerlei kleuren hebben hier hun plek. Door een origineel deurtje kom je in de keuken. Deze winter heeft Alle eigenhandig een nieuwe kamer voor Frank getimmerd en je kunt zien dat hij gek is op dinos, een echte stoere jongenskamer. Ergens onder het dak huist een kerkuil en zelfs is een steenmarter gespot. Dat is wat minder, maar op een of andere manier is die verdwenen. Anja heeft bijna alle verjaardagen binnen 14 dagen te verwerken. Alle en Tim zijn al geweest. Morgen is ze zelf jarig en binnenkort wordt die kleine Daan al twee. Nee zelf heeft ze er geen zin in. Precies een jaar geleden overleed haar moeder onverwacht. Ze heeft daarom morgen een dagje uit gepland met het gezin, naar de zee, de streek waar ze zelf in haar eerste jaren is opgegroeid. De kinderen zijn al helemaal enthousiast. En... voor dit schilderij hebben ze een mooi plekje bewaard.[/b]
Bernd Schulte l. en Wim bespreken de plannen voor de verdere aanleg van deze strook tuin.-±2000- De kraan haalt de bodem los om de grond beter doorlaatbaar te maken. We hebben hier te maken met een keileemlaag in de bodem.
Onze vijver is zon 12 jaar geleden uitgegraven met een kraantje. Onze hofleverancier Bernd Schulte is een aantal jaren af en toe bij ons geweest voor adviezen en de aanleg van vijver met vlonder en het beplanten van de delen van de tuin met struiken aan de kant van de weg. Nu is alles mooi afgesloten. Deze vijver met goudvissen, goudwindes en nu nog één dikke koi doet het sinds vorig jaar niet meer. Het water was donker grijs/bruin. Dit voorjaar zaten er zelfs geen waterplanten meer in. Je krijgt verschillende adviezen: -- Het water is te zacht. Volgens tuincentrum Omvlee moesten we er een soort kalk in strooien . Dat bracht geen verandering. -- Die vissen en met name de koi produceren te veel afval., volgens Bernd Schulte A-j ziet wat den naor binnen sloekt . Dat kump dr op een andere manier weer uut. We hadden de koi al bijna verpatst, maar ja t is toch wel een prachtig gezicht wanneer hij met die grote brede bek over het water al dat voer in één keer naar binnen schuift. -- Als de hardheid van het water weer op peil is moeten er waterplanten in. We kochten voor een paar tientjes bosjes waterplanten en een bakje eendekroos. Bij ons is de vijver er in een mum mee overdekt, sprak mevr. Omvlee. Na twee dagen was bij ons alles verdwenen. -- Zelf denken wij nu dat het water uit de bron, die een paar jaar geleden is aangelegd, de boosdoener is. Daarmee hebben we vorig jaar de vijver een paar keer bijgevuld. Wanneer je met dit water de planten besproeit worden die eveneens lelijk We begonnen al te denken aan het leegpompen van deze vrij grote vijver. Wim zuchtte al flink. Toen hoorden we dat Susan en Frans een heldere vijver boordevol waterplanten hadden die nodig uitgedund moest worden. "Neem maar gerust een paar emmers vol mee", ging het. Vijf emmers boordevol waterplanten gingen van hun naar onze vijver.
Precies op het punt waar de lijn, die de hoogspanningskabel voorstelt, een scherpe bocht schuin naar beneden maakt, is ons grondstuk.
Wanneer gaan jullie verhuizen, vroeg iemand me pas. Ik had me vorig jaar eens iets laten ontvallen. Telkens wanneer er lichamelijke mankementen optreden doe ik wel eens een uitspraak. Wim zag het onderhouden van huis en haard- lees: sloot en weiland- niet meer zitten en wanneer er bij mij stramme benen, hoofdpijn of blaasontsteking op komt zetten . zeg je wel eens wat. De wegverdubbeling laat in elk geval nog lang op zich wachten of komt er helemaal niet. De riolering die er allang had moeten liggen heeft blijkbaar ook geen haast meer. En nu kregen we ineens bericht dat er een hoogspanningskabel over ons terrein ingegraven zal worden. Op de eerste tekening zou die door de voortuin komen en als je weet dat het kabelleggen 25 meter werkbreedte nodig heeft dan kun je je misschien voorstellen dat ik gauw in de telefoon klom. Een week later kwam er een rentmeester uitleg geven. Hij had al weer een nieuwere tekening bij zich die aangaf dat de kabel voor in de wei binnenkomt en dan naar achteren richting Bargerweg en verderop naar een verdeelstation bij Klazienaveen gaat lopen. Vanavond is Wim met buurman Jans naar Klazienaveen naar restaurant Hoff waar verdere uitleg gegeven zal worden. Ook is er iemand van de gemeente op ons verzoek naar de sloten wezen kijken. Tot Wims opluchting is de sloot van de gemeente en dus ook het onderhoud. Vóór de kerst zal die nog schoongemaakt worden. Alleen de bomen blijven staan. Dat was Wim zon pak van zn hart dat hij niet meer over verhuizen praat. Dat stellen we dus nog even uit! Waar krijg je dit uitzicht en zeg nou zelf . Ons huis is toch eigenlijk niet groter dan een bejaardenwoning?
foto: door de inzet met de baby kun je zien dat dat de voorkant van de vrouw is. Het derde plaatje toonde de onderkant van het bekken van de vrouw. Wel informatief vanzelf, maar toch maar niet hier. Ha!
De avond met de vrouwengroep van Passage Zuidbarge Rietlanden was bijzonder zinvol. Een fysiotherapeute uit Sleen kwam met een collega vertellen en adviseren over (in) continentie. En wanneer je met een vrouwengroep bent van boven de 45 kunnen er velen over meepraten. Na de uitleg over stressincontinentie en aandrangincontinentie en het je laten voelen van verschillende lichaamsdelennee daar hoef je niet om te lachen- leerden de beide dames ons de goede toiletregels. Nooit zo bij nagedacht natuurlijk hoe je zit. Laat nou toch een seniorentoilet niet goed zijn. Dan zit je te hoog. Nou hier komen die regels dan:
- Neem rustig de tijd om naar het toilet te gaan - Zitten met een holle rug bij het plassen, bekken voorover gekanteld, voeten gesteund, -beenspieren ontspannen. - Onderbreek het plassen niet! Dit geeft kans op rest-urine omdat de blaas niet volledig leeg is met kans op blaasontsteking. - Ter controle of de blaas leeg is het bekken een paar keer voor- en achterover kantelen. - Pas als de blaas leeg is even napersen tijdens de uitademing, dus met weinig perskracht. Na het plassen de bekkenbodemspieren goed aanspannen om de blaas goed af te sluiten.
Weten jullie ook waarom een man niet zo gauw last heeft van blaasontsteking? Juist . Omdat die een ± 20 cm langere plasbuis heeft! Ha! En dat die ook bekkenbodemspieren heeft? O... was dat al bekend?
Toen ik thuis kwam moest ik het natuurlijk meteen uitproberen. Ik heb ook geregeld een blaasontsteking en moet rennen om op tijd bij de wc te zijn. Moeder van der Kolk moest vroeger ook vaak het laatste stukje op een draf lopen wanneer ze van hun zondagse wandeling door Molecaten thuis kwamen. De kreet :Zet mien alle deuren lös, werd een bekende uitdrukking die binnen de familie nog wel eens gebruikt wordt.
Zondag deden we een rondje langs de kinderen. We zijn wel niet zo lang weggeweest maar toch. Maar eerst beginnen we bij Tim. Tim is de middelste van de drie jongens bij onze buren Alle en Anja. En Tim wordt drie! Hij moet nog wennen aan het begrip Jarig zijn. Hij heeft een leuk kuifje waar hij trots op is en als ik hem de feesthoed wil opzetten met happy birthday gaat dat mooi niet door. Nee nee .. en hij wijst op zn rechtopstaand kuifje. Maar de autootjes die we meebrachten die je weg kan laten schieten door op een knop te drukken vindt hij prachtig. Bij Gerhard en Judith drinken we even later koffie, bij Rick moet er nog iets aan de nieuwe bank gedaan worden. Samen werken vader en zoon er aan. De oude bank heeft hij in zn eentje naar boven geschoven. Niet te geloven. Die Rick hij is beresterk met zn rechterarm. Ik vraag hem nog :Kwam er niet bij jou een dubbele knup uit toen het je niet meteen lukte? Nee zei hij het ging best gemakkelijk. Ik heb eerst de doorgang gemeten: 83 cm en ik kon hem zo tussen de steunstangen naar boven schuiven. Hij overziet met trots zn nieuwe spullen: nieuw bed, nieuwe bureaustoel, nieuwe bank met chaise longue. Als ik nu ziek wordt ga ik in de slaapzak- ook nieuw- hier op de bank liggen. Wanneer ik hem even later voorstel om samen nog eens Emmen in te gaan om naar een nieuwe trui te kijken is het meteen:Ik koop geen kleren, ik heb genoeg geld uitgegeven. Over zijn financiën hoeven we ons geen zorgen te maken! Even later zitten we bij Mark en Jennifer aan de gezellige grote keukentafel. We hebben de nieuwe ruimte al bekeken die ontstaan is door de muur tussen de voormalige wachtkamer en spreekkamer weg te breken. Wat is er al een werk verzet en wat is het mooi geworden. Tja mompelt Jennifer,,, dit is het laatste .jammer. Dan zijn we helemaal klaar. Ik vind het zo leuk om te doen.
Ik ken veel vlugge mensen maar onze zwager Ben breekt alle records. Tijdens ons tripje had hij alle tijd om de nieuwe indrukken van de reis en onze wederwaardigheden te filmen. Wim nam immers het links rijden op zich. Tijdens onze laatste avond hebben we alles wat hij opgenomen heeft al een keer gezien. Ben zou er nu een mooi geheel van maken door te knippen en te plakken- voor de kenner een bekende uitdrukking- Daarna zou hij er muziek onder te zetten op bepaalde stukken èn hier en daar verduidelijkende tekst. Gistermorgen bracht de TNT een heel klein pakketje de dvd van onze 5 daagse Schotlandtrip. Toen Wim tegen de avond terug was van de opnames voor een nieuwe cd van Valerius zijn we er meteen voor gaan zitten. Zó mooi met het lied Fare well van het Scheldeloodsenkoor aan het begin. Marjan had die laatst toen we bij hen in Vlissingen waren even voor ons gebrand. Haar vader was indertijd één van de oprichters van dat shantykoor. Dat Fare well hoort ook echt bij het vertrek met de boot vanuit Ijmuiden. Natuurlijk beginnen bij de komst aan de Schotse grens net de doedelzakken te spelen. Bij het Schotse landschap heeft hij mooie passende klassieke muziek gezocht en natuurlijk aan het einde bij de terugreis het nummer Sailing Home ja eveneens van het Scheldeloodsenkoor. De bijgevoegde tekst gaf weer waar we waren. Wat een prachtige herinnering. Bedankt Ben!
I know a lot of quick people, but our brother in law Ben beats the record. During our little trip he had enough time to film all impressions of the journey. Wim did the driving on the left side of the road, didnt he? On our last evening together weve seen all filmed pieces. Ben would make a nice dvd by cutting and fixing. Then he would join the music on some parts and a few sentences with text. Yesterday morning the postman brought us that very small packet the dvd of our 5 days trip to Scotland. When Wim came home in the afternoon, after the recording for the coming cd of his mens choir Valerius, we sat down and enjoyed the Scotland trip again. So beautiful.... at the beginning that song Fare well, sung by the Schelde pilot choir ( also shanty songs). It really belongs to that part of leaving by boat from IJmuiden to Newcastle. Of course when we entered Scotland you could hear the bagpipes. And when it showed the landscape of the Highlands you hear nice classical music. Of course when we were on our way back . Yes again that Schelde pilot choir with the song Sailing Home.. The added text told us where and what it was. Our 450 years old Inn, a few tearooms, churches, sheep and that marvellous landscape. What a splendid memory. Thank you Ben!
Village at the east coast of Scotland painted by Rowena Laing
In Aberfeldy bezoeken Diny en ik een Gallery. Er hangen echt mooie schilderijen. Er zijn er zelfs een paar waarvan Diny zegt:Die zol Ben ok mooi vinnen. Dat waren de wat oudere realistische schilderijen. Wim doet intussen zijn namiddagse nap even in de auto en Ben gaat er op uit met zijn camera om nog wat mooie plaatjes te schieten van de omgeving. Intussen kan ik het niet laten. Er worden ook mooie ansichtkaarten verkocht en ik ontdek er een paar van mijn favoriete Schotse schilderes Rowena Laing. Zij is in dit deel van Schotland geboren, in Abroath, en schildert wel echt over Schotland maar op een abstracte manier. Vaak zijn er Suffolkschapen, de kustlijn of Schotse huizen te herkennen. Een aantal jaren geleden was ik met Wim èn caravan wat meer naar het noordoosten en was erg benieuwd naar de Lost Gallery. Vanuit Huntley hebben we meer dan een uur gereden in de middle of nowhere, over een vreselijke hobbelige zandweg dwars door een bos, soms steil naar boven en dan weer naar beneden. Maar we vonden het. De vrouw van het artisten echtpaar dat de gallery runde wist wat we er voor over hadden gehad en kwam met een paar mokken warme thee. Wim is eigenlijk niet zo van de galleries, maar deze vond hij echt de moeite waard. Diezelfde middag gingen we naar het Transport museum in Huntley. Ook mooi! Ach ja je moet af en toe een tegenprestatie leveren. Het bezoek eindigde met een ritje in een oude jeep uit de oorlog en die veteraan reed zo knetters hard dat ik wel het een en ander uitgekraamd heb en verstijfd in de stoel zat. Hij deed het er om. Dat was me het dagje wel.
Kijk maar... dit is Eppe, lijkt Sascha te zeggen. Ben en Diny met hun kleinkinderen Sascha en Olaf. Als je je afvraagt waarom Olaf de andere kant op kijkt.... die is al geboeid door de tv.
Look... this is Eppe, it seems Sascha would like to say. Ben and Diny with both grandchildren Sascha and Olaf.
Die avond gaan gezellig met Ben en Diny kraomschudden bij Berend en José die, na hun kennismaking met Schotland en vooral met elkaar, nu al een tijd samen zijn en net hun tweede baby hebben. Olaf is een prachtig knulletje en Sascha begint er nu aan te wennen dat de aandacht verdeeld moet worden. Diny wordt door Sascha oma Vera genoemd vanwege het paard Vera. Samen brengen we haar naar bed en laten het jonge gezin weer alleen en wensen ze heel veel geluk. Die avond beleven we onze te- korte Schotlandtrip nog een keer door de videobeelden te bekijken die Ben opgenomen heeft. De taken waren verdeeld. Wim nam het rijden op zich en Ben wierp zich met enthousiasme op als cameraman. En wij Diny en ik genoten van alles en leverden commentaar. De volgende dag gaan we op huis aan mèt caravan. We drinken koffie bij Johan en Joke en bespreken alvast een plekje op de camping voor volgend jaar. Het wordt dan wel ná Pinksteren want met Hemelvaart en Pinksteren 2010 is het al volle bak op Camping De Boomgaard.
This last evening we went together with Ben and Diny to Apeldoorn to visit Berend and José who just had got their second baby Olaf. Its a lovely little boy. Diny is called as oma Vera by Sascha, because of their horse Vera. We wish the young family good luck together. Later on at Ben and Dinys home we have a look at the video Ben made from our short Scotland trip. The tasks were divided. Wim was the driver, Ben the camera man and we Diny and I enjoyed it all, we were the backseat drivers which us did remember Berdena when she was here with Curtis and the three of us as the Eggink sisters were sitting at the backseat when we drove to the concert of Valerius in the old church in Emmen .
Next day Wim and I had a nice cup of coffee with Johan and Joke and took our caravan with us to go home. The last 3,5 month it was standing at the campsite, so we could go there when we wanted. But at first we booked again for next year on camping De Boomgaard and just as Johan always says: You know you are welcome all the time, but please after the Whit week. At Ascension and Whitsun week in 2010 Camping De Boomgaard is already fully booked. So we are happy for them.
Na het ontbijt met uitzicht op de River Tay is het weer zover... we gaan richting the King of Scandanavia die in Newcastle op ons ligt te wachten. Toen Berend en José aan het begin van hun relatie een midweekje aan het Rannoch Loch doorbrachten hadden ze de boot op een haar na gemist. We nemen nu maar de snelste route. "Dan bunt dee dames achterin ok gerust", zegt Ben. De snelweg langs de kust is ook de moeite waard en ruim op tijd zijn we bij de haven. Op het laatste moment nemen we nog de Tyne tunnel wat niet de bedoeling was, maar een meneer bij de benzinepomp wijst ons vriendelijk de weg terug wéér door die tunnel. "We made a mistake", roepen we als we aan het eind van de tunnel weer zouden moeten betalen en mogen zo doorrijden. Opnieuw hebben we geluk met het weer tijdens de overtocht. Lekker rustig. Dat ontbijt aan boord mag er ook zijn. We hoeven de eerste dag niets meer.
Nog steeds veel schapen....
Bij de receptie van het Kenmore Hotel brandde steeds de open haard. Daar maken we dankbaar gebruik van. De Noord Spaanse receptioniste wil best even een foto van ons vieren maken. Al het jonge personeel is internationaal: Frankrijk, Letland, Polen en Spanje. Alexandersk vertelt tijdens het bedienen bij het diner over de reis per touringcar vanuit Letland naar Schotland.
At the reception of our hotel there always was an open fire. We loved it to sit there for a moment. Almost all of the young staff was international: France, Polen, Spain and Letland. Alexandersk, our waiter at dinner, told us about his voyage by touringcar all the way from Letland to London and then to Scotland. The lovely receptoniste came from the north of Spain.
Op de terugweg nemen we de route langs de kust, de A1.
De grens Engeland- Schotland ter hoogte van Northumberland
Niet gek hoor om je een paar dagen in de watten te laten leggen. Bij het knappend haardvuur in de ontvangsthal van dit eeuwenoude Hotel Kenmore bespreken we telkens de plannen van de dag en 's avonds besluiten we op de kamer van Ben en Diny de wederwaardigheden met een drankje... je weet wel die Bailey's en Ballantine. De deuren zijn zo laag dat Wim even z'n hoofd moet buigen om zonder "een bult op de kop" binnen te komen. De trap is ongelijk, de ene tree is dikker dan de ander. We wanen ons in een tijd van eeuwen terug. De raad van de waardin van de Inn in Kinross hebben we opgevolgd en het dal van de Glenn Lyon doorgereden tot aan de gezellige tearoom. Op de terugweg stoppen we bij die 5000 jaar oude Yew Tree in Fortingal. Het blijkt een taxus te zijn waarvan al heel wat stukken hout verwijderd zijn aan de binnenkant. Ben ontdekt nog dat Pontius Pilatus hier geboren zou zijn. Zover zijn de Romeinen dus doorgedrongen.We zoeken de Queen's view nog op. Koningin Victoria kon hier maar niet genoeg van krijgen. We zien hier en daar een statig landgoed, maar op de plek zelf een soort nederzetting van stacaravans. De plek is dus bij meer mensen geliefd. Aberfeldy is ook een aardige plaats en we bezoeken de Water Mill, nu een boekhandel/ annex tearoom. ook nooit weg. Diny en ik gaan dan even alleen shoppen en bezoeken een Gallery. Die avond zitten we wat beduusd aan tafel over zoveel moois. Ik denk dat Ben en Diny nu wel begrijpen waarom wij van die standvastige Schotlandgangers zijn. maar Schotland in de herfst hadden wij ook nog nooit gezien. Dit bijzondere land van natuur, schapen en historie.
Het postkantoortje tegenover het hotel
De achterkant van Hotel Kenmore aan de Tay
Ann het eind van de single track troad in de Glen Lyon een gezellige tea room.
Het is vandaag wel erg koud. Het waait zelfs door mn dikke Ierse trui heen. Een sportief/ chique dame staat naast me. Onze aandacht is gericht op de verrichtingen van een jachthond en haar baasje. Het valt nog niet mee om de eend, de duif en het spoor van een gans te volgen en ze te apporteren. Dit is de jaarlijkse topwedstrijd voor jachthonden: de zogeheten Nimrodproef. De bestgetrainde honden uit het hele land zijn hiervoor uitgenodigd. Henk had ons ingeseind dat die dit keer in Uffelte plaats zou vinden.
De grens met Scotland.
