‘k Zal dertien of bijna veertien jaar geweest zijn. We hadden examen geschiedenis. De lerares dicteerde de vragen en zei vervolgens dat ze geen ‘bladvulling’ wou zien. Het woord zelf kende ik wel, dat kenden we allemaal. Maar ik had absoluut geen idee wat bladvulling was en wat niet. In mijn ogen was alles in de geschiedenis belangrijk. Zo belangrijk dat ik thuis namen ging opzoeken in de Elsevier en wat ik in de encyclopedie las nam ik dan mee in het pakket, in de leerstof.
Soms ging ik in de keuken op het aanrecht zitten en vertelde aan mijn Ma die stond te koken wat er die dag gebeurd was in het Oude Rome, wat we die dag gehoord hadden in de geschiedenisles, wil dat zeggen. En ik taterde er op los. Soms teveel : "Kom Caligula! Neem uw paard en ga de tafel dekken, ik zeg het geen derde keer."
Ik was zo gek van die lerares en van het vak geschiedenis dat ik op het eind van het trimester mijn Ma verplichtte me twee keer te overhoren, twee keer heel de examenstof, omdat ik absoluut de goedkeuring van de lerares wou en daarom moest het PERFECT zijn. Over punten zat ik niet in. Juffrouw DM moest tevreden zijn! Dat was de opdracht.
En dan was er de dag zelf plots dat decreet : geen bladvulling. Daar was ik niet op voorbereid. Ik schreef ommers geen bladvulling, ik schreef enkel de waarheid en niets dan de waarheid zoals ze in ons geschiedenisboek stond. Boekje, achteraf bekeken. En in de encyclopedie. En achterop de kaarten van Artis-Historia. Toen nog Historia. Allemaal 'ware' feiten, niks bladvulling.
'k Was die dag zo bang een woord teveel te schrijven en tegen de instructie van juffrouw DM in te gaan dat ik op elke vraag met één lijn of minder geantwoord heb. Ik was niet vroeger klaar dan de anderen, juist niet. Het was zwaar zwoegen en zweten om te kunnen beslissen wat de kern van de zaak zou moeten zijn. Hoe antwoordde ik op de vijf vragen, zonder dat Juffrouw DM me zou beschuldigen van bladvulling.
Over het resultaat mocht ze tevreden zijn, er stond geen woord teveel. Voor haar had ik mijn best gedaan. Maar zelf voelde ik me leeg. Een heel trimester moeten neerzetten in vijf lijnen … teleurstellend was dat.
Op het rapport stond 4/20. Het kan ook 2/10 geweest zijn. Mijn ma was in alle staten. En ik ook. Ik had zo verschrikkelijk mijn best gedaan om het bondig te houden, om zonder bladvulling te antwoorden. En dat was duidelijk niet voldoende geweest. Mijn Ma zag het anders. Naar de oudervergadering mocht ik voor een keer mee. Ik moést mee van mijn Ma, ze zou me daar desnoods de hele examenstof nog eens laten voordragen. Of ze boos was over de punten, of boos was over het feit dat ik haar zo lang met mijn geschiedenisgedoe aan de draai gehouden heb, dat heb ik nooit gevraagd. In elk geval, die avond moest ik mee.
Na schooluren de school zien voelde vreemd aan, en vermits ik niet wist wat er zou komen vond ik de aanblik nog luguber ook. En ik voelde me leeg. Enorm leeg. Een voorafschaduwing van wat ging komen.
Wat bleek, die 'geen bladvulling' was maar voor een paar leerlingen bestemd geweest. En ik had dat letterlijk genomen omdat ik meende dat die instructie voor de hele klas gold. Haja, als de juffrouw het luidop zegt is dat voor iedereen hé. Dus ook voor mij.
Tijdens het gesprek met mijn Ma haalde ze mijn examenblad boven. Daar stond de vraag : Wie was Agrippina? Antwoord : De moeder van Nero. Zo had ik dat antwoord daar geschreven. Ik had er zelfs het woord keizer niet durven bijzetten, want juffrouw DM wist over welke Nero het ging en het woord keizer had dus bladvulling kunnen zijn. En een volzin, met onderwerp en vervoegd werkwoord, kon helemaal niet. Het woord AGRIPPINA en het woord IS stonden al in de vraag, die twee woorden dierf ik niet meer gebruiken in het antwoord, want dat was waarschijnlijk ook bladvulling. En zo ging dat voor alle vijf de vragen.
Kortom, ik was de dag van het examen compleet verkrampt geweest in mijn bovenkamer. Vanwege die 'geen bladvulling'. Ik moést wel kort van stof zijn. We mochten niet anders.
Mijn ma deed me mondeling de vijf vragen beantwoorden en Juffrouw DM zat te knikken. En te knikken. Maar ze kon niks aan het cijfer veranderen. Wat voor mij al niet meer nodig was. Toen we naar de auto stapten zei mijn Ma : "Ze had tranen in haar ogen." Dat kon me zelfs niet meer bommen. Ik vond Juffrouw DM een trut en het was af en uit. Zo af als iet. Ze had dat van de bladvulling niet luidop moeten zeggen als het niet voor iedereen bestemd was. En zij had nooit vermoed dat ik die instructie zo letterlijk zou nemen. Een communicatiestoornis heet het nu. Zoiets is hanteerbaar. Zoiets is geen drama. Maar toen wel. m – HiH-04/2015, herzien
Ge wilt een mozaïekvloer, maar het budget is beperkt? Wat dacht ge hiervan, het hergebruik van capsullekes ofte kroonkurken. De nodige hoeveelheid komt er niet op één dag natuurlijk. Om dat aantal capsules bijeen te krijgen moet men misschien wel een jaar verzamelen. Dus : tanden op elkaar en drinken! Bevriend zijn met de plaatselijke kroegbazen kan ook helpen, zij verzamelen in één week meer van die dingen dan wij gedronken krijgen, LM & ik. Misschien toch het budget herzien, want eer men voldoende capsules bijeen heeft … Het is een recuperatie die prijzig kan worden hé.
foto van ‘t Net
Nu vraag ik me af, hoe houdt zo'n vloerke zich in gebruik en onderhoud? Volgens mij moet er een flinke laag kunsthars over de kroonkurken, of die mozaïek blijft geen jaar goed.
alleen de domme wordt boos, de wijze begrijptM-1939
Er schoten me direct twee personages te binnen.
de domme wordt boos
Hij ventileert zijn frustratie. Met verbaal geweld reageert hij zijn agressie af: hij kaffert anderen uit, hij buldert hen omver, hij scheldt en schreeuwt tegen iedereen in de omgeving, hij gaat soms tekeer als een baviaan. En dan gaat hij over tot de orde van de dag.
de wijze begrijpt …
En hij begrijpt. En hij begrijpt weer eens. En hij begrijpt nog maar eens. En nog maar eens … Wat ze hem daardoor aandoen neemt hij als iets dat er bij hoort. De wijze eindigt ergens in therapie.
Toen ik nog bij de koopvaardij werkte hadden we 'service coupé'. Siësta, in het Nederlands. We waren vrij van 13h tot 15h en die pauze was geen overbodige luxe, want om 13h waren we al een tijd bezig.
Van 06h tot 13h = 7hrs (min 2 x 20 minuten voor ontbijt en middagmaal) van 15h tot 19h = 4hrs (min 1 x 20 minuten voor het avondmaal) dat maakt 10hrs per dag. Zeven dagen op zeven moest men gaande & staande zijn, een zittend werkje was er niet. En de contracten duurden toen nog zes maanden.
Na drie weken aan boord waren alle spierkes weer ingewerkt en kwam men op tempo, op kruissnelheid, maar de siësta bleef broodnodig, of een mens houdt het geen zes maanden vol. Dat dutje diende om de vermoeienis van het eerste gedeelte van de dag er voor een deel uit te slapen. En om het te kunnen volhouden tot 's avonds. Wanneer door omstandigheden de siësta eens wegviel, was dat te voelen ook. Dan gebeurden er tijdens de avondservice fouten en vergissingen. Van vermoeienis.
'k Zou het nu niet meer kunnen. Maar toen was dat up-tempo bijna een sport. We werkten hard, we verdienden goed ons brood en we maakten veel plezier. Als we maar genoeg slaap kregen. Oja, en we zagen nog een stuk van de wereld ook.
Een aantal jaren geleden kreeg LM last van nachtelijke beenkrampen. Zonder aanwijsbare reden. Zijn spieren waren niet overbelast geraakt tijdens het werk, hij was niet gekwetst geraakt. Hij kreeg zomaar beenkrampen. ’s Nachts. Dan moest hij rechtstaan en steunen op het verkrampte been of op de verkrampte voet. Dat hielp wel, maar dat duurde ook efkes eer dat staan effect had. Door al die beweging en het gedoe was ik mee wakker. Ik haalde dan telkens een glas water voor hem. En met dat glas water ging het beter.
’t Is lang geleden, want we hadden nog geen internetverbinding. Het kan '96 geweest zijn, of '97. Snel efkes iets opzoeken ging nog niet. Opzoeken was toen echt nog zoekwerk. Voor de beenkrampen stapte ik binnen bij de apotheker. Ik vroeg zo’n spray tegen de spierpijn en legde uit waarvoor het moest dienen.
- Nachtelijke beenkrampen? Dan helpt zo’n spray niet. Zeer waarschijnlijk heeft uw man magnesium tekort, zei ze. En ze gaf een doosje magnesiumpillen mee. Ik kocht een aantal doosjes, genoeg voor een volledige kuur. - Een glas water helpt eigenlijk ook al hoor, zei ik terwijl de doosjes in mijn tas stopte. Ze bekeek me glimlachend, met een blik van : wie is hier apotheker, gij of ik? En ik dacht : wiens man heeft hier de beenkrampen, de uwe of de mijne? - Dat glas water zal dan wel psychologisch zijn, zei ze. En voor haar was de zaak afgedaan. - Ja, echt waar, eerst moet hij verschillende keren steunen op het been en als ik hem dan een glas water breng gaat het beter, dan trekt die kramp hélemaal weg. Ze leunde over de toonbank en vroeg op vertrouwelijke toon : - Is hij dat glas water al eens zelf gaan halen? Of gaan drinken? - Eh, nee, dat niet. - Dan is het psychologisch, zei ze met een klapje op haar toog.
Op de stoep bedacht ik dat apothekers toch echt een allround opleiding krijgen. De magnesium moet, omdat er een tekort is in de body. Dat is biochemisch. Het glas water mag. En omdat het gebracht wordt, werkt het. Dat is psychologisch. En ik begon te denken hoe ik ook eens een glaasje water kon krijgen, kon laten brengen. In het putteke van de nacht.
Zo’n weer gelijk gisteren doet me denken aan de paasvakanties van onze kindertijd.
Weer zonder jas mogen buitenspelen, wel nog de trui aan. Bermen beklimmen en tussen de struiken gaan speuren en snuffelen en doen en er een 'kamp' bouwen omdat het dan nog kon, tussen de struiken zonder al te veel blad. En langs de beemden rennen. En dan oververzadigd van zuurstof en met gloeiende wangen naar huis komen. Niet omdat we moegespeeld waren, maar omdat we honger hadden.
Het vieruurtje was dan wat steviger, soms was er al taske soep bij ook.
Tot aan het avondeten was het dan uitblazen en met de geur van de buitenlucht nog op ons vel, denken over de wereldreizen die we wat verder in de straat ondernomen hadden.
Her Side, His Side … Dit vind ik erg. Zwaar overdreven zelfs.
Kijk ... Gezien?
Is het u ook opgevallen? Helemaal geen nachtkastjes, aan geen enkele side. Zelfs geen klein plankje. Dat vind ik echt overdreven! Waar zet een mens de wekker en het leeslampje? Waar blijft men met de polshorloge, het boek, de fles water, de bril …
Het eerste wat opvalt aan de foto is toch dat er geen nachtkastjes zijn? Helemaal géén nachtkastjes! Jáá, er is die rare hoes natuurlijk, maar daar gaat de foto niet over.
In een park staat een marmeren beeld. Op een nacht groeit een tweede hoofd uit de romp. Een mysterieus briesje blaast er leven in.
la statue vivante
Het eerste hoofd, dat bovenop het lichaam staat, wordt ook wakker. De hoofden ontdekken mekaar en merken dat er maar één lichaam is en dat maar één hoofd het lichaam kan besturen.
Het tweede hoofd wil het lichaam overnemen. Dat lukt niet. Dan wil het hoofd weg. Dat kan evenmin. De oplossing is drastisch.
Enige jaren geleden kreeg ik een email van mijn nichteke, ze zat vol stress schreef ze mij, ze kon niet meer functioneren en ze eindigde met “ben ik nog normaal?” Ik weet dat ik haar alleen met wat humor kan oppeppen :
HELP, zijn mijn man en ik nog normaal ? In mijn gezin geen soaptoestanden zoals in ‘Familie’ en ‘Thuis’. Koken lukt ons ook nog zonder de hulp van ‘SOS Piet’, en de sfeer is hier helemaal anders dan in ‘Mijn Restaurant’. Bij ons geen commentaar omdat de lepel of het vork een cm te dicht of te ver van het bord ligt. Wij zoeken geen nieuw huis of appartement.Wij beleven evenmin mislukte verbouwingen met alle ellende vandien. Wij hebben onze zaken zelf nog goed in handen, dus geen ‘Recht op Recht’ toestanden hier. Bij ons ligt hier alles netjes, geen ‘Sien en Maria’ die nodig moeten komen poetsen. Kinderen hebben we niet, maar als we die hadden konden we zonder de hulp van de ‘SuperNanny Wendy’. Ik heb geen studenten in huis, dus ‘De Kotmadam’ moet ik niet spelen. Ook helemaal geen ‘Big Brother’ toestanden, niemand moet na een week het pand verlaten. Onze rekening staat niet in het rood. Wij hebben geen ‘Dieren in Nesten’ toestanden. En daar wij een doorsnee normaal gezin zijn, geen reality als ‘de Pfaffs of de Planckaerts’. Wij gaan niet op reis met het vliegtuig (om gezondheidsredenen), dus voor ons ook geen toestanden als ‘Op de Luchthaven’. Wij zijn niet extreem dik, Sonja Kimpen zal hier niet moeten komen met ‘Je bent wat je eet’. Mensen oplichten is echt niets voor ons. Alle reclame wordt geweerd. Aan belspelletjes doen wij niet mee. En nu ben ik bang ... Is mijn gezin nog wel normaal?
Maar aan ‘Sporza Live’ kan ik niet ontsnappen want manlief volgt praktisch iedere voetbalwedstrijd. Misschien horen we er dan toch nog een beetje bij.
Peggytwo
Peggy, maak u geen zorgen. Dat men zelf kan koken, geen toestanden heeft in huis en gezin, de zaken in orde houdt en zonder problemen de huishouding bestiert, reisperikelen, bouwcatastrofes en financiële rampen weet te vermijden, niet aan overgewicht of belspelletjes doet, dat wordt niemand kwalijk genomen dank zij de statistieken. Dat alles wordt dank zij Sporza Live vergeven en vergeten, want Sporza Live zorgt voor een tegengewicht, brengt al die zaken terug in balans. Met Sporza Live is men immers oer-hyper-vlaams-belgisch en statistisch-normaal bezig.
Die zender zorgt voor een soort gemoedsrust in de huiskamer: met ons is niks aan de hand, want-wij-kijken-voetbal, dus wij zijn normaal! Dat is een geruststellende gedachte, LM & ik kijken nu ook wat vaker Sporza. En misschien kijkt Sonja Kimpen zelf ook.
Er is een nep–agent en er is een klad jong grut met waterballonnen. De argeloze automobilist/e weet niet dat ze bij elkaar horen, de agent en het grut. Of dat er een camera is. Wanneer de nep-agent zijn rol speelt, krijgt de onschuldige automobilist/e onverwacht hulp van de klad kinderen. Hoe die mensen kijken wanneer de agent afdruipt (letterlijk), dat vind ik zo plezierig. Ongeloof, een beetje gêne ook, of ronduit opgelucht en blij … hun uitdrukkingen zijn sprekend.
(…) Anekdote van kleindochter: nieuw werkwoord “kontvrienden”. “Kent ge dat woord niet, memeke? Wel als je niet wilt dat iemand je vriend blijft, dan kan je hem kontvrienden. Broer doet dat ook met die vervelende meisjes op zijn facebook en Nathan heeft kauwgum in mijn haar geplakt en daarom heb ik hem gekontvriend.” van TiTi-P
Met de klemtoon op de tweede lettergreep of mijn verhaal klopt niet meer. Kontvriénden dus.
Noch LM, noch ik zijn thuis in feesboekerij, maar wat ontvrienden is weten we wel. En waarom dat kontvrienden geworden was, dat zag LM onmiddellijk: wanneer men niet meer wil vriend zijn met iemand dan draait men die de rug toe, en de rug eindigt op een zitvlak, dus draait men die eigenlijk de kont toe, vandaar kontvrienden. Vanaf dan zijt ge kontvrienden.
- Het is kontvriénden, zei ik behulpzaam. - Ja, kontvriénden. En daarna zijt ge kóntvrienden met iemand. - Vijanden? - Nee, gewoon negeren, met de nek aankijken.
Eerst iemand kontvriénden en daarna zijt ge kóntvrienden ... Er zal wel een lijn inzitten, in wat hij beweert: als men iemand met de nek aankijkt dan wordt men kontvrienden. Maar toch niks voor mij, het facebook. Teveel gedoe.
Het is meer dan 20j geleden, we woonden nog in Borsbeek. ‘k Had in de vroege namiddag een potje aardappelen op het vuur staan omdat we ’s avonds gebakken petatjes zouden eten en ze moesten nog koelen. Dat er zo vroeg op de dag iets op het vuur stond was tamelijk ongewoon. LM en ik gingen onbekommerd de deur uit, boodschappen doen of zoiets.
Pas toen we terug de straat ingereden kwamen, wist ik ineens waarom ik dat knagend gevoel had: ik was die aardappelen vergeten!
In het klein stukje straat tot aan de hoek dacht ik dat mijn wereld vergaan was, de vlammen zouden uit de ramen slaan, het gebouw zou in puin zou liggen en overal ambulances … Niks. En boven geen geur ookni. ‘k Stapte op slappe benen naar de keuken en draaide bevend het gas toe. Ik was een wrak bij het idee wat er gebeurd had kunnen zijn. De aardappelen waren onbruikbaar, maar het potje had zo te zien geen blijvende schade opgelopen. ‘k Heb er een bodempje Biotex in gezet. Enzymen vreten alles. 'k verwachtte elk moment dat LM zou stoom aflaten en zette me ongeveer schrap. Het enige wat hij zei was: "Dat brengt toch op hé!, investeren in goed materiaal." Laconiek.
Met zo’n man kunt ge in zee steken, dacht ik. En toen moest hij mij troosten, want ik begaf het.
m- EZW-05/2013 – diezelfde potten hebben en gebruiken we nog altijd!
Gisteren kreeg ik via een of andere moppensite iets binnen over een paard en een varken. De story in die mop lijkt me nogal onwaarschijnlijk, welke boer zou een varken … om te vieren dat zijn paard genezen is? Kom zeg, een beetje kosten-baten analyse leert ons dat dit boekhoudkundig als flutverhaal geklasseerd mag worden. Ooit heb ik er een zinniger versie over gelezen. Die ging ongeveer zo :
Op de boerderij is het paard ziek. De veearts zegt tegen de boer: "Ik heb hem een injectie gegeven, maar als hij vanavond niet weer op zijn benen staat, zullen we hem moeten laten inslapen."
Een kip die elke dag een graantje komt meepikken in de paardenstal en er dus kip aan huis is, zegt zachtjes tegen het paard: "Komaan Jongen, sta recht!" Maar het paard is verzwakt.
De kip bleef op het paard inpraten en aan zijn oren tokken en klokken. "Rechtstaan Jongen, doe het voor mij." "Kameraad, komáán, of ge gaat er aan!" "Denk aan mals gras in de wei …" De kip week niet van zijn zij, ze lei die dag zelfs geen ei zozeer was ze begaan met het lot van haar grote vriend.
Na uren verzamelde het paard uiteindelijk al zijn krachten en met een uiterste inspanning kwam hij overeind. Op vier benen stond hij te trillen. Zwak, maar staande, dus gered.
De boer zag dat zijn werkkapitaal in orde zou komen en zei dat dit moest gevierd worden. "We slachten een kip! Deze hier, die legt percies toch niet meer." En hij nam kippetjekip bij de nek.
Moraal van het verhaal : moei u niet met andermans zaken én … hou uw snavel.
Gisteren had ik zuurkool gemaakt 'met de drie vleesjes', dat is een van de favoriete gerechten van LM. Vooral de drie soorten vlees, denk ik. Aangezien we maar af en toe zuurkool eten, heeft de schotel hier een feestelijk karakter. Feestelijk genoeg om met Pasen op tafel te komen.
Tot we aan tafel zaten. Toen vond ik dat het eigenlijk best iets met lam had mogen zijn, want choucroute is toch maar choucroute bedacht ik luidop.
LM at zijn mond leeg.
- Ziet ge die bollekes? wees hij met zijn vork naar de rand van zijn bord. - Dat zijn jeneverbessen, zei ik. Onthou dat nu eens … - Nee, zei hij, dat zijn keuteltjes van de Paashaas. Het is dus wél paaseten.
En hij smikkelde verder. Toen vond ik het ook weer lekker, want als geruststelling kan dat tellen, paaskeuteltjes in het bord.
Ieder jaar maakten we nestjes van hooi en plaatsten die in de tuin in de lage struiken van stekelbezen, troskesbezen, jeneverbezen, in de haag, enz.
Die nestjes waren geen kunstwerken en het heeft heel wat moeite gekost eer ik het onder de knie had, dat was pas het geval toen ik doorhad dat de eerste/onderste draai met het hooi heel vast moest zijn, dan verder draaien en het nest viel niet meer uiteen.
Gelukkig was mijn 5 jaar oudere zuster heel behulpzaam en zij hielp me met het maken en plaatsen van de nestjes, dit in tegenstelling met mijn 11 jaar oudere broer die er plezier in had zijn zusjes te treiteren, vb. achter onze rug ons nestjes ergens anders te zetten, ons wijsmaken dat de klokken in Rome tegen een toren gebotst en hun vleugels kwijtgeraakt waren, ze moesten in Rome blijven tot ze gerepareerd waren en niemand wist hoelang dat zou duren, enz… den treitzak!
Gewoonlijk koste het veel moeite om me ’s morgens wakker te maken, deze keer echter wou ik met eigen ogen zien of er nu al dan niet klokken met half kapotte vleugels over ons huis zouden vliegen en ik was al vroeg wakker, ging naar beneden en zag mijn grote broer met een papieren zak vol eieren binnen komen.
Dief ! Vuilen dief ! Ma, hij heeft ons eieren gepikt !!!
Door het kabaal dat ik maakte was nu iedereen wakker. Ma, pa, mijn zuster kwamen kijken. Ons ma troostte me door te zeggen dat het geregend had en dat ze daarom de eieren weggenomen had en toen het niet meer regende had ze mijn broer opgedragen de eieren terug te leggen eer ik wakker werd. Bon, ik geloofde het maar halvelings want mijn broer kennende…!
En ik hoorde haar stillekes tegen onze pa zeggen: “dat is de eerste keer sinds maanden dat ze vanzelf wakker wordt en dan nog zo vroeg.”
05h17
Meiske, het is bijna dag en het heeft niet geregend. Hier ni, in Rome ni, nergens ni. Van heel de nacht ni. De eieren zullen straks droog zijn. Laat u dit jaar niet doen hé! Gelijk waar ge zijt.
In 2014 op paaszondag na de middag zouden we bij mijn zoon paaseitjes gaan rapen. Dat vind ik heel plezant en we gaan dan uit de bol gelijk kinderen. Het gaat er om het meeste eitjes vinden en we maken er een echte wedstrijd van.
Mijn zoon had de eieren in cellofaan zakjes verpakt zodat ze niet vuil zouden worden vermits hij ze in het gras en tussen bloemen, achter bomen en onder struiken te vinden legde.
Toen we bij hen toekwamen wou ik er al direct aan beginnen, maar we moesten eerst nog taart eten. De eieren konden wel even wachten. Na de taart naar buiten en zoeken maar. Tof, gezellig, plezierig en ambiance. Nadat we enkele eieren gevonden hadden, vonden we een leeg , stukgebeten cellofaan zakje. “Hoe komt dat hier terecht?” Een beetje verder lag nog een kapot zakje en ginder lag nog eentje te blinken ... De chocola hing er hier en daar nog aan, maar de eieren waren verdwenen.
Van de 25 zakjes met eieren die hij verstopt had, waren 6 zakjes stukgebeten en de eieren waren foetsie.
Het gezin van mijn zoon hield buiten de vissen in de vijver geen dieren en de hond van de buren kon het niet geweest zijn want die was mee op weekend. Dierensporen waren nergens te zien. Dat was nogal moeilijk, want het is daar allemaal gras. We hebben er ook niet naar gezocht.
De dader was waarschijnlijk een ekster of een eekhoorn of nog een ander dier dat uit het naastliggend bos Pasen kwam vieren met de chocolade. De vissen uit zijn vijver wisten het niet te zeggen, maar die waren onschuldig.
Volgend jaar zal het eerst paaseieren rapen zijn en pas dan taart eten.
A6– EZW-04/2014, bijgewerkt 04/2018 – bovenstaande tekst is geplaatst met de toestemming van A6
Af en toe krijg ik belevenissen van Peter & C° doorgemaild. Hij en Diane en hun twee dochtertjes wonen ver weg. Wij mailen omdat Peter de taal van zijn moeder wil onderhouden. Dat is niet zijn moedertaal. De verhalen zijn de zijne, de woorden zijn de mijne.
Peter vertelt:
Vanavond zijn we uitgenodigd bij een collega. Vanmorgen ging ik uit naam van ons allemaal in de bloemenwinkel een bloemstuk bestellen om alvast te laten bezorgen bij de gastvrouw. Toen ik mijn bestelbon ging afrekenen vond de kerel aan de kassa dat hij lollig kon doen over de grootte en de prijs van het stuk :
- ó-ò, zong hij, iemand heeft iets goed-te-maken! iemand zit in de problé-men!
Ik keek hem in de puttekes van zijn ogen en ik zweeg. Ik zweeg tot hij er ongemakkelijk van werd.
- Ja, zei ik traag en donker, dat is juist. Mijn maat heeft problemen. Om op te staan uit zijn kist.
De kassier zijn uitdrukking was goud waard. Hij zag plots wittekes en ik was zeer tevreden met die kleur. Dat zal hem leren. Commentaar leveren op de bestelling van de cliënt wordt niet gedaan.
