Zoeken in blog

Inhoud blog
  • 782. 't blog wordt log
  • 781. Jean Brusselmans
  • 780. de reiskoffer
  • 779. 1946 - 1966
  • 778. kat & viool
  • 777. alarmen
  • 776. De Grote Gulpini
  • 775. over ganzen
  • 774. creatief mt ellende
  • 773. overal afblijven
  • 772. herfst à la Maju
  • 771. graffiti oorlog
  • 770. klein & mooi
  • 769. Banksy - docu
  • 767. Mitty & Mitty
  • 768. privacy
  • 766. wanneer & indien
  • 765. multitasken
  • 764. 1966 aardgas
  • 763. 1970 , Congo
  • 762. overdenksel
  • 761. Truus ~ 11/11
  • 760. schrijven met licht
  • 759. Truus ~ 10/11
  • 758. giftig geval
  • 757. Truus ~ 09/11
  • 756. twee broers
  • 755. Truus ~ 08/11
  • 754. spinnekoppin
  • 753. Truus ~ 07/11
  • 752. een spinisauriër
  • 751. Truus ~ 06/11
  • 750. mensenwensen
  • 749. Truus ~ 05/11
  • 748. trukje met truck
  • 747. Truus ~ 04/11
  • 746. voedselfotografie
  • 745. Truus ~ 03/11
  • 744. maybe, Maebe
  • 743. Truus ~ 02/11
  • 742. silos in kleur
  • 741. Truus ~ 01/11
  • ------ Truus ~ 00/11
  • 740. de Gaawe Lieuw
  • 739. vechten? lachen?
  • 738. beetje luguber
  • 737. op élk ogenblik
  • 736. chef Buytaert
  • 735. mijn deugnieterij
  • 734. Yoga = Zen ?
  • 733. veranderingen
  • 732. met de moto
  • 731. deze BBQ-tafel
  • 730. een klarinet & zo
  • 729. man op bankje
  • 728. gelatenheid
  • 727. weer naar school
  • 726. de laatste dag
  • 725. daglicht in huis
  • 724. blikvernauwing
  • 723. basketbal
  • ------ schooltaak
  • 722. personentransfer
  • EINDE NOVELLE
  • 721. --- afl. 121/121
  • ------ tante-zijn
  • 720. zoo-broeken
  • 719. --- afl. 120/121
  • ------ gesprek
  • 718. de dodendraad
  • 717. --- afl. 119/121
  • ------ ze hadden dorst
  • 716. look? erbarmen!
  • 715. --- afl. 118/121
  • ------ voorzichtig
  • 714. look, zei u ...
  • 713. --- afl. 117/121
  • ------ iets v Kees Stip
  • 712. look, zei u ?
  • 711. --- afl. 116/121
  • ------ onze merel
  • 710. sterren ontmoeten
  • 709. --- afl. 115/121
  • ------ onze cavalerie
  • 708. chaos à la Steen
  • 707. --- afl. 114/121
  • ------ wat nu?
  • 706. biechten
  • 705. --- afl. 113/121
  • ------ rijpe peren
  • 704. de Slimste Thuis
  • 703. --- afl. 112/121
  • ------ ik wil later
  • 702. diefstal in 1911
  • 701. --- afl. 111/121
  • ------ bijna klaar
  • 700. Saludos Amigos!
  • 699. --- afl. 110/121
  • ------ filo-wijzerplaat
  • 698. hoogteverschil
  • 697. --- afl. 109/121
  • ------ wijndelijk!
  • 696. kant & poëzie
  • 695. --- afl. 108/121
  • ------ waarom hij danst
  • 694. brood & fruitsap
  • 693. --- afl. 107/121
  • ------ aan de kassa
  • 692. de lach
  • 691. --- afl. 106/121
  • ------ moederdag
  • 690. binair schrift
  • 689. --- afl. 105/121
  • ----- om in te bijten
  • 688. Hal Lasko
  • 687. --- afl. 104/121
  • ------ Ferdy & Leemans
  • 686. doop Seluj
  • 685 .--- afl. 103/121
  • ------ schooltaak
  • 684. telefoneren
  • 683. --- afl. 102/121
  • ------ zoet-zuur
  • 682 strooien hoed
  • 681. --- afl. 101/121
  • ------ graad is alles
  • 680. geld ~ écht geld
  • 679. --- afl. 100/121
  • ------ uit de losse pols
  • 678. bomen verhuizen
  • 677. --- afl. 099/121
  • ------ charmante man
  • 676. spijt
  • 675. --- afl. 098/121
  • ------ een autokoe
  • 674. wat een dokter!
  • 673. --- afl. 097/121
  • ------ Brits fatsoen
  • 672. 't remt niet
  • 671. --- afl. 096/121
  • ------ verstrooid
  • 670. mijn hok
  • 669. --- afl. 094-095
  • ------ oma dalton
  • 668. de vissoep
  • 667. --- afl. 093/121
  • ------ intens manneke
  • 666. pillen pakken
  • 665. --- afl. 092/121
  • ------ begoochelen
  • 664. kippevel
  • 663. --- afl. 091/121
  • ------ strand & zand
  • 662. YSL & Majorelle
  • 661. --- afl. 090/121
  • ------ tijd is relatief
  • 660. de Kreta - krok
  • 659. --- afl. 089/121
  • ------ ze rukken op !
  • 658. meloenen
  • 657. --- afl. 087+088
  • ------ kleine & kat
  • 656. de andere Russen
  • 655. --- afl. 085+086
  • ------ lookalike + nep
  • 654. geheim
  • 653. --- afl. 083+084
  • ------ virtuoze dames
  • 652. het is Tetris !
  • 651. --- afl. 081+082
  • ------ speel dan toch
  • 650. het paradijs
  • 649. --- afl. 079+080
  • ------ de kleine coach
  • 648. een Smutske
  • 647. --- afl. 077+078
  • ------ mistake waltz
  • 646. connecties
  • 645. --- afl. 075+076
  • ------ allen te paard !
  • 644. een schreeuwertje
  • 643. --- afl. 073+074
  • ------ hulde aan Greeley
  • 642. kritiek
  • 641. --- afl. 072a+b
  • ------ contrast
  • 640. ontbijt ~ oelala
  • 639. --- afl. 071/121
  • ------ 'n boom schieten
  • 638. les gens du nord
  • 637. --- afl. 070/121
  • ------ de selfie
  • 636. kast & kast
  • 635. --- afl. 069/121
  • ------ de locatie
  • 634. wraak
  • 633. --- afl. 068/121
  • ------ treitergedrag
  • 632. in werking!
    'een gans jaar maart?'
    schrijfvloer 01 ~ afgerond, klaar
    13-07-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.------ letter-kundige

    Hij is letterkundige, gelijk welke taal of spelling. Boeken? Hij verslíndt boeken !

    Italian Language, Beppe Giacobbe   BP-italian language 01 


    voor meer van deze illustrator, Afbeeldingen van beppe giacobbe
    bevreemdend, eigenaardig en tegelijk mooi wat hij doet. En raak.

    - HiH-06/2015, lettergewijs bijgewerkt

    13-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.624. telefoneren

    moéten we blij zijn met een telefoontje?

    Deze tekst heb ik gevonden op 't Net en nu staat hij hieronder
    omdat ik hem zo duidelijk vind en ook omdat ik me er helemaal mee kan verenigen. 
    De blauwe tekst is van mij, niet van de auteur. Zij heet Pauline Bijster.

    Een bekentenis : ik kan dus niet meer telefoneren. Ik houd ook niet van bellen
    en neem mijn telefoon nooit op. En ik bel je ook niet terug, mocht je daarop wachten.

    Ik zal je vertellen waarom, dan hoef je het ook niet meer te proberen.
    Als de telefoon gaat, ben ik namelijk nét aan het werk, of in de supermarkt bij de kassa.
    Of in een stiltecoupé van de trein of heel vaak achter het stuur.
    Of ik sta met een pollepel in mijn ene hand en een hete pan in de andere,
    of ik heb de kinderen net onder de douche gezet. Of één van hen huilt waardoor ik je toch niet zou verstaan.
    Of ik ben in gesprek met iemand anders en dan is het niet beleefd tussendoor de telefoon op te nemen,
    of mijn vriend heeft net de Deense serie aangezet waar we samen naar zouden kijken.
    Of (meestal) een combinatie van deze dingen.
    En in het uitzonderlijke geval dat je precies belt op het moment dat ik niets doe,
    blijf ik graag nog even niets doen – dat komt al zo weinig voor.

    Het is niet zo dat ik moeilijk te bereiken ben: ik kijk zo vaak naar mijn telefoon met daarop
    de laatste sms, Whatsapp, mail, Facebook en nieuws dat het bijna ongezond is.
    Alles wat je me stuurt, heb ik binnen een mum van tijd gelezen en meestal ook beantwoord.
    Maar dan kan ik het in mijn eigen tijd doen, snap je?
    Ook al is mijn eigen tijd misschien maar een minuut later dan het moment waarop jij wilde bellen,
    het komt in mijn eigen tijd altijd beter uit.

    Een telefoonconversatie gaat simultaan, een geschreven conversatie niet.
    Bij mails kiest elk zijn/haar geschikt moment om te lezen en te schrijven.

    Sms liever 

    Hiernaast vind ik dat alles waarvoor je me eventueel belt, beter per geschreven woord uitgewisseld kan worden.

    Via sms heb ik namelijk de mogelijkheid een moment na te denken
    over de vraag die je me wilt stellen (of andersom: om de vraag te formuleren die ik jou wil stellen)
    en tijd om de woorden beter te rangschikken, zodat er staat wat ik bedoel.

    Een tijdje geleden las ik een stukje hierover (het spijt me dat ik de schrijver ervan ben vergeten).
    Er stond dat sms'en en mailen op een bepaalde manier minder eerlijk is,
    juist omdat je even de tijd hebt om het te formuleren.

    Via een bericht kun je jezelf laten zien hoe je graag gezien wil worden in plaats van hoe je écht bent.
    Daarbij vroeg ik me meteen af hoe erg dat is;
    want op het moment dat ik heel geconcentreerd aan een verhaal bezig ben,
    of juist met een hete pan en gillende kinderen om me heen in de keuken sta,
    wil je echt niet weten hoe ik echt ben. (herkenning!:o)
    Dan kun je beter wachten op de voor de buitenwereld geschikte versie van mij.
    Niemand heeft iets aan een stotterend antwoord van iemand die met zijn hoofd bij andere dingen is. 

    Telefoonetiquette 

    Mijn vrienden nemen ook allang hun telefoon niet meer op.

    Als ik toch bel, moet ik minstens vier keer bellen en dan zegt hij of zij:
    "Hoi! Hoe gaat het? Vind je het goed als ik je zo even terugbel?!"

    Ik denk dat de telefoonetiquette is veranderd.
    Vroeger was het onbeleefd om iemand na een uur of acht, negen ’s avonds te bellen.
    En op zondag: ik heb wel eens iemand aan de telefoon gehad die verstoord opmerkte dat het zondag was.  
    Nu begint bellen überhaupt erg onbeleefd te worden. Hooguit je aller-allerbeste vrienden bel je nog,
    zonder van ze te verwachten dat ze opnemen of daadwerkelijk tijd hebben voor een gesprek. 

    De mensen met rust laten, het staat hier anders verwoord, maar het is wat ik bedoel.

    Bel anders maar eens iemand met een werkverzoek of aanvraag of bestelling:
    wedden dat degene aan de andere kant van de lijn zegt dat je het even op de mail moet zetten?

    Ik denk dat bellen uitsterft. Dat zou fijn zijn,
    dan hoef ik me ook niet meer schuldig te voelen als ik je weer eens niet heb teruggebeld.

    – EZW-2013, 07/2014 - Paulien Bijster, http://www.612telefoonservice.nl/nieuws/ik-bel-je-niet-meer-en-wel-hierom/  

    13-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.623. --- afl. 062/121

    afl. 062/121 ~ Herboren worden en toch...

    Ik werd een ander man toen ik een halfuurtje later bij Marianne kwam.
    Ik maakte mezelf wijs dat zij en ik ons als herboren waanden en we reden naar Les Arcades.
    Marianne genoot van de moules Saint-Tropez, de lamsfilets en de geflambeerde flensjes.
    We gekscheerden. Raakten licht beneveld. We wilden vergeten. Tomeloos opgaan in de roes.

    Ook later in de hotelkamer, met de open ramen op de lawaaierige doorgang van de Koninginnegalerij.
    Onze naakte drift uitschreeuwend en alle paradijzen veroverend
    zoals die allereerste keer bij Céline, op mijn verjaardag.

    We wilden echter te veel. De gewone spontaniteit ontbrak. Net alsof we het mariannen en maxen verleerd hadden!
    Twee stuntelige debutanten waren we. Overdreven passioneel doend met het besef dat er dubbel bedrog werd gepleegd.
    Om de smart en de angst te verbergen.

    Marianne had haar werkuren geswitcht en we sliepen tot tien uur.
    We voelden ons, ondanks alle wriemelende en verpestende beslommeringen, rustiger.
    Vonden onze glimlach terug en gingen ontbijten op het terras van de Mokafé, verderop in de galerij.
    Youssouf bracht ons de Nederlandstalige kranten.
    Marianne's blik viel meteen op een loktitel van een populair sensatieblad.

    'Potverdomme! Die hypocriete kaloten, moet je horen, Max!'

    Ik had haar nog nooit zo verontwaardigd horen tieren.
    Ze bonkte met de vuist op de zitbank en Moka, de grijsgestreepte, luie huiskater sprong blazend weg.
    De stem van Marianne sneed als een gescherpt mes:

    'Moord op mevrouw Cijnens blijft mysterie! Gaat echtgenoot-journalist wel vrij uit?
    Lees het exclusief interview met boezemvriendin van slachtoffer op pagina drie!
    Dat is straf! Waar halen ze het vandaan?'

    'Och, die pulpkrant!'

    Ik schokschouderde erom. Die jongens kende ik wel. Nieuws brengen in een opgejutte, ronkende en kleurrijke verpakking.
    Sensatiebubbels. Zoveel mogelijk bedrukt papier verkopen om de laagste gevoelens te bevredigen.
    Tja, de pot moest de ketel niets verwijten. Ik had er destijds met "De Klapper" ook vlijtig aan meegewerkt,
    al was het mij meer te doen geweest om gossip uit film- en showwereld.

    Dat de concurrenten van onze uitgeverij nu de hoofdredacteur van een blad,
    dat hen jaren van jaloersheid had doen knarsetanden, met dankbare graagte op de korrel namen,
    was zo logisch als wat. Met beleefde modder gooien, maar eerst de handschoenen aan.

    'Ik wil dat flauw gezever niet horen, schat, kom we gaan door!'

    wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming de auteur: http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=100

    13-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    12-07-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.------ drama & passie

    Hautain en met een ijzige blik keek hij zijn rivaal aan.
    “Achteruit gij snoodaard, sprak hij met verstikte stem, gij zult …” 

    - Wat is dat van die verstikte stem? Wat zit ge nu weer te schrijven, vroeg LM.
    - Een vurige soap op Vuurland, antwoordde ik, in de hoop dat hij efkes stil zou blijven.
    - Er spelen geen soaps op Vuurland, zei hij, 't is daar nu te koud om onnozel te doen.
    - Jawel, volop drama. En daar is nog ruimte voor pathos en duel. Kijk maar :

       Gerelateerde afbeelding
    m
      – HiH-05/2015, herzien - http://nl.wikipedia.org/wiki/Vuurland , http://nl.wikipedia.org/wiki/Koningspingu%C3%AFn

    12-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.622. succesverhaaltje

    iets om de dag mee te beginnen

    Arraial do Cabo (Brazil) om 08h00 op 05/03/2012.

    Ongeveer 30 dolfijnen stranden en allemaal worden ze gered door vroege wandelaars. 
    Het filmpje brengt dat in beeld, én het stranden én de redding. Een onwezenlijk zicht, dat stranden. 
    Hoe meer ik het bekijk, hoe meer ik me afvraag wat daar gebeurt. Wat heeft hun sonarsysteem verstoord?

    Eens de dolfijnen  terug voorbij de branding geholpen zijn, kunnen ze zelf verder naar zee.
    Maar ze daar kríjgen, tot voorbij de branding, dat vraagt wel wat mankracht.

    De eerste mannen die in gang schieten dragen alle drie een blauwe bermuda en
    een oranje T-shirt met opschrift. Strandpersoneel? Personeel van het gebouw dat links soms in beeld komt? 
    Ze weten in elk geval wat hen te doen staat :
    de dieren bij hun staart grijpen & tot voorbij de branding terug in zee slepen.
    En hoe dat moet gedaan worden : kordaat, met kracht en zonder aarzelen.

    Dan komen de wandelaars in gang. Een beetje onwennig. Een beetje stuntelig.
    't Is ook een grote beest hé, een dolfijn. Een grote bange beest dat met zijn staart slaat.

    De voorlaatste dolfijn probeert precies met heel zijn/haar lijf te helpen,
    -op 03min00, links in beeld, het dier wordt gesleept door een man in zwarte T-shirt-
    maar zo werkt het eigenlijk tegen. Wanneer het dier eindelijk in voldoende diep water is,
    wuift het drie keer met zijn staart, als om te bedanken.
    -op 03min24, midden in beeld. 

    Het geluid van de branding slaat zo van het scherm.
    klank niet te luid zetten :
    https://www.youtube.com/watch?v=ekmMD8oYtJ0 
    03min45

    Geen dure Greenpeace-operatie of spectaculaire Sea Sheppard-interventie.
    Die zijn ook nodig natuurlijk. Maar hier waren het gewoon de mensen van ter plaatse,
    zij gaven hun energie en tijd. En zij verdienen nu eeuwige roem op You Tube, zij het anoniem.

    m   - EZW-07/2014, bijgewerkt

    12-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.621. --- afl. 061/121

    afl. 061/121 ~ Schatten rond de bedstee

    'Wanneer zie ik je, venteke?'

    'Mocht het alleen van mij afhangen, dan kwam ik meteen naar jou toe en ging nooit meer weg, schat.'

    Ze reageerde niet, vroeg abrupt: 'Iets gevonden, Max?'

    'Nee … Marianne, luister, ik ben doodop. Niks geslapen, nog niks gegeten. Ik zit onder stof en webben.
    Ik voel me vies, vuil. Ik wil in bad en dan een stevig maal. Naar de Queen Anne ga ik niet meer.
    Naar dat hotel aan de basiliek evenmin. In dit kot blijf ik evenmin, so what baby?'

    Ik had het kort, wellicht wat te scherp-snijdend gevraagd. Ze weifelde even en zei dan zachtjes:

    'Oké, ik heb het begrepen. Neem mee wat voorlopig nodig is. Ik verwacht je over een tweetal uurtjes.
    De stevige maaltijd zal op tafel staan. Is mijn maatje eindelijk tevreden?'

    'Zoetje, ik wil echt niet dat jij je nu uitslooft voor mij. Trek iets leuks aan. Ik kom je oppikken.
    Zet mijn spullen af en dan we gaan uit eten. We hebben het beiden echt nodig eens onder normale mensen te zijn.
    Ik wil menselijke warmte en gezelligheid. Ik bel nu meteen naar Les Arcades, in 't Beenhouwersstraatje.
    Wees gerust geen toeristische plekpleister. Sylvia en Danny da's daar één brok hartelijkheid en de keuken valt meer dan mee.
    Wordt het te laat, geen probleem. We kunnen er zeker blijven overnachten.
    Hun hotelletje is er vlak naast en ik breng je 's morgens naar kantoor. Tot straks, je t'aime!'

    Ik douchte haastig. Rende naar mijn kamer. Greep een en ander bijeen.
    Kieperde alles in een reistas en sjokte naar beneden. De terrasdeur en keukendeur op nachtslot en weg.
    Minute papillon! Wat wou denkduiveltje dit keer? Wie zijn we vergeten? vroeg hij.
    Stan en Laurel! Vooruit, de tuin in, eieren rapen en beestjes voederen.
    Bied je excuses aan, kippen hebben vriendschap nodig of ze leggen niet meer!

    Regenmantel aan, revolver en kogels in de diepe zakken en de tuin in.
    De eerste doffe tonen van de Brabançonne! Wie nu weer?
    Marianne toch niet om te zeggen dat het feest uiteindelijk niet doorging!

    'Saepe pax periculosior bello fuit!'
    Serge! Die onnozelaar!
    'Arme vriend, vaak was vrede gevaarlijker dan oorlog. Hoe gaat het met jou, Max? Heb je je evenwicht al wat teruggevonden?'

    'Ik heb geen tijd en ik val om van vermoeidheid.'

    'Ik ben reeds een hele dag in gedachten bij jou, mijn vriend. Ik kom pas terug van de politie.
    Ik heb er Madeleine en Adrienne heen gereden. Ze zijn net als ik ondervraagd.'

    'Serge, maak het kort. Ik moet weg …'

    'Ja, Francis verwacht je. Hij heeft vernomen dat Gerda's stoffelijke resten maandag worden vrijgegeven.
    Hij gaat je dus bellen over de plechtige teraardebestelling. Luister, waarde vriend, ik wil je nog iets zeggen …

    'Kan het wat vlugger, ja?'

    'Max, verbreek de verbinding niet. Scheep me ook niet af. Ik sprak met inspecteur Vloesberghe.'

    'En jij hebt die man heel wat kunnen vertellen!' schampte ik boosaardig.

    'Nuttige zaken, Max, echt nuttige zaken. Je kan me misschien niet lijden, maar ik ben geen charlatan en nog minder een schijnheilige.
    Volgens wat Francis me zegde, zou het mogelijk zijn dat een en ander uit Gerda's kamer werd ontvreemd.'

    'Kerkbazaar!'

    'Vergis je niet, waarde vriend. Je beseft het misschien niet. In Gerda's kamer is een fortuin verzameld!'

    De antieke bidstoelen, de kerkboeken uit de veertiende eeuw, de gouden en zilveren monstransen,
    de wassen madonna’s onder stolp, de polychrome heiligenbeelden! Serge wist er verdorie meer van dan ik!

    'De "kamerende" zielenherder, weer iets nieuws!'

    'Spectemur agendo, Max, beoordeel ons naar onze daden. Die kamer was een bezinningsoord voor onze gebedsgroep.
    Vooral Adrienne heeft aan de inspecteur een vrij behoorlijke beschrijving van de inboedel kunnen geven.
    Niet alles, maar toch heel wat. Wij blijven er allen bij, dat een of andere bende de woning is binnengedrongen.
    Ondanks mijn vele waarschuwingen bleef die brave Gerda geloven aan de innerlijke goedheid van elke mens …
    Max, ik wil het in feite hebben over de teraardebestelling van Gerda, wij moeten …'

    'Serge, wij moeten juist niets. Valt er iets te regelen, doe het dan met Francis. Oké? Salut.'

    Eindelijk van die kwal verlost! Een fortuin aan kerkbazaar op haar kamer? Francis had daar beslist ook geen idee van.
    Als iemand het kon weten, dan was het die pastoor en niemand anders.
    Ik moest dringend de verzekeringsmakelaar contacteren, de raad van Vloesberghe opvolgen,
    de troep van Gerda en andere waardevolle voorwerpen laten opslaan. Onbewoonde villa's nodigen uit tot inbraak.

    Ben je gek, riep denkduiveltje. Die gasten van de belastingen weten je ook wonen, hoor!
    Nooit gehoord van een aangifte nalatenschap! Het kan goed zijn dat die witte brigade
    een gedetailleerde plaatsbeschrijving heeft opgesteld. Wat als de belastingen het in hun hoofd krijgen om te neuzen in die dossiers?
    Overleg eerst met je zoon. Hij is gewiekst genoeg. Weet hij het niet, dat hij zijn netwerken optrommelt.
    Morgen overleg met hem. En nu, hop, naar Marianne.

    wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=100

    12-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    11-07-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.------ de nieuwe man

    mannen die zich wat meer blootgeven, wat houdt dat in?

    Wat dat inhoudt? Yohann en Raphael, twee jongens uit Montreal,
    zijn professionele jongleurs en zij zien het zo :  

    klank aanzetten
    https://www.youtube.com/watch?v=aSXZtYFdvsI 
    04min16 

    Nee, er valt geen handdoek, wat had ge gedacht, het zijn jongleurs! 

    Le plus Grand Cabaret du Monde, met als presentator Patrick Sébastien, FR2.
    Af en toe vraagt deze gastheer de artiest na het optreden bij hem aan tafel voor een gesprekje,
    maar bij dit duo lag dat wat moeilijk, denk ik, de zaal in stappen met maar één handdoek voor hun tweeën.

    m  - met dank aan FIV – EZW-09/2014, HiH-05/2015, herwerkt - http://www.lesbeauxfreres.com/

    11-07-2018 om 05:49 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.620. verf

    Wat er gebeurt wanneer men een kleuter en een open pot verf twee minuten alleen laat :  

    https://www.youtube.com/watch?v=4DPYoe2XAxc   Caught white-handed! When Victoria Farmer went to check on her daughter Anistyn, she discovered her toddler had submerged herself in a bucket of white paint   foto van 't Net

    Dat kindje zit onder de verf. Wat er met het interieur gebeurd is vind ik niet erg.
    Bij een open pot verf en een ladder laat men een kleuter niet zonder toezicht.
    Dat is om miserie vragen en miserie hebben ze dus onmiddellijk geserveerd gekregen.

    Maar het kind zelf zit onder de verf. Zo te zien voor drie kwart. Of meer. En dat is gevaarlijk.
    Nu hoop ik dat het een geënsceneerde foto is en dat al dat wit onschadelijke yoghurt is.
    Maar ik vrees dat het verf is, aan de voetafdrukken te zien en de spatten bij de voetjes. 
    En er schoot me iets te binnen van lang geleden.

    Tijdens de geschiedenisles wou de lerares ons duidelijk maken wat de aanloop geweest was
    naar de Franse Revolutie. Over de uitspattingen van de rijken en de Lodewijken.
    Eén van de voorbeelden ging over banket. 
    Een sensationeel banket moest afgesloten worden met een spectaculair banketgebak.
    Dat sluitstuk moest een vertoon van praal zijn, zowel qua afmetingen als qua afwerking.
    Het gevaarte werd binnen gerold en bovenop troonden al eens levende cupidootjes,
    dat waren in zilver of in goud geverfde kleuters.

    De verf was geen onschadelijke body-verf natuurlijk. Het was de verf van toen, de niet-wateroplosbare soort.
    Door de giftige pigmenten stierven de kleintjes achteraf.
    Ze stikten omdat de huid niet meer kon ademen. Maar dat werd dan als zijdelingse schade afgedaan.
    De kinderen waren waarschijnlijk ook op voorhand 'gekalmeerd' om te blijven liggen of zitten.

    Over de levende geverfde cupido's heb ik geen documentatie gevonden, maar wel iets over chemicaliën op de huid.

    "Stoffen die door de huid worden opgenomen zijn chemicaliën waaronder landbouwgif.
    en waaronder ook verf
    Deze stoffen veroorzaken een verlamming van de spieren.
    Hierdoor kunnen ernstige ademhalingsproblemen ontstaan.

    De behandeling van deze slachtoffers is :

    - Verwijder kleding en spoel tenminste 30 minuten het geraakte lichaamsdeel
    - Zorg dat het slachtoffer zo snel mogelijk in het ziekenhuis komt "

    En nu vraag ik mij af hoe het verder gegaan is met dat kindje op de foto. 
    30 minuten douchen en dan naar Spoed, of moest de fotograaf eerst nog de foto posten?
    Of de schade opkuisen terwijl het kind 'op straf' stond. En onderwijl droogt de verf op dat klein lijfje … 
    Wat er ook van weze, ik vind het een akelige foto.

    ---

    Alles oké met de kleine.

    Gisteren voormiddag werd ik over en weer gestuurd van Failblog naar Pinterest en terug,
    maar ik vond nergens geschreven of gesproken info over het verfmeisje.
    'k Gebruikte de verkeerde zoekwoorden merk ik nu, want het hele verhaal
    staat op de site van het AD. Met dank aan JDB voor het doorsturen.

    Wanneer deze kleine later gaat solliciteren, wordt het een job in de verfsector waarschijnlijk,
    én ze kan aantonen dat ze van zeer jong al in de materie geïnteresseerd is.

    Anistyn Farmer  Afbeeldingsresultaat voor Anistyn Farmer   foto van ’t Net 

    https://www.ad.nl/bizar/anistyn-2-neemt-bad-in-emmer-witte-latexverf~a10ce84a/ 
    m  – HiH-07/2015, toen bijgewerkt dank zij JdB , https://nl.wikipedia.org/wiki/Verf#Milieu_en_gezondheid

    11-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.619. --- afl. 060/121

    afl. 060/121 ~ De zoektocht

    Het huis stond er zoals ik het nooit tevoren had willen zien. Beeld uit een mistig grijze waternevel.
    Zo op het eerst zicht al jaren onbewoond. Koud. Ongezellig. Afstotend. Potdicht. Stilte alom.
    Niet eens een verre nieuwgierige burenblik. Een spookhuis. Nooit het mijne geweest. Een graf van een huis.
    Ik ging onzeker naar binnen. Als kwam ik niet in een bekende ommuurde veiligheid, maar op vijandig gebied.
    Met hier en daar loerende flikken. Er was natuurlijk niemand. Mijn ogen gingen direct naar de trap. Daar had ze gelegen.
    Waren er nog bloedsporen, andere sporen?
    Hadden ze een krijttekening van het corpus aangebracht, zoals in een film steeds ziet?

    Trek het je verdomme niet aan, suggereerde denkduiveltje. Ik hoop dat je tenminste weet waarvoor je gekomen bent!
    Vooruit eerst naar boven! Kledij en ondergoed, sokken niet vergeten,
    scheergerief, tandenborstel, aftershave en je shampoo tegen schilfers. Je kleerborstel!
    Nee, Marianne heeft dat niet. Jonge vrouwen gebruiken meestal zo’n kleefspullen
    en jij gaat je daar blauw aan ergeren. Komaan, automatische piloot inschakelen en dan wegwezen.
    Nee, stop, vriend, eerst zoeken. Goed zoeken! 

    Ik trok mijn klamme overjas uit en daalde meteen af naar de kelder, de rommelkelder.
    Daar, in de uiterste webbenhoek, tussen een drietal oude tuinstoelen, een manke tafel
    en een kleurloos versleten zonnescherm stond vaders gereedschapskist. Een ruime, houten, logge bak.
    Proppensvol met allerhande oud en nutteloos alaam. Ik wist zelfs niet of er iets uit verdwenen was.
    Nerveus maakte ik de kist leeg. De browning FN lag er nog, helemaal onderaan.
    Eerst zorgvuldig verpakt in grauw papier en daarna in een beschermende vilten doek, het doosje met kogels erbij.
    Dát had de politie dus over het hoofd gezien! Ik nam de browning en de kogels mee.
    Gooide de kist daarop weer vol en startte nauwgezet mijn verder kelderonderzoek.
    Vastbesloten het huis van onder tot boven onder de loep te nemen.
    Gerda's schriftjes moesten ergens liggen. Die zekerheid had ik voor honderd procent. Maar waar?
    Ik zag twee grote ijzeren reiskoffers, die nooit voor enige vakantie hadden gediend.
    Ze waren nog door Francis gevuld met tekenboeken, stripverhalen, schoolagenda's,
    cursussen, stapels statistieken, fotoalbums van de Vanbesiens, schoolrapporten en eindwerken.

    Heel die bestofte rimram doornemen vergde ruim twee volle uren en bracht niets op.
    Het deed me wel mijmeren over een tijd dat ik hoopte mijn zoon, op wie ik destijds zo trots was geweest,
    nog eens te kunnen waarderen als mijn evenbeeld. Ik was hem stilaan kwijtgeraakt.
    Voornamelijk door Gerda's toedoen. Nu bleef Pat tussen hem en mij.
    Pat, met al haar heimelijke gifpijlen naar mij, de schuld en de boete die ze me blijvend wou opleggen.
    Ik kreeg het opnieuw moeilijk, doorzocht niettemin de drie overige kleinere kelderruimten,
    vond niets en klom vermoeid de trap op, onder het stof en de spinnendraden.

    Genoeg voor vandaag. Dit huis was immers nog altijd het mijne.
    Ik kon morgen en overmorgen verder rustig de tijd nemen om voort te zoeken.
    Ik had een fles St. Estèphe meegenomen. Ontkurkte ze, nam een stevig glas en belde Marianne.

    wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=100

    11-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    10-07-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.------ ontvangen v MPC

    Die was niet binnen voor de regen !  MPC

    shakin’ the blues off   Afbeeldingsresultaat voor shakin’ the blues off  iris scott Iris Scott

    Op een dag was het te warm om verder te werken en Iris Scott ging haar penselen uitwassen.
    Terwijl ze daarmee bezig was vroeg ze zich af of ze die penselen echt nodig had.
    Dat was een gelukkige gedachte, nu heeft ze meer voeling met verf en doek.
    En nu wast ze rubber handschoenen ipv penselen.

    Hoe dit werk tot stand kwam : klankvolume laag houden, https://vimeo.com/112581761 , 01min50
    Wat Scott nu doet, 03/2018 : klankvolume laag houden, https://vimeo.com/257120304 , 04min10

    Scott met haar model  Afbeeldingsresultaat voor shakin’ the blues off  iris scott
    MPC&m
    – 06/2014, bijgewerkt

    10-07-2018 om 09:59 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.618. zitbanken

    zitbanken langs de straatweg

    Gisterenmorgen ging ik naar het dorp en ergens onderweg stop ik al eens,
    om efkes te rusten, om uit te blazen. Gewoon een minuutje blijven stilstaan.

    Vroeger, toen ik jong genoeg was om te weten hoe het leven in mekaar zit,
    vond ik de groene zitbanken langs de weg en bij plantsoenen iets voor peekes en meekes.
    Die keken wat wij deden en gaven daar onderling commentaar op. Wij vonden hen moeiallen.
    Sociale controle klinkt zinniger, maar die term moest toen nog uitgevonden worden.

    Nu ik zelf op meekes-leeftijd begin te komen / gekomen ben en af en toe zo'n groen bankje zou willen zien staan,
    nu staan er geen meer. Weg. Weggehaald vanwege de hangjongeren en de duiven. 
    In het park staan er nog, maar daar moet ik niet door. 'k Moet er enkel langs. 
    Om uit te blazen blijf ik dus al eens staan.
    Op een muurtje gaan zitten kan ook niet, de voortuinen hebben geen muurtjes meer.
    Hoe kan dat nu zo plots? Toen ik kind was hadden álle voortuinen muurtjes om op te zitten.

    De muurtjes en de voortuinen zijn weg omdat de auto moet binnen kunnen.
    En als er nog ergens een tuinmuurtje staat is het te hoog om op te zitten
    of het heeft een afwerking die zitten onmogelijk maakt.
    Daar is aan gedacht bij het ontwerp, daar is op gestudeerd: geen hang-ouderen op de muurtjes.

    Uitblazen gebeurt nu staande. Maar niet gelijk waar! Staan uitblazen bij een kruispunt doet automobilisten stoppen.
    Uit eerlijke schaamte steek ik dan de straat over, terwijl ik eigenlijk niet aan de overkant moet zijn.
    Dan ga ik daar wat staan uitblazen.
    Na een paar tellen komt diezelfde automobilist weer langs (hij was de baby gaan afzetten)
    en doet weer hoffelijk teken dat ik mag oversteken.
    Dat doe ik dan braafjes. Men stoot hoffelijke automobilisten niet voor het hoofd.
    Goed. Ik sta terug op de juiste stoep. Maar nu ongeveer buiten adem door dat beleefd over- en weer- gedoe.

    Zitbanken hier en daar zouden welkom zijn. Het mogen zelfs groene zijn.

    m   – HiH-07/2015, bijgewerkt

    10-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.617. --- afl. 059/121

    afl. 059/121 ~ Blijvende angst, mijn angst

    Ik hield halt bij een taveerne. Sanitaire stop eerder en gulzige dorst naar schuimend abdijbier. Ik wou tevens Francis bellen.
    Hij was de vorige avond laat ontboden. Pat had er vanmorgen om negen uur moeten zijn. Hij grijnsde dat zijn vrouw panikeerde tot en met.
    Net een bange wezel. Kalmeerpillen moeten slikken. Gedaan grote mond! Ze dacht dat Vloesberghe ook haar zou verdenken.
    Zij bezat immers een sleutel en er was geen slot geforceerd. Dus …! Helemaal over haar toeren.

    'Ondanks al de miserie deed het deugd haar zo te zien, pa.'

    Tiens, zijn vrouw totaal van de kaart en Francis had binnenpretjes! Kalmer en ernstiger ging hij verder:

    'Pa, je weet die magistraat, enfin een clubgenoot van mij, uiteraard mag niets lekken uit het onderzoek, maar omdat het om mijn moeder gaat …
    Wel ze denken aan iemand uit de directe omgeving. Vloesberghe sluit echt niemand uit. Ook familie niet,
    terwijl onze alibi’s nochtans kloppen als een bus, denk ik toch!'

    Het moordwapen was nog niet gevonden, ging hij verder, wel hadden ze een en ander meegenomen.
    Ik hield mijn hart vast en wou weten wat ze precies hadden meegenomen.
    Francis wist het niet:
    'Ze zijn nog steeds bezig met buurtbewoners en vriendinnen van ma te ondervragen. Tot de melkboer en de postbode toe. Ik moet stoppen, pa.
    Ik hoor geroffel boven. Pat ligt al een paar uur in bed met barstende hoofdpijn. De naweeën van de ondervraging.
    Ik heb haar vanmorgen nochtans duidelijk gezegd: wees kalm, antwoord kort en precies op al de vragen. Zeg niets méér!'

    Dat "niets meer" bleef hangen. Werd even een drukkende hand rond mijn hals. Wat bedoelde Francis?
    Mocht ik het beschouwen als een van zijn onderduims dubbelzinnige vingerwijzingen?
    Me doen inzien dat hij wél op de hoogte was van de dagboeken, maar Pat op het hart had gedrukt haar mond te houden?
    Wou hij me schrik aanjagen?
    Nee, ik stelde me alleen wat voor. Domme inbeelding, natuurlijk. Misschien geloofde Pat niet eens aan het bestaan van die dagboeken.
    Had ze die nooit gezien en veronderstelde dat Gerda, in een wrekende driftbui, het haar zomaar op de mouw had gespeld.

    Ik vroeg, gespeeld koel: 'Zou er wat gestolen zijn?'

    'Vloesberghe is met mij vannacht naar de villa gereden. De mensen van het labo waren er nog.
    Ik denk niet dat er iets verdwenen is, maar ja, er staat zo waanzinnig veel in de kamer van ma.
    Een of twee stukken minder, geen mens die het merkt. Ik heb hem verwezen naar Madeleine en vooral Adrienne.
    Ze zaten daar soms uren samen te bidden of whatever. Er was wel wanorde in de kamer. Enkele laden opengetrokken.
    De kleerkast open en wat papieren op het parket. Kan zowel door de belager als door ma gedaan zijn.'

    'Ik blijf erbij dat het die bende moet zijn geweest, Francis.
    Een of ander smoesje en Gerda zal die gasten binnen gelaten hebben, goedgelovig als ze was.'

    Francis wou weten of ik die namiddag nog naar de redactie ging. Als er iets was dat me nu hartgrondig tegenstond,
    dan was het wel de redactie. Maar hoe dan ook, morgen of begin volgende week, moest ik erheen.
    Ik wou met de raad van bestuur gaan praten en met Gerard van personeelszaken: pensioen aanvragen en
    al mijn verlofdagen opnemen (en dat waren er een heel pak!). Vooral trachten een minnelijke schikking te bekomen.
    Simonne zou dit nu misschien met veel plezier in overweging nemen. En dan salut en de kost! Max de hoofdredacteur was verleden tijd.

    Ik, eens de stoere, steeds zelfverzekerde criticaster en betweter; nu een bange zwalper, verpest door vragen met klemmende antwoorden.
    Schuldig zonder echt schuldig te zijn, gekweld door zelflast.

    wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur: http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=100

    10-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    09-07-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.------ computer-fitness

    teveel computerspelletjes, te weinig lichaamsbeweging ?

    In Japan hebben ze de oplossing gevonden.
    Is er nog plaats voor zo’n toestel, in uw logeerkamer?

    klank zachtjes houden:
    http://www.youtube.com/watch?v=DNCVSiDbRBY
    02min17 

    m  - EZW-04/2013, bijgewerkt en buiten adem

    09-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.616. telefoonboek

    veel geduld en een beetje lijm, meer moet dat niet zijn

                                    

    Een telefoonboek gebruiken we niet meer. Alle nummers zijn te vinden op het Net.
    En alle toestellen hebben een geheugen.
    Het is flink wat jaren geleden dat ik nog een telefoongids in handen gehad heb.
    Er is al jeugd die er nog nooit een gezién hebben.

    Voor ons was een oud telefoonboek onmisbaar om bloempjes en bladeren in te drogen.
    Het nieuw telefoonboek werd gebruikt om Laura's zitje te verhogen, zodat ze mee aan tafel kon.
    Haar kinderstoel was ze ontgroeid en voor een gewone stoel was ze nog wat klein.
    Het tussenmodel -dat met de biezen zitting- vond mijn ma niet stabiel genoeg.
    "Zo’n stoel staat niet stevig, die kiept om. Met zusje en al."

    Dat klonk onheilspellend. Dat was een akelige gedachte. Nee, zo'n stoel wilden Tina en ik niet voor Laura.

    Daarom legde Ma een telefoonboek op een gewone stoel, daarop kwam een kussentje en daarop troonde Laura.
    Of ze dan gemakkelijk zat weet ik niet, maar ze kon tenminste zien wat er in haar bord lag.
    Gewoon wat met vindingrijkheid.

    En onthouden waar het telefoonboek lag natuurlijk. Maar dat viel mee.
    Bij ons thuis verliep de chaos tamelijk vlot, ttz, voor ons, de vrouwelijke afdeling, zat er een lijn in het systeem.
    Voor mijn pa veel minder. Die liep verloren in de specificiteiten van zijn eigen gezin.
    Tegen dat hij eindelijk onthouden had waar het telefoonboek bewaard werd,
    was Laura het verhoogje ontgroeid en lag het boek weer op zijn plaats.

    Wie had toen kunnen denken dat het telefoonboek ooit overbodig zou worden.
    Weer iets om nostalgisch over te doen.

    m  – HiH-07/2015, herzien - https://lookofpaws.files.wordpress.com/2012/11/handleiding.jpg 

    09-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.615. --- afl. 058/121

    afl. 058/121 ~ Tweede ondervraging

    Ik reed weg om elf uur. Het motregende. Een motregen die dra overging in een bestendige, kille neerslag.
    Ondanks het telefoontje van mijn vrouw daalde mijn stemming onder nul toen ik bij het politiegebouw parkeerde.
    Een huid van leer was ik, een in boeien geslagen geest, die allesbehalve normaal functioneerde.
    De mokerslagen kwamen evenwel terug: de dagboeken, de revolver, de uitspraken van Pat. Van haar hing zoveel af … en van Francis!
    Wat als Vloesberghe merkte -en dat merkte zo'n ervaren man zeker- dat ik een kwelnacht achter de rug had?
    Dat ik misschien iets te verbergen had? Dat ik opeens ontzettend nerveus, bang, paniekerig geworden was?

    Inspecteur Vloesberghe ontving me zeker niet koel, eerder minzaam, correct.

    'Dag, meneer Cijnens, gaat u toch zitten. Niet zo’n beste nacht gehad, zo te zien? U mag uw huis betreden, onze mensen zijn klaar.
    Wat het vrijgeven van het lichaam van uw echtgenote betreft, daar heb ik nog geen uitsluitsel over. Ik vermoed begin volgende week.'

    Ik vroeg benepen, trachtte kalm te spreken: 'Inspecteur, zijn uw mensen … hebben uw mensen al enig spoor gevonden?'

    'Het onderzoek is pas gestart, meneer Cijnens, u moet geduld hebben.'

    'Het wapen, inspecteur, … mag ik alstublieft weten wat er precies met Gerda is gebeurd?'

    'Schedelfractuur, aangebracht door een stomp, zwaar voorwerp en een tweede fractuur aan de schedel.
    Doordat het slachtoffer vermoedelijk van de trap is geduwd of gevallen.
    Afgaande op de rigor mortis hebben de feiten zich voorgedaan tussen acht en twaalf uur.
    Vertel eens, meneer Cijnens, hebt u dinsdagochtend vóór uw vertrek naar kantoor, een woordenwisseling gehad met uw echtgenote?'

    'Ik zag haar ’s morgens vrijwel nooit. We ontbeten nooit samen. Gerda ging altijd naar de vroegmis. Vóór zij terugkwam,
    was ik al weg naar de redactie. In de weekends trok ze zich terug in haar kapel. Wij liepen elkaar zo weinig mogelijk voor de voeten.'

    'Haar kapel? U bedoelt haar kamer, meneer Cijnens?'

    'U hebt die toch gezien? Bij mij is het op z’n minst al vijftien jaar geleden. Na haar galblaasoperatie. Die kamer stond toen al overvol.
    Je kon er amper in bewegen. Heiligen beelden, zelfs onder haar bed. Bidbanken, kerkstoelen, wassen beelden onder stolpen.
    Allemaal onverkochte exemplaren uit de winkel van haar ouders en veel legaten van haar familie.
    Niemand mocht in die kamer. Niet eens de poetsvrouw. Alleen haar bidgenoten en mijn zoon uiteraard.'

    'Beschikt u over foto’s van de kunstvoorwerpen in die kamer?'

    'Geen idee, nee. Tenware dat Francis … Nee, ik denk het niet.'

    'Hoe is de verhouding met uw zoon, meneer Cijnens?'

    'Goed. Bijzonder goed zou ik zeggen.'

    'En met uw schoondochter?'

    Plots was ik op mijn hoede. Kwamen nu de strikvragen? Zou hij de schriftjes te berde brengen? Werd ik binnen het kwartier naar een cel gebracht?
    Ik slikte moeizaam, bracht niettemin toch een perfect gelukte, ontspannen glimlach rond de mond en gaf eerlijk toe: 

    'Met Pat heb ik nooit goed kunnen opschieten, meneer Vloesberghe. Geen makkie en natuurlijk schandalig ontzet over
    mijn relatie met een veel jongere vrouw. Pat is ervan overtuigd dat mijn vriendin alleen mijn geld op het oog heeft.'

    'Ik heb met haar al gesproken. Zo, het kan dat we u nog nodig hebben. Ik weet u wel te bereiken. U kan beschikken, meneer Cijnens.'

    'Inspecteur, voor de goede gang van zaken, dit nog: na de begrafenis zal ik bij mevrouw Dries, mijn vriendin, intrekken.
    Mijn huis is … ik moet overleg plegen met mijn zoon, maar dat huis, neen, ik kan daar niet langer wonen.'

    Vloesberghe knikte en noteerde iets op de documenten. Ik liep naar de deur.

    'Meneer Cijnens, momentje nog …' 

    Daar gaan wij! Columbo in Wemmel, altijd op het allerlaatste ogenblik de allerlaatste maar beslissende vraag.
    Ik verstijfde maar denkduiveltje kalmeerde me: doe niet onnozel, vriend.
    Een type van zo'n kaliber vergelijken met een Amerikaanse tv-kierewiet!

    '… ik raad u echt aan om een en ander van de inboedel in bewaring te geven vooraleer u bij mevrouw Dries intrekt.
    En absoluut de kunstvoorwerpen laten fotograferen en zeer duidelijk omschrijven. Uw makelaar kan u daarbij adviseren.'

    God, mijn Heer, heb dank, heb duizendmaal dank, zou Gerda zeggen. Ik hoorde het haar roepen vanuit haar hemel bij een bord rijstpap.
    Dat was dan opgelost! Geen dagboeken gevonden, geen revolver! Voorlopig blijkbaar niets bezwarends tegen mij ontdekt! Wat zouden ze ook!
    Er was niets tegen mij te vinden. Ik had nergens enige schuld aan. Ik moest alleen Pat vóór zijn.
    Ik belde Marianne. Deed het relaas van het verhoor. Ze slaakte keer op keer een zucht van opluchting. 

    'God zij dank, sorry voor die uitdrukking, Max', zei ze 'maar er valt me een zware steen van het hart.
    De dagboeken en die revolver … Jongen, jongen, hadden ze die gevonden!'

    'En ze zijn er nog, dat weet ik zeker. Ik moet ze vinden lieveke. Ik ben onderweg naar het huis. Ik bel je straks nog. Daag! Kusje.'

    'En nu naar de villa', zei ik resoluut tegen mezelf, 'mijn zoekactie start!'

    wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur: http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=100

    09-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    08-07-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.------ ijsbellen

    en als een illusie helpt ?

    Buiten is het 29°C, binnen 24°C. Vijf graden verschil.
    'k Moet er wel bij vertellen dat wij hier actief proberen de hitte buiten te houden,
    ramen en deuren open, gordijnen toe, luifel naar beneden. 
    En ook heb ik ijsblokjes in mijn oren gehangen. Dat helpt om het hoofd koel te houden.
    IJsbellen kan ik iedereen aanraden hoor! 

                                               Afbeeldingsresultaat voor ice cube earrings 
    m  - EZW-06/2014, herwerkt

    08-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.614. straatnieuws

    straatmussenplezier

    In de rustige straat hierachter zijn tot het begin van de grote vakantie de mensen van
    de stoep-opbrekende bedrijven aan de gang geweest.
    Die mensen hebben eind juni alles dichtgegooid, misschien omdat de werken voltooid waren,
    misschien omdat ze zelf vakantie wouwe houwe, in elk geval, 't ligt dicht.   
    Dus de kindjes kunnen deze zomer op de stoepen rolschaatsen of leren fietsen of
    op andere wijze zichzelf in gevaar brengen en mij een hartstilstand bezorgen.
    Van die zijde is alles zoals vorige zomers. 

    Niet zo voor de ouders & de grootouders, want : er ligt nog zand.
    Tussen de voegen van de stoeptegels, tussen de kasseien, in de goot ...
    En 't is geen gewoon zand. 't Is ambetant zand. 
    Vooral voor de grootouders die kinderopvang-van-dienst zijn.
    Buikige opa's en zorgelijke oma's: 

    - Ziet hé Medam, da’s allemaal zand.
    - Eh, ja, tja ... zand.
    - Van hier tot ginder hé ! Tot gínder hé !!
    Dat bekijk ik dan gedwee - ja, streepjes zand hier &  daar. En ginder ook. 

    - Dat waait wel weg, probeerde ik.

    - Medam! dat waait maar tot in de goot.
    - Allee, da's al iets, dan loopt ge dat zand niet tot binnen in huis ...
    - Medam! Kijk goed! 

    Ik keek eens goed. Ik zag streepjes zand. Geel zand. Heel fijn zand.
    Het deed me aan iets denken, aan iets van lang geleden.   
    Het was geen wit zand zoals aan het strand.
    Het was geen geel zand zoals in de bouw gebruikt wordt. 
    Het was beige. En heel fijn van korrel. Mul, pulverig en rul. Bijna talk, zo fijn. Leem? 
    Zoals in de Zandweg?
    Toen ik nog de straten en wegen rond het ouderlijk huis
    onveilig maakte met  mijn trottinette was daar een zandweg.
    Dé Zandweg. Daar deed ik stof opwaaien. In mijn eentje.
    Nuja, met mijn trottinette natuurlijk. En dan achterom kijken naar die stofwolk. De prairie!   

    Ik nam een paar vingers zand uit de goot en wist dat het leem was.
    Op slag werd ik blij. En hoe komt die leem hier?

    - En ge moest es weten wat een vuil dat geeft wanneer de mannen spuiten … 

    Ter verduidelijking : in de namiddag brengen een paar Opa's van de schaduwzijde van de straat
    hun tuinslang naar buiten en vernevelen water over de stoeptegels en een stukje gevel.
    Het is zalig om dan door die koelte te lopen. 
    De Opa's doen dat natuurlijk niet voor medammekes met een boodschappentas,
    zij doen dat voor de kroost van hun kroost. Voor het nageslacht.

    Daarna sproeien ze omhoog en dan mogen alle kinderen van de straat efkes door die waternevel lopen.
    De nevel is een zeer zacht stortbad van heel kleine fijne druppels.
    De eerste kinderen joelen de anderen naar buiten. Direct groot feest.   
    En 't is daar regelmatig kinderfeest, geen subsidies nodig. Toffe Opa's en Oma's hierachter hé. 

    Edoch. Water + Leem = Modder. 

    Ze ontzeggen de kroost van hun kroost de verkoeling en de waterpret niet, maar nadien hebben ze
    extra-werk door de moddervoetjes in de gang en in huis. Omdat er dit jaar leem op de stoepen ligt.
    'k Luisterde met gepaste ernst en gepast ontzag. Inderdaad ambetant dat extra-werk door modderzand.

    En in de tuin kunnen ze niet spuiten want daar staat de zon nog op het gras te branden.
    Daarbij, 't gebeurt al jaren aan de straatkant en … en zo nog wat gesakker. De kinderen trekken er zich niks van aan. 

    Nóg een soort schepsels dat er zich niks van aantrekt, deze zitten aan de zonnekant van de straat in dat mulle zand in de goot
    uitgebreid stofbadjes te nemen, met gespreide vleugels en spitse pennen, de straatmussen. 

                                                   House Sparrow taking a dust bath (photo by Vishnevskiy Vasily via Shutterstock)

    Daar wordt enorm druk, vinnig & uitgebreid gestofbaad. In tegenstelling tot kinderen nemen mussen hun badje in stilte. 

    https://www.youtube.com/watch?v=QGCn37RXNeg – 00min52

    m - EZW-07/2010, HiH-07/2015, herwerkt - https://www.birdsoutsidemywindow.org/2009/08/26/why-do-birds-take-dust-baths/

    08-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.613. --- afl. 057/121

    afl. 057/121 ~ De droom

    Zij stond voor mij, in de opening van de terrasdeur.
    De vleermuismouwen van haar zwarte lange jurk wapperend in de wind.
    De felrood gelakte wijsvinger van haar knokige hand bezwerend in de hoogte:

    'De sloor is tweemaal vermoord. De eerste keer was voor haar de ergste keer.
    Ik wist het van die dagboeken. Ma had het mij verteld.
    Als er iets me mij gebeurt, zei ze, zorg dat ze nadien in de juiste handen komen.
    Jij zwijn, je hebt haar leven meer dan kapot gemaakt. Daar ga je voor boeten.
    Ik zweer het op haar hoofd. Francis kan me niet tegenhouden. Iedereen, hoor je, iedereen zal het weten.
    En overal waar je je poten nog zet, zal ik zorgen dat ze je met de vinger wijzen.
    Ploert, misdadiger, 't is te hopen dat de ogen van haar dáár tijdig opengaan.'

    Marianne zat stijf-deftig in mijn chesterfieldzetel. Deemoedig met gebogen hoofd.

    'Het kan je eveneens overkomen, meisje. Nog enkele jaren, als het nieuwe eraf is, volgt jouw beurt.
    Hij kan dan eentje zoeken van achttien, vijftien of nog jonger. Een kind verkrachten komt zeker nog op zijn palmares!'
    Pat had er jaren op gewacht, nu triomfeerde ze. Ze was duidelijk buiten zichzelf van woede.

    Francis liep er bij als een witte geestesverschijning. Zijn ogen staalhard. Vol afschuw en dan weer intriest.
    Hij zei telkens opnieuw, verdrietig en gesmoord: 'Pa, dit moeten meemaken! Ik wil het niet aannemen.
    Maar het staat zwart op wit. Ik weet niet hoe het met ons verder moet.'

    Marianne met een blik vol misprijzen, betraand, helemaal van streek:
    'Ik kan me niet voorstellen, Max, dat uitgerekend iemand zoals jij dit heeft gedaan!'

    Ze herhaalde die woorden keer op keer. Zweeg plots. Hoofdschuddend, de rest van haar gedachten begravend.
    Keek weg van mij als wou ze mijn beeld voor immer verdringen.

    'Niet doen, mijn alles, niet doen. Iedereen maar jij niet … jij nooit', huilde ik rauw, opbrandend van ellende.

    De telefoon op het nachttafeltje rinkelde onophoudend:
    'Goede morgen, meneer Cijnens. Het is half negen. Ontbijt wordt geserveerd in de Felicien Rops-zaal, eerste verdieping.'
    Ontbijt? Half negen? Ik was klam van het zweet. Beukende hoofdpijn en maagzuur.

    De brabançonne op mijn gsm: 'Heeft mijn venteke wat kunnen rusten?'
    Die heerlijke, warme, bedwelmende stem van mijn Marianne.
    Mijn geweldige vrouw, mijn godenkind, mijn beste medicijn.
    Alleen haar stem en alle ballast, alle vragen, alle zorgen vielen van mij af.
    Vooral de bittere herinnering aan die afschuwelijke nachtmerrie.

    wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=100

    08-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    07-07-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.------ 'witte rook'

    vandaag kookt opa eens een keer

    De nieuwslezeres vraagt ivm een topbespreking aan de correspondent ter plaatse:
    "Ja Jan, verwacht je dat er vanavond al witte rook zal zijn?"

    De Kleine vraagt vanuit de sofa
    - Opa, 'witte rook', wat wil dat zeggen? 

    Opa antwoordt verstrooid, hij volgt het nieuws van bij de keukendeur want
    hij heeft potten op het vuur staan:
    - Dat zeggen ze wanneer iets goed afloopt. 

    Waarop Oma ook vanuit de sofa, laconiek :
    - Behalve wanneer die witte rook uit de keuken komt hé man.

    m  - EZW-07/2014, goed voor 1 glimlachje

    07-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.612. Ray Franky

    De naam Ray Franky deed een solide bel rinkelen en gisteren heb ik over hem het een en ander gevonden op 't Net.
    De tekst van het nummer, om te beginnen. En de levensloop van de man.
    Dat was interessant, het jaar '73 en later liep ik elke dag rond in zijn wijk en ik wist van niks.
    'k Kende toen enkel nog vaagweg dat liedje. 

    klank aanzetten,
    https://www.youtube.com/watch?v=Sz44xbzrgGA 
    03min02

    Ray Franky - wat je naam was, dat ben ik vergeten 

    Wat je naam was dat ben ik vergeten
    Maar je kussen vergeet ik nooit meer
    Van jouw liefde wou ik toen niets weten
    Maar in dromen zie ik je nu weer

    Want geen ander is er daarna nog geweest voor mij
    Toen ik afscheid nam van jou ging het geluk voorbij
    Wat jouw naam was dat ben ik vergeten
    Maar jouw kussen vergeet ik nooit meer
    't Was in een kleine badplaats
    De zee was er blauw
    Daar danste ik die avond
    Een tango met jou
    Wat je naam was dat ben ik vergeten
    Maar je kussen vergeet ik nooit meer
    Van jouw liefde wou ik toen niets weten
    Maar in dromen zie ik je nu weer
    Want geen ander is er daarna nog geweest voor mij
    Toen ik afscheid nam van jou ging het geluk voorbij
    Wat jouw naam was dat ben ik vergeten
    Maar je kussen vergeet ik nooit meer
    We zijn daarna nog even
    Het strand langs gegaan
    De zee lag als een sprookje
    In 't licht van de maan
    Wat je naam w as dat ben ik vergeten, Maar je kussen vergeet ik nooit meer
    Van jouw liefde wou ik toen niets weten
    Maar in dromen zie ik je nu weer, Maar in dromen zie ik je nu weer

    1954, Tekst : Gerondal / Nelly Byl -  Muziek : Storch 
    Een vertaling van Nellie Byl begot! Een successchrijfster/vertaalster.

    Ray Franky (1917 - 2002) geboren als François-Victor De Paepe,
    was een Vlaams charmezanger die zijn grootste successen in de jaren vijftig behaalde.
    Hij was vooral bekend als zanger van de evergreen Oh Heideroosje.

    Levensloop

    De Paepe werd tijdens de Eerste Wereldoorlog in Frankrijk geboren. Zijn ouders verbleven er in
    het Normandische Bois-Guillaume na hun vlucht vanuit België. Na de oorlog keerde het gezin terug
    en ging in Mechelen wonen. De Paepe was er tijdens zijn jeugd kerkzanger. 
    Na de Tweede Wereldoorlog begon hij samen met de Mechelse accordeonist Pol Loos te zingen in diens café.
    In 1949 startte zijn zangcarrière en De Paepe nam de artiestennaam Ray Franky aan.  
    In dat jaar volgde zijn eerste plaatopname: de song Domino die in Parijs werd opgenomen.
    Hij begon te toeren en kon van het zingen zijn beroep maken. 

    Zijn eerste grote succes volgde in 1953 met Zing signorita.
    Zijn allergrootste succes kwam er een jaar later met Oh, Heideroosje,
    een Vlaamse vertaling van Oh, Heideröslein van de Duitse componist Gerhard Winkler
    die Ray Franky samen met Jetty Gitari zong. Hierdoor werd hij ook in Nederland populair.

    Ray Franky         Jetty Gitari

    Ray Franky bracht vanaf dan een dagelijkse uitzending op Radio Luxemburg waar hij presentator bleef tot in 1959.
    Zijn populariteit bleef groeien en zijn fanclub telde op het toppunt van zijn populariteit ruim 6000 leden. 
    Ray Franky bleef aan de lopende band platen opnemen en hij kreeg in 1959
    als eerste Vlaamse artiest een gouden plaat voor zijn 10-jarige carrière.

    In het begin van de jaren zestig opende Ray Franky een café aan het Brusselse Zuidstation,
    waardoor hij gedwongen werd om zijn optredens te beperken en zijn plaatopnames te stoppen.
    Hij bleef wel voor zijn fans optreden in zijn café. In 1973 verkocht hij het café en begon opnieuw op te treden.
    Ray Franky behaalde echter nooit meer de successen van weleer.
    In 1975 ging hij dan ook noodgedwongen in het postsorteercentrum Brussel X werken tot aan zijn pensioen in 1982.
    Er kwam een nieuwe comeback en hij bleef zingen en nieuwe plaatopnames maken tot einde 1989,
    toen hij zijn 40-jarige carrière vierde. Kort daarna werd bij hem de ziekte van Parkinson vastgesteld
    waardoor Ray Franky gedwongen werd zijn carrière te beëindigen. http://nl.wikipedia.org/wiki/Ray_Franky  

    Ray Franky (1954) Hoe Je Naam Was Dat Ben Ik Vergeten
    Eddy Christiani (1954) Hoe Je Heette Dat Ben Ik Vergeten
    Camillo Felgen (1954) met Barbara Kist
    Bob Benny (1976) Wat Je Naam Was Dat Ben Ik Vergeten
    Corry Konings (1978) Hoe Je Heette Dat Ben Ik Vergeten

    Kussen of ogen?

    Bij Eddie Christiani & Corry Konings: Hoe je heette dat ben ik vergeten, maar je ogen vergeet ik niet meer,
    wat preutser klinkt dan het Duitse origineel: Deine Name den hab' ich vergessen, deine Küssen vergesse ich nicht.

    Toen we kind waren kon mijn zus
    Tina het nummer enorm goed nazingen. Of toch het refrein.
    Met de nodige uithalen, die tango werd een smartlap en het woord 'kussen' kweelden wij mee tot onze adem op was of
    tot we niet meer konden van het lachen.

    Afbeeldingen van ray franky :
    Toen ik onderstaande foto zag, vroeg ik me af wie eerst was met dit kapsel. Eddy Wally of Ray Franky?

    Deze foto zou dateren van '85. Een charmezanger zal hij alleszins geweest zijn.

    m  – EZW-06/2014, herwerkt - http://users.skynet.be/berckmans2/media.htm57.htm
    http://muzikum.eu/nl/123-111-10091/jo-vally/wat-je-naam-was,-ben-ik-vergeten-songtekst.html#ixzz33jjuesqP , http://www.ultratop.be/nl/song/66af3/Ray-Franky-Wat-je-naam-was-dat-ben-ik-vergeten

    07-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)



    Archief per maand
  • 03-2020
  • 09-2018
  • 08-2018
  • 07-2018
  • 06-2018
  • 05-2018
  • 04-2018
  • 03-2018
  • 02-2018
  • 01-2018
  • 12-2017
  • 11-2017
  • 10-2017
  • 09-2017


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!