Zoeken in blog

Inhoud blog
  • 782. 't blog wordt log
  • 781. Jean Brusselmans
  • 780. de reiskoffer
  • 779. 1946 - 1966
  • 778. kat & viool
  • 777. alarmen
  • 776. De Grote Gulpini
  • 775. over ganzen
  • 774. creatief mt ellende
  • 773. overal afblijven
  • 772. herfst à la Maju
  • 771. graffiti oorlog
  • 770. klein & mooi
  • 769. Banksy - docu
  • 767. Mitty & Mitty
  • 768. privacy
  • 766. wanneer & indien
  • 765. multitasken
  • 764. 1966 aardgas
  • 763. 1970 , Congo
  • 762. overdenksel
  • 761. Truus ~ 11/11
  • 760. schrijven met licht
  • 759. Truus ~ 10/11
  • 758. giftig geval
  • 757. Truus ~ 09/11
  • 756. twee broers
  • 755. Truus ~ 08/11
  • 754. spinnekoppin
  • 753. Truus ~ 07/11
  • 752. een spinisauriër
  • 751. Truus ~ 06/11
  • 750. mensenwensen
  • 749. Truus ~ 05/11
  • 748. trukje met truck
  • 747. Truus ~ 04/11
  • 746. voedselfotografie
  • 745. Truus ~ 03/11
  • 744. maybe, Maebe
  • 743. Truus ~ 02/11
  • 742. silos in kleur
  • 741. Truus ~ 01/11
  • ------ Truus ~ 00/11
  • 740. de Gaawe Lieuw
  • 739. vechten? lachen?
  • 738. beetje luguber
  • 737. op élk ogenblik
  • 736. chef Buytaert
  • 735. mijn deugnieterij
  • 734. Yoga = Zen ?
  • 733. veranderingen
  • 732. met de moto
  • 731. deze BBQ-tafel
  • 730. een klarinet & zo
  • 729. man op bankje
  • 728. gelatenheid
  • 727. weer naar school
  • 726. de laatste dag
  • 725. daglicht in huis
  • 724. blikvernauwing
  • 723. basketbal
  • ------ schooltaak
  • 722. personentransfer
  • EINDE NOVELLE
  • 721. --- afl. 121/121
  • ------ tante-zijn
  • 720. zoo-broeken
  • 719. --- afl. 120/121
  • ------ gesprek
  • 718. de dodendraad
  • 717. --- afl. 119/121
  • ------ ze hadden dorst
  • 716. look? erbarmen!
  • 715. --- afl. 118/121
  • ------ voorzichtig
  • 714. look, zei u ...
  • 713. --- afl. 117/121
  • ------ iets v Kees Stip
  • 712. look, zei u ?
  • 711. --- afl. 116/121
  • ------ onze merel
  • 710. sterren ontmoeten
  • 709. --- afl. 115/121
  • ------ onze cavalerie
  • 708. chaos à la Steen
  • 707. --- afl. 114/121
  • ------ wat nu?
  • 706. biechten
  • 705. --- afl. 113/121
  • ------ rijpe peren
  • 704. de Slimste Thuis
  • 703. --- afl. 112/121
  • ------ ik wil later
  • 702. diefstal in 1911
  • 701. --- afl. 111/121
  • ------ bijna klaar
  • 700. Saludos Amigos!
  • 699. --- afl. 110/121
  • ------ filo-wijzerplaat
  • 698. hoogteverschil
  • 697. --- afl. 109/121
  • ------ wijndelijk!
  • 696. kant & poëzie
  • 695. --- afl. 108/121
  • ------ waarom hij danst
  • 694. brood & fruitsap
  • 693. --- afl. 107/121
  • ------ aan de kassa
  • 692. de lach
  • 691. --- afl. 106/121
  • ------ moederdag
  • 690. binair schrift
  • 689. --- afl. 105/121
  • ----- om in te bijten
  • 688. Hal Lasko
  • 687. --- afl. 104/121
  • ------ Ferdy & Leemans
  • 686. doop Seluj
  • 685 .--- afl. 103/121
  • ------ schooltaak
  • 684. telefoneren
  • 683. --- afl. 102/121
  • ------ zoet-zuur
  • 682 strooien hoed
  • 681. --- afl. 101/121
  • ------ graad is alles
  • 680. geld ~ écht geld
  • 679. --- afl. 100/121
  • ------ uit de losse pols
  • 678. bomen verhuizen
  • 677. --- afl. 099/121
  • ------ charmante man
  • 676. spijt
  • 675. --- afl. 098/121
  • ------ een autokoe
  • 674. wat een dokter!
  • 673. --- afl. 097/121
  • ------ Brits fatsoen
  • 672. 't remt niet
  • 671. --- afl. 096/121
  • ------ verstrooid
  • 670. mijn hok
  • 669. --- afl. 094-095
  • ------ oma dalton
  • 668. de vissoep
  • 667. --- afl. 093/121
  • ------ intens manneke
  • 666. pillen pakken
  • 665. --- afl. 092/121
  • ------ begoochelen
  • 664. kippevel
  • 663. --- afl. 091/121
  • ------ strand & zand
  • 662. YSL & Majorelle
  • 661. --- afl. 090/121
  • ------ tijd is relatief
  • 660. de Kreta - krok
  • 659. --- afl. 089/121
  • ------ ze rukken op !
  • 658. meloenen
  • 657. --- afl. 087+088
  • ------ kleine & kat
  • 656. de andere Russen
  • 655. --- afl. 085+086
  • ------ lookalike + nep
  • 654. geheim
  • 653. --- afl. 083+084
  • ------ virtuoze dames
  • 652. het is Tetris !
  • 651. --- afl. 081+082
  • ------ speel dan toch
  • 650. het paradijs
  • 649. --- afl. 079+080
  • ------ de kleine coach
  • 648. een Smutske
  • 647. --- afl. 077+078
  • ------ mistake waltz
  • 646. connecties
  • 645. --- afl. 075+076
  • ------ allen te paard !
  • 644. een schreeuwertje
  • 643. --- afl. 073+074
  • ------ hulde aan Greeley
  • 642. kritiek
  • 641. --- afl. 072a+b
  • ------ contrast
  • 640. ontbijt ~ oelala
  • 639. --- afl. 071/121
  • ------ 'n boom schieten
  • 638. les gens du nord
  • 637. --- afl. 070/121
  • ------ de selfie
  • 636. kast & kast
  • 635. --- afl. 069/121
  • ------ de locatie
  • 634. wraak
  • 633. --- afl. 068/121
  • ------ treitergedrag
  • 632. in werking!
    'een gans jaar maart?'
    schrijfvloer 01 ~ afgerond, klaar
    10-07-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.618. zitbanken

    zitbanken langs de straatweg

    Gisterenmorgen ging ik naar het dorp en ergens onderweg stop ik al eens,
    om efkes te rusten, om uit te blazen. Gewoon een minuutje blijven stilstaan.

    Vroeger, toen ik jong genoeg was om te weten hoe het leven in mekaar zit,
    vond ik de groene zitbanken langs de weg en bij plantsoenen iets voor peekes en meekes.
    Die keken wat wij deden en gaven daar onderling commentaar op. Wij vonden hen moeiallen.
    Sociale controle klinkt zinniger, maar die term moest toen nog uitgevonden worden.

    Nu ik zelf op meekes-leeftijd begin te komen / gekomen ben en af en toe zo'n groen bankje zou willen zien staan,
    nu staan er geen meer. Weg. Weggehaald vanwege de hangjongeren en de duiven. 
    In het park staan er nog, maar daar moet ik niet door. 'k Moet er enkel langs. 
    Om uit te blazen blijf ik dus al eens staan.
    Op een muurtje gaan zitten kan ook niet, de voortuinen hebben geen muurtjes meer.
    Hoe kan dat nu zo plots? Toen ik kind was hadden álle voortuinen muurtjes om op te zitten.

    De muurtjes en de voortuinen zijn weg omdat de auto moet binnen kunnen.
    En als er nog ergens een tuinmuurtje staat is het te hoog om op te zitten
    of het heeft een afwerking die zitten onmogelijk maakt.
    Daar is aan gedacht bij het ontwerp, daar is op gestudeerd: geen hang-ouderen op de muurtjes.

    Uitblazen gebeurt nu staande. Maar niet gelijk waar! Staan uitblazen bij een kruispunt doet automobilisten stoppen.
    Uit eerlijke schaamte steek ik dan de straat over, terwijl ik eigenlijk niet aan de overkant moet zijn.
    Dan ga ik daar wat staan uitblazen.
    Na een paar tellen komt diezelfde automobilist weer langs (hij was de baby gaan afzetten)
    en doet weer hoffelijk teken dat ik mag oversteken.
    Dat doe ik dan braafjes. Men stoot hoffelijke automobilisten niet voor het hoofd.
    Goed. Ik sta terug op de juiste stoep. Maar nu ongeveer buiten adem door dat beleefd over- en weer- gedoe.

    Zitbanken hier en daar zouden welkom zijn. Het mogen zelfs groene zijn.

    m   – HiH-07/2015, bijgewerkt

    10-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.617. --- afl. 059/121

    afl. 059/121 ~ Blijvende angst, mijn angst

    Ik hield halt bij een taveerne. Sanitaire stop eerder en gulzige dorst naar schuimend abdijbier. Ik wou tevens Francis bellen.
    Hij was de vorige avond laat ontboden. Pat had er vanmorgen om negen uur moeten zijn. Hij grijnsde dat zijn vrouw panikeerde tot en met.
    Net een bange wezel. Kalmeerpillen moeten slikken. Gedaan grote mond! Ze dacht dat Vloesberghe ook haar zou verdenken.
    Zij bezat immers een sleutel en er was geen slot geforceerd. Dus …! Helemaal over haar toeren.

    'Ondanks al de miserie deed het deugd haar zo te zien, pa.'

    Tiens, zijn vrouw totaal van de kaart en Francis had binnenpretjes! Kalmer en ernstiger ging hij verder:

    'Pa, je weet die magistraat, enfin een clubgenoot van mij, uiteraard mag niets lekken uit het onderzoek, maar omdat het om mijn moeder gaat …
    Wel ze denken aan iemand uit de directe omgeving. Vloesberghe sluit echt niemand uit. Ook familie niet,
    terwijl onze alibi’s nochtans kloppen als een bus, denk ik toch!'

    Het moordwapen was nog niet gevonden, ging hij verder, wel hadden ze een en ander meegenomen.
    Ik hield mijn hart vast en wou weten wat ze precies hadden meegenomen.
    Francis wist het niet:
    'Ze zijn nog steeds bezig met buurtbewoners en vriendinnen van ma te ondervragen. Tot de melkboer en de postbode toe. Ik moet stoppen, pa.
    Ik hoor geroffel boven. Pat ligt al een paar uur in bed met barstende hoofdpijn. De naweeën van de ondervraging.
    Ik heb haar vanmorgen nochtans duidelijk gezegd: wees kalm, antwoord kort en precies op al de vragen. Zeg niets méér!'

    Dat "niets meer" bleef hangen. Werd even een drukkende hand rond mijn hals. Wat bedoelde Francis?
    Mocht ik het beschouwen als een van zijn onderduims dubbelzinnige vingerwijzingen?
    Me doen inzien dat hij wél op de hoogte was van de dagboeken, maar Pat op het hart had gedrukt haar mond te houden?
    Wou hij me schrik aanjagen?
    Nee, ik stelde me alleen wat voor. Domme inbeelding, natuurlijk. Misschien geloofde Pat niet eens aan het bestaan van die dagboeken.
    Had ze die nooit gezien en veronderstelde dat Gerda, in een wrekende driftbui, het haar zomaar op de mouw had gespeld.

    Ik vroeg, gespeeld koel: 'Zou er wat gestolen zijn?'

    'Vloesberghe is met mij vannacht naar de villa gereden. De mensen van het labo waren er nog.
    Ik denk niet dat er iets verdwenen is, maar ja, er staat zo waanzinnig veel in de kamer van ma.
    Een of twee stukken minder, geen mens die het merkt. Ik heb hem verwezen naar Madeleine en vooral Adrienne.
    Ze zaten daar soms uren samen te bidden of whatever. Er was wel wanorde in de kamer. Enkele laden opengetrokken.
    De kleerkast open en wat papieren op het parket. Kan zowel door de belager als door ma gedaan zijn.'

    'Ik blijf erbij dat het die bende moet zijn geweest, Francis.
    Een of ander smoesje en Gerda zal die gasten binnen gelaten hebben, goedgelovig als ze was.'

    Francis wou weten of ik die namiddag nog naar de redactie ging. Als er iets was dat me nu hartgrondig tegenstond,
    dan was het wel de redactie. Maar hoe dan ook, morgen of begin volgende week, moest ik erheen.
    Ik wou met de raad van bestuur gaan praten en met Gerard van personeelszaken: pensioen aanvragen en
    al mijn verlofdagen opnemen (en dat waren er een heel pak!). Vooral trachten een minnelijke schikking te bekomen.
    Simonne zou dit nu misschien met veel plezier in overweging nemen. En dan salut en de kost! Max de hoofdredacteur was verleden tijd.

    Ik, eens de stoere, steeds zelfverzekerde criticaster en betweter; nu een bange zwalper, verpest door vragen met klemmende antwoorden.
    Schuldig zonder echt schuldig te zijn, gekweld door zelflast.

    wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur: http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=100

    10-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    09-07-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.------ computer-fitness

    teveel computerspelletjes, te weinig lichaamsbeweging ?

    In Japan hebben ze de oplossing gevonden.
    Is er nog plaats voor zo’n toestel, in uw logeerkamer?

    klank zachtjes houden:
    http://www.youtube.com/watch?v=DNCVSiDbRBY
    02min17 

    m  - EZW-04/2013, bijgewerkt en buiten adem

    09-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.616. telefoonboek

    veel geduld en een beetje lijm, meer moet dat niet zijn

                                    

    Een telefoonboek gebruiken we niet meer. Alle nummers zijn te vinden op het Net.
    En alle toestellen hebben een geheugen.
    Het is flink wat jaren geleden dat ik nog een telefoongids in handen gehad heb.
    Er is al jeugd die er nog nooit een gezién hebben.

    Voor ons was een oud telefoonboek onmisbaar om bloempjes en bladeren in te drogen.
    Het nieuw telefoonboek werd gebruikt om Laura's zitje te verhogen, zodat ze mee aan tafel kon.
    Haar kinderstoel was ze ontgroeid en voor een gewone stoel was ze nog wat klein.
    Het tussenmodel -dat met de biezen zitting- vond mijn ma niet stabiel genoeg.
    "Zo’n stoel staat niet stevig, die kiept om. Met zusje en al."

    Dat klonk onheilspellend. Dat was een akelige gedachte. Nee, zo'n stoel wilden Tina en ik niet voor Laura.

    Daarom legde Ma een telefoonboek op een gewone stoel, daarop kwam een kussentje en daarop troonde Laura.
    Of ze dan gemakkelijk zat weet ik niet, maar ze kon tenminste zien wat er in haar bord lag.
    Gewoon wat met vindingrijkheid.

    En onthouden waar het telefoonboek lag natuurlijk. Maar dat viel mee.
    Bij ons thuis verliep de chaos tamelijk vlot, ttz, voor ons, de vrouwelijke afdeling, zat er een lijn in het systeem.
    Voor mijn pa veel minder. Die liep verloren in de specificiteiten van zijn eigen gezin.
    Tegen dat hij eindelijk onthouden had waar het telefoonboek bewaard werd,
    was Laura het verhoogje ontgroeid en lag het boek weer op zijn plaats.

    Wie had toen kunnen denken dat het telefoonboek ooit overbodig zou worden.
    Weer iets om nostalgisch over te doen.

    m  – HiH-07/2015, herzien - https://lookofpaws.files.wordpress.com/2012/11/handleiding.jpg 

    09-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.615. --- afl. 058/121

    afl. 058/121 ~ Tweede ondervraging

    Ik reed weg om elf uur. Het motregende. Een motregen die dra overging in een bestendige, kille neerslag.
    Ondanks het telefoontje van mijn vrouw daalde mijn stemming onder nul toen ik bij het politiegebouw parkeerde.
    Een huid van leer was ik, een in boeien geslagen geest, die allesbehalve normaal functioneerde.
    De mokerslagen kwamen evenwel terug: de dagboeken, de revolver, de uitspraken van Pat. Van haar hing zoveel af … en van Francis!
    Wat als Vloesberghe merkte -en dat merkte zo'n ervaren man zeker- dat ik een kwelnacht achter de rug had?
    Dat ik misschien iets te verbergen had? Dat ik opeens ontzettend nerveus, bang, paniekerig geworden was?

    Inspecteur Vloesberghe ontving me zeker niet koel, eerder minzaam, correct.

    'Dag, meneer Cijnens, gaat u toch zitten. Niet zo’n beste nacht gehad, zo te zien? U mag uw huis betreden, onze mensen zijn klaar.
    Wat het vrijgeven van het lichaam van uw echtgenote betreft, daar heb ik nog geen uitsluitsel over. Ik vermoed begin volgende week.'

    Ik vroeg benepen, trachtte kalm te spreken: 'Inspecteur, zijn uw mensen … hebben uw mensen al enig spoor gevonden?'

    'Het onderzoek is pas gestart, meneer Cijnens, u moet geduld hebben.'

    'Het wapen, inspecteur, … mag ik alstublieft weten wat er precies met Gerda is gebeurd?'

    'Schedelfractuur, aangebracht door een stomp, zwaar voorwerp en een tweede fractuur aan de schedel.
    Doordat het slachtoffer vermoedelijk van de trap is geduwd of gevallen.
    Afgaande op de rigor mortis hebben de feiten zich voorgedaan tussen acht en twaalf uur.
    Vertel eens, meneer Cijnens, hebt u dinsdagochtend vóór uw vertrek naar kantoor, een woordenwisseling gehad met uw echtgenote?'

    'Ik zag haar ’s morgens vrijwel nooit. We ontbeten nooit samen. Gerda ging altijd naar de vroegmis. Vóór zij terugkwam,
    was ik al weg naar de redactie. In de weekends trok ze zich terug in haar kapel. Wij liepen elkaar zo weinig mogelijk voor de voeten.'

    'Haar kapel? U bedoelt haar kamer, meneer Cijnens?'

    'U hebt die toch gezien? Bij mij is het op z’n minst al vijftien jaar geleden. Na haar galblaasoperatie. Die kamer stond toen al overvol.
    Je kon er amper in bewegen. Heiligen beelden, zelfs onder haar bed. Bidbanken, kerkstoelen, wassen beelden onder stolpen.
    Allemaal onverkochte exemplaren uit de winkel van haar ouders en veel legaten van haar familie.
    Niemand mocht in die kamer. Niet eens de poetsvrouw. Alleen haar bidgenoten en mijn zoon uiteraard.'

    'Beschikt u over foto’s van de kunstvoorwerpen in die kamer?'

    'Geen idee, nee. Tenware dat Francis … Nee, ik denk het niet.'

    'Hoe is de verhouding met uw zoon, meneer Cijnens?'

    'Goed. Bijzonder goed zou ik zeggen.'

    'En met uw schoondochter?'

    Plots was ik op mijn hoede. Kwamen nu de strikvragen? Zou hij de schriftjes te berde brengen? Werd ik binnen het kwartier naar een cel gebracht?
    Ik slikte moeizaam, bracht niettemin toch een perfect gelukte, ontspannen glimlach rond de mond en gaf eerlijk toe: 

    'Met Pat heb ik nooit goed kunnen opschieten, meneer Vloesberghe. Geen makkie en natuurlijk schandalig ontzet over
    mijn relatie met een veel jongere vrouw. Pat is ervan overtuigd dat mijn vriendin alleen mijn geld op het oog heeft.'

    'Ik heb met haar al gesproken. Zo, het kan dat we u nog nodig hebben. Ik weet u wel te bereiken. U kan beschikken, meneer Cijnens.'

    'Inspecteur, voor de goede gang van zaken, dit nog: na de begrafenis zal ik bij mevrouw Dries, mijn vriendin, intrekken.
    Mijn huis is … ik moet overleg plegen met mijn zoon, maar dat huis, neen, ik kan daar niet langer wonen.'

    Vloesberghe knikte en noteerde iets op de documenten. Ik liep naar de deur.

    'Meneer Cijnens, momentje nog …' 

    Daar gaan wij! Columbo in Wemmel, altijd op het allerlaatste ogenblik de allerlaatste maar beslissende vraag.
    Ik verstijfde maar denkduiveltje kalmeerde me: doe niet onnozel, vriend.
    Een type van zo'n kaliber vergelijken met een Amerikaanse tv-kierewiet!

    '… ik raad u echt aan om een en ander van de inboedel in bewaring te geven vooraleer u bij mevrouw Dries intrekt.
    En absoluut de kunstvoorwerpen laten fotograferen en zeer duidelijk omschrijven. Uw makelaar kan u daarbij adviseren.'

    God, mijn Heer, heb dank, heb duizendmaal dank, zou Gerda zeggen. Ik hoorde het haar roepen vanuit haar hemel bij een bord rijstpap.
    Dat was dan opgelost! Geen dagboeken gevonden, geen revolver! Voorlopig blijkbaar niets bezwarends tegen mij ontdekt! Wat zouden ze ook!
    Er was niets tegen mij te vinden. Ik had nergens enige schuld aan. Ik moest alleen Pat vóór zijn.
    Ik belde Marianne. Deed het relaas van het verhoor. Ze slaakte keer op keer een zucht van opluchting. 

    'God zij dank, sorry voor die uitdrukking, Max', zei ze 'maar er valt me een zware steen van het hart.
    De dagboeken en die revolver … Jongen, jongen, hadden ze die gevonden!'

    'En ze zijn er nog, dat weet ik zeker. Ik moet ze vinden lieveke. Ik ben onderweg naar het huis. Ik bel je straks nog. Daag! Kusje.'

    'En nu naar de villa', zei ik resoluut tegen mezelf, 'mijn zoekactie start!'

    wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur: http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=100

    09-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    08-07-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.------ ijsbellen

    en als een illusie helpt ?

    Buiten is het 29°C, binnen 24°C. Vijf graden verschil.
    'k Moet er wel bij vertellen dat wij hier actief proberen de hitte buiten te houden,
    ramen en deuren open, gordijnen toe, luifel naar beneden. 
    En ook heb ik ijsblokjes in mijn oren gehangen. Dat helpt om het hoofd koel te houden.
    IJsbellen kan ik iedereen aanraden hoor! 

                                               Afbeeldingsresultaat voor ice cube earrings 
    m  - EZW-06/2014, herwerkt

    08-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.614. straatnieuws

    straatmussenplezier

    In de rustige straat hierachter zijn tot het begin van de grote vakantie de mensen van
    de stoep-opbrekende bedrijven aan de gang geweest.
    Die mensen hebben eind juni alles dichtgegooid, misschien omdat de werken voltooid waren,
    misschien omdat ze zelf vakantie wouwe houwe, in elk geval, 't ligt dicht.   
    Dus de kindjes kunnen deze zomer op de stoepen rolschaatsen of leren fietsen of
    op andere wijze zichzelf in gevaar brengen en mij een hartstilstand bezorgen.
    Van die zijde is alles zoals vorige zomers. 

    Niet zo voor de ouders & de grootouders, want : er ligt nog zand.
    Tussen de voegen van de stoeptegels, tussen de kasseien, in de goot ...
    En 't is geen gewoon zand. 't Is ambetant zand. 
    Vooral voor de grootouders die kinderopvang-van-dienst zijn.
    Buikige opa's en zorgelijke oma's: 

    - Ziet hé Medam, da’s allemaal zand.
    - Eh, ja, tja ... zand.
    - Van hier tot ginder hé ! Tot gínder hé !!
    Dat bekijk ik dan gedwee - ja, streepjes zand hier &  daar. En ginder ook. 

    - Dat waait wel weg, probeerde ik.

    - Medam! dat waait maar tot in de goot.
    - Allee, da's al iets, dan loopt ge dat zand niet tot binnen in huis ...
    - Medam! Kijk goed! 

    Ik keek eens goed. Ik zag streepjes zand. Geel zand. Heel fijn zand.
    Het deed me aan iets denken, aan iets van lang geleden.   
    Het was geen wit zand zoals aan het strand.
    Het was geen geel zand zoals in de bouw gebruikt wordt. 
    Het was beige. En heel fijn van korrel. Mul, pulverig en rul. Bijna talk, zo fijn. Leem? 
    Zoals in de Zandweg?
    Toen ik nog de straten en wegen rond het ouderlijk huis
    onveilig maakte met  mijn trottinette was daar een zandweg.
    Dé Zandweg. Daar deed ik stof opwaaien. In mijn eentje.
    Nuja, met mijn trottinette natuurlijk. En dan achterom kijken naar die stofwolk. De prairie!   

    Ik nam een paar vingers zand uit de goot en wist dat het leem was.
    Op slag werd ik blij. En hoe komt die leem hier?

    - En ge moest es weten wat een vuil dat geeft wanneer de mannen spuiten … 

    Ter verduidelijking : in de namiddag brengen een paar Opa's van de schaduwzijde van de straat
    hun tuinslang naar buiten en vernevelen water over de stoeptegels en een stukje gevel.
    Het is zalig om dan door die koelte te lopen. 
    De Opa's doen dat natuurlijk niet voor medammekes met een boodschappentas,
    zij doen dat voor de kroost van hun kroost. Voor het nageslacht.

    Daarna sproeien ze omhoog en dan mogen alle kinderen van de straat efkes door die waternevel lopen.
    De nevel is een zeer zacht stortbad van heel kleine fijne druppels.
    De eerste kinderen joelen de anderen naar buiten. Direct groot feest.   
    En 't is daar regelmatig kinderfeest, geen subsidies nodig. Toffe Opa's en Oma's hierachter hé. 

    Edoch. Water + Leem = Modder. 

    Ze ontzeggen de kroost van hun kroost de verkoeling en de waterpret niet, maar nadien hebben ze
    extra-werk door de moddervoetjes in de gang en in huis. Omdat er dit jaar leem op de stoepen ligt.
    'k Luisterde met gepaste ernst en gepast ontzag. Inderdaad ambetant dat extra-werk door modderzand.

    En in de tuin kunnen ze niet spuiten want daar staat de zon nog op het gras te branden.
    Daarbij, 't gebeurt al jaren aan de straatkant en … en zo nog wat gesakker. De kinderen trekken er zich niks van aan. 

    Nóg een soort schepsels dat er zich niks van aantrekt, deze zitten aan de zonnekant van de straat in dat mulle zand in de goot
    uitgebreid stofbadjes te nemen, met gespreide vleugels en spitse pennen, de straatmussen. 

                                                   House Sparrow taking a dust bath (photo by Vishnevskiy Vasily via Shutterstock)

    Daar wordt enorm druk, vinnig & uitgebreid gestofbaad. In tegenstelling tot kinderen nemen mussen hun badje in stilte. 

    https://www.youtube.com/watch?v=QGCn37RXNeg – 00min52

    m - EZW-07/2010, HiH-07/2015, herwerkt - https://www.birdsoutsidemywindow.org/2009/08/26/why-do-birds-take-dust-baths/

    08-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.613. --- afl. 057/121

    afl. 057/121 ~ De droom

    Zij stond voor mij, in de opening van de terrasdeur.
    De vleermuismouwen van haar zwarte lange jurk wapperend in de wind.
    De felrood gelakte wijsvinger van haar knokige hand bezwerend in de hoogte:

    'De sloor is tweemaal vermoord. De eerste keer was voor haar de ergste keer.
    Ik wist het van die dagboeken. Ma had het mij verteld.
    Als er iets me mij gebeurt, zei ze, zorg dat ze nadien in de juiste handen komen.
    Jij zwijn, je hebt haar leven meer dan kapot gemaakt. Daar ga je voor boeten.
    Ik zweer het op haar hoofd. Francis kan me niet tegenhouden. Iedereen, hoor je, iedereen zal het weten.
    En overal waar je je poten nog zet, zal ik zorgen dat ze je met de vinger wijzen.
    Ploert, misdadiger, 't is te hopen dat de ogen van haar dáár tijdig opengaan.'

    Marianne zat stijf-deftig in mijn chesterfieldzetel. Deemoedig met gebogen hoofd.

    'Het kan je eveneens overkomen, meisje. Nog enkele jaren, als het nieuwe eraf is, volgt jouw beurt.
    Hij kan dan eentje zoeken van achttien, vijftien of nog jonger. Een kind verkrachten komt zeker nog op zijn palmares!'
    Pat had er jaren op gewacht, nu triomfeerde ze. Ze was duidelijk buiten zichzelf van woede.

    Francis liep er bij als een witte geestesverschijning. Zijn ogen staalhard. Vol afschuw en dan weer intriest.
    Hij zei telkens opnieuw, verdrietig en gesmoord: 'Pa, dit moeten meemaken! Ik wil het niet aannemen.
    Maar het staat zwart op wit. Ik weet niet hoe het met ons verder moet.'

    Marianne met een blik vol misprijzen, betraand, helemaal van streek:
    'Ik kan me niet voorstellen, Max, dat uitgerekend iemand zoals jij dit heeft gedaan!'

    Ze herhaalde die woorden keer op keer. Zweeg plots. Hoofdschuddend, de rest van haar gedachten begravend.
    Keek weg van mij als wou ze mijn beeld voor immer verdringen.

    'Niet doen, mijn alles, niet doen. Iedereen maar jij niet … jij nooit', huilde ik rauw, opbrandend van ellende.

    De telefoon op het nachttafeltje rinkelde onophoudend:
    'Goede morgen, meneer Cijnens. Het is half negen. Ontbijt wordt geserveerd in de Felicien Rops-zaal, eerste verdieping.'
    Ontbijt? Half negen? Ik was klam van het zweet. Beukende hoofdpijn en maagzuur.

    De brabançonne op mijn gsm: 'Heeft mijn venteke wat kunnen rusten?'
    Die heerlijke, warme, bedwelmende stem van mijn Marianne.
    Mijn geweldige vrouw, mijn godenkind, mijn beste medicijn.
    Alleen haar stem en alle ballast, alle vragen, alle zorgen vielen van mij af.
    Vooral de bittere herinnering aan die afschuwelijke nachtmerrie.

    wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=100

    08-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    07-07-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.------ 'witte rook'

    vandaag kookt opa eens een keer

    De nieuwslezeres vraagt ivm een topbespreking aan de correspondent ter plaatse:
    "Ja Jan, verwacht je dat er vanavond al witte rook zal zijn?"

    De Kleine vraagt vanuit de sofa
    - Opa, 'witte rook', wat wil dat zeggen? 

    Opa antwoordt verstrooid, hij volgt het nieuws van bij de keukendeur want
    hij heeft potten op het vuur staan:
    - Dat zeggen ze wanneer iets goed afloopt. 

    Waarop Oma ook vanuit de sofa, laconiek :
    - Behalve wanneer die witte rook uit de keuken komt hé man.

    m  - EZW-07/2014, goed voor 1 glimlachje

    07-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.612. Ray Franky

    De naam Ray Franky deed een solide bel rinkelen en gisteren heb ik over hem het een en ander gevonden op 't Net.
    De tekst van het nummer, om te beginnen. En de levensloop van de man.
    Dat was interessant, het jaar '73 en later liep ik elke dag rond in zijn wijk en ik wist van niks.
    'k Kende toen enkel nog vaagweg dat liedje. 

    klank aanzetten,
    https://www.youtube.com/watch?v=Sz44xbzrgGA 
    03min02

    Ray Franky - wat je naam was, dat ben ik vergeten 

    Wat je naam was dat ben ik vergeten
    Maar je kussen vergeet ik nooit meer
    Van jouw liefde wou ik toen niets weten
    Maar in dromen zie ik je nu weer

    Want geen ander is er daarna nog geweest voor mij
    Toen ik afscheid nam van jou ging het geluk voorbij
    Wat jouw naam was dat ben ik vergeten
    Maar jouw kussen vergeet ik nooit meer
    't Was in een kleine badplaats
    De zee was er blauw
    Daar danste ik die avond
    Een tango met jou
    Wat je naam was dat ben ik vergeten
    Maar je kussen vergeet ik nooit meer
    Van jouw liefde wou ik toen niets weten
    Maar in dromen zie ik je nu weer
    Want geen ander is er daarna nog geweest voor mij
    Toen ik afscheid nam van jou ging het geluk voorbij
    Wat jouw naam was dat ben ik vergeten
    Maar je kussen vergeet ik nooit meer
    We zijn daarna nog even
    Het strand langs gegaan
    De zee lag als een sprookje
    In 't licht van de maan
    Wat je naam w as dat ben ik vergeten, Maar je kussen vergeet ik nooit meer
    Van jouw liefde wou ik toen niets weten
    Maar in dromen zie ik je nu weer, Maar in dromen zie ik je nu weer

    1954, Tekst : Gerondal / Nelly Byl -  Muziek : Storch 
    Een vertaling van Nellie Byl begot! Een successchrijfster/vertaalster.

    Ray Franky (1917 - 2002) geboren als François-Victor De Paepe,
    was een Vlaams charmezanger die zijn grootste successen in de jaren vijftig behaalde.
    Hij was vooral bekend als zanger van de evergreen Oh Heideroosje.

    Levensloop

    De Paepe werd tijdens de Eerste Wereldoorlog in Frankrijk geboren. Zijn ouders verbleven er in
    het Normandische Bois-Guillaume na hun vlucht vanuit België. Na de oorlog keerde het gezin terug
    en ging in Mechelen wonen. De Paepe was er tijdens zijn jeugd kerkzanger. 
    Na de Tweede Wereldoorlog begon hij samen met de Mechelse accordeonist Pol Loos te zingen in diens café.
    In 1949 startte zijn zangcarrière en De Paepe nam de artiestennaam Ray Franky aan.  
    In dat jaar volgde zijn eerste plaatopname: de song Domino die in Parijs werd opgenomen.
    Hij begon te toeren en kon van het zingen zijn beroep maken. 

    Zijn eerste grote succes volgde in 1953 met Zing signorita.
    Zijn allergrootste succes kwam er een jaar later met Oh, Heideroosje,
    een Vlaamse vertaling van Oh, Heideröslein van de Duitse componist Gerhard Winkler
    die Ray Franky samen met Jetty Gitari zong. Hierdoor werd hij ook in Nederland populair.

    Ray Franky         Jetty Gitari

    Ray Franky bracht vanaf dan een dagelijkse uitzending op Radio Luxemburg waar hij presentator bleef tot in 1959.
    Zijn populariteit bleef groeien en zijn fanclub telde op het toppunt van zijn populariteit ruim 6000 leden. 
    Ray Franky bleef aan de lopende band platen opnemen en hij kreeg in 1959
    als eerste Vlaamse artiest een gouden plaat voor zijn 10-jarige carrière.

    In het begin van de jaren zestig opende Ray Franky een café aan het Brusselse Zuidstation,
    waardoor hij gedwongen werd om zijn optredens te beperken en zijn plaatopnames te stoppen.
    Hij bleef wel voor zijn fans optreden in zijn café. In 1973 verkocht hij het café en begon opnieuw op te treden.
    Ray Franky behaalde echter nooit meer de successen van weleer.
    In 1975 ging hij dan ook noodgedwongen in het postsorteercentrum Brussel X werken tot aan zijn pensioen in 1982.
    Er kwam een nieuwe comeback en hij bleef zingen en nieuwe plaatopnames maken tot einde 1989,
    toen hij zijn 40-jarige carrière vierde. Kort daarna werd bij hem de ziekte van Parkinson vastgesteld
    waardoor Ray Franky gedwongen werd zijn carrière te beëindigen. http://nl.wikipedia.org/wiki/Ray_Franky  

    Ray Franky (1954) Hoe Je Naam Was Dat Ben Ik Vergeten
    Eddy Christiani (1954) Hoe Je Heette Dat Ben Ik Vergeten
    Camillo Felgen (1954) met Barbara Kist
    Bob Benny (1976) Wat Je Naam Was Dat Ben Ik Vergeten
    Corry Konings (1978) Hoe Je Heette Dat Ben Ik Vergeten

    Kussen of ogen?

    Bij Eddie Christiani & Corry Konings: Hoe je heette dat ben ik vergeten, maar je ogen vergeet ik niet meer,
    wat preutser klinkt dan het Duitse origineel: Deine Name den hab' ich vergessen, deine Küssen vergesse ich nicht.

    Toen we kind waren kon mijn zus
    Tina het nummer enorm goed nazingen. Of toch het refrein.
    Met de nodige uithalen, die tango werd een smartlap en het woord 'kussen' kweelden wij mee tot onze adem op was of
    tot we niet meer konden van het lachen.

    Afbeeldingen van ray franky :
    Toen ik onderstaande foto zag, vroeg ik me af wie eerst was met dit kapsel. Eddy Wally of Ray Franky?

    Deze foto zou dateren van '85. Een charmezanger zal hij alleszins geweest zijn.

    m  – EZW-06/2014, herwerkt - http://users.skynet.be/berckmans2/media.htm57.htm
    http://muzikum.eu/nl/123-111-10091/jo-vally/wat-je-naam-was,-ben-ik-vergeten-songtekst.html#ixzz33jjuesqP , http://www.ultratop.be/nl/song/66af3/Ray-Franky-Wat-je-naam-was-dat-ben-ik-vergeten

    07-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.611. --- afl. 056/121

    afl. 056/121 ~ Obsessies

    Haar maatje kon de slaap niet vatten.

    Die dagboeken, altijd maar die dagboeken. Het werd echt een obsessie!
    Morgenvroeg eerst Francis opbellen. Hij had voldoende contacten bij de magistratuur.
    Een ervaren raadsman aanduiden kon bijgevolg geen probleem zijn.
    Hij zal willen weten waarom! Op die vraag zou ik het antwoord uiteraard schuldig moeten blijven.
    Want wat als Francis hoorde van de dagboeken? Via Pat of Vloesberghe!
    Via zijn clubvriend-magistraat! De raad van Marianne opvolgen moest ik.
    Voet bij stek houden dat het een vuige leugen van Gerda was.
    Liegen om mijn eigen vel te redden, vooral om mijn zoon niet te verliezen?

    Definitief misschien! Ik was altijd open en oprecht tegenover hem geweest.
    Als er iemand is, die weet dat zijn vader geen leugenaar is, dan toch Francis zeker!
    Er was zijn moeder door mijn zogezegd toedoen destijds helemaal niets overkomen.
    Ze kon daarover vertellen en schrijven wat ze wou. Basta! Gerda overdreef altijd en in alle toonaarden,
    fenomenaal zelfs en met één welbepaald doel: mij pesten.
    Maar liegen deed Gerda nooit opzettelijk. Ook dat wist Francis.
    Anderzijds, het regende hevig die avond en die schoft van een pastoor
    had er een handje van weg om zijn oude, versteende zielenpoten alles en nog wat wijs te maken.

    Niemand wist precies wat er in zijn kerk 's avonds gebeurde.
    Denkduiveltje had het me die bewuste avond eveneens gesuggereerd:
    't zou hem niks verbazen dat die kwezels daar voodoo-popjes naaien.
    Spelden prikken in mijn hoofd en teelballen en in Marianne's borsten en snoezepoezeke.
    Als het in Haïti en op de Caraïben werkt, waarom hier dan niet?
    Onder ons gezegd, vriend, je hebt de voorbije weken al enkele keren geslapjanust!
    Met dat volk weet je maar nooit en met zo’n weer rijd je liever wat trager.
    Gas terugnemen. Nu! Let op met je gemanoeuvreer.

    Natuurlijk is het zo gebeurd: ik plots in de war, de aandacht verslapt en een verkeerde stuurbeweging, slechts één.
    Ach, ik moest mezelf niets wijsmaken. In een vlaag van domheid, verzopen van afkeer en wilde haat,
    had ik Gerda die bewuste avond werkelijk willen doodrijden.

    Zomaar een demonische flits was het geweest. Dezelfde flits, die juridisch omschreven wordt als
    "zinsverbijstering of psychisch emotioneel totaal ontredderd,
    zodat de dader zich in die minuten geen rekenschap geeft van wat hij doet".
    Diezelfde flits, die reeds duizenden mannen vóór mij, verstandige zelfs rustige mensen, jaren in de cel had doen belanden.

    Had ik niet op het allerlaatste moment het stuur omgegooid, Gerda was niet te ontwijken geweest.
    Misschien niet gedood, maar toch zwaar gewond. Gehandicapt voor het leven.
    De bedoeling was er geweest. Ik verscheen daarom hoe dan ook voor mijn rechters.

    Dat zou erger zijn dan een cel. Vrij in een ontwijkende, zwijgende, beschuldigende kleine wereld.
    De wereld van Francis, Pat en mezelf. En ja, ook van Marianne.

    wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=100

    07-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    06-07-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.------ toenik aarriep

    proefondervindelijk

    Zozjuist Wetsensschappelijk Vazzgessteld : Azmen alkool innet bloed eeft,
    ennen mug bijt, danniz de mug daarna véélse tammer.

    Deezse kwam zellefs toenik aarriep! En patzs. So bestrijddik de somermugge. 
    Effiziënt. Met alkool. Zseg asdakkik et gezegd ep.

    *  EZW-07/2014, herzzsien en nogaltijd hoké !

    06-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (1)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.610. elk een nikè

    elk een stoet van Nikès !

    Eergisteren zat ik op Olympisch niveau in het Oude Griekenland en het is er goed toeven want men is daar
    in machtig en prachtig gezelschap. Soap op hoog niveau. 2917m. In Wikipedia stond iets dat me opviel,
    iets dat direct bruikbaar leek. Het zou over vandaag kunnen gaan ipv over de Antieke Oudheid:

    “Men ziet de Nikè ook als een niet-vermenselijkte godin, waar de andere goden van de Grieken
    sterk op mensen van vlees en bloed leken. Er zijn weinig legenden rond de Nikè en
    afbeeldingen waarin een triomferende krijgsman wordt vergezeld van een stoet van Nikès
    herinneren aan de gedachte dat iedere overwinning een eigen Nikè heeft.
    Nikè is niet alleen de godin van de overwinning in de strijd, maar van élke zege in een wedstrijd behaald,
    ook van het welslagen van een onderneming met moeite en inspanning ten einde gebracht.”

     nikè van samothrace   http://kunstgeschiedenis.jouwweb.nl/beeldhouwkunst/grieken

    'iedere overwinning heeft een eigen Nikè' en van
    'het welslagen van een onderneming met moeite en inspanning ten einde gebracht'.

    Dan mogen wij allemaal op deze seniorenleeftijd al wat Nikès in de kast hebben staan.
    Misschien geen stoet, maar toch wel een paar. Een huwelijk, een loopbaan, een gezin,
    met de hoogtes enmet de laagtes en met alle moeite en inspanningen die laagtes gekost hebben en kosten.

    Als ik een verwerkingsproces als een onderneming bekijk, dan is
    het ogenblik dat ik vrede kan nemen met de situatie -het ogenblik dat ik kan zeggen 'het is wat het is'-
    dat is het moment dat Nikè mijn hand mag loslaten. Dan mag ze in de kast bij de andere.

    En er zijn genoeg Nikès voor iedereen, want elke kleine zege heeft een eigen Nikè.
    Dat vond ik gisteren zo'n mooie gedachte. En vandaag ook nog.

    m  – naar een gegeven van JF - HiH-07/2015, bijgewerkt - https://nl.wikipedia.org/wiki/Nik%C3%A8

    06-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.609. --- afl. 055/121

    afl. 055/121 ~ Hersenspinsels in moeilijke uren

    De dagboeken van Gerda! Merde! Merde! Merde! Ze waren er, ik wist het.
    Enkele jaren geleden, toen ze weet had van mijn verhouding, was zij er ijverig aan begonnen.
    In ongebruikte schriftjes van Francis, de tijd van zijn basisschool. Gerda hield alles van haar zoon bij.
    Zorgvuldig in kartonnen dozen en gedateerd. Onbenullige dingen als vergeelde herinneringen aan hem.

    Enkele keren had ik haar in de keuken naarstig zien pennen, jachtig het schriftje dichtklappend of wegbrengend,
    zo gauw ik naderbij kwam. Een paar keer had ik haar zelfs verrast bij haar vlijtig gedoe.
    Toen ik, toch even over haar schouder gluurde en een hulde bracht aan haar kalligrafie,
    was ze kregelig uit haar krammen geschoten:

    'Welja, ik houd dagboeken bij. En dan? Heeft meneer daar problemen mee?
    Iedereen doet wat hij graag doet. De ene gebruikt zijn lijf en de andere een pen!'

    Dus de vermeende aanrijding had zij hoogstwaarschijnlijk ook in geuren en kleuren opgetekend.
    Verkeerd opgeschroefd. In dat venijnig, katholiek taaltje van haar.
    Ze zal zich beslist beschreven hebben als bebloed in de greppel liggend,
    huisdokter erbij en een week bed houden.

    Ik wist waartoe zij in staat was … was geweest. Aangenomen dat ze in haar schriften
    eerlijk en zonder enige overdrijving had weergegeven wat er die avond gebeurd was,
    dan nog zou ik er nog bekakt vanaf komen.
    Die Vloesberghe zou me geenszins het voordeel van twijfel gunnen.
    Het werd haar woord tegen het mijne. En vooral haar opgetekend relaas.

    Francis, ik moet straks Francis bellen. Alleen zijn stem horen, dat was voldoende.
    Niet doen, vriend, niet doen. In het beste geval slaapt hij nu
    en in het slechtste geval is het wapengekletter in Keerbergen.
    Als zij verneemt dat jij aan de telefoon bent, is het Rozenoorlog.
    Temporiseren, vriend, de gemoederen bedaren. Jaag haar niet op stang, ze weet te veel.
    Denk aan de dagboeken, gesteld dat die nog niet gevonden zijn! Denkduiveltje had gelijk.

    Nu zat ik op de wc-pot te trillen. Kotsziek.
    Wat als zij haar dreiging uitvoerde en de politie inlichtte over de schriftjes?
    Vloesberghe zou de ganse inboedel uitkammen. Hij zou ze vinden!
    En ik zou hangen. Zeker en vast voor de raadkamer moeten verschijnen
    en op z’n minst een maand voorarrest doen, zoniet langer, tot de zaak opgelost was.

    Ik moet een advocaat hebben, misschien morgen al, indien de dagboeken vannacht gevonden worden.
    Een pleiter à la Vermassen of genre Van Eeckhoudt.
    Het was drie uur in de ochtend toen ik ging douchen. Daarna belde ik Marianne. Ze nam onmiddellijk op:

    'Je kan zeker ook niet slapen, venteke?'

    Ik vertelde haar van de dagboeken, mijn angsten voor Pats verklaringen.
    Het bracht haar van de wijs. Ze kon niet meteen gevat reageren.
    Wie wel, als je zo-even verneemt dat je minnaar, uit liefde voor jou, tot zo’n daden in staat zou zijn?
    Ze stamelde hakkelend:

    'Max, het is toch niet omdat het in dat boekje zou staan … allez, dat kan toch van a tot z verzonnen zijn.
    Gerda haatte je nog meer dan jij haar. Vrouwen zijn dan tot waanzinnige dingen in staat.
    De politie weet dat. Die is ook niet van gisteren!'

    'Het kan een bewijsstuk vormen, zolang de zaak niet is opgelost en wie weet wanneer!
    Marianne, ik kan gearresteerd worden! Lieveke, hou daar rekening mee.
    Ik ken iets van wetgeving en deze zaak stinkt langs alle kanten.
    Marianne, godverdomme, Marianne, de revolver! Ook dat nog!'

    'Welke revolver, Max? Je hebt toch geen wapens in huis!' riep ze hoog verschrikt uit.

    'De revolver van mijn vader. In zijn gereedschapskist in één van de kelders.
    Die revolver moet daar nog in liggen samen met de kogels. Ik ben er zeker van.
    Ik kon het niet over mijn hart krijgen ervan te scheiden. Dus heb ik …'

    'Van die revolver?'

    'Maar neen, lieveke, van die kist, de gereedschapskist. Van mijn vader.
    Het huis werd volledig leeggemaakt door een opkoper.
    Maar de foto’s en nog wat andere dingen heb ik behouden als herinnering.
    Zeker die kist. Het is een museumstuk voor mij.
    Vader heeft die kist zelf gemaakt en ik mocht helpen.
    Die zit volgepropt met ouwe troep, nagels, verfborstels, tuingerief,
    een kleine handzaag en allerhande ander alaam. De revolver ligt onderin.
    Vader was ontroerd toen ik hem vertelde dat ik zijn gereedschap had meegenomen.
    Alles schiet me nu te binnen.
    Er zitten zeker en vast ook oude hamers in de kist en Gerda is met een zwaar voorwerp …
    Ze vinden dat, Marianne, ze vinden alles!'

    'Venteke, stop! Ten eerste, Gerda is niet neergeschoten, dus die revolver speelt geen rol.
    Ten tweede, hoelang is het geleden dat jij die kist hebt opengemaakt. Vijf, zes, zeven jaar? Ja!
    Die speurders zien dat meteen. Enfin, Max, jij als journalist, zo’n klinkklare onzin.
    Jij kruipt nu onder de wol. Je hebt nog enkele moeilijke uren.
    Geloof me, morgen zie je alles vanuit een duidelijker perspectief. Slaap nu, maatje van mij.'

    wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=100

    06-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    05-07-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.------ oog voor detail

    In mijn kinderjaren krioelde het van de huiszwaluwen achter het huis :
    het moment van de trek kon ik uren hun gedoe gadeslaan, hoe ze verzamelden
    en wisselden van plaats op de hoge elektriekdraden in de velden hierachter.

    Triest dat men nu naar plaatjes moet kijken, om zwaluwen te kunnen zien !  mpc

                      

    https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Bruno_Liljefors_-_Common_Swifts_1886.jpgKLIK op de afbeelding om te vergroten, een zoomfunctie is daar beschikbaar
    Een wereldje op zich : Afbeeldingen van bruno liljefors painter
    http://www.thegreatcat.org/the-cat-in-art-and-photos-2/cats-in-19th-century-art/bruno-andreas-liljefors-1860-1939-swedish/ 

    mpc & m - 07/2014 - https://en.wikipedia.org/wiki/Bruno_Liljefors

    05-07-2018 om 03:51 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.608. vlieg-etiquette

    de plaats in het vliegtuig

    Op een keer zaten we aan de nooduitgang en dat beviel LM wel, wat meer beenruimte.
    De volgende keer zouden we vragen om aan de nooduitgang te kunnen zitten.

    Maar iedereen kent dat plekje denk ik, want het is ons nadien niet meer gelukt daar een seat te krijgen.
    Ofwel was het omdat we met zeemansticketten vlogen, dat kan ook. Op kosten van de rederij dus.
    Misschien werd die seatkeuze gelaten aan de individueel betalende passagiers.

    De tweede beste keuze voor LM is het gaanpad, ivm de beenruimte.
    En ik zit dan in het midden. Geen van ons twee wil aan de patrijspoort.
    Ik wil er 's nachts uitkunnen om naar het twalet te gaan.
    Daarvoor klim ik dan op de armsteunen en teen zo naar het gaanpad.
    In 2009 kon ik dan nog hé. Nu wou ik wel over een slapende LM klimmen,
    maar niet over een onbekende. Er zijn grenzen aan mijn bereidheid.
    Daarom, LM bij het gaanpad en ik daar vlak naast.

    Op een keer zat er iemand aan het daglicht te prutsen, de store moest al naar beneden
    en het was nog klaarlichte dag. Wat zeg ik, we stonden nog aan de grond. 
    Gaat zij nu al slapen? vroeg ik me af. Wat bleek, ze had vliegangst.
    En hoogtevrees. En een fascinatie voor dieptes. En claustrofobie.
    Maar daar bestonden pillekes voor. Alleen moest dat storeke efkes naar beneden. Tot na het opstijgen. 
    Toen we opgestegen waren lag de jongedame in slaap. Of lag ze voor pampus, dat kan ook.
    Wat ze ingenomen had zal wel wat sterker geweest zijn dan een dramaminneke.

    Ze lag met haar hoofd tegen de store. Zodoende kreeg ik die niet omhoog.
    Tja, dan zaten wij maar wat te lezen met dat pierelampke aan hé.
    Een mens moet al eens iets overhebben met de medemens.
    Tot er iets te bekijken viel op het scherm, dan mocht het pierelampke boven ons hoofd uit. 
    'k Was in elk geval blij dat de jongedame niet aan het gaanpad zat. 

    Uren later, toen iedereen sliep of toch iets in die aard probeerde, was haar medicament uitgewerkt
    en was ze zelfs uitgeslapen. Tja, als ge daar zo soepel hangt van de medicijnen
    dan zijn de spieren ontspannen waarschijnlijk. En een kater had ze er blijkbaar niet aan overgehouden.

    Ze ging actief zitten orde maken in het netje vóór haar, en in haar handtas en toen dat alles
    naar haar goesting gereorganiseerd was, moest haar haar geborsteld worden en haar neus gesnoten.
    En toen viel haar cent dat ze honger had. Ha ja, ze had de avondmaaltijd gemist.
    Toen wou ze eruit, om te gaan kijken of er in de pantry iets te knabbelen viel.
    Maar madame teende niet over de armsteunen natuurlijk.
    Ah nee, wij moesten er uit om haar te laten passeren.
    Ze was nochtans veel jonger en dus veel soepeler dan wij.

    Ik sliep niet, maar LM wel. Dat LM toen wakker gemaakt werd vond het mens maar normaal. 
    LM moest 's anderendaags bij aankomst aan boord onmiddellijk beginnen werken,
    intercontinentale nachtvlucht of niet.  LM had elk minuutje slaap broodnodig, want
    de volgende dag zou meedogenloos zijn. Zowel qua klimaat als qua werkdruk. 
    Dat LM toen wakker gemaakt werd, was voor mij ongeveer hei-lig-schen-nis.

    Toen ze voor de tweede keer teken deed dat ze eruit wou, schudde ik met de vinger op de lippen NO.
    Dat ze naar de WC moest, probeerde ze. Dat ze juist geweest was, zei ik.
    'k Had haar zien buitenkomen. En het bleef NO. Hier waak ík.

    Tot LM wakker werd, een paar uren later. Dan pas mocht ze genadiglijk weer passeren. 
    Er bestaat zoiets als vlieg-etiquette, mevrouw. Vooral op intercontinentale nachtvluchten.

    m  – EZW-07/2014, HiH-11/2016, herwerkt

    05-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.607. --- afl. 054/121

    afl. 054/121 ~ De dagboeken

    Ik nam een hotelkamer in de buurt van de basiliek. Thuis? Was er nog een thuis? Verdomme nee! Nee!
    Dat woord "thuis" kwam me opeens zo dwaas voor. Mijn villaatje was nimmer een thuis geweest.
    Mijn enige ware thuis was bij Marianne. Bij haar. In haar. Overal en altijd met haar.

    Voor ik naar mijn kamer liftte, dronk ik een dubbele cognac aan de bar.
    Nog steeds wou het er bij mij niet in dat Gerda dood was. Vermoord! Waarom? Door wie?
    Die twee priemende vragen kwamen steeds bonkend terug.
    Waarom waren Francis en ik reeds zo doortastend aan de tand gevoeld?
    Misschien was dit de normale gang van zaken? Wat dacht, wat vermoedde die inspecteur?
    Dat ik schuldig was of nog erger: mijn zoon?! Te absurd om maar één ogenblik serieus te nemen.

    Ze hadden Madeleine en Adrienne ook al ondervraagd.
    Adrienne, de flamboyante kroniek van de parochie en trouwste hartsvriendin van Gerda!
    Als die babbelmolen tegenover de politie herhaalde wat Gerda, in huilerige buien,
    de voorbije jaren allemaal over mij uitgekraamd had!

    Mijn onbeschaamde goddeloosheid, mijn hemelschreeuwend overspel, onze haatspuwende ruzies,
    misschien de vermeende aanrijding en wat nog allemaal meer!
    Goeie genade, ik mocht er niet aan denken! Adrienne zou het met bravoure en plezier driedubbel uitwrijven
    en er, samen met Madeleine en dat handvol versufte bidsters, de gewenste glans op poetsen.

    En Serge, die lijkbidder! Zijn ondervraging?
    Op zich niet zo erg, tenware … Nee, hij zou dat verzonnen (of echt verhaal?) over Marianne niet oprakelen.
    Gebonden door het biechtgeheim. Maar moest die verdomde klootzak het wél doen,
    al was het maar om mij in de problemen te brengen, ik zou hem eigenhandig villen.
    Nee, vriend, dat doet die priester nooit.
    Daarvoor is hij te intelligent, daar was denkduiveltje weer met zijn boerenlogica.
    De reden? De aanleiding is er niet meer. Die ligt nu in het mortuarium. Morgen of overmorgen reeds ingevroren.

    Gerda, Gerda! Hoe dom, beklagenswaardig, naïef en hatelijk ik je ook vond, wat is er toch met jou gebeurd?
    Ze hebben je de schedel ingeslagen? En waarom? Voor wat? Voor wie?

    Ik ging op het bed liggen. Verborg het hoofd in de handen.
    Als schaamde ik me diep om de man, die nu sarrend te voorschijn kwam.
    Ik hoefde me niet beter voor te doen dan ik was, hypocriet!

    De meppen die we elkaar hadden toegediend!
    Weken geleden, in een ijle flits weliswaar, mijn manoeuvre om haar de weg af te rijden!
    Was dat geen moordpoging met voorbedachte rade geweest?
    Moest Vloesberghe dit te weten komen, dan lag ik er. Dan werd ik zonder pardon meteen opgesloten.

    Ja, vriend, bromde denkduiveltje verpletterend, je zit in lelijke papieren.
    Hoe siste Kermit dat ook weer: als er met ma iets gebeurt, zal ik zorgen
    dat haar dagboeken in de juiste handen komen. Gerda heeft blijkbaar alles genoteerd over mijn fameuze ijle flits,
    dus … voorzien is de boodschap en serieus opletten de daad. Als er nog tijd overblijft!

    Ik moest een noodlottige aanval van kolieken onderdrukken. Rende naar de badkamer.
    Zat in dor gekreun te hijgen en te drukken. De grote pijn bleef weg.
    Maar ik bleef zitten, klein-verslagen op de pot. Zwetend en beroerd. Leeg opgesloten in mezelf.

    De dagboeken van Gerda! Merde! Merde! Merde!

    wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=100

    05-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    04-07-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.------ gesloten

    zelfs de wachtzaal was nog dicht

    03h55 - Voor een gesloten deur staan kan vervelend zijn. Heel vervelend. 
    Maar als die deur verontschuldigend glimlacht is het wat minder erg.  

                    Smiling-doors
    – HiH-06/2015

    04-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.606. lottodag

    Lang geleden, in de tijd dat we nog Belgisch geld gebruikten droomde ik eens dat ik 42 miljoen kreeg.
    Geërfd of gewonnen of gebankroofd, dat werd er niet bij gedroomd.
    Er was gewoon ineens 42 miljoen. Voor mij. 
    Wat ik daar toen mee zou doen weet ik niet meer maar het getal 42 is me altijd bijgebleven.
    Áls er ooit geld binnenvalt, zal het iets met 42 zijn. 42€, dat kan ook, of 42 cent.

    Lotto spelen doe ik niet. LM wel. Hij heeft daar ingewikkelde geheime systeemconstructies voor.
    Welke constructies dat zijn weet ik niet, want ze zijn geheim.
    Hoeveel geld hij daaraan besteedt weet ik ook niet, want het is zíjn geld.

    Er was een tijd dat hij me al eens wat getallen vroeg, om in te vullen.
    Maar sinds zijn geheime formule is dat niet meer nodig. Dat vind ik ook beter.
    Want het was een verpletterende verantwoordelijkheid.
    Door mijn argeloze keuzes gingen hier elke week miljoenen verloren.
    Sinds zijn Systeem gaat deze kelk aan mij voorbij.

    Ooit heb ik wel lotto gespeeld. Op zaterdag was dat toen te doen.
    Het was met een caféclubje en we speelden 100 BF per week, per persoon.
    De koopvaardij werkte toen nog met contracten van zes maanden. Ik werd opgeroepen,
    betaalde bij het clubje mijn twee weken vooropzeg en vertrok naar andere horizonten. 
    Zes maanden later en terug thuis, vernam ik dat het clubje 60.000 BF per persoon gewonnen had,
    drie weken na mijn vertrek. Tja, dat zijn zo van die dingen hé.
    Maar ik was er heel gerust in, want het was geen 42.000 BF. Mijn beurt zou dus nog komen. Ooit.

    We zijn nu meer dan 30 jaar verder en ik heb niet meer gespeeld sindsdien. Het is er gewoon niet meer van gekomen. 
    30 jaar x 52 weken x 100 BF = 156.000 BF, minstens.
    Dat is iets van een 3.850€ die ik niet heb uitgegeven. Goed hé! Alleen weet ik niet waar ik dat geld gelegd heb.

    - EZW-06/2014, HiH-04/2015, herwerkt

    04-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.605. --- afl. 053/121

    afl. 053/121 ~ De zalfpot

    Marianne! Ik moest naar haar toe. Ik had haar meer dan ooit nodig.
    Op het ogenblik dat de motor van mijn Audi aansloeg, zong mijn mobieltje: Bieke, eindelijk … 

    'Tempore lenitum est vulnus meum. Max, de tijd heeft mijn wonden geheeld …
    Vriend, mijn arme vriend, dit is verschrikkelijk.'

    Serge, of all people! Ik wou mijn lief en kreeg een pastoor!

    Zijn slome, zo zalvende stem lispelde voort: 'De wijkagent is bij mij geweest.
    Adrienne en ik waren aan het bidden voor het zielenheil van je vrouw. Die door en door brave, godvruchtige Gerda,
    en jij, mijn vriend, wat jij nu toch moet meemaken! Ik kom meteen naar jou toe.'

    'Blijf weg. Ik wil niemand zien', blafte ik terug.

    'Max, ik ben er voor jou. Gerda zou het gewild hebben. Je hebt alle steun nodig. Neen, niet als priester, dat weet ik.
    Ik kom als vriend mijn wanhopige broeder helpen. Ik kán je helpen, Max. Leun op mijn sterkte.
    Ik ben er meer dan ooit voor jou. Salus ubi multa consilia. Ja, men gaat veilig als men steunt op veler raad.'

    'Serge, laat mij godverdomme met rust. Blijf in je kot. Ik ben kapot en ik moet dringend weg.'

    'O, tempora, o mores! O tijden, o zeden! Het gaat niet goed met jou,
    Max, in hemelsnaam, man, weiger toch geen hulp. Zeker de mijne niet.
    Heb je al enig nieuws van de politie? Is er een inbraak geweest en Gerda … wat hebben ze met haar …'

    Ik schakelde mijn mobieltje uit en riep onmiddellijk Marianne op.

    'Max, venteke, hoe…'

    'Lieveke, ze hebben haar vermoord. Ze is dood,' steunde ik schor. 'Verschrikkelijk, Marianne! Onderaan de trap lag ze …
    Neen, ik heb alleen haar voet gezien. Francis heeft haar gevonden. Hij is er erg aan toe.'

    'Wie, Max, wie?'

    'Ik ... niemand weet het. Ze onderzoeken thuis alles. Van kelder tot zolder. Ze zijn nog bezig …
    ik heb de inspecteur ook maar over ons verteld. Schrik dus niet als ze morgenvroeg bij jou aanbellen.
    Francis en ik moeten in de voormiddag terug naar Wemmel voor verdere ondervraging.'

    Marianne reageerde niet.

    Ook haar wereld stortte in. Pijn en ontzetting. Het niet begrijpen en niet kunnen aanvaarden verlamden ons.
    Ik voelde het vooral in haar ontdaan stilzwijgen. Ik begreep dat schuldgevoel.
    Vooral ten overstaan van mijn zoon. Een wassende realiteit was het voor ons alletwee.

    'Bieke, ik weet niet waarheen. Ik mag voorlopig niet in mijn huis. Ik wil daar trouwens niet meer blijven.
    Kan ik naar jou toe? Eén enkele nacht maar. Ik wil bij jou zijn, Marianne. Ik heb je nodig. Alsjeblief!'

    'Venteke, mijn maatje toch. Ik heb ook zo'n behoefte aan jou. Maar nu bij mij komen? Dat is niet verstandig.
    Je zoon, Max, wat indien hij het verneemt? Zijn moeder pas … dood en jij nu al naar mij!
    Ik vind dat niet kunnen, lieverd. Weinig respectvol tegenover Francis. Akkoord?'

    'Marianne, laat me niet in steek. Alsjeblief.'

    'Lieverd, ik laat je niet in steek. Wees toch redelijk, Max.
    Het enige wat je nu nodig hebt, is rust en nog eens rust. Morgen heb je een bijzonder zware dag voor de boeg.'

    'Ik ga niet naar de Queen Anne. De flikken zullen daar ook iedereen ondervragen.
    En daarbij, de redactie is er vlak tegenover. De moord staat morgenvroeg in alle bladen.
    De collega’s, de vrienden … Nee, Marianne, ik kan niet terug.'

    'Luister, schat. Zelfs indien dat politiegedoe nog een poos doorgaat, is er geen probleem.
    Na Gerda’s begrafenis trek je onmiddellijk bij mij in. Voorgoed, baby, voor altijd. A deal?'

    'In orde', zuchtte ik gelaten.

    wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=100

    04-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)



    Archief per maand
  • 03-2020
  • 09-2018
  • 08-2018
  • 07-2018
  • 06-2018
  • 05-2018
  • 04-2018
  • 03-2018
  • 02-2018
  • 01-2018
  • 12-2017
  • 11-2017
  • 10-2017
  • 09-2017


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!