p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
Leg mijn gids haar handje in mijn hand, en loop samen met haar door het waterland, het weidse waterland waar de Wilgen groeien, zijn natuur je steeds meer gaat boeien.
De fraaiste bloemen zie je in overvloed, boven je hoofd, maar pas op; ook onder je voet. Delfland met zijn bloemen verfraaid en beladen. Zullen we samen door zijn mooie bloemen waden, en een beetje door het water pootje gaan baden?
Ik wist eerst niet, hoe mij hier te wenden, was hier in het Delfland nog een onbekende. Rijk rustend lag in de lentezon het Delfland, met vele waters wijd uit over het waterland.
Nee, hield hier eerst alleen mijn nodige rust, heel stil in een huis met heel stille lieve buren. Waar in het genot van de niet pratende lege uren, mijn pijn en onrust langzaam werden geblust. En zo heb ik vele uren voor me uit zitten turen, maar slok nu met teugen de Maasland lust.
De lucht is passend grauw, strak en grijs, de regen spetterd somber tegen het glas. De wind zingt daarbij een passende wijs. De daken zijn nu passend glanzend nat.
Mensen gaan achter de rouwstoet aan, noemen dat dan plechtig; gaan werken! Het lijkt steeds op een verplicht gaan, lijken daarbij nooit echt na te denken.
Als ik steeds zo het straatbeeld overzie wat dan laat zien wat er wordt bedreven, dan moet er weinig van zijn bijgebleven, ze leven als uit dwang en eigen melancholie.
