De woorden van Tim Guénard verdienen het met aandacht gelezen te worden. Het zijn woorden die moeten bezinken!
" Vergiffenis schenken betekent niet vergeten. Het bestaat erin in vrede te leren leven met de beledigingen. Dat is heel moeilijk te realiseren, vooral als de wonde gans je wezen heeft doorboord, als er lidtekens in je lichaam zijn achtergebleven. Het is een tatouage tot de dood. Onlangs moest ik een operatie ondergaan: de slagen die ik van mijn vader heb moeten incasseren hebben onherstelbare fysische schade toegebracht. De pijn wordt soms opnieuw wakker en met haar de herinnering. Om te kunnen vergeven moet men zich kunnen herinneren. Wij moeten de wonde niet verdonkermanen, niet begraven, maar integendeel, haar aan het daglicht brengen, in het volle licht.
Een verborgen wonde ontsteekt en begint zijn vergif in het lichaam en de geest te verspreiden. Zij moet kunnen bekeken worden, beluisterd, om een bron van leven te kunnen worden. Ik mag getuigen dat er geen verwondingen zijn die, weliswaar langzaam, op de lange duur dikwijls, door de liefde niet kunnen geheeld worden. Tot mijn zestien jaar heb ik er dikwijls over gedroomd dat ik mijn moeder nog eens zou ontmoeten, dat zij mij zou komen opzoeken en mij bij haar thuis opnemen. Daarna heb ik de onverdraagelijke gedachte moeten aanvaarden dat ik verlaten werd door degene die mij in haar schoot had gedragen. Ik heb toen besloten dat het misschien beter was dat ik haar nog ooit zou terugzien.
Het is nochtans gebeurd. Onverwacht dan nog. Na mijn huwelijk werden wij bij een tante uitgenodigd voor een familiebijeenkomst. Zij had mij er niet bijgezegd dat ook mijn moeder zou aanwezig zijn. Plots sta ik oog in oog met haar, een vrouw, bruin van tint, jong en mooi. Zij maakte geen enkele beweging naar mij toe. Haar gelaat bleeft bewegingloos.
Ik heb haar tegemoet gegaan en ik heb haar gezegd: - Mijn enige droom is dat ik van jou een kus zou krijgen... Bijna onzichtbaar week zij achteruit. - of je hand op mijn schouder, als je dat liever doet. Een enkel gebaar zou volstaan. - Jij bent net als je vader... Alleen de eer telt en niets anders dan de eer! Ik heb enkele ogenblikken gewacht naar dat gebaar van haar dat nooit zou komen. Toen ben ik er stilletjes van onder gemuist. Ik was bijna buiten toen mijn moeder mij op de trap terugriep. Zij heeft toen gevraagd: - Heb je je papa vergeven? - Ja, ik heb hem vergeven? Zij heeft zich onmiddellijk afgesloten. Haar gelaat was vertrokken, verhard. Zij kon ongetwijfeld niet aanvaarden dat ik deze man had vergeven die mij in mijn lichaam had gebroken. Zij kon niet aanvaarden dat ik hen beiden op hetzelfde niveau van de vergiffenis zou plaatsen. Zij heeft nog gezegd: - Ja, jij bent net zoals je vader. Jij zult een slechte echtgenoot en een slechte vader worden.
Er zijn woorden die harder aankomen dan vuistslagen. Woorden als vergif van de wanhoop en de fataliteit. Mijn moeder woog de zwaarte van haar woorden niet af. Er zijn andere vrouwen, zoals mijn echtgenote, om mij te zuiveren van dat vergif, die mij verzorgd hebben met engelengeduld, en dat dag na dag.
Dank zijn Martine kan ik vandaag dingen zeggen die ooit ondenkbaar waren, zoals: de vreugde die wij elke dag mogen ontvangen van onze vier kinderen, heb ik ook aan mijn moeder te danken. Zij heeft mij immers het leven geschonken. Een onschatbaar geschenk!
Vandaag weer ik mij elke dag opnieuw om een goede vader te zijn en een goede echtgenoot en...een goede zoon, zoals de Vader. Onze kinderen zijn mijn wortels geworden. Bij hen word ik, de gekwetste mens,ontvangen als bij genezingen. Als onze kinderen mij vader noemen, voel ik een rilling langs mijn ruggegraat lopen. Een niet uit te drukken gevoel is dat! Ik wil er nooit aan wennen dat zij mij vader noemen! Het is het mooiste dat er op aarde bestaat. Ik denk terug aan al die 'mijn papa's' die ik heb moeten missen. Ik zeg nu dank voor de 'mijn papa's' van onze kinderen. Ik vertrouw aan God de Vader alle kinderen toe die niemand hebben om 'mijn papa' tegen te zeggen."
