Nog maar eens… de vistrap van Oostende. Een zegen voor al wie dagverse vis lust! Vis die gisteren nog vrolijk rondzwom in de noordzee.

Een privilege, enkel maar mogelijk in Oostende? Eigenlijk niet! De moderne vervoersvormen maken het nu toch wel mogelijk dat verse vis een paar uur na de vangst tot in de uithoeken van België in de uitstalramen ‘zou kunnen’ liggen.

Waarom wij dan toch naar de vistrap gaan? Heel eenvoudig: vannacht opgevist, vanmorgen vóór dag en dauw de benodigde hoeveelheid naar de vistrap gebracht, verkocht door de vissersvrouwen, en… ‘op = op’. Dat stel je in de namiddag goed vast als het ene standje na het andere gaat sluiten wegens uitverkocht.

In een viswinkel, waar dan ook, in het binnenland of zelfs op loopafstand van de vistrap, gaat het er enigszins anders aan toe: die kopen in de vismijn per opbod. Een bepaalde hoeveelheid. Liefst een grote hoeveelheid, want die kunnen ze het goedkoopst op de kop tikken. Raken ze dat dezelfde dag niet kwijt, dan maar morgen, overmorgen, of volgende week…

En of je nu in Oostende of in Malmedy woont, in de viswinkel is de versheid altijd weer een gok.

Uit een en ander volgt dan ook weer een logische vaststelling: je kunt gaan voor de prijs, of voor de kwaliteit. Ga je voor de kwaliteit, die vind je meestal in de goedkoopste winkel!!! Niet logisch? Toch wel: die goedkoopste verkoopt ook het meest, en zal niet lang met verouderde vis blijven zitten. De dure daarentegen, nou… ik hoef er geen tekeningetje bij te maken hé?

Nog een tip: dagverse vis voelt heel slijmerig aan. Glijdt je letterlijk uit de handen. Bijna niet vast te houden. Wil je die versheid behouden in de diepvriezer? Kop eraf en ingewanden eruit (doen ze wel voor je aan de vistrap als je het ze vraagt). Vooral niet wassen!!! Gewoon zo slijmerig als ze zijn in een plastic zak en in de vriezer. Mét dat slijm eromheen bewaren ze namelijk volledig hun versheid in de vriezer. Ze wassen doe je dan pas als je ze ontdooid hebt.

Zo leerden wij het van de vissersvrouwen. Zo heb je ook écht verse vis op tafel, zelfs na maandenlang verblijf in de vriezer.

Dat de vistrap goedkoop is zou ik niet durven zeggen. Meestal wel iets goedkoper dan in de winkel, en een en ander hangt ook af van de vangst die nacht. Stijgende brandstofprijzen en allerhande wettelijke bepalingen drukken hier natuurlijk ook weer hun stempel op. Die arme lui in de Wetstraat moeten immers ook hun graantje kunnen meepikken. Centjes opsparen om parasietjes te kunnen spijzen! Om genadegeld te kunnen uitstrooien. Om landsvreemde culturen ook naar het stemhokje te kunnen lokken en met Belgische identiteitskaart voor hun landverradende weldoenertjes te laten stemmen!

Als je voor een tamelijke voorraad gaat kun je best zo vroeg mogelijk naar de vistrap gaan. Een beetje marchanderen lukt dan ook nog wel!

Waar je de vistrap vindt? Niet moeilijk. Als je uit de hoofdingang van het treinstation komt, zie je bijna recht voor je het groene silhouet van de ‘Amandine’: een museum-visserschip (Ijslandvaarder) dat helemaal op het droge ligt aan de Visserskaai. Je steekt een brugje over en je staat aan de Amandine. Nu de Visserskaai naar rechts volgen. Je komt langs kraampjes met toeristische visschotels en droogvis (jèèèk. Niets kopen daar!). Eens voorbij die kraampjes ben je aan de vistrap. Niets dan een gebouwtje op een insprong in de kaai eigenlijk, met binnenin een tiental standjes, allemaal uitgebaat door vissersvrouwen.

Willy.