|
Zaterdag 1 oktober 2011.
Héérlijk nazomerweer! Na een wandelingetje langs de zeedijk met de hond zak ik rond 11 uur af naar het terrasje van de Melrose. Voormiddag, terrasje dus helemaal in de schaduw. Héérlijk, want de thermometer staat ondertussen al op rond de 25 graden! En gelukkig, er is een tafeltje vrij. De rest van het terras is gevuld met het gewone volk dat altijd weer net dààr wat gezelschap komt zoeken. Brave mensen. Sociale mensen. Het zal hen pijn doen als de Melrose binnen enkele maanden sluit vanwege het rookverbod!
Want ja, het einde is al in zicht. De patron heeft gesolliciteerd bij De Lijn als chauffeur en is, na een fikse vermageringskuur, in alle testen geslaagd. Kan zó beginnen en ziet er al naar uit. En toch heb ik medelijden met de man. Nam het café enkele jaren geleden over als café - hotel. Verhuurde kamers aan toeristen. Zaakje draaide goed. Tot de Wetstraat er een stokje voor stak in de vorm van nieuwe bepalingen over brandveiligheid. Moest enorme investeringen doen. Zag dat niet zitten en stopte het hotel. Dacht verder te kunnen leven van zijn café. Maar dat was zonder de Wetstraat gerekend. Die vond even later dat er een rookverbod moest komen! Nu zit hij met een leeg café en een vol terras! Op zomerse dagen tenminste. Voor de rest van het jaar is het niet meer leefbaar.
En dus: gedaan met het gezellige cafeetje. Gedaan met het gezellige terrasje. Gedaan met het samenzijn van die lieve, vriendelijke mensen. Leve de Wetstraat! Wat het café volgend jaar zal zijn? Ik mag er niet aan denken! Waarschijnlijk een bekakt tearoom voor azijnpissers! Als Isabelleke, de dienster, er wil blijven werken zal ze haar gezicht waarschijnlijk een grondige strijkbeurt moeten geven om haar eeuwige glimlach volkomen te verzuren.
Maar terug naar die mooie oktoberzaterdag. Ik kan me de tijd niet herinneren dat ik bewust een terrasje in de schaduw opzocht. Moet geleden zijn van mijn uitstapjes naar Spanje!
Chico, ook moe van de heerlijke warmte op de zonnige Zeedijk, wil op schoot en valt zowat direct in slaap. Ik kijk even naar binnen. Niemand achter de toog. Geen opdienster te zien op het terras. Nou, geen nood. Ik heb tijd. Genieten hoeft niet echt met al direct een schuimend biertje voor je neus. Een sigaretje kan het ook wel doen in afwachting.
Na vijf minuten zie ik Isabelleke om de hoek komen met een papieren zakje. Heeft zich waarschijnlijk iets te eten gehaald. Komt direct op me af.
- Een Scotch, Willy?
- Hoe kun je het raden?
Chico krijgt van haar nog een stevige knuffel, en ikzelf een kusje op de wang. Tot groot protest van de andere mannelijke bevolking van het terras.
- Hé daar Belletje, wat heeft die méér dan wij?
De Scotch komt eraan, en een potje water voor Chico, wat hij dankbaar oplikt en ze krijgt daar voorwaar nog een likje voor. Eh
niet van mij! Van Chico! Wat kan het leven mooi zijn! Wat doe ik hier eigenlijk nog in België? Terwijl het in Spanje 8 maand zo is!
Een onzelieveheersbeestje klimt vlijtig over mijn knie met zijn Louis quinze pootjes. Kruipt richting Chico! Oei! Dàt hapje gun ik hem nu echt niet zie! Even de knie geschud en ja hoor, daar opent het rode gespikkelde doosje zijn luikjes en ontvouwen zich twee tere doorschijnende vleugeltjes. Roef! Weg
hemelwaarts. Kon ik hem maar volgen en had ik ook maar zulke vleugeltjes! Hoog in de lucht moet het heerlijk fris zijn nu.
Maar met een dreigend woef woef kom ik pardoes terug op de aarde terecht! Chico reageert onmiddellijk met een kef kef! Een soort uit de kluiten gewassen skinhead loopt voorbij het terras met aan de leiband een buldog die woest blaft naar Chico!
Prompt krijgt hij een ferme schop tegen zijn dij van de skinhead. Algemene verontwaardiging op het terras en awoe geroep. Dat doé je niet met een hond. Daarmee maak je hem enkel maar woester! De skinhead maakt zich maar snel uit de voeten en dat is maar best ook voor zijn gezondheid. Want enkele machos met meer hondsgezindheid vlogen al uit hun stoel en gingen hem bijna te lijf. Nét een fikse vechtpartij vermeden.
Ja
als je als toerist, skinhead of niet, naar Oostende komt met je huisdier, wordt toch minstens van je verondersteld dat je het met het nodige respect behandelt! Je vrouw mag je slaan. Je schoonmoeder een schop tegen de schenen geven ook. Geen mens hier zal ervan opkijken. Maar steek geen poot uit naar je hond! Want dat is buiten de waard gerekend en zou je flink kunnen bezuren.
En eindelijk dan, kan ik zalig de lippen aan mijn Scotch zetten. Heerlijk koel! Alsof een engeltje op mijn tong piest! Jawel hoor! Life can be so easy. Wat dromerig achteruit gezakt in mijn stoel geniet ik. Van de gesprekken, van de stilte, van de schaduw, van de frisse zeelucht en van de hemelblauwe lucht boven mijn hoofd. Zit al te denken hoe ik dit alles op mijn blog moet zetten. Want dat moét! Zalige momenten wil je nooit meer vergeten, en in de winter nog eens kunnen ophalen.
Chico trekt het zich al lang niet meer aan. Ligt, in een bolletje gedraaid, heerlijk te dromen op mijn schoot. Over leuke Chihuahua wijfjes, over engeltjes, over de hondenhemel of wat dan ook.
En na het middagmaal blijf ik, hoé me dat ook spijt, maar thuis. De thermometer wijst 27 graden aan en hoe ik ook van de zon houd, trop is teveel!
Willy.
|
