Driehonderdduizend kilometer per seconde… bijna aarde - maan in één enkele seconde! Dat is de snelheid waarmee het licht zich voortplant… eh… ‘reist’bedoel ik! Want ja, moest het zich aan die snelheid ‘voortplanten’ in de menselijke zin van het woord, dan zou ik geen licht willen zijn, want daar valt weinig plezier aan te beleven dunkt me zo.

Maar alle gekheid op een stokje. Voor ons, stervelingen: onvoorstelbaar! Nooit gezien. De grootst mogelijke snelheid in het hele universum. Tenminste, als de theorie van Einstein klopt, maar wetenschappers lijken ontdekt te hebben dat sommige deeltjes er nog hogere snelheden zouden op nahouden. Wat dan weer de theorie van Einstein helemaal overhoop zou gooien als ze gelijk hebben.

Wat mij betreft, de lichtsnelheid lijkt me al meer dan genoeg! Zou ik liever niet mee in aanraking komen. En toch… we maken allemaal gretig gebruik van die lichtsnelheid, communiceren zelfs met die snelheid, maar we staan er niet bij stil!

Verbaasd? Wel, stuur dan maar eens een mailtje naar je buur, naar Australië, of zelfs naar de maan! In minder dan een seconde staat het aan de deur van je correspondent te kloppen! Je hebt je vinger nog niet van de verzendknop gehaald als het al lang zijn bestemming heeft bereikt.

Hoe dat mogelijk is? Glasvezel! Het internet draait op glasvezelverbindingen. Letters en beelden moeten niet langer naar elektrische stroompjes worden geconverteerd en door koperen leidingen gestuurd worden zoals bij een klassieke telefoon- of faxverbinding. Vandaar ook altijd die vervelende pauzes als je met een klassieke telefoonlijn naar bevoorbeeld Amerika belde. Want hoe geleidend koperdraad ook is, het biedt voldoende weerstand om het signaal relatief traag te laten lopen.

Met internet gaat het anders. Hier wordt alles geconverteerd naar… lichtsignalen! Optische kabels (glasvezel) geleiden dit lichtsignaal naar de bestemming tegen… natuurlijk! Lichtsnelheid!

Wereldschokkend nieuws is dat niet; we gebruiken het allemaal. Maar ik vind het toch even de moeite er even bij stil te staan.

Hoor ik daar iemand zeggen: “Ho maar, soms duurt het toch vijf minuten voor een mail binnenloopt”?

Jawel! Maar in dat geval staat die mail wél al vijf minuten te wachten voor je deur, en kan pas binnen als je die deur opent. Een mailprogramma staat immers niet constant in verbinding met internet, maar checkt met een instelbare interval af en toe ‘of er iemand voor de deur staat’.

Die interval is in te stellen, maar staat standaard meestal op vijf minuten. En dus, inderdaad kan het vijf minuten duren voor je de mail binnenkrijgt. Tenzij je wéét dat er eentje staat te dringen, en je manueel de optie ‘alles ontvangen’ aanklikt. Dat maakt dan het deurtje tussendoor nog eens extra open en de wachtenden kunnen onmiddellijk binnen.

In vergelijking met die goeie ouwe nostalgische postzegel is die voortuitgang in nauwelijks een paar jaar toch echt wel onvoorstelbaar! Waar is de tijd van de postduif?

Willy.