Een leeg blad, pardon, pc-scherm voor mijn neus. Zoekend naar iets dat er blijkbaar niet is: inspiratie. Hoe kàn die inspiratie er ook zijn als ik de hele namiddag in het zonnetje ‘geterrast’ heb met vrouw en hond? (Ik schrijf dit op dinsdag 11 oktober). Het zou de hele dag een beetje miezerig bewolkt zijn zei de weerman, maar we zaten lekker in een stralende zon; aan de kust dan toch tenminste, maar ja, dat is België niet meer hé? Valt blijkbaar niet eens meer binnen de territoriale wateren eens de toeristen weer naar huis zijn! Je kunt het de weerman dan ook niet kwalijk nemen…

Enfin, elk zijn stiel. Nog maar eens een oktoberterrasjesdag dus. Mooi meegenomen. Andere locatie, want de Melrose heeft zijn terras al afgebroken. Eigenlijk een door ons ondergewaardeerde locatie die luistert naar de naam ‘Lentini’. Dicht bij huis, we kwamen er vroeger regelmatig; ook in de winter, maar dan binnen. Maar het is ook restaurant, en valt dus al lang onder het rookverbod. En dus, een beetje onterecht, afgeschreven.

En toch, jarenlang bleef de bazin ons vriendelijk toezwaaien als ze ons ergens tegenkwam. Zo zie je maar dat een vriendelijk gebaar altijd weer loont. En ze wist voorwaar ook nog dat Scotch mijn favoriet is.

Welnu, ik heb geen gebenedijd woord gesproken. Enkel maar zitten genieten. Van mijn hond, mijn (hoogst uitzonderlijke) drie Scotchen, en van de zon. De gesprekken wou ik niet eens horen, want het waren hoofdzakelijk vrouwen die er zaten. Vrouwenpraat dus.

En gek eigenlijk, nét nu ik zonder inspiratie zit, vind ik er dààr nu toch wel in zeker? Hoe dat komt?

Wel, mannen praten dan misschien wel even oninteressant over de voetbal, de ronde van Frankrijk, of vertellen moppen… enfin, niet erg hoogstaand, maar toch over voor hen vrolijke dingen.

Vrouwen echter… en vooral als ze zich begrepen voelen door de omgeving… vallen altijd weer terug op hun droevige of bloederige medische dossiers! Vrolijke onderwerpen vinden ze niet interessant.

Deze namiddag was het niet anders. Aan een tafeltje begon een geanimeerd gesprek over wie de meeste en pijnlijkste operaties had moeten ondergaan, en niemand wou het onderspit delven natuurlijk. Andere tafeltjes mengden zich prompt in het gesprek toen ze het succesgehalte van het onderwerp ondervonden. Die van mij ging er ook al gauw aan meedoen. De zo geheimgehouden medische dossiers werden in geen tijd open en bloot ‘ontgeheimd’. Nu begrijp ik waarom artsen niet over medische dossiers mogen praten met buitenstaanders: ze zouden de ‘primeur’ kunnen afsnoepen!

In een mum van tijd was het hele terras herschapen in een waar bloedbad. Een operatiekamer had er zijns gelijke niet aan. Wellustig werden nieren, darmen, magen, baarmoeders en ruggengraten van de ene tafel naar de andere gegooid… het vloog alle kanten op! Allemaal door elkaar! Niet verwonderlijk dat ik drie Scotchen nodig had om het niet meer te moeten aanhoren… en de verwachte roes niet eens wilde komen!

Ik was, op één na, de enige man op het terras. De andere zat wat verveeld rond te kijken en af en toe wisselden we zwijgend een veelbetekenende knipoog. Bang om het gezellige vrouwenonderonsje te storen.

Want raar maar waar: als je op zo’n voor vrouwen ‘gelukzalig’ moment met een vrolijk verhaal moest afkomen, dan zou je op slag alle gezichten zien bevriezen. Dan is voor hen de lol er af.

En bijgevolg hield ik maar de mond en bestelde nog een Scotch. Durfde niet eens ‘op de gezondheid’ te klinken, want dat zou er waarschijnlijk teveel aan geweest zijn! En klinken ‘op de ziekte’ vond ik ook maar belabberd. Zwijgen en drinken dus maar!

Het werd vijf uur en het zonnetje begon te verdwijnen. De ene na de andere stapte op. Ik keek ze na. Ze liepen allemaal nog mooi flink rechtop en blijkbaar zaten alle ledematen en organen terug op de juiste plaats. Medische dossiers netjes weer opgeborgen. Bovendien hadden ze zonder uitzondering een gelukzalige glimlach op het gelaat. Ze hadden hun pretje nog maar eens gehad. Geen vuiltje aan de lucht! Life can be so easy!

Aan de andere kant van de straat reed Carlos, een bekende van me, voorbij in zijn rolstoel. Een zelfgerolde sigaret bungelde nonchalant uit zijn mondhoek. De man, ooit machinist op de lange omvaart, kan geen tien stappen meer lopen zonder hulp, leeft van een leefloontje en woont in een gore kelderverdieping. Hij kreeg me in het oog en zwaaide me vrolijk toe met een brede glimlach. Want neen hoor, voor hém is er zéker geen vuiltje aan de lucht en je zult hem ook nooit horen klagen! ZIJN medisch dossier? Kan de boom in!

Oh ironie!

De moraal van het verhaal: als je een vrouw echt gelukkig wilt maken, ga dan vooral niet op zoek naar een vrolijke belevenis! Pas met bloederige smartlappen kun je scoren! Zeg dat je een derdehands ruilhart hebt, ogen uit de werkplaats van Frankenstein, benen van een pop in de etalage van een confectiewinkel en dat je longen ondersteboven liggen zodat je met je navel moet ademen. Dàn pas heb je gehoor!

Willy.

Negende verhaal van de rechter.

9 ruzie in familie als het uitkomt

Ook gezinsherenigingen kunnen zeer winstgevend zijn. "Sommige migranten die hun bejaarde ouders laten overkomen, moeten zich borg stellen en voor de zorg van hun vader/moeder opdraaien. Dit vervalt echter als de bejaarde na drie maanden geregulariseerd wordt. Van dan af komen ze plots niet meer overeen, maken de kinderen te veel lawaai en wil het oudje alleen gaan wonen. Gevolg: leefloon. In werkelijkheid wonen ze onder één dak en is het leefloon een extra inkomen... Controle? Zeer zwak."

-o-o-o-o-o-