Het was zaterdag weer zover: Aldi verkocht, naar jaarlijkse gewoonte, tijdelijk hele Serrano hammen. Van Spaanse makelij natuurlijk. Van witte zwijnen uit de Sierra Nevada als ik goed ben ingelicht. Zouden de hoogst levende zwijnen ter wereld zijn. Hoogstaande zwijnerij dus! (Net zoals onze Wetstraat, maar dan smakelijker). Maar ook… een topproduct! De hammen worden gedurende één jaar gedroogd in de gezonde berglucht en dan verkocht of geëxporteerd.

Natuurlijk heb ik me er eentje aangeschaft en de buit likkebaardend naar mijn hol gesleept. Snel mijn allerbeste mes nog allerscherper geslepen en… snijden maar!

Mensen lieve deugd! Wàt een festijn van smaken: een lekker blondje van Grimbergen, een schoteltje Serranohamblokjes, een handvol zwarte olijven… Héérlijk.

En jawel hoor! Jullie lezen goed: hamBLOKJES! Laat die zelfbenoemde keukenbonzen maar orakelen dat een klasseproduct als Serranoham in flinterdunne plakjes moet worden gesneden! Laat ze maar stoven in hun eigen vet, die alwetende TV-koks! Zonde om zo’n smakelijk product te versnipperen als blaadjes papier en ze aldus even smakeloos te verorberen. Moeten er dan een dipsausje of wat dan ook bij serveren om het nog een beetje smakelijk te houden.

Niks van. Ik laat me niet leiden door modes of trends. Ik laat me leiden door mijn eigen smaak. Blokjes van een goede halve centimeter. Zo in de mond. Je tong proeft al heel even iets! Maar wacht! De voorstelling moet nog beginnen. Want daar raakt het blokje tussen je tanden, en die beginnen te kauwen en te malen. Langzaam komen de smaakstoffen uit het blokje vrij en strelen je smaakpapillen. Heerlijke geneugten verspreiden zich in je mond als indrukwekkende vuurwerkfonteinen! En nét als de vlam der geneugten begint af te nemen ga je blussen met goede teug lekker gekoelde trappist. Dan een olijfje om de nasmaak een beetje te temperen en je voor te bereiden op een nieuw stukje, een nieuw slokje, en een nieuw olijfje.

De eerlijke en heerlijke smaken van de Spaanse hoogvlakten maken zich meester van je lijf en leden en dat gaat zo door tot het laatste stukje jamón de Serrano, het laatste olijfje, en het laatste slokje. En ontwaak je uit die heerlijke, bijna erotische droom. Olé!

Ja! Jullie hebben gelijk: ik ben een culinaire barbaar. Heb de foute smaak. Wil niet mee met de trend. Ben een dwarsligger. Een doorn in het oog van de TV koks, die willen dat we eten zoals zij voorschrijven. En bovendien eet ik nog, net als de oeroude homo sapiens, met de mond. Niét met de ogen! Een ware schande nu de chefs hun gebrek aan kookkunst toch oh zo graag verdoezelen door hun overschot aan kleurige fantasie op je bord! Desondanks blijf ik met de mond, en niet met de ogen eten. Tot spijt van wie benijdt. Om je ogen te bevredigen loopt er trouwens genoeg vrouwelijk schoon rond, zodat die niet te klagen hebben. Maar de tong wil ook wat!

Wat die tegenwoordige koks bezielt is misschien allemaal waar en culinair correct in de eenentwintigste eeuw. MAAR IK GENIET TENMINSTE!

En ik weet echt niet of die trendzetters hetzelfde kunnen zeggen van hun culinaire en oogstrelende hoogstandjes. Laat mij dan maar bij mijn standje blijven. Hoogstaand of laagliggend, het zal me worst wezen! Als het maar lekker is.

Willy.