|
Logisch denken is, als ik het goed voorheb, tegenwoordig ook een vak op school. Als dat in de juiste banen wordt geleid kan dat wel positief werken. En toch vind ik logisch denken op zich niet echt zaligmakend. Er ontbreekt iets: humanistisch denken. Wat dan weer net het omgekeerde is van wat de meerderheid van de wereldbevolking doet.
Die meerderheid? Die denkt egoïstisch! Eigen persoontje eerst. Eigen persoontje heeft altijd gelijk. Eigen persoontje is de beste! Eigen initiatieven zijn van hoogstaand allure. Die van anderen zijn verwerpelijk.
Maar denken vanuit humanistisch standpunt? Denken vanuit het standpunt van die zeven miljard mensen met wie je de wereld deelt? Oh ja
, dat kan nog nét: als er misschien voordeel uit te halen valt, als je je ermee in de belangstelling kunt werken, als je daarvoor kunt meelopen in betogingen van jankerds
ja, dàn lijkt het wel te kunnen. En dan nog meestal voor ondoordachte doelstellingen.
Maar jezelf, bij belangrijke beslissingen, helemaal wegcijferen en gaan voor het algemeen belang? Zélfs als je eigen persoontje er door benadeeld wordt? Dàt is dan weer een brug te ver. Maar die brug wordt dan maar snel omzeild door te stellen dat jouw belang identiek is aan het algemeen belang. Dat het algemeen belang gediend is met jouw belang.
En dààr is het eigenlijk telkens weer waar het op neerkomt! Je eigen belang maar duidelijk demonstreren en opdringen aan anderen, en vinden héél humanistisch bezig te zijn! Humanisme als dekmantel voor egoïsme.
Ja toch? Neem bevoorbeeld het feit van een kind te adopteren uit de derde wereld. Toch wel erg humanistisch hé? Ach jongens, zwijg stil! Geef toch eindelijk eens toe dat het de zoveelste daad is die je uit puur egoïsme verricht! Heb toch eens het lef een koe een koe te noemen! In werkelijkheid is het noch min noch meer dan je kinderwens bevredigen als het niet op een andere manier kan. Punt en amen! Meer moet niemand daarachter zoeken! Je doet, uit puur egoïsme, een enorme gok! En net als bij een gemiddelde gokmachine is de kans op goede afloop erg miniem.
Telkens ik weer met de neus op dergelijk egoïsme word gedrukt, stel ik me de vraag wat er later dan zal gebeuren in die families. Alleen al de erfeniskwesties bevoorbeeld. De geadopteerde kan zich in een enkel geval ontpoppen tot een lieve mens, maar ook als een complete gangster. En dan komen de ouders te sterven en de natuurlijke kinderen moeten de erfenis met die gangster delen. Of met een persoon waarmee ze totaal geen voeling of band hebben kunnen ontwikkelen vanwege zijn anders zijn!
Dat is dan nog maar één zaak. Maar de geadopteerde vreemdeling zélf? Is die gelukkig in een cultuur en samenleving die niet de zijne is? Vindt hij vrienden in die cultuur? Een partner? Want hoé humaan en globalistisch sommige mensen ook zijn
serieus contact of partnerschap met een vreemd ras blijkt toch dikwijls nét teveel van het goede. En zelfs als het dat niét is, dan blijken gemengde huwelijken ook telkens weer op een catastrofe uit te draaien. Het is immers al moeilijk om dagdagelijks met een partner van eigen ras om te kunnen. Hoe moet dat dan met een van een ander ras?
Ach ja, ik weet het. De stap wordt dikwijls toch maar onbezonnen genomen, gebaseerd op het exotische en erotische effect. Maar dat effect is meestal slechts van korte duur! Vooral als de vele onoverbrugbare verschillen aan het licht komen.
Hoedanook, de egoïstische daad een kind uit een vreemd ras te adopteren kan veel gevolgen hebben, maar weinig gunstige. Noch voor het kind zelf, noch voor de familie.
Moesten mensen minder egoïstisch, en meer humaan gaan denken, en vooral meer toekomstgericht, zou al een pak leed uit de wereld kunnen verdwijnen.
Of dat adoptiekind in zijn eigen cultuur welvarender zou zijn geweest? Waarschijnlijk niét. Maar wij denken veel te veel in termen van welvaart en veel te weinig in termen van geluk en samenhorigheid!
Ik denk wel dat een leeuwenwelp ook gelukkiger zou zijn als hij hongerig in een leeuwennest ligt, dan op een berg voedsel in een slangennest!
Humaan? Adoptie van rasvreemde kinderen? Kom nou!
Ik wil nu ook niet beweren dat onder dergelijke adopties geen echte succesverhalen steken! Dat zijn dan de verhalen die de pers halen. Wedden dat er vele honderden heel andere verhalen zijn die ver van de schijnwerpers gehouden worden? Zoals ik al zei: het is een gok. En wie gokt heeft altijd wel een kleine kans op succes, anders zou gokken totaal zinloos zijn.
Maar in dit geval is het wél gokken met mensenlevens!
Willy.
|
