Zomaar een ideetje tussendoor omdat het me nu eenmaal ontbreekt aan andere ideetjes. Sorry!

Ik had het er onlangs nog over dat ik altijd nadenk bij de dingen die ik doe of zie doen. Altijd zoekend of het niet beter zou kunnen. Wel, hier volgt eventjes een voorbeeldje van iets dat veel beter zou kunnen:

Mijn vrouw heeft de gewoonte de harde vloer (laminaat) te vegen met zo’n stok waarop je een doekje vastklikt. Swiffer of ander merk, komt er niet op aan. Ze doet dat terwijl ik in de badkamer ben. Nadien stofzuig ik de tapijten, en ook dat doekje. Al doen de meeste mensen dat laatste niet, op die manier gaat het verschillende weken mee in plaats van één keer. En toch…

Telkens weer valt het me op dat het doekje na gebruik slechts twee strepen vuil vertoont: net op de lijnen van de voorkant en van de achterkant van de houder. Daar tussenin blijft het doekje nog bijna maagdelijk, evenals op de omgeslagen gedeelten natuurlijk. Logisch ook: het zijn vooral de voor- en achterkant die het vuil opnemen naar gelang je vooruit of achteruit veegt. Tegen dat het midden van het platte vlak aan de beurt is, is het vuil al opgenomen.

Bijgevolg, als je dan het doekje na vervanging bekijkt, is eigenlijk hooguit 20% van het volledige oppervlak effectief gebruikt! Zonde toch? 80% van de betaalde prijs wordt gewoon maagdelijk in de vuilzak gegooid!

Tja, geen probleem in een wegwerpmaatschappij: de fabrieken moeten ook draaien en de afvalberg laten we wel over aan onze achterkleinkinderen!

Maar toch, omdat ik nu eenmaal geen product van de wegwerpmaatschappij ben, moest ik gaan nadenken over hoe die doekjes veel efficiënter zouden kunnen worden gemaakt en gebruikt: als de fabriek ze nu, in plaats van in rechthoekvorm, op een rol verkocht, zoals keukenrollen. Een rol die kan worden vastgeklikt en geblokkeerd op een stok… en vegen maar! Vanwege het rolvormig grondvlak zal geen maagdelijk middenvlak meer overblijven op de rol maar zal de hele onderkant het stof hebben opgenomen. Na gebruik de rol enkele centimeter doortrekken naar een tweede (lege) rol die op de stok gemonteerd zit, en opnieuw vastzetten met een klemsysteem. En zo maar doorgaan tot de verse rol leeg is. De gebruikte rol kan dan integraal weggegooid worden en is gegarandeerd over de volle oppervlakte gebruikt.

Als hiér geen lekkere gratis tip in zit voor de industrie dan weet ik het ook niet meer! Wie springt in dat gat in de markt?

Dom van me dat idee zomaar te grabbel te gooien? Helemaal niet! Mocht iemand het ooit maken, geïnspireerd door mijn idee, dan ben ik al lang gelukkig het in de handel te kunnen vinden voor eigen gebruik, én beloond door het besef weer een stukje te hebben kunnen bijdragen tot het menselijk comfort. En naar mijn maatstaven gerekend zou dat al heel goed betaald zijn. Meer moet dat écht niet zijn voor een stom idee.

Trouwens: de meeste ‘uitvinders’ schoppen het niet ver. Ofwel betalen ze zich blauw aan een patentbureau voor een patent dat ook maar heel relatief is, ofwel moeten ze over een enorm vermogen beschikken om hun bedenksel zélf helemaal te fabriceren en op de markt te brengen.

Of… ze doen meteen een beroep op de industrie en weten daar hun uitvinding in het beste geval te verkopen tegen een appel en een ei!

Of het systeem dan zo oneerlijk is? Neen hoor! En dàt is nu juist de reden van dit column: bepaalde misverstanden over industriëlen van de baan helpen. En ik heb het hierna wél over ‘verstandige’ industriëlen. Er zijn er namelijk ook nog andere! (Zoontjes van… bijvoorbeeld)

Want kijk, die industrieel in kwestie moet enorm investeren in een nieuw product: er moeten immers nieuwe machines worden ontwikkeld voor de vervaardiging; hij moet gokken of het ding ook verkoopbaar zal zijn. Contacten leggen met de groothandel. Er komt héél wat bij kijken alvorens een product van de ontwerptafel bij de klant terechtkomt. En blijkt het een sof… blijkt er geen vraag naar… ja, dan is hij natuurlijk de pineut. Ook bestaat het risico dat het product aanvankelijk wel verkoopt, maar dat de verkoop daarna stilvalt wegens bepaalde onvoorziene nadelen. Ook dàn komt hij niet eens uit de gemaakte kosten.

Met andere woorden: hij neemt een pak risico’s méér dan de bedenker, én is uiteindelijk diegene die het aanvankelijk ‘dode’ product tot leven wist te wekken.

Als je dit alles overweegt, kom je toch tot de conclusie dat de inbreng van zo’n uitvinder toch een pak minder is dan men denkt. Maar ja, zonder hem zou het product er ook wel niet geweest zijn.

Nog stof tot nadenken is het feit dat een verstandige industrieel vooral voor ogen heeft zijn kapitaal zoveel mogelijk te verhogen en daarvoor zoveel mogelijk winst moet proberen te maken. Voor zichzelf? Neen, niet helemaal! Vooral om de firma draaiende te kunnen houden, werkgelegenheid te kunnen blijven bieden, en tegen een stootje te kunnen als het eens wat slechter gaat!

Werknemers zien dat dikwijls heel anders; vinden hun baas een vrek en/of een slavendrijver. Maar zijn toch maar wàt blij dat ze ook in moeilijke tijden aan de slag kunnen blijven. Staan ze er wel eens bij stil dat dit juist door de spaarzaamheid en het doorzicht van die baas komt?

Willy.