Met enige wellust koos ik de titel ‘betutteling’ voor dit stukje! Want ik vind dat echt een van de treffendste woorden van onze taal. Zéker in ons tijdperk! Het stamt namelijk af van wat in beschaafd Nederlands ‘fopspeen’ noemt, maar in de voksmond ‘tut’ of ‘tutter’. Als ik dus over betutteling spreek, dan heb ik het ook letterlijk over ‘beTUTtelen!

Dit gezegd zijnde kan ik er aan beginnen. Daar gaan we:

Mijn hele actieve leven heb ik doorgebracht in een stad waar politiek een heel ondergeschikte rol speelde. Gelukkig maar! Ook 38 jaar met veel plezier voor deze stad gewerkt. Een stad waar zowat telkens weer de ‘gemeentebelangen’ de verkiezingen wonnen.

Dat had voor gevolg dat mensen UIT de gemeente de belangen VAN de gemeente konden dienen. Niet aan handen en voeten gebonden waren aan ‘partijen’ die vanuit Brussel de lakens uitdeelden en dicteerden hoe het moest.

En dat had resultaat: de stad ging bloeien als geen andere in België. Daardoor ook hoefden niet eens gemeentebelastingen betaald te worden door de inwoners.

Het had ook één keerzijde, zoals de burgemeester zélf me ooit toefluisterde: “We worden kapotgemaakt door ons succes”. Waarmee hij bedoelde dat téveel mensen op een té kleine oppervlakte wilden komen vertoeven of wonen, met allerlei kleingeestige vitterijen tot gevolg.

Want inderdaad, zo herinner ik me een bakker die na lang getouwtrek en een aantal rechtszaken, moegepest was en zijn bakkerij dan maar stopte! Waarom? Omdat één nieuwe inwoner uit het binnenland in een nieuw appartementsgebouw naast hem was komen wonen, een hekel aan de geur van vers gebakken brood bleek te hebben, en de ene rechtszaak na de andere inspande!!! Beetje analoog aan het rookverbod dus! Tenminste, zó begint het dus: steeds meer toegeven aan jankerds, tot de jankerds het voor het zeggen hebben in het land.

Maar desondanks, het systeem ‘gemeentebelangen’ op zich bleek een succesverhaal. Waarom? Wegens het ontbreken van betutteling! Men kreeg, in Brussel, geen vat op mijn stad, en dat zinde hen niet. Daarom moest de pers de burgemeester, én de stad, belachelijk maken vanwege één ondoordacht woordje, door de burgemeester in een humoristische bui uitgesproken: ‘Frigoboxtoeristen’.

Prompt werd dat woord in een heel verdraaide context gewrongen en werd de man, dank zij de pers, gehaat door iedereen die hem niét kende. De anderen wisten wel beter!

Betutteling in zaken waar men geen verstand van heeft, in gebieden waarvan men de mentaliteit niet snapt, is zowat de algemene trend geworden in onze maatschappij. Dààrvoor wordt op straat betoogd. Door mensen die niet weten waarover ze het hebben! Iedereen wil zich met alles bemoeien! Of het nu ver of dicht bij zijn bed is.

Welnu, dit alles was niét het geval in mijn stad. De stad werd voor de volle honderd procent bestuurd door mensen die voeling hadden met de bevolking en wisten waar ze mee bezig waren. O ja… er wàren wel uitschieters: sommige gemeenteraadsleden die wél ‘lijfeigenen’ waren van een of andere partij en gedicteerd van uit Brussel, constant stokken in de wielen probeerden te steken. Probeerden de doelstellingen van hún partij naar voor te schuiven. Maar gelukkig raakten ze, door hun minderheid, nooit ver in hun kwade bedoelingen.

Als voorbeeld kan ik mijn eigen loopbaan nemen: achttien jaar ‘nadenkend’ motoragent geweest en alle fouten en gebreken in elk hoekje van de stad nauwkeurig in de geest geprent. Massa’s verkeerservaring opgedaan. Ook altijd stilgestaan bij het psychologisch effect van verkeerstoestanden op de weggebruikers.

En dan plots was het allemaal voor mij en van mij. Moto opzij en ik kreeg zowat carte blanche in verkeersaangelegenheden. Kon mijn geluk niet op en werkte als een paard. Nooit in mijn leven méér of enthousiaster gewerkt. Regelde de verkeerssituatie in de hele stad vanuit mijn comfortabele bureauzetel (*moet ooit eens een stukje schrijven over die zetel!). Een paar beroepsjankerds daar gelaten was iedereen tevreden, en ik zelf niet het minst.

Wel, dat kàn. Ook in de tegenwoordige tijd. Als er maar geen nationale politiek en -betutteling mee gemoeid is. Ik zag andere gemeenten bezig… braaf luisterend naar orakelende ‘verkeersbonzen’ van hogerhand op conferenties. Dan even braaf terug naar de eigen gemeente om het ‘geleerde’ in de praktijk te brengen… meestal uitdraaiend op een regelrechte ramp! Maar ze bleven luisteren en ze bleven rampen veroorzaken! Ze konden wel niet anders, want ofwel was er in hun gemeente geen knowhow aanwezig, ofwel kreeg de knowhow geen kans vanwege de ellebogenpolitiek.

Want er was op die conferenties, in theorie, aan alles gedacht, uitgenomen aan het feit dat elke gemeente zijn eigen specifieke problemen heeft die op plaatselijk niveau moeten worden opgelost door mensen die echt voeling hebben met die gemeente. De ‘universele’ oplossingen bleken telkens weer een strop!

Als ik nu ga wandelen in de stad waar ik nu woon, doe ik dat met oogkappen. Wil me niet moeien en wil de grove fouten die ik zie in wegeninfrastructuur en gebruik van verkeersborden eigenlijk liever niet zien. Kijk daarom alleen maar naar mijn hond. De rest kan me gestolen worden. Dat is een overlevingsmechanisme geworden. Zoniet zou ik me wel eens kunnen doodkankeren!

Maar er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan. Ik ben met plezier gekomen, en ben met plezier gegaan. En waar ik vroeger geen tijd had naar het nieuws te kijken en beter inzicht in de nationale politiek te krijgen, had ik dat nu plots wél! Mijn mond viel open van verbazing. Ik wist wel dat je van de nationale politiek niet veel moest verwachten, maar dat het zó erg was? Dat had ik in mijn ergste nachtmerries niet kunnen dromen!

Een andere blogger, waarmee ik eens het genoegen had een kortstondig maar gezellig onderonsje te delen op een terrasje te Oostende, vroeg me hoe ik het kon waarmaken ELKE dag met iets nieuws op mijn blog te komen! Moest ik zélf even over nadenken! Had ik nooit bij stilgestaan. Bleef gewoon maar schrijven. Zomaar.

Wel Fredje, het is niet moeilijk! De inspiratie komt meestal niet van mij, maar van de vele clowns die dagelijks de revue maken op TV, via andere media, of me gewoon voor de voeten lopen!!! Als ik dàn mijn ‘wondere wereld’ bekijk, lijkt die me echt wel zó ongeloofwaardig dat ik er wel moét over berichten!

En waarschijnlijk, moest iemand binnen pakweg vijfhonderd jaar mijn blog kunnen lezen, zou hij denken dat ik fantaseer. Dat zoiets gewoon niet mogelijk kan zijn geweest in een samenleving die zich ‘beschaafd’ durfde te noemen!

Willy.