Zitten is dus een werkwoord. Al heeft het op het eerste gezicht weinig te maken met werken! Voor de meeste mensen is zitten eerder een synoniem van rusten. En toch… je kunt behoorlijk moe worden door een hele dag in een bepaalde houding te zitten werken! Rugklachten komen dan ook veel meer voor onder kantoormensen dan onder arbeiders. Al is de diagnose voor veel mensen wel al gauw gesteld in dit geval: kantoormensen zijn watjes!

Toch is niets minder waar, en dat ondervond ik op een eigenaardige manier. Zelf heb ik nooit ernstige rugklachten ondervonden, maar toch…

Op zekere dag lag een briefje op mijn bureau: of ik op die dag en uur zo vriendelijk wou zijn aanwezig te zijn in de vergaderzaal. Reden: cursus ‘zitten’. Een hele namiddag! Het was getekend door de hoofdcommissaris, en denkend dat het een grap was belde ik hem op.

Het was géén grap! Maar meer wou hij er ook niet over kwijt. Dat zou me ter plekke wel worden meegedeeld zei hij.

Nu had ik al veel gekke dingen meegemaakt, maar een cursus ‘zitten’ vond ik toch wel de kroon spannen!

Enfin, ik kwam erachter dat twaalf van onze mensen dezelfde uitnodiging hadden gekregen. Mensen van verschillende leeftijd en heel verschillende taken. Dus ook dàt kon mijn nieuwsgierigheid niet bevredigen.

Op de afgesproken dag kwam ik de vergaderzaal binnen en zag daar… twaalf verschillende en genummerde bureaustoelen staan! Een manneke maakte zich bekend als cursusleider, en verzocht ons een beetje met die stoelen te spelen. Ze een voor een uit te proberen en zo… en dan in gedachten te houden op welk van die stoelen we het liefste zouden zitten om ons werk te doen. Dat begon dus wel al héél raar. Maar kom, om die vent een plezier te doen deden we wat gevraagd werd.

Persoonlijk had ik al snel stoel nummer vijf als mijn favoriet verkozen: simpel, weinig poespas, weinig te regelen, en gewoon comfortabel.

Na een half uurtje gestoeid te hebben was de ‘speeltijd’ voorbij en konden we op de banken plaatsnemen om nu eindelijk te horen wat dit allemaal te betekenen had.

De man stelde zich voor als vertegenwoordiger in bureaustoelen, legde uit hoe je een bureaustoel perfect afstelt en diste ons een verhaaltje op over hoé je moest zitten om rug- en andere klachten te vermijden. Knieën en voeten in een hoek van negentig graden bijvoorbeeld, en hij gaf ons het voorbeeld van een auto.

Bleek dat elke auto een ‘hellend vlak’ heeft (niét zoals dat van Ronquieres natuurlijk). Dat vlak bevindt zich op de bodem, helemaal links van de chauffeur, naast de pedalen. Lijkt een uitstulpsel in de carrosserie maar is er niet zomaar voor niets! Het dient om de linkervoet op te plaatsen als die niets te doen heeft, en zorgt er voor dat je rug xxx procent minder wordt belast!

Hé? Daar had ik nu nog nooit op gelet! Had mijn auto dat? ’s Avonds ben ik natuurlijk snel gaan kijken, en inderdaad, dat hellend vlak wàs er, tot mijn verbazing! In de volgende weken die houding uitgeprobeerd, maar het leek weinig effect te hebben, eerder ongemakkelijk aan te voelen en dus nam ik maar weer mijn oude houding aan.

Maar de les ging door. Nu vroeg hij ons welke stoel onze voorkeur had, en ‘mijn’ stoel nummer 5 bleek de meeste stemmen te hebben gehaald.

En nu kwam de waarheid van de hele bedoening aan het licht! Uit die twaalf stoelen moest er door ons, twaalf willekeurige ‘bureaumensen’, ééntje te worden uitgekozen. Dié zou dan door het stadsbestuur worden besteld voor alle burelen in heel het kantoor.

- Maar let op! Waarschuwde hij. De prijzen variëren van drieduizend tot dertigduizend frank per stuk. De diverse prijzen worden hier nog niét bekendgemaakt. Jullie moeten zelf uitkiezen wélke stoel het wordt, zonder de prijs in acht te nemen.

- Laat het maar nummer vijf worden, was de algemene reactie.

- Ho ho! Niet zo snel! Een stoel kun je niet beoordelen in vijf minuutjes of een uur. Je moet er minstens een hele dag op zitten werken. Dàn pas zul je de verschillen gewaarworden!

En hij vervolgde met verhalen van firma’s en gemeentebesturen die voor goedkope stoelen gekozen hadden, die achteraf door rugklachten en daarbij gepaard gaand werkverzuim, héél duur waren uitgevallen voor de betrokken besturen.

- En dus, besloot hij, jullie gemeentebestuur wil niet besparen op de stoelen, maar de rugklachten moeten afnemen en daarom blijven deze twaalf stoelen hier voor twaalf dagen. Elke dag worden ze verwisseld zodat elk van jullie elke stoel een hele dag kunnen uittesten.

En zo gezegd zo gedaan. Toen ik op een dag stoel nummer vijf kreeg (die achteraf vierduizend frank bleek te kosten) zat ik meteen goed en zou zéker bij die keuze blijven. Tegen de avond echter begon ik me minder gemakkelijk te voelen en te twijfelen. Wat stijf en zo…

Op een bepaalde dag had ik stoel nummer acht. Een ingewikkeld ding met allerlei instellingen waarbij je, de eerste keer toch, wel een uurtje zoet was om hem juist af te stellen alvorens je kon gaan werken. Maar dat uurtje was gauw ingehaald, want die stoel zat, eenmaal juist afgesteld op je lengte en gewicht, gewoon zalig!

Zat je iets voorovergebogen te schrijven, dan kwam de leuning voorzichtig mee. Niet opdringerig, maar je voelde je rug nog altijd even goed gesteund. Leunde je achterover, dan ging de rugleuning heel soepel mee en bleef je steunen. Wélke houding je ook aannam, de stoel paste zich onmiddellijk en bijna onmerkbaar aan. Alsof het een levend wezen was. Je kon er bijna in liggen!

En ja… dat hadden ook de anderen na die twaalf dagen allemaal wel ondervonden, en het werd met algemene stemmen stoel nummer acht.

Een maand later werden de stoelen geleverd en hoorden we dat ze… vijfentwintigduizend frank per stuk kostten! Maar de rugklachten en het werkverzuim daalden drastisch en al met al had het stadsbestuur er dus een heel voordelige zaak aan gedaan.

En voor de rest van mijn loopbaan zat ik toch bijna letterlijk op rozen! Vergroeide met die stoel en die stoel vergroeide met mij!

En zo leerde ik dat een goede bureaustoel kiezen niet zómaar gaat. Het eerste gevoel is altijd een vals gevoel! Maar ja, wat kan je anders doen als particulier? Ik ken geen enkele winkel die bereid is je twaalf stoelen uit te lenen om ze twaalf dagen lang uit te testen! Ik vond dat initiatief van die verkoper dan ook bijzonder spitsvondig en bleef hem dankbaar.

En als er één ding is dat ik nog dagelijks mis uit mijn loopbaan, dan is het zéker wel die stoel! Goedkoop is toch inderdaad niet altijd beterkoop!

Willy.