|
Vrouwen lopen toch altijd weer te klagen over het feit dat ze vrouw zijn:
- We leven in een mannenmaatschappij;
- Was ik maar een man!
- Mannen mogen alles;
- Waarom moeten ZIJ het sterke geslacht zijn?
Zo kan ik het lijstje nog wel een paar meter voortzetten. Maar vrouwen mogen zich gelukkig prijzen dat mannen niét zon klagers zijn, veel slikken zonder morren, veel zwijgen voor de rust en vrouwlief gewoon proberen te respecteren ondanks alles wat ze zelf naar het hoofd geslingerd krijgen maar wat zijzelf niét mogen want dan verschijnen tot overmaat van ramp ook nog de waterlanders:
- Zie je wel dat je niet meer van me houdt?
- Zie je wel hoe een arme onmondige vrouw wordt bejegend?
Onmondig geloof ik? Wel, de man mag dan al het sterke geslacht genoemd worden, toch is hij het meestal wel die het onderspit delft als het op vrouwelijke logica aankomt. Daar lijkt geen man tegen opgewassen.
Waarom in s hemelsnaam kiest een man dan een vrouw? Zon alwetend wezen dat in een relatie altijd haar gelijk wil? Hoe komt hij daar eigenlijk toe? Wel, ik zal het eens eventjes uitleggen zie:
Zelfs in de beste relaties wordt de man altijd weer bedrogen! Want:
1. De vrouw als kind is een lief schatje.
2. De vrouw als meisje is een charmant wezentje.
3. De vrouw als teenager is zo verleidelijk als wat.
4. De vrouw die wil trouwen profileert zich als een wezentje dat de man wel moét aanbidden en dat hém aanbidt.
5. De getrouwde vrouw wordt echter snel een gefrustreerd wezen!
Penisnijd? Plots te fier om naar goede raad van de man te luisteren?
Jaloers omdat ze zélf niet aan die raad had gedacht?
Jaloers dat een man logischer denkt en te dikwijls gelijk heeft?
Minderwaardigheidscomplexen vanwege de term zwakke geslacht?
Vinden dat ze moet domineren uit angst zelf gedomineerd te worden?
Hoedanook, dat alles zet er haar toe aan om boven de man uit te willen kraaien. Met alle geweld haar complexen proberend te verbergen door zich te ontpoppen tot een feeks. Wat natuurlijk net het omgekeerde resultaat geeft! En de man
die herkent het meisje niet meer waarop hij ooit verliefd werd. Het lijkt iemand heel anders geworden. In bed mogen de klederen dan wel afvallen, in het dagelijkse leven is het vooral het masker dat afvalt!
6. De vrouw wordt moeder: manlief telt niet meer mee. Ze heeft andere en meer zinvolle bezigheden die haar moederziel volledig in beslag nemen. Waar is haar affectie voor mannen gebleven? En of een moederband nu sterk of zwak wordt, het resultaat is gelijk: de man heeft afgedaan als man. De zaadcellen zijn gebruikt; ze heeft haar zin; meer moet dat niet zijn.
7. De vrouw wordt schoonmoeder
Oei!!! Condoleer alvast de schoonzoon maar!
Vrouwen zijn ook altijd de eersten om te zeggen dat liefde een werkwoord is. Dat je er moet aan werken. Waarom werken zij er dan niet aan?
Eh
jawél hoor! Ze werken er wel degelijk aan
aan de man! Niét aan zichzelf!
En dit alles is nu juist het drama van een mannenleven: hij kiest een leuk wit katje, maar stelt al gauw vast dat men hem in de luren gelegd heeft en hij thuiskomt met een kameleon die in de loop van het leven alle kleuren van de regenboog krijgt, of die kleuren hem nu bevallen of niet. En dat is niét eerlijk! Dat is vals spelen! Kan iemand me soms vertellen hoe een man dan wél moet kiezen?
Al met al geen mooi beeld van de vrouw! Ik zou het dan ook nooit durven schrijven als het niet zo was! Waar een man, voor zover ik meemaakte, zijn hele leven lang één persoon blijft, ondergaat de vrouw in elke levensfase een complete persoonlijkheidsverwisseling. Er zullen misschien wel een heleboel uitzonderingen rondlopen, maar wat mij betreft, ik ben er nog nooit zo eentje tegengekomen!
En bijgevolg denk ik dat de meerderheid van ons geslacht bestaat uit dramamannen.
De Moslims hebben hun ramadan. Als de op die manier bedrogen mannen nu eens allemaal samenspanden om jaarlijks een dramaman te houden? Een veertigdaagse periode waarin de dramaman doelbewust op zoek kan gaan in de vrouwenwereld om uit te vissen of ze nu écht allemaal zo zijn? Zou dat de attitude van de vrouw niet een beetje veranderen? Zou ze niet haar best doen om het meisje te blijven dat ze eens was en dat door de man op de handen werd gedragen?
En na dit filosofisch onderonsje blijft me nog maar één vraag: zouden er ook mannen bestaan die niét werden bedrogen in de sprookjesachtige illusie die een meisje ze ooit wist voor te toveren?
Maar kom
we zijn mannen en hebben er leren mee leven. En klagen, dat doén we niet. Alleen misschien eens een keertje in een filosofische bui op een onnozel blogje!
Willy.
|
