Je loopt op straat, en je wordt opgelost in de grijze massa. Zelfs als het zonnetje schijnt loop je in een kille, nevelachtige, schijnbaar vijandige wereld. Stugge gezichten lopen je voorbij, iedereen bezig met zijn eigen zorgen en problemen. Blikken in de ‘laat me gerust’ instelling. Belangstelling voor anderen is er blijkbaar niet. Je functioneert als een doofstom radertje in een doofstomme machine die vol steekt met doofstomme radertjes.

En toch moet er wel degelijk belangstelling zijn voor andere mensen, want de helft van het straatpubliek hangt met een GSM tegen de oren geplakt. En mij kun je toch niet wijsmaken dat ze dan maar met ergens een geest uit een fles aan het babbelen zijn. Dus: tòch belangstelling in mensen. Alleen niet in de mensen die in hun omgeving lopen. Want ze zién niet graag mensen. Ze hóren ze liever uit dat kleine wonderdingetje! Dus alweer een illusie de kop ingeslagen: ze zijn ook niet geïnteresseerd in de mens aan de andere kant van de ‘lijn’, maar praten alleen maar graag in dat speeltje.

Het is dan ook een wonderlijk speeltje. Ik herinner me nog hoe we, als kinderen, af en toe ‘telefoontje’ speelden: twee stekjesdoosjes met elkaar verbonden met een lange garendraad. Als je het draadje voldoende spande kon je in jouw doosje praten, en je ‘correspondent’ kon je horen in zijn stekjesdoos. Door de overgebrachte trillingen via het gespannen draadje. Verder dan een twintigtal meter mocht hij wél niet van je af zijn!

Ik vond het een fascinerend spelletje. Een mirakel bijna! Stond zéker op de lijst van mijn liefste speeltjes. Praten in een stekjesdoos! Leuker kon toch niet? Maar ach, het weze ons vergeven. We waren nog kinderen! En kinderen moeten toch kunnen spelen?

Maar als ik anno 2012 om me heen kijk zie ik allemaal onvolwassen volwassenen die in stekjesdozen lopen te praten! Waar zijn dan de volwassen volwassenen gebleven? Of wordt dat soort niet meer gemaakt?

Tot hier deze lezing over hoe de tegenwoordige wereld er uitziet. Maar gelukkig: zo ziét hij er alleen maar uit, en dat is eigenlijk maar schijn.

Want dan koop je toevallig een hond. En je wereld verandert. Je kunt geen tweehonderd meter meer lopen zonder aangesproken te worden. Van andere hondenbaasjes, maar ook van ‘zonderhondmensen’.

En plots worden alle straten zonderhaatstraten. En lijkt het of, zélfs op een regenachtige dag, het zonnetje door de wolken breekt. De belangstelling gaat wel in de eerste plaats naar de hond, maar dat is alleen maar als aanknopingspunt. De hond als communicatiemiddel dus! Een dier dat niet eens kan praten!

En je stelt vast dat er in die naamloze massa toch heus wel veel lieve mensen lopen. Ze hebben alleen maar een duwtje in de rug nodig om zichzelf naar een ander programma te schakelen.

Ik heb zelf nooit een GSM gewild. Mijn kinderspelletjes zijn me gelukkig niet blijven achtervolgen. Heb zelfs ook een hekel aan vaste telefoons om redenen die ik zelf niet eens begrijp! Misschien omdat ik helemaal geen boodschap heb aan een metaalachtig stemmetje uit een elektronisch toestel? Herinnert het me teveel aan die stekjesdozen? Of komt het door het vele pietluttig gejank dat ik destijds moest aanhoren door de telefoon? Misschien ook omdat de telefoon dikwijls nét weet te rinkelen op een ongepast moment, en dus een grove schending van je privacy betekent? Joost zal het weten!

Maar ik vond wél, zonder het zelf te weten, een nieuw communicatiemiddel uit: de hond. Of, om het iets eigentijdser uit te drukken: de HDVM (Hond Die Vrienden Maakt). En daar krijg je op de koop toe ook nog een massa liefde en trouw bij! Drie kilo zuivere liefde! Welke GSM operator kan dat als bonus bij zijn speeltjes leveren? Welke operator kan je trouwens een open, eerlijk en doorzichtig abonnement aanprijzen? Met niet één addertje onder het gras? Neen hoor! Daarvoor moet je niet naar de telefoonwinkel, maar naar een dierenzaak!

Je krijgt er met een HDVM zelfs nog een gratis cursus ‘communicatie’ bij! Want anders dan mensen, zullen honden elkaar maar zelden voorbijlopen zonder blijk te geven van belangstelling en nieuwsgierigheid naar dat gelijkende wezen. Zij hoeven geen vergezocht aanknopingspunt om zich open te stellen voor die ander. Zij lijden niet onder complexen die hen noodzaakt zich in een beschermend omhulsel te stoppen voor hun soortgenoten. Want zij hebben dan ook niet de nare ervaringen die mensen maar al te dikwijls ondervonden toen ze dat niét deden.

En als ik dan even in mezelf kijk… ja, dan ben ik ook wel zo’n gesloten wezen dat zich niet zomaar op straat zal openstellen voor anderen. En ook bij mij zullen wel minder leuke ervaringen aan de basis liggen. Door bijvoorbeeld van kindsbeen af té open te zijn. Té gemakkelijk mijn ware gevoelens en denkwijze te uiten. Te eerlijk te zijn. En té dikwijls onbegrepen met de neus tegen de muur te lopen.

Ach wat! Laat het mensdom maar verder spelen met de GSM. Ik heb mijn HDVM en ben daar gelukkig mee!

Of ik dan behoefte heb aan dit soort communicatie? Ach neen. Niet echt. Maar het voelt wél iets warmer aan, en verandert mijn kijk op het mensdom wel een beetje. Mensen zijn niet slecht. Ze zijn alleen maar dom en veel te snel geneigd om hun persoonlijk denken te vervangen door de ‘openbare opinie’, gedicteerd door de nieuwslezer en de ‘gazet’! Dáárover gaan hun gesprekken dan maar. Op die manier voelen ze zich ‘veilig’ en zonder tegenspraak, en gaan op de duur de mening van de media als de hunne aanzien. En zo helpen ze onbewust mee aan de totale verdraaiing van de openbare opinie.

En die GSM speeltjes? Ach, laat ze maar spelen. Als grote kinderen daar nu gelukkig mee zijn! Nu is het enkel nog wachten op het volgende gadget dat dan weer een andere trend zal inluiden. Wat dachten jullie bijvoorbeeld van een afstandsbediening voor de GSM? Dan kun je het doosje blijvend aan je oor vastmaken en bedienen vanuit je broekzak. Handen in de zakken, honderd procent ‘handsfree’. Gek dat nog niemand op dat idee kwam!

Willy.