Introductie.

Dit is eigenlijk een probeerseltje. Mijn lezers deelgenoot maken van mijn (beperkte) kennis van muziek en geluid in een viertal stukjes. Na elkaar, of gespreid indien andere prioriteiten de kop opsteken.

Sorry als het voor sommigen saai overkomt, maar ik hou wel van een beetje diversiteit in mijn blog. Het eventjes over een andere boeg gooien. En als je er rekening mee houdt dat het geschreven is door een (halve) leek, en vóór leken, kan het voor sommigen wel interessant worden. En doordat het geschreven is door een ‘praktijkgerichte’ leek, kan het misschien wel bijdragen tot jullie muzikale beleving. Het is dan ook een heel andere benadering van het fenomeen muziek dan wat je in de muziekles leert.

Het is niét mijn bedoeling de lezer op te zadelen met notenleer en zo. Dat laat ik aan muziekleraren over. Het gaat hier om de ‘praktijk van het geluid’. Ik kan wel noten lezen en weet wat ik hoor, maar het interesseerde me altijd al meer ‘waarom’ ik het zo hoor en ervaar. Er zit wel wat theorie in mijn reeksje verwerkt omdat het nu eenmaal niet anders kan voor een goed begrip. Juist daarom ook heb ik het geheel opgesplitst in een aantal deeltjes, om jullie met niet teveel ineens op te zadelen!

Eigenlijk gaat het me er ook over om te bewijzen dat de aartsmoeilijke notenleer door de eeuwen heen alleen maar, helemaal onnodig, kunstmatig moeilijk is gemaakt. Moeilijk gemaakt door mensen die weliswaar gunstige vernieuwingen toevoegden, maar die vernieuwingen helaas superponeerden op de oude, bestaande manieren om muziek te schrijven en te lezen. Op die manier werd er een hopeloze warboel van gemaakt, die de arme muziekstudenten dan maar in het hoofd moeten proberen te krijgen!

Eigenlijk zou muziek lezen niet moeilijker hoeven te zijn dan woorden lezen. Maar helaas, dat is het niet omdat men hoognodig vond dat de vernieuwingen bovenop de bestaande en verouderde begrippen moesten ingevoegd worden.

Notenleer is dan ook een schoolvoorbeeld van hoe je simpele dingen hopeloos verwarrend kunt maken. Het praktische gegeven is: je hoort een bepaalde noot, en je wilt die noot op papier zetten. Dat zou een fluitje van een cent kunnen zijn, maar dank zij de warboel die van het notenschrift is gemaakt is het dat helemaal niét. Persoonlijk blijf ik altijd vinden dat eenvoud het kenmerk is van het ware. Maar om eenvoud te scheppen is wél een zekere vorm van intelligentie nodig! Klinkt misschien raar, maar zo is het! Ingewikkelde toestanden scheppen door steeds weer op oude recepten door te brouwen kan iedereen! Die kennis steeds weer doorgeven is ook niet moeilijk. Maar de student die het allemaal moet assimileren… dat is wat anders!

Vandaar de drang die ik ondervind om even over dit onderwerp te berichten. Omdat het duidelijk aantoont wat niet alleen in de muziek misloopt, maar ook in de hele maatschappij: moeilijk te begrijpen, ingewikkelde constructies opbouwen, om de voorbijgestreefde constructies toch maar niet te moeten laten varen of om mensen zand in de ogen te strooien. Zo is onze samenleving steeds ingewikkelder geworden. En dat schept mogelijkheden voor charlatans! Mogelijkheden om mensen die het ‘niet meer begrijpen’ in de luren te leggen.

Ziedaar waarom ik aan deze ‘lessenreeks’ ben begonnen!

Als je het huidige muziekschrift, met zijn ‘kruisen’ en ‘mollen’, zou willen vergelijken met de geschreven taal, dan zou je moeten stellen:

- Kijk, een ‘b’ is een ‘b’, maar als aan het begin van de zin bepaalde tekentjes staan (kruisen of mollen in het muziekschrift), dan moet je die ‘b’ als een ‘r’ lezen!!! Dit raakt natuurlijk kant noch wal en zou het lezen hopeloos moeilijk maken! Wel, zo gaat het in muziekschrift, en dit raakt inderdaad kant noch wal!

Want waar komt het eigenlijk op aan (in gewoon letterschrift)? Iemand heeft iets geschreven en iemand wil dat lezen. En beiden doen dat liefst op de allereenvoudigste en snelste manier. Alle voorbijgestreefde tierelantijntjes en moeilijkmakerij zijn totaal overbodig, en zo hoort het ook!

Tot hier deze introductie. Vrees niet dat ik jullie met notenleer en zo zal opzadelen. Ik wil enkel maar aantonen, en op de eenvoudigst mogelijke manier, hoe je simpele dingen hopeloos ingewikkeld kunt maken zodat niemand het nog verstaat!

En reken maar dat dit principe in onze maatschappij steeds meer weerklank vindt! Het houdt immers de minder intelligenten koest en doet hen in de val lopen! Vooral het bank- en verzekeringswezen is gek op dergelijke toestanden! Geilen erop!

En ik wist echt niet hoe ik dit fenomeen het duidelijkst kon aantonen, tot me een licht opging en ik aan het muziekschrift dacht. Ik zou het aanvankelijk in één column verklaren, maar al gauw bleek dat dit te lang, en dus te verwarrend zou worden. En dus splitste ik het op in vier stukjes.

Willy.