Oei! Nu heb ik me wel een heel explosieve titel op de hals gehaald!

Men zegt:

1. De vrouw komt van een andere planeet. Namelijk Venus (planeet van de liefde).

2. De vrouw heeft een heel hoge aaibaarheidsfactor!

3. De vrouw is geschapen voor de liefde.

4. De vrouw is het zwakke geslacht.

5. De man is de harde noot in de wereld. Komt van Mars, de oorlogsplaneet.

6. De man is het sterke geslacht.

7. De man heeft geen gevoelens. Aaibaarheidsfactor zero.

8. De man weet niet wat liefde is.

En dan, als jonge man, weet je maar al te goed dat die vier laatste eigenschappen klinkklare nonsens zijn. En met die vier eerste, zogenaamd vrouwelijke kwaliteiten in je achterhoofd, verlang je naar het moment dat je van al die ingebakken vrouwelijke gaven kunt gebruik maken. Want al die gunstige kwaliteiten van de vrouw trekken je van nature heel erg aan. Leve het vrouwelijke geslacht dat van het leven één groot feest weet te maken!

En dan komt de ontnuchtering. Meestal al bij de eerste ervaringen:

1. De vrouw? Van Venus? Ja… misschien voor een tijdje. Tot ze je liggen heeft!

2. De vrouw? Aaibaar? Misschien, als je je een proces wegens ongewenste intimiteiten op de hals wilt halen!

3. De vrouw? Geschapen voor de liefde? Ja… vooral dan voor wat ZIJ van ‘liefde’ verwacht, en er totaal anders uit ziet dan de mannelijke beleving ervan!

4. De vrouw? Zwak? Waarom moet de man dan altijd weer naar haar pijpen dansen?

5. De man? Hard? Ja… onder de hamer van de vrouw misschien wel!

6. De man? Sterk? Jawel! Als hij dat ‘moet’ zijn van de vrouw. Dikwijls tegen beter weten in, maar de vrouw heeft nu eenmaal niet genoeg lef om wat ZIJ wil (en meestal verkeerd is) zelf in de praktijk te brengen.

7. De man? Geen gevoelens? Veel meer dan de vrouw, maar de vrouw aanvaardt ze niet! Ze zijn niet vrouwelijk genoeg. Geen gevoel? Kom nou! Als vrouwen konden voelen zoals een man zou er geen sprake zijn van seksuele intimidatie en zou zo’n ‘intimidatie’ eerder heerlijk aanvoelen!

8. De man? Niet weten wat liefde is? Wijs kleuterspreukje: “Wat je zegt ben je zelf!”

Als je dit alles bedenkt, dan vraag je je af hoe ook maar één vrouw het waard kan zijn een man te vinden die van haar houdt! En toch… gelukkig voor haar is de mens nu eenmaal een sociaal wezen. Een wezen dat ‘iemand’ nodig heeft om lief en leed te delen. En helaas, dat lief en leed delen moet nu eenmaal met het andere geslacht! Zo zijn we geprogrammeerd en zo wil de natuur het. En ook gelukkig voor haar is de man een pak minder veeleisend dan zij.

En dus zit er voor de man niets anders op dan onder het zwakke geslacht het ‘minst kwade’ te proberen te vinden. Velen hebben daar de moed niet toe. Anderen denken dat vrouwen die ‘normaal’ reageren toch wel moeten bestaan en blijven maar zoeken. Het zijn de slechtsten nog niet en hopelijk vinden ze dat ooit. Maar het merendeel moet zich tevreden stellen met zware compromissen!

Maar ach, mits af en toe je mond dicht te plakken en een vuist in de zak te maken valt het allemaal nog wel mee hoor! We kunnen moeilijk zonder, we hebben ze nodig, en de scherpe stekels nemen we er dan maar bij. Er zit helaas weinig anders op! Het is dát of de eenzaamheid.

Maar dan komen we terecht bij de opvoeding. Ook daarin hebben beide ouders hun eigen specifieke taak. Taken die eigenlijk helemaal tegengesteld zijn. De vrouw is van nature uit gemaakt om haar kinderen lief te hebben, te voeden en te verwennen. De man heeft daar niets op tegen, maar daar is een tegengewicht voor nodig. Een tegengewicht dat er voor zorgt dat de kinderen ooit volwaardige volwassenen kunnen worden die tegen een stootje kunnen. Een man voelt die noodzaak perfect aan. Net zoals een vrouw de noodzaak voor liefde geven aanvoelt, of zou moeten aanvoelen. Maar helaas, daar loopt het heel dikwijls helemaal spaak!

Zelfs als de vrouw er al van overtuigd is dat zulk tegenwicht er moet zijn, dan zegt haar betweterige natuur al direct dat het ‘op haar manier’ moet! En dat fenomeen steekt meer en meer de kop op in onze samenleving. De man mag niet meer naar eigen oordeel handelen! Niet meer van meet af aan ZIJN taak en verantwoordelijkheid in de opvoeding opnemen. Neen. Hij moet wachten tot de vrouw het goed verprutst heeft en gaat beseffen dat ze nergens komt met enkel maar háár visie op opvoeden!

En dan pas mag hij proberen te genezen wat eigenlijk had moeten voorkomen worden! En dat moet hij dan nog doen volgens háár instructies! En zéker niet volgens zijn eigen mannelijke natuur! Hopeloos! Totaal hopeloos. Niemand kan tegen zijn natuur in reageren en ook nog geloofwaardig overkomen. En dus werkt die tussenkomst niet. Ten eerste is het er al telaat voor, ten tweede moét het op de vrouwelijke manier!

Hoé in ’s hemelsnaam kan zoiets werken? Een man die op een vrouwelijke manier orde op zaken moet stellen, en dan nog maar pas als alles al goed ontspoord is! Maar de nieuwe man doét het en stelt er zich geen vragen bij. Ik werd er ook ooit toe verplicht, maar stelde me er verdomd veel vragen bij en wist drommels goed dat het op die manier niet kon werken.

Het toverwoord hier is: evenwicht! Aanvaarden dat het andere geslacht andere gevoelens heeft, maar ook aanvaarden dat beide soorten gevoelens er nodig zijn om tot een evenwichtige opvoeding te komen. Niét vanaf de adolescentie, maar vanaf de wieg! De man beseft dat. De vrouw steeds minder naarmate ze zich meer geëmancipeerd voelt. En vooral… sedert ze zich vér boven de man verheven acht! En vrouwen die wél aanvoelen dat er discipline nodig is, proberen zich liever ‘om te scholen’ en het zelf te doen in plaats van de man zijn mannelijke rol te laten vervullen. Dat doen ze dan op ‘hun manier’! Wat natuurlijk helemààl tot mislukken gedoemd is.

In het beste geval kom je dan tot een halfslachtige oplossing door op de valreep toch nog een halfslachtige inbreng van de man.

In het ergste geval kweek je… hangjongeren!

Willy.