Dagenlang herfstweer in de lente. Je zou voor minder depressief raken! Grijze luchten, donkere wolken, een ijskoude, snijdende zeewind… bah! Ik ben wel geen pessimist, maar vind toch dat er voor alles een tijd is, en dat zouden ze hierboven toch ook moeten weten? Gelukkig dat Chico er was om mijn dagen wat zonniger te maken!

Maar dan op een morgen sta je op… en schijnt voorwaar de zon! En dat maakt het allemaal weer goed.

Na de ‘coffee black and cigarette’ snel Chico wakker schudden en naar buiten! De was- en scheerbeurt kan wachten! Trouwens, ik bén al half gewassen door de likkende tong van een weeral hyperactieve Chico!

Zodra ik de glazen voordeur open, wacht me een verrassing! Wat zeg ik? Een waar nasaal genot! De doordringende geur van verse bloemen dringt mijn neus binnen als een waar orkest van honderden violen!

- Meidoorn! Schiet het door mijn hoofd. En nu heb ik wel totaal geen groene vingers, en kan een roos maar moeilijk van een brandnetel onderscheiden, maar ik geloof wel dat ik dit keer juist ben: grote struiken met allemaal piepkleine witte bloempjes in trossen. Geurend als wàt. Nou ja, als het geen meidoorn is zal het wel iets anders zijn. Maart- of Aprildoorn, het zal me worst wezen. Het ruikt in elk geval heel lekker.

En die waren er gisteren nog niet. Of ik merkte ze gewoon niet op onder de grijze, koude lucht! En ruiken deden ze gisteren ook al helemaal niet.

Héérlijk, die lentegeur. En naar het voorbeeld, me aangeleerd door Chico, volg ik mijn neus. Alhoewel de neus van Chico altijd weer naar meer vieze dingen toe leidt! Maar toch… zelfs hij loopt nu feilloos op die welriekende struiken af, en deponeert er prompt het minder welriekend eindproduct van zijn spijsvertering onder. En nu is het plaatje helemaal af: het pakje onder de kerstboom. Maar dat kan het parfum van de natuur niet verminderen.

Even sta ik voor een dilemma: netjes oprapen en in een der vuilbakken deponeren? Maar dan slaat de bedwelmende geur van die bloempjes me weer in de neus en ik vind dat ze voor al hun werk toch wel een beetje meststof verdiend hebben. Laten liggen dus maar. Chico is blijkbaar van hetzelfde oordeel, want zijn achterpootjes beginnen al naarstig de drol te bedekken met tonnen aarde. Geen kat die dàt nog vindt!

En dan, na gedane arbeid, kijkt hij vragend achterom. “Zo goed?”

Natuurlijk is het goed. Weer een ‘poepzakje’ uitgespaard. Gerustgesteld trippelt hij door en zijn geluk kan niet meer op als hij ziet dat Toby net buitenkomt met zijn bazinnetje. Heftige begroeting! Chico verdwijnt helemaal onder de harige witte Toby. En dan weer verder.

In een warm en zonnig hoekje van een graspleintje liggen Romeo en Julia te genieten van de veelbelovende morgen. Romeo en Julia zijn twee wilde eenden die naar hier zijn overgewaaid en meestal wat rondzwemmen in een van de vele waterpartijen met fonteintjes. Hun naam weet ik persoonlijk uit de mond van de meter: ook een hondenbazinnetje, maar eentje dat aan alles wat in de natuur leeft een naam geeft. Romeo en Julia dus. Dag Romeo en Julia!

Chico bekijkt ze even likkebaardend, maar houdt zich toch in en laat de beestjes rustig liggen. Ze achten hem trouwens ook geen blik waardig. Niet eens een kwaak van hun grote bek! Vroeger was hij er op afgeschoten, maar leerde ondertussen al dat dit geen zin heeft en ik hem toch terugtrek met de lijn.

Oei! Nu wordt het even opletten, want weer op weg naar huis en net voor ik de straat over wil zie ik Lola lopen met haar baasje. In het park aan de andere kant van de straat, ‘mijn kant’. Lola is een lichtbruin chihuahua-buurmeisje en het favoriete liefje van Chico. Als de bliksem maak ik dat we de straat over zijn want bij ondervinding weet ik dat Lola zelden aangelijnd is. En beter nog weet ik dat, als ze Chico ziet, er geen houden meer aan is. Zou zó de drukke straat tussen de parkjes over rennen! Hoé baasje ook maar zou roepen.

Maar het loopt goed af. We zijn nét de straat over als Lola komt aangestormd als een pijl uit een boog, en geen oog meer heeft voor haar baasje. Nét op tijd. Oef! En dan volgt er nog een fikse stoeipartij tussen die twee geliefden. Hartverwarmend om aan te zien! Lola is een paar maand ouder dan Chico en moet dat ook altijd weer demonstreren. En Chico, dom kalf als hij is, legt zich dan op de rug om zich te laten belikken! Maar zij wil blijkbaar méér, en zodra hij weer op zijn poten staat bespringt ze hem, met haar voorpootjes stevig rond zijn lijf. Alsof ze hem wil tonen hoe het moet!

En ik word voorwaar jaloers! Waarom kunnen onze vrouwtjes ook niet zo zijn? Waarom moesten wij hoognodig ‘evolueren’? Ons gedragen naar de ‘geldende normen’ in plaats van naar onze natuur?

De rest van de dag? Er is geen rest, want kort nadien slopen de gluiperige wolken weer binnen, als het doek dat dichtschuift in de bioscoop, nét als de film mooi belooft te worden. Sik!

Maar al met al was ik toch blij tenminste een mooie morgen te hebben mogen meemaken, en éventjes te hebben kunnen dromen van de lente. Voor mooie dagen moeten we dan maar nog even wachten!

Willy.