Ooit zong Henk Wijngaert ‘Ik heb een truck als mijn woning’. Dat moet nog een heel comfortabele bedoening zijn in vergelijking tot wat ik bijna dagelijks zie! Ik ken namelijk een man die een rolstoel heeft als woning!

Oostende heeft blijkbaar toch wel een redelijk aantal daklozen. De meesten zijn bloedig jonge mensen, potentiële arbeidskrachten, maar… ja… maar wàt? Hoe is hun leven verlopen? Zijn het gepatenteerde luiaards of hebben ze gewoon pech gehad? Ik zou het niet durven zeggen. Feit is dat ze er zijn! Meestal ‘vergaderen’ ze hier of daar in groepjes, op overdekte plaatsen of in galerijen bij minder mooi weer. Natuurlijk wél met de nodige blikjes bier en zo… Enfin, ik heb er geen kritiek op, elke mens heeft en kent zijn eigen problemen en gaat er op zijn eigen manier mee om. Je kunt wel als parasiet geboren zijn, maar ik sluit brute pech ook niet uit voor sommigen onder hen. Echtscheidingen en zo zullen daar wel niet vreemd aan zijn. Evenmin als faillissementen.

Onder die groepjes zag ik ook steeds weer een man in rolstoel, en stelde me daar verder weinig bij voor. De laatste maanden echter duikt die man steeds meer alleen op in mijn eigen omgeving. Zit overdag in zijn rolstoel te mediteren en te genieten van de zon. Genietend soms ook van een sigaretje of een biertje uit blik. Onder de zitting van zijn rolstoel hangen enkele plastic zakken, waarin waarschijnlijk zijn hele hebben en houden steekt, en natuurlijk de nodige blikjes bier.

Ik zag hem altijd met lange verwarde haren en dito baard. Nu is zijn haar bijna kaalgeknipt en is ook zijn baard weg. Voor een ‘zomerse look’? En ik verschoot van zijn uiterlijk. Lijkt niet eens vijftig jaar oud!

Vooral bij valavond duikt hij in mijn omgeving op. Op zoek naar een plaats om de nacht door te brengen. Als het koeler wordt, hult hij zich in een regenvest met een kap, die hij over zijn hoofd trekt. Zijn persoonlijk ‘slaapkleed’. Zijn ‘slaapplaats’ is meestal de smalle ruimte tussen een elektriciteitskast en een muur, waar zijn rolstoel nét tussen past. Hij is dan onzichtbaar vanaf de openbare weg, en enigszins beschermd tegen de wind.

Zijn ‘mobiliteit’ bestaat uit het stapje per stapje voortbewegen met de voeten op de grond en de handen aan de wielen. Zijn snelheid zal dan misschien hoogstens één kilometer per uur zijn. Maar dat speelt blijkbaar geen rol in zijn tijdloze wereld.

Naar het schijnt kunnen daklozen ’s avond vanaf een bepaald uur in de OCMW kliniek vlakbij komen slapen, ergens in een kelder. Als er plaats is tenminste! ’s Morgens vroeg moeten ze dan weer buiten en hun plan trekken voor de hele dag. Ik zag hem al ooit ’s morgens vroeg uit een achteruitgang van de kliniek komen samen met een groep daklozen, maar meestal tref ik hem op dit uur en ’s zomers toch aan op zijn gewone stek: achter die elektriciteitskast!

Slaapt hij liever buiten ’s zomers? Ik zou het niet weten. Als ik hem goede dag of goede morgen wens, kijkt hij me half en half glimlachend aan, maar antwoordt niet. Een praatje zit er dus helemaal niet in. Zoekt geen enkel contact met ‘gewone’ stervelingen. Schaamte? Waarschijnlijk wél en net daarom kan ik hem moeilijk onder die andere daklozen klasseren, die meestal ook nog een grote bek opzetten.

Wat er ook van zij, ik denk niet dat iemand voor een dergelijk leven zou kiezen! Wonen in een rolstoel! Je hele bezit in een paar plastic zakken! Je hooguit, en met veel moeite, zowat een kilometer per dag kunnen (of moeten) verplaatsen. Waar en hoe doet hij zijn natuurlijke behoeften? Neen, voor zoiets kies je toch niet?

Het zijn mijn zaken niet en god weet welke misstappen of welke drama’s hem tot dat leven hebben gedwongen. Maar als ik dit dan vergelijk met de luxe en het comfort dat vreemde asielzoekers hier te beurt valt, vind ik het ronduit wraakroepend! Kunnen we ons nog een beschaafd land noemen als onze regering zich moeite noch kosten bespaart om een legertje vreemde asieltoeristen een luxeverblijf met vol pension te bezorgen, terwijl de sukkelaars onder het eigen volk in mensonwaardige omstandigheden moeten leven en helemaal aan hun lot worden overgelaten?

Neen! Het zijn mijn zaken niet. In veel gevallen is dakloosheid zelf gezocht, en dat zie je dan ook wel aan die lui. Ik vind enkel dat je als overheid, naar een oplossing voor dat fenomeen moet zoeken. Dàt is prioriteit! Maar wildvreemde, totaal andersdenkende volkeren als prioritaire VIP’s behandelen? Ze zelfs in heuse hotels onderbrengen en betalen met het zweet van je eigen volk als er nergens anders plaats is? Lager kun je als regering toch niet vallen?

En de brave Belg… die zwoegt maar voort. Ziet niets en hoort niets. Trekt geen conclusies als hij zijn volk ziet verarmen terwijl andere volkeren langzaam maar zeker de macht, en zéker de straat overnemen. Reageert totaal niet op Salduz en andere wetten om de politie te dwarsbomen. Wetten, gestemd in de duistere krochten van de Wetstraat. Wetten, gekookt in heuse, walgelijk borrelende heksenketels. Met landverraad als voornaamste ingrediënt.

Maar geen nood! Kies maar vrolijk verder voor kwakzalvers, clowns en marionetten, lieve Belgen! Ooit zien we wel waar dit alles zal toe leiden.

Willy.