|
Geen woord wordt zo dikwijls helemaal verkeerd
geïnterpreteerd als 'opvoeden'. En dan zéker heel anders verstaan door beide
geslachten.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
De vrouw ziet er vooral het woord 'voeden' in. Dat
is haar natuur en dat doet ze dan ook met veel plezier. Maar soms gaat ze
enkele bruggen te ver! Stopt ze het kind niet alleen vol met snoep, maar gaat
het ook hopeloos verwennen en àlles ervoor doen in plaats van het kind zelf
eens verantwoordelijk te stellen voor iets dat het normaal al zelf zou moeten
kunnen.
De man van zijn kant ziet het woord 'opvoeden'
eerder als een misvatting, en zou het veel liever 'opleren' noemen. Want
dat is zijn persoonlijke belangrijke rol in het leven van het kind! Waar de
moeder voor strelen staat zou de vader voor de nodige strengheid moeten staan.
Met opzet schrijf ik hier 'nodige', want dat verschilt van kind tot kind, en
dat voel je als vader heel goed aan.
En zo hebben beide geslachten dan weer netjes hun
eigen rol in de opvoeding. Ach was het maar zo simpel gebleven! Wat zou de
wereld er helemaal anders hebben uitgezien! Vroeger was het misschien wel zo,
en daar kwamen dan ook integere mensen van voort. Maar sedert de emancipatie van
de vrouw is er veel veranderd. Waar vroeger elk zijn eigen natuurlijke taak had
waaraan niet te tornen viel, eist de vrouw, vooral in de opvoeding, een steeds
groter deel van de koek. En dat is niét natuurlijk meer. Want daar heeft ze
geen verstand van. Dat voelt ze niet aan zoals de man. Dat behoort niet echt
tot haar natuurlijke takenpakket! Maar mede door de haar ingeprente emancipatiegevoelens,
is ze gefrustreerd zodra ze vaststelt dat de man iets beter zou kunnen dan zij.
Haar natuurlijk competitiegevoel zegt haar dan dat ze zich boven de man moet gaan
opstellen. Met alle gevolgen vandien natuurlijk! Ze voelt zich dan verplicht
een vrouw te maken van haar man... Een 'nieuwe' man scheppen als het ware. Het
beter weten dan de natuur die zowel de vrouw als de man met de juiste gaven heeft
geschapen. Dat dit niet lukt en tot rampzalige toestanden leidt in de opvoeding
van de kinderen ligt voor de hand!
En mét de toenemende emancipatie van de vrouw, bleek
dat mannen eigenlijk nogal willoze wezens lijken! Laten zich toch zo makkelijk
de wil van de vrouw opdringen, zélfs als ze duidelijk ongelijk heeft. Eigenlijk
kunnen de sukkels weinig anders, want het is dàt, of dagdagelijks hoog
oplopende ruzies. En eigenlijk is de term 'willoos' hier niet echt op zijn
plaats. Het is eerder het gevolg van het feit dat een man niet zo'n extreem
competitiegevoel heeft in relaties. Hij gelooft in zichzelf, is zich van zijn
taak bewust, het woord 'frustratie' is hem vreemd, hij voelt zich evenwichtig
en ziet helemaal niet in waarom hij in competitie zou moeten gaan treden met
zijn partner! En daar profiteert de vrouw dan natuurlijk van!
En zo komen we dan tot de huidige toestand: de
nieuwe vrouw blijft de kinderen maar verwennen en eist van de nieuwe man dat
hij hetzelfde doet. Dringt hém als het ware haar vrouwelijke natuur op! Want
dat beide geslachten heel verschillende wezens zijn met heel verschillende
taken snapt ze hoe langer hoe minder. Kinderen groeien dan ook dikwijls op met
twee moeders in plaats van met de twee natuurlijke geslachten! Of in sommige
gezinnen gaat de vrouw nog een stap verder en speelt dan maar zélf vadertje om
toch maar vooral de competitie te winnen. De kinderen groeien dan met twee
vaders op, wat al even erg is.
Al even hopeloos is het feit dat dit bemoederen niet
ophoudt als de kinderen groot zijn, en zich ook uitbreidt naar iedereen in haar
buurt.
Zo is er in mijn buurt een dame alleen komen te
staan. Het mens heeft haar hele leven onder de sloef van een ware tiran gezeten,
is wel een goede werkster, kan opruimen als geen, maar is totaal niet thuis in
zaken als:
- Woninginrichting: die taak eiste haar man
op! Was trouwens duidelijk zichtbaar in hun 'koele' woning! Alles wat in huis
kwam moest zijn zegen hebben. Zowel meubels als decoratie!
- Gezinsadministratie: deed hij ook, met soms alle rampzalige gevolgen
vandien!
- Boodschappen: deed hij! Kookte trouwens ook zelf. (Vraag me niet
hoé!!!)
- Budgetbeheer: deed hij, waarbij hij zichzelf ruimschoots van
letterlijk 'drinkgeld' voorzag!
Kortom: een regelrechte huistiran. Maar nu staat ze
er (gelukkig) alleen voor en komt regelmatig raad vragen aan mijn vrouw. Maar
mijn vrouw, vrouw zijnde, gééft wel raad, maar doét het bovendien ook zelf voor
haar. Typisch vrouwelijk dus! Koken... advies bij woning herinrichten... zelf boodschappen
meebrengen..
Wel kijk, dàt bedoel ik nou juist: dat is 'vrouw'
zijn! Zo voeden veel vrouwen hun kinderen op! Ze niks leren, maar alles voor
hen doen!
En ik krijg het maar niet in het hoofd van mijn
vrouw gepraat dat ze die dame op die manier niet helpt! Ze maakt haar enkel
maar steeds meer afhankelijk van wat zíj doet voor haar. En zo lang ze dat
blijft doen zal het mensje nooit op eigen benen leren staan. Net zoals veel
kinderen nooit volwassen zullen worden als de huidige trend van nieuwe vrouw en
nieuwe man zich verderzet!
De nieuwe man? Ach, als het om de takenverdeling in
het huishouden gaat heb ik er geen probleem mee! De problemen beginnen pas als
die trend zich doorzet tot de opvoeding van de kroost, en daar begint het
steeds meer op te lijken!
Willy.
|
