Maar:xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Dat snapt de modale burger niet.
Dat snapt de modale leerkracht wél, maar zowel ouders als oversten en overheid staan hem in de weg.
Dat snapt de regering wél, maar die volgt altijd de weg van de minste weerstand.

Wie snapt het dan wél, en handelt er ook naar? De politie! Ondertussen, en misschien juist daardoor, gedegradeerd tot de vuilnisbak van de samenleving!

Als ik even in de bibliotheek van mijn vele herinneringen mag duiken, kan ik daar opmerkelijke zaken uit ophalen.

Zo ondervond ik in mijn eerste jaar (1963) bij de politie, toen ik nog straatdienst deed, dat je met een gematigd optreden nergens kwam! Dat iedereen een loopje met je nam. Niemand je ernstig nam.

Ja, in die tijd was er nog 'straatdienst' bij de politie: je werd een wijk of straat toegewezen, en daar moest je orde op zaken houden. Gewoon tevoet. Had je een wijk, dan had je enige vrijheid. Had je een straat, meestal een 'probleemstraat', dan mocht je daar je hele diensttijd niet uit. Had je een kruispunt, dan mocht je dit helemaal niet verlaten.

Probleemstraten, in dié tijd en in dié stad, dat waren dan voornamelijk drukke winkelstraten waar het verkeer telkens weer stagneerde door dubbelparkeren, waar voetgangers werden gestoord door parkeren op voetpaden, pal op hoeken, en waar men ook maar kon...

Ja, vooral de 'high society' was héél inventief in parkeergedrag en dacht helemaal niet aan de medemens! Madame la baronne wou wel winkelen, maar niét lopen! De hele straat mocht leeg zijn, met één auto nét voor de winkel waar ze wezen moest, ze parkeerde gewoon dubbel naast die wagen! Noblesse oblige weetjewel?

Tja... moest ik maar niet nét in een mondaine badstad mijn diensten hebben aangeboden!

Enfin, we hadden het over het feit dat gematigd niet werkt. En neen. Het werkte niet. Helemaal niet! Je kon de dame in kwestie wel vriendelijk vragen enkele meters door te rijden en zich te parkeren waar plaats was, maar ze repliceerde met honderd en een redenen waarom ze wél moest dubbelparkeren en was je een half uur kwijt aan redetwisten! Ondertussen blééf die wagen maar dubbelgeparkeerd staan.

Zonder je tussenkomst had ze er misschien tien minuten hinderend gestaan, maar net dóór je tussenkomst werd dat al gauw een half uur! Je tussenkomst werd dus een min nul operatie!

En nu kon je twee kanten op:

1. Gemakshalve: in de toekomst de andere kant opkijken! De keerzijde daarvan was dat, als toevallig een overste van je voorbijkwam, niet die dame, maar jijzelf een uitbrander kreeg. Maar ja... de kans dat een overste voorbijkwam was niet zo heel erg groot. En dus werd die tactiek toch wel door een luier gedeelte van de manschappen gevolgd.

2. Professioneel: handelen op de enige manier die werkt: de boeman spelen! Vanop enige afstand met een fluitstoot en een heel agressief gebaar en dito gezicht de dame teken doen door te rijden. Ze ging dan blozen, keek je kwaad aan, maar deed toch wat je gebaarde. Je gezicht moest dan ook iets uitstralen van: "Het is dàt of een boete"!

Even later werd ik motard en strekte mijn observatiegebied zich over de hele stad uit. En al gauw leerde ik, zodra ik een dergelijke 'probleemstraat' in reed, zelfs met de ogen dicht vaststellen wie van de politie hier op dit moment de scepter zwaaide:

- De 'gematigde' agent: de straat was een chaos!

- De boeman: het verkeer verliep rustig en vlot, nergens waren obstakels voor het verkeer te bespeuren. Niemand riskeerde het om dubbel te parkeren. Ook voetgangers konden ongehinderd overal door. Een ware oase!

Let wél: ik heb het over de jaren zestig, toen er alleen maar een fictief parkeerprobleem was! Parkeerplaats was er zowat overal, maar soms moest je toch wel honderd meter tevoet gaan en dat was er teveel aan! De automobilist was immers gewoon geraakt aan wielen, en rats vergeten dat hij ook voeten had!

Dit simpele voorbeeld toont duidelijk aan waar ik heen wil: aantonen dat 'gematigd' een gemaksoplossing is die helemaal niet werkt! Met een gematigd beleid, of het nu in het verkeer of in het parlement is, bereik je alleen maar dat je een minderheid plezier doet (zeg maar 'de kont likt'), maar voor groot ongemak zorgt voor duizenden anderen!

Zelfs op een kruispunt kun je teveel vriendelijkheid uitstralen! Zo stond ik ooit eens midden op een druk kruispunt zonder verkeerslichten het verkeer te regelen. Wou overschakelen van de ene richting naar de andere en stak dus de hand omhoog. Alle verkeer moet dan stoppen en wachten tot je de nieuwe richting aangeeft. Aan het stuur van de eerste auto in de rij die moest stoppen zat een vriendelijk dametje. Hoe harder ik zwaaide dat ze moest stoppen, hoe meer ze doorreed, tot nét voor mijn voeten. Ze zwaaide voorwaar vrolijk terug met een gezicht van "Ken ik jou misschien ergens van?"

Ja, dat laatste was even terzijde, maar het demonstreert ook dat, als je iets wilt 'leiden', je dat niet al te vriendelijk mag doen! Want ook dàt werkt niet!

Voor dergelijke, en nog veel andere zaken, zou ik wensen dat elke burger, nu de dienstplicht toch afgeschaft is, eens enkele maanden stage zou moeten komen doen bij de politie! Vooral parlementariërs zouden daar een hoop kunnen leren over hoe mensen écht zijn en reageren! Maar of dat zou helpen voor deze laatste categorie betwijfel ik, want die zouden weer de gematigde gemaksoplossing volgen en het ene charmante babbeltje na het andere plegen in plaats van hun job naar behoren te vervullen. Maar ze zouden toch minstens leren dat een charmant babbeltje of een vermanend vingertje niet helpt!

Potverdorie nog aan toe! Is er dan echt niémand die dat snapt?

Willy.