Elk individu, zowel mens als dier, heeft een eigen, uniek karakter. En ik haalde het al dikwijls aan, alles in de natuur bestaat uit gelijke delen positief en negatief, en dus kan het ook niet anders of ook onder die karakters zitten altijd ongeveer evenveel negatieve als positieve. Voor elke extreem negatieve, loopt er ergens op aarde een extreem positieve. Voor elke matig positieve, loopt er een matig negatieve. Is altijd al zo geweest en zal altijd zo blijven. Het is eigenlijk de voornaamste wet van de natuur, maar hij wordt sterk onderkend.

Maar vraag aan honderd moderne ouderparen hoe hún kinderen zijn, en je zult honderd keer horen "positief"! Vijftig koppels liegen dus! Of ze hebben het nog niet door, of ze willen het gewoon niet doorhebben.

Volgens koppen die veel geleerder zijn dan die van mij bepaalt het DNA de lichamelijke kenmerken van een persoon. Dat zal dan wel. Maar of een karakter ook erfelijk is en vastligt in het DNA? Dat betwijfel ik stellig. Het mag dan al zo lijken, omdat kinderen nogal vaak bepaalde karaktertrekjes van de ouders lijken mee te hebben, maar ik denk dat dit enkel maar komt omdat kinderen nu eenmaal de eigenschap hebben na te apen van de wereld rondom hen. Maar goed ook trouwens. Zo leren ze zich aan die wereld aanpassen. Zo denk ik dat een adoptiekind ook wel bepaalde eigenschappen van de adoptieouders zal vertonen. Dat soort eigenschappen heeft dus weinig met erfelijkheid te maken zoals velen denken.

Maar de echte aard, negatief of positief, van de mens, daar moeten we verder naar zoeken! Dat is en blijft een mysterie. Dat heeft volgens mij totaal niets met het voorgeslacht te maken. Dat lijkt wel een 'nieuwe' en totaal vreemde geest die bij de geboorte in een kind wordt geïnjecteerd. Een geest die in hoge mate zijn gedrag bepaalt.

En nu zijn we er: vroeger werden negatieve geesten al snel ontmoedigd door ouders, leerkrachten, en de hele omgeving. Ze kwamen niet ver met hun negatieve uitspattinkjes en waren wel verplicht zich aan te passen. Negatief gedrag werd toen nog gestraft en daardoor afgezwakt! Tegenwoordig wordt negatief gedrag beloond! Want de ouders stoppen zo'n kind maar alles toe. Deels 'om van het gezeur af te zijn', en deels om zichzelf wijs te kunnen maken dat ze een erg positief ingesteld kind hebben!

En omdat ouders halsstarrig weigeren negatief gedrag te onderkennen, laat staan te straffen, krijgt het kind in kwestie de kans zich tot een ware etter, pester of monster te ontwikkelen! Gewoon altijd zijn zinnetje te krijgen, hoe extreem zijn eisen ook maar zijn. En zo moeten we op de duur tot een maatschappij komen met niets dan extreem kwaad en extreem goed! Geen al te prettig vooruitzicht vind ik.

Dat had je vroeger niet. Toen trokken de positieven zonder veel hulp hun plan, en werden de negatieven sterk onderdrukt. Ouders staken veel meer energie in het afzwakken van negatieve neigingen door te straffen. Dat konden ze omdat ze niet veel energie moesten verspillen aan de positieven. Dat resulteerde in een gematigde en relatief rustige maatschappij.

Maar nu alles op gemak en comfort is gericht, is die energie om negatief gedrag af te straffen er ook al teveel aan. Ze willen het niet zien, beweren dat er geen enkel probleem is, en als er geen probleem is moet je het ook niet proberen op te lossen. Nét dezelfde zienswijze die de regering volgt! Kàn trouwens niet anders, want die piepende jongskens die leidertje willen spelen in de Wetstraat zijn nét zo opgevoed en namen gewoon het gedrag van de ouders over.

Andere ouders dan weer geven het zaakje uit handen: psychiaters, 'braafheidspillen', kalmeringspillen en noem maar op. Maar voor zover ik weet is daar nog nooit enig resultaat mee bereikt. En voor zover ik weet bestaat er geen pil die van een negatieve een positieve kan maken. Terwijl ik denk dat de gepaste opvoeding door de ouders dat wél moet kunnen! Al is dat dan ook een heel ondankbare taak!

Men geeft ook nogal gauw de schuld aan tijdgebrek. Zéker daar waar beide ouders werken. Maar is dat wel zo? Straffen zijn van oudsher het (ondankbare) domein van de vader. En is die vader nu minder thuis dan vroeger? Wel integendeel! Maar er is één groot verschil: de tegenwoordige vader zit onder de sloef van de moeder en mag bijlange na niet doen wat zijn instinct hem zegt wat nodig is!

Als er dan al gestraft moet worden, moet dat op de wijze die mama hem dicteert en waarvan hij instinctief weet dat het totaal verkeerd is! Een straf, gedicteerd door een wezen dat van nature niet geschapen is om te straffen, maar om te beminnen! En dat resulteert in de verkeerde straf op het verkeerde moment! Jawel! Vooral op het verkeerde moment! Want moeders hebben de neiging om met straffen te wachten tot het helemaal uit de hand is gelopen. Dan pas moet vader het maar proberen recht te trekken, daar waar hij al lang heeft gezien wanneer het scheef begon te lopen. Maar toén mocht hij zich nog niet moeien! Dat mag (en moét) hij pas doen als het veel te laat is.

Papa zou veel beter kunnen voorkomen in plaats van te moeten genezen wat ondertussen ongeneeslijk geworden is! Maar zo lang er voorkomen had kunnen worden denkt mama alles veel beter te weten en moet hij lijdzaam toezien!

Waarom ze dat doet? Heel eenvoudig: zij wil voorbeeldkinderen, maar vooral wil ze daarmee gaan pronken als zijnde 'HAAR prestatie'! Competitiegevoel, overdreven emancipatie, weetjewel? Ook weer een van de redenen waarom alles tegenwoordig zo uit de hand aan het lopen is.

Ja... de geëmancipeerde vrouw en de nieuwe man hebben samen ook nieuwsoortige kinderen geschapen. Dat weten ze nog niet zolang de kinderen klein zijn. Maar dat komt nog wel... als het telaat is!

Willy.