|
Het is helemaal niet vreemd dat de stilte in een kapel of heiligdom je tot meditatie aanzet. Een stilte die je confronteert met jezelf en je een dieper inzicht geeft in de persoon die je bent. In de stille natuur kun je hetzelfde ervaren, als je maar ver genoeg van het lawaaierig verkeer en kwetterende mensen bent. En vermits kapelletjes en heiligdommen zich meestal op dergelijke plaatsen bevinden, is de confrontatie met je eigen ik er ook het grootst.
Veel mensen schrijven dat gevoel toe aan een god die zich in dergelijke 'heilige' locaties openbaart. Dat kan wel zo zijn, maar dan huist die god niet ergens buiten, maar IN jezelf!
Serene stilte en een serene omgeving maakt die god wakker en verlost hem van de banden van uitwendige indrukken die hem gevangen houden in jezelf. En dat is een heerlijk gevoel. Vandaar ook dat ik zo graag bij donker in het park wandel in doodse stilte! Sluit alle storende geluiden, alle gekwaak en gekwetter van luidruchtige wezens die zich mens noemen uit, en floep... daar is je god! Daar ben je zelf! Arm of rijk, slim of dom, goed of slecht, maar dat ben je gewoon en daar moet je het mee stellen, of er indien nodig aan werken.
Ik kan me goed voorstellen dat die confrontatie voor sommige mensen erg schokkend is. Mensen die veel op hun kerfstok hebben dan! Mensen die lang niet zo zuiver op de graat zijn als ze zichzelf en hun omgeving proberen wijs te maken. Maar ik denk niet dat dergelijke mensen er gemakkelijk toe komen de stilte op te zoeken. Veel te confronterend voor hun kwalijke innerlijk!
Neen hoor! dergelijke mensen voelen zich veel beter op hun gemak in een lawaaierige discotheek of in het gejoel tijdens een voetbalmatch. De god in hen zit dan lekker opgesloten achter de dikke tralies van storende indrukken en geeft geen kik. Met als gevolg dat ze op die manier veel beter met zichzelf kunnen leven. Geen hekel meer aan zichzelf hebben. Niet met hun miezerige persoontje worden geconfronteerd. En vooral ook vergeten dat ze veel meer krijgen dan ze geven!
In elk van ons huist zo'n 'god'. Een god die eerlijk en objectief je gaven en gebreken tegen elkaar afweegt en onuitwisbaar noteert. Een god die eigenlijk de inventaris van je eigen ziel is. Sommige mensen weten het niet omdat ze er nooit eens toe kwamen intens te luisterden naar de stilte! Andere mensen deden dat wél en verschoten zich een zodanige bult van de negatieve confrontatie dat ze het nooit meer riskeerden. Want hún notaboekje voorspelde de hel als ze zo voortdoen. Maar zo willen ze juist voortdoen! Het is toch zo winstgevend en makkelijk als je alles toegestopt krijgt op iemand ander's bloed, zweet of tranen!
Tja, dan moeten ze maar zo voortdoen hé? In het hiernamaals zien ze wel wat ze toebedeeld krijgen! Dergelijke mensen kan ik maar één raad geven: verafschuw de stilte! Babbel, roddel en kwetter er maar doorlopend op los als kippen zonder kop. Zorg er maar voor dat de traliedeur van je god stevig gesloten blijft! Als er dan geen gelukkig hiernamaals voor je op het menu staat, dan heb je tenminste toch van je aardse leven kunnen profiteren!
Willy.
|
