|
Omdat Chico mijn eerste hond is ben ik nog niet zo'n ervaren hondenbaasje. Had vroeger altijd katten! Heb nog veel te leren van en over honden. Maar de eerste ervaringen met de nu anderhalf jaar oude Chihuahua 'Chico' zijn toch heel erg positief. Want als ik mijn hondje bezig zie, verwondert het me telkens weer hoe menselijk honden reageren!
Van een kat is duidelijk dat het een dier is. Ze zijn lief, maar leven in een wereld die niet de onze is. Of je er bent of niet, het zal hen worst wezen. Als ze maar tijdig te eten krijgen zijn ze al lang tevreden.
Honden zijn anders! Moeten baasjes hebben. Voelen aan dat je zult buitengaan en worden onrustig. "Zou ik mee mogen?". En als een gezinslid alleen om boodschappen verdwijnt, zijn ze pas weer gerust als hij of zij weer thuiskomt.
Zijn mijn vrouw en ik bezig met iets op verschillende plaatsen in de woning, dan zal hij altijd een plaatsje proberen uit te zoeken van waaruit hij ons allebei in het oog kan houden. Hij is dan gerust, legt zich neer en doet een hazenslaapje. Maar zodra een van ons zich gaat verplaatsen veert hij op en controleert wat er nu weer gaat gebeuren! En kiest een nieuwe strategische plaats vanwaar hij alles in het oog kan houden. Wil niets van het gezinsleven missen!
Op de foto hiernaast zie je Chico liggen, droevig starend naar de voordeur, ongeduldig wachtend op het bazinnetje dat eventjes bij de buren is.
Tja... dat is nu eenmaal een hond! Je ziet echt de droefheid in zijn ogen: een van de baasjes is weg, en dat vindt hij hoogst ongezellig!
Apen dan bijvoorbeeld weer, lijken wel erg veel op mensen, maar dat is eerder uiterlijke schijn denk ik. Het blijven toch altijd ergens wilde dieren die al helemaal niet in ons menselijk denken passen. We vinden ze wel grappig en intelligent omdat ze veel dingen doen die ook wij doen. Natuurlijk! Het zou ook niet anders kunnen, vermits ze de dezelfde ledematen als wij hebben. Tot en met vingers! Maar ik denk dat daarmee ook elke gelijkenis ophoudt. Een aap hoef je trouwens ook nooit als huisdier te houden! Want vroeg of laat komt het 'wilde' boven en kun je er geen kanten meer mee op. Daarvan zag ik trouwens al voorbeelden van mensen die tegen beter weten in een aap als huisdier in huis haalden!
Maar als ik mijn hond observeer zie ik heel andere karakteristieken. Karakteristieken die me ervan overtuigen dat de hond toch wel het dichtst bij de mens komt in de evolutie, al is het dan niet lichamelijk. Praat tegen hem, en het kopje gaat schuin, met een vragende blik in de ogen. Alsof hij zeggen wou: "Ik begrijp je niet helemaal of helemaal niet. Ik zou je meer uitleg willen vragen maar ik kan nu eenmaal niet praten."
Communiceren ze misschien telepathisch? Denken ze dat wij dat ook zouden moeten kunnen? Vinden ze óns juist dom omdat we hen niet met hetzelfde soort telepathie kunnen begrijpen of antwoorden?
Veel hondenbaasjes zeggen dan weer dat de hond alleen maar de spraak tekort heeft om mens te zijn. Dat lijkt inderdaad zo, maar dan vraag ik me wél af of wij het niet zijn die de spraak tevéél hebben! Spraak waarmee we veel meer kwaad dan goed doen, veel meer beloven dan we geven. Want zelden zegt de mens wat hij écht denkt en hoe hij in elkaar steekt. Zijn wij het juist, die nét door onze spraak de natuurlijke telepathie tussen wezens helemaal zijn ontgroeid?
Onze spraak heeft ontegenzeggelijk veel voordelen opgeleverd: overleveringen, geschriften, uitvindingen die het leven sterk verbeterden enzovoort. Maar datzelfde spraakvermogen richt ook onnoemelijk veel onheil en leed aan! Vooral dan door domme mensen, die er maar op los blijven tateren. Als de waarheden uitgepraat zijn schakelen ze dan maar over naar leugens. Als ze de tong maar kunnen blijven roeren! Als ze maar indruk kunnen maken op andere... dwazen!
Wat er ook van zij, ik zeg nooit meer dier tegen een hond! Het lijkt eerder een mensje in een verkeerd lichaam. Tenzij... wij juist honden zijn in een mensenlichaam en ons daardoor de heren der schepping vinden. Ons, nét door die spraak, heel anders kunnen profileren dan de persoon die we wezenlijk zijn. Wat dan weer een pak voordelen oplevert: hetzij om als 'ideale mens' over te komen, hetzij om winst te boeken (zie de politiek).
Maar er zijn ook veel verschillen tussen mens en hond, en die zijn helemaal niet vleiend voor ons! Honden zijn niet vals! Honden liegen niet. Honden spelen geen komedie en tonen zich zoals ze zijn. Honden houden onvoorwaardelijk van hun baasjes. Net omdat ze niet weten hoe vals mensen kunnen zijn! Honden zijn WYSIWYG! (What You See Is What You Get). Ook dàt kun je zelden zeggen van mensen. Mensen bekijken de situatie eens, en spelen dan de rol die ze het meest geschikt lijkt voor de situatie en het moment. Enkel in de kleine huiselijke kring toont de ware aard zich!
Maar helaas... honden denken dat wij net zo leven als zij. Heel dikwijls tot hun schade en schande. Daarbij denk ik dan vooral aan sommige wantoestanden met windhonden in Spanje!
Wij, heren der schepping, gebruiken het woord 'hond' ook zo graag als scheldwoord. Alsof een hond een minderwaardig wezen zou zijn! Terwijl we juist heel veel kunnen leren van de trouw, de liefde en de eerlijkheid van een hondje! Dat van mij weegt drie en een halve kilo. Maar dat is dan ook drie en een halve kilo eerlijke liefde en trouw! Kun je dat van veel mensen zeggen?
Willy.
|
