|
Ik had het geluk om héél dicht bij (gemeentelijke) politici te werken. Zo leerde ik ze heel goed kennen met al hun gaven en gebreken. Als... laat ik maar zeggen, 'verkeersadviseur', omdat er eigenlijk niet echt een woord bestaat dat mijn functie in mijn laatste 20 dienstjaren beter definieert, heb ik heel goed ondervonden hoe het er in de politieke wereld aan toegaat. En dan had ik nog het geluk die functie te mogen vervullen in een gemeente die in hoofdzaak op 'gemeentebelangen' draaide en waar andere, nationale partijen, maar een kleine minderheid vormden.
Met andere woorden: de Wetstraat had er niet veel in de pap te brokken. Wat haar natuurlijk een doorn in het oog was en nog is!
Meer geluk nog had ik met de schepen van openbare werken, die ook verantwoordelijk was voor het verkeer. Een persoon die, toen hij aan onze eerste wekelijkse vergaderingen deelnam, niet zoveel kende van de fijne kneepjes in het verkeersbeleid, maar openstond voor alle kennis, en gretig luisterde naar mensen die er meer over wisten. Zo goed dat hij op de duur expert werd, en een vlotte samenwerking gegarandeerd was. Dat heeft hem trouwens geen windeieren gelegd, want hij bleef schepen de gehele duur van mijn functie in die branche. We werden trouwens ook goede vrienden.
Maar... ondanks alles, hing hij, anders dan wij ambtenaren, van zijn kiezers af. Met als gevolg dat soms compromissen moesten worden gesloten waar ik niet helemaal achterstond. Maar goed... ik begreep hem wel en zolang het algemeen belang niet teveel geschaad werd door het toegeven aan enkelingen (lees: jankerds), kon ik ook wel hier en daar een toegeving doen die me niet echt zinde.
Kortom: het was een samenwerking zoals je niet dikwijls ziet tussen (onwetende) politici en (wetende) ambtenaren. En ik kon me vinden in die situatie. Dacht zelfs dat het er overal aldus aan toeging. Om naar het nieuws te luisteren had ik 's avonds geen zin! Na een hele dag druk bezig te zijn geweest met honderd en een problemen had ik geen enkele interesse meer in de problemen van de Wetstraat. Was ver van mijn bed! ... Dacht ik!
Toen ging ik met pensioen... begon het nieuws te volgen... en viel achterover van zoveel ondeskundigheid en onverantwoorde beslissingen, duidelijk genomen door volslagen leken. Luisterden die politici dan niet naar de kenners onder hun ambtenaren? Neen, zo bleek!
Als je dan bovendien bekijkt hoe iemand die vandaag minister van pensioenen is, in een volgende legislatuur dan plots minister van verkeer is... dan weer van asielbeleid... Madre mia! Hoe kan één persoon expert zijn in zoveel van elkaar verschillende zaken? Dat kan toch niet? Natuurlijk kan dat niet! En dat tekent zich ook heel duidelijk af in het beleid. En duidelijker nog in het straatbeeld!
Ik ken nou niks af van juwelen... maar veronderstel dat als ik, door een stel stomme kiezers, plots zou gepromoveerd worden tot grote baas van de juweliers... dan zou ik toch tenminste ter plekke bij juweliers mijn oor te luisteren gaan leggen? Desnoods enige tijd als 'leerjongen' bij een juwelier gaan werken? Heel deemoedig luisterend naar de kneepjes en problemen van het vak? Zodat ik met kennis van zaken kon spreken? Maar zelfs dàt blijkt er bij de meeste politici niet bij te zijn! Doen eigengereid hun zin in zaken waar ze totaal geen verstand van hebben! En dat moést ooit wel rampzalig aflopen.
Een eventueel universitair diploma is één zaak, die je wat voorsprong kan geven op je medemensen. Maar nooit in de praktijk hebben gestaan van de zaak waar je baas over bent? Dat is om problemen vragen!
Veel ministers laten zich trouwens totaal niet zien op hun administratie! Kennen hun soms heel noest werkende en vakkundige medewerkers niet eens. Willen ze ook niet kennen, want dat is vér beneden hun waardigheid als excellentie (n.v.d.r.: excellentie is geen synoniem van intelligentie hoor)!
Ze geven (als leek) gewoon een schriftelijk bevel en de administratie (als expert) moet uitvoeren. Hoé verkeerd het ook maar is. En hoé het ook maar overkomt als de wereld op zijn kop! Is het dan een wonder dat die medewerkers na verloop van tijd en voldoende 'lekenbazen' totaal gedemotiveerd raken en gaan werken als robotten? Hun voeten gaan vegen aan het algemeen belang en gewoon uitvoeren wat gevraagd wordt? Het andersom proberen is toch vechten tegen de bierkaai!
Wel, ik kan met enige fierheid en veel dankbaarheid verklaren dat ik de politiek in mijn gemeente Knokke heel anders heb ervaren! Gelukkig maar! Daar konden we voor 90% werken aan het algemeen belang. Die tien overblijvende percenten (voor rekening van jankerds)... nou ja... dat neem je er dan maar bij als noodzakelijk kwaad.
Maar in de Wetstraat werkt het net andersom: 90% jankerdsbelang, en hooguit 10% algemeen belang. Dat het vierkant draait speelt geen rol. Als het hún tijd maar meegaat! Vier of acht jaar Wetstraat moet toch voldoende zijn om binnengespeeld te zijn?
Misschien moet ik er ter verduidelijking nog een veralgemeend voorbeeld uit mijn praktijk aan toevoegen:
- De verkeerslogica stelde dat in een bepaalde straat eenrichtingsverkeer moest worden ingevoerd. Laat ons zeggen, van Oost naar West. Zodra de bewoners lucht kregen van de voornemens, gingen ze zich bemoeien. De grootste jankerds natuurlijk het eerst! De een wilde tweerichtingsverkeer houden voor eigen gemak, maar dacht niet aan de algemene verkeersdoorstroming. De ander wilde wel eenrichtingsverkeer, maar dan van West naar Oost! In de Wetstraat zouden ze luisteren naar wie het luidste jankt. Ook in Knokke was die trend wel aanwezig, maar meestal kon ik wel uitleggen dat de luidste jankerds ongelijk hadden, en werd dat ook ingezien door de politici. Stel je voor dat die wil tot luisteren er niét aanwezig was geweest! De stad zou op de duur onleefbaar geworden zijn doordat elke bewoner zijn eigen stukje verkeersbeleid voor zijn eigen deur wilde!
Gelukkig kon ik dergelijke misvattingen meestal wel ontkrachten en de zaak in goed banen leiden. Waarom ik dat kon? Omdat ik aan het algemeen belang dacht! En met een logische uitleg de politici kon overtuigen. Omdat ook zij inzagen het algemeen belang niet te kunnen negeren. Omdat de politieke wil tot luisteren naar kenners aanwezig was!
Misschien, en tot mijn spijt, loopt dit stukje misschien wat over van eigenlof. Maar dat is helemaal niet de bedoeling. Ik heb mijn taak altijd in alle bescheidenheid, en zoveel als mogelijk achter de schermen uitgevoerd. De verdienste komt mij niet toe, maar wél de politici in kwestie. Ik deed gewoon mijn taak naar best vermogen. De bedoeling dat ik dit alles neerpen is enkel mijn lezers een klaar beeld voor te houden van hoe het werkt in de politiek. De politiek even vanuit een andere hoek leer bekijken. Wie nooit met politici samenwerkte snapt dat misschien niet zo goed. Wat zeg ik? 'Misschien' niet zo goed? 'Zéker' niet zo goed. Anders zouden de verkiezingsuitslagen er wel eventjes anders uit zien!
En ik moet mijn woorden uit een van mijn eerste stukjes over politiek in dit blog kracht bijzetten: veel politici zijn echt geen slechte mensen. Het zijn wél mensen die totaal ondeskundig aankijken tegen de hen opgelegde taak. Als ze dan nog wilden luisteren naar mensen die er wél kundig in zijn en met beide benen in de praktijk staan, zou er geen vuiltje aan de lucht zijn. Maar neen! Zéker op nationaal vlak willen ze zich helemaal niet minderwaardig tegenover hun ambtenaren opstellen! ZIJZELF wanen zich de experts. ZIJZELF gaan nu de lakens uitdelen! En daar begint dan het gestuntel en de narigheid! En daar begint helaas ook... de ondergang van een bloeiende cultuur!
Willy.
|
