|
Ik kom net terug van de kliniek, heb niet echt goesting om te schrijven maar wil de blogvrienden die meeleven toch nog even op de hoogte houden.
Zoals ik al had gevreesd, ze heeft een totaal slapeloze en pijnlijke nacht achter de rug en lijdt nog steeds. Ik ga er zoveel als mogelijk, want ze put heel veel moed uit mijn aanwezigheid. Al is het moeilijk met de hond, want ik wil geen misbruik maken van buurvrouw. Die heeft namelijk ook een hond, en die kan Chico niet luchten, hoewel Chico daar gewoon zijn voeten aan veegt. Hij houdt van buurvrouw en die andere hond moet zich maar aanpassen.
Trouwens, 'Twinky', de hond van buurvrouw, is een nogal lui beestje dat zowat de ganse dag in de slaapkamer op bed ligt. Vandaar dat ze gemakkelijk hier een uurtje kan komen 'hondsitten'. Maar vanavond proberen we het anders: ik zal Chico naar haar brengen, en ze ziet wel wat er gebeurt. Maakt Twinky het te bont kan ze nog altijd de kamerdeur sluiten zodat hij Chico niet meer ziet. Zijzelf zit dan tenminste in haar eigen domein en kan rustig haar werk verder doen.
Nu. Mijn vrouw: de arme sukkel ligt met allerlei buisjes: in de neus (naar de maag), in de keel (akelig!) naar ik weet niet wat, in de rug en op nog wat plaatsen! Mag niet eten, niet drinken... Brrr! Kon ik maar een deel van de pijn op mij nemen, want pijn hebben is erg. Maar een geliefd wezen zien pijn hebben en niets kunnen doen is zo mogelijk nog erger.
De operatie, die zes uur duurde, is dan ook niet niks geweest: de volledige dikke darm er uit, en de dunne darm verbonden met de endeldarm! Het had iéts eenvoudiger gekund met een stoma, maar dat wilde ze onder geen voorwaarde! Liever dood dan, zei ze. Wat denk je wel, niet meer in spannende Jeans kunnen lopen als een meisje van 16? Ach, die vrouwelijke ijdelheid ook hé?
Mij persoonlijk zou het nochtans allemaal niks hebben kunnen schelen. Als ik haar maar terugkrijg!
Telkens ik haar bezoek vind ik haar terug als een regelrecht wrak! Maar een uurtje bezoek van mij kikkert haar, onbegrijpelijk, toch wel heel erg op, al praten we niet veel. Hoéft ook niet. Er gewoon zijn voor elkaar verricht toch blijkbaar wonderen. Vandaar dat ik hoognodig naar een betere oplossing moet zoeken voor buurvrouw. Want de hond ergens naar een opvangcentrum brengen is voor mijn vrouw helemaal geen optie! Het is al erg genoeg voor het beest dat hij haar moet missen. Hem helemààl in een vreemde omgeving weten kan ze niet over haar hart krijgen.
En toch, als het van mij afhing zat ik de hele dag bij haar als haar dat opkikkert. Maar ja, dat kan nu eenmaal niet.
Sorry voor de trouwe blogvrienden als hier alweer niks interessant voor hén uit komt, maar zoals Johan het zo raak opmerkte: ik moet het van me afschrijven! En dat helpt echt. Het worden sowieso nog enkele zware dagen voor allebei. Ik kan niets voorspellen voor de toekomst. Misschien schrijf ik de volgende dagen nog iets, misschien ook niet. Hangt van allerlei factoren af. Maar ik hou de kop boven water en laat me in geen geval gaan. Niet voor haar, niet voor Chico!
Willy.
|
