|
Bij mijn telefoontje gisterennamiddag aan het UZ Gent kreeg ik een vrouwelijke arts aan de lijn, die me nog eens piekfijn het hele proces uitlegde. Chapeau voor die artsen daar. Humaniteit staat er blijkbaar hoog in het vaandel.
Wat er vooral uit te leggen viel? Wel, mijn vrouw ademt nu zelfstandig, alle lichaamsfuncties werken, MAAR! Ze reageert niet op licht. De pupillen staan wijd open en reageren niet. En dat, volgens de arts, doet ernstig hersenletsel vermoeden! Er is een kleine kans dat het komt door de drug in haar baxter. Ze houden haar in elk geval nog enkele dagen in een diepe slaap en volgen de toestand nauwlettend op.
Slecht nieuws? Jawel. Maar ik laat me niet meer uit mijn lood slaan. Ik hou me aan de afspraken die ik met mezelf heb gemaakt. Lijkt harteloos maar dat is het niet. Het is logica, gemengd met medelijden en realistisch denken.Want wat er ook maar met haar gebeurt, ik moet doorgaan en mijn belofte aan haar waarmaken: goed voor haar hondje zorgen, en zelf proberen gelukkig te zijn. En dat lukt me tot op heden goed. Want de huilebalk uithangen helpt uiteindelijk niemand, en zéker niet mezelf.
Gisteren heb ik voldoende ondervonden wat de gevolgen daarvan zijn: je glijdt langzaam in een steeds dieper wordende put, en als je niet op een of andere manier ingrijpt raak je op een 'point of no return' en kun je er enkel nog uit met antidepressiva. En daar wil ik niet aan beginnen.
Mijn filosofie heeft gisteren de hele dag goed gewerkt. Ik hoop dat dit in de toekomst ook zo blijft.
Laatste nieuws vandaag: haar ogen reageren weer op licht!!! Oef! Bestaan er dan toch mirakels? Ze proberen af en toe de medicatie te verminderen, maar na een tijd maakt ze dan stuiptrekkingen en moeten ze de medicatie weer verhogen.
In elk geval maakt dit beetje goed nieuws alweer mijn dag goed.
Willy.
|
