|
Eigenlijk heb ik vandaag niets te vertellen en wordt dit blog eentonig. Maar schrijven is voor mij de beste remedie om de kop boven water te houden. En gewoon maar dingen vertellen aan je pc zonder publiceren is ook maar niks! Wie schrijft nou iets wat niemand leest? Daarom ook ben ik alle blogvrienden en vriendinnen dankbaar dat ze blijven lezen. Dat zie ik aan de statistieken. Een reactietje is mooi meegenomen en doet me wel goed. Maar het hoeft niet echt, want wat moet je soms gaan vertellen in dergelijke omstandigheden?
Toch zit er voor vandaag een verkwikking in mijn voorlopig eentonige bestaan: mijn zoon Peter en zijn vrouwtje komen me om 11 uur ophalen en trakteren, omwille van mijn verjaardag gisteren, met een etentje in een goed palinghuis en een aperitiefje ergens op de baan. Mijn lievelingskost. Maar of het me zal smaken weet ik niet! Want ik moet mezelf tegenwoordig dwingen om te eten! Niets smaakt me. Verdorie toch hé? Hoe sterk je geest ook is, je lichaam speelt je toch ook lelijke parten in dergelijke gevallen.
Nu, gebakken paling met verse frietjes smaakt me altijd. Het zou me verwonderen als dat vanmiddag niét het geval zou zijn. In elk geval is het een fijn idee van hem. En Chico? Die moet mee! Hopelijk gedraagt hij zich een beetje. Maar hem achterlaten bij wie dan ook kan ik niet, tenzij bij buurvrouw, maar die gaat zelf dineren met haar vriend.
Gek hoe het beestje me sedert vrouwtje er niet meer is uur na uur in het oog houdt en overal meeloopt waar ik ga! Met zijn hondenverstand voelt hij zich waarschijnlijk verlaten door zijn vrouwtje, is nu extra op zijn hoede, en wil niet dat ik ook plots uit zijn leven verdwijn! Arm diertje! Natuurlijk mag hij mee op restaurant en neem ik wel zijn gevuld eetbakje mee. Met een beetje meer inhoud dan normaal, om hem zoet te houden en ook zijn buikje vol te kunnen eten.
Ik ben, na grondig zelfonderzoek, tot de conclusie gekomen dat ik eigenlijk in een rouwproces ben verzeild. Een ellendig langgerekt rouwproces, want eerlijk gezegd is de kans dat ik mijn vrouw gezond en wel terugkrijg wel héél miniem, zoniet onbestaande. En daar moet ik me bij neerleggen en realistisch blijven. Dat is het leven nu eenmaal. Iémand moet de eerste gaan, en als ik dat was geweest zou het voor mijn vrouw duizendmaal erger zijn geweest. Het is immers niét diegene die eerst sterft die het grootste slachtoffer is. Het is de overlever! Dié pijn zal haar dan tenminste al gespaard blijven!
Rouwproces? Terwijl ze nog leeft? Jawel! Want uit alle inlichtingen die ik overal heb opgezocht kan ik afleiden dat hersenletsel bij comapatienten vrijwel zeker is. Ik weet ook dat ze dat onder geen voorwaarde zou aanvaarden als ze zelf zou kunnen beslissen en dus wordt het euthanasie, wat steeds haar wens is geweest. De jarenlange pijn waarop ik machteloos heb moeten toezien dan ook nog eens zien erger maken in een gehandicapt lichaam of geest? Dat kan ik haar echt niet aandoen. Dat recht heb ik niet. Ik denk dat haar ziel efffectief is gestorven en ergens in betere sferen vertoeft.
Wat men in Gent in leven houdt is een ontzield lichaam. Een lichaam dat niet meer bij die ziel behoort en enkel nog pijn zal kunnen hebben als het uit de coma gehaald wordt. No way! Ik wacht nog even af, en zal dan toch moeten vragen dat er spoed wordt achter gezet; het is erop of eronder! En dat het eronder zal zijn, dat weet ik al. En dan weet ik meteen ook dat ze, als gelovige ziel, eindelijk helemaal is kunnen aankomen waar ze wilde zijn. Want zo lang die coma blijft duren, denk ik dat de ziel ergens tussenin zweeft en niet echt kan wegkomen.
Is mijn redenering juist? Ik weet het niet. Dat weet niemand. Maar mijn gevoel zegt ja en ik zie geen andere weg dan die waarvoor ze me nog heeft gesmeekt: liever dood in zo'n geval.
Zo. Nu heb ik jullie vijf minuutjes verveeld, maar heb er zelf toch weer een uurtje mee kunnen wegwerken! Ooit haal ik mijn schade wel weer in.
Ondertussen zie ik dat het flink aan het sneeuwen is en voorlopig niet van ophouden weet. Straks bel ik Peter op (woont 50 km van mij af), en vraag hem die reservering maar te annuleren. Ik zie het niet zitten hem al die kilometers te doen, en Chico zal ook wel liever thuisblijven in dat 'hondenweer'.
Willy.
|
