|
Gisteren zouden we paling met frietjes gaan eten met Peter dus. Het werd anders!
Ik belde voordien het UZ op. Daar vroegen ze me of ik toch niet eens langs kon komen om een aantal belangrijke dingen te bespreken die niet via telefoon konden. Ik denk dat ze me vooral wilden zien om mijn reactie te kunnen bepalen, en dat kun je inderdaad niet inschatten aan de telefoon.
Dit eerst aan mijn dochter Abigaeil gemeld, omdat die me net erna opbelde. Zelf zat ze vast met de vijf kindjes, maar zou Peter verwittigen via GSM om het restaurant af te zeggen en me naar het UZ Gent te brengen. Hij was akkoord en een uur later waren we op weg naar Gent.
Tja... wat zeggen? Je vrouw daar zien liggen, heel vredig ademend met gesloten ogen, met tiental toestellen er omheen... Maar zich van totaal niets bewust. Héél erg emotioneel!
Nu, uit het gesprek met die arts en de verpleger kwam naar voor dat haar kansen om zonder ernstig hersenletsel uit de coma te raken vrijwel nihil zijn. En ze gingen voorzichtig vissen naar achtergronden: wie was ze als persoon? Ik heb onomwonden gezegd dat ze al jarenlang niet één dag zonder pijn is geweest: brandende, droge ogen. Constante rugpijnen. Dan ook nog de voortdurende constipatie die voor hevige buikpijn zorgde. En dan nog het feit dat dit alles onomkeerbaar is en geen medicatie echt hielp.
Gelukkig had ik ook de euthanasieverklaring bij, die ze enkele maanden geleden ondertekende omdat ze op geen voorwaarde wil leven als een plantje. Heeft dit trouwens gezien van haar moeder, maar dié kon ze niet helpen omdat die euthanasieverklaringen toen nog niet bestonden.
De dokter was blij met die euthanasieverklaring, omdat het een hoop langdurige paperasserij omzeilt. En we zijn tot een akkoord gekomen: Ze zullen nog enkele dagen testen verrichten om honderd procent zekerheid te hebben, en dan worden de machines uitgeschakeld.
Omdat mijn dochter me al had gezegd dat ze donderdag vrij is, en absoluut met mij naar Gent wil, heb ik hen gevraagd of dit donderdag kon gebeuren. Ze zouden hun best doen het zo te regelen.
Voor alle duidelijkheid: mijn kinderen zijn van een eerste huwelijk en niet van haar. Toch hebben ze haar altijd een toffe vrouw gevonden voor me.
We zijn tenslotte vertrokken van het UZ vol emoties, en zijn samen (Peter, zijn vrouwtje en ik) enkele Scotch gaan drinken. Honger had ik niet meer en ze hebben me dus naar huis gebracht. Ik heb de hele zondag niets kunnen eten.
Voor vandaag had ik op mijn programma gezet: eerst de spulletjes van haar afhalen in de kliniek hier. Alweer een sterk emotioneel blok waar ik doorheen moest, en liefst zo snel mogelijk afwerkte.
Dat is ondertussen ook al gebeurd. Alles mooi gesorteerd zoals het hoort, en nu is mijn huis alweer clean.
Omdat ik ongemakken en zwaktes begon te ondervinden door dagelijkse ondervoeding, ben ik nu frietjes aan het bereiden en zal mezelf straks dwingen smakelijk te eten.
Tot overmaat van ramp zit Chico momenteel geplaagd met diaree! Waarschijnlijk voelt het beestje ook wel het verlies van zijn vrouwtje aan. Om middernacht hoorde ik hem janken, ging kijken en ja hoor! Voor de tweede nacht op rij had hij zijn bench bevuild, maar niet zo erg als gisteren.
Maar wat betekende dat voor mij? Ik heb me totaal aangekleed (middenacht... weet je wel?) en ben met hem een wandelingetje begonnen om zijn behoeftes te doen in de parkjes. Hem terug in zijn bench steken durfde ik niet. Het zou opnieuw kunnen gebeuren, en omdat de bench in een andere kamer staat hoor ik hem niet janken als ik in diepe slaap ben.
Dus: Chico in de woonkamer laten slapen en ik in de zetel! Gevolg: slechts enkele uurtjes slaap. Maar momenteel is Chico een prioriteit en moet ik alles doen wat goed is voor hem! Dat heb ik beloofd aan mijn vrouw. En dat zou ik trouwens ook zonder die belofte doen.
Maar nu ga ik eten!
Willy.
|
