|
Eenzaam loop ik door de straten.
Met mijn hond als toeverlaat.
Meer gezelschap kan niet baten
Als het noodlot plots toeslaat.
Toeslaat als een harde kraker
En wel van alle kanten tegelijk.
Maar mijn kop blijft boven water,
Anders krijg ik geen respijt.
Droevig loop ik langs de straten
Met Chico naar de dierenarts.
Hopelijk kan dit bezoek hem baten,
Want zijn stoelgang zit hem dwars!
Natuurlijk ook uit heimwee naar zijn vrouwtje!
Hoe raakt een hondje daar van af?
Hoe vermijd ik zelf ook een black-outje?
Hoe reageer ik zélf mijn heimwee af?
Willy.
PS: dit gedicht is een 'momentopname'! Even een korte down tussen de momenten dat ik mezelf goed in de hand heb en er ben voor mijn vrouw, mijn dochter, en mijn hond. En wel in dié volgorde. Maar trouw aan mijn filosofie 'first things first' is Chico nu even mijn eerste prioriteit. De rest is zorg voor later. Gelukkig ben ik ook omringd door (slechts) enkele échte vrienden die er voor me zijn door dik en dun.
Mijn volgende prioriteit nu is om een leven niet langer te rekken dan strikt noodzakelijk! Vandaag nog wil ik de mensen in het AZ duidelijk aan het verstand brengen dat het, wat mij betreft, zo snel mogelijk gedaan moet zijn zodat haar ziel vrij komt en kan gaan waar zij altijd al wou heengaan.
Hoogstens nog tot donderdag, want dan kan ik naar Gent met mijn dochter, die heel graag nog afscheid van haar wou nemen. Zélf heb ik zondag afscheid genomen. Maar als de artsen besluiten het vandaag nog te doen, dan laat ik het toe. Hoe sneller hoe liever. Dat is wat ZIJ wil, en ik haar beloofd heb. Het zal mijn dochter heel erg spijten, maar dat komt pas op de tweede plaats.
Willy.
|
