|
Vooreerst: het stukje onmiddellijk hierna was eigenlijk voor vandaag bedoeld, en dus plaats ik het ook. Wie weet of iemand er baat of raad kan in vinden:
Hoe ga je om met overleven na het verlies van een partner? Wel, eigenlijk kun je dat niet! Onmogelijk als je verstand op de frequentie 'emoties' staat! En dus moet je op de frequentie 'logica en realiteit' overschakelen. Hoé moeilijk dat ook is. Ik heb dan ook intens medelijden met mensen die dit niet kunnen! Die mensen moeten helse momenten doormaken, en dat ondervind ik nu ook heel goed. En opnieuw ben ik mijn schepper dankbaar dat hij me met die gave heeft begiftigd.
Wat ik gisteren (nu eergisteren) ook ondervond is dat, hoé diep je zelf ook in de problemen zit, het véél beter dan antidepressiva werkt als je ondertussen toch nog anderen weet te helpen! Zo kon ik (eer-)gisterenmorgen mijn dochter Abigaeil nog een enorm plezier doen. Want ook zij is depressief na een mislukt huwelijk en zat te piekeren over bepaalde problemen waar ze me nu niet echt mee wilde lastigvallen in deze droevige periode. Maar ik voelde het aan, belde haar op en loste het probleem op dat haar momenteel het meeste drukt. Wel, dat maakte mijn dag goed!!!
Raar eigenlijk, maar ik denk dat kunnen geven beter werkt dan te zitten huilen om hulp! Want ik kréég veel hulp en medeleven van mensen, waarvoor ik eeuwig dankbaar ben. Dat helpt enorm, maar vrolijk kan het je niet maken zolang je op de frequentie 'emoties' blijft staan.
Ondanks alles zélf nog blijven geven wat je kunt geven werkt wél! Het is het beste antidepressief middel! Een middel dat je niet bij de apotheek vindt! En ik weet niet of het een middel is dat bekend is bij psychologen. Ik vrees van niet! Maar zodra ik de opluchting in de stem van Abigaeil hoorde kon mijn dag niet meer stuk.
Krijgen, is in mijn geval mooi meegenomen. Maar het werkt niet echt op je verwerkingsproces.
Blijven geven ondanks alles echter, werkt wél!!! Ik vraag me nu wél af of dit psychologisch bekend is.
Want nu, als ik even een dipje krijg, denk ik onmiddellijk "ik heb Abigaeil toch over haar zwaarste probleem heen kunnen helpen", en dat doet onmiddellijk mijn goed gevoel terugkeren.
Conclusie:
Geven is voor de gever een opluchting.
Krijgen verwekt eerder een extra schuldgevoel!
Raad:
Als je ook maar iéts kunt geven, doe dat dan ook! Want geven is onder bepaalde omstandigheden veel belangrijker dan krijgen. De gever is hierin de winnaar. De krijger... nou ja... die is wel blij te krijgen, maar moet soms ook een schuldgevoel verwerken. Geven is veel zaliger dan te moeten krijgen!
Niet te verwonderen dus dat veel mensen hun depressies zien opstapelen en er niet van afkomen. Zéker niet als ze alleen aan zichzelf blijven denken, en halsstarrig weigeren anderen ook nog maar eens te helpen!
Willy.
En nu vandaag:
Gisterennamiddag hebben ze de machines stilgelegd en haar zachtjes laten inslapen na telefonische afspraak met mij. Een enorme opluchting voor mij, en een gevoel van intense vrede. Afscheid had ik zondag al genomen. Haar wil is in vervulling gekomen. Ik verloor een fantastische vrouw, maar ook een vrouw die ik al jarenlang dagelijks zag lijden. En dat is ondraaglijk als je niets kunt doen om haar te helpen. Toch was ze uiterst moedig, levendig, en verborg haar pijn voor vrienden en buitenstaanders. Maar ik wist wel beter!
En dat er leven is na de dood werd me gisteren nog maar eens bewezen: amper een uur na haar dood, stierf ook haar moeder, die al een tiental jaar als een plantje leefde in een rusthuis. Dikwijls heeft mijn vrouw me gezegd dat ze ook dit niet aankon, maar door het ontbreken van een euthanasieverklaring niets kon doen. En smeekte me ook om haar, als haar hetzelfde zou overkomen, te laten gaan.
Toeval? Moeder en dochter die op twee verschillende plaatsen en onder totaal andere omstandigheden amper enkele uren na elkaar sterven? Kom nou! Mijn mening is dat mijn vrouw, aangekomen in een betere en machtigere wereld, onmiddellijk haar moeder heeft bij zich geroepen! Om ook haar eindelijk uit die onbewuste toestand te halen.
Vanmorgen had ik, vol schijnbaar onoplosbare problemen, een afspraak met de begrafenisondernemer hier in Oostende. Wel, ik werd heel goed opgevangen en geholpen. Practisch alle problemen die ik boven mijn hoofd voelde hangen werden op slag opgelost. En eigenlijk moet ik in feite aan geen vervelende administratie meer denken. Dat wordt allemaal via hen opgelost en ik heb nu niets meer te doen, tenzij voor het hondje te zorgen, want het arme beestje heeft het ook aangevoeld en is totaal uit zijn gewone doen!
En wat mij betreft: een nieuwe levensfase gaat nu in. Maar ik voel heel goed aan dat ze rond me blijft hangen en me helpt waar ze kan. Dank je, Pruts!
Willy.
|
