|
Eindelijk is de laatste harde noot gekraakt!
Een intieme maar serene plechtigheid met alleen maar de dichtste familie en wat echte vrienden. Net zoals ze wou.
Met klassieke achtergrondmuziek, en tussendoor mijn gedicht, voorgelezen door mijn dochter, want zelf was ik daar niet toe in staat en mijn dochter wou niet dat een vreemde het voorlas.
Dit is de tekst en foto, die in enigszins gewijzigde alineavolgorde, op het overlijdensprentje prijkte, met op de andere zijde nog wat plechtstatigheden:
|
Lieve Pruts,
Negentien jaar waren we samen.
Negentien jaar gelukkig met elkaar.
Tot de engeltjes je kwamen halen,
En ik je zacht moest laten gaan.
Goede reis, Pruts naar jouw hemel.
Je zult daar zeker welkom zijn.
Al je pijn is nu verdwenen,
Je kunt er maar gelukkig zijn.
Willy.
In dierbare herinnering aan
Rosette Van Praat,
een mens zoals je er geen tweede vindt!
|
 |
Het was Een pakkend moment. Voor iedereen. Een uiterlijk heel simpel, maar vanbinnen waardig mensje kreeg het waardig afscheid dat ze dubbel en dik verdiende.
Ze kreeg ook de twee nummertjes waarvan ze me altijd zei dat ze die wou op haar begrafenis:
- My way van Elvis Presley;
- We'll meet again van Vera Lynn.
En ik? Een zwaar pakkend moment is voorbij!
Na de plechtigheid en uitstrooiïng een gezellig onderonsje met de getrouwen in 'Le Chatelet' (beschrijving op internet als je 'Le Chatelet Oostende' intikt in je zoekmachine), spoelde de laatste tranen weg met overvloedig drank, gevolgd door een eenvoudig etentje naar keuze op de kaart.
En nu kan ik eindelijk definitief mijn laatste levensfase gaan organiseren. Nieuwe gewoontes aankweken, mijn appartement waar nodig net zo goed onderhouden als zij dat deed, en sommige gewoontes veranderen naar de nieuwe toestand en naar mijn eigen inzicht.
Tot op heden lukt me dat goed.
Na een periode van 'uitvliegers' zowel op tabaks- als alcoholverbruik, is ook dàt alweer naar de normale toestand geëvolueerd.
Chico lijkt ook wat over zijn verdrietige periode heen, maar ik laat, op haar vroeger advies, nog altijd haar kamerjas op de grond liggen. Als het hem even te machtig wordt gaat hij daarop liggen en valt dan in slaap.
En zo gaat mijn leven stilaan weer zijn normale gangetje: vanmorgen naar de markt met Chico om 'kaantjes', en dierenvoeding en snoep voor Chico. De patatjes zijn al geschild en vanmiddag zal ik smullen! Zurkelpatatjes met spek en room.
Kan iemand zo snel vergeten zijn? Neen hoor! Vergeten doe je nooit. Af en toe komt er even een kort verdrietig moment. Maar het leven gaat verder en de overblijvende heeft niet alleen het recht, maar vooral de plicht, om zijn leven weer op de sporen te zetten en gelukkig te zijn. Dat heeft ze me honderd keren gezegd, want ze voelde het best aankomen! Ik trouwens ook!
Om mijn hals draag ik nu een sieraadje waarin wat van haar as steekt. Op een moeilijk moment raak ik dat even aan en komt ze me helpen! Een aanrader voor iedereen: je denkt er niet altijd aan in de tumult in je hoofd na een overlijden van een dierbare. DOEN!!! Je hebt daar enorm veel steun aan!
Ja... ik ging door een hel!
Ja... een partner verliezen haalt je hele leven overhoop.
Ja... je valt in een diepe, zwarte afgrond.
Maar die afgrond heeft een uitgang. En die uitgang vind je snel, traag, of nooit naar gelang je persoonlijke instelling. Ik kan enkel zeggen: die uitgang ligt héél dichtbij en hoe helderder je je geest weet te houden, hoe sneller je er doorheen glipt!
Willy.
P.S. Om mijn blog weer beter beoordeelbaar en leesbaar te houden zal ik alle stukjes over dit overlijden ooit samenvoegen in één enkel, lang stukje, maar daar ben ik voorlopig nog niet aan toe, en grenzen wil ik momenteel niet gaan verleggen! Ik voel me momenteel ondanks alles weer goed in mijn vel en wil geen risico's gaan nemen!
Willy.
|
