Ik zit in de woonkamer en kijk om me heen. Gek! De wereld ziet er nog net uit als vroeger. De woonkamer is net zo clean en gezellig als vroeger. Weinig is veranderd. De huiselijke werkzaamheden worden nog net als voorheen gedaan, maar nu zij er niet meer is, valt dat natuurlijk op mij alleen. Geen nood! Ik heb toch nog zeeën van tijd over.

Wat wél is veranderd is het feit dat ik nu niet meer op een berg van pijn moet kijken.
Me niet meer schuldig moet voelen omdat ik weinig of niets kon doen om die pijn te verlichten.
Me niet meer schuldig moet voelen omdat ze ondanks alles haar huisje zo leuk op orde hield en lekker eten voor me bereidde.

De nieuwe werkzaamheden zijn geherstructureerd, enigszins anders georganiseerd, en dat maakt dat ik eigenlijk tijd op overschot heb om... eventueel dingen te doen die ik nog niet wil doen! Die nog te gevoelig liggen. En op mijn eigen hart trappen wil ik nu eenmaal ook niet. Ben al blij dat de zwarte wereld waarin ik enkele weken moest zweven weer helder is geworden.

Wat ik ook gek vind is het volgende: als je diep in de shit zit, besef je dat eigenlijk niet voor de volle honderd procent. Een paar dagen wél misschien, maar daarna lijk je wel onder een dekentje te leven, afgescheiden van de buitenwereld.

Wanneer je dan wél beseft in welke gemoedstoestand je leefde? Als die toestand voorbij is!!! Dàn pas ga je tenvolle beseffen dat je tijdelijk als een soort zombie leefde.

Weer voluit voor mijn blog gaan kan ik voorlopig toch nog niet. Hoewel ik me alweer lekker voel, ontbreekt me toch wel alle inspiratie.

Willy.