Ik stel vast dat ik bij de seniorennetblogs in de top 200 ben geraakt. Schommelend tussen nr. 130 en 160. En hoewel de reden voor voor die verhoogde belangstelling uiterst droevig is, doet het me plezier! Niét vanwege de competitie; wél om het feit dat dit betekent dat veel blogvrienden hebben meegeleefd met de moeilijke dagen die ik heb moeten doormaken, en vooral om het feit dat sommigen er misschien lessen kunnen uit trekken! Lessen om rouwprocessen te relativeren; zo kort mogelijk proberen te houden; want wat er ook van zij, je moet gewoon door met je leven! En hoe sneller je dat weet op te klaren, hoe beter. Zowel voor de overledene als voor jezelf.

Want stel jezelf in de plaats van een overledene, die ergens, waar dan ook, als een zieltje rondzweeft. Hoe moet dat zieltje zich voelen als het een hoop ellende heeft achtergelaten op aarde? Dus, als overlevende heb je de plicht je zo snel mogelijk te herpakken! Je leven weer op de rails zetten! Je levenswijze naar de nieuwe omstandigheden reorganiseren! Het overgegaan zieltje geruststellen! Het niet met schuldgevoelens bezwaren! En dat kun je. Als je WILT!!!

Bij deze bedank ik ook alle blogvrienden die hebben gereageerd op die droevige berichten. Sorry als ik er misschien enkele vergeten ben persoonlijk te bedanken. Dat kan gebeuren in dergelijke hectische dagen.

Ik had gedacht om al die droevige berichten in één lang stukje te bundelen, en de originele te wissen, maar zal het niet doen. Ik zou hiermee de gewaardeerde reacties verwijderen en dat wil ik niet! In plaats daarvan zal ik mettertijd een nieuwe categorie aanmaken: 'Kroniek van een overlijden'. Als je die aanklikt heb je dan al die berichtjes op één rij.

Hopelijk kunnen ze tot lering, hulp en troost dienen voor mensen die in dezelfde situatie geraken. Mijn geliefde echtgenote is veertien dagen geleden overleden. De hele papierwinkel en aanhangende rompslomp is, helemaal op mijn eentje, afgewerkt, mijn verdriet verwerkt, mijn leven weer op de sporen gezet, en mijn aangeboren (of aangeleerd?) geluksgevoel teruggekeerd.

Moet ik daar fier of beschaamd over zijn? Dat laat ik over aan de lezer om te beoordelen. Maar één ding weet ik zeker: het verlies van een partner komt aan als een mokerslag. Maar als je dat wilt, en écht wilt, dan kom je die slag binnen de kortste keren teboven. Je moet het alleen maar WILLEN!!!

En vooral niet vergeten: je beste vriend en partner is TIJD! Voor de een wat langer, voor de andere korter. Maar dat heb je helemaal zelf in de hand! De kracht van je eigen wil is ongelooflijk... als je die goed weet te gebruiken!

Willy.