Weeral zo'n heel erg relatief begrip!
Weeral iets dat we afwegen aan de openbare opinie.
Als de openbare opinie zegt dat je je eenzaam moet voelen als je alleen bent, dan doé je dat maar.

Maar ik heb lak aan de openbare opinie! Nu bén ik alleen, maar voel me bijlange na niet eenzaam! Akkoord... ik krijg wel af en toe een bezoekje en meestal doet dat wel goed. Maar of ik me tussen die bezoekjes door eenzaam voel? Neen hoor!

Natuurlijk weegt het overlijden van mijn echtgenote nog heel erg door!
Natuurlijk vergeet ik haar niet!
Natuurlijk zie ik nog haar hand in veel dingen die ik nu zelf moet doen.
Natuurlijk speelt ook die stomme vrieslente mee! Ik ga enkel buiten als ik dat wel moét doen voor Chico. Veel liever zou ik lange wandelingen en terrasjes doen! Maar brrr... veel te koud daarvoor! Dan maar noodgedwongen binnen blijven. Want mijn aangeboren geluksgevoel blijft toch altijd weer primeren, en ja... ik blijf toch maar gelukkig zijn!

Waarom zou ik dat trouwens niet zijn? Ik heb me in de loop van mijn leven alles aangeleerd dat ik zou moeten kunnen om als zelfstandig individu mezelf te kunnen verhelpen. En dat werpt nu zijn vruchten af. Lekker koken vormt geen enkel probleem. Bovendien heel handig als je het zelf doet, want dan maak je precies datgene waar je zin in hebt. De wasmachine heb ik ondertussen ook al zowat onder de knie. Mijn leefomgeving netjes houden vind ik een must, en spendeer daar dagelijks de nodige (luttele) tijd aan. En toch heb ik bovenop dit alles nog een zee van tijd over!

Die 'vrije' tijd dan maar gebruiken om me eenzaam te gaan voelen? Me gaan wentelen in verdriet? In een slachtofferrol gaan kruipen omdat de openbare opinie dat nu eenmaal zo wilt na het afsterven van een dierbare? Ligt niet in mijn aard. Die tijd gebruik ik dan liever voor mijn blog, of zomaar om te zitten nadenken over duizend en een zaken.

Er valt een brief in de bus van een of andere officiële instantie, bank of notaris?
Eerste reactie: "Wat moeten ze nú weer van mij?".
Tweede reactie: grondig lezen en uitvissen wat de bedoeling is.
Derde reactie: onmiddellijk reageren. Niet laten liggen en een sluimerende ongerustheid of onbehaaglijkheid laten aangroeien!
Vierde reactie: "Voilà! Afgewerkt! Opgeruimd staat netjes! Alles wat tot op heden kon gedaan worden is gedaan. De bal ligt niet meer in mijn kamp."

Dit laatste is heel erg belangrijk om je goed in je vel te voelen: laat NOOIT een bal langer dan strikt noodzakelijk in jouw kamp liggen! Onmiddellijk afwerken is de boodschap. Dan ben je weer gerust en hoef je geen honderd dingen te onthouden die je nog moet doen!.

En zo gaan mijn dagen voorbij. Zéker op alles wat het overlijden van mijn vrouw betreft onmiddellijk reageren en anticiperen. Want pas dàn ben je weer gerust en is er weer eens geen vuiltje meer aan de lucht. Want inderdaad, ik moet wél op mijn tellen passen! Onder de erfgenamen (kinderen) van mijn vrouw zit er namelijk eentje met een enorme schuldenberg! En moet ik dus goed opletten geen steek te laten vallen, want schuldeisers kunnen soms heel leep uit de hoek komen! En ergens is dat maar goed ook want dat houdt me bezig en allert!

Want als er één zaak totaal unfair is in onze wetgeving, dan is het wel het feit dat je je kinderen niet kunt onterven! Al haalden ze het bloed onder je nagels vandaan tijdens je leven... al zijn het regelrechte duivelskinderen, al betekenen ze de nagel van je doodkist, onterven kun je ze niet, wàt je ook maar doet. Hoogst oneerlijk vind ik. In het geval van mijn vrouw dan toch wel.

Maar tot op heden sta ik safe, schop elke bal die me toegespeeld wordt terug naar het andere veld, en zit, voorlopig althans, op rozen! Alhoewel... alleen. En ook eenzaam?

Eenzaamheid? Wat is dat? De reactie van een wezen dat niet zelfstandig kan leven? Arm wezen! Had het maar beter uit zijn doppen gekeken en geleerd wat moést geleerd worden om te overleven!

Of ik dan geen verdriet ken? Wel, ook dàt is een heel relatief begrip. In veel gevallen is verdriet eigenlijk zelfmedelijden! Je staat er alleen voor... je kunt het niet aan... je mist iemand in je leven... en ja, die negatieve gevoelens worden dan maar geconverteerd naar 'verdriet'!

Maar is dat wel echt gemeend verdriet? Echt verdriet is, naar mijn normen, vooral medelijden met de afgestorvene. En dat zou ik écht hebben als mijn overleden echtgenote nog een mooi leven vóór zich had gehad! Maar dat had ze niet! Als ze in leven was gebleven wachtte haar enkel nog pijn, verdriet (om haar gestorven dochter) en ellende. Bijgevolg, wààr ze ook is heengegaan, ze kan het alleen maar beter hebben dan op aarde! Waarom zou ik daar dan geen vrede mee hebben?

En zelfmedelijden? Zelfbeklag? Dat staat niet in mijn woordenboek!

Maar goed... donderdag... marktdag... en dus daarheen met Chico! Hopelijk is het niet àl te koud!

Willy.