Sedert het bloggen op mijn lijstje van favoriete hobby's staat, zie ik er elke dag meer voordelen in!
In de eerste plaats doet het goed om wat je bezighoudt van je af te schrijven in plaats van het in die grote vergeetput van je bewustzijn te laten verdrinken.
In de tweede plaats kun je, als zich bepaalde ingrijpende gebeurtenissen voordoen in je leven, dagelijks eerlijk schrijven wat je tegenkomt en hoe je je daarbij voelt. Moeilijk is dat niet, want zelfs als je over koetjes en kalfjes schrijft, borrelen tussen de regels door toch je echte gevoelens naar boven! Dat kun je niet vermijden.
En zo worden dergelijke stukjes eigenlijk momentopnames die je later nog eens kan bekijken, net als, en zelfs méér dan een foto. Want een foto zegt niets over je gemoedstoestand. Een schrijfseltje wél! Ik schrijf namelijk vanuit mijn bewustzijn, en dat laat geen leugentaal toe!
Zo zal het bevoorbeeld ooit heel interessant zijn als ik alle stukjes over het overlijden van mijn vrouw zal kunnen herlezen. Het zal me precies aantonen hoe ik me bij dit alles voelde. Maar voorlopig wil en kan ik dat niet. Het ligt allemaal nog te gevoelig, en ik wil niet worden teruggeworpen in die zware, zwarte periode! Alles moet eerst helemaal verwerkt zijn, en dergelijke herinneringen ophalen kan voorlopig alleen maar negatief werken! Dus nog niet!
En toch zijn er mensen die nou net juist dàt zouden gaan doen. Om de herinnering levend te houden. Om het verdriet weer te laten oplaaien. Om de rouwperiode eindeloos te rekken! Is dat gezond? Ik geloof het niet! In een rouwperiode moet je juist goed voor jezelf zorgen en alles wat die periode ook maar zou kunnen verlengen elimineren! Dàt... is de spirit. Dàt is wat het leven van je vraagt. Want ja, het leven vraagt soms wel zware offers. Maar het vraagt niét dat je ze moedwillig nog zwaarder zou maken dan ze al zijn!
Dat was trouwens ook wat mijn vrouw deed na de dood van haar dochter en wat haar uiteindelijk fataal is geworden! Bepaalde gedeelten in huis leken wel ware rouwkapellen! Er was geen praten aan! En zo ging ze ook lichamelijk steeds verder en sneller achteruit!
Het eerste wat ik deed was dan ook al die 'rouwkapellen' verwijderen, zoveel mogelijk zwarte ornamenten weg uit mijn huis, en er een beetje kleur in aanbrengen. Maakt direct dat je je beter gaat voelen.
En dus, beste lezers, als een van jullie ooit in dezelfde situatie komt (en wie doet dat niét?): er is licht aan het einde van de tunnel. Hoe lang je die tunnel maakt ligt helemaal aan jezelf! Als je je in zelfmedelijden gaat wentelen en herinneringen blijft opwekken komt er wel nooit een eind aan! Wordt de tunnel een vicieuze cirkel waar je nooit meer uitkomt!
Sterven maakt nu eenmaal deel uit van leven! En dat moet je onder ogen durven zien en er je zoveel als mogelijk tegen wapenen! Want àls het gebeurt, en je hebt het nooit nodig geacht je voor te bereiden, dan is het telaat!
Hoé je voorbereiden? Door de dood te leren aanvaarden als onderdeel van het leven. Zo is het toch? Pure logica! In elk partnerschap komt ooit de dood om het hoekje kijken. En dat loopt het beste af als diegene met het laagste zelfredzaamheidgehalte het eerst gaat. Andersom wordt het een regelrechte ramp voor de overblijvende! Ik kan dan ook alleen maar gelukkig zijn dat ik de overblijvende ben, én nog voldoende bij mijn positieven om alle zaken netjes te regelen.
Willy.
|