Als de inspiratie eventjes stokt, dan volstaat het soms om even op een ander blog te kijken, en woeps! Daar komt weeral een hele hoop inspiratie op je af! Dit keer was het niet anders!

De jaren 1945- 1953. Gemeenteschool Knokke.

- Een school die helemaal niet was verontreinigd door tegennatuurlijke elementen zoals broeders, pastoors of nonnen!
- Een school waar normale volwassenen les gaven aan normale kinderen.
- Een school waar de meester geen rok of kleed droeg, maar een broek!
- Een school waar de meester een voorbeeld kon zijn voor de leerlingen, en niets tegennatuurlijks over zich had!

Maar toch ook een school die door de hogere stand met een ietwat terughoudende blik werd bekeken. De tijd was immers anders. Veel vromer! En vooral de betere klasse vond hun kinderen te goed om naar een dergelijke school te gaan. Dat leek eerder goddeloos! Voor die mensen waren school en kerk één! Hoé abnormaal het ook maar was. Kinderen die niet werden onderwezen door tegennatuurlijke wezens konden toch nooit echt volwassen worden? Tja... zo dacht men er toen wel over! Wat mag ik me gelukkig prijzen nooit naar een dergelijke onwereldse school te zijn gestuurd. Euh... uitgezonderd die éne keer, toen ik er zelf voor koos naar een katholieke vakschool te gaan! Niet vermoedend in welke onwerkelijke wereld ik zou terechtkomen! Dé vergissing van mijn leven! Het leek me toen alsof ik in de hel was terechtgekomen!

Ouderavonden waren destijds ook al onbestaande. De school was de school en thuis was thuis. Twee duidelijk gescheiden werelden. Leraren waren je baas op school, je ouders waren baas thuis. Leraren en ouders hadden eigenlijk zoveel als geen contact. Tenzij het over buitenbeentjes ging waar echt niets mee aan te vangen was. Of samenspraak tussen leraar en ouder daar enige verandering in kan brengen betwijfel ik echter nog altijd! Zelfs voor doorsnee kinderen zie ik echt niet in of die samenspraak enige verandering in het leerproces zou kunnen teweegbrengen!

In 'mijn' gemeenteschool was het enige contact tussen leraar en ouder de puntenkaart, en de daarop eventueel aanwezige opmerkingen. En van die opmerkingen hing het af of je thuis een complimentje kreeg of een lap om je oren. Verdere blabla was daar niet aan verbonden en ik geloof ook niet of verdere blabla een beter resultaat zou hebben opgeleverd dan die lap om je oren!

Het was, naar hedendaagse normen, ook een lelijke school! Had meer weg van een gevangenis met die hoge muren om de speelplaats en de hoge, groen geverfde stalen poort. Maar toch ook een oergezellige school waar je je thuis voelde. Het wás immers ook voor een groot deel van de dag onze thuis.

En de leraar waar we telkens voor een volledig jaar mee opgescheept zaten? Was als een vader! Maar dan veel slimmer natuurlijk. Maar ook erg streng voor wie niet luisteren wilde. Het motto was: 'wie niet horen wil moet voelen!' En dus zat er weinig anders op dan te horen, om niet te moeten voelen! Ja! Zo simpel was het. En toch begrepen veel sufferds dat niet!

Want als je zelf gewoon meegaand was en je best deed had je niets te vrezen en leerde je veel meer dan de saaie stof die je moest kennen. Tussen de bedrijven door vertelde de leraar namelijk wel eens een en ander uit zijn persoonlijke ervaringswereld. De een was geïnteresseerd in techniek en vertelde dan over hoe snel de laatste nieuwe vliegtuigen wel waren; de ander was dan weer geïnteresseerd in reizen en vertelde over de vreemde landen waarover hij had gelezen. Ja! Gelezen! Want echt reizen zoals we tegenwoordig kennen zat er toen nog niet in. Hoogstens een bus- of treinreisje naar een niet al te veraf gelegen bestemming!

Maar wat ze niet zelf hadden gezien of meegemaakt, dat hadden ze wél gelezen, en voor ons was dat net hetzelfde.

En dan was er natuurlijk ook de oorlog die net voorbij was, en waar ze honderduit konden over vertellen!

Toen de eerste communie er aankwam moesten we dan regelmatig naar de 'lering', zoals dat toen heette. Om ons voor te bereiden op die grote gebeurtenis. Niet dat we niets over godsdienst wisten, want onze leraar gaf ook godsdienstles. Maar die communie bleek toch een heel andere gebeurtenis te zijn naar men ons wijsmaakte, en alleen meneer pastoor kon je daarop voorbereiden.

Die lering werd dan in de kerk gegeven door de pastoor. Ik herinner me nog die vreemde, onwerelds zwartgerokte vent, die ons een beetje laatdunkend bekeek als 'leerlingen van de gemeenteschool' en ons honderduit vertelde over hemel, hel, duivels en engelen... en ik vroeg me af of die vent nu écht geloofde in wat hij vertelde! En trouwens, waarom dat zwart kleed in plaats van een broek zoals een gewone vent? Neen... bij mij miste hij toch elke overtuigingskracht. Een man, verkleed als vrouw? Belachelijk gewoon! En stiekem ging ik me afvragen of hij ook een 'pietje' had! Neen zeker?

Maar ik stak dat gebrek aan geloof en overtuiging op het feit dat ik mijn communie nog niet had gedaan. Want hij wist ons wél te vertellen dat op de dag van onze communie onze wereld helemaal zou veranderen. Dat we dan kinderen van god zouden worden. En ik wachtte in spanning af. Moest heerlijk zijn! Een kind worden van god! Ja maar, en mijn ouders dan? Nou, dat zagen we dan wel weer!

De dag kwam... heilige hostie op de tong... Christus ging door mijn slokdarm, en nu zou het gebeuren zie! Nu zou ik een ander mens moeten worden. Ik verwachtte bazuingeschal van Engelen en zo in mijn maag, maar er gebeurde juist niks, en ik voelde me helemaal geen andere mens! Die vent had ons gewoon wat zitten voorliegen!

En hevig teleurgesteld ging ik naar huis, waar tantes en nonkels al klaarstonden om me te feliciteren! En natuurlijk ook om te genieten van het heerlijke etentje dat moeder had bereid en de lekkere taart. De rest van de dag ging ik maar wat buiten spelen met de vriendjes. Eerst natuurlijk de 'schone kleren' uit!

Vijf jaar later was het weer zover! Plechtige communie. Dit keer verwachtte ik niet veel meer van weeral die 'grote verandering', en inderdaad, alweer veranderde er helemaal niks. Toen hield ik religies maar helemaal voor bekeken. Bleef lekker gewoon wie ik was en ging zelf op zoek naar wat er zoal binnen in me broedde.

Het enige dat ik aan de godsdienstlessen heb overgehouden is de humanitaire cultuur die er achter steekt, die weliswaar mijn leven en denken vorm heeft gegeven, maar die helaas door veel van de predikers helemaal niet wordt nageleefd.

Willy.