Gisteren dus weer een terrasje gedaan. Niet mijn normaal terrasje, want dat zat stampvol door de rush naar de kust. Meer 'landinwaarts' gezocht dus, en ik vond er eentje. Weliswaar in de schaduw, maar dat maakte niet uit. Als ze maar Scotch hadden, want daar had ik goesting naar na een fikse wandeling in... nou ja, de zon, al was die zon er maar met mondjesmaat en totaal niet zo schitterend als de weermannen beloofd hadden. Aan de kust tenminste niet. Bovendien stond er ook nogal wat onaangename wind. Enfin, je kunt niet alles hebben hé?

En daar zat ik dan weer... alleen aan een tafeltje. En ik zette mijn hersenen aan het werk: hoe voel ik me nu, en wat voel ik anders dan als ik in gezelschap ben? En toen vond ik de troost die me plots een stuk beter deed voelen:

-Hé, alles bij elkaar voel ik me nog niet zo slecht! Kan mijn gedachten de vrije gang laten gaan zonder schuldgevoelens naar een partner toe. Want een partner verwacht toch altijd een babbel. Logisch! En dan voelde ik me dikwijls heel erg schuldig. Had moeite een gesprek op banaal niveau op gang te houden. Telkens weer dwaalden mijn gedachten af en keerde ik ongewild in mezelf en in mijn eigen gedachten. En voelde me hoogst schuldig tegenover mijn partner!

Wel, dat gevoel heb ik nu niet meer. Zit lekker alleen met Chico die toch geen babbel nodig heeft, en de rest van de wereld kan me gestolen worden. Niks geen schuldgevoelens. Gewoon genieten van je Scotch en je gedachten de vrije loop laten. Eigenlijk nog niet zo gek! Niemand bekijkt je als een toch wel 'zwijgzaam stel'. Niemand vindt het abnormaal dat je niet tegen je hond zit te babbelen en te leuteren. Je bent weer een 'gewone' tussen de gewonen. En wat je aan het denken bent weten ze toch niet!

Voilà! Terrasprobleem netjes opgelost!

Weet je wat uiteindelijk de grootste kunst is in dit alles? Zoeken en vorsen tot je jezelf kunt wijsmaken dat je gelukkig bent! En dat lukt wel hoor! Met mij tenminste toch. Waarom proberen mensen toch altijd net het tegenovergestelde? Zichzelf proberen wijs te maken dat ze ONgelukkig zijn? Waar is dàt nou goed voor? We hebben hersenen! En al gehoorzamen ze niet altijd aan je wil, je kunt ze soms toch proberen te slim af te zijn!

Tot slot: lezers die zich soms vervelen door mijn persoonlijke ontboezemingen, bedenk dat een blog je in de eerste plaats in staat stelt om je persoonlijke gevoelens op bepaalde momenten te noteren. Wel, bij deze is dat dus alweer gerealiseerd! En ik moet zeggen: ook dérgelijke zaken van me afschrijven doet me heel erg goed! Laten we het een overlevingstherapie noemen.

Willy.