Bijna 2 maanden zijn verlopen sedert het overlijden van mijn echtgenote op 26 februari. Twee maanden waarvan ik toch even een analyse wil maken. Omdat  het twee maanden waren van sterk veranderende emoties. Emoties waarvan ik het bestaan niet eens vermoedde! Twee maanden van wisselende gevoelens waar je totaal geen vat op hebt. Twee maanden die een filosofische en analyserende mens als ik er toe aanzetten pen en papier (hm... pc en toetsenbord) boven te halen en te proberen te beschrijven hoe die emoties dan wel evolueerden. Kwestie van het voor mezelf allemaal op een rijtje te zetten. Want er gebeuren echt wel onvermoede dingen in dergelijke omstandigheden.

Eerst was er de schok. Je brein wordt door elkaar gehaald. Je weet niet wat eerst doen. Er vallen gaten in je hersenen. Je krijgt het niet meer allemaal op een rijtje! En al probeer je logisch te denken in de trend van 'first things first', je vergeet wat je vijf minuten geleden vond dat je eerst moest doen! Je leert stylo en papier bij de hand te hebben om dingen te noteren omdat je het anders gegarandeerd vergeet. Je gaat zweven... je bent niet langer de persoon die je was. want die persoon maakte deel uit van een paar. Je weet dat je nu alleen moet doorgaan, je ziet dat wel ergens zitten, maar je hersenen aanvaarden het niet echt, hoé je ze ook dwingt! Ze gaan je parten spelen. Zorgen voor een zware baksteen in je maag.

Komt dan de administratieve rompslomp! Wie doet wàt, waar moet ik zijn voor dàt?

Dan de begrafenis. Het ergste moment! Daarna een 'gezellig' samenzijn met familie en vrienden. Eerst twee Scotchen na elkaar gedronken, wat gebabbeld, wat gegeten, en dan... niets meer. Alleen thuis. Je probeert spookbeelden en herinneringen te verdringen, maar dat lukt gewoon niet! De dagen kruipen traag voorbij. Je bent dankbaar voor elk bezoekje en elk babbeltje. Iets waar je vroeger niet echt behoefte aan had. Maar in dié periode kijk je er echt wel naar uit. Veert blij op met elk klopje op de deur. Elke dingdong van de bel. Elk mailtje in je mailbox.

Tot overmaat van ramp bleef die ellendige winter maar voortduren, en raakte ik op de valreep ook nog maar eens zwaar verkouden! Vijf jaar geleden dat ik nog een verkoudheid had, en juist dàn moest die toeslaan en nog maar eens wat me aan energie restte aan mijn lichaam onttrekken! Voelde me helemaal een vod!

Maar een vernieuwde vriendschap, samen met een geheel nieuwe vriendschap, brachten wat licht in dit sombere bestaan. Alsof er aan mijn horizon plots toch wel een paar sterretjes gingen fonkelen. Alsof de baksteen in mijn maag plots een heel stuk lichter werd. Wat die nieuwe vriendschap zal brengen weet ik niet. Heb helemaal geen hooggespannen verwachtingen. Verwacht eigenlijk helemaal niks. Laat het gewoon over me heen lopen en onderga het. Want het doet me goed en voelt goed aan. En dat is nét wat ik nu nodig heb.

En eindelijk... is daar ook weer de zon! Eén enkel uurtje in de zon, en ik voel weer de energie binnenstromen in mijn lichaam! Het leven lokt weer en is het leven waard.

En dan ook... onderging ik eigenaardige fysieke veranderingen. Niet te geloven! Vroeger ging ik slapen tussen 23 en 24 uur. Stond op om 7.30 uur. Nu word ik rond 5.30 uur al wakker, kan niet in bed blijven en sta op. Maar omdat de dag dan zo lang duurt en niets op TV me echt interesseert ga ik nu rond 21.30 uur al slapen... Ook dié toestand wil ik veranderen, maar dat lukt me gewoon nog niet.

Eigenlijk begon dat omdat ik de meeste huishoudelijke taken zwaar heb overschat en vond dat ik maar enkele uren vroeger moest opstaan om daar komaf mee te maken. En toen bleek dat dit nergens voor nodig was, had de gewoonte zich al in mijn lijf genesteld.

En natuurlijk is er ook... mijn trouwe Chico, die fantastische Chihuahua. Die lijkt het verlies van zijn bazinnetje ondertussen ook al verwerkt te hebben, maar ik heb hem wél moeten leren alleen thuis te blijven als ik boodschappen doe. Telkens wat langer. Dat was helemaal nieuw voor hem!

Maar ook dàt probleem is nu van de baan, ik hoef me niet te haasten en hij gedraagt zich heel braaf en netjes als hij alleen thuis is. Geen enkel probleem. Buurvrouw hoort hem ook niet blaffen. Had ik eigenlijk niet verwacht, want zijn bazinnetje wilde hem nooit, en onder geen enkele voorwaarde, alleen laten. Ik had grote problemen verwacht daarmee, maar die kwamen er gelukkig niet. Ik zeg hem gewoon dat ik eventjes alleen om boodschappen ga, en dat lijkt hij te begrijpen. Dankjewel, brave Chico! Ik bracht zijn alleen-zijn al tot één uur zonder probleem. Méér, indien nodig, zal dus ook wel lukken.

Hoe ik me nu zelf voel? Zondermeer goed. Nog niet honderd procent, en die twee maanden duurden ellendig lang. Maar ze zijn gelukkig voorbij, ik wens ze niemand toe, maar inderdaad... de tijd heelt alle wonden... zéker met de hulp van enkele vrienden. Ik heb hier ooit geschreven dat je in een rouwproces alles zelf in de hand hebt, maar moest tot mijn schade en schande inzien dat dit niet klopt. Zéker niet als het een huisgenoot en partner betreft. Met logisch denken kun je de rouwtijd wel beperken, maar ze helemaal uitsluiten kun je niet! Enkel de tijd die er overheen loopt kan dat.

Maar uiteindelijk neem je er vrede mee nu alleen te zijn en alle taken van de partner aan te leren en over te nemen. Niet meer achteruit, maar vóóruit kijken! Af en toe een drankje helpt ook wel, maar daar moet ik toch echt wel voorzichtig mee blijven.

Willy