|
In mijn vorig stukje had ik het even over fysieke veranderingen die je ondergaat na partnerverlies. Maar er is veel meer dan ik opsomde, en dat is niet altijd goed te begrijpen. Schijnbaar totaal naast de kwestie, maar toch tengevolge van...
En als je probeert het toch te begrijpen, kom je tot de vaststelling dat je nu eigenlijk een andere persoon bent geworden. En dat begrip helpt enorm om een en ander te verwerken! Want zo lang als je de persoon blijft die vroeger als 'paar' leefde, is verwerking niet mogelijk! Je blijft maar terugdenken aan de tijd van vroeger. En niets is meer funest in een rouwproces.
Wat die veranderingen dan wel inhouden?
Wel, zo heb ik in mijn hele leven nooit een ontbijt kunnen binnenkrijgen. Walgde 's morgens van eten! En nu... begint mijn maag al te rammelen nadat ik een half uurtje op ben.
Vroeger hield ik ook helemaal niet van brood! Stond totaal niet op mijn voedingslijst. Vandaar ook dat ik nooit ontbeet. 's Middags warm eten, en dan 's avonds: ofwel helemaal niéts, ofwel iets dat ik zelf in elkaar flanste met restjes en pasta. Weer warm dus. Maar mijn meeste dagen bestonden uit slecht één enkele maaltijd, en wel 's middags. En hoé mijn omgeving ook aandrong, het had geen zin.
Nu, ongelooflijk, smaakt warm eten me niet meer 's avonds en eet ik brood met beleg. Of een halfbakken piccolo van Carrefour of Aldi, die ik dan in tien minuutjes afbak in de halogeenoven! Smaakt me onvermoed héérlijk!
Alleen mijn middagmaal is gelijk gebleven: vers warm eten. Dat zou ik sowieso niet kunnen missen, en heb met het bereiden ervan geen enkel probleem.
Onder 'veranderingen' ressorteert ook nog een ander gevoel: verantwoordelijkheid voor je omgeving. Mijn vrouw was ontzettend proper, maar zelf bekeek ik het niet zo nauw. Nu wél!!! En ben pas helemaal op mijn gemak als alles kraaknet is! Moeten muren worden afgewassen? Dan doe ik dat! Waarom? Omdat ik het nu zié. Vroeger zag ik dat helemaal niét. Raar hé? Ik ben verdorie nog netter geworden dan mijn vrouw was! Ook heb ik bepaald meubilair herschikt. Lijkt op het eerste gezicht gezelliger, maar dat zal wel een illusie zijn. Hoofdzaak is dat ik nu in 'mijn' omgeving leef!
Allemaal heel kleine zaken, maar ze doen heel veel om het rouwproces sneller te verwerken, het 'individugevoel' te verwezenlijken en er aldus vrede mee te nemen dat je leven nu enigszins anders zal verlopen.
En dan is er ook een soort persoonlijkheidsverandering komen opdagen! Je raakt het ondefinieerbare gevoel kwijt dat je deel uitmaakt van een team. Je gaat meer en meer beseffen dat je nu een volledige individuele persoon bent. Jawel, ondefinieerbaar! Want als je met zijn tweeën bent besef je dat totaal niet. Je leeft gewoon met twee en vóór twee. Heel normaal vind je. En dat gevoel is bij mij nog enige tijd nagebleven, en was ook verantwoordelijk voor het feit dat ik het er moeilijk mee had. Nu dat gevoel grotendeels is verdwenen en ik meer en meer tot het besef kom dat ik uiteindelijk een zelfstandige eenheid ben, is het makkelijker om me daar ook bij neer te leggen.
Wat nou niet direct betekent dat ik geen nood heb aan sociale contacten. En gelukkig, die héb ik ondertussen ook wel, zij het mondjesmaat. Niet bepaald dat mijn deur wordt platgelopen. Wel integendeel. Maar de contacten die ik héb zijn contacten naar mijn zin. Mensen die ik begrijp en die mij begrijpen. Veel zijn dat er niet want ik ben nou niet bepaald een doorsneemens. Maar voor diegenen die er zijn: chapeau om met iemand als ik te kunnen communiceren! Daar moet je toch een bepaald niveau voor hebben dat je niet zo gauw vindt!
En met niveau bedoel ik helemaal geen intelligentie hoor! Ik ben gewoon een puzzelstukje waar niet zoveel andere stukjes op passen!
Door mijn van de massa afwijkend denkpatroon;
Door mijn persoonlijke kijk op de zaken;
Door het feit dat ik geen blad voor de mond neem maar gewoon zeg waar het op aankomt;
Door het feit dat ik soms saai overkom omdat ik maar moeilijk over banale zaken kan praten!
Omdat een babbel vóór de babbel me noch interesseert noch ligt.
Graag zou ik anders zijn, maar zo ben ik nu eenmaal!
Enfin, momenteel vind ik mezelf een interessant studieobject om gade te slaan, te analyseren, de veranderingen waar ik geen vat op heb te zien gebeuren, en af te wachten waar dit uiteindelijk allemaal zal toe leiden. Wie zal ik binnen een jaar zijn? Hoogst interessante vraag!
Willy.
|
